Heyla!

Haha eerst nog even het verhaal van de eerste zondag van de vakantie, dat ik vorige keer vergeten was. Ik denk dat ik vrij lang geslapen heb, ik herinner me alleszins niet of ik s morgens iets gedaan heb. Maar in de namiddag zijn we met de auto Mt Wellington opgereden (onder een zeker protest van Voov en Ellie, die lekker thuis wilden blijven *zucht*). Dat is een berg waar dit deel van Hobart ongeveer tegenaan is gebouwd, en je hebt dus een mooi uitzicht. Toen we vertrokken was het vrij warm, iets rond de 16°, maar omdat die berg ongeveer 1200m hoger is dan waar we vertrokken (=thuis) was het daar dus wel vrij koud. En heel veel wind ook, want omdat dat ongeveer de hoogste berg id omgeving is, is er niet zoveel om de wind tegen te houden. Maar het leukste was eigenlijk dat er sneeuw was, wat uiteraard leidde tot een sneeuwballengevecht! Kathy was ongeveer gewonnen omdat zij altijd hoger klom en zo was het makkelijker voor haar en moeilijker voor de rest om ons te raken. Maar toen ze er ongeveer genoeg van had bleef ik nog even staan en toen stond ik hoger en bekogelde ik haar! Haha. Dus ik vind dat ik gewonnen heb ;-) maar de meningen daarover zijn nogal verdeeld. John had een bak mee die hij vol sneeuw mee teruggebracht had, en toen ik dacht dat ik veilig was bij het huis moest hij natuurlijk nog een sneeuwbal naar mij gooien…

Maar ik ging over Strahan vertellen.

Zondagmorgen rond 11 uur vertrokken. Het plan was (uiteraard) om vroeger te vertrekken, maarja deze familie is niet zo goed in op tijd zijn, en dus moeten ze nog vanalles doen terwijl ik al lang klaar ben. Voor lunch zijn we dan gestopt in Hammilton, wat echt een mini dorpje is, maar dat volgens mij nog vrij groot op de kaart staat. Nog even een korte wandeling langs de rivier om onze benen te strekken. Natuurlijk met natte schoenen terug de auto in, en rijden. Na een uur of twee rijden gestopt bij Lake St Clair. Heel mooi meer, maar nogal koud en veel wind, dus snel naar de cafetaria daar gegaan om iets te drinken. Het verhaal werd verteld van de keer dat mijn familie langs dat meer was gewandeld. 5 dagen lang, en niet eens errond ofzo, gewoon langs één kant! Maar iedereen had er nogal slechte herinneringen aan omdat ze soms wegzakten tot aan hun knieën in het water en door de leaches (een soort slijmerig beest dat op je vel komt zitten en dan begint te zuigen) en slangen enzo op de plaatsten die actually droog waren. Ik kijk al uit naar eind oktober, blijkbaar word ik dan meegenomen op een bushwalk, tijdens een of ander lang weekend ;-). We zijn ook nog gestopt om een klim van een half uurtje te maken naar een uitkijkpunt, waarna we bijna letterlijk terug naar beneden gerend zijn omdat het begon te regenen. Toen we aankwamen is Strahan was het al donker, maar dat is niet zo verwonderlijk want het is donker vanaf 6u ofzo. Het was beginnen regenen en waaien en bliksemen en donderen, dus we waren heel blij om in het huurhuisje te zijn. Niet dat dat er zo stevig uitzag, maar er was een elektrisch vuurtje. ’s Avonds in bed hadden John en ik (uiteraard afzonderlijk, hij vertelde het de volgende morgen) hetzelfde idee: het was zo hard aan het waaien dat we dachten dat het huisje ging wegwaaien, maar toen bedachten we dat dat ding daar al zolang stond en waarschijnlijk al veel ergere onweersbuien had meegemaakt, dus toen waren we gerustgesteld .

Ik moet nu toch even een historische gebeurtenis melden: er was Nutella for breakfast! Haha dat was echt de eerste keer in maanden dat ik dat gegeten heb! Raar toch eigelijk dat ik dat zelfs niet besefte. John en ik zijn daarna naar het strand gefietst, de rest met de auto want er waren maar twee fietsen mee en ook maar twee vrijwillige fietsers ;-). Echt magnificent strand, en mooie schelpen, mijn verzameling is weeral groter. Daar wat gewandeld en geprobeerd ervoor te zorgen dat we niet wegblaast werden. Stel je geen strand voor zoals in Belgenlandje, maar een strand met heel veel wind en geen huizen of iets te zien, behalve een soort vuurtoren. We zijn nog op een aantal andere stranden geweest: Ocean Beach, als je naar de zee kijkt weet je dat er recht vooruit alleen zee is to je bij Zuid Amerika komt (!), en het strand in Trial Harbour, echt supermooie en grote golven, waardoor bijna heel de zee ongeveer wit zag (niet echt een plaats waar je id zee wil zwemmen). Op Ocean Beach vond trouwens nog een tweede historische gebeurtenis plaats: we waren aan het wandelen en zagen een soort rots in de zee, vrij dicht bij het strand. Maar toen we dichter bijkwamen zagen we dat de ‘rots’ een vin had en een staart en tanden. Het was een walvis! Iedereen heel erg ongerust want ze dachten dat hij misschien nog leefde, en we moeten iemand bellen, en … Dus Ellie en Kathy ernaartoe gegaan, en hij bleek wel degelijk dood te zijn, ocharme. Waarschijnlijk aangevallen in dieper water en dan aangespoeld. Want toen we wat verder wandelden, wachtte ons nog een ‘mooi’ zicht: zijn darmen. Vrij groot en stevig en blubberig. Sommige mensen moesten natuurlijk veel te nieuwsgierig zijn, with the result dat Ellie met de zakmes de darmen probeerde open te snijden (vrij stevig die darmen, doet een beetje denken aan worst) wat uiteindelijk lukte. De ‘beloning’ was een soort zwarte vloeistof (yuckie). Iets anders waar het strand blijkbaar goed voor was, was vissen. Vreemd wel wat Ellie en Siobhan leuk vinden! Ik hoopte natuurlijk dat ze niks zouden vangen, maar toen ik met John terugkwam van een kleine strandwandeling, kwam Siobhan naar ons toelopen om te vertellen dat ze een zalm hadden gevangen, maar hij leefde nog en ze wisten niet wat ze moesten doen. Dat beest lag te spartelen en naar adem te happen voor een aantal minuten, wat best wel lang was. John ging naar de auto om een mes te halen, to kill it. De golven kwamen dichter en dichter bij de vis en Ellie probeerde hem op te pakken, ik dacht om hem verder op het droge te leggen, maar ze gooide hem terug! Ik heel blij, Voov teleurgesteld en John toen hij terugkwam heel verrast. Het zou toch maar vis geweest zijn voor één persoon ofzo, de zalm was niet eens zo groot.

We zijn ook nog een dag naar de duinen gegaan, met het plan om naar het strand te gaan, maar daar zijn we uiteindelijk maar even gebleven vanwege de wel erg koude wind. Duinen zijn een klein beetje heel erg verschillend van die in België. Het was ongeveer 4km als je recht naar het strand zou gaan. Maar wij zijn door allerlei beekjes en plassen water en stekelige planten (buttongrass) gestapt. Uiteraard weer natte schoenen! Iedereen had zijn stapschoenen aan maar als je tot halverwege je kuit wegzakt lopen die gewoon vol water, stapschoenen of niet. Maar ik vond het uiteindelijk nog wel leuk. Het mooiste was wel in het begin, waar enorme zandduinen waren, die een klein beetje aan de woestijn deden denken (behalve dat het normaal zand was en geen oranje zand).

Woensdag id voormiddag nog naar het strand, en dan terug id auto. Op de terugweg nog een aantal keer gestopt voor een korte wandeling naar een waterval, en om naar de waterkrachtcentrale te kijken. Das wel cool: alle energie komt hier van water, en een klein beetje van wind. Daarmee dat ong iedereen elektrische verwarming heeft, iets wat bij ons heel erg milieuonvriendelijk zou zijn. Ik heb al welgeteld één huis gezien met centrale verwarming.

’s Avonds terug thuis en lekkere pizza gemaakt! Amai dat smaakt als je honger hebt .

Vandaag was de eerste dag van het derde trimester, dus terug naar school. Grappige ontdekking gedaan: van ongeveer nu tot Pasen is het hoedentijd, dus iedereen wordt verondersteld een hoed te dragen en ik denk zelfs dat bij die kinderen hun uniform ook een hoed hoort. Hm dan moet ik er zelf ook eens een zoeken, maar ik ga eerst een paar hoedentrends observeren denk ik ;-).

Zozo das weer genoeg te lezen vermoed ik, later meer.

Xx

21-09-2009 om 12:59 geschreven door Astrid