Enerzijds een tijd van verwarring en spanning met veel vragen en onzekerheden.  Anderzijds ook een tijd waarin er veel van de vragen die ik mezelf gedurende mijn hele leven stelde, eindelijk worden beantwoord. 

Sommigen denken misschien dat ‘het niet waar kan zijn’, dat ik ‘veel te vrouwelijk’ ben of ‘helemaal niet lijk op hun autistische neef, broer of kennis’.  Anderen menen dat ASS een typische  mannenzaak is.  FOUT ! 
Vrouwen met autisme komen immers in alle smaken en kleuren, heel vrouwelijk of net niet maar zeker is dat hun autisme zich vaak op heel andere wijze manifesteert dan bij mannen met autisme. Over deze verschillen wijd ik later nog wel eens uit.

Onmiddellijk nadat men me vertelde dat ik ASS had, ben ik terechtgekomen in een roller coaster met vele emotionele ups  en downs.  De late diagnose en/of erkenning zorgt vaak voor een vreemd gevoel van opluchting, opwinding, nieuwsgierigheid maar ook van verwarring en een soms overweldigende angst.

Ik heb tijd nodig om terug te blikken op mijn eigen levensgeschiedenis waarbij ik alles opnieuw bekijk door deze nieuwe lens, met de wetenschap dat mijn levensverhaal eigenlijk een autistisch levensverhaal is.

Ik moet mezelf opnieuw leren kennen en mijn leven herbekijken vanuit dit nieuwe perspectief, alsof ik door een nieuw paar ogen naar mijn leven kijk.  Dit maakt me soms verdrietig en boos ook omdat mijn autistische trekjes gedurende mijn hele leven niet door mezelf maar vooral niet door anderen, inclusief artsen en hulpverleners, als dusdanig werden herkend.

Dankzij de diagnose kan ik nu echter wel bewust op zoek naar coping strategies (verzameling van gedragsaanpassingen en maatregelen om me te kunnen handhaven en te overleven) en trucjes die mijn (anderswerkende) hersenen kunnen helpen om niet meer boos te zijn op mezelf/de wereld/alles rondom mij.

Opnieuw een evenwicht zoeken, uitzoeken welke dingen in mijn leven moeten veranderen om mijn leven aangenamer te maken (zoals bv. geluidsprikkels die me blijkbaar meer stresseren dan ik ooit wou weten), aan welke dingen ik zelf kan werken om mijn levenskwaliteit te verhogen en welke dingen ik echt niet meer wil (bv. eindeloze vermoeiende pogingen om toch maar aan de sociale normen te voldoen in een poging erbij te horen).

Mezelf accepteren en accepteren dat autisme een deel is van wie ik ben. 

 ’It doesn’t go away’dus een lange weg te gaan.