Ik heb sinds vorige week een mentale dip waarbij mijn verstand mijn denken en doen moet sturen ipv mijn hart. Ik krijg de vrolijke energie die de zon me normaal gezien geeft niet meer door. Ik voel me doelloos. Het is moeilijk te omschrijven. Is het de stroom aan emotionele testing van Stefaan die me uitput of is het het in quarantaine zijn door de corona?
Stefaan belt me op om 18u met de melding dat hij eerst nog even een bad neemt voor hij naar huis komt. Ok, zeker? Terwijl ik de aarde van de botten van de kids afkuis. Het komt bij me binnen alsof hij alle vrijheid heeft om te doen wat hij wil terwijl mijn energie uitgezogen wordt door de kids omdat ik constant ten dienste van hen sta en me niet vrij voel. Nochthans heb ik die vrijheid broodnodig om te kunnen functioneren. Ik ga met Amber mee naar boven omdat ze mama en baby wil spelen. Zij is mama, ik ben baby. Ze legt een deker op de grond waar ik moet op gaan liggen en ze geeft me haar uil en tuutje. Ze geeft me een zoen op mijn voorhoofd, wrijft over mijn hoofd en zingt een liedje omdat ik een beetje moet slapen. Ergens doet haar zorg me deugd. Ze doet net hetzelfde als wat ik doe als zij gaat slapen. Ik vind het fijn en doe ook even mijn ogen dicht. Na een tijdje gaan we naar beneden en eten we iets samen aan haar kleine tafel: zij cornflakes, ik een restje spaghetti die ik opwarm.
Dan komt de papa thuis. "Wachten we niet meer op elkaar om te eten?" De eerste vinnige opmerking van de avond. We eten samen aan tafel. Het is 19u20 dus ga ik naar boven naar Arnaud die op de playstation speelt om te melden dat hij zijn potje moet uitspelen en dan naar beneden moet komen. Stefaan komt me boos achterna en vraagt waarom ik niets tegen hem zeg en wel kan spelen met Amber en naar Arnaud kan gaan? De tweede vinnige opmerking. Ik zeg hem vanwaar die jaloesie komt? Dat ik gewoon speel met Amber en meldt aan Arnaud. Aan tafel zegt hij dat hij goed nieuws heeft dat hij donderdag naar de psychiater mag en daarna naar een psycholoog in Wevelgem therapie mag volgen. Ik voel me echt niet goed en moet hard mijn best doen om aandacht aan te schenken. Ik stel toch een vraag uit blijk van interesse. Dus je moet naar Wevelgem nu? Derde vinnige opmerking: Luister je wel naar wat ik zeg? Ik kan het niet aan en begin te huilen en zeg dat hij me niet begrijpt. Hij wordt boos. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan uitleggen aan hem en heb schrik dat het toch maar weer overhelt naar de kant van discussies daarom dat ik liever zwijg. Het wordt me echt te veel en ik leg hem uit dat ik me echt niet goed voel, dat ik het moeilijk kan uitleggen maar dat het wel deugd doet om even als kind mee te spelen met ons Amber, even weg van de realiteit, even terug zorgeloos kind kunnen zijn. Iemand die voor me zorgt net zoals mijn ma deed toen ik klein was. Plots is het alsof hij me wel begrijpt, een fractie van een seconde. Hij vraagt of hij me moet brengen naar haar maar dat mag niet. Ik zeg haar dat zij luistert naar me, me begrijpt, een deken op me legt, een warme chocolademelk brengt, bemoedigende woorden uitspreekt,... Dit zijn zaken die ik heel hard mis. Stefaan zegt resoluut: Zo ben ik niet dat mag je niet van mij verwachten. Hij vraagt me wat hij me kan brengen. Ik zeg een warme chocolademelk. Eerst begint hij te lachen en maakt er uiteindelijk wel een klaar. Ik ga even naar Amber en hij komt naast me zitten en noteert op een papier met welke psychologen en psychiaters hij in contact is. Daarna gaat hij naar boven naar Arnaud omdat hij al veel te lang over tijd is op de playstation. Ik hoor geroep en blijkt dat Stefaan Arnaud een tik gaf en riep dat het genoeg was en dreigde om alles af te pakken. Daarna kwam hij naar beneden en ging onmiddellijk naar buiten om af te koelen. Hij hakte het hout in stukken waar ons stenen terras in stond. Dit allemaal in een kwartier tijd. Mijn warme chocolademelk stond nog steeds in de microgolf. Wat een blijk van zorgen voor je vrouw. Ik besef meer en meer dat ik geen zorg van Stefaan moet verwachten. Het doet pijn maar het is de realiteit. Na een half uur komt hij terug naar binnen omdat hij zich realiseert dat de chocolademelk nog in de microgolf stond. Hij zet het voor me neer en gaat terug naar buiten. Hoe koud kan je zijn. Om 21u stopt Arnaud Amber in bed. Ik hoor dat het meer lachen en gieren is dus ga ik achterna om rust te brengen. Arnaud zorgt eigenlijk wel meer voor Amber dan dat Stefaan dit doet. Hij ziet de kids amper 2 uur per dag en loopt dan nog weg omdat hij zijn eigen temperament niet aan kan. Uiteindelijk komt hij terug naar binnen gaat nog even naar Amber om haar een zoen te geven en gaat tv kijken.Hij pakt me wel nog even vast maar ik geloof het niet echt. Want hij beseft niet dat de manier waarop hij Arnaud aanpakt me ook pijn doet. Ik naai mijn mondmaskers verder omdat me dit een zekere rust brengt en lees dan nog even in bed. Stefaan ligt naast me met bijna 1,5m afstand van me (figuurlijk) Dit is niet goed. Hoe kunnen wij ooit weer één worden zoals vroeger? Worden we ooit terug één? Heb het gevoel dat hij nu andere zorgen heeft en daar totaal niet van wakker ligt. En zo gaat het leven eenzaam verder.
Toch even een nieuw incident met Stefaan delen. Gisterenavond was ik nog even buiten vooraan met Amber toen Stefaan vrolijk met de fiets thuis kwam. Hij vroeg me direct:"Ben je niet blij dat ik thuis ben?" Eerlijk gezegd is dit voor mij een moeilijke vraag omdat ik nooit weet welke bui er hangt. We startten de stille tijd. Stefaan zong 3 liedjes van Prince en daarna speelde Arnaud het liedje: Happy Birthday op de gitaar. Niet op de manier zoals het hoorde, vond Stefaan. Want moet met de vingers en niet met de duim. Arnaud wou het toch proberen op zijn manier en Stefaan werd boos en liep weg. Zo erg dat hij ons aanviel door te zeggen dat hij geen dweil is en... allemaal dingen die er niet toe doen. Hij warmde daarna zijn eten op en at dit stilzwijgend op. Hij trok zich verder van niets en niemand nog aan. Tof voor mij, alweer. Hij wou daarna Amber in bed stoppen maar dit wou ze niet. Ze riep om mij. Ik ging achter en hij ging weg. Amber wou zelfs geen zoen aan hem geven. Toen ik beneden kwam, was hij weg, gaan wandelen, volgens Arnaud. Ik smste hem om 22u30 met de melding dat hij beter in zijn bed zou slapen. Om 23u kwam hij thuis. Ik vroeg hem waar hij geweest was en hij zei bij het kerkhof en of ik hem niet geloofde misschien. Het was voor mij gewoon een vraag omdat ik het niet zo logisch vind dat je buiten bent tot 23u in het donker zonder iets te zeggen. Daarna ging hij slapen. 's Nachts werden de kids meerdere keren wakker maar Stefaan slaapte zijn roes gewoon door. Blijkbaar neemt hij nu een volledige slaappil in zodat hij als een blok in slaap valt en niet meer wakker wordt. Alweer nice voor mij.
Ik schrijf dit om 19u30 de volgende dag net nadat hij me smst dat hij er niet zal zijn om 19u30 voor de stille tijd omdat hij nog wat werk heeft. Zoals ik vandaag aan mijn ma vertelde voel ik me terug als in Lauwe, een alleenstaande moeder. Het positieve is dat ik volledig mijn ding kan doen en dat er rust in huis is, het mindere is dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders valt, toch wat de kinderen en het huishouden betreft met daarbovenop nog mijn to do's voor elekti.
Tijdens het werkoverleg gaf hij terug een seksistische opmerking:
"Voor seks kan alles. Soumaya is nu toch technisch werkloos. Ze vraagt 110€ per uur." Bij elke meeting is er wel altijd een grapje rond het seksuele, moet dit dan echt? Ik heb dit nochthans al aan hem gezegd dat ik dit niet leuk vind en toch...
Soumaya zegt: "Goed weekend gehad?" Ik: "Ja" Soumaya: "Het regende" Ik: "Niet zo veel" Stefaan: " Angelique kan dit niet weten want ze lag nog in haar bed." --> Is dit nodig? Waarom die negativiteit? Wat wil je hiermee bedoelen? Ik ga er niet op in en ik merk Soumaya ook niet. Je beseft wellicht niet hoezeer dit mij raakt. Dit is blijk van geen waardering.
Het legt me onmiddellijk het zwijgen op dan kan ik zeker niets verkeerd zeggen.
Dan vraag je me: "Genoeg voorstellingen, chef?" Moet ik dit nu met humor opvatten of terug met een onderliggende toon van cynisme?
Stefaan refereert naar de oproep die hij kreeg van Frank Vandeputte. Telefoontje Auxilios ivm Pattyn, negatieve feedback, idem met Oxida. Zij maken elekti. zwart. is dit net als bij de vorige werkgevers dat alle anderen slecht zijn en wij goed? Moet ik dit met een korrel zout nemen? Delven we ons eigen graf door Stefaans attitude? Wat is waar en wat niet? Ook van Frank zegt hij dat hij een specialleke is en daarna zegt hij dat we ermee eens moeten gaan eten.
Nu noemt hij me plots schat. Ups en dows, negatief en positief, moodswings naar links en moodswings naar rechts.
Vandaag heb ik besloten om een dagboek online te schrijven. Ik probeerde dit al via het dagboek voor Amber maar schrijven met balpen is toch niet meer zoals vroeger. Toch vind ik het belangrijk om de dingen neer te schrijven, zeker nu in huidige corona tijden dat het niet meer zo simpel is om een uitlaatklep te vinden bij familie of vrienden. De enige personen die me opvandaag omringen zijn Amber, Arnaud en Stefaan. De relatie en communicatie met Stefaan voelt niet goed aan. Nu ik weet dat hij borderline heeft en ik de definitie heb opgezocht, ben ik in de observatiefase. Ik moet leren om afstand te nemen van hem zodat zijn woorden en gedrag me niet kwetsen. Ook heb ik ontdekt dat ik een hooggevoelig persoon ben. Dit wist ik al langer maar niet dat er hier ook een etiket voor bestaat. Het positieve is dat ik mijn gevoel zo een plaats kan geven en dat ik blijkbaar niet de enige persoon op de wereld ben die het moeilijk heeft met keuzes maken of die de gevoelens van ander heel sterk aanvoelt (wat niet altijd makkelijk is). Dit maakt dat ik de laatste jaren het geduld kon opbrengen met Stefaan om er te zijn voor hem. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat hij dit niet zo aanvoelt gezien zijn borderline issue.
Deze morgen aan het ontbijt - ook al heb ik geen zin om op te staan toch sta ik op om 7u45 zodat ik nog even Stefaan zie voor hij naar zijn werk vertrekt - las hij in zijn Bijbel. Ik had gisteren al opgemerkt dat hij een fuchsia rekker in zijn haar draagt wat een beetje "gay" is en ik nam dit als ijsbreker om de ochtend te starten. Ik nam een zwarte rekker en deed dit in zijn haar. Hij was al veel toegankelijker als gisteren en ik vroeg hem of hij nog iets gehoord had van Jonas die normaal gezien gisteren moest langskomen. Hij zei van niet maar wel dat hij een sms kreeg van Sofie met de melding dat noch Jonas noch Simon zouden langskomen. Hij zou vandaag aangifte doen voor beiden bij de politie. Ook zou hij de extra 25 niet betalen en dit op aanbevelen van Tom, advocaat. Ik vind dit toch lastig en vind het spijtig dat dit allemaal zo moet verlopen. Maar het is ook niet ok van Jonas en Simon dat ze zonder schroom vluchten van hun vader. Enerzijds is het niet respectvol van hen, anderzijds begrijp ik dat het niet fijn is om een harde vader te hebben. Hij beseft dit niet en ik kan het ook moeilijk onder woorden brengen. Voor Stefaan is liefde geld en volgens mij zien zij ook enkel dit van hun vader. Empathie, fysiek contact, interesse,... is er nooit geweest. De oudste kinderen hebben het geluk dat ze een moeder hebben waar ze naartoe kunnen vluchten. Jammer genoeg hebben Arnaud en Amber dit niet. Ze hebben dit eigenlijk wel maar die woont bij de vader. Stefaan kan goed met kinderen om zolang ze klein zijn en ze het logisch vinden te gehoorzamen aan de vader. Van zodra ze ouder worden en een eigen mening hebben, blokt Stefaan dit af en ontstaat er afstand. Door zijn harde reacties krijgt hij harde reacties terug. En als dit zo is, flipt hij en is het hek helemaal van de dam. Hij ziet dit spijtig genoeg niet in.
Gisteren gingen we fietsen. Na op te ruimen, ging ik mij even neerleggen op het bed om te rusten. Ik voelde me plots zo moe, had last van te veel prikkels en had stilte nodig om mezelf terug op te laden. Stefaan kwam de kamer binnen en zei: "Ik ga fietsen want er is toch niemand die naar me omkijkt." Veel liever had ik dat hij bij mij op het bed kwam zitten me als een liefdevolle moeder me over mijn hoofd streelde en zei: "Ca va een beetje?" Dat deed hij dus niet. Hij ging de kamer van Amber en Arnaud binnen en gaf hen onmiddellijk de orders de kamer op te ruimen. Hij nam Amber en zei dat ze nu gingen fietsen. Amber wou niet en Arnaud vond het niet leuk dat papa zo abrupt de kamer binnen kwam. Ik stond dan maar recht en pakte Amber op en zei dat ik nog even in de kamer wou zijn, en dan een koffie wou drinken om dan rond 16u samen te fietsen. Uiteindelijk was dit ok voor Stefaan ook al nam hij die woorden niet in zijn mond. De rust keerde terug. Stefaan speelde met Amber beneden memory en Arnaud ging een boek lezen op zijn kamer. We dronken een potje koffie en gingen op weg.
Het was een mooie tocht in de natuur, langs paarden, schapen, alpaca's,... de zon scheen en er was niet zo veel wind. We passeerden ook appelbomen die nog in hun bloesems stonden. Plots stak Arnaud over terwijl er rakelijks een auto passeerde. We schrokken allemaal en Stefaan ging er extra hard op in. Door die reactie werd Arnaud boos, schreeuwde terug en nam daarna afstand met zijn fiets. Stefaan en ik fietsden door tot ik op een bepaald moment achterom keek en hem niet meer zag. Stefaan stelde voor om door te fietsen en dat hij Arnaud zou zoeken. Hetzij zo. Toen ik thuis kwam kwamen ze 10 minuten later ook aan. Stefaan met een boos gezicht, Arnaud met een glimlach. Stefaan vertrok onmiddellijk te voet de velden in, boos. Blijkbaar was er onderweg toch nog een kleine discussie geweest. Ik liet het zo. Arnaud ging boven naar zijn playstation, Amber keek naar een tekenfilm en ik las verder in mijn boek van Dirk De Wachter. Om 18u30 kwam hij terug thuis en zei dat hij pijn had in zijn hoofd en honger had, grote honger. Ik zei dat het goed was om onmiddellijk te eten. Arnaud kwam aan tafel, Amber keek verder tv. Stefaan zei geen woord, ijzige stilte. Daarna ruimden we samen de tafel af, Arnaud ging terug naar boven en Stefaan nam een douche. Om 20u30 stopte ik Amber in haar bed, na nog even te kijken in het grote dierenboek. Toen Stefaan naar boven kwam om nog een zoen te geven aan haar, wou ze dit niet. Even later stond ze terug beneden want ze wou niet slapen. Ik terug mee naar boven. Ze wou echt niet slapen en het werd Stefaan te veel. Hij riep dat ze moest slapen. Amber zei me dat papa boos was op haar en dat ze bang was van hem. Toch kwam ze opnieuw naar beneden. Stefaan dreigde dat hij de kamer op slot zou doen maar dat wou ik niet. Uiteindelijk ging hij met haar mee op een rustige manier want ze was bang van het donker en was er stilte. Na GR5 ging hij slapen. Omdat hij net de keuken gepasseerd was, vroeg ik hem hoe laat het was. Hij zei me: "Ik heb het niet gezien". Waarom deed hij geen stap terug en keek hij hoe laat het was? Je kan dit trouwens ook zien aan de radiator waar hij aan passeert als hij naar boven gaat. Ik ging er niet op in. Toen ik zelf ging slapen lag hij met de rug naar mij toe, bijna uit het bed aan zijn kant. Is deze fysieke afstand normaal in een huwelijk? Verdwijnt de liefde dan bij de minste miscommunicatie waarvan ik zelf niet de oorzaak ben?
Wat een verschil met de avond voordien waarbij hij croques maakte en liedjes opzette en met me danste. Hoe lang was dat geleden? Het was gezellig, het was sinds lang iets dat hij weet dat ik graag doe en dat hij deed. Net zoals hij op zondagmiddag spaanse muziek opzette. Hoe kan je van het ene uiterste in het andere vallen? Ik hou niet van rollercoasters.
Deze morgen aan de ontbijttafel gaf hij nog mee dat hij een nachtmerrie had. Hij wou niet zeggen wat maar toen zei ik dat hij dan ook niet moest zeggen dat hij een nachtmerrie gehad had. Het was alsof hij het me wel degelijk wou zeggen. Uiteindelijk zei hij me dat hij gedroomd had dat ik de aanvraag tot scheiden zou indienen. Hij zei dit zonder verpinken, zonder emotie. Was dit een test? Net zoals ook een bordeliner doet met zijn vrouw: testen omwille van de verlatingsangst? Ik reageerde ook zonder verpinken: Komen al jouw dromen dan uit? Hij zei me dat hij de betekenis van die nachtmerrie toch zou uitzoeken.
Vandaag wordt het wachten - inchecken - wachten - inchecken - overstappen en morgenochtend met de Thalys naar huis. Thailand heeft ons terug doen genieten van de kleine dingen en elkaar. Thailand is het land van de Smile. We komen zeker terug!
Dilemma: huren we 2 brommers of 1? De thai rijden met de ganse familie op 1 brommer maar is niet zo comfortabel als je zwanger bent en dus eigenlijk met 4 bent... Er zijn op de tocht wel 4 haarspeldbochten... naar 't schijnt gebeuren er dagelijks 2 ongevallen. Mijn stoute schoenen toch aangetrokken en aan 30 de toer gedaan met de brommer. Arnaud zat achterop bij Stefaan. Heel mooie uitzichten bergen, zon, zee, strand, olifanten, apen,... Aan de andere kant van het eiland is het er nog steeds authentiek zonder invloed van toeristen. Stil, veel groen (junglegebied) We reden op een pier en stopten om iets te eten in een vissersdorpje. Het was heel warm! Op onze kaart stond een dolfijn afgebeeld. We wilden deze graag zien maar blijkbaar had zelfs de thai hier geen weet van dus jammer genoeg geen dolfijnen gespot. Op de terugweg stop voor een ijsje en een kappersbeurt. Anders dan bij ons knippen zij op droog haar en wordt het haar niet gewassen. Of komt dit door de droogte die er momenteel heerst? Na een plons in het zwembad en ons laatste avondmaal in het dorp, nog een laatste thaise massage. Zalig! Dit zal ik wel missen 😂
Vandaag worden we aan ons hotel opgehaald om 8u30 om te gaan snorkelen. Een pick-up stopt met allemaal thai en 1 Duitser. Hij vertelt ons dat hij 2x per jaar een maand op koh chang verblijft, het is zijn 2e thuis geworden. Hij heeft het eiland zien evolueren, het wordt elk jaar toeristischer, alhoewel ik vind dat dit zeer goed meevalt. Misschien ook omdat er heel wat Chinese toeristen zijn en wij het verschil niet steeds merken. Het zijn allen Aziaten. ..
We komen aan in een vissersdorp en stappen verder naar de pier door kleine steegjes waar er veel seafood te spotten valt. De boot is kleurrijk en we zijn op 5 mensen na de enige falen (vreemden) We krijgen een reddingsvest en een snorkel. We zitten beneden want boven wordt je sneller zeeziek. We zullen stoppen aan 4 eilanden die behoren tot een nationaal park. De onderwaterwereld is adembenemend. We zien oranje en gele koralen, blauwe anemonen, Doei en nemo, kleurrijke papegaaivissen, scholen blinkende minivisjes en ook honderden gestreepte vissen die rond ons heen zwemmen, ook zee egels en witte zandstranden. We lunchen op de boot en krijgen ook in de namiddag maïs, kippesate, ananas en watermeloen. Bij de thai lijdt je nooit geen honger. Op de terugweg zitten we wel boven en genieten we van de prachtige landschappen: palmbomen, mangrove, de zee in azuurblauw, helblauw en lichtblauw.
Als de boot langs buddy vaart toetert hij 3 keer, dit is een teken van good Lucky, een bedanken voor good life.
's Avonds gaan we terug eten in hetzelfde resto als gisteren: padthai, chicken cashew en pizza hawai. Onze bollen zijn aangebrand... pijnlijk. Het was een fijne dag.
We hebben allen wat last van de warmte en beslissen niet op ons uurwerk te kijken vandaag. We hebben ook wat last van de zon die gisteren op ons brandde tijdens het kayakken; onze benen en schouders zijn zo rood als een gekookte kreeft... Lezen, genieten van het prachtige uitzicht, foto's nemen, zwemmen, wandelen aan het strand, genieten van de ondergaande zon bij het drinken van een cocktail en daarna lekker gaan eten, yellow curry, seafood en voor Arnaud pizza hawai (hij heeft het zowat gehad met het thaise eten) We boeken ook onze trip voor morgen, snorkelen en deden terug een batje. Op straat betaal je 900baht, een paar guesthouses verder 600 baht. Het is belangrijk de thai niet steeds te geloven als ze beweren dat het een special price is.
Deze ochtend genoten van een uitgebreid ontbijtbuffet op het terras met zicht op zee. Het ontbijt: heel veel fruit, yoghurt, toast, sushi, spek met ei, kip, soep, rijst, noedels, pannenkoeken, croissants,... kortom voor elke nationaliteit wat wils. Ik kon eindelijk ook nog eens proeven van kokospancakes. Overheerlijk! Daarna chillen aan de zee. Gekkos, zee egels en heel veel vissen spotten. We huurden voor 150baht (een batje! ) een kano en vaarden met ons allen naar een klein eilandje. Er waren heel veel krabben (en rode mieren)! Daarna nog een zwemke in het zwembad, douchen en genieten van een adembenemende zonsondergang in alle kleuren van de regenboog. Er is ook steeds happy hour: 2 cocktails for the price of 1 😊
We moeten afstappen aan don mueng. Wakker worden, snel alles klaarmaken, ontbijten en snel snel afstappen, dit in 10 minuten. Deze lokale luchthaven biedt een gratis service om met de shuttle naar de Internationale luchthaven te rijden. Zo vangen we een glimp op van Bangkok. Heel druk, veel minder pick ups maar wel gesloten wagens (wellicht omwille van de vele uitlaatgassen), torenhoge gebouwen, veel industrie vooral in auto s. Aangekomen in de luchthaven inchecken en wachten in de lounge waar we gratis konden ontbijten. Aangekomen in Trat mer minibus naar het hotel via een overzetboot. Onze chauffeur dacht werd wellicht per uur betaald want hij reed heel snel en toeterde iedereen van de weg. AWA resort is prachtig, feeëriek, alles in het wit en turkoois. Aankomst 15u, verder genoten van zwemmen in het zwembad en de zee. Buiten het hotel zijn er vele restaurants waar Arnaud een spaghetti bolognaise at. Terwijl ik nog een voetmassage nam, keuvelden Stefaan met een Chang bier in de hand de straatjes af. Een voetmassage is erg relaxed en werkt op drukpunten. Arnaud viel in slaap naast me. De massage had blijkbaar ook een ontspannende werking op hem.
Uitchecken bij villa anneloi om 10u. Een beetje met een klein hartje want het is echt leuk geweest die week. Arnaud spaart zijn waterflesje met foto als herinnering aan Loi. We nemen een songthaew naar Doi suthep. Doei betekent berg. Je bent niet in chiang mai geweest als je deze tempel niet bezocht hebt. Heel mooi, Arnaud luidt alle klokken rondom de tempel, dit brengt geluk en wordt Door enkele Chinese meisjes gevraagd om met hen op de foto te gaan. Na de tempel rijden we verder naar de zoo van chiang mai. Het is er snikheet. Gelukkig bestaat er een hop on hop of bus die je doorheen het park leidt. Flamingo's, beren, krokodillen, tijgers,... Je kan alle dieren voederen en bijna aanraken want geen enkele kooi is volledig afgesloten. Zoals Tom al aangaf leven de dieren er wel deprimerend en worden niet zo goed verzorgd als bij ons. 17u vertrek nachttrein; positieve ervaring.
Na het ontbijt huren ze 2 brommers en crossen we door het landschap in Pai. Arnaud achterop bij Loi, ikzelf achterop bij Stefaan. Wij dragen wel een helm in tegenstelling tot vele thais. Het is bij wet verplicht maar er volgen geen sancties dus doet de Thai het niet. Net zoals door het rood rijden... Loi toont ons de vruchten die groeien aan de bomen: mango, durian, pompelmoes, appelsienen,... We rijden ook voorbij vele buffels die telkens vergezeld zijn van een witte reiger, die de insecten op de buffels opeten. We stoppen aan een rivier waar er heel wat lokale bedrijvigheid is door de thai, heel wat kraampjes met drank en eten. De voorbereidingen voor het Songhkran festival zijn volop bezig. Door de hitte vindt er zich een waterfestival plaats over heel Thailand. Je kan de deur niet uit zonder een emmer water over je heen te krijgen. De Thai huren hutjes uit bamboe langs de rivier om er bij een goeie Chang te feesten. We kopen visvoer en geven dit aan de vissen, catfish in de rivier, het zijn er wel duizend en dit gebruik brengt opnieuw geluk. We rijden verder en stoppen aan een hutje waar ze rijst verwerken: fijn of grof gemalen rijst, voor de mens of voor de dieren. Met de vliesjes maken ze bakstenen om huizen te bouwen. Loi toont ook een plant waarvan als je de stengel kraakt, er een sap verschijnt. Als je erop blaast, blaas je bellen. Heel wat leuk speelgoed in de natuur! Daarna terug richting Pai waar we met de koele minivan de 750 bochten terug afrijden. We stoppen aan een groot meer waar honderden thai vissen. Door de lage stand van het water mag er volop vis gevangen worden. Het is er volop ambiance: pick-ups met grote boxen waar er luidkeelse muziek uit schalt. De vis zwemt niet alleen in het water maar zit ook verstopt in de modder. Je ziet dan ook thaise dames wroeten in de modder om er verse vis uit te halen.
Next stop: warmwaterbronnen - we kopen eitjes om ze erin te koken, lekker! Dichtbij is er een natuurlijke spa met water uit deze warmwaterbronnen. In een hitte van 35 graden leek het ons verfrissender om in koud water een duik te nemen maar we gingen er dan toch voor. Net zoals in de sauna - koude douches tussen het baden in de verschillende bronnen met zicht op de groene bergen, palmbomen, bananebomen, lianen,... Erg relaxed! Na een uurtje reden we verder en deden ze nog een laatste kort stop. We aten er sticky rice met sesamzaad en kokos klaargemaakt in bamboe. Heerlijk. Een beetje verder konden we tarantulas in het wild spotten. Ik was er niet erg fan van. De tarantula spint een wit web voor zijn holletje die hij maakt in de aarde. Er lag een groot ei in. Loi koterde met een stok in het hol om de spin eruit te laten, ik gaf een gil en riep naar de mannen om er van weg te gaan maar die hadden daar natuurlijk geen oren naar... gelukkig we kregen geen "dodelijke" beet.
's Avonds spraken ze af met een ex-collega van me, Tom en zijn echtgenote Duen. We aten in "The hole earth" Blij terugzien!
Vandaag gaan we richting Pai, meer dan 700 bochten voordat we het dorp bereiken. 's Morgens 3 stops: orchideeen -en vlinderkwekerij, hoe papier maken van elephant dunk en tot slot hoe verse noedels maken. Dit laatste was schrijnend om te zien: een atelier gebouwd met golfplaten, geen airco, koken op vuur aangemaakt met houtblokken, geen veiligheid, geen hygiene en snikheet. Deze personen werken 7 op 7, van 7u tot 17u en wij Belgen maar klagen...
Volgende stop bij waterval, deze keer tussen heel wat bamboe met een klein meertje waar we konden zwemmen. Ook dikkopjes en babyvleermuizen gespot. Als lunch papayasalad met 1 chili (normaal 10 chilis) en belgische boterhammekes die Annelore voor ons had klaargemaakt. We konden ook proeven van het thaise eten van Loi: sticky rice (1u koken daarna stomen, wordt met de hand gegeten), worst, groene pepertjes die niet pikant zouden zijn. Ik waagde mij eraan en de tranen rolden over mijn wangen, zo pikant!!! Loi at zonder te verpinken de ene na de andere op...
Bij het doorrijden naar Pai nog een laatste stop bij een trail die heel diep is. Stefaan volgde Loi te voet, ik blzef wijselijk met Arnaud wachten want het was prachtig maar te smal om zonder risico niet naar beneden te vallen.
Mooi hotelletje met zwembad waar we na een frisse duik naar de avondmarkt trokken. Pai is vooral gekend om de vele backpackers. De eerste keer dat we zoveel toeristen zagen. Vroeger rookten ze er cannabis, nu is dit niet meer toegelaten. Als je betrapt wordt, dan kost dit jou een jaar cel. Frietjes gegeten, gele curry en padthai, alq dessert pannenkoek met chocolade en banaan... Eten is er hier in overvloed! Heel wat kraampjes, veel lichtjes (het is donker vanaf 18u30), een gezellige sfeer!
Donderdag - lokale ambachten + verfrissing aan waterval
Vandaag wordt het een rustige dag: lokale ambachten: zijde, parasol en zilver daarna richting nationaal park voor lekkere thaise lunch en het beklimmen van een waterval. Voor de thaise kids is er nu 2 maanden geen school. Het was dus relatief kalm. Loi toonde ons het nest van een tarantula, hij wou niet uit zijn holletje kruipen (gelukkig maar) we konden enkel een paar harige, dikke poten zien. Aan de waterval stapten we eerst via de trap naar beneden daarna kropen we op de waterval op onze blote voeten terug naar boven. Verfrissend en veel waterplezier voor de kids Arnaud en Milo en ook voor de papa die zich als tarzan voelde
Bij terugkeer stop bij de kapper voor Arnaud, duur bijna een uur, prijs 50baht en het resultaat was goed!
's Avonds afspraak met Annelore, Loi en de kids in een rest in chiang mai samen met Sofie, haar mama & haar 3 kids. De kinderen voetballen samen. Sofie was 13jaar geleden de hoofdtourleader. Het was een fijn terugzien! De kids aten pizza en speelden op een grote bamboeboot terwijl we bij praten. Ook in Thailand is er discussie over play station, gebruik smartphone en blijven slapen bij vrienden...
Om 8u werden we gewekt door onze gids die al volop onze bamboevlot voor de terugkeer aan het bouwen was. Een kop koffie om wakker te worden en een kattenwasje en up we go. 3u raften op de rivier. Door de hitte stond het water laag zodat er heel veel stenen waren die we moesten trotseren. Gelukkig waren er 3 mannen mee om te roeien: Loi, Baht en Stefaan. Loi ving ook vissen voor de lunch en de hond van de Lahus kwam met ons mee. Arnaud vond het leuk om te zwemmen. Loi en Baht maakten bekers, stokjes en een papier schiet geweer uit bamboe. We raften langs olifanten, buffels en vele kleurrijke vlinders en libellen. Er waren heel veel bloemen, bananen -en palmbomen. Bij aankomst konden we proeven van het lokale padthai als lunch (gebakken noedels met groenten, ei en nootjes. We keerden terug met de truck naar villa anneloi waarbij we na een duik in het zwembad onmiddellijk gingen slapen, zo moe waren we...
Na een heerlijk ontbijt (vers fruit, zelfgemaakte yoghurt en brood, bananenpannekoeken) vertrokken we met een pick-up naar de lokale markt om er inkopen te doen. Levende vis, gekoeld door ijsblokjes, vlees met een waaier erboven om de vliegen weg te slaan, roze en blauwe eieren, fruit, groenten, rijst,... we dedzn een eerste stop bij de toeristen politie daarna in een heel klein olifantenkamp. Arnaud en Stefaan gingen het water in om de olifant te wassen. Wat een beest! Arnaud had toch wel schrik! Samen met de mahoet en Loi onze gids schrobden ze en goten ze ketels water over de olifant net alsof ze een auto aan het wassen waren... Daarna deden we een tocht van een half uur: Arnaud samen met de mahoet in de nek, wij op een stoeltje op zijn rug. Een olifant heeft zwarte, harde haren dus dat prikte wel aan de benen. Arnaud deed dit zo goed dat de mahoet van de olifant sprong en we alleen verder konden. Prachtige natuur, veel vlinders, door het water,...
Lunch in het bergdorp bij de akha's, we kregen er een 2e begeleider bij, een drager die ook voor ons kookte. Er was een man in de stam die messen en schietlappen maakte. We kochten er een en Loi leerde Arnaud Hoe hij op een boomstam moest mikken. De tocht van 3u door dejungle startte. Traag maar zeker, door de hitte stopten we geregeld om wat te drinken. Mooie natuur, heel veel wilde orchideeën! Aan de top bereikten we de Lahu bergstam waar we overnachten in een bamboehut. We douchten ons in de rivier en aten moederkoek, lever en gebakken rijst. Daarna werd een vuur aangestoken (kampvuur) waarbij er chang bier en thai whiskey werd gedronken (voor mij thee) Loi vertelde over de Karen waar hij vandaan komt en over het harde leven die zijn moeder had met 9 kinderen. Slapen was achteraf moeilijk, harde vloer, wel 30 blaffende honden (blijkbaar zaten er buffels in de rivier) en toen die eindelijk stopten, starten de hanen met kraaien om 3u30...
Iedereen heeft goed geslapen. We zijn volledig into thailand time, 5u later dan thuis. Na een rijkelijk ontbijt samen met enkele andere backpackers wandelen we nog even in de straat van onze guesthouse waar we het lokale leven zien.
Om 11u pikt Loi onze gids ons op en brengt ons naar villa anneloi. Annelore woont al 23j in Thailand en heeft 3 zonen: 8-10-15j oud, leuk om bij te kletsen en vragen te stellen waarbij je onmiddellijk een antwoord op krijgt (wat bij de thai niet steeds het geval is) Ze schotelt ons vers en lekker eten voor: rijst, super malse vis, gekruide kip met curry en chili uit de tuin van haar schoonmoeder (enkele zaadjes volstaan om het spicy te maken) Arnaud ging zwemmen met de kids en vond dit natuurlijk super leuk. Daarna vertrek met de tuk tuk naar het oude stad stadscentrum waar we veel monnikken zagen en het boeddhisme beleefden door veel rituelen samen met Loi uit te oefenen. Daarna lokale markt bezocht met veel fruit en bloemen. Daarna gaan eten bij khun pattana in resto kao kab keng. Na 13j was hij nog geen haar veranderd en ook hij herkende mij. Nostalgisch en toch ook bizar met mijn man en zoon me. Mijn leven is ondertussen compleet veranderd. Hij verwende ons met chicken flambe, sticky rice met kokosmelk en mango. Daarna nachtmarkt bezocht met heel veel winkeltjes, bedrijvigheid, lichtjes,... om dan met de tuktuk via smalle binnenweegjes terug naar de villa te gaan. Was net carting, Arnaud vond dit supet cool!
We landen in Kuala Lumpur en nemen vlot de vlucht naar Bangkok, 2u vliegen met 1u tijdverschil. Toen werd het spannend... de koffers konden we niet inchecken tot in chiang mai wat betekende dat we moesten lopen om op tijd koffers op te halen, terug in te checken en aan de gate te staan richting het noorden. Een geluk dat we het thais vlot beheersen want dit was piece of cake
Eindelijk bereikten we voet aan wal en sloeg de warmte ons in het gezichr. Voor 150 baht bracht een taxi ons naar onze guesthouse. Hij komt uit het noorden, de Karen en heeft een baby die hij slechts 3x per jaar ziet... Meer en meer Karen komen naar de stad om er te studeren of te werken. Thailand, het land van de glimlach. Iedereen lacht en is vriendelijk, wat een verschil met ons Belgieland.
De guesthouse ligt aan de rand van de stad in een binnensteegje, heel mooi en proper en dit voor 23euro voor 3 personen incl ontbijt. We nemen een douche en trekken er onmiddellijk op uit. Eerste indruk: heel veel verkeer; songthaews, tuktuks, pick-ups, tuk tuks... de voetgangers krijgen hier niet het respect van zwakke weggebruiker, de straat oversteken is hier levensgevaarlijk! Na wat kuieren en het zien van een wirwar aan elektriciteitskabels (een elektricien wordt hier dringend gevraagd!), veel eetstalletjes, tempels en massagesalons. We stapten zo een binnen waar enkele meisjes een massage gaven, in ons thai engels legden we uit dat ik zwanger was en een thaise massage dus heel zacht moest zijn, aahh no problem! Stefaan had geluk, hij kreeg een massage van een ladyboy (hilarisch) Arnaud viel in slaap... omdar hij zo moe was doir de jetlag keerden we daarna naar de kamer om wat slaap in te halen...
Alle vluchten positief overwonnen! 12u vlucht richting Kuala Lumpur was net lang genoeg, niet geslapen, wel hadden we alle accommodatie om de laatste nieuwe films te bekijken (Arnaud heeft star wars 7 bijna 3 keer bekeken), heel veel muziek, lekker eten,... en toen we bijna in slaap vielen was de nacht voorbij...
Vertrokken om 16u vanuit Menen. Paniek want heel wat file! Mijn ventje was volledig in paniek en zag de tgv al voorbij passeren. Door het scherpe oog van mijn pa kondzn we een stuk file vermijden en waren we uiteindelijk toch op tijd. Vlug een knuffel en een klein traantje en we nestelden ons met een opgeluchte zucht in de zetel. Aangekomen in het Ibis hotel gingen we slapen na het eten van een lekkere "la mama" picknick. Morgen gaat de wekker om 4u...
We rijden verder en stoppen aan een hutje waar ze rijst verwerken: fijn of grof gemalen rijst, voor de mens of voor de dieren. Met de vliesjes maken ze bakstenen om huizen te bouwen. Loi toont ook een plant waarvan als je de stengel kraakt, er een sap verschijnt. Als je erop blaast, blaas je bellen. Heel wat leuk speelgoed in de natuur! Daarna terug richting Pai waar we met de koele minivan de 750 bochten terug afrijden. We stoppen aan een groot meer waar honderden thai vissen. Door de lage stand van het water mag er volop vis gevangen worden. Het is er volop ambiance: pick-ups met grote boxen waar er luidkeelse muziek uit schalt. De vis zwemt niet alleen in het water maar zit ook verstopt in de modder. Je ziet dan ook thaise dames wroeten in de modder om er verse vis uit te halen.
