Mama zijn van een jongetje met autisme Wanneer je je kindje voor het eerst in je armen krijgt en je ziet een gezonde ronde snoet, 10 teentjes, 10 vingertjes,... dan sta je er niet bij stil dat er wel eens iets "mis" zou kunnen zijn. Bryan was als baby altijd wel wat anders, maar toen hij bijna twee jaar was merkte ik er iets flink mis was met zijn ontwikkeling. Een half jaar later volgde de diagnose "autisme en ontwikkelingsachterstand".
Als moeder heb ik veel tranen gelaten, van verdriet maar later ook uit ontroering, trotsheid, ... Nu heb ik het volledig aanvaard dat hij anders is dan andere kinderen. Soms liggen we krom van het lachen met z'n typische auti trekjes. Autistische kinderen zijn mooi en uniek. Ik ben trots om mama te zijn van ons mannetje die iedereen doet lachen en eerlijker is dan geen ander.
Lees mee met de verhaaltjes van Bryan ...
27-11-2008
Wat vooraf ging ...
16 december 2003
Bryan wordt geboren. Voor het eerst mama. Het moedergevoel is er vanaf de eerste seconde. Voor dit jongetje ga ik door het vuur, ik ben op slag verliefd!
Eind januari 2004
Bij de babymassage is Bryan de enige baby die z'n mama niet aankijkt . Iedereen lacht er mee, wat een nieuwsgierig mannetje toch. Hij wil alles gezien hebben, vandaar dat hij liever naar andere dingen kijkt dan naar mij. Ik vind het wel grappig.
Eind februari 2004
M'n moeder spreekt me aan dat Bryan zo weinig oogcontact met ons maakt en niet lacht. Ik ben best wel geraakt door haar woorden. Waarom zegt ze dit nu? Bryan is gewoon wat later, tenslotte is hij toch ook nog maar 2 maanden? Toch laten haar woorden me niet los.
April 2004
Bryan is een heel vrolijk mannetje geworden. M'n moeder verontschuldigd zich voor haar woorden van een paar maanden geleden. Ik zeg dat het niets uitmaakt, Bryan lacht nu en ze bedoelde het toch goed.
Juni 2004
Ik vraagt me af wanneer baby's zich aan hun ouders beginnen te hechten. Bryan is bij iedereen tevreden, zelfs bij mensen die hij totaal niet kent. Hij lijkt me nooit te missen. Ik maak mezelf wijs dat Bryan gewoon niet eenkennig is en dat we daar blij om mogen zijn. Toch heb ik er een heel naar gevoel bij. Ik kan het niet plaatsen en het laat me niet los.
Augustus 2004
Op tv zie ik een programma waarin een jongetje met autisme voorkomt. Aan het uiterlijk van het jongetje zie je niets. Het verhaal grijpt me aan. Zou Bryan Tuurlijk niet, hoe kom ik er op. Bryan is wat later maar wel een gezond mannetje.
Oktober 2004
Bryan wordt elke nacht krijsend wakker. Hij staart dan voor zich uit en wordt helemaal stijf. Hij valt dan met niets wakker te maken. Een minuut of 10 later is hij weer rustig. Omdat ik me er zorgen over maak ga ik ermee naar de huisdokter. Hij vertelt me dat, wanneer dit niet over gaat, ik terug moet komen. Een tijdje later gaat het vanzelf weer over, oef wat een opluchting.
December 2004
Bryan is 1 jaar geworden! Poeh wat ging dat jaar snel. In m'n omgeving zie ik dat leeftijdsgenootjes van Bryan wijzen, klappen in hun handjes, zwaaien en hun armpjes in de lucht gooien bij hiep, hiep, hoeraa, dada zeggen, ... Bryan doet dit allemaal niet. Ik maak me geen zorgen, alles op z'n tijd, Bryan zal dit heus wel gaan doen!
Maart 2005
Bryan ligt in het ziekenhuis. Hij heeft koorsttuipen gehad. 4 dagen lang moet hij blijven. Ik heb zo'n medelijden met m'n mannetje.
26 juli 2005
Bryan is grote broer geworden! Twee gezonde kinderen, wat wil je nog meer? Bryan logeert 5 dagen bij m'n ouders wanneer ik en Lizzy in het ziekenhuis liggen. M'n vader vertelt me dat Bryan de hele tijd rondjes draait en twee telkens twee dezelfde voorwerpen zoekt. Ik vertel hem dat hij dit thuis ook doet maar dat ik er nooit eerder bij had stilgestaan. We moeten er allemaal erg om lachen, wat een bijzonder mannetje is het toch.
September 2005
Bryan lijkt z'n zusje nog steeds niet leuk te vinden. Hij lijkt niet jaloers te zijn wanneer ik met haar bezig ben maar negeert haar wel volledig. Zelden geeft hij haar een kusje en dan wanneer ik hem heel erg aanmoedig. Het doet me pijn. Ik hoop dat hij haar snel leuk zal vinden.
Oktober 2005
M'n moeder spreekt me aan over het gedrag van Bryan. Ze heeft veel ervaring met peuters doordat ze jarenlang onthaalmoeder is geweest. Ze laat me een lijst zien met wat hij al allemaal zou moeten kunnen. Bryan kan niets, maar dan ook echt niets van die lijst. Ik sla in paniek en begin op het internet te surfen. Daar kom ik terecht op een site van een jongetje met autisme. Wanneer ik z'n gedrag lees, lijkt het alsof het over Bryan gaat, het rondjes draaien, opgaan in draaiende dingen, twee dezelfde voorwerpen zoeken, weinig contact met andere mensen, Ik krijg rillingen door m'n lijf. Zou Bryan ook autistisch zijn? Het voelt alsof ik een klap in m'n gezicht heb gekregen.
November 2005
Ik heb een afspraak bij de huisdokter. Ze neemt me heel serieus. Ze maakt meteen een afspraak bij een kinderpsychiater voor Bryan. 2 maanden lang moeten we afwachten.
Januari 2006
Het is zover. We hebben een afspraak bij de kinderpsychiater. De pijlen volgen met daarop kinderpsychiatrie doen me pijn. Wij met ons kindje naar de psychiater, wie had dat ooit durven denken. Na een observatie en lang gesprek van 2 uren zegt de psychiater dat er wel degelijk iets aan de hand is met Bryan. Ze vermoed dat we het in de richting van het autisme moeten zoeken, al is ze niet zeker. Ze maakt een afspraak bij haar collega in Genk. Hij is namelijk gespecialiseerd in peuters en kleuters.
Maart 2006
We krijgen een thuisbegeleidster om ons met raad en daad bij te staan in de opvoeding van Bryan. Wat een opluchting, we worden geholpen!
Mei 2006
Na verschillende consultaties bij het KPC in Genk krijgen we de officiële diagnose op papier. We weten al dat hij autisme heeft. De psychiater vertelt ons dat Bryan een zware vorm van autisme heeft en nu ook medicijnen krijgt. Het doet pijn. Twee dagen later had ik al de officieële diagnose op papier staan. Wat je al wist zwart op wit zien te staan doet nog eens zoveel pijn.
September 2006
Bryan gaat voor het eerst naar school. Hij gaat naar een bijzonder onderwijs en komt terecht in kleuterklas type twee. Er zitten kinderen met allerlei handicaps in z'n klasje. Langzaam maar zeker leert hij bij, in december dat jaar, wanneer hij net drie is zegt hij voor het eerst "mama". Ik ben ontroerd.
2007 -2008
Bryan liet het afgelopen jaar iedereen verbazen. Hij praat voor zijn doen goed! Is beter stuurbaar. Ik leer meer genieten van ons mannetje. Later zelfs lachen met z'n typische auti-trekjes. In september 2008 gaat hij naar de auti-klas. Een klas met enkel autistische kindjes. Het doet hem goed. We zijn trots op hem. Op onze bink met z'n grote helderblauwe ogen waar iedereen in wil kijken maar die het moeilijk hebben om je terug aan te kijken ...
Je doet je eigen ding Zingt zonder gène een lied, maakt voor jou niet uit of iemand dit hoort of ziet Je maakt vrolijk een dansje Iedereen die van jou geniet
Het regent
Maar door al jouw beperkingen Kan jij heel veel dingen toch niet doen Ik zou je zo graag willen helpen Ook al kost het me een miljoen
Het regent
Het raakt me soms wel m'n lieve schat Jij snapt zo vaak de mensheid niet Bent altijd in jezelf aan het praten Je leeft in je eigen kleine gebied
Het regent
Autistisch ga jij door het leven Niemand weet waar jouw pad jou naartoe zal leiden morgen Hoe oud je zult worden, wat het leven je zal geven Ik weet dat dit niet hoeft, maar toch baart deze gedachte me soms wel wat zorgen
Het regent
Maar als ik jou dan weer zie stralen Zo’n onwijs veel plezier met voor ons zoiets kleins een wc rolletje, een yoghurtpotje of een stukje papier, Dan denk ik, wat ben ik blij dat jij het hier zo fijn hebt Wat ben ik blij om jouw plezier
Je leuke opmerkingen Je leuke kwalen Ja het regent…
Auti mama 
