Terwijl jullie nu allemaal paasvakantie hebben, zit ik weer op school. Donderdag en vrijdag was het feest van de geboorte van de profeet. Heel Marokko had vrijaf, behalve wij natuurlijk. We hebben alleen maar paasmaandag vrijaf gehad,maar we hebben wat kunnen regelen zodat we vrijdag ook vrij hadden. Dus we zijn met zijn allen (Louisa, Olly, Jacqueline, Liane, Mohammed, Farid, Asma en ik) met de auto naar het noorden gegaan. We hadden twee autos gehuurd en zijn om 6 uur s ochtends vertrokken. Tegen elf uur waren we dan in Chefchaouen, een stad in het Rif-gebergte. We hadden net pech dat het vakantie was in Spanje want het leek nu eerder een Spaanse dan een Marokkaanse stad. Bijna alle hotels zaten vol, overal zagen we Spaanse toeristen en we werden altijd in het Spaans aangesproken. Het is een klein stadje met een hele mooie medina. Allemaal blauw-witte huisjes (foto 1) en heel smalle steegjes. Nadat we wat in de stad hadden rondgeslenterd, zijn we wat in de natuur gaan wandelen. We zijn een berg opgewandeld tot aan de ruïnes van een moskee, waar we een heel mooi zicht op de stad hadden. (foto 2) Toen we de berg opgingen, was het heel donker en bewolkt. We dachten dat het ging regenen, maar toen we boven waren, was de lucht weer bijna helder. Zo snel kan het hier blijkbaar veranderen. De dag erna zijn we weer vroeg vertrokken, richting Al Hoceima. We zijn heel lang onderweg geweest, het was nogal een bochtige weg en hoog in de bergen. Op een gegeven moment werd het echt heel mistig. We konden alleen nog maar de witte lijn op de weg zien, voor de rest echt niets! Na die mist kregen we dan weer een heel bergachtig landschap te zien en op een gegeven moment reden we echt tussen de weien met kifplanten (zoiets als hasj) door. Af en toe stonden er kleine kinderen langs de kant van de weg die dan met twee vingers een gebaar maakten om duidelijk te maken dat ze kif verkochten. Na een lange bochtige weg zijn we uiteindelijk in Al Hoceima aangekomen. Al Hoceima ligt helemaal in het noorden aan de zee en is eigenlijk een stadje dat gebouwd is door migranten, vooral uit Nederland. Er wordt wel eens gelachen dat het Nederlands er de derde taal is na het Marokkaans en het Spaans, maar eigenlijk is het wel zo. Er stonden ook veel huizen leeg van mensen die nu in Nederland zijn en in de zomervakantie weer naar Marokko komen. We hebben er wat op het strand gezeten (foto 3), sommigen van ons wilden graag zwemmen maar daarvoor was het water nog net iets te koud. Zondag zijn we in een natuurpark in de buurt gaan wandelen. De natuur was er echt heel mooi, het pad liep over de bergen en langs de zee. Het was wel jammer dat er veel wind was want het was soms nogal een beetje eng en ook wel zwaar. De weg liep tot aan een eiland dat in Spaans bezit is (foto 4). Later op de dag hebben we nog twee eilandjes gezien waar gewoon van de ene op de andere dag een Spaanse vlag werd geplaatst. Wij vonden dat al niet kunnen maar bij de Marokkanen onder ons riep dat echt wel wat boosheid op. Marokkaans grondgebied wordt zomaar door Spanje ingenomen terwijl sommige eilandjes nog geen tien vierkante meter groot zijn. Op dat vlak hebben we ook wel gemerkt dat er bij de Berbers (waaronder Farid) veel frustraties bestaan over de bezetting van hun grondgebied, zowel door de Spanjaarden en de Fransen als door de Arabieren. Ze voelen zich verdrongen en onderdrukt door iedereen, wat we nu ergens wel begrijpen. Farid is geboren in een dorp in de buurt van Al Hoceima en de laatste dag waren we ook uitgenodigd om bij zijn ouders thuis te ontbijten. Zijn ouders waren in Nederland maar zijn zus had echt een heel uitgebreid ontbijt voor ons klaargemaakt. Daarna heeft hij ons nog de vele huizen en gronden met olijfbomen laten zien die bezit zijn van zijn familie. Wat ook typisch is, is dat in kleinere dorpen de hele familie bij elkaar in de straat woont. Naast het huis van Farid zijn vader, ligt een stuk grond van zijn broer, daarnaast het huis van een andere broer, en daarnaast weer het huis van nog een andere boer. En om de hoek wonen dan weer zijn tante en daarnaast haar schoonzus! Op de terugweg naar huis hebben we nog maar eens ondervonden hoe hard de Marokkaanse rijstijl verschilt met de Belgische. Farid en Mohammed waren de chauffeurs maar het grote verschil was dat Farid gewoon is hier in Marokko te rijden en Mohammed niet. Wij zaten (soms wel jammer genoeg) bij Farid in de auto en volgens hem geldt er in het Marokkaans verkeer maar één regel: je moet je niet aan de regels houden!
