|
Een
recent leuk uitstapje met de PASS-ladies eindigde voor mij op een nogal rare manier. Het
was een bangelijke ervaring waarbij ik weer eens keihard tegen mijn grenzen van
prikkelverwerking aanliep.
Tijdens
de autorit naar huis (gelukkig hadden we gecarpoold en zat ik achteraan), resulteerde de overprikkeling uiteindelijk in een soort kortsluiting in mijn
hersenen waardoor gesprekken wel nog binnenkwamen maar inhoudelijk kreeg ik ze
niet meer verwerkt. Er
gebeurde iets waarover ik geen controle had en voor een controlefreak als
ikzelf is dat een ramp. Dit besef ging dan ook nog eens gepaard met een
serieuze moodswing van blij, vrolijk, zelfzeker naar gevoelens van angst,
machteloosheid, uitzichtloosheid, verwarring en schaamte waardoor mijn
overprikkeling nog toenam. Een rollercoaster van emoties en gedachten die
ik niet kon stoppen, noch verwoorden. Het was net of mijn brein een eigen
leven leidde en oververhit raakte waarbij ik er als buitenstaander naar stond
te kijken en steeds meer in paniek raakte.
Het
werd nog erger. Het laatste stuk naar huis moest ik zelf autorijden maar ik
kreeg mijn wagen niet in achteruit gezet. Het automatisme waarmee je
normaal autorijdt, was weg. Ik moest nadenken over hoe je nu weer met een
autorijdt, wat je doet met welke pedalen en hoe je schakelt. Gelukkig
redde een PASS-vriendin mij uit de penibele achteruitrijd situatie. Hoe ik
thuis ben geraakt, weet ik eigenlijk niet meer want de input van mijn GPS werd
ook niet meer verwerkt.
Eens
in mijn eigen straat aangekomen, moest ik opnieuw manoeuvreren om te parkeren
en dat lukte even tot er een andere wagen naast me kwam die ook in datzelfde
grote gat wou staan. Ineens kreeg ik mijn wagen weer niet meer in
achteruit. Stress en paniek! Ik maakte de dame wijs dat er een
technisch probleem was met mijn versnelling achteruit en uiteindelijk lukte het
me toch.
Zondagochtend
ga ik normaal naar de hondenschool met de wagen maar de volgende ochtend werd
ik dus wakker met hetzelfde paniekgevoel van de avond ervoor (dat ik niet in
achteruit zou geraken). Mijn man was zo lief om mijn wagen te gaan halen die
een heel eind verderop stond geparkeerd, mij te bevestigen dat er geen
technische mankementen waren en mij uit te leggen hoe je achteruitschakelt (versnellingspook
naar beneden en naar links voor duwen!). Uiteindelijk lukte het me ;).
In
mijn nabeschouwing, besef ik nu de hoeveelheid en welke prikkels er allemaal
speelden, zowel de positieve als de negatieve, interne (gedachteprocessen en
emoties) en externe (zintuiglijke indrukken). Prikkelmanagement is voor
mij dus zeer belangrijk en een leerproces waarbij het vooraf inschatten
moeilijk en tricky is.
Prikkelmanagement
gaat echter niet alleen over het vermijden van prikkels en situaties
maar ook over keuzes maken, zelf de controle behouden en balans brengen in wat
ik werkelijk wil doen en wat ik moet doen. Zo kan ik er heel goed voor kiezen
een lastige situatie wel aan te gaan, gewoon omdat lastige situaties ook heel
leuk kunnen zijn. De tol die ik dan voor zon leuke maar oh zo
vermoeiende namiddag/avond moet betalen, moet ik zelf inschatten, afwegen en
dan beslissen of ik het er voor over heb.
Zo
is de grote vakantie voor mij eigenlijk een slechte periode want, veel volk
in huis, veel beweging, weinig structuur en orde, veel chaos en uiteraard ook
veel spanningen. Ik had al een zware week achter de rug: Net terug van
vakantie dus veel rommel, opruim, was etc. Veel spanningen en disputen
thuis over planning, structuur en taakverdeling.
Ik
zag dus echt uit naar het uitje met de PASS dames en het blotevoetenpad.
Sociale contacten met lotgenoten waarbij ik lekker mezelf zou kunnen zijn en leuke
sensorische prikkels door het pad. Toch had ik stress vooraf: wat ga ik
aandoen?, wat moet ik meenemen?, gaat dat wel meevallen?, welke
gesprekscenarios gaan zich voordoen?, etc
. Deze verdoken stress maakte
dat ik, desondanks het feit dat ik was opgestaan om 08:00u, toch nog in
tijdsnood kwam om tijdig bij mijn carpoolpartner te geraken (12:45!).
Ik
wist uiteraard dat er veel volk ging zijn wegens grote vakantie maar dat ging
de pret niet drukken (= ontkenning, negatie?). Voeg daar nog wat
schreeuwerige en lawaaierige kinderen + een luidruchtig terras bij, dan besef ik nu
dat het toch wel wat teveel van het goeie was. Wegens de depressie heb ik
energetisch nog steeds weinig buffer. Het
pad zelf was super en deze prikkels liet ik graag binnenkomen. Het etentje was
ook zalig en rustig in goed gezelschap, ook veel prikkels maar vooral
positieve.
Tijdens
de autorit naar huis, waarbij ik gelukkig niet zelf moest rijden (waarvoor dank),
werd het ineens teveel en werd ik overspoeld door een rollercoaster van
emoties.
Dan
moest ik nog zelf naar huis rijden, in het donker, langs een niet vertrouwd
traject. Ik weet dat ik het daar in normale omstandigheden al heel
moeilijk mee heb maar onderschatte nog maar eens de impact ervan, vooral na een
zeer prikkelvolle dag.
Ik heb het gehaald en ik ben nog steeds blij dat
ik ben meegegaan. Een pijnlijke les die dus
deel uitmaakt van mijn hersteltraject maar we gaan dapper verder want, al
doende leert men ;)
|
