kaartje Australie: Sydney tot Coober Pedy (klik voor vergroting)
Heyhey!
Eindelijk nog eens een nieuw blogbericht! Ik heb zoveel te vertellen dat ik waarschijnlijk wel het een en ander ga vergeten, maarja
Ik heb net twee weken vakantie gehad, het was eigenlijk wel school, maar ik mocht weg (Lucky me). Dat was 3 tot 18 oktober.
Dus ik op het vliegtuig richting Sydney gestapt (jaja dat moet als je van dit eiland afwilt). Nu denken jullie natuurlijk, ah naar de hoofdstad. Niet dus: de hoofdstad van Australie is Canberra! Maar Sydney is wel de grootste stad, heeft ook een groter vliegveld enzo. Twee dingen die je moet zien als je in Sydney bent: the Sydney Harbour Bridge en the Opera House (je weet wel, dat rare gebouw dat precies bestaat uit reuzengrote schelpen ofzo). Ik dus daar naartoe. Onderweg nogal veel te veel superhoge wolkenkrabbers gezien (ik werd er een beetje gek van eerlijk gezegd) maja, das het centrum he. Een van de coole dingen was wel de monorail! Stel je een soort tram voor, maar dan op één spoor en die boven de straat rijdt, pakweg op het niveau van het eerste verdiep! Dus toen kwam ik bij het water, en had meteen een uitzicht over de brug en de opera (langs de achterkant weliswaar). Om de één of andere reden vond ik de opera niet zo indrukwekken, waarschijnlijk om die naast de brug te zien die vééél groter is, en naast al die wolkenkrabbers ziet dat er echt nogal klein uit. But still: all very impressive! De volgende dag een ferry genomen, denk maar aan een bus of trein maar dan id vorm van een boot, die om het half uur ofzo komt. Veel mensen gebruiken dat ook om naar hun werkt te gaan enzo ;-). Das wel leuk, want je zit een half uur ofzo op de boot en je kan goed de haven en alles bekijken (Sydney is en blijft een havenstad, het is gebouwd rond een soort delta). Maar dus: de ferry naar Manly (een deel van Sydney maar gelukkig met minder hoge gebouwen). Daar is een heel mooi strand met mooie golven, ik wou dat ik kon surfen.
De volgende dag (maandag) was ik blij om de bus op te kunnen en weg te rijden van die te grote gebouwen. Maar het bleek wel vrij veel op de bus zitten te zijn. Gelukkig waren er al de 41 andere AFSers, de meesten onder de 18 die dus hier naar school gaan. Er waren best wel een aantal leuke mensen, op het begin was ik vooral aan het praten met een paar meisjes uit Japan (Toko, Rie en Rica) en een meisje uit Duitsland (Tea, afk. voor Tabea). Ik kan zelfs twinkle twinkle little star een beetje zingen in het Japans (kira kira
). In de namiddag, aangekomen in Dubbo, tenten opgezet (echt zalige tenten, het enige wat je moet doen is vier piketten in de hoeken en dan de paal in het midden en die staat recht!) en gegeten en voor de rest niet veel meer gedaan denk ik. Aja een grappig spel dat de groep voor drie mensen bedenkt wie ze zijn (pakweg Barbie of Crocodile Dundee) zonder dat die personen dat wisten uiteraard, en ze moesten dan door ja-neevragen te stellen erachter komen wie ze waren. Of wacht nee, die nacht was in een gebouw, maar de volgende nachten was meestal in tenten (Sorry).
De volgende dag naar Broken Hill. Daar heb ik niet zoveel van gezien, aangezien het nogal lang rijden was. Één van de Italiaanse jongens, Marco, speelde gitaar en probeerde een beetje liedjes te spelen die iedereen kon meezingen. Best wel gezellig!
Dus tenten opzetten, eten, douchen, een beetje praten en gaan slapen, want de volgende dag was het weer vroeg op (waarsch 5:30) en terug op de bus. Al het fruit en de groenten die we meehadden moesten worden opgegeten of weggegooid, want we zouden de grens naar South Australia oversteken (klok een half uur terug zetten). Dat klinkt nogal stom, want het is niet eens de grens naar een ander land, maar ze zijn bang dat de fruitvlieg mee wordt geïmporteerd vanuit New South Wales naar South Australia, en dus mag er geen fruit de grens over. Er is controle en boetes voor als je toch fruit meehebt, echt raar! Ik geloof dat we, eens aangekomen in Port Augusta, nog naar een of ander museum zijn geweest, waar een aantal oude communicatiemiddelen te zien waren. Oud heeft hier een beetje een andere betekenis, het betekend voor de wegen, sporen en telefoonlijnen enzo waren aangelegd.
Ondertussen was het al 8 oktober, en had ik al pakweg 1500 km en 20 uur gereden vanaf Sydney! Gelukkig begon de volgende stop wel de moeite te worden: op naar Coober Pedy. Onderweg passeerden we langs Woomera, waar ze raketten enzo testten door die af te schieten naar het westen, waar toen nog niet echt veel mensen woonden, wel goed om niemand te raken. Een volgende stop was bij een meer. Dat was de eerste keer ooit dat ik OP een meer heb gelopen! Niet dat ik op water kan lopen hoor, het was een zoutmeer ;-). Dat was wel een chique zicht, voor honderden meters niets anders te zien dan wit zout!Voor je in dan in Coober Pedy aankomt, kan je een heel vreemd landschap zien: allemaal puntige kleine heuveltjes van een paar meter groot, die op de voor de rest platte ondergrond neergezet lijken te zijn. Coober Pedy is namelijk een mijnbouwerstadje, en iedereen die wil kan een stuk grond huren voor een belachelijk lage prijs, om dan op eigen houtje te beginnen graven op zoek naar opaal. Je zal altijd wel iets vinden, maar soms is het nauwelijks genoeg om te overleven, en soms kan je er echt rijk door worden. Een beetje zoals gokken dus. We kregen uitleg daarover en over de opaal die je daar kon kopen en waarom sommige stenen heel duur zijn en anderen totaal niet (blauw komt het meeste voor en is dus het goedkoopste, terwijl rood heel zeldzaam is en wel 5000 dollar kan kosten!). Daarna volgde een rondleiding door een voorbeeldhuis, zoals de meeste huizen daar zijn, dat wil zeggen uitgegraven in de rotsen! Het is blijkbaar veel goedkoper en milieuvriendelijker dan een normaal huis, omdat het daar in de zomer to 40/50°C kan worden. Maar in de ondergrondse huizen is er een constante temperatuur van ong 22°C. s Nachts ook onder de grond geslapen, het enige nadeel was dat het nogal stoffig was, met rotsen als muren.
s Morgens terug de bus op, even langs de weg stoppen om hout te verzamelen, weer een grens oversteken, namelijk die naar Northern Territitory, klok weer verzetten. In de late namiddag terug ergens langs de weg stoppen, gelukkig was het nog licht, grote blauwe zeilen op de grond leggen, hout van de bus halen, tassen van de bus halen en een comfortabel bed proberen te maken in the bush. We zouden die avond onder de blote hemel, ver weg van de bewoonde wereld slapen! Na even een verkennende wandeling (zonder verloren te lopen) met een paar mensen te hebben gemaakt, en verschillende sporen van kangoeroes en slangen te hebben gevonden, was het al donker. Dan was het eten rond het kampvuur (daar was dat hout dus voor) en later marshmallows (lekker!) en gitaar door Marco en zingen door een aantal mensen. Toen was het tijd om te gaan slapen, en natuurlijk lag ik helemaal aan de rand van het zeil, en er was een goede kans dat een of andere slang daar s nachts naartoe zou komen! Gelukkig is dat niet gebeurd, ik had niet zon zin in the flying docters om mij naar het ziekenhuis van Alice Springs te brengen ;-)
Zo, ik denk dat jullie wel genoeg te lezen hebben nu, later meer. Jaja ik weet dat ik nogal achter zit (minstens een maand ofzo) met mijn blog, maarja
En wanneer kom je naar huis?? Waarschijnlijk in december!
See u later (alligator)!!
Groetjes van Astrid die toch wel veilig terug in Hobart is.
31-10-2009 om 07:30
geschreven door Astrid 
|
