Eindelijk nog eens de tijd gevonden om mijn dagboek hier aan te vullen. Wegens veel schoolwerk en weekenduitstapjes een latere update dan anders.
Eerst en vooral: voor mensen die een berichtje stuurden op mijn gsm, dat zal ik pas in mei kunnen lezen! Hij gaat hier namelijk niet en ik heb een nieuwe moeten kopen (gelukkig niet duur hoor) en dus heb ik ook een nieuw nummer: 505 4022467. Daarop kan ik dus berichtjes en telefoontjes ontvangen maar ik kan wel niet terugsturen.
Wat de stage betreft is er veel verandering in gekomen. Na een gesprek met Tania en de directeur hebben we besloten om niet vast te staan in één atelier maar initiatieven te ondernemen met verschillende personen uit verschillende ateliers. Bijvoorbeeld werken met pictogrammen om de communicatie van sommigen te verbeteren of sommige jongeren leren tellen (want dat is bij sommigen echt een ramp) en ze leren omgaan met tijdsbesef (welke dag zijn we,..). Het is nu aan ons om initiatieven te nemen en dat is wel zeer boeiend! Voor de rest hebben we deze week vooral bureauwerk gedaan om ons verder voor te bereiden op ons afstudeerproject. Dossiers inkijken, onderzoekingswerk,.. Ik ben dan ook tot het besluit gekomen dat ik van mijn leven geen bureauwerk wil gaan doen! Neenee, geef mij maar een jobke tussen mensen. Het contact met de jongeren verloopt wel zeer goed. Je krijgt er echt veel liefde van terug. Ik ben eindelijk zover geraakt om een jongen mijn naam te laten zeggen. Het was eerst constant chela chela (wat blanke betekent). Dan heb ik hem uitgelegd dat ik ook een naam heb net zoals hem dus dan was het nanna nanna (want zijn spreken gaat ook niet zo vlot). Maar na lang oefenen kwam hij op een dag naar mij en riep: Anna! Anna! Eindelijk gelukt! Ik was zo trots op hem..
Vorige week hebben we met de meisjes besloten om te gaan dansen! 4 keer in de week, elke keer een uurtje. Beschrijving van de les: gat schudden, borsten schudden, gat schudden, heupen draaien gat schudden, en op het einde buikspieroefeningen! We hebben toch allemaal wat moeite om die latinashier te volgen hoor! Het is een soort salsa aerobic. We hebben echt al heel wat afgelachen! Vooral met onze macholeraar! Een spierbundel met een veel te kort en een veel te spannend broekje aan, een topje, een sjaaltje op zijn hoofd, alles gladgeschoren en schudden met dat gat! Beeld je maar eens in dat zo iemand recht voor jouw neus staat.. hilarisch dus! En owee als je niet mee bent of als je te weinig met je gat aan het schudden bent.. dan krijg je daar een blik van k zal u gaan hebben.
Vorige vrijdag zijn we dan iets gaan drinken met Lot, Lieven en zijn collegas, om toch eens de rum te proeven.. Die is hier echt lekker en goedkoop! En aan iedereen die een fleske rum als souvenir wil.. sorry maar je mag maar 1 fles meenemen per valies. Er zit dus niets anders op dan mij te komen bezoeken en dan zullen we eens een rummeke gaan drinken!
De zaterdag zijn we alweer met een vroege bus vertrokken, op weg naar het Noorden! Somoto is een stadje dicht bij de grens van Honduras en is bekend om zijn canyon. Samen met Filip, zijn mama en een vriendin ervan en Moni en Monica, vertrokken we voor een 2u durende busrit. Al vlug vielen we allemaal in slaap omdat het nog zo vroeg was. Daar aangekomen hebben we het centrum gaan bekijken en nog iets gaan ontbijten, in afwachting op de zon want het was wat bewolkt. Bij het eerste zonnestraaltje besloten we om de canyon te gaan opzoeken. Met 7 in een taxi (dat kan en mag hier allemaal). Na een gids te regelen begon de wandeling naar de canyon. De zon kwam er maar heel af en toe eens door maar het was daarom niet minder warm! Bergop, bergaf.. en ook een slang onderweg! Toen we aan het water kwamen moesten we een reddingsvest aandoen , elektronisch materiaal werd in een waterdichte doos gedaan en de rugzakken in een opblaasbaar bootje. Eerst vooral over stenen lopen in het water om vervolgens te zwemmen in de canyon! Het water was warm maar als we eruit moesten kregen we wel snel koud. Toen kwamen we aan een rots waar je (voor diegene die wilden) ervan kon springen. Na observatie van Filip en de bootjesman had ik ook wel zin om dit te proberen. Maar toen ik boven stond begon ik al te twijfelen.. je moest ver genoeg springen en het was wel redelijk hoog.. en hoe langer ik stond te twijfelen hoe spannender het leek. Toch heb ik mits aanmoedigingen van de anderen de sprong gewaagd en met een kriebelbuikgevoel vloog ik even door de lucht! We legden ook een stuk af met een houten bootje om vervolgenshet hele stuk terug te wandelen. Ik vond het superleuk en mooi om te doen!
Daarna zijn we nog iets gaan eten. Voor we daar vertrokken naar de bus werd ik eerst nog eens opgesloten in het toilet door het jongetje dat daar woonde. Ook altijd leuk natuurlijk. Met wat gebonk op de duur en geroep door het raam kwamen ze dan de deur opendoen. Hoera!
Diezelfde avond zijn we nog uitgegaan. Alletwee heel moe want we hadden maar 5u geslapen maar we moesten tenminste tot 12u volhouden want dan was het Joachim zijn verjaardag! Uiteindelijk zat de sfeer er wel in en was het 4u.. oeps! We hebben ons aangeleerde danspasjes eens uitgeprobeerd, maar t was toch nog niet hetzelfde als die local girls hoor. Dat wordt oefenen!
De zondag voor de eerste keer sinds we hier zijn eens deftig kunnen uitslapen. Maar dan in gang geschoten voor het school! Maandag moest ons eerste supervisieverslag binnen en dat was een hele boterham! En voor de mensen die denken dat we hier alleen uitstapjes doen en uitgaan.. niet dus! Want die hele week hebben we elke avond na het dansen flink zitten schoolwerken! En de zondag dus ook.. Door omstandigheden lijkt het misschien op vakantie maar dat is het niet. (of toch niet in de week.. over de weekends zwijg ik hihi). Zondagavond was het nog een mini verjaardagsfeestje van Joachim. Lekkere pannenkoeken met.. NUTELLA!! (meegebracht door Filip zijn mama). Hij kreeg ook nog een typisch cadeau.. een piñata! Dit is een geknutselde pop die je in de lucht moet hangen en waarbij Joachim geblinddoekt naar moest slaan met een versierde stok, tot als de pop volledig kapot was en er uiteindelijk allemaal snoepjes uitvielen. Vervolgens vloog iedereen op de snoepjes af om er zoveel mogelijk te pakken! Het was een gezellig feestje.
Deze week was, ondanks mijn verjaardag, een pechweek. Dinsdag heb ik mijn voet omgeslaan, 5 minuten voor we naar de dansles vertrokken. Gelukkig was dit de volgende dag zo goed als over. Woensdagavond voelde ik mij niet goed en heb ik om 20u in mijn bed gekropen. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan en het toilet heeft mij verschillende keren zien langskomen! Om 12u kon ik mezelf een gelukkige verjaardag wensen want ik was klaarwakker. Ook Fay kon dit doen want zij kwam altijd wakker van mijn nachtwandelingen naar het toilet. Sorry Fay! De volgende morgen had Nelly pannenkoeken gemaakt voor mijn verjaardag. Alleen jammer dat ik niets binnenkreeg omdat ik mij zo ziek voelde. Uit respect heb ik toch geprobeerd en een halve pannenkoek is me gelukt! Toch vertrokken naar stage maar na een halfuur werd ik daar alweer naar huis gestuurd. De directeur maakte mij even bang dat ik Denge zou hebben (zoiets als malaria), maar ik had geen koorts dus geen paniek! Hoe ze hier trouwens koorts meten is ook iets raar! De directeur haalde iets boven dat leek op een schroevendraaier en ik was al aan vrezen waar ik dat in godsnaam moest steken, maar wat bleek, ik moest gewoon mijn vingers daarop leggen.. Dus ik weet ook niet zeker of ik nu geen koorts had want zoiets leek me redelijk onbetrouwbaar. Volgens mij haalde hij het uit het kaarsenatelier waar ze ook zoiets gebruiken om de temperatuur van het kaarsenvet te meten. Haha. Maar hij was wel echt lief en zei dat ik hem meteen moest opbellen als ik koorts had. Nelly vertelde mij dat het waarschijnlijk buikgriep was want de kindjes in het gastgezin hadden er ook al last van gehad. Een plaagje dat zijn ronde doet want vandaag heeft Fay het!
Mijn verjaardag was dus vooral uitrusten in mijn bed. s Avonds was er een etentje gepland voor mijn verjaardag met al ons nieuwe vriendjes en ik dacht van misschien toch wat honger te hebben tegen dan, aangezien ik een hele dag niets gegeten had.. maar de honger was ver te zoeken. Toch was het wel gezellig en de pizza was wel lekker, maar ik heb wel heel veel moeite moeten doen om zo een kleine pizza op te krijgen. Waardoor ik daarna het gevoel had dat ik er duizend had opgegeten. Daarna nog iets gaan drinken (hoewel ik niets meer gedronken heb). Toch nog een leuke afsluiter van de dag en weer wat leuke sieraden meer om uit te kiezen, want ik kreeg mooie armbandjes en een ketting! Fay had voor mij van die typische sandaaltjes gekocht, echt supermooi! Maar toen ze ermee thuis kwam bleek dat het 2 verschillende waren! Dan terug naar de winkel, maar daar hadden ze geen dubbele meer..raar maar waar! Gelukkig heeft ze toch haar geld teruggekregen. Wel jammer want ze waren echt mooi en eindelijk eens in mijn maat (want met al hun kleine voetjes hier is dat niet altijd makkelijk).
Ook bedankt aan mama en papa voor de mooie ketting en armband, ik had ze al meteen aan! Bedankt aan Berdien voor het lekkere eetpapier en kaartje. Bedankt een Lorenzo voor het mooie briefje! En uiteraard bedankt aan iedereen die een berichtje naliet op mijn facebook of een mailtje stuurde. Ook de berichtjes van Canada en Tanzania heb ik goed ontvangen!
Vandaag nog een dagje thuisgebleven om nog wat uit te zieken, maar de maag is wel al stukken beter! Fay was er vandaag om mij te vergezellen aangezien ze juist hetzelfde heeft.
Daarnet werden we ook bijna vergast. Opeens een gigantisch geluid en Nelly die hier in de deuropening stond te roepen. Ik verstond er niet veel van maar ze trok snel de deur van ons kamer toe en 2 seconden later kwam er superveel rook ons kamer binnen (want die deur zit vol met gaten). Het vulde heel ons kamer, ik kroop onder mijn slaapzak en Fay liep naar buiten om op het dak te klimmen. Blijkbaar was het een machine die elk huis binnenging met insectenverdelger. Alleen jammer dat we niet vroeger werden gewaarschuwd want dan konden we net zoals alle anderen gewoon op de straat gaan staan. Na teveel rook in de kamer toch naar buiten gelopen en een paar minuten laten zagen we overal (maar echt overal!) mieren, kakkerlakken en andere vieze beesten, die half stervend overal uitgekropen kwamen! Een product dat goed werkt blijkbaar (en maar hopen dat het niet werkt op ons!) Gelukkig in ons kamer geen kakkerlakken, wel veel gigantische mieren. In de keuken en buiten wel veel kakkerlakken, en grote! Iiieeeeuw! Alles meisjes in huis roepen en tieren (tot een halfuur later want af en toe kwam er nog één tevoorschijn) en Nelly maar lachen.. en overal haar voet opzetten. Ze gelooft nog altijd niet dat je best geen kakkerlak met je schoen plet omdat je anders de eitjes aan je schoenen hebt kleven en ze dan door heel het huis verspreid. Het leek hier wel een slagveld van dode insecten. Gelukkig hebben ze nu alles grondig gekuisd.. We maken hier wat mee!
Ziezo, weer een hele vertelling, maar het was nu wel al even geleden he.
Fotos staan op mijn facebook, maar voor diegene die dit niet hebben zal ik binnenkort nog eens een link plaatsen met een andere site waar ze op staan.
Jammergenoeg zit het weekend er al weer op. Het was wel superleuk! Zaterdag zijn we in de late namiddag iets gaan drinken met wat vrienden. Alle cafeetjes zijn hier supergezellig want ze hebben allemaal zon buitenterras. Waar wij gingen hadden ze superlekkere chocolade dingen. (de Belgen hadden uiteraard gekozen). Voor de mensen in Gent: het was zoals de chocoladebar! Mmm..
s avonds hadden we dan opnieuw afgesproken om uit te gaan, MAAR.. dat liep (net zoals de avond ervoor) wat anders af. Ze gingen ons opbellen nadat ze gegeten hadden.. na bijna in slaap te vallen in ons kamer (want het was weer ver over ons uur) belden ze ons op met het nieuws dat ze nog steeds niet gegeten hadden (ze waren aan het wachten in een restaurant) maar we waren altijd welko om naar daar te gaan. Toen we daar kwamen hadden ze nog steeds hun eten niet gehad en ze waren al 2u aan het wachten. Als één van de jongens om 1u nog steeds zijn eten niet had gekregen besloten we van door te gaan. We weten nog steeds niet hoe het komt dat alles zo lang duurde.. Valentijn die moest gevierd worden tussen de koks? Het feit dat we een groep van 14 waren? Of gewoon het feit dat we in Nicaragua zijn.. Nugoed, we vertrokken met wat taxis naar één van de discotheken (vergelijk dit maar met een schoolbal en bedenk er een marginale DJ bij). Leuk om nog eens te dansen (veel salsa uiteraard!) en gelukkig bijna geen last gehad van ambetante jongens. Dat komt waarschijnlijk omdat we met zon grote groep waren en er ook jongens bij waren als onze privé bodyguards. Het was alleszins zeer leuk!
De volgende dag voor de eerste keer wat kunnen uitslapen, maar ook niet zo heel lang want we hadden opnieuw afgesproken met drie meisjes om de watervallen te gaan bezoeken. Eerst een flinke wandeling in de bergen, in de brandende zon. Het laatste stukje werden we opgepikt door een pick-up, joepie, allemaal vanachter in de bak! Zalig! Eerst zijn we naar een kleine waterval geweest en hebben we EINDELIJK eens kunnen zwemmen! Echt heerlijk! Daar wat gebleven en vooral bekeken geworden door wat stoere binken die daar ook zaten. Daarna zijn we dan doorgegaan naar de grote waterval, die jammergenoeg al in de schaduw lag, waardoor het water daar veel kouder was maar de waterval was wel zeer mooi! Toen we terug naar huis wandelden werden we opnieuw opgepikt door een pick-up. Een zalig hobbeldebobbelrit met de wind in de haren en muziek volle bak. Daarna nog iets gaan drinken en gaan eten om af te sluiten. Allemaal wel ergens verbrand, maar rood wordt bruin! t Is een felle hoor die zon. En het wordt naar t schijnt alleen nog maar warmen, da beloofd! Het was echt een leuke dag!
Vandaag stond ik in het atelier houtbewerking, hoera! Allemaal jongens en allemaal met kleine beperkingen. Toch al wat meer kunnen babbelen (het Spaans is blijkbaar nog verbeterd, hoewel ik soms toch nog mijn handen en voeten moet gebruiken) en buiten dat er weer niet veel werk te doen was, viel het wel nog mee. Er was wel een jongen die zodanig trots was dat hij Engels kon, waardoor hij constant Engels tegen me sprak, maar ik sprak gewoon Spaans terug (als da nie flink is!). Hij probeerde me ook op alle mogelijke manieren te versieren en wou al meteen een date, maar dat heb ik toch vriendelijk afgewezen en uitgelegd dat dit niet kon omdat ik zijn begeleidster was. Want als ik zeg dat ik een vriend heb in België, dan is dat voor hem geen reden. (dus Lolo, kom maar vlug naar hier!)
Al 2 weken voorbij, het gaat wel redelijk snel voorbij.Op stage niet meer zoveel meegemaakt.. Het contact met de gasten loopt wel al iets beter, maar het blijft vooral meewerken in de ateliers. Fay en ik denken eraan om na die 2 weken eens samen te zitten met Reninka en de directeur, om te vragen of we niets anders kunnen doen i.p.v. 2 maand mee te werken in een atelier. Want de bedoeling van een 3dejaars stage is dat we een meerwaarde bieden aan het team en niet gewoon meedraaien. Dat wordt dus een hele uitdaging!
Vrijdagnamiddag was er normaalgezien vergadering maar er gebeurde vanalles en wij wisten van niets. De ene zei dat er pas om 16u een samenkomst was, maar dan met de ouders, anderen zeiden iets anders.. Tania (ons mentor) was er niet eens dus konden we het ook niet vragen. Ondertussen liep iedereen daar wat rond, de helft van de jongeren op de bus, de andere niet.. wat een boeltje! Ik verstond er niets van en de vrijwilligers die er werken ook niet dus besloten we maar van naar huis te gaan. Geen vergadering blijkbaar!
Dan hebben we een bezoekje gebracht aan de winkelstraatjes van Estelí.. lekker druk, warm, allemaal dezelfde kleine winkeltjes met allemaal dezelfde dingen. Ik snap echt niet hoe ze kunnen blijven bestaan, maar het heeft wel zn charmes. Heel goedkoop maar ook heel veel brol.
s Avonds hadden we afgesproken met al onze nieuwe vriendjes (belgen, oostenrijkste, spaanse,..). Tegen 9u30 vertrokken, wat op zich al een prestatie is want normaal liggen we dan al in ons bed! Het is hier een heel ander ritme. s Avonds vroeg gaan slapen, s morgens vroeg op. Nugoed, we hadden eerst afgesproken bij de belgen en dan zijn we naar een gezellige coctailbar geweest waar de rest zat. Normaal gaan ze bijna altijd naar een bepaald danscafe, maar het was die avond net een optreden van gothic/metal (wat het verschil ook mag zijn), dus allemaal zwartgeklede en geschminkte mensen met pinnen rond hun nek en toestanden. We besloten dus om wat later naar daar te gaan want het zou niet voor de hele avond zijn. Helaas pindakaas, toen we daar toekwamen was het nog volle bak geschreeuw, geroep, getier,.. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien! Nog veel erger dan in België.. niet dat ik al ooit naar zon optreden geweest ben, maar dat zeiden de andere toch. Ik trok echt mijn ogen open en vond het gewoon zodanig erg dat het grappig werd. Allemaal van die gasten die op een gekrijs van een muziek tegen elkaar staan te springen, duwen, vechten, slaan, schoppen, elkaar op de grond duwen, elleboog stoten geven, enz.. Maar dan echt tot bloedens toe! Op een veilige afstand keken we toe.. echt niet te verstaan gewoon! Zo pijnlijk dat zoiets moet zijn! Toch bleef het grappig omdat ze na elk liedje opnieuw de beste vriendjes zijn en elkaar omarmen enzo.
Nadat we er allemaal genoeg van hadden en sommigen koppijn kregen van de muziek, besloten we van iets anders te gaan zoeken. Na wat rond te lopen beseften we dat er niet meer veel open was. Het is hier dan ook niet de gewente van lang open te blijven omdat het (in tegenstelling tot in België) al vroeg op de avond begint. We besloten dan maar om huiswaarts te gaan en vanavond hebben we opnieuw afgesproken. Normaal gingen Fay en ik een taxi nemen want s nachts is het toch wel gevaarlijker, maar we waren maar een paar straten van ons huis. De jongens vroegen wel om mee te lopen, maar ze moesten eigenlijk de ander kant op dus besloten we van gewoon op een sneltempo naar huis te wandelen, en buiten wat gefluit en i love you en byebye, hebben we geen last gehad. Echt ferm irritant zo altijd dat gepssst en gefluit, maar gelukkig blijft het daar wel bij. Soms wen ik er al wat aan, maar het blijft wel beu.
Het is wel zeer leuk om hier wat mensen te kennen die ons overal mee naartoe nemen. Zo hebben we toch ook wat te doen in het weekend.
Morgen gaan we te voet naar de waterval (deze keer met betere schoenen dan teenslippers, want voor je het weet zit je op een paard maar reuzebotten aan je voeten). Vandaag wordt het wat voor school werken, want ja, het is hier niet enkel vakantie.. de stageverslagen beginnen al! We gaan ook onze kleren eens wassen (en jawel! Met de hand! Ik ben benieuwd!).
Het weer wordt hier warmer en warmer, zeker als de zon uitzit is het bakken. En de warmste maanden komen nog! Deze week was het opeens iets minder van eten, we kregen ingewanden voor onze neus! Na wat te proeven stond vast dat dit niet mijn ding is. Ik vond het wat vervelend om niet op te eten maar ik dacht bij mezelf, voor de rest heb ik al altijd goed gegeten dus het mag wel eens. Nelly vond het dan ook geen probleem.
Ik wil ook iedereen nog eens bedanken voor de reacties op mijn blog, altijd superleuk om te lezen! Bedankt!!
De eerste dagen stage zitten erop. Een heleboel positieve en negatieve gevoelens. We moeten eerst 2 weken observeren (dus wel meedoen met de ateliers, maar zelf nog geen initiatieven nemen). Daarna komt het echte werk (en ik vraag me nog steeds af in hoeverre dit ons werk kan zijn). Mijn eindwerk over crea (drama,muziek,spel,beeld) kan doorgaan over de middag, hopelijk meer dan 1 keer in de week want ik kan er pas mee starten in maart.
Even de voorziening schetsen: het zijn dus jongeren en jong volwassenen met een beperking (verschillende soorten en totaal niet onderverdeeld in types, dus alles door elkaar behalve zwaar lichamelijke beperkingen,die zijn er niet), er zijn 6 ateliers (kaarsen maken,knutselen,koken,landbouw,houtbewerking,..), ze doen elke dag hetzelfde atelier ze dat is bijna dagelijks hetzelfde werk. Het is een soort voorbereiding op zelfstandig werken. Wij moeten in ons eerste twee weken elke dag veranderen van atelier om de ateliers, de mensen, de werking en de begeleiders te leren kennen.
Positieve ervaringen: de mensen zijn leuk, je krijgt er veel liefde van terug, goeie uren (van 8 tot 15u30, 5 dagen in de week, en laatkomen is geen probleem, de pauzes duren altijd wat langer). Ze zijn ook zeer flexibel met uren en vakantie. De week van 6 april is er voor bijna iedereen in Nicaragua vakantie want dan is het santa semana. Aangezien Lorenzo pas de 8ste toekomt, en ik 2 weken vakantie mag nemen, heb ik die 2 weken erna aangevraagd. Dus in totaal heb ik dan 3 weken vakantie en kom ik nog steeds aan mijn uren voor mijn stage. Genoeg tijd dus om Nicaragua rond te trekken en blijkbaar is dat zeker genoeg om al de belangrijkste dingen te zien. Ideaal dus. We kunnen natuurlijk ook altijd in de weekends dingen gaan bezoeken (als we niet teveel werk hebben voor ons stage en eindwerk). We krijgen ook genoeg hulp met alles van Reninka (die Belgische vrouw die hier woont en af en toe in Los pipitos komt).
Negatieve ervaringen (over de stage): Het spaans blijft moeilijk (wat wel normaal is denk ik, dat zal wel nog verbeteren). Begrijpen lukt wel redelijk als ze duidelijk praten, maar dat is dus het geval niet bij die mensen. Sommigen zijn echt onverstaanbaar voor ons en dat is wel ambetant. Het is dus ook moeilijker om contact te krijgen met die mensen en om iets duidelijk te maken. Ik heb voorlopig nog het gevoel dat ik totaal niet kan functioneren zoals ik ben. Ik zou zo veel willen zeggen maar dat lukt nog niet. Gelukkig bestaat er ook zoiets als non verbale communicatie om alles wat makkelijker te maken. Dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te gebruiken. Dit alles zal wel nog beteren, maar dan zitten we nog met een ander probleem. Voorlopig hebben we het gevoel dat we gewoon moeten meedoen met die mensen, doen wat zij doen en voor de rest niet veel meer. Gisteren heb ik een hele dag kaarsen zitten maken, als ik bedenk dat ik dat 2 maanden zou moeten doen.. zonder enig verschil (behalve dan da kleur van kaarsen).. zonder orthopedagogische meerwaarde.. k heb zo het gevoel dat dit niet is waarvoor we geleerd hebben. Ik hoop dat we een paar dingen kunnen verwezenlijken, maar de voorziening staat ook niet altijd open voor veranderingen. Als ik terugdenk aan mijn stage van vorig jaar is het nu wel een groot verschil. Langs de ene kant veel moeilijker (wat een gedacht om je stage in het spaans te gaan doen haha) maar langs de andere kant denk ik niet dat ik zoveel ga bijleren als vorig jaar. Maargoed, het is nog maar een begin, misschien draait het allemaal wel anders uit.
Uiteindelijk is het wel leuk met die mensen hoor.. maar soms wordt er zo niets gezegd en gewoon gewerkt en dat is dan een beetje saai.
Voor de rest is alles goed! Het eten blijft lekker en vettig, s avonds valt er ook al wat meer te beleven (eens iets gaan drinken ofzo), ik kreeg een dikkere matras (joepie!), en dit weekend gaan we nog eens op stap. Waarschijnlijk naar een waterval in de buurt, samen met dat meisje van Oostenrijk. Het is voorlopig mooi weer dus hopelijk dan ook, dan kunnen we misschien eens zwemmen, want daar verlang ik wel naar.
Foto s zullen voor morgen zijn, deze computer is hier echt veel te traag om up te loaden..
Veel te vertellen van zaterdag! Maar eerst nog van vrijdag.. als laatste Spaanse les zijn we op uitstap geweest. Eerst eens gaan kijken naar de bibliotheek (groot maar weinig boeken), dan naar een plaatselijk marktje en dan zijn we ons op een supermooi bloemig terras gaan zetten. We hebben daar wat gegeten en gedronken en ondertussen nog wat gebabbeld en voor de verandering nog een paar tijden (grammatica) gezien. Nelly was er niet, alleen Jioconda (dat is mijn lerares en ik kan eindelijk haar naam onthouden! Dus het was nu aan Fay om uitgevraagd te worden naar haar familie, haha! Het was nog een grappige laatste les!
s Avonds vroeg in bed want om 5u30 moesten we er al weer uit om onze bus van 6u te halen, richting Miraflor (het natuurpark). Een busrit van NORMAALGEZIEN 1u.. maar ondertussen kennen we die nicas hier ook wel, het werd dus bijna 2u hobbeldebobbel. Zon bussen zijn eigenlijk de oude Amerikaanse schoolbussen, dus.. voor kindjes, dus.. ik met mijn lange benen geraak daar nooit tussen! Owee als Lange lolo komt, die zal op het dak moeten zitten! En dat is nog niet eens raar want als de bus vol zit (en daarmee bedoel ik, stampvol, geen halve meter over) dan mag je op het dak gaan zitten. Onze rit naar Miraflor was een beetje (lees: heel erg) krap. Wij zaten gelukkig neer, maar naast mij stond een volslanke madam, en echt.. ik werd geplet! Een airbag was niet nodig, mn hoofd werd namelijk tegen haar boezem geplet. Wat leuk! Als Fay iets zei antwoordde ik: sorry Fay, ik kan je niet horen, er zit een borst in mijn oor. Hihi wat een avontuur.. het was wel grappig. Hoe dichter we bij Miraflor kwamen, hoe bewolkter het werd. Er werd ons al gezegd dat het er doorgaans veel frisser is dan elders. Ons plan was: gewoon een dagje gaan kijken, en dan misschien nog eens terugkeren met een gids of met overnachting. Uiteindelijk kwamen we toe.. Door de andere belgen wisten we dat we ervan moesten.. Die andere belgen hadden een gids geboekt dus die stond klaar en weg waren ze. Wij stonden voor een gigantisch natuurgebied. Geen huisje, geen aanwijzingen, geen bordje.. niets! Alleen 2 wegen voor ons neus.. en koud, mistig, veel wind.. Ik dacht wat stom, geen gids geboekt, hier staan we dan, op ons teenslippers (want ja het was niet de bedoeling veel te wandelen, we gingen gewoon eens naar die waterval gaan ofzo). GELUKKIG stonden daar ook 2 duitse meisjes en na wat te babbelen bleek dat zij met paarden gingen rijden doorheen het reservaat. Aangezien we toch niet wisten waar naartoe te gaan beslisten we van mee te gaan met die meisjes. Wat paardrijden leek ons wel leuk. Een paar kilometer verder troffen we een eerste huisje aan. Het was een bar met daarbij een paar hutjes om te blijven overnachten. Nog steeds even koud en met veel spijt dat we geen gewone schoenen hadden aangedaan liepen we door, op weg naar de paarden. Daar aangekomen was het toch moeilijk om 4 paarden te krijgen dus moesten we maar wat wachten want ze gingen op zoek naar nog 2 andere paarden. Een halfuur, een uur, een uur en een half,.. het is belangrijk om geduldig te zijn in Nicaragua, dat hebben we wel al geleerd. Uiteindelijk begon het toch wat op te klaren en het zonnetje warmde ons terug op. Fay en ik waren zo slim geweest om ons teenslippers aan te doen dus dat was nog een probleem voor het paardrijden. Ze vroegen vriendelijk welke maat we hadden en kwamen vervolgens af met big boots! Echt supergrote botten! Maar toch beter dan niets. We kregen elk ons paard, en iemand die ons ging rondleiden. Redelijk onervaren gingen we op stap. De paarden waren braaf maar deden toch lekker hun eigen zin. Ik vond het al meteen super! Was al vergeten hoe leuk het was om te paardrijden.. De paadjes die we namen waren volledig oneffen, vol met stenen en soms heel erg stijl. De paarden struikelden af en toe dus dat maakte het extra spannend. De gids nam ons mee naar de waterval, niet zodanig groot maar wel mooi. Fay had haar bikini aan dus zij heeft eens in het ijskoude water gesprongen. Ondertussen was het wel al mooi weer. Ik had nooit gedacht dat het nog zon mooi weer ging worden toen ik daar s morgens aankwam. We wandelden en draafden verder naar een uitkijkpunt. De paarden even laten rusten en genieten van een heel mooi uitzicht. Het reservaat heeft zowel echte jungle stukken als uitgestrekte vlakten. Terug naar het paardenhuis (want een manege kan je het niet noemen) werd het tempo wat opgedreven. Ik kon het niet laten om even te galopperen en dat was zalig! Het was een 3uur durende wandeling en ik vond het echt superleuk en supermooi! Onderweg kwamen we af en toe andere toeristen tegen waarmee we op het einde nog iets gaan drinken zijn. Het Spaans werd wat verwaarloosd want er was een canadees koppel (vanuit Vancouver Inie!), een Amerikaanse opa, een paar Hollandse meiden en dan die 2 duitse meisjes. Dat Engels verloopt echt zo vlotjes, ik wou dat ik al zo goed Spaans kon! Het is wel leuk om zo altijd nieuwe mensen te leren kennen en verhalen te wisselen. Ook handig om altijd te vragen wat zij al bezocht hebben van Nicaragua en wat echt de moeite is. We namen dan ook allen tezamen (na lang wachten) de bus terug (want er rijdt maar één) en zagen onderweg een mooie zonsondergang achter de bergen. Moe maar voldaan kwamen we terug thuis en kregen we nog een lekkere maaltijd want we hadden nog bijna niets gegeten die dag. Nooit gedacht dat het zo een leuke dag zou worden toen we daar s morgens toekwamen. Het was echt de moeite en zelf het weer was uiteindelijk goed, want we zijn zelf alle twee wat verbrand in ons gezicht en armen. (en Fay haar handen! Hehe). Ook veel fotos genomen, zelf tijdens het paardrijden! Voor de rest ben ik ook nog lomp geweest (ja toch wel ja..), ik wou zo graag mijn zus eens nadoen en liep vandaag ook in een prikkeldraad. Ter hoogte van mijn ogen, teveel aan het letten waar ik mijn voeten moest zetten en hupla, knal ertegen. Wat geschaafd onder mijn oog en mijn lens die even ambetant deed maar toch een chanseke dat het niet in mijn oog was.
Nog een weetje: Meisjes gebruiken hier i.p.v. een stijltang, voor je haar te stijlen, .. een strijkijzer!! Ik moest nogal kijken! Stukje haar op de strijkplank en strijken maar! Grappig.. zolang ze mijn haar er maar niet onder steken ;) hihi.
Mijn adres hier is:
Frente a Rosticerá el gallito# 1 Estelí Nicaragua . C. A. Casa de Nelly Sanabria
(ja dat zeggen ze hier ook i.p.v. hola.. ze zijn hier un poco raro)
De Spaanse les was gisteren echt grappig! Hoewel ik niet meer mee ben met al die gammatica, die tijden en vooral met die duizend onregelmatige werkwoorden, was het wel nog leuk.. weer veel zitten babbelen en luisteren. En op het einde naar een liedje geluisterd, samen met Fay. Ik dacht we zullen gewoon eens moeten luisteren naar de tekst, maar niets was minder waar.. meezingen ja!! Natuurlijk kenden we niets van da liedje dus t was wel hilarisch.. Fay en ik alle twee met de slappe lach. Onze profesoras hadden veel plezier met ons! Morgen al de laatste les, jammergenoeg want er valt nog veel te leren, maar ja, we hebben nu wat blaadje met de grammatica op dus da wordt studeren! Ik heb nog vergeten vertellen dat we voordat de les begint oefeningen moeten doen om goed te kunnen nadenken. Echt super grappig, ik dacht bij de eerste keer dat ze met ons voeten aan het rammelen waren, maar ze menen het dus. Wat ademhalingsoefeningen en zo een paar keer met elleboog tegen knie en dan oren masseren.. Ik schiet elke keer opnieuw in de lach!
Gisterenavond hebben we voor het eesrt eenns weg geweest s avonds.. We hadden in los pipitos da meisje van Oostenrijk tegengekomen en die zit hier alleen in een gastgezin, dus ze vroeg om eens samen naar een cafeetje te gaan. En nu denken jullie misschien, is het daar s avonds niet gevaarlijk? Wel ik moet zeggen, die machos zijn precies kalmer s avonds dan overdag, raar maar waar. We zijn dan die andere Belgen ook nog tegengekomen, die gingen naar de cinema. Wij zijn naar een rustig cafeetje geweest, hebben het Nica bier geproefd (niet slecht!) en hebben veel zitten babbelen, in het Spaans uiteraard, want Duits is nu ook niet direct mijn sterkste kant. t Was gezellig en geen last gehad van ambetante machos dus da was ideaal! Om 10u al naar huis gegaan want iedereen was al moe en om nog later op straat te lopen is het misschien toch wat gevaarlijker.. Alhoewel, het was vrij kalm op straat, en het was gelukkig niet ver van ons huis.
Voor de rest hebben we niet zo veel meer meegemaakt.. s avonds wat op computer, wat zitten babbelen, vroeg in slaap vallen.. s morgens vroeg wakker door die grote luide familie hier, of door papegaaien die hun ochtendlied om het luidst zingen, of door da immens hard bed! Op mijn zij slapen lukt al niet meer want mn heupen doen beiden pijn. Maaaar Fay had da blijkbaar eens gezegd dat hard was en mama Nelly kwam daarnet met nog een matras binnen (wel weer zon ingezakt plat ding, maar 2 dunne vormen al een mooi paar).Tegen mij zei ze: uw matras is wel goed? Ik zag mijn kans om ook een matras bij te krijgen en trok dan maar een gezicht waaruit duidelijk af te lezen was dat een tweede welkom was. Ze zou er morgen voor kijken.. jieha! Voor de rest hebben we flink ons huiswerk gemaakt en wat spaans zitten leren in het zonnetje op de terras.
Voor al die keren dat ik mij aan het vol poefen was met chips en zei: in Nicaragua vermager ik waarschijnlijk toch.. niet dus! Mama Nelly kookt hier zeer graag vettig (een beetje zoals omie maar dan nog veel meer). Heeeel lekker dus mmm! En ook altijd veel! Vanmiddag was het tortilla met rijst en gehakt en room en FRIETJES!!! Gelukkig eet ik graag rijst want hier is er geen maaltijd zonder rijst! Ze eten hier ook veel (altijd?) met hun handen en die gewoonte neem ik maar al te graag over! Een mes is nooit naast je bord te vinden! Mama en papa, ik weet het, ik at het mooiste van ons drie, maar je zou me nu moeten zien.. hihi!
Vandaag ons laatste les spaans en morgen eens gaan kijken naar Miraflor, dat natuurpark. Uitslapen zit er niet in want die bus naar Miraflor vertrekt om 6u s morgens,aiaiai..
Tot de volgende keer! En na het weekend weer meer fotos!
Vandaag kunnen we onze 100 dagen vieren! De scheerschuim is alvast aangekocht ;) Een dikke feest zit er niet in, nog te weinig vriendjes gemaakt daarvoor. Alhoewel.. we hebben al wat andere buitenlanders gezien: 4 belgische, een duitse en een Oostenrijkse. In het weekend gaan we misschien met die belgen naar het natuurpark Miraflor hier in Estelí. Daar kijk ik wel naar uit want naar tschijnt is dat zeer mooi.
Waar was ik gebleven in mijn vorig verslag.. maandagmorgen? Ok, maandagnamiddag was ons eerste spaanse les. We krijgen privéles, Fay van ons mama en ik van een ander grappig madamke (ja ik vergeet haar naam altijd..) 1 week lang, elke namiddag van 13u tot 17u. Het is vooral veel babbelen en af en toe wat grammatica met oefeningen. Ze stelt zeer graag vragen over belgica en mi familia, en kent dus als gevolg elke naam van famielieleden en wat ze doen of hoe ze eruitzien. Ze vindt het ook leuk om over mi novio (=Lorenzo) te praten. Eigenlijk is het gewoon een curieuzeneus maar dat vind ik zeker niet erg! We hebben ook elke dag huiswerk (bijvoorbeeld een artikel uit de krant lezen en vertalen of spreekwoorden van belgië uitleggen of typische Belgische gerechten opschrijven..). Ik begin al veel te verstaan, en begin eindelijk mijn werkwoorden wat te vervoegen. Mijn zinnen zijn nog nie ideaal ma ze verstaan me toch. Ik verlang tot als het echt goed gaat mijn spaans want het is leuk om een taal bij te kunnen!
De spaanse lessen gaan door in de voorziening waar we stage doen en die is redelijk modern. Zeer mooie kleurrijke gebouwen met verschillende ateliers en ook een tuin voor te leren landbouwen. Volgende week maandag begint onze stage, ik ben eens benieuwd!
Maandag zijn we met de bus naar de school geweest. Echt een leuke ervaring! Het lijkt of je totaal niet je rijbewijs moet hebben om met een bus te rijden. De bussen zien er zalig uit! Zo van de Amerikaanse schoolbussen ofwel van die camionachtige dingen. Heel vuil vanbinnen, luide muziek, ramen open en gaaaaan! Hobbeldebobbel put hier put daar, eens stilvallen op een bergje kan ook. Het is ook zeer goedkoop om de bus te nemen.
Dinsdag gingen we dan te voet gaan. Nelly (ons mama) had gezegd dat het zeer dicht was, maar toen wisten we nog niet dat 5 kilometer dicht is voor haar. Dus wij vertrekken om kwart voor één.. we komen op de grote weg en die lijkt echt eindeloos! Na een halfuur te stappen en te vragen aan mensen lijkt het ons toch beter een taxi te nemen (die rijden hier met honderden en zijn wel betrouwbaar) gewoon even zwaaien langs de weg en hij stopt voor je neus. Zoals jullie zien passen we ons met gemak aan de cultuur aan, alles chill, alles op t gemak, geen vaste uren.. Onze leraressen vonden het dan ook niet erg dat we wat later waren.
In Los Pipitos (onze school) troffen we maandag 3 meisjes die daar ook werken (die Belgische, Oostenrijkse en Duitse) Na gebabbel in het spaans en in het nederlands spraken we af dat we na de les eens meegingen naar het huisje van die Belgische. Zij woont samen met 3 jongens die ook allemaal een project doen hier in Estelí. We bleven niet te lang want we wilden voor het donker thuis zijn en dan moet je weten dat het in een kwartier/halfuur donker is. Na wat verkeerd te lopen waren we alletwee opgelucht veilig en wel terug thuis te komen want het was bijna donker en we voelden ons alletwee niet op ons gemak (zeker met onze rugzak). Nochtans zegt Nelly dat het hier wel veilig is in Estelí.Maar het voelt soms anders aan door al die machos die blijven fluiten en roepen en gapen en kijken en dan die verkopers die soms wel opdringerig zijn of bedelaars die je de weg versperren. Maar wees gerust, we zijn voorzichtig!
Die machomannen zijn toch nie mijn type hoor.. de enigen waarop ik verliefd kan worden (of waarop ik al verliefd ben) is die kleinen hier in het gastgezin.. ik gok bijna 2 jaar en echt.. schattig!!! Hij komt altijd naar ons kamer en dan wil hij hier absoluut blijven. Met hem kan ik goed communiceren, want ons spaans is van ons alle twee nog gebrekkig, hehe.
Het eten blijft lekker want Nelly zorgt voor onze zwakker Belgische magen en zo hoeven we niet 3 keer per dag bonen met rijst te eten. (Wel minstens 1 keer natuurlijk) s morgens is het meestal fruit met galletas dat zijn een soort koekjes. Vanmorgen kregen we ook bananenmilkshake! Mmmm.. Voor de rest tortillas, rijst rijst en rijst en gebakken groentjes ofzo.
Ziezo da was het voor deze keer, Vele groetjes en dikke zoenen xxx
Zoals jullie wel kunnen zien zijn we veilig en wel toegekomen in Estelí, Nicaragua. Een lange dag in de wolken achter de rug, maar al bij al ging het wel nog snel voorbij. Filmke hier, wa eten daar, tetteren en nog wa tetteren om uiteindelijkin Managua (de hoofdstad van Nicaragua) toe te komen. De warmte kwam ons meteen tegemoet, hoewel het al 20u30 was. 2 machomannen stonden ons op te wachten met hun jeep (zo een waar je je valiezen in de grote open kofferbak moet smijten en hopen dat ze er niet uitvallen bij de hobbeldebobbel weg). Later bleek dat alle autos zo zijn. Alleen taxis zijn gewone autos. Het was een leuke rit met veel spaans gebrabbel. Zolang ze niet te rap praten en veel gebaren maken is het goed te verstaan, spreken is nog met veel haar op maar denk wel dat het rap zal lukken. Jammer dat het al pikdonker was zodat we nog niets van het land konden zien tijdens onze 2uur durende rit naar Estelí. Voor familie Demeulemeester, het was zoals de donkere weg net voor wirtzvelt, maar dan constant zo. Lantaarnpalen is voor hen te duur. Eenmaal in ons gastgezin werden we vrijwel direct in ons kamertje gestopt, zonder verder contact. Ik zit dus samen met Fay in het gastgezin en daar ben ik blij om want anders had ik mij waarschijnlijk al af en toe eenzaam gevoeld. Het is ook handig om elkaar te helpen bij het spaans (vooral zij mij dan). Ons stuntelig kamertje heeft harde bedden, een lelijk schilderij, maar gelukkig ook een eigen wc en koude douche. Dat valt dus al goed mee. Na het uitpakken en muskietenetten ophangen vlug in slaap gevallen want onze dag had ondertussen al langer dan 24u geduurd. Een goede maar korte nacht. Om 5u waren we alle twee al klaarwakker. Jetlag.. Een koude douche maakte ons nog wat extra klaar wakker. Benieuwd naar alles slopen we het huis door, maar nog niemand te vinden. In het weekend slapen ze hier allemaal wat langer. Dan maar wat met onze nieuwe huisdiertjes gespeeld, 2 mooie papegaaien, poco en loco (hun echte namen zijn te moeilijk om te onthouden.) Toen ons mama was opgestaan kregen we een lekker ontbijt: verloren brood met suiker en bananen en koekjes.. mmmm. We dachten eerst dat ons mama alleen woonde maar niets was minder waar! Hou u klaar.. 7 kinderen en een hoopke kleinkinderen waarvan de meeste hier nog wonen.. het begon bij de eerste: meisje van 16 die in verwachting is, en nee hoor geen ongelukje, das hier meer dan normaal. Vanaf dan bleven ze maar komen, ik ben al lang de tel kwijt. Wel heel gezellig! Ze zingen en dansen constant, echt een leuke sfeer. In de voormiddag hebben we wat rondgewandeld in de straten..kort beschreven: jeeps, allemaal dezelfde, winkeltjes en restaurantjes, internetcafes, veel mensen op straat, af en toe een paard, straathonden, mannen die blijven gapen tot je uit het zicht verdwijnt, altijd per 2 op een fiets,.. Rondom Estelí zijn de bergen dus het is een mooi landschap. De temperatuur bleef maar stijgen dus het was van trui naar t-shirt naar topje. Het huis heeft ook een heel leuke terras waar we van het zonnetje konden genieten. Het is zalig om terug zomerkleren aan te doen.S middags soort van BBQ, bonen met rijst (uiteraard), patatjes, nog eens rijst, gezouten komkommer (van die uitvinding was ik nie zon fan) en dan allemaal stukjes groentjes in een veel te speciaal sausje. Al bij al vond ik het wel lekker en zeker genoeg. Vanamiddag zijn we mogen meegaan met ons mama en haar vriendin. Een rit door de bergen, weg van Estelí. Eerst een wijk bezocht waar een collega van de mama woonde. Allemaal kleurrijke mini huisjes en veel spelende kindjes. 2 van hen hebben ons rondgeleid en we zijn naar een riviertje geweest met een wiebelende hangbrug erover. Daar waren er veel jongeren aan het zwemmen en ik had natuurlijk ook meteen zin om erin te springen.. helaas, dat was niet voorzien. Daarna naar het huis van die vriendin geweest waar alle beesten in en uit huis liepen. Op het einde nog naar een leuk dorpje geweest met een mooi park waar veel jongeren waren. Blank of blond zijn heeft hier duidelijk gevolgen, al dat gapen.. das toch wel wat ambetant. Op de terugweg naar huis was ik al in slaap gevallen, het voelde of het al midden in de nacht was maar eigenlijk nog maar 18u.. opnieuw die jetlag.. s avonds dan ook heel rap in slaap gevallen. Om 6u al weer klaarwakker. Dat zijn jullie van mij niet gewend he! Maar la familia was ook al vroeg wakker, gedaan met het weekend! Vanamiddag hebben we onze eerste spaanse lessen! Ben eens benieuwd hoe ze dat hier aanpakken.
Na onze autorit in de bergen vanamiddag hebben we wel beseft dat ons gastgezin in een van de betere buurten woont. Met een verharde weg, stenen huis, tralies voor het huis (dat zie je hier ook veel, kijk maar naar de fotos, we zitten precies in een oranje gevang hehe), ons huis is ook groot met veeel kamers en la familia ziet er eigenlijk ook wel goed uit, qua kledij enzo.. Want onderweg hebben we toch wel veel sloppenwijken gezien ook, zo echt krotjes.. We zijn hier dus echt wel goed terecht gekomen!
En voor iedereen die zich afvraagt hoe warm het hier nu eigenlijk is.. Wel, ik kan er geen graden op plakken, maar laten we zeggen, warm genoeg om al verbrand te zijn! Vooral Fay dan.. En dat was dan maar door even op het terras te zitten.. goed weer dus! Wel af en toe een wolkje of lichte bries dus dat zorgt voor de perfecte afkoeling. Ideaal dus!
Vwala se, een hele boterham en redelijk in detail voor het eerste verslagje live vanuit Estelí..
Hoe gaat het daar in belgië? Ik heb al gehoord dat het daar weer gesneeuwd heeft? Brrr..
Dikke zoen voor iedereen en tot een volgende keer!
Adios amigos! x
PS: door omstandigheden zullen de foto's toch voor de volgende keer zijn sorry! Nog even in spanning afwachten!
Zoals de meesten al weten vertrek ik 31 januari richting NICARAGUA! Voor diegene die niet goed opgelet hebben in de aardrijkskundeles, Nicaragua is een land in Midden-Amerika, het ligt onder Honduras en boven Costa Rica. Ik verblijf in een gastgezin, in Estelí. Ik ga op stage voor 3,5 maand, samen met nog een ander meisje uit mijn richting. Mijn stage is op een schooltje voor jongeren met een verstandelijke beperking. Wat ik daar allemaal ga uitspoken valt nog af te wachten maar ik hou jullie met deze blog op de hoogte. Jullie kunnen dus al mijn avonturen volgen op deze manier. Het zou ook leuk zijn om via het gastenboek af en toe iets van jullie te horen! Het was de bedoeling om nog een afscheidsfeestje te organiseren, maar wegens blok en examens is dit niet meer haalbaar. Ik heb namelijk mijn laatste examen op 30 januari. Hoeraaa..
