|
Officieel zijn PASS-groepen autonome
zelfhulpgroepen voor en door volwassenen mannen en vrouwen met ASS ( of een
sterk vermoeden daarvan), zonder verstandelijke handicap. Zij organiseren meetings
en activiteiten waarop zij elkaar ontmoeten.
In de wetenschap dat lotgenotencontact mij zou
kunnen helpen met de acceptatie en de verwerking van de diagnose, ging ik met volle moed naar een PASS-meeting. Ik kwam echter van een koude kermis
thuis. De meeste aanwezigen waren mannen die voor mij toch wel duidelijk meer waarneembare
kenmerken van autisme hadden dan ikzelf. Uit hun verhalen kon ik afleiden dat de
meesten ernstige moeilijkheden hadden om te functioneren in de overwegend
NT-wereld en hierdoor blijkbaar allerlei problemen ervoeren. Ik voelde niet
direct veel affiniteit met deze heren en wist vrij snel dat deze groep niks
voor mij was. Een 2de poging (wandelactiviteit met andere groep)
bevestigde alleen maar mijn gevoel.
Zo ervoer ik dus al snel proefondervindelijk
dat er inderdaad een wereld van verschil kan zijn tss. mannen en vrouwen met autisme
(zonder te willen veralgemenen). Vrouwen hebben sowieso al anders werkende
hersenen dan mannen en bij vrouwen met autisme zorgt dit er voor dat er een ander
(lees subtieler) beeld wordt gegeven van autisme waardoor het bij vrouwen
slechter herkend wordt dan bij mannen. Vrouwen met autisme zijn blijkbaar beter
in staat tot compenseren en camoufleren van hun autisme waardoor het hen vaak pas veel
later zuur opbreekt via angstklachten, depressies en burnouts. We zijn ook vaak
sociaal sterker dan mannen met autisme. We hebben een grote will to please en
een sterke wil om te conformeren aan de omgeving zodat deze geen problemen met
ons ervaart. We kunnen ook meestal veel beter organiseren en plannen dan onze
mannelijke tegenhangers wat ons weliswaar zeeeer veel energie kost maar dat
laten we uiteraard zo weinig mogelijk merken.
Gelukkig werd toen net de eerste PASS-Ladies
groep opgericht, een groep voor volwassen vrouwen met autisme (of een
vermoeden ervan) én normale tot hoge begaafdheid. Ik daar naartoe en dat was
onmiddellijk een schot in de roos:
ü Eindelijk een groep met zielsverwanten (een
veel fijner woord dan lotgenoten), vrouwen met al dan niet een job, een huis,
kinderen, vrienden, een relatie en meestal een late diagnose.
ü Sinds ik de groep ken, voel ik me veel minder
eenzaam omdat ik mezelf herken in hun verhalen. Ook zij herkennen zich vaak in
mijn verhalen, tonen begrip en reageren niet negatief. Dat maakt het voor mij
gemakkelijker om mezelf opnieuw te leren kennen en te aanvaarden.
ü Ik heb er nieuwe vriendinnen gemaakt in een
periode waarin er toch wel heel wat anderen afvielen.
ü Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen door te
ontdekken dat ik toch een normaal gesprek kan hebben en plezier kan maken met vrouwen
met autisme.
ü Het is superleuk om in een groep van
gelijkgezinde zielen te zitten die het uiteindelijk vaak met dezelfde dingen in
het leven moeilijk hebben.
ü Ik leer veel van hun ervaringen, met welke
problemen zij geconfronteerd worden en hoe ze daarmee omgaan.
ü Ik vind het ook super boeiend om mee te denken
over andermans problemen en samen een oplossing proberen te vinden.
ü Er is heel wat knowhow in de groep en we
proberen elkaar dan ook bij te staan met raad en daad.
ü Ik heb zelf een heel groot schuldgevoel en
faalangst maar dankzij de dames zie ik stilaan in dat ik eigenlijk niet faal
maar juiste een zware strijd voer in een tijd van veel vragen en onzekerheden
na de (late)diagnose. Deze zorgt immers vaak voor een vreemd gevoel van
opluchting, opwinding, nieuwsgierigheid maar ook van verwarring en een soms
overweldigende angst.
Hartelijk bedankt PASS-Ladies en de leading
lady in het bijzonder.
|
.
