Neen, ik was niet ‘out’ maar herstellende en lerende. Bloggen kwam er gewoon niet van. Getriggerd door iemand die me helpt met mijn re-integratieproject op het werk, wil ik de draad terug opnemen. Ik heb ondertussen zoveel gelezen en geleerd en dat wil ik graag delen met zielsverwanten en anderen.

De conclusie van mijn leerproces is alvast: Sensibilisering voor het fenomeen 'vrouwen met hoogfunctionerend autisme', is meer dan noodzakelijk; voor de vrouwen zelf maar vooral voor hulpverleners en professionals.

Doorheen de verhalen en de lijdenswegen van mijn zielsverwanten loopt maar al te vaak eenzelfde rode draad. Hoe hoger je functioneert, hoe meer anderen van je verwachten en hoe meer je jezelf onder druk zet. Je hebt een onzichtbare handicap, je ziet er normaal uit en hebt geen zichtbare fysieke of gedragsafwijking. Dus waarom kun je je niet gedragen en doorgaan zoals alle anderen?

Vooral de hulpverleners slaan de bal vaak mis en diagnosticeren in eerste instantie de comorbide stoornissen zoals OCD (Obsessieve Compulsieve Stoornis), depressie/burnout, angststoornissen, AD(H)D etc. De eigenlijke oorzaak (ASS) van deze 'stoornissen' wordt daardoor maar al te vaak over het hoofd gezien en pas veel later of zelfs nooit gediagnosticeerd.

De beste ‘therapie’ voor mezelf was, is en blijft PSYCHO-EDUCATIE, een geleerd woord voor zoveel mogelijk te weten komen en leren over je anders werkende brein zodat je jezelf kan helpen want, jammer genoeg, het blijft een eenzame be-/aan-doening. Er is soms zo veel wat we voelen maar zo weinig wat we kunnen zeggen of zoals Carl Jung ooit zei: “Loneliness does not come from having no people around one but from being unable to communicate the things that seem important to oneself or from holding certain views which others find inadmissible.”

Grtz,

Autsider Lieve