|
Vandaag 27/3 werd ik voor de 2de keer sinds ik thuis ben, uitgenodigd voor een medisch onderzoek bij mijn
ziekenfonds. Dergelijke onderderzoeken' betekenen altijd stress want ik moet
mezelf weer eens gaan verantwoorden over het feit dat ik nog steeds niet aan
het werk ben desondanks het feit dat er aan mij 'niks mis' te zien is.
Ik was zo slim geweest om vooraf aan mijn
behandelde arts een verslag te vragen. In dat verslag gaf ze een goed en correct relaas van hoe mijn (gemoeds)toestand evolueerde het voorbije jaar, het toenemen van de depressieve klachten, de nieuwe medicinale ondersteuning en de
geleidelijke opklaring in het depressieve beeld. Haar conclusie was duidelijk:Werkongeschiktheid is momenteel nog niet aangewezen. Indien de huidige evolutie zich verderzet, ligt een gedeeltelijke werkhervatting binnen enkele maanden binnen de mogelijkheden.
Het gesprek of het antwoord op die oh zo verschrikkelijke vraag, hoe gaat het met u ? en hoe zit het met de werkhervatting,had ik thuis wat proberen voor te bereiden.
Om 15:00u. had ik een afspraak. Ik tijdig naar
daar gefietst, gewapend met het verslag en mijn spiekbriefje.
Aldaar aangekomen, mocht ik plaatsnemen in een wachtruimte in de letterlijke zin van het woord want mijn geduld werd weer eens zwaar op de
proef gesteld: 15:25 werd ik pas binnengeroepen.
25 Min. wachten, verwerden al snel tot een hel en ik voelde me
steeds meer overprikkeld en gestresseerder worden. In een poging grip te
krijgen op mezelf en de oorzaken nuchter te analyseren, kwam ik al snel tot
volgende conclusies:
- Door de
stress was ik s middags mijn medicatie vergeten in te nemen, bad timing.
- Er galmde
een of andere radiozender door de speakers. Dit is tegenwoordig bon ton in elke
wachtzaal, café, restaurant, brasserie, etc. Stilte wordt blijkbaar niet meer
geapprecieerd.
- Door de
stress was ik ook nog eens mijn noise-cancelling oortjes vergeten en moest ik
mijn toevlucht nemen tot mijn gezelschapsdopjes (oordopjes die ik gebruik
wanneer ik in gezelschap ben in een luidruchtige omgeving maar toch een gesprek
probeer te volgen).
- Misschien kon een mindfullness ademhalingsoefening me helpen (die kan je
ongemerkt doen) maar ook dat lukte niet vanwege het radiolawaai.
25 Minuten
duurden op die manier een eeuwigheid.
Ik uiteindelijk binnen bij de arts, met oordoppen nog in. Toen ik ze
verwijderde, vertelde ik hem ineens over het waarom ervan alsook over het feit dat ik al
erg overprikkeld was door het wachten en het lawaai in de wachtruimte. Goeie
start van ons gesprek ? Geen idee.
Op zijn obligate vraag: En hoe gaat het nu met
u ?, overhandigde ik snel het verslag van mijn eigen arts.
Na een diagonale lezing ervan, opnieuw
dezelfde vraag. Ik mijn spiekbriefje
bovengehaald en mijn antwoord gegeven.
Geen speld tussen te krijgen (liet ik ook niet toe ;) Ik was bijna
buiten adem toen ik klaar was.
De man was blijkbaar onder de indruk, stelde
nog een paar redelijke bijvragen en was
mee met mijn verhaal en verklaring' waarom ik vooral niet té snel terug aan het
werk wil. 'Werk' in de pure economische betekenis van het woord want het herinrichten van je private levensdomeinen ten gevolge van de laat gediagnosticeerde ASS met bijbehorende depressie en het managen van een gezin worden immers niet aanzien als 'werken'. Hij begreep toch wel dat ik eerst terug een deftige energiebuffer wil opbouwen vooraleer opnieuw aan de slag te gaan (voor een werkgever).
Oef ! Dat is ook weer achter de rug. Nu
recupereren van de misschien wel overbodige maar blijkbaar onvermijdelijke
stress.
|
