Ik was een puber die als zoon des huizes bezig was met mijn plek te beheren, of in mijn geval het afbakenen van het puber-territorium. Wij woonden als familie in Tilburg, in 1955 zijn mijn ouders met ons de rivieren over gestoken naar het zuiden, om in Tilburg een nieuw leven te beginnen.
Dordrecht was de bakermat van onze familie, maar om redenen die er hier niet toe doen, was deze stap kennelijk een noodzaak, die voor ons als kinderen betekende dat alles in ons leven, een klein kinderleven, overhoop werd gegooid en we een andere, zeg maar nieuwere variant gingen leiden. Dit nieuwe leven voor mij hield in dat de school, na een kleuter- en basisschool, in Dordrecht, tot de derde klas, met als juf ene dame Koendergras (dit kan fonetisch of onverstaanbaar zijn geweest) in ieder geval herinner ik me wel dat ik het Fiepje van de klas was bij deze mevrouw (Fiepje betekent in dit geval LIEVERDJE, dat later bij de Frater(s) in Tilburg het meer was gebaseerd op GEFRIEMEL aan de PIEMEL.....).
Ik moest me in 1955 inpassen in de Tilburgse Lagere school in de Antoniusstraat, middenin een schooljaar met derde klassers basisschool, tegenwoordig heet dat 5e groepers, bij een klasse-onderwijzer die als enige kunstje had het zijn van een frater met als specialiteit het kwellen van oorlellen, knijpen en ja..hoe leg je dat uit, er flitsen dan twee vingers langs je oorlel, waarbij je de gehele ochtend of middag op school met een gloeiend luisterorgaan zat, maar waarvan pa en moe bij thuiskomst niets zagen. Zo handig waren die mannen toen wel..... Frater L. was zon man.
Ik kende meer van deze morsige figuren, maar daar kan ik eigenlijk niet een etiket op plakken, achteraf durf ik te stellen dat ze allemaal wel iets hadden. Bij frater F. moest ik op zeker moment komen, in zijn spreekkamer op het fraterhuis aan de Kruisvaardersstraat, een schemerige setting in een donker kamertje, en hij begon tegen mij, als 12 jarige, te praten over dingen als aan mezelf komen, ik weet niet eens meer precies hoe hij het zei, maar een ding wist ik wel: wegwezen...., en ben dus rennend de kamer uitgevlucht.
Naderhand hoorde ik van mij vader dat de vis-leveranties aan het Fraterhuis in de Kruisvaardersstraat waren stopgezet. Ik was 12 en besefte niet hoe sneu en desastreus mijn weglopen bij deze frater was geweest.
De volgende frater die mijn pad heeft gekruist was ene G. Het was de 1e klas van de MULO. Deze man liet mij, als ik net vijf minuten thuis was uit school, terugkomen voor een lullig klusje. Hij belde dan mijn vader, die dus toen nog zeer volgzaam en afhankelijk was van de leveranties aan het fraterhuis, met de vraag of Bartje even terug kon komen, er moesten nog spullen, boeken en andere prullaria opgeruimd worden. En dan ga je weer. Begint zon figuur direct weer aan me te friemelen, ik wist er niet zo veel van in die tijd, en na een rondje gymzaal, zolder van de school, opgetild worden, handstandjes maken, verzin het maar, staat die frater zich ergens in een hoekje te bevredigen. En dan ineens, wat ik op dat moment raar vond, maar nu wel snap, is dat het ineens klaar was, klaarkomen is nu een begrip. Ik werd dan plotseling naar huis gestuurd, zonder uitleg.
Ik ben nu 63 jaar plus ongeveer 87 maanden oud.
Ik prijs me gelukkig dat ik hier nooit enige last, complex of anderszins aan heb overgehouden.
Wel is het voor mij van belang dat, als iemand dit ooit leest als ik dit verhaal niet meer zelf kan vertellen, weet dat ik alles heb vergeven en heb willen vergeten. Door de verhalen die nu, omstreeks 2016 en later, worden opgerakeld, is de frustratie ook bij mij weer voelbaar. Ik ben niet gebruikt, althans zo voel ik het niet, eerder heb ik medelijden met voor mij eenzame, tot een bepaalde roeping gekozen mensen, die als een jongere een richting werd gewezen waar ze hun geaardheidheid, wellicht niet hun echte, moesten manifesteren/tonen aan de aan hen toevertrouwde zwakkeren, lees kinderen.
