Stefaan belt me op om 18u met de melding dat hij eerst nog even een bad neemt voor hij naar huis komt. Ok, zeker? Terwijl ik de aarde van de botten van de kids afkuis. Het komt bij me binnen alsof hij alle vrijheid heeft om te doen wat hij wil terwijl mijn energie uitgezogen wordt door de kids omdat ik constant ten dienste van hen sta en me niet vrij voel. Nochthans heb ik die vrijheid broodnodig om te kunnen functioneren. Ik ga met Amber mee naar boven omdat ze mama en baby wil spelen. Zij is mama, ik ben baby. Ze legt een deker op de grond waar ik moet op gaan liggen en ze geeft me haar uil en tuutje. Ze geeft me een zoen op mijn voorhoofd, wrijft over mijn hoofd en zingt een liedje omdat ik een beetje moet slapen. Ergens doet haar zorg me deugd. Ze doet net hetzelfde als wat ik doe als zij gaat slapen. Ik vind het fijn en doe ook even mijn ogen dicht. Na een tijdje gaan we naar beneden en eten we iets samen aan haar kleine tafel: zij cornflakes, ik een restje spaghetti die ik opwarm.

Dan komt de papa thuis. "Wachten we niet meer op elkaar om te eten?" De eerste vinnige opmerking van de avond. We eten samen aan tafel. Het is 19u20 dus ga ik naar boven naar Arnaud die op de playstation speelt om te melden dat hij zijn potje moet uitspelen en dan naar beneden moet komen. Stefaan komt me boos achterna en vraagt waarom ik niets tegen hem zeg en wel kan spelen met Amber en naar Arnaud kan gaan? De tweede vinnige opmerking. Ik zeg hem vanwaar die jaloesie komt? Dat ik gewoon speel met Amber en meldt aan Arnaud. Aan tafel zegt hij dat hij goed nieuws heeft dat hij donderdag naar de psychiater mag en daarna naar een psycholoog in Wevelgem therapie mag volgen. Ik voel me echt niet goed en moet hard mijn best doen om aandacht aan te schenken. Ik stel toch een vraag uit blijk van interesse. Dus je moet naar Wevelgem nu? Derde vinnige opmerking: Luister je wel naar wat ik zeg? Ik kan het niet aan en begin te huilen en zeg dat hij me niet begrijpt. Hij wordt boos. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan uitleggen aan hem en heb schrik dat het toch maar weer overhelt naar de kant van discussies daarom dat ik liever zwijg. Het wordt me echt te veel en ik leg hem uit dat ik me echt niet goed voel, dat ik het moeilijk kan uitleggen maar dat het wel deugd doet om even als kind mee te spelen met ons Amber, even weg van de realiteit, even terug zorgeloos kind kunnen zijn. Iemand die voor me zorgt net zoals mijn ma deed toen ik klein was. Plots is het alsof hij me wel begrijpt, een fractie van een seconde. Hij vraagt of hij me moet brengen naar haar maar dat mag niet. Ik zeg haar dat zij luistert naar me, me begrijpt, een deken op me legt, een warme chocolademelk brengt, bemoedigende woorden uitspreekt,... Dit zijn zaken die ik heel hard mis. Stefaan zegt resoluut: Zo ben ik niet dat mag je niet van mij verwachten. Hij vraagt me wat hij me kan brengen. Ik zeg een warme chocolademelk. Eerst begint hij te lachen en maakt er uiteindelijk wel een klaar. Ik ga even naar Amber en hij komt naast me zitten en noteert op een papier met welke psychologen en psychiaters hij in contact is. Daarna gaat hij naar boven naar Arnaud omdat hij al veel te lang over tijd is op de playstation. Ik hoor geroep en blijkt dat Stefaan Arnaud een tik gaf en riep dat het genoeg was en dreigde om alles af te pakken. Daarna kwam hij naar beneden en ging onmiddellijk naar buiten om af te koelen. Hij hakte het hout in stukken waar ons stenen terras in stond. Dit allemaal in een kwartier tijd. Mijn warme chocolademelk stond nog steeds in de microgolf. Wat een blijk van zorgen voor je vrouw. Ik besef meer en meer dat ik geen zorg van Stefaan moet verwachten. Het doet pijn maar het is de realiteit. Na een half uur komt hij terug naar binnen omdat hij zich realiseert dat de chocolademelk nog in de microgolf stond. Hij zet het voor me neer en gaat terug naar buiten. Hoe koud kan je zijn. Om 21u stopt Arnaud Amber in bed. Ik hoor dat het meer lachen en gieren is dus ga ik achterna om rust te brengen. Arnaud zorgt eigenlijk wel meer voor Amber dan dat Stefaan dit doet. Hij ziet de kids amper 2 uur per dag en loopt dan nog weg omdat hij zijn eigen temperament niet aan kan. Uiteindelijk komt hij terug naar binnen gaat nog even naar Amber om haar een zoen te geven en gaat tv kijken.Hij pakt me wel nog even vast maar ik geloof het niet echt. Want hij beseft niet dat de manier waarop hij Arnaud aanpakt me ook pijn doet. Ik naai mijn mondmaskers verder omdat me dit een zekere rust brengt en lees dan nog even in bed. Stefaan ligt naast me met bijna 1,5m afstand van me (figuurlijk) Dit is niet goed. Hoe kunnen wij ooit weer één worden zoals vroeger? Worden we ooit terug één? Heb het gevoel dat hij nu andere zorgen heeft en daar totaal niet van wakker ligt. En zo gaat het leven eenzaam verder.