Ik stel vast dat de denkpatronen van vrouwen en mannen nog steeds niet gelijklopend zijn en dat zal ook nooit zo zijn, gelukkig maar.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar toch heb ik het gevoel dat vandaag “onzekerheid” aan de basis ligt van veel relatieproblemen.

Als je voor jezelf de vraag mag stellen wanneer kan ik echt gelukkig zijn dan denk ik, en verbeter me als ik fout zit, dat “zekerheid” en “duidelijkheid” de vaste waarde’s zijn binnen een relatie.

Vooral bij vrouwen komt dit sterk spraakmakend naar boven. Ze uiten zich vaak in die richting en hebben problemen met het plaatsen van onzekerheden.

Moet je daarom gaan twijfelen aan de liefde van die man als die jou zegt: schat ik hou van jou, jij bent diegene waarvoor ik leef.

Neen helemaal niet, maar wat zijn woorden alleen als die uitspraak niet vlug kan worden omgezet in zekerheid en duidelijkheid.

En naar mijn gevoel zit daar vaak het schoentje te knellen.

Mannen zijn nu éénmaal twijfelaars, de tijd en de kracht die zij nodig hebben om zichzelf te verzoenen met levensgegevens heeft een totaal andere verhouding dan bij vrouwen.

Vroeger was de norm dat mannen het zeggingsschap hadden over hun verdere levensloop. De vrouwen hadden weinig en ja zelfs geen inspraak daarin.

Vandaag en gelukkig maar, is dit mogen en kunnen veranderen. Vrouwen hebben hun rechten bekomen om ook hun gevoelens te uiten over het leven dat ze graag zouden willen leven.

Ze hebben inspraak over hoe zij omgaan met liefde en welke waarde er voor hen aan vast hangt.

Voor hen is dit allemaal nieuw, maar vaak wordt er ook vergeten dat het eveneens nieuw is voor mannen.

Gaan mannen twijfelen over hun leidersschap of over het fijt wie draagt de broek en wie de rok?

En toch heb ik het gevoel dat wij mannen deze inschatting niet correct kunnen geplaatst krijgen.

Het is net datgene volgens mij dat vrouwen vragen. Laat de man de broek dragen maar enkel vanuit een beschermende factor.

Vrouwen vragen geborgenheid daarin en verder een homogeen samenleven als het over die andere beslissingen gaat die moeten worden genomen.

Hun afhankelijkheid van de man heeft een duidelijk verlaagde drempel aangenomen.

Mannen voelen dat aan alsof het tegen hun natuur en instinct ingaat.

Maar is dat ook zo, nee denk het niet.

Alleen leer ons mannen nu eens de juiste manier van denken en inschatten om hiermee om te kunnen gaan.

Vrij vertaald vragen wij mannen om veel communicatie hierover en ja, hoor het graag of niet “Geduldig te zijn”.

Al kan ik best begrijpen dat ook wij mannen de factor geduld moeten proberen te minimaliseren om te voorkomen dat er nog meer twijfelgevoelens gecreëerd worden bij onze lieve tegenpolen.

Mijn raad aan beide geslachten leer nog meer openlijker communiceren met elkaar en tracht daarmee het onzekere en de twijfel hierbij geen vrij spel te geven.

Weten doen we het misschien allemaal, alleen het nu nog binnen onze eigen relatie toepassen is de enige taak die nog overblijft.

Ja, ik ben de eerste om mezelf hier met de vinger te wijzen.

Maar telkens zal ik mijn eigen bericht niet kunnen ontlopen en zal mijn partner het steeds mogen bovenhalen om me te wijzen op mijn uitspraak en woorden.

En als laatst doe ik een oproep aan diegene die de moeite heeft genomen om dit te willen lezen.

Geef vrijuit eens je menig hier over en wijs me op die dingen die ik juist heb ingeschat en vooral daar waar ik totaal fout zit.

Ze kunnen mij, maar ook andere helpen in het slagen van hun relatie.

Groetjes,

Astramar.