Dag allemaal!

Hier ben ik eindelijk! Het heeft lang geduurd maar we hebben dan ook veel te doen gehad en internetcafés bezoeken stond niet op ons lijstje.

Onze reis begon op maandag 6 april:

Een uur te vroeg stond ik al aan het raam van de luchthaven om Lorenzo te zien toekomen. (je weet maar nooit dat het vliegtuig vroeger toekwam). Met als gevolg dat ik zowat het langste uur van mijn leven heb meegemaakt. Als ik hem uiteindelijk zag was dat lange uur nog steeds niet gedaan want hij moest nog wachten op zijn valies. Ongeduldig keken we elkaar aan, verlangend naar die knuffel waar we al 2 maanden op hadden gewacht. Die bleef dan toch nog iets langer weg dan verwacht want meneer de valies had geen zin om toe te komen! Na wat geregel aan het bureautje kwam hij (Lolo, niet de valies) dan toch eindelijk die deur uit! Het weerzien was zoals verwacht FANTASTISCH!! Het was onbeschrijfbaar genieten om terug bij elkaar te kunnen zijn. De valies was er niet maar dat maakte ons op dat moment niet zoveel uit.. die kwam wel achter..

Dinsdag 7 april:

Onze eerste dag begon met pech. Ik dacht eerst dat er een tennisbal in Lolo zijn mond zat maarneen, hij had een abces op zijn tand! Pijn + hoge koorts waren het gevolg. Op naar een apotheek voor goede antibiotica en ondertussen nog steeds geen valies. We besloten ons reisschema aan te passen en toch te beginnen aan onze rondreis! Op naar MASAYA. Een klein stadje met 2 gigantische markten. Met een zieke Lolo die normaal in bed moest liggen slenterden we door de gezellige markten. Dan nog naar een uitkijkpunt geweest waar een kleine straatjongen ons een rondleiding gaf en ons het meer toonde. We hadden een gezellig hostel met zelf een tv aan het plafond (handig was anders). Lorenzo viel al snel in slaap terwijl ik ongerust een koud waslapje op zijn hoofd hield. Zooo warm! Ik dacht dat hij bijna 40 graden koorts had dus opnieuw op stap naar een apotheker op zoek naar een thermometer. Meer dan 38 graden koorts was het resultaat. Toch was ik al opgelucht dat ik hem niet naar het ziekenhuis moest brengen.  Slapen was de boodschap!

Woensdag 8 april:

Op naar GRANADA!  Een super mooie stad! We vonden een zeer leuk hostel waar we de komende 3 nachten zouden verblijven. Een groot romantisch huis met leuke kamers, en een keuken die je kon gebruiken.  En de Pali (supermarkt) naast de duur, ideaal dus! In de namiddag zijn we het stad gaan verkennen  en enkele basisbenodigdheden gekocht voor Lorenzo omdat de valies er nog steeds niet was. Een mooie nette boulevard, die nog weinig op Nicaragua leek, bracht ons naar het grootste meer van Nicaragua. Daar krioelde het van de Nicas die een dagje naar het strand kwamen (het was dan ook semana Santa, vakantie voor heel Nicaragua!). Na een verfrissende plons keerden we terug om een gigantische pizza te eten en daarna met de partybus (=een kar achter een tractor vol met lichtjes en luide muziek) granada by night te bezichtigen. Gezellig!!

Donderdag 9 april:

Na een lekker zelfgemaakt ontbijt met eitjes trokken we onze wandelschoenen aan en vertrokken we naar LAGUNA DE APOYO. Dit is een kratermeer vlakbij Granada. Een ongelofelijke warme wandeltocht, eerst door sloppenwijken met super vriendelijke mensen. (hoe meer je buiten het centrum gaat hoe vriendelijker en gastvrijer de mensen zijn). Daarna door dorre velden. De wandeltocht op zich was niet zo lastig maar de felle zon bracht daar al snel verandering in. Na een paar uur wandelen en de juiste weg proberen zoeken, kwamen we aan de rand van het kratermeer. Een prachtig helderblauw meer doemde voor onze neus op. Buiten dat we het een adembenemend uitzicht vonden, dachten we maar één ding: WATER! ZWEMMEN! Zo snel mogelijk daalden we af en al snel zaten we te zwemmen in het helderblauwe water, helemaal alleen, geen kat te zien! Het hele meer voor ons alleen! Echt een zaaaaalige dag! Fay was ondertussen ook op weg naar Granada en toen we ’s avonds in onze kamer waren hoorde ik plots een bekende stem.. Heel toevallig, maar Fay en haar mama sliepen in de kamer naast ons!! ’s Avonds zijn Lolo en ik eens goed gaan eten in de boulevard. Een super drukke leuke sfeer wegens Semana Santa en lekker eten!

Vrijdag 10 april:

Terwijl we een frisse cola zaten te drinken op een terrasje (een dagelijkse bezigheid), zagen we voor  onze neus fietsen staan die te huur waren. Éen blik naar elkaar en we wisten genoeg, fietstocht naar het meer! Na 2 seconden waren onze zadels al volledig gezakt en bij lange Lolo was dat dus een hilarisch zicht! Een zalig fietstochtje naar een haventje waar we het toch niet konden laten even het water in te springen. Granada is echt snikheet! Daarna hadden we een boottocht geboekt tussen de 300 en zoveel kleine eilandjes. We zagen aapjes, mooie grote vogels, chique villas van rijke Nicas die daar een eiland bezitten,enz.. we bezochten ook een burcht vanwaar we naar de zonsondergang konden kijken. Romantisch! Terwijl de zon verder onder ging vaarden we terug en tegen het donker stonden we weer aan wal. Daarna werden we met de paardenkoets terug naar het centrum gebracht.

Zaterdag 11 april:

Zaterdagmorgen kregen we het goede nieuws dat Lorenzo zijn bagage eindelijk was toegekomen in Managua! Hoera! Op naar vuile vieze Managua om daarna verder te reizen naar RIVAS. Vanuit Rivas een taxi naar SAN JORGE en vanuit San jorge de ferry naar  ISLA DE OMETEPE. Tijdens die wiebelende boottocht konden we alweer genieten  van een prachtige zonsondergang terwijl we voor ons Isla de Ometepe zagen opdoemen met zijn 2 vulkanen. Het eiland midden in het grote meer van Nicaragua. Een taxi bracht ons naar een gezellig hostelletje waar we een paar nachten zouden slapen. Vlakbij het water met zoals gewoonlijk de hangmatten en andere gezelligheden. Heel rustig en mooi gelegen. In het hotel naast ons zaten Fay en haar mama (deze keer niet toevallig want Fay wilde mee met ons de vulkaan beklimmen omdat ze het anders alleen zou moeten doen).

Zondag 12 april:

Na wat uitstapjes vast te leggen en te plonsen in het meer, vertrokken we die namiddag te paard naar Ojo de Agua.  Een leuke rit te paard door het mooie eiland om dan te zwemmen in een stuk rivier die eruit zag als een zwembad omdat het half aangelegd was. Op de terugweg  schoot Lolo zijn paard in galop en het mijne rende er achteraan omdat Lolo zijn paard blijkbaar de ‘gids’ was. We kregen de smaak te pakken en galopeerden er op los. Alhoewel mijn paard de helft van de tijd liever snel in draf ging dan in galop te schieten (auw mijn poep!).  Het was een leuke mooie en vooral grappige namiddag!

Maandag 13 april:

We moesten vroeg opstaan want die dag stond de Maderas op het programma. Een vulkaanbeklimming van 9 a 10 uur!! En geen 5 meter plat. Het was duidelijk dat onze gids tot over zijn oren verliefd werd op Fay (haar zak dragen, teveel helpen, lachen met alles wat ze zei ook al verstond hij er niets van,enz..) Tot grote ergernis van Fay. Lorenzo en ik vonden dat natuurlijk hilarisch. De 4u stijgen was ongelofelijk lastig door het warme weer (ondanks we door de jungle liepen) en door het stijl naar boven gaan. De kilometers werden lastiger en lastiger. Gelukkig werd het iets frisser naar boven toe, maar ook veel gladder en meer modder. Vuil en bezweet bereikten we de top! Of dat zei onze gids toch. Wijzelf hadden het niet door want er stonden allemaal bomen en we hadden niets van uitzicht.. een kleine teleurstelling. We gingen met behulp van touwen verder naar het kratermeer. Een groene vlakte met een grote modderpoel was het resultaat. Zeer mooi! Alleen opnieuw een teleurstelling dat we niet in het meer konden zwemmen omdat het te modderig was. Geen probleem dacht Lorenzo en liep het water binnen. Toen hij volledig door de modder zakte leek het hem toch niet zo’n goed plan. Dan maar een verdiende picknick en een deugddoende siesta! Niet te lang natuurlijk want een lange terugweg stond ons nog op te wachten. Naar beneden ging al een stuk vlotter, hoewel onze benen op den duur wel heel erg moe werden. Elke stap werd opnieuw lastig en bij elke aap die we tegenkwamen bleven we een kwartier staan kijken. En zo waren er veel aapjes! Het was een andere terugweg dus we zagen nieuwe dingen en ook een zeer mooi uitkijkpunt over het eiland en de andere vulkaan. Na nog een lange wandeling kwamen we eindelijk aan het eindpunt waar we allemaal een paar frisse cola’s achterover kiepten.  Moe en voldaan gingen we met een pick up terug en wasten we ons eerst en vooral in het meer.. heeeerlijk! Die avond lagen we alle drie al snel te knorren. Het was een lastige beklimming maar uiteraard hadden we er veel voldoening van.

Dinsdag 14 april:

Met stijve benen vertrokken we die dag naar de waterval van San Ramon. Na een uurtje stappen (wat meer als genoeg was voor een dag na de Maderas) kwamen we bij de waterval aan. Zalige verfrissing dachten we maar lang hebben we er toch niet onder gestaan. Ijskoud!! Toch mooi om te zien en vooral het groene mos eromheen maakte het af. Dit alles was nog steeds met onze Francesco, de gids van de dag voordien. Tot groot jolijt van Fay! (niet dus!) Daarna reden we door naar een natuurreservaat. We zagen duizend kleine kikkertjes, mooie vogels, aapjes, en veel andere dieren en de omgeving was zeer rustgevend. Van daaruit hadden we ook een prachtig zicht op de vulkaan Conception.  Na nog een avondzwemke en een lekker avondmaal kropen we weer ons bed in.

Woensdag 15 april:

Een vroege taxi bracht ons naar de andere kant van het eiland om van daaruit de ferry te nemen.  Vaarwel avontuur, op naar wat stranddagen in San Juan! Ferry-taxi-bus.. en aankomst in SAN JUAN DEL SUR! Een echt surfersparadise met veel amerikanen! Een kamertje in een romantisch hoog huis vlakbij het strand leek ons ideaal. Na uit te pakken besloten we het kleine dorpje wat te verkennen om ons vervolgens wat op het strand te leggen en de zee in te springen. Hoge golven, immens zout water en prikvissen!! Dachten we eerst.. later dachten we dat al ons wondjes van de voorbije dagen of opengekrabde muggenbeten (in mijn geval dan toch) piekten van het zoute water. Maar wat bleek achteraf.. het waren allemaal kleine kwalletjes die je onmogelijk kon zien. Hoera! Bij zonsondergang vonden we een superleuk en romantische bar op het strand waar we genoten van een lekkere cocktail! ’s Avonds kozen we voor een bar-restaurant met een dakterras die uitkeek op de zee en aangezien we daar ongelofelijk lekker gegeten hadden zijn we daar elke avond terug geweest.

Donderdag 16 april:

Donderdag zijn we met een surfbusje naar playa maderas, een supermooi strand geweest. We hadden 2 surfboards gehuurd om ons alvast wat te trainen voor de komende zomer! De golven waren ons iets te groot (om niet te zeggen gigantisch) dus bleven we maar in het schuim surfen. Het was wel zeer leuk om nog eens te doen en we hebben ons goed geamuseerd. Na het avondeten zijn we naar een coctailbar geweest (op het strand uiteraard) waar er een live band aan het optreden was. Een zalige sfeer en teveel coctails. Met andere woorden, een superleuke avond en we besloten om ons verblijf in San Juan met nog een dag te verlengen.

Vrijdag 17 april:

Opnieuw met het surfersbusje op stap. Deze keer naar een andere mooi strand, Playa Ramonso. Na wat te zwemmen en te zonnen besloten we om eens rond te wandelen en te gaan kijken wat er achter de kliffen te zien was. Na een eindje te wandelen moesten we over de kliffen klimmen. Lorenzo besloot om eerst te gaan en te kijken of het de moeite was. Ik bleef achter met de rugzak. Toen ik besloot om wat foto’s te trekken liet ik de rugzak op 3 meter van mij. Plots verscheen vanachter mijn rug een man met een masker op (zoiets als een bivakmuts) en een gigantisch mes!! Ik verschoot mij natuurlijk een ongeluk!! Lorenzo was nog steeds achter de kliffen en meneertje overvaller ging rechtstreeks naar de rugzak. Gelukkig kwam Lorenzo al snel terug en zag hij mij al trillend staan. Hij ging richting de overvaller (wat een held!) en meneer overvallen zei hem dat hij enkel geld wou en aangezien hij het niet meteen in de rugzak vond, kreeg Lorenzo de rugzak terug om het geld eruit te halen. Ik wist nog niet dat hij enkel geld moest hebben en was bang dat hij de camera zou meepakken (wat voor ons veel erger zou zijn). Daarom draaide ik mij om en foefelde ik de camera in mijn rokje. Hij had blijkbaar gezien dat ik iets had verstopt en kwam meteen op mij af. Ik toonde meteen mijn lege zakken (want de camera zat in mijn bikini) maar hij geloofde mij niet en begon mij te betasten. Ik voelde de camera en ik haalde hem er meteen uit maar dat moest hij niet hebben. Enkel geld! Ik had voor de rest niets zitten maar hij geloofde mij niet dus bleef hij maar verder tasten. Toen hij te ver ging kwam Lorenzo ertussen. Eerst toonde hij zijn mes naar Lorenzo maar uiteindelijk luisterde hij wel naar Lolo. Ik stond ondertussen  verder te trillen op mijn benen. Hij probeerde nog een paar keer maar stopte dan ongeveer. Toen liet hij ons gaan. Wij vlug doorgestapt tot we een heel eind van hem verwijderd waren. Gelukkig ging hij de andere kant op. Ik was er natuurlijk helemaal niet goed van. Het gaat ons niet om dat geld, want we hadden maar een kleine 20 dollar, maar ik was gewoon heel erg geschrokken, zeker als hij aan mij begon te komen. Het heeft nog even geduurd voordat ik bekomen was, maar we hebben onze dag er niet door laten verpesten. Wel zijn we sindsdien beiden veel minder op ons gemak als we ergens zijn met weinig volk en we zijn er zeker en vast overvoorzichtig door geworden.  ’s Avonds zijn we nog eens goed gaan eten en dan op tijd in bed want de volgende morgen moesten we er weer vroeg uit.

Zaterdag 18 april:

Een dagje op de bus want San Juan del Sur ligt helemaal in het zuiden en we moesten via Managua naar Léon.  In de namiddag kwamen we daar aan en Fay was ondertussen ook naar daar gegaan (haar mama was alweer weg) omdat ze ook de Cerro Negro wou beklimmen (een vulkaan) en alleen is maar alleen niewaar.  Na een slaapplaats te hebben gevonden lieten we Lorenzo de stad zien (want wij hadden Léon al bezocht). Veel valt er ook niet te bezoeken dus slenterden we maar wat rond. Op zoek naar een bikini! Want madammeke Anneke was zo slim geweest om haar bikini in de douche te laten liggen in San Juan! Dikke pech als je in Nicaragua naar een bikini moet zoeken want de bikini’s zijn hier allemaal lelijk en marginaal!! Niets gevonden dus… ’s avonds zijn we eens het nachtleven van Léon gaan opzoeken en zijn we in een discotheek beland waar we tot in de vroege uurtjes staan dansen hebben. Een hele leuke avond!

Zondag 19 april:

Na een heerlijk ontbijt namen we de bus naar het strand. Een dagje aan de zee want in Léon stad hadden we alles gezien. Gelukkig was daar weer bijna niets van volk zodat ik in mijn ondergoed kon zwemmen maar we besloten toch van dringend een bikini verder te zoeken want de corn islands kwamen er nog aan en dat is één en al strand. ’s Avonds kropen we vroeg ons bed in want de volgende dag moesten we om 4u op voor de vulkaan te beklimmen.

Maandag 20 april:

Toen we tegen 4u wilden vertrekken bleek Fay ziek te zijn. Ze was te zwak om mee te gaan wat zeer jammer was omdat ze speciaal daarvoor naar Léon was gekomen. Lorenzo en ik vertrokken dus alleen naar de quetzaltrekkers. Dit is een organisatie die zo’n tochten organiseert en de opbrengst gaat naar de straatkinderen. Het bestaat dus uit vrijwilligers. We kregen daar nog een stevig ontbijt en gingen toen met de bus richting het vertrekpunt  om de Cerro negro te beklimmen. Een 2uur durende tocht door vulkanisch zand en ondanks we vroeg vertrokken waren kwam de zon er al snel door en begon ze flink te branden. Het was een zeer mooie omgeving en het leek op een zwarte woestijn. Na die 2uur kwamen we aan de voet van de vulkaan en kon de beklimming beginnen. Die was stijl maar gelukkig niet zo lang. Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht werd. We konden zelf in de krater lopen. Hier en daar nog rook en warme stenen. Er was ook een vreemde geur die van de gele plekken afkomstig was (zie foto’s).  Spectaculair om te doen! Maar dat was nog niet het enigste..  Toen we op de top kwamen hadden we echt een adembenemend uitzicht! Net zoals in de leeuwenkoning kon je zover kijken als je maar wou. Je zag de zwarte opgedroogde lava en.. zie foto’s!!  We werden er even stil van en een gelukzalig gevoel stroomde door ons lichaam.. wat mooi! De afdaling was ook fantastisch! We mochten van de vulkaan afspringen en lopen naar beneden. De ondergrond bestaat uit allemaal kleine zwarte steentjes dus je zakt daar een heel stuk door.. het leek een beetje op moonwalking! Echt superleuk! Toen we beneden kwamen zorgden onze gidsen (die vrijwilligers) voor een heerlijk grote picknick. Daarna was het weer 2uur terugwandelen aan een heel snel tempo zodat we de bus niet zouden missen. Het was echt een zalige dag en zeker één van de dingen die ons het meest zal bijblijven. Het was 2u in de namiddag als we de bus terugnamen en na 5 minuten lagen we allemaal te slapen. Als vuile zwarte zombies liepen Lolo en ik het stad door richting ons hostel. Na een deugddoende douche konden we er weer tegenaan en hebben we nog een poging gedaan om te shoppen! En jawel hoor, een bikini gevonden! Niet supermooi en ik zou hem ook niet kopen moest ik geen nodig hebben maar toch de mooiste van heel Léon! Fay was ondertussen terug naar Esteli terug gekeerd want voor haar zat de vakantie er op.  Wij zijn ’s avonds eens friet met biefstuk gaan eten! Lang niet zoals in België maar het heeft toch gesmaakt.

Dinsdag 21 april:

Op naar de CORN ISLANDS! Vanuit Managua hadden we een binnenlandse vlucht naar de Corn islands, met een tussenstop in Bluefields. Het vliegtuigje was klein, wiebelend, schokkend, warm en vooral heel luid maar we zijn er geraakt! We kwamen aan op Big Corn maar blijkbaar is Little Corn nog veel mooier dus namen we het laatste bootje naar het kleinste eiland. De veelbelovende Corn Islands waren bewolkt en we voelden de eerste regendruppels van het regenseizoen op onze neus vallen.  De SPEEDbood moest tegen stroom varen en de golven waren supergroot dus dat was alweer spektakel! Soms dachten we echt dat het bootje in twee ging barsten maar we vonden het alletwee zeer leuk moeten we toegeven. Af en toe de volle lading water op ons gezicht en gaaaaaan! Toen we toekwamen bracht een plaatselijke pipo ons naar de andere kant van het eiland waar leuke hutjes stonden. Helaas was alles onverwachts volzet. De man kende blijkbaar elk plekje en iedereen (wat ook niet zo moeilijk is op zo’n klein eiland) en bracht ons nog iets verder naar primitieve hutjes op het strand. Goedkoop, schattig,.. meer moesten we niet hebben! Voor te eten gingen we naar de iets sfeervollere hutjes die volzet waren.. daar was een mogelijkheid om te eten.  Het was avondeten op zijn Nicaraguaans zou ik zo zeggen:  bij de eerste voelde de kokkin zich niet zo goed dus ze kon niet koken, bij de tweede deed een verwaaide rastaman die volgens ons al high was onze bestelling. Met alle gevolgen van dien.. na laaaaang wachten kregen we alles behalve wat we gevraagd hadden maar op den duur namen we alles gewoon aan want we hadden ondertussen wel een reuzenhonger. Op onze donkere terugweg naar ons hutje (gelukkig had ik mijn zaklamp mee) zagen we wel honderden krabben tussen ons voeten lopen, maar dan echt van die supergrote! Niet dat we bang zijn van krabben of dat die beestjes iets zouden doen, maar toch reden genoeg om naar huis te crossen!  Ik kreeg van al ons getier de slappe lach en was toch blij als we in ons hutje lagen.

Woensdag 22 april:

Verkenning van Little Corn! Na een kleine wandeling dwars door het eiland merkten we op dat het echt een volledig andere cultuur is dan Nicaragua zelf. De mensen spreken Spaans, Engels, nog iets en ook vanalles door elkaar. Het is precies  zo’n Jamaicaans eiland waar iederen ‘ya man’ zegt. De bevolking ziet er dan ook meer als zwarten uit dan als Nica’s. Aangezien het zo’n klein eiland is dachten we van het eens volledig rond te stappen via het strand. Suprise suprise, er was niet overal strand dus de helft van de tijd moesten we over rotsen klimmen, door het water stappen, enz..  avontuurlijk! Uiteindelijk vonden we het paradijs! Een mooi stuk aan noordkant van het eiland met witte stranden, palmbomen, zee in alle soorten blauw,.. we zagen daar een paar schattige huisjes staan en liepen er benieuwd naartoe. De man des huizes (een Duitser) zag ons staan koekeloeren en vroeg of we geïnteresseerd waren. Na wat overleg over prijs en toestanden besloten we de volgende dag naar daar te verhuizen.  Het was allemaal zeer primitief maar we hadden een keukentje in ons huisje en daar waren we wel voor te vinden. We vervolgden onze toer rond het eiland en besloten onze boel te pakken en naar het echte paradijs te gaan!

Donderdag 23 april:

Valiezen pakken en hupsikee weg ermee. Richting Casa Sunrise! We kregen een warm welkom door onze nieuwe huisdieren en pakten onze boel uit om vervolgens terug naar de winkeltjes te gaan aan de haven om inkopen te doen voor de volgende dagen. Het werd koken met de dingen die we hadden! Beschrijving van ons huisje (zie ook foto’s): klein keukentje, terras met schommelstoelen en hangmat, kamer met uitzicht op het strand en de zee, water verkrijgbaar in de waterput. De douche bestond uit een houten kotje met een emmer water en de wc was net zoals vroeger gewoon een put. Allemaal goed en wel maar om ‘s nachts naar het toilet te gaan is het toch geen aanrader. Duizenden kakkerlakken!!!!! Iiieeeeuuw! Voor het donker naar de wc was de boodschap!

Vrijdag 24 en zaterdag 25 april:

’s morgens stonden onze nieuwe huisdieren (een puppy een hond en een poesje) ons al op te wachten op ons terras! Voor de rest achtervolgende ze ons constant. Zalig om ook eens zelf te koken.. eitjes bakken en buiten ontbijten met zicht op zee. Voor de rest was het wat luieren.. de wolken waren nogal veel van de partij maar als de zon er was waren we op het strand en in de zee te vinden! De kokosnoten lagen er om te rapen en met behulp van de man des huizes kreeg Lolo ze toch open! Jummiiiieeee..  ’s avonds viel de elektriciteit soms uit waardoor we met kaarsjes moesten verder eten (wat wel heel romantisch is uiteraard).  Het was gezellig, knus en eens leuk om zo primitief te leven.

Zondag 26 april:

Vroeg uit de veren want om 7u was onze boot naar Big Corn.  Nog even problemen gehad bij het inchecken op het vliegveldje. Het reisbureau had ons vergeten inschrijven! Na even wachten toch mee gemogen! Grappige ‘douane’ wel.. een fles rum in de handbagage is allemaal niet erg, maar deo in de valiezen.. das wat anders!  Op de terugvlucht kregen we koekjes en een fruitsap of koffie en toen kwamen ze ook eens rond met lekstokken! Haha dat vond ik schitterend! Terug in Managua was het tijd om terug te keren naar Esteli. Nog een laatste lange busrit en toen kwamen we in het verdacht koudere Esteli. Voor mij al zo vertrouwd ondertussen, voor Lolo nog alles nieuw.

Een nieuw gastgezin ondertussen! Wegens geldproblemen met het vorige gezin.. ze wilde er ons wat opleggen en niets gebeurde nog eerlijk met het geld dus dat waren we wel wat beu. Wel jammer want we hebben het daar zeer goed gehad bij Nelly. Ons nieuw huis is supergroot en rijk en proper en totaal niet Nicaraguaans maar we hebben onze ervaring nu wel gehad bij Nelly. Ons nieuwe thuis is maar voor 2 weken. Veel kamers dus dat was ideaal voor Lorenzo ook. Hij kon nu ook eens een weekje in een gastgezin verblijven.

Die avond was het nog het verjaardagsfeestje van Lot en Lieven, 2 andere belgen. Pannenkoeken met nutella mmmm. En meteen een voorstelling van Lorenzo aan al mijn nieuwe vriendjes! Natuurlijk werd hij meer dan goedgekeurd maar hoe kan dat ook anders. Het was nog een superleuke avond en moe maar voldaan van ons prachtige rondreis kropen we in ons bed. Jammer dat het er op zat! Want de dag erna was het weer tijd voor stage, schoolwerk,.. maar dat is voor het volgende verslag! Heel binnenkort want die 2 laatste weken zijn ondertussen ook bijna gedaan en dinsdag ga ik terug richting België!! Naar huis!!

Tot snel!! Liefs xx

08-05-2009 om 16:50 geschreven door Anne