Vandaag was het weer zover ik was weer blij om eens bij haar te kunnen gaan. De rust gaan opzoeken, mezelf gaan opkrikken bij diegene die me zo nauw aan mijn hart ligt. Doet het telkens weer goed om bij te kunnen zijn? Wel dat hangt echt af van haar ingesteldheid vrees ik. Ik ben afhankelijk geworden van hoe ze zich voelt en is dat goed dan mag ik daarvan mee genieten. Maar ik kan je wel duidelijk vertellen dat het niet steeds zo is, soms zijn de momenten van vreugde echt een uitzondering. Ik krijg vaak van haar het gevoel dat ik haar aan het verliezen ben. Dat ze onze toekomst niet ziet en ook geen uitweg meer heeft voor haar eigen gevoelens. Vandaag was het zo een moment. Het doet me telkens weer heel veel pijn om dat te moeten vaststellen en te ondergaan. Ik kan er soms niet meer tegen weet je. Ik wil zo graag aan haar mijn liefde geven en tonen, maar ze blkot me toch zo vaak. Ze zegt me dat de die gevoelens zo moeilijk kan plaatsen en mee omgaan. Ik weet het ze is gekwetst niet omwille van de liefde tussen ons maar eerder datgene wat aan ons vasthangt. Ik heb haar teveel pijn gedaan waardoor ze geen liefde meer aan mij kan geven, ook al zit die diep in haar nog steeds. Ik weet dat ze zielsveel van me houdt, maar zichzelf beschermd om haar liefde ten volle te kunnen tonen aan me. Hoe ga ik hier mee om dan toch. Ik weet het vaak niet en er is niemand die me raad kan komen geven daarin Ik doe hier een oproep aan diegene die het zelfde herkennen, aub help zo want ik wil haar nooit in mijn hele leven kwijt geraken. Ik wil zo graag samen met haar oud worden op een manier waar we beide geluk kunnen in vinden. Had ik nu maar een helpende hand die me zei hoe ik zou moeten reageren op haar gevoelens. Maar die heb ik niet, ik verdrink vandaag in mijn verdriet.:?:(
