 |
|
|
| Dagboek van een wielertoerist |
|
|
| 08-07-2019 |
 ONDERWEG |
Onderweg...
Vanop Les Cours Mirabeau, de brede met bomen omzoomde avenue in Aix, kijken we paniekerig in de richting van het kerkje waar we enkele uren voordien onze fietsen hebben geparkeerd. Twee stuks.
'Het is niet waar!' roep ik ontsteld. 'Er staat er nog maar een!'
Die van mij, de zwarte. De witte is verdwenen.
Eenmaal bij de plaats van het delict gekomen merken we dat de twee anti-diefstal kettingen - licht van makelij - keurig naast de fiets liggen. Vakkundig, met zin voor precisie, doorknipt.
Dit kan niet waar zijn!
Terwijl mijn vrouw vruchteloos op zoek gaat naar de dief, word ik aangesproken door een dame die wil weten of ik aan het rusten ben.
Daar heb ik nu geen oren naar.
De mannen der wet zijn in geen velden te bekennen, laat staan de politie. Alsof zij zich zouden bekommeren om un voleur du biciclette!?
Met enige schroom doen we 's morgens bij het ontbijt het relaas van onze onprettige ervaring. In de stemmige ontbijtruimte drentelt een hond maar hij draagt zijn staart niet tussen de benen. Wij wel.
'Maak je niet druk', zegt Sofie, de rondborstige eigenares van onze mooie, gezellige, door groen omgeven B&B.
't Inquite pas! C'est quand même qu'un vélo...
Pas de soucis, pas de problème!
We zitten samen met een met madame bevriend Frans koppel aan tafel. Meer nog met twee Pariziens...want dat is niet hetzelfde. Frankrijk is Parijs niet en omgekeerd...Sympathiek, bon chique, bon genre.
Tellement interessants, Monsieur. Wij, twee boeren uit het Waasland.
Mijnheer is de avond voordien, na het eten, uitgegleden en op zijn rug gevallen. Ze hebben een ganse nacht op de spoed gezeten tussen hoeren, druggebruikers en ander gespuis. Choquant! Hij kreunt nog na als hij de stenen trap afgaat, na het ontbijt.
Zij blijft nog wat zitten, want ze vindt ons gesprek van een hoger niveau.
Eenmaal ook zij voldaan is komt Madame Sofie terug op de proppen.
Ce sont quand-meme des vélos touts neufs! Ils ont coutés 180 euro.
De show die ze even daarvoor verkocht in het bijzijn van haar Franse snob-vrienden laat ze nu achterwege.
Plots doet de zaak er wel toe.
'On vous propose de payer 150 euro', zegt ze op dezelfde flegmatieke manier waarmee ze een half uur eerder de hele zaak als een fait divers weglachte.
Mijn vrouw en ik kijken elkaar veelbetekenend aan en we ontbijten stilzwijgend verder.
Samen met de croissants even laten bezinken.
Op de ochtend van onze laatste vakantiedag kaart ik omzichtig de delicate zaak opnieuw aan.
'Faible', zeg ik.
De fietskettingen waren eigenlijk veel te licht om de fietsen te beveiligen en uit het zicht te parkeren.
Daarom stel ik honderd euro voor als remboursement. Tenslotte hebben we niet de beloofde factuur, noch een document gekregen waaruit moest blijken over welk type fiets het ging.
Bij het horen van het bedrag verandert ze onmiddellijk van toon. Weg is de voorgewende vriendelijkheid en de nonchalance waarmee ze het voorval quasi bagatelliseerde.
'Pays ce que vous voulez!'
We houden het bij de honderd euro.
Als de taxi die ons naar de Thalys komt opdagen komt ze ons niet uitwuiven.
Wat had je gedacht?
dc
ps. Tosca is een opera van Puccini en niet van Mozart, monsieur le parisien...
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
