|
Wat is het landschap prachtig in Parque National Los Nevados! We zijn op pad voor een trektocht van 5 dagen van Pereira naar Salento. Onze bagage wordt gedragen door een 'muella', waardoor we enkel een dagrugzak moeten meesleuren. Ook al is het een best zware tocht o.w.v. het weer, de koude en de hoogte, Mateo en Julie doen het prima.
Tussen de regenbuien door, kunnen we dus genieten van de wondermooie 'páramo', het typische landschap boven de boomgrens bestaande uit meer dan 2.000 unieke plantensoorten. De meest tot de verbeelding sprekende zijn de 'frailejones' (espeletia) die zo worden genoemd omdat de rechtopstaande stam en bruine bladeren doen denken aan het kleed van monniken (frailes).
We trotseren de koude met verschillende lagen kleren en houden ons droog met een regenjas en een paraplu. Het weer verandert voortdurend. Soms moeten we verschillende lagen uitschieten, omdat we ons kapot zweten met de brandende zon. En even later bibberen we van de kou en trekken we alle lagen weer aan.
We overnachten in een tent terwijl de temperaturen buiten flirten met het vriespunt. Door de hoogte hebben we allemaal wat 'wind' in onze buik. Dit resulteert niet alleen in een luchtig gespreksonderwerp, maar zorgt ook voor wat extra warmte. Buiten onze voeten, die ijsklompjes blijven, hebben we het zelfs te warm.
De ijle lucht speelt ons wel wat parten: bonzend koppeke en weinig adem. We zitten dan ook gemiddeld boven de 4.000 meter. Alles gaat wat trager en kost wat meer moeite. Maar langzaam gaat ook. En de pauzes dienen niet alleen om op adem te komen. We geven vooral ook onze ogen de kost, want het zicht op de bergen is fantastisch.
Mateo heeft echter op dag 3 last van zijn darmen. Hij is zo slap als een vod. Hij voelt ijskoud aan, maar schiet alle kleren uit, omdat hij lekt van het zweet. Onze gids, Benjamin, wil geen risico's nemen. Hij beslist dat we moeten terugkeren. Mateo is echter redelijk snel weer ok. Even later stapt hij weer flink mee. We argumenteren nog dat het wel zal lukken, maar Mateo twijfelt hier zelf aan en de gids wijkt niet af van zijn standpunt. We keren dus terug.
Jammer. Vooral ook omdat blijkt dat Mateo helemaal recupereert en uiteindelijk zonder problemen heel de weg terug stapt zonder klachten. Als we dit hadden geweten, hadden we waarschijnlijk wat meer 'gepusht' om toch verder te gaan. Je weet het echter nooit op voorhand. En het is het niet waard om risico's te nemen. We zaten ten slotte namelijk echt wel 2 dagen verwijderd van medische hulp. Het belangrijkste is dat Mateo snel weer beter was en nog heeft kunnen genieten van de trektocht. Dat hebben we uiteindelijk allemaal gedaan, want het was adembenemend mooi.
|
