Sneetje brood, of....sneed je brood?...... HOMP DOET LEVEN

Een vriend van een vriend van mij vroeg eens, tijdens een plaatselijk culinair festijn, aan een grote, welgedane dame, een in den lande bekende politica, die al jaren in de media riep dat ze graag iets aan haar gewicht wilde doen: “Wil jij snel afvallen?” 

Toen ze dit beaamde, was zijn advies: “dan moet je eens meedoen aan de Miss-Nederlandverkiezing, jij bent gegarandeerd de eerste die afvalt”!

Wat voor mij van belang is, niet veel maar toch, is de beheersing van het bijna gewichtigste wat mijn leven inhoud en waarde geeft, namelijk mijn “soortelijk gewicht”. Jarenlang heb ik gestreefd naar een passende omvang van mijn lijf, en daarbij te kunnen kijken in de spiegel en dan te zien dat het niet tegenvalt.

Een korte periode was dit zeer bevredigend, achteraf kan ik niet zeggen dat dit de fijnste tijd van mijn leven was. En wel om de reden dat deze gekozen levenswijze uiteindelijk toch niet het gewenste resultaat behaalde, ondanks allerlei ontzeggingen. Dit zeg ik rond-uit!!

Nu ben ik in de levensfase beland, waarin ik soms na middernacht het bed verlaat om nog enkele gedachten op te schrijven, een klein slokje te nemen en daarbij vanuit de koelkast een plak of twee lekkere Passendal-kaas op een toastje leggen, met de wetenschap dat als alternatief ook andere blokken uitgelezen Belgische kazen klaarliggen om met een kaasschaaf op christelijke manier besneden te worden.

We hebben ze zelf in huis gehaald!

Mijn Nicole doet er veel aan ons beider gezondheid te bewaken. We wandelen samen regelmatig, eigenlijk dagelijks, en ook onze fiets brengt ons vaak naar onze bestemming. Redelijk veel dagelijkse beweging is me niet vreemd.

Met de beste bedoelingen probeert Nicole onze hoeveelheid voedsel binnen de daartoe aangelegde perken te houden, en de afwisseling van ons dagelijks menu is creatief te noemen. Voedzaam en eenvoudig.

Echter, na een uurtje of twee gewoeld te hebben, ga ik vrijwel elke nacht het bed uit om te lezen, dingen te verzinnen, en plannen te maken voor de komende schilderkunstjes, die ik nog wil uithalen.

Tijdens deze nachtelijke sessies, die me vaak op heel creatieve gedachten brengen, probeer ik mijn hongergevoel te onderdrukken, met bovengenoemd tegenvallend resultaat...... Een alternatief kan ik zo gauw niet verzinnen, of het moest zijn dat een beroerd en hulpeloos TV-programma mij op andere gedachten brengt. Herhaling van Snauw en Azijnpissen-man bijvoorbeeld, of dat andere duo, Snevel en Aan den Drank. Daar moet je toch niet aan denken.

Ik wil graag mijn beroepsmatige kennis op peil te houden, liever zelfs nog uitbreiden. 

Ik kijk daarom graag naar programma’s op de Belgische zender Njam, waarin allerlei mediterrane oorden, gerechten en goedlachse mensen voorbij komen. De exotische gerechten, eigenlijk op alle plaatsen ter wereld, vliegen je hier om de oren.

Ook (vooral) de vroege zondagmiddag op Rai 1, het programma Linea Verde, is zo’n inspirerend uurtje waarbij vaak het water me in de mond loopt.

Fantastische gerechten, mooie lokale fruitsoorten en groenten, bijzondere vleessoorten en kaassoorten, die ik herken van onze vakanties met Nicole en de kinderen in Toscane.

Het programma is vooral bedoeld om aan te tonen dat het produceren van eerlijk voedsel niet bijzonder is en prima past in de beleving en plannenmakerij van plaatselijke ondernemers en overheden.

Investeren in duurzame voedselproductie wordt hier royaal in de etalage gezet.

Het “volkse” en trotse presenteren van de streekwijnen, diverse gerechten, dat alles is voor mij een lust voor het oog. En dat in de wetenschap dat ergens binnenin mijn televisie ook ergens een programma paralel mee loopt te zeuren, Buitenhof, om onze Nederlandse ellende en tekortkomingen dik te onderstrepen.

Ik zie liever een dorpspleintje, pak hem beet, ergens op Sicilië, met de burgemeester en hoofd van de lokale carabinieri prominent in beeld, waarbij in dit plaatje nog weinig plaats overblijft voor de uitgestalde broden, kazen, hammen, groenten en fruitsoorten. Wat wel goed in beeld komt, het slottafereel, is het heffen van een met fantastische wijn gevuld glas.

Laat de cameraman zijn werk maar doen, uiteindelijk krijgt hij/zij alles perfect in beeld om mij, hier op de bank in mijn noordelijker gelegen huis, steeds enthousiaster te maken om te gaan investeren in een kwaliteits-vakantie/werkbezoek.

Blijft er een vraag wat betreft het brood: mijn soortelijk gewicht, hoe dit te koesteren??

Ik zie in al die culinaire programma’s geen sneetje brood, of iemand die het brood snijdt.

Ze hebben een ander motto:” een dikke streep is ook een lijn, dus doe mij maar een

homp!!”

Homp doet leven.........