|
Het Rustoord...
'Wil jij S. gaan halen op haar kamer voor het avondeten?'
Dat wil ik wel doen.
Het olijke oudje met de kleine, ondeugende oogjes, zit in haar zetel en moet van daaruit in een rolstoel. Geen sinecure zo blijkt.
Ik probeer haar op te tillen maar ze weegt als lood. Als een zak patatten, zouden wij zeggen.
Ze lacht smakelijk terwijl ik haar gewicht onder mijn schouders zet en ze doet zelf geen enkele inspanning om recht te komen.
Op het moment dat ik denk dat ze klaar is om de stap, die haar van haar rolstoel scheidt, te zetten, valt ze opzij. Tussen de zetel en het raam. Een beetje hulpeloos hangt ze daar, tussen hemel en aarde, hamer en aambeeld, maar ze blijft lachen.
Ik panikeer terwijl ik haar terug recht probeer te helpen. Vergeefse moeite. Er komt geen beweging in het logge lichaam. Conditie is een ijdel woord en aan een demarrage in deze sinistere situatie, heb ik hier niets.
'Help!' roep ik. Mijn stemvolume galmt drie gangen ver. Terwijl het angstzweet mij uitbreekt doemen de meest onheilspellende scenario's met slechte afloop, voor mijn ogen op.
Er komt een dame toegesneld, maar zelfs met ons twee lukt het niet om S. daar te krijgen waar ze moet zijn.
Een derde persoon komt op mijn hulpgeroep af. Een man met poten aan zijn lijf.
Hij doet wat wij niet kunnen en zet de situatie recht. Letterlijk en figuurlijk.
Ik tril over mijn ganse lichaam terwijl S. onbedaarlijk lacht.
'Dit doe ik nooit meer alleen', is mijn enige commentaar.
Het rustoord heeft meer dan één verrassing in petto. Het onverwachte loert achter elke hoek.
dc
|
