Het is zeventien uur en negenentwintig minuten, half zes in de namiddag dus, en hier zit ik dan. Ondertussen zijn er al 12 blaadjes van de kalender afgescheurd, de ene zorgvuldiger dan de vorige. Elke dag tot nu toe was het een dagelijks ritueel dat nog niet het minste hersencelletje 's ochtends wakker wist te krijgen, maar zoals in elk verhaal komt er altijd een dag dat daar verandering in komt die misschien wel een heleboel in de verdere toekomst kan bepalen. Nu, zorgvuldig uitgetelt, acht uur en 14 minuten geleden was dat  zorgwekkende moment plots aangebroken. Als een donderslag drong het tot mij door. Knarsende tandwielen begonnen zich uit hun roestige staat los te wrikken. Ik voelde me verdrietig. Al twaalf dagen was het geleden dat ik mijn familie had gezien, al twaalf dagen was het geleden dat ik de lieflijke blik van mijn geliefde op mijn gelaat voelde. En  het zou nog veel langer duren dan dat. Snel wende ik me af van de kalender en stapte langzaam naar het raam waaruit ik uitkeek op de binnenplaats waar prachtige gele bomen hun bladeren richting zon trachtten te bewegen. Het beeld van de ochtelijke kolibri fladderend tussen dit kleurenspel kalmeerde me dus zocht ik naar een eerste teken van deze vogel. Een juli was nog heel ver, dacht ik in mezelf. Maar door zo'n futiliteiten zou ik me niet van mijn stuk laten brengen, veel kon ik niet aan de situatie doen en of ik er iets aan wou doen was zelfs nog maar de vraag. Ik zou hier mijn dagen kunnen vullen met het gemis naar mijn dierbaren, of ik zou elke dag als een nieuw avonturen kunnen gaan opzoeken en beleven. Elke dag een nieuwe dag om een beter mens te worden, elke dag dichter bij het soort van verlichting dat ik hoopte te vinden hier. Verstrooid en op de wereld teruggekeerd vond ik mijn vuist gebald. Het wazige ochtendgordijn van mist rond mijn gedachten was stilaan weggetrokken en had plaats gemaakt voor een heftige en krachtige zon. Ik keek nog eens goed naar buiten en had wel door dat er van de kolibri deze ochtend niets terecht zou komen. Hij was nergens te bespeuren... dus kleedde ik me maar snel aan, deed wat deo op en vertrok in een haast naar de keuken waar telkens weer het lekkerste eten stond te wachten.

Het spijt me maar de tijd komt me plots te kort al had ik er heel de dag te veel van dus maak ik het verder kort..Die voormiddag heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan ,euh, niets. De namiddag was gelukkig wat interessanter, ik heb zo van iemand anders van afs het prachtige idee gekregen om op elk voorwerp in het huis een papiertje te hangen met daarop het portugese woord, en nu amper een paar uur later kan ik toch al zeggen dat het lijkt te helpen. Van drie dage gelede tot gistr ben ik trouwens elke avond uitgeweest in the nightlife of Patos de Minas, en veel stelt het niet voor hoor. De plaatselijke discotheek draait van die flauwe afgekookte muziek en de mensen kunnen het  niet laten hun nek te forceren als de 'gringo' langs komt gelopen. Maar soit, ik heb wel al heel wa mensen leren kennen dus het leve word er langs de ene kant aangenamer op hier ,terwijl langs de andere kant er zich toch tekenen van heimwee voordoen... Veel inspirate had ik nu niet om te schrijven maar ik ga proberen  om er morgen eens goed werk van te maken. Ciao!

15-08-2006 om 00:00 geschreven door Pan  

Nu huppeldepup aantal dagen verder is het leven heel anders dan dat het in Belgie geweest is. De vertrouwde gezichten, de zomer en de stinkende uitlaatgassen hebben van de ene op de andere dag plaats gemaakt voor nieuwe mensen, een warme winter en prachtige kolibries die elke ochtend bij het ontwaken hun traditionele getsjierp door de stad laten weerklinken. De mensen zijn hier zo hartelijk, ik kan echt alles behalve klagen met mijn gezin hier. Toen ik hier juist aankwam na de lange reis Brussel-Patos de minas vond ik tot mijn verbazing een hele kamer vol met mensen die me kwamen begroeten. Mijn gezin had duidelijk geen moeite te weinig gevonden om het nieuws te verspreiden, maar des te beter natuurlijk want op deze manier kon ik gemakkelijk nieuwe mensen leren kennen. Er was zelfs een Nederlander bij, Jan-Frits, die na zijn eerste kennismaking met het land 12 jaar geleden de hartelijkere en meer relaxte sfeer van Brazilie niet achter zich kon laten. Spijtig genoeg was ik lek geslagen op de lange reis en sijpelde de energie thans enige tijd langzaam maar zeker m'n lichaam uit. Ik was uitgeput. Ik bedankte de mensen om te komen en deelde mee dat het toch wel tijd werd om mijne nieuwe bed te gaan verkennen.
De dagen daarop heb ik kennisgemaakt met de culinaire hoogstandjes van de vrouw des huizes, Alexia. Zij blijkt dus een passie voor koken te hebben en dat sluit perfect aan op mijn passie voor eten dus ik denk echt wel dat het hier goed zit ;). Elke keer als ik ze zie vraagt ze me of ik honger heb en iets te eten wil en als ik dan ja antwoord krijg ik een heel gerecht voorgeschoteld. Ze eten hier dan ook niet drie keer per dag, maar 4 keer per dag waaronder twee keer warm en daartussen nog van alles en nog wat. U bent gewaarschuwd dus mocht u Sebastian niet meer herkennen volgend jaar! Tussen die hoogtepunten van de dag gebeuren er echter ook nog andere dingen, zoals bijvoorbeeld naar school gaan.. Gisteren heb ik voor het eerst voet gezet op universitaire bodem als student. Heel groot is de universiteit hier niet trouwens al is dat niet van veel belang. In ieder geval, ben ik te weten gekomen dat ik MODE kan studeren hier!! Dat is dus werkelijk fantastisch nieuws want dat wil zeggen dat Sebastian dit jaar al naaiend, stikkend en tekenend gaat voltooien! Maar, spijtig genoeg heeft Brazilie ook zijn nadelen, het is hier niet alleen maar eten en zonneschijn, nee nee. In brazilie spreekt bijna tot niemand een tweede taal dus dat wilt zeggen geen frans, geen duits, geen engels, geen niets. Dus zal Sebastian het eerste maandje brazilie moeten doorbrengen in zijn eentje, want tot de dag dat ik geen deftige portugese zinnen kan maken zal er niet veel vanaf komen van dat mensen leren kennen. Maar ik heb mezelf voorgenomen daar snel werk van te maken! Ik kan trouwens al werkwoorden vervoegen in verleden, tegenwoordige en toekomstige tijd, maar dan wel alleen voor de regelmatige werkwoorden..
Dit was reporter Sebastian voor het thuisfront, Over...and out.


PS: Deze foto is van mijn 13 jarige andere broer hier, Pedro. Hij wilt voetbalster worden :).

08-08-2006 om 20:04 geschreven door Pan  

05-08-2006 om 20:58 geschreven door Pan  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Pan  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Pan