De meeste autisten hebben een enorm groot iets waar ze dan extreem in op gaan.  Bryan z'n eerste obsessie was het "telkens twee dezelfde voorwerpen willen vasthouden".  Ofwel had hij twee dezelfde auto's vast, ofwel twee dezelfde blokjes, ... Dit de hele dag door.  Ik wist toen nog niet eens dat hij autistisch was, maar dit deed na verloop van tijd wel een alarmbelletje bij me rinkelen.  
Later volgde de obsessie "fruit".  In een supermarkt was het zelfs zo erg dat hij alles bij elkaar krijste wanneer we in de fruitafdeling kwamen.  Hij wou het fruit vastnemen, betasten, ... Maar dat kon dus niet.  Hij kon die tijd nog niets spreken en dat frustreerde hem dan nog meer omdat hij niet kon zeggen dat hij het fruit wou.  Totdat ik de oplossing vond om plastic fruit te kopen en die tijdens het winkelen in z'n handjes te geven.  Dat maakte hem gelukkig terug rustiger.
Hierna volgde de obsessie "stiften". Niet om te kleuren zoals een ander kind zou doen.  Gewoon om te betast, bij zich te hebben.  Dat gaf hem een veilig gevoel.  Al gauw verzamelde ik lege stiften zodat ik hem hier ook gewoon z'n gang in kon laten gaan.   Wanneer hij het ergens moeilijk had gaf ik hem een stift en hij werd terug rustig.
Na de stiftenobsessie kwam de garagepoortenobsessie.  Ik kocht hem een kleine garage en die moest steevast naast hem staan wanneer hij ging slapen.  Toen deze na verloop van tijd stuk ging ben ik diezelfde dag nog hopeloos op zoek gegaan naar een zelfde soort garage, die ik in de tweede speelgoedwinkel al terug vond.  Enorm opgelucht waren zowel hij als ik! Wanneer we onderweg in de auto zaten hield hij alle huizen in de gaten.  Bij elk huis zei hij "garage open, garage dicht, ...".  Later combineerde hij deze obsessie met de rolluikenobsessie.  Dan hadden z'n oogjes onderweg al best veel in de gaten te houden.  "Garage dicht, ene rolluik toe, andere rolluik open, ...".
Deze obsessie nam beetje bij beetje af en veranderde in de "buizen"obsessie.  Hij was verzot op allerlei soorten buizen, WC rolletjes, dakgoten, rioolbuizen, ... Al duurde deze obsessie niet zo heel lang, maar een maand of twee drie en toen hield ook dit op.  Toen was hij weer bezig met "yoghurt".  Hij die nooit geen yoghurt had gelust, was hij ineens verzot op, maar dan gewoon omdat hij het lege potje kreeg wanneer hij deze leeg had gegeten.  In de supermarkt werd hij euforisch bij de zuilvelafdeling.  Hij begon dan te springen en wapperen met z'n armpjes.   Ik beloonde hem soms door yoghurt te kopen wanneer hij flink was in de supermarkt.  En dat lukte goed! Deze obsessie heeft flink lang aangehouden.
En nu is hij al een hele tijd geobsedeerd door vrachtwagens in combinatie met het koerierbedrijf DHL.  Bryan heeft de vrachtwagenobsessie gekregen toen hij deze zomer met de truckrun voor andersvaliden mee deed.  Nog meer is hij geobsedeerd door DHL, de vrachtwagens van DHL vindt hij super.  Maar ook wordt hij blij wanneer hij het enkel het logo van DHL nog maar ergens op ziet.  Dit bracht me op het idee om aan familie, vrienden, collega's te vragen of ze iets hadden liggen van DHL.  Niet te geloven hoeveel mensen er in actie schoten! (Bedankt San, Liliane en collega's)! Zelf stuurde ik een mail naar het hoofdbedrijf van DHL.  Ik vroeg hun of ze iets konden doen.  Een dag later stopte er hier een DHL busje met allerlei spulletjes voor Bryan! Alleen nog maar dat het busje hier stopte maakte Bryan al euforisch! Later kwam diezelfde koerier hier nog 2X! langs met zelf bij elkaar gezochte spulletjes.  Zo fijn dat er zo'n schatten van mensen bestaan!
En Bryan, die is nu supergelukkig.  Het is zo mooi om te zien hoe hij zo blij kan zijn en op kan gaan in voor ons zoiets kleins.  Daar kunnen wij "gewone" mensen nog heel veel van leren.

15-12-2008 om 18:09 geschreven door Tes