om 3h15 deze morgen stonden we aan de deur van Steven (en Mieke). Steven stond al klaar, gepakt en gezakt met een hoofdkussen en een slaapzak. Het was onmiddellijk duidelijk dat hij op weg naar de luchthaven een beetje wilde slapen. We konden hem geen ongelijk geven. Hoewel het nog midden in de nacht was, was er toch al veel verkeer op de snelweg, in beide richtingen, vooral veel vrachtwagens. De rit verliep vlot, hoewel het de ganse tijd regende. Het was aan de luchthaven eventjes file want er was een masse volk dat toestroomde. In de luchthaven zelf, ook lange, lange files van honderden aanschuivende mensen, we vermoeden van passagiers voor alle mogelijke chartervluchten. Gelukkig hadden wij daar geen last van. Wij konden via de nieuwe computers zelf automatisch inchecken en moesten alleen nog onze bagage afgeven. Het duurde nauwelijks een 2-tal minuten. We waren dan ook ruim voor tijd aan gate A42 waar het wachten was op ons vliegtuig dat ons, zo hoopten we , in minde naar geen tijd naar de zon en het warme weer zou brengen. De Java-koffie en een boek hielpen de tijd passeren. Het is 11h30 als we, verlost van onze valiezen, voor het eerst op een terrasje zitten, goed en wel in Venetie na een nogal bewogen vlucht. We genieten van een kleine snack. Op het vliegtuig was alleen maar iets te eten tegen betaling. Als compensatie voor een lange vertraging kregen we wel gratis een bekertje water aangeboden. Ja, alles begon met anderhalf uur vertraging. Toen we toch het vliegtuig op mochten, hoorden we dat onze vlucht moest wachten omdat een vliegtuig uit Afrika vertraging had opgelopen met 70 passagiers aan boord die mee moesten naar Venetië. Wij begrijpen het niet. Toen we vorige keer naar Italië vlogen hadden we ook anderhalf uur vertraging omdat een patient, met ziekbed en al, mee moest met ons vliegtuig en toen we uiteindelijk in Rome aankwamen was onze verbinding met Rimini letterlijk gaan vliegen en moesten we een nachten in Rome blijven overnachten. En nu moeten wij wachten omdat een ander vliegtuig vertraging had opgelopen !!! In het vliegtuig was het merken dat de 70 te late passagiers uit Afrika kwamen. Allemaal zwarten, uiteraard, maar ook gekleed of getooid in alle kleuren van de regenboog. Een kleurrijk spectakel. De vlucht zelf was zo voorbij. Na anderhalf uur landden we veilig en wel in Marco Polo, de luchthaven van Venetie.Terwijl we toch moesten wachten op onze bagage, gingen we bij een automaat een ticket halen voor de bus naar centrum Venetie. Dank U wel zei de automaat die wel onze 10 Euro inslikte maar geen tickets afleverde. We reclameren bij een hostess die daar rondliep. "Kan er niets aan doen, automaat defect". We moesten maar bellen naar een nummer dat op het automaat vermeld stond. Na een 10-tal pogingen , eindelijk iemand aan de lijn die uiterst behulpzaam was. We mochten in de hall van de luchthaven onze tickets afhalen. Oef !!! Dan met de bus naar Piazzale Roma waar we in minder dan 15 minuten tevoet ons hotel vonden. Het inchecken was wel te vroeg maar we mochten onze bagage afgeven. En zo konden we ons eerste terrasje doen, op een 50-tal meter van ons hotel. We hebben daarna bijna 2 uur lang rondgezworven in de wijk San Polo en San Croce die bijna volledig worden omringd door het Canal Grande. Alle palazzo's en piazza's wedijverern om het mooist te zijn. En ze zijn ook allemaal om ter mooist. Niet onder woorden te brengen. We moeten 10-tallen brugjes op en af. De Ponte de Rialto klimmen we naar boven maar we keren op onze stappen terug want de wijk San Marco die we dan zouden betreden is gepland voor later. Wel genieten we van het spectakel dat het Canal Grande biedt. Een druk op en naar varen van tientallen gondels,taxis,vrachtboten, bootbussen of hoe noem je zoiets (vaporetti zegt Kristien), en privé boten. Mooi ! Tegen 14h gaan we dan toch terug naar ons hotel om onze kamer "in te nemen". Klein maar heel comfortabel, met alles wat we nodig hebben. We lassen een korte rustpause in want het was vandaag al erg vroeg dag. En dan nemen we een vaporetto en varen zo tot aan het San Marco plein waar we op het terras van het Grand Café genieten van een dure koffie.Het Dogen paleis, de basiliek, de campanile, de zuilen, de bibliotheek, prachtig. En ook de boottrip was ook prachtig. Je weet niet waar je eerst moet kijken. We betalen 20 euro voor 2 koffies (zonder koekjes en we durven het niet om te rekenen naar oude belgische franken ) maar, het zicht moet ook betaald worden zullen we maar denken. Er was trouwens ook een 4-koppig orkestje aan het spelen. Voor wat hoort wat. En dan verdwalen we verder door het boeiende Venetie. We wandelen uiteraard tot aan de Ponte del Sospiri maarr laten dan de drukke straatjes en pleinen achter ons en zoeken de overigens niet moeilijk te vinden rustige plekjes op. Het enige doel is de Academia brug te vinden, de enige vaste brug over de Canal Grande naast de Ponte de Rialto. Daarna via vele omwegen komen we terecht op de Campo . Santa Margherita met veel terrasjes waaronder drie restaurantjes. Het is dan al 19h en dus melden we ons in Restorante Fuori Rotta met grote honger. Een Carpaccio di monza , rucola e grana ( die we delen), een lasagna al forno voor Kristien en een pizza 4 staggioni, een lekker landwijntje en een fles spuitwater en daarna koffie. En, ... de Italiaanse meiden zijn zo mooi en zo knap gekleed( wordt bevestigd door Kristien).Wat kan het leven toch heerlijk zijn.
Na ons ontbijt, terwijl ik de wagen ophaal in de parking, maakt Kristien de valiezen klaar. Het is nog steeds aan het regenen. Het heeft ook de ganse nacht geregend, vergezeld van donder en bliksem. En zo vatten we de terugweg aan. We verlaten Ronda. Eerst langs rustig klimmende wegen die geleidelijk aan steiler worden. Dan rijden we echt door de bergen. Het blijft meestal regenen, soms houdt het even op en kunnen we eindelijk eens iets meer zien van de prachtige woeste natuur.We naderen de kusten van Marbella tot op minder dan 10 kilometer vooraleer de weg weer begint te dalen. Na sommige bochten kunnen we in de verte al de zee bespeuren. We blijven dan de kustlijn volgen, richting Malaga. We volgen de oude autopista, die is gratis en loopt op sommige plaatsen op nauwelijks enkele meters van de zee. Inmiddels is het gestopt met regenen. De hele kustlijn is volgebouwd, alles kriskras door elkaar, villas, hotels, appartementsblokken, winkels, restaurants, en bovendien meestal geen stranden maar steile rotsen. De Andalusische kust, het zegt ons maar weinig. We blijven wel de kustlijn volgen richting Malaga waar we zonder het eigenlijk goed te beseffen plots aan de luchthaven staan en nog beter, op de plaats aankomen waar we onze wagen weer moeten inleveren. We worden vandaar uit, met een busje naar de luchthaven gebracht. We zijn daar wel veel te vroeg. Het is amper 13h en ons vliegtuig is pas voorzien om 20h30. Maar, ondertussen is het weer gaan regenen en de stad intrekken in die regen zien we ook niet zitten. We gaan iets eten, proberen de Wifi-zone in de luchthaven en deze werkt, maar tegen betaling. Dus geen verder verslag kunnen intikken dan. De resterende tijd doden we met wat rondslenteren en verder onze boeken (uit-) lezen. Van zodra we kunnen inckecken doen we dat ook. Zo zijn we onze valiezen kwijt en kunnen we ons via een strenge controle ( alles uit de zakken, broeksriem uit,....) naar de vertrekhall waar we dan weer de rest van de tijd rondmaken met rondsnuffelen in de taxfree-zone en nog een laatste kleinigheid eten, indachtig dat we op het vliegtuig niets te eten en te drinken krijgen. Met zowat een kwartier vertraging vertrekt ons vliegtuig, richting Oostende waar we toch weer een half uurtje vroeger aankomen dan voorzien. We worden er opgewacht door Thomas. We brengen hem nog naar zijn huis en rijden dan zelf door naar Brugge. Het is dan al voorbij middernacht. Onderweg krijgen we een telefoontje van Steven. Hij is nog in zijn nieuwe huis aan het werk en vraagt of we hem kunnen komen oppikken. We doen dit ook met plezier.We inspecteren het vele werk dat er al gedaan is in onze afwezigheid, en drinken nog een pintje. We brengen ook nog eerst zijn vriendin Mieke naar haar thuis en komen dan eindelijk in ons eigen vertrouwde plekje thuis : there is no place like homeplace , maar Andalusië was echt wel de moeite waard.
Als we deze morgen vanop ons terras de hemel bekijken is die helemaal betrokken. Geen zon dus voor onze laatste volle dag in Spanje maar toch wel warm.Vooraleer de stad in te trekken gebruiken we het ontbijt in ons hotel. Daarna bezoeken we eerst de arena van Ronda, een van de oudste, wellicht de meest gerenomeerde van Spanje. Het is indrukwekkend. We kunnen overal aan en bij, in de arena met nog de sporen van stierenbloed van een vorig gevecht, in de stallingen van zowel de paarden als de stieren, in het museum waarin we een overzicht zien van het stierenvechten doorheen de eeuwen heen, van het ritueel, de klederdracht van zij die de stier bevechten,... Er is eveneens een afdeling waar historisch tuig van de paarden wordt getoond en een afdeling met oude geweren en revolvers die dienden om duels uit te vechten. Er is ook een manege in hetzelfde complex, voor rasechte andalusische paarden. In de overdekte manege is trouwens een wedstrijd voor dressuur bezig die we via een openstaand raam kunnen bekijken. Daaropvolgend bezoeken we het palacio del Rey Moro met zijn prachtige tuintjes en de Mina, een trappencomplex die 100 meter door de berg naar beneden loopt tot aan de rivier. Het is een beetje spookachtig met al die gangetjes en zaaltjes maar meer dan de inspanning waard. Vooral het terug naar boven gaan vraagt een serieuse inspanning. Jammer dat het huis zelf van Rey Moro erg vervallen is. Als een mecenas zich geroepen voelt ... niet aarzelen. De investering zal in lengten van dagen opbrengen. Na wat verdere omzwervingen belanden we omstreeks 13h op een terrasje van een bakkerij. Van Andalusië kunnen we immers geen afscheid nemen zonder geproefd te hebben van de zoetigheden waarvoor het gekend is. Ondertussen is er wel af en toe wat zon maar niet overdreven. De temperatuur gaat vandaag niet hoger dan 32 graden. Toch houden we een siësta. We worden het bijna gewoon. Daarna weer de stad in, nu voor de laatste keer. In de vooravond brengen we eerst wat verder verslag uit op onze blog. Ditmaal met onze eigen computer want de vaste computer waarover het hotel Polo beschikt wordt in beslag genomen door een Engelsman die er zich zo geïnstalleerd heeft alsof het lijkt dat hij er de rest van de namiddag en avond zal blijven. De eigen computer haal ik vlug uit ons eigen hotel en daarna kunnen wij zonder probleem met Wifi internet op. Dan rest ons alleen nog een stukje eten want Ronda hebben we meer dan gezien. Ciudad, het oude deel is zo klein dat je het in korte tijd helemaal kunt bezoeken. Het nieuwe gedeelte is vooral commercieel en dat ligt ons nu ook niet weer echt. Toch zijn we heel blij er geweest te zijn. We gaan eten bij Dona Pepa, aanbevolen door de groene gids. We willen een plaatsje buiten op het terras nemen maar de ober legt ons uit dat dit misschien niet verstandig is : hij verwacht regen, en veel regen zegt hij. Nu, voor ons is het evengoed binnen. We zitten in een typisch Andalusisch interieur met veel glazuur-werk. Nauwelijks 15 minuten later zetten de hemelsluizen zich open, begeleid met donder en bliksem. Gelukkig volgden we de raad van de ober. We hebben ondertussen al het aperitief op, aangeboden door het huis. We eten eerst meloen met Serrano-ham, daarna geroosterde zalm. We drinken een wit wijntje uit de regio van Cadiz en als water, Vichy de Catalan. Dit water smaakt een beetje zoutig en opent meteen een ganse reeks herinneringen aan vroeger. Wie herinnert zich nog een blikken doosje met een wit poeder waarvan een koffielepel in een glas water diende gevoegd te worden als remedie tegen maagklachten ? Ook dit water smaakte zo. En de herinneringen gaan verder want , tegen maagklachten was er niet alleen dit poedertje maar ook "Eau de Carmes". Wie herinnert zich dit nog ? Een paar druppels op een suikerklontje en weg maagpijn.Als dit geen voldoende bewijs is voor het feit dat geuren en smaken goed verankerd zitten in ons geheugen. Na de koffie kunnen we nog niet naar buiten. Het is nog steeds hard aan het regenen. Ter compensatie biedt het huis ons nog een degestief aan. Het lijkt op Elexir d'Anvers, maar minder zoet. En weerom worden een doos met oude herinneringen opengetrokken - tiens, waar is het kastje gebleven waar bij ons thuis deze Elexir en de andere sterke dranken bewaard werden ?) Als de regen uiteindelijk zo goed als gestopt is, haasten we ons naar ons hotel voor onze laatste nacht in Andalusië.
We vertrekken vandaag naar Ronda. Terwijl mijn vrouwtje de valiezen weer inpakt, bekijk ik mijn emails, beantwoord ik er een aantal ( deze ivm. onze B&B) en verwijder het grootste deel, zelfs zonder te lezen. Ik zie dat er al een heel deel info is binnengekomen van ABAV. Het zal weer een heel werk zijn om de website van onze loopclub weer up to date te brengen. We vereffenen de rekening, laten omze auto voorrijden en weg zijn we, nog zonder ontbijt te nemen. Adios Sevilla. We rijden een eindje autosnelweg en dan een gewone weg, richting Ronda. In het eerste dorpje dat we passeren is er nergens een terrasje waar we een ontbijt kunnen nemen, dus gaat het weer verder. Het landschap is inmiddels sterk veranderd. Sevilla was vlak,nu is het al erg heuvelachtig met een roesdtbruin deken eroverheen gespreid.Wat later vinden we, we zitten al bijna in de bergen, toch een wegrestaurantje waar we koffie kunnen krijgen, geserveerd zoals meestal in Spanje, in een glas. Het deugddoende effect blijft evengroot. En daarna gaat het, serieus klimmend in 1 trek tot in Ronda. We vinden er bijna moeiteloos ons hotel San Francisco en kunnen onze intrek nemenin een ruime en frisse kamer met balkon, met zicht op een deel van Ronda en op de omliggende heuvels. We kunnen de auto parkeren in een ondergrondse garage, wat inbegrepen is in de prijs van het hotel. Via de belangrijkste winkelstraat, Espinel, wandelen we tot aan de beroemde arena op het plaza de Arque, van waarop we een formidabel zicht hebben op de rivier Guadalevin die 100 meter dieper zich een weg heeft gebaand door de rots waar Ronda op gebouwd is. Het panoramisch zicht op de omgeving, het gebergte, is gewoon adembenemend. De 2 delen waaruit Ronda bestaat, gesplitst door de rivier, zijn met elkaar verbonden met 2 bruggen, een romeinse die wat lager gelegen is en een nieuwe , daterend uit de 18de eeuw die hogerop ligt en zeer imposant overkomt.Het oudste deel van Ronda, La Ciudad, heeft nog veel sporen van de Moorse overheersing. Veel kleine steegjes,plazas en palacios. Op een van die pleintjes houden we halt voor een broodje en een stevige frisse pint . Vooral dat laatste is nodig want de temperaturen vliegen weeral de pan uit. Nadeel van zo een pint is dat je er loom van wordt. Amper een uurtje later zitten we alweer op een terras, voor het palacio de Modragon, waar we hopen met een straffe koffie weer wat opgepept te worden. Tevergeefs. Vanuit de Ciudad vertrekken we terug naar El Mercandillo, het nieuwere deel van Rondas waar ook ons hotel ligt. We zijn echt toe aan wat platte rust. Het blijft meer dan 40 graden. Maar weer een uurtje later zijn we weer fris en monter aan het wandelen, opnieuw door kleine straatjes, naar de 2de, Romeinse brug, de puente viejo. We passeren er de oudste fontein van de stad, de fuente de los ocho canos, we zien de banos arabes, de arco de Felipe V en ik vergeet nog zoveel meer. We wandelen weer verder, voorbij de plaza de toros en aan het parj, de alameda del Tajo zien we dat het volk zich begint te verzamelen aan beide straatkanten. Bovendien zien we meer dan normaal soldaten en politie die ijverig gebruik maken van het fluitje. We moeten niet lang wachten . Er komt een peleton soldaten, met muziek erbij onze kant opgemercheerd. Marcheren is het niet alleen, het lijkt wel een echte taptoe, met geweren die in de lucht gaan, soldaten die van links naar rechts marcheren, kriskras door elkaar maar toch stijlvol, met de armen zwaaiend tot hoog boven het hoofd. Plezant om te zien. Als ze gepasseerd zijn gaan we naar het hotel Polo, een zusterhotel van San Francisco waar we gratis internet kunnen gebruiken en waar ik dit verslag intik. Daarna is het tijd om een leuk plaatsje te zoeken waar we iets kunnen eten. Het is inmiddels al 21 uur geworden. We kunnen heel lekker eten op een pleintje bij het casino. Daarna is het bedtijd.
Geen ontbijt op bed, geen ontbijt in het hotel, maar wel een klein ontbijt op een terras, rechtover de universiteit, voormalig tabaksfabriek. We zitten dan al in de stad waar we toch nog een en ander willen van zien. Na het ontbijt (vers vruchtensap, croissant met boter en confituur, koffie) bezoeken we eerst de "gouden Toren" langs de Guadalquiver, waar een klein maritien museum is in ondergebracht met veel maquettes van allerhande schepen die in verband te brengen zijn met Sevilla, dus ondermeer de Sancta Maria waarmee Columbus naar Amerika trok. We beklimmen ook de toren tot in de top met van daaruit een mooi zicht op de rivier. Leuk om te zien. Via de Avenida de la Constitution wandelen we dan verder richting het echte shopping-hart van Sevilla. Dat hoort er nu eenmaal onvermijdelijk bij. We passeren daaarvoor weer de kathedraal, het mooie stadhuis, de Magdalenakerk en zo geraken we in Sierpes. In deze winkelstraat en haar omliggenden kan je shoppen tot al je geld op is. Wel wordt daar nu al de wintermode verkocht en dat terwijl het nog om en bij de 40° is. We maken dankbaar gebruik van de doeken die over de straatjes en pleintjes hangen en die wat schaduw bieden. We vinden er ook nieuwe sandalen voor mij, waar we al langer op zoek naar waren en wat later ook een terrasje waar we wat kunnen uitrusten en onze dorst stillen. We bezoekn wel nog eerst de mooi barokke kerk van San Salvador. De kerk bevat verschillende retabels van een omvang en een pracht die je niet voor mogelijk houdt. Je moet het echt gezien hebben. Op de plaats van de kerk stond vroeger ook weer een moskee, waarvan getuige het pleintje met appelsienenbomen. Onze rustpauze wordt opgeluisterd door het gezang van een bijne tandeloze oude man ( welgeteld nog 1 tand ) Hij doet daarna zijn toer op het terras maar het is vlug duidelijk dat ook vandaag hij niet rijk zal worden. Het is trouwens opvallend hoeveel bedelaars er in Sevilla zijn, mannen en vrouwen, van alle leeftijden en vooral op de meer toeristische plaatsen. Veel van die vrouwen, als ze zich al niet presenteren met een klein kind op hun arm ( of aan de borst) komen je een palmtakje of iets dergelijks aanbieden en als je dit accepteert nemen ze je hand en beginnen je toekomst te voorspellen en dan moet er natuurlijk betaald worden. Je kunt ze dus best zoveel mogelijk negeren. Na de rustpauze trekken we nog naar de Casa de Pilatos, een palazio waarvoor de adellijke bouwheren zich lieten inspireren door het huis van Pilatus in Jeruzalem. Het huis bevat dan ook een mooie verzameling antieke Griekse en Romeinse beelden, verspreid over een groot aantal patios. En daarmee sluiten we eigenlijk ons bezoek aan Sevilla af. Het is al bijna 16h .We wandelen terug , via de tuinen die palen aan het Alcazar naar de stopplaats voor de bus naar ons hotel. Nog een laatste ritje met de bus naar ons hotel en voor de rest van de namiddag wat luieren aan het zwembad en er zoveel mogelijk verfrissing zoeken tegen de toch weer tot 41° opgelopen temperatuur.Aan het zwembad is er ook tijd om wat bedenkingen de revue te laten passeren. Ik had deze allemaal al ingetikt op internet maar toen ik deze wilde publiceren, bleek dat mijn internettijd op was. Ik moet immers iedere dag een nieuwe Wifi-code vragen en heb dan 24 uren de tijd om op internet te werken. Gisteren heb ik een nieuwe code gevraagd rond 20h. Vandaag verviel dus mijn tijd om 20h. Ik was echter zo intens bezig met mijn bedenkingen te formuleren dat ik de de tijd uit het oog verloor. Toen ik wilde publiceren bleek dat dit niet meer ging en was ik alles kwijt. "Een ingeving Gods" , zo stelde mijn vrouwtje het voor. Mijn bedenkingen gingen over de "rondborstigheid" waarmee de vrouwen in Sevilla, in Spanje en tegenwoordig ook bij ons in Brugge rondlopen. Ik heb er geen probleem mee. Mijn vrouwtje is niet altijd dezelfde mening toegedaan.Het zij zo. Ik heb echter geen goesting meer om alles wat verloren ging opnieuw op Internet publiceren. Wie meer wil weten, moet maar eens langs komen. We kunnen er dan uitgebreid over discussieren. We zijn lekker gaan eten , ditmaal in het restaurant van het hotel. Dit mag ook wel, het is immers onze laatste dag in Sevilla. Morgen gaat het richting Ronda. En dan is onze reis bijna ten einde. We hebben tot nu toe nog geen spijt, nergens geen spijt van. Alles is een echte meevaller. Als we echter voor de keus gesteld worden, tot nu toe, tussen Granada,Cordoba en Sevilla, dan is het duidelijk dat we opteren voor Cordoba, beiden zijn we het er over eens. Ronda moeten we natuurlijk nog bezoeken. Na het eten nog wat op Internet kijken om de rit van morgen voor te bereiden en dan gaan slapen.
De dag kondigt zich alweer schitterend aan. Mooi weer, uitstekend ontbijt. Daarna met de bus weer naar het centrum van Sevilla. We wandelen op ons gemak doorheen de Joodse buurt, weer richting kathedraal. We bezoeken nu uitgebreid de kathedraal en zijn kunstschatten die nog toch meer indruk maken dan gisteren het geval was , en we bestijgen de kerktoren, bijna 40 verdiepingen hoog. Gelukkig zijn er geen trappen maar wel hellingen die gemakkelijker stappen. Eenmaal boven hebben we een schitterend zich op Sevilla en de ganse omgeving. Echt indrukwekkend. We blijven er een poosje om te genieten van al het moois. Daarna weer naar de begane grond. We bezoeken een aantal palazo's, waar we wel niet inkunnen ( siesta ...) maar toch van hun schoonheid kunnen genieten. We brengen ook een bezoekje aan de universiteit, eertijds een tabaksfabriekje waar Bizet ,Carmen die daar werkte, als inspiratie-bron gebruikte voor zijn zo beroemde opera. Daarna verkennen we het Plaza de Espana, waar we kennismaken met het indrukwekkend paleis, een halve boog, dat het centrum was van de wereldtentoonstelling van 1929. Daarna gaan we wat verfrissing zoeken in het park Louisa Maria. De warmte en de vermoeidheid van deze toch weeral serieuse uitstap doet ons dan besluiten de bus te nemen en weer te keren naar ons hotel om daar aan het zwembad wat uit te rusten. We willen zo weer fit zijn om deze avond een trip te maken door het verlichte Sevilla. We geraken echter niet meer fit genoeg en de boeken die we aan het lezen zijn, zijn zo spannend en het water in het zwembad is zo heerlijk verkwikkend dat we een avondlijk bezoek aan Sevilla uitstellen en zo lang mogelijk aan het zwembad blijven. Daarna gaan we ons wat omkleden en blijven opnieuw avond-eten in ons hotel. Daarna nog wat lezen ( voor mij iets langer want ik wil mijn boek absoluut uit hebben) en dan slapen.
We hebben vannacht heel goed geslapen, niet gestoord door lawaai of wat dan ook. We kijken vanuit onze kamer uit op een binnentuin . De hemel kunnen we bijna niet zien want er hangen grote sierlijke doeken over de binnentuin om deze zoveel mogelijk voor het zonlicht af te schermen en de tuin dus fris te houden. Het beetje lucht dat we zien is helderblauw. Het zal dus zeker ook weer een stralende dag worden. Eerst Internet controleren en jawel, geen problemen hier in Sevilla. Gisteren-avond heb ik geprobeerd om nog wat fotos op Picasa te plaatsen. Dit is maar deels gelukt omdat de computer toch wat traag werkte ( en wij te moe om te lang op te blijven). Vandaag zie ik wel of ik wat tijd vind voor nog meer. We gaan zeer uitgebreid ontbijten in ons hotel . Er is niets wat je kunt indenken dat we niet terugvinden in het ontbijtbuffet . Tot en met vers geperst appelsienensap, zoveel als je maar wil, in ieder geval meer dan genoeg om ons veilig en wel doorheen de dag te loodsen zonder nog om eten bekommerd te moeten zijn. De bus brengt ons in zo'n 12 minuten tot in het centrum van de stad. We kopen er een ticket voor een toeristenbus ( type Londense bus ) van waaruit we, vanop de open verdieping de ganse stad kunnen aanschouwen, waar we 2 dagen lang gebruik kunnen van maken en waar we uit en op kunnen stappen vanop elke halte in de stad. Het is wel 16 per persoon maar de bus brengt ons wel overal, zowel in het oude centrum , naar de wereld-expositieruimte van 1929 en naar deze van 1992 , naar de havenbuurt van waaruit indertijd Columbus vertrok naar Amerika en Maghelaens voor de eerste reis om de wereld, over diverse bruggen enz. enz. Toch gaan we eerst, het is immers zondag, een bezoek brengen aan de kathedraal die volgens onze gids de 3de grootste ter wereld is. Het is vooral de buitenkant die op ons de meeste indruk maakt. De binnenkant oogt o.i. een beetje zoals de O.L.Vrouwekerk in Brugge, maar dan wel veel,veel groter. Van de kathedraal gaat het naar het Alcazar. Prachtig, zowel de gebouwen als de tuinen. Na zowat 2 uren rondzwerven in het Alcazar zijn we toe aan een verfrissing. We verlaten het Alcazar en zwervend doorheen het (zeer toeristisch) oude Joodse kwartier met zijn talrijke plazas , straatjes , steegjes, restaurantjes, bodegas en soevenirwinkeltjes. We vinden uiteindelijk een rustig plaatsje in een klein steegje waar een paar stoelen en tafeltjes tegen de muur precies op ons staan te wachten. En dan is het tijd om al rustend, de hele stad te verkennen met de toeristenbus. In iets meer dan 1 uur tijd zien en vernemen we meer over Sevilla dan we anders in wellicht een volledige dag niet zouden gekund hebben. De uitleg krijgen we bovendien in een keurig Nederlands met een klein Hollands accent. De uitleg wordt begeleid met passende muziek. Boven in de bus zitten , in de blakende zon met temperaturen die oplopen tot 42°, het doet ons wel snakken naar een verfrissing. Deze nemen we dan, eenmaal uit de bus, recht voor de arena op de plaza de Toros de la Maestranza waar deze avond nog een stierengevecht zal doorgaan. We hebben zo iets vroeger al meegemaakt en hoeven dit niet meer te zien maar we zouden het toch spijtig vinden moesten deze stierengevechten nu toch nog verboden worden wegens het veroorzaken van dieren-ellende. Volkstradities hebben o.i. ook hun rechten. We zwerven nog wat rond in Sevilla en bezoeken er ook nog de prachtige patio's van het Hospital de los Venerables ( we waren er eerder al maar konden niet binnen omwille van ... siesta !), en het Jardines de Murillo met onvoorstelbaar grote ficus-bomen ( stammen met een diameter van 3 à 4 meter ). Daarna nemen we weer de bus, richting ons hotel. Het is dan inmiddels meer dan 18h en nog steeds meer dan 40° warm. Een frisse duik in ons zwembad dringt zich op. Een half uurtje later is het zover en genieten we nog na van ons eerste volle dag Sevilla. Nog een beetje lezen, een beetje zwemmen, wat zonnen. Meer moet dat niet zijn. Tegen 21h gaan we wat eten .Terwijl we ons op de kamer omkleden zien we nog hoe Kim Clijsters haar 2de Amercan Open wint. Het restaurant blijkt volgeboekt, dan maar iets eten in de bar : erg lekker, met een even grote keus als in het restaurant. We krijgen een erg kleine factuur en maken daar de kelner attent op : hij heeft onze factuur gepresenteerd aan onze buur-tafel en die van hen aan ons. De buren hadden niets gemerkt en al ondertekend voor akkoord. Alles kan nog worden rechtgezet en onze buren zijn er ons dankbaar voor. Het is al tegen 24h als we gaan slapen, vooraf nog plannen gesmeed voor morgen en na dit verslag te hebben geactualiseerd. Aan iedereen wensen we een zachte en deugddoende nacht toe.
Het is alsof de computer achter onze rug kan meelezen. Ik probeer deze morgen op Internet te geraken en het gaat onmiddellijk. Douchen,ik dan op de computer en Kristien de valiezen inpakken. Vandaag gaat het richting Sevilla. We moeten wel nog ergens een ontbijt zien te vinden maar er zijn in Cordoba tabernas genoeg. Dus toch nog, en dit voor het laatst een kleine wandeling door Cordoba. Zoveel moeilijkheden om Cordoba binnen te rijden, zo gemakkelijk gaat het buitenrijden van Cordoba. In 1-2-3 zitten we op de autosnelweg, richting Sevilla. Dit gebeurde na ons ontbijt en na een aller-allerlaatste bezoekje aan de Mezquita. Net buiten Cordoba stoppen we om te tanken en vervolgen dan onze weg, ditmaal door eindeloze roestbruine landschappen. Sevilla ligt zo'n 120 km verder. Maar op 20km ligt Ecija, de "braadpan van Andalusië" omdat hier bijna altijd de hoogste temperaturen van Andalusie worden gemeten. Er stoppen is voor ons dus een "must". We blijven er ruim 2 uren sudderen maar het loont echt de moeite. Het ene palazo na het andere, klooster- en andere kerken met ranke torens en sierlijke frontons,aangename pleinen en plazas met de onvermijdelijke fonteintjes en waterpartijen, en leuke terrasjes waar we natuurlijk niet kunnen aan weerstaan ( toch aan ééntje niet) en waar we genieten van het uitzicht, van de koffie, van de passanten en elkaars gezelschap. Flink wat later rijden we Sevilla binnen. Probleem met wegbeschrijvingen is dat ze altijd maar gedeeltelijk juist zijn en onvoldoende duidelijk. "Neem de afslag Sevilla ... In werkelijkheid kom je eerst Sevilla Est tegen en daarna wellicht Sevilla Sud of iets dergelijks maar dan is het al te laat en kom je via Sevilla Est op een totaal andere plaats terecht dan de bedoeling was. En dan is het sukkelen tot je plots op een plaats terecht komt van waaruit je je opnieuw kunt oriënteren. En zo geschiedt. Iets na 15h kunnen we inchecken in ons hotel Al Andalus Palace. Het mindere van Cordoba wordt hier ruimschoots goed gemaakt. Er er zelfs iemand die onze wagen voor ons gaat parkeren op de parking. We gaan dan een klein hapje eten in de tuin van het hotel en trotseren vervolgens de temperatuur, die inmiddels is opgelopen tot 40 - 41°, .... aan de rand van en in het zwembad van het hotel. En we zijn duidelijk niet de enigen die het niet zien zitten om de stad in te trekken in die hitte. We voelen ons helemaal niet schuldig en springen weer in het water, en weer, en weer. Tussen 2 zwembeurten in laat Thomas van zich horen. Hij zit bij Steven. We vermoeden dat hij daar onze wagen afzet zodat Steven die nu een tijdje kan gebruiken. Terwijl ik dit neerpen, luister in naar Kristien die uit de gids voorleest wat we komende dagen zullen te zien krijgen. We zijn hier nog 3 volle dagen. Tegen 20h zitten we op onze kamer om te douchen en dit verslagje verder in te tikken op een probleemloos functionerend Internet. We trekken daarna toch nog eens naar buiten om de omgeving wat te verkennen.Het blijkt dat we toch nogal ver uit het centrum zitten. We wandelen zo'n 45 minuten en pas dan bereiken we het park van Maria Louisa, dat op z'n beurt eigenlijk nog maar aan de rand van het historisch centrum ligt. Dat weten we dan al weer en we keren dan maar terug naar ons hotel. Aan de receptie vragen we wat info over welke mogelijkheden er zijn om in het centrum te geraken en die zijn legio : te voet (lijkt ons toch wat te ver- zopas proefondervindelijk vastgesteld ), met de bus, met de taxi, met een huurfiets ... We kunnen er nog een nachtje over slapen. Wellicht nemen we een busabonnement voor 10 ritten. Het is inmiddels 10h30 geworden. We gaan nog wat lezen en dan slapen om fit te zijn voor weer een nieuwe dag in Andalusië
We beginnen de dag opnieuw met allereerst een bezoek aan de Mesquita moskee/kathedraal. Zoiets kan je elke dag opnieuw zonder tegensteken , elke dag opnieuw overweldigd worden door de mysterieuse eenvoud van het moskee gedeelte en van de barokke weelderigheid van het deel kathedraal. Voor het overige hebben we vandaag geen vastomlijnd plan. Na het ontbijt dat volgt op het Mesquita bezoek en dat we op een terrasje buiten gebruiken, dwalen we weer én door het oudste deel van Cordoba én door het nieuwere stadsgedeelte. Het blijft ons nog steeds bekoren. In de grote winkelstraten is er behoorlijk wat volk.We zijn dan ook nog een tijd van de siësta verwijderd. We blijven ook nieuwe dingen ontdekken, zoals de St.-Nicolaskerk waar we voor speciale intenties een (electrisch) kaarsje aansteken. Als middagmaal, het is dan al 14h gepasseerd, bestellen we opnieuw op een buitenterras, verschillende tapas en een frisse pint met daarna een stevige koffie. Het vele wandelen, vandaag toch al weer 4 à 5 uren en de warmte die inmiddels weer is opgelopen tot meer dan 35° laat zich dan wel gevoelen. Een rustperiode op zijn Spaans dringt zich dan ook op. Via het binnenplein van de Mesquita met zijn talrijke appelsienenbomen begeven we ons naar ons hotel, waar ik eerst en vooral dit verslag maak. Uitzonderlijk is er weer internetverbinding , niet vanop de kamer, wel vanuit de bar van het hotel. Als we na de rust weer de strat optrekken overvalt ons weer die drukkende warmte.Een korte wandeling eindigt dan ook opnieuw op een terras, volledig in de schaduw waar het echter warm en dorstig blijft, een granizada de lemon ten spijt. Onze beentjes gaan ons vandaag niet verder meer brengen dan naar een restaurant en dan naar ons hotel. Maar wat wil je, we hebben uren rondgezworven in een warmte die we wel graag hebben maar toch niet gewoon zijn. We kregen tijdens onze rust nog een telefoontje van Thomas om te melden dat hij goed en wel terug was in Oostende.Voor ons weer een geruststelling. Als we nu al proberen een balans op te maken van onze cordobees verblijf : grootste onderscheiding is het minste dat we de stad in zijn geheel kunnen geven ( en terecht een waardig kandidaat Europese hoofdstad ). Ons hotel was dan misschien wel van een mindere uitstraling maar had dan wel het voordeel tegen de Mezquita aan te liggen. Het grootste probleem was Internet : bij wijlen om zot van te worden. De ene keer wel, dan weer niet,soms voor een paar minuten met dan de angst om weer alles kwijt te spelen. Zelfs de vaste computer in het hotel (tegen betaling) deed het niet altijd. Wat we niet gedaan hebben in Cordoba : een rit met de koets (leek ons te duur : 45 ),geen Hamam (idem).We zijn o.i. ook te weinig ergens binnen kunne gaan omwille van de siësta : alles is gesloten tussen 14h en 17h. En we misten een zwembad om ons te kunnen verfrissen.Maar Cordoba zullen we bij iedereen blijven aanbevelen als "the place te be". s'Avonds vinden we nog een schitterend restaurantje op een patio. Er zit nog niemand als wij er binnengaan en, niet te geloven, een half uurtje later moet men al mensen weigeren, alle zitplaatsen, toch 24, zijn ingenomen. We nemen het voorgestelde menu en genieten er met volle teugen van. En daarmee namen we afscheid van Cordoba.
Wat gaat de tijd snel. En er is nog zoveel te doen. Deze morgen toch eens goed uitgeslapen en in het hotel een ontbijt genomen. Wel een tikkeltje zielig want we zaten helemaal alleen in de ontbijtruimte waar wel al een ganse groep moest gepasseerd zijn want alle tafels waren al in gebruik geweest. We moesten zelf een beetje plaats maken. Maar , het ontbijt smaakte wel.Gisteren, na al het gesukkel met internet, zijn we nog eens de stad ingetrokken en vonden er een pracht van een restaurantje waar we nog buiten in de patio konden zitten.Wie Spanje zegt denkt aan paëlla. Dus hebben we ons gehouden aan deze Spaanse klassieker, overgoten met een typisch wit Cordobaans wijntje. Na het ontbijt toch maar eens kijken of internet bereijkbaar is : hoera, voor het eerst hier in Cordoba onmiddellijk succes en dus kan ik het verslag weer wat aanvullen. Rond 10h trekken we terug de stad in ( eigenlijk een verkeerde uitdrukking want we zitten echt helemaal in het centrum - we hebben alles aan en bij ).Gisteren is hier een groep West-vlamingen binnen gekomen. We hebben ons van hen niets aangetrokken. Deze morgen zagen we dat ze hun valiezen al hadden ingepakt. Bij hen zal het dus wel echt Cordoba, "erop en erover" zijn. Wij zijn blij dat we er toch meer tijd voor hebben uitgetrokken. Doel van onze wandeling van vandaag is een deel van het meer moderne Cordoba te bezoeken.Via het Alcazar en de stallingen (van de paarden) van Filip II,bereiken we dee Avenida conde Vallellano. Beschermd door het groen langs deze avenida is het heerlijk wandelen. We passeren,naast talrijke speelpleintjes voor kinderen en kleuters, ook een "speelplein voor de 3de leeftijd". Wzagen al zoiets in Coburg, Duitsland tijdens een vorige reis en signaleerden dit aan Patrick,onze Brugse burgemeester maar tot op heden zonder gevolg.We moesten dit maar eens opnieuw doen. Er zijn ook veel fonteinen en waterpartijen en wat ook opvalt : overal proper en net. Op het einde van de groene gordel worden we weer opgeslorpt door de stad zelf. Veel straatjes en steegjes, plaza's,parken,kerken,kloostersen veel ander moois. We bewonderen o.m. het Convento de la Merced, het plaza de colon, de Torre de la Malmuerta, de Iglesia de Santa Marina,... We bezoeken het Palacio de los Marquesesde Viana dat 17 verschillende patio's heeft,elk op een eigen wijze aangelegd. We lopen het trapstraatje Cuesta Baillo op om het Hopital San Jacinto en de Iglesia de la Dolores te aanschouwen en belanden uiteindelijk op het plaza San Miguel waar we op het terras vaneen van de oudste tabernas van Cordoba, Casa el Pisto, een plaatsje bemachtigen voor een kleine hap en een verfrissend pintje. De kaap van de 30° is immers weer bereikt... en we vinden het niet eens zo erg. Weer gaat de tocht verder door de wonderbaarlijke stad.Cordoba is dus echt wel meer dan het oudste gedeelte ronde de Mesquita. Via de San Pablo straat, voorbij het statige herenhuis van Alfono XIII, de kloosterkerk San Pablo, de Casa de los Luna en het Palacio de los Villalones, het kerkje van San Rafaël en het ñooisrt van al het San Lorenzo kerkje. Daarna bezoeken we de Magdalena-kerk, wij zijn immers zelf woonachtig op de magdalene-parochie. Het kerkje hier en het pleintje ervoor, begroeid met cipressen,grote dennebomen en citrusbomen zijn hier wel veel mooier. Op een schaduwrijk terras, in de taberna La Magdalena, lessen we onze dorst. De temperatuur loopt inmuiddels op tot 34 graden. In elk styraatje dat we aandoen zoeken we onñiddellijk de schaduwkant op. Het gaat nu al in de richting terug naar ons hotel.We slenteren ( of slepen we ons nu al verder ?) verder via de Plaza San Bartolome, de Plaza San Pedro tot op de Plaza Corredera mert zijn deels overdekte groetenmarkt. Dit grootse plein valt ons voor het eerst wat tegen : vuil en slordig ... Het Plaza Potro ( potro is een veulen- er staat een fontein met een veulentje afgebeeld) daarentegen is weer een echte meevallen en een streling voor het oog. Het museum dat er gevestigd is is gratis toegankelijk voor de Spanjaarden en Europeanen. De anderen moeten betalen. Dat hebben we nog nergens anders gezien. In klein terrasje op het begin van de straat Cardenal Gonzales verleidt ons.Het wordt een granizada de lemon en een ijscornet met aardbeien-ijs. Heel verfrissend. In het verlengde van deze straat ligt ons hotel. We zijn na een wandeling van biojna 7 uur, terrasjes inbegrepen, weer aan af. Een rustpause is meer dan verdiend. We proberen op internet de geraken en het lukt voor een klein kwartiertje. Daarna, niets meer. We rusten wat, we lezen wat en douchen ons om de inspanning vqan de dag van ons af te spoelen. Tegen 9h wandelen we terug naar de Plaza Potro waar we eerder verschillende terrassen ontdekten waar we, onder de bescherming van appelsienenbomen kunnen eten. Het speciale zomermenu bevalt ons uitstekend. Daarna, gaat het rustig terug naar ons hotel waar we het verslag van deze dag verder afmaken. Speciaal voor vandaag vermelden we nog : we zagen in de straat Cardinal Gonzalez wegenwerken uitvoeren : een wagentje van de gemeente stopt juist voor het terras waar we op zittten. Er wordt een kruiwagen met beton uitgeladen . Dit wordt gesort en gladgestreken op een plaat waar een kleine verzakking is. Er worden 2 plastieken verkeerskegeltjes ervoor geplaatst. De kruiwagen wordt weer opgeladen en het wagentje vertrekt. Geen 1 minuut later : een argeloze toerist trapt in het vers gestorte beton en laat aldus zijn voetspoor na. 2 minuten later, een lichte vraxchtwagen rijdt een kegeltje omver en rijdt door het pas gestorte beton. Tussen die 2 minuten en nog eens 10 minuten later rijden meerdere wagens door het vers gestorte beton. Als wij later gaan avondeten zien we de plaats waar het beton gestort werd opnieuw : er blijft bijna niets meer over van het beton en de verzakking is precies als voordien. Er staat nog 1 kegeltje, pal op wat nog rest van het beton. Ook te vermelden : Cordoba is echt een sportieve stad. We zagen vandaag weeral honderden lopers, individueel, per koppel, in groep ... En wij die geen loopuitrustig mee hebben. En tot slot zaten we ons tijdens het avondeten te bedenken : in Praag hadden we onze oudste zoon en onze schoonzoon voor een paar dagen mee. Cordoba lijkt ons een uitgelezen stad om dit eens met onze dochter en al onze schoondochters over te doen. Benieuwd of zij dit zouden zien zitten. Mogen wij reacties op dit voorstel verwachten ? En wat vliegt de tijd snel, morgen zitten we al halfweg onze Andalusie-reis.
Ons hotel is niet van dezelfde kwaliteit als dit in Granada. Iets meer lawaai, minder confortabel, geen zwembad, maar daarentegen wel 4 bedden op onze kamer.We hebben ook geen ontbijt maar voor de rest is alles aamwezig om het goed te stellen. Ook hun Wifi trekt op niet veel. het signaal is veel te zwak om op internet te kunnen geraken. Pen en papier zullen het voorlopig moeten overnemen. We trekken rond 9h30 de stad in met de bedoeling om eerst een ontbijt te nemen maar we worden zo door de Mesquita aangetrokken dat we toch eerst daar een bezoek aan brengen. Er bestaat nergens een dergelijk monument waar de Moorse en Katholieke kultuur zo met elkaar verweven zijn. De moskee werd gebouwd op een oorspronkelijke basiliek waarna, na het verdrijven van de Moren, een kathedraal pardioes in het midden van de moskee werd gebouwd. Het is een betoverende realisatie. Nog nooit zo iets moois en indrukwekkends gezien. Na dit bezoek, dat we zeker nog eens zullen overdoen ( gratis bovendien tussen 8h en 10h ) smaakt ons ontbijt op een klein terrasje met zicht op de zijpoorten van de Mesquita nog eens zo goed. We wandelen heen en terug over de Romeinse brug, over de rio Guadalquivir, we genieten van het zicht op Cordoba en brengen daarna een bezoek aan de Alcazar-burcht. En we hebben geluk : hier is de woensdag het bezoek gratis. We zouden er echter met plezier voor betaald hebben : het is er zonder meer prachtig, mooi gerenoveerd, mooie tuinen met uitgebreide waterpartijen en fonteinen die een beetje doen denken aan het El Generalife van Granada. Tijdens ons bezoek krijgen we een verrassend telefoontje uit Oostende van de directeur van de school van Lena : of wij aan Thomas en Sarah kunnen melden dat de creche-kandidatuur van Jaco is aangenomen. Hij verschiet er wel van dat wij de telefoon opnemen in Cordoba en houdt het gesprek dan ook heel kort. Na ons bezoek aan het Alcazar belt mijn vrouwtje naar Thomas ( op reis in Frankrijk naar - en alleen bereikbaar via de zus van Sarah ) om hem het goede nieuws te melden. Wij (ver)dwalen dan verder door de kleine steegjes van het Joodse kwartier van ordoba : allemaan mooie witte huisjes met ieder zijn eigen patio ( er is een jaarlijkse wedstrijd die de mooiste bekroond). We bezoeken de oude synagoge, het Zoco (markt van kunst-ambachten) en belanden aan de Puerto Almodovar ( met mooie waterpartijen) waar een terrasje ons wenkt voor verschillende tapas en een lekker fris pintje. Een siesta zou nu ook voor ons welkom zijn maar er is nog zoveel moois te zien in Cordoba. Cordoba stelt zich kandidaat als culturele hoofdstad van Europa voor 2016 . Als het van ons mocht afhangen, staan ze nu al op de eerste plaats, met stip genoteerd. Dus gaat het verder. We belanden een tijdje later weer op een terrasje waar we toe zijn aan een broodnodige koffie en dan weeral verder. We wandelen uiteindelijk over de Rio Guadalquivir en keren dan weer vio de Romeinse brug naar ons hotel. Muisschien werkt internet nu wel. Tevergeefs. Men geeft mij de raad om met de laptop in de bar te gaan zitten. En waarlijk, daar is er voldoende ontvangst. Terwijl Kristien op de kamer wat uitrust vul ik het verslag aan tot op heden. Alleen, als ik het wil opslaan, wordt de internetverbinding verbroken en ben ik het werk van een klein uurtje allemaal kwijt. Ik blijf niet bij de pakken zitten en via de vaste internet verbinding van het hotel, weliswaar tegen betaling, doe ik het hele werk nog eens over, er wel over wakend dat ik regelmatig opsla wat ik heb ingegeven.Tegen dan is het 19h.
Weer fris en monter wakker geworden.Weer stalend warm weer. weer een uitgebreid ontbijt en daarna onze valiezen pakken voor onze verdere trip, ditmaal naar Cordoba dat zo'n 200 km van Granada verwijderd is. Tijdesn het ontbijt hebben we het obligaat antwoordformulier nog ingevuld dat ons bevraagt naar onze ervaring met het hotel Alexias. We hebben overal het maximum (breed lachend gezichtje) gegeven en dat is ook onze oprecht mening. Een klein min-puntje was dat Wifi op de kamer niet altijd functioneerde. Zo heb ik sommige delen van verslagen een paar keer opnieuw moeten intikken omdat plots de verbinding met internet was verbroken. Maar uiteindelijk was zelfs dit nog beter dan tijdens onze vorige reizen. Toen moesten we telkens eerst een internetcafé gaan zoeken en we moesten ook nog eens betalen voor het gebruik ervan. Nu is dit allemaal gratis. Tegen 10h30 kunnen we het hotel verlaten. Het is de bedoeling het rustig aan te doen. We hebben tijd zat vooraleer we ons moeten melden in ons hotel in Cordoba. We rijden doorheen de heuvels en bergen langsheen duizenden olijfboñen, olijven en olijven, zoveel het oog kan reiken. Onze eerste stop in in Jaen. (uitspreken als ??), een der oudste steden van Spanje. met enige moeite en na wat rondrijden vinden we toch een plaatsje in een parkeergarage op de Plaza de la Constitution. We brengen een bezoek aan de kerk van San Ildofonso waar een prachtig retabel te zien is in polychroom houtsnijwerk.Daarna een klein terrrasje in de schaduw van de kerk want het is erg warm geworden ondertussen.We lezen ondertussen wat verder over Jaen in de groene Michelingids ( dank je wel Herman). Daarna bezoeken we nog de imposante kathedraal waar we net niet meer binnen kunnen : het uur van de siesta is aangebroken. Van Jaen gaat het dan verder naar Baeza. dat gelegen is op de Lomaheuvel en dus uittorend boven de eindeloze olijfgaarden. Het stadje vergelijken we een beetje met Damme. In minder dan geen tijd ben je het helemaal rond, ook al staat het vol met mooie monumenten. We kunnen ook hier nergens binnen wegens de siesta.We slenteren dan maar terug naar de Plaza de la Constitution (ook hier, ja ) waar we een geschikt terrasje vinden voor een menu del dia. Dan rijden we weerom verder naar Ubeda. dat behoort tot het Europees erfgoed. Mooi, maar niet schitterend ( of waren onze verwachtingen te hoog gespannen ?) Misschien heeft het ook te maken met de doodse indruk die alles geeft : geen volk op straat, nauwelijk toeristen, alle rolgordijen naar beneden ... het is nochtans al een stuk voorbij 17h, het tijdstip waarop de siesta ten einde loopt. We lopen langs verschillende kerken en kapellen, grootste paleizen, mooie plaza's en kronkelende straatjes. Wat ons erg aanspreekt is het prachtig panoramisch zicht vanop de Plaza Sancta Lucia waar we ook een koffiestop houden op een klein terrasje. Cordoba bereiken we iets na 20h. De duisternis is al bijna ingevallen. We houden ons aan de wegbeschrijving die van internet oppikten en komen in de buurt van ons hotel, maar geraken doen we er niet : grootse opgravings- en wegenwerken zijn in die buurt aan gang. We rijden dan maar gevoelsmatig doorheen een wirwar van straatjes en steegjes ... en het blijft maar duren, zeker een uur lang, tot we het opgeven en terugkeren naar de plaats waar we eerder al stonden en waar de werken ons tegenhielden. Deze plaats vinden we gemakkelijk terug om dat deze aan het water gelegen is. Daar gekomem blijft Kristien bij de wagen en ga ik tevoet op verkenning. En wat blijkt ... ons hotel ligt op nauwelijks 100m van deze plaats. We besluiten de wagen daar achter te laten ( Kristien had deze inmiddels op een reglementaire plaats gezet ) en gaan tevoet, met onze valiezen ( op wieltjes) tot aan ons hotel om in te checken. Ons hotel ligt recht over een van de meest indrukwekkende monumenten van Cordoba, van SDpanje en wellicht van de wereld : de Mesquita moskee-kathedraal. Na het inchecken wandelen we er nog eventjes rond, bij wijze van eerste kennismaking. En we voelen het : dit wodt zeker een heel bijzonder verblijf. We eten nog een kleine snack uit de vuist en gaan dan slapen na een tevergeefse poging om op internet te geraken. Wat ons ook al opvalt : in Cordoba wemelt het van lopers en loopsters, van alle leeftijden ... en wij die nu net geen loopuitrusting mee hebben gebracht. Het is al middernacht als we het licht uit doen.
Weer stralende zon en al behoorlijk warm als we deze morgen opstaan. Weerom genieten we van een uitgebreid ontbijt dat ons zal toelaten tot aan het avondeten rond te komen. Vandaag gaan we verder Granada verkennen. We hebben nog Sacromonte op het programma staan ( de oudste wijk, met grotwoningen en catacomben ) , de Capella Real en als er nog tijd rest, een bezoekje aan de arena van Granada. We hadden vroeger nog gedacht om ook de Sierra Nevada te bezoeken maar, en dat zagen we gisteren vanop ons terras aan de San Nicolaskerk, er ligt daar voorlopig geen sneeuw meer en dus hebben we dit maar afgelast. Liever dan maar nog eens de stad in. Alles begint weer met een daling tot aan het riviertje Rio Darro en van daar weer bergop, naar Sacromonte van waaruit we weer een prachtig zicht hebben op zowel het Alhambra als de stad Granada. De wijk Sacromonto is een opeenvolging van kleine witte huisjes, deels in de berghelling ingewerkt waar vroeger nogal wat zigeuners hun intrek hadden gevonden. Het is nu een echt centrum van de Flamingo-muziek en dans geworden. Daarna volgen we weer een eindje de Rio Darro tot we weer in Granada-centrum aankomen waar we opgeslorpt worden door het spel van straatjes en steegjes die veel weg hebben van de Soeks in andere Arabische landen. Hier duidelijk een overblijfsel van de Arabische overheersing van een paar honderd jaar terug. Zo belanden we in de Capella Real waar we ons echt een beetje thuis voelen tussen de vele schilderijen van Vlaamse Primitieven : Vander Weyden, Memlinc, Bouts, Provost en verschillende andere anoniemen van de Vlaamse,Brugse en Brusselse school. De kapel werd gebouwd om de Koning Ferdinand van Aragon en zijn vrouw Isabella te begraven evenals hun dochter Johanna de Waanzinnige met haar echtgenoot Filips de Schone. Toch allemaal namen die ons erg bekend in de oren klinken. Maar er is meer te zien dan de schilderijen. Er is het prachtige retabel in polychroom houtsnijwerk, er is het kunstig smeedijzeren koorhek, er zijn de praalgraven in Carara-marmer,... We zijn meer dan een tijdje zoet met al dit moois.Daarna gaan we wat tappas eten op een terras, wel onder een ruim zonnescherm want de temperatuur is inmiddels weer opgelopen tot meer dan 35°. Daarna een beetje shoppen en vervolgens begeven we ons terug naar ons hotel waar het zwembad ons de verkwikking moet brengen die we echt nodig hebben. Voor de eigenlijke duik, plaats ik nog snel alle foto's tot op nu getrokken, op ons picasaweb. Wie interesse heeft, vlug daar naartoe. We blijven terug eten in ons hotel, ditmaal a la carta. Kabeljauw en kalfmedaillons overgoten met een lekkere streekwijn. Daarna nog een koffie op het terras om zo genoeg vermeoid te geraken om weer te genieten van een rustgevende nacht. Daarmee zit onze eerste stop in Andalusië erop. We hopen dat ook de andere stops van eenzelfde niveau zullen zijn.
We worden wakker op een tijdstip dat ons toelaat zo rond 9h-9h30 klaar te staan om weer met de fiets te vertrekken. Alleen zijn we hier niet met de fiets en moeten we ook niet weer verder trekken. Wij hebben dus tijd zat om te genieten van een uitgebreid ontbijt. Tegen 10h zijn we klaar voor onze verkenningstocht van de stad Granada zelf. Dat we dit kunnen doen onder een stralende zon en een lekker warm weertje nemen we er graag bij.De tocht naar de stad is dalend, tot sterk dalend op zekere plaatsen en loopt langs de vestingsmuur van Alhambra. We passeren daarbij de fontein van Karel V en de Puerta de la Justicia, beiden even indrukwekkend als onbeschrijfelijk mooi, voldoende om daar de nodige tijd voor uit te trekken. En dan gaat het verder, nog steeds in dalende lijn, richting de stad zelf. We komen uit aan de Real Chancilleria met in de achtergrond het St.-Anna kerkje en kuieren vervolgens verder tot aan de kathedraal die we vereren met een bezoekje. Het is immers zondag. Pas als we binnen zijn merken we onze vergissing. We zijn weliswaar in het complex van de kathedraal, maar niet in het hoofdgebouw, maar in een nevengebouw, eertijds moskee . Het oogt wel heel indrukwekkend en we blijven er tot de dienst die er bezig is ten einde is. Terug buiten, 20 meter verder, stappen we dan toch het hoofdgebouw binnen. Om echt helemaal binnen te kunnen moeten we ons weer opgeven als gelovigen die de dienst die ook daar bezig is te volgen. Maar het is zeker geen verloren tijd. De prachtige koepels, de oogverblindende orgels links en rechts, de enorme maar sierlijke zuilen, we kunnen er rustig de tijd voor nemen om het allemaal te bewonderen. Daarna blijven we verder door de straatjes en steegjes dwalen om uiteindelijk uit te komen aan het toch wel uniek in zijn soort als stapelplaats : het Corral del Carbon. Prachtig in zijn eenvoud. Daarna weer verder slenteren straatje in, straatje uit tot we aankomen op de Plaza de Bibarrambla . Het is inmiddels al 13h30 voorbij en we installeren ons daar op een terrasje om de grootste honger stillen maar vooral de grootste dorst te lessen. Terwijl we op dit terrasje zitten slaan we het "spel" gade tussen zwarte verkopers van namaak zonnebrillen,uurwerken,handtassen etc... en de politie. Telkens als de politie voorbijkomt pakken de verkopers zo snel als ze kunnen al hun spullen weer in, lopen een hoekje om en komen terug eenmaal de politie weer uit het zicht is. Eenmaal voldoende uitgerust en gelaafd zitten we onze verkenningstocht verder.We wandelen door het universiteitskwartier tot aan de Jardins del triunfa. En dan begin een langzame maar steile klim naar en door het Albaicin, een van de oudste wijken van Granada, met alle kleine huisjes die als het ware tegen de helling geplakt zijn.Eenmaal boven, hebben we een prachtig panoramisch zicht op én het Alhambra én de stad Granada én de bedaking van de wijk Albaicin . Op een terras aan de Iglesia de San Nicolas blijven we een hele tijd zitten om ons volledig te laten doordringen van al dit mooie. En dan gaat het weer verder, door de talloze streegjes, gelukkig nu permanent bergaf, tot aan de Rio Barro. Weer met een mooi zicht op het Alhambra genieten we vanonder een groen afdak van een lekkere granizada de lemon. Via de Cuesta del Rey Chico , steil bergop, die langs het Alhambra loopt,bereiken we uiteindelijk weer ons hotel waar een koele duik in het zwembad alle vermoeidheid van de dag wegspoelt. We blijven 's avonds weer in ons hotel eten want de kleinere restaurantjes net buiten het hotel zijn reeds om 20h gesloten, naar ons gedacht toch wel erg vroeg voor Spanje. Maar ja, in Spanje is het zomerseizoen ook voorbij hoewel het nog volop zonnig is en de temperatuur gemakkelijk een 30° haalt.
Eerst even vlug overlopen hoe het verder verloop van de dag van gisteren eruit zag.We zijn kort na de middag naar Oostende gereden, naar Thomas, waar we verrast werden met koffie en taart. De papa van Sarah was er kort voordien ook onverwachts toegekomen. Hij wilde een boot gaan bekijken om eventueel aan te kopen. De boot heeft hij gezien,maar er was een andere kaper (koper) op de kust die onmiddellijk besliste om de boot te kopen. Toch heeft de taart gesmaakt. Thomas bracht ons daarna naar de luchthaven van Oostende, zo'n 10' rijden. De luchthaven van Oostende is klein, op mensenmaat, gemoedelijk en opgetrokken in de expo-stijl van de jaren 58. Het is een plezier om van daaruit te kunnen vertrekken. Ons vliegtuig vertrekt stipt op tijd en landt omstreeks 19h30 in Malaga. Daar is het wel het gebruikelijke wachten op onze bagage en daarna nog eens het wachten op ons busje dat ons naar onze huurwagen moet brengen. Een kleinere wagen bestaat er vermoedelijk niet, een kleine donkerblauwe KIA - Picanto . We vinden gemakkelijk de autoroute naar Granada : een eerder spookachtig aandoende autostrade, 2-vaks met nogal wat verkeer wat ons verplicht van het rustig aan te doen, doorheen een zeer bergachtige streek waar al de volledige duisternis is ingevallen. We zien af en toe in de verte of op de heuvelruggen lichtjes fonkelen van een of ander dorpje. We komen probleemloos aan in Granada en in ons hotel dat recht tegenover de ingang van het stukje wereld-erfgoed Alhambra ligt. We checken in, eten nog een klein hapje in de bar en gaan vervolgens slapen. Het is dan al middernacht. Deze morgen worden we wakker, de zon is er al, de hemel is staalblauw en vanuit ons vensterraam zien we de beboste heuvels rondom Granada. We genieten van een uitgebreid buffet-ontbijt en gaan op een eerste kleine verkenningstocht, o.m. naar de ingang van het Alhambra waar we eerder in Brugge via internet al tickets voor boekten voor deze namiddag 14h. We maken er weer eens kennis met de wondere wereld van internet. Er staat al een serieuse file aan te schuiven aan de ingang van Alhambra ( men roept om dat de eerstvolgende ticket-verkoop pas over een uur zal hervatten wegens volzet !) maar wij kunnen ons probleemloos begeven naar een aantal automaten, we steken daar zonder meer onze kredietkaart in en we krijgen onmiddellijk twee tickets, op onze naam, voor het voorzien uur. Toch wonderlijk ? We hebben dan nog wat tijd en wagen ons nog aan een duik in het zwembad van ons hotel. Zalig. Van op de rand van het zwembad maak ik dit verslag op, op de laptop (met gratis Wifi) van Kris. Probleem : er is er zoveel licht dat ik met moeite zie wat ik intik. Als het dan toch klaar is, klik ik op een verkeerde plaats en hoeps... alles is weg. Ik moet dus alles opnieuw doen, en dat doe ik dan ook , maar wel vanop onze kamer. En nu moet ik me klaar maken om op stap te gaan. Het is al ruim voorbij 19h als we terug in ons hotel zijn. Moe, maar uiterst tevreden. We hebben de ganse namiddag rondgezworven in het Alhambra. Er zijn eigenlijk geen woorden om dit enig mooie monument te beschrijven. Eigenlijk is het zelfs geen monument, geen gebouw, het is een geheel van alles wat maar mooi kan zijn : groen, water, gebouwen , torens, fonteinen, besloten pleintjes, kleurrijke tuinen, poorten, panoramische vergezichten op onder meer de Sierra Nevada en de stad Granada, klaterende beekjes, sierlijke muur- en plafond-versieringen met voor ons onleesbaar Arabisch schrift waaruit duidelijke de Moorse invloed , maar niet uitsluitend, op het geheel zichtbaar is, en ik vergeet zeker nog veel andere mooie dingen. Ik probeer tegen morgen wel foto's op mijn picasaweb te plaatsen (voor de URL : ons eerder sms-bericht hierover). Ik probeerde dit al maar moest helaas vaststellen dat het gratis Picasa-reservoir al uitgeput is.Ik moest dus investeren in een bijkomend pakket (20Gbites) maar had wat problemen met de betalingsopdracht omdat ik vanuit Spanje opdracht moest geven voor een account in Belgie.Gelukkig is alles goed gekomen maar ik moet 24uur wachten vooraleer dit nieuwe pakket geïnstalleerd en bruikbaar zal zijn. Dus nog eventjes geduld voor de foto's. Op weg naar ons hotel, 200m van de centrale in- en uitgang van het Alhambra,doen we nog een tuinterrasje aan om , in de schaduw van een druivelaar, te genieten van een opbeurende Cafe Americano . Terug in het hotel gaan we weer lekker zwemmen en wat zonne-energie opdoen. Kris iets langer dan ikzelf want ik moet mij nog bezighouden met dit verslag online te brengen. Het is bijna 23h als we , meer dan voldaan, het hotel-restaurant verlaten om te gaan slapen. Eigenlijk wilden we op het terras van de 4de verdieping gaan eten ( elke dag bbq ) maar vandaag was er een privé-feestje aan de gang : een doopfeest. Het alternatief , het hotel-restaurant , waar we konden aanschuiven aan een uitgebreid buffet (soep , koud buffet, warm buffet, dessertbuffet ) beviel ons echter ook. Terwijl we aan tafel zaten kregen we nog een telefoontje van Thomas : hij was goed aangekomen in Niort, nabij La Rochelle in Frankrijk, op vakantie bij de zus van Sarah. En tot slot nog voor vandaag : we zien dat er toch reeds een aantal foto's op ons picasaweb (zie hoger) staan. Niet allemaal, maar toch al een aanzet. Veel kijkplezier. Heeft u bij het lezen van deze blog de luidsprekers van uw computer aangezet ? lievelingsmuziek van mijn vrouwtje ! Dus ook veel luistergenot ! Slaap zacht.
De reiskoffers staan netjes gepakt, wij zijn klaar.Deze morgen was mijn vrouwtje, zoals dit gisteren ook het geval was, weer "van dienst" om onze kleinkinderen Emma en Michiels op te vangen voor de schooltijd. Voor haar was het dus erg vroeg opstaan. Ik dacht van nog een tijdje verder te kunnen slapen maar de werkers in onze straat dachten daar anders over en startten hun werkzaamheden klokslag 7 uur en dit in een permanent hels kabaal van denderende drilboren, rollende kasseien en op- en afrijdende bulldosers. Sinds begin dit jaar zijn er in onze straat werken aan gang : alles wat de straatbekleding betreft en alles wat eronder steekt wordt vernieuwd en, het moet gezegd, het was meer dan nodig. Er worden wel meer smalende verhalen verteld over dergelijke werken : putje open, putje dicht, putje weer open , putje weer dicht,.... maar wat wij hier in onze straat hebben meegemaakt ( en de werken zijn nog lang niet ten einde) overtreft zelfs de meest groteske verhalen over ongepland en onefficient tewerkgaan bij het heraanleggen van een straat. Ik kan er zonder moeite een volledig boek over vol schrijven. Ware het niet zo in-triest, men zou over de grond rollen van het lachen. Ons is het lachen in ieder geval al lang vergaan , we zien vol hoop naar het eind van de werken om uiteindelijk verlost te zijn van alle ongemakken .Alleen moet die hoop zich nog wel een hele tijd in stand zien te houden want het eind is echt nog niet in zicht. Zo heeft men, u gelooft het of niet, in het reeds nieuw aangelegde stuk van de straat dat eigenlijk nog niet echt open staat voor het verkeer ( maar men knijpt een oogje dicht ...), reeds op 3 plaatsen deze nieuwe straat weer voor een deel opengebroken ... Het pas aangelegde voetpad ,dat nog niet over de ganse straat is doorgetrokken, is al op 2 plaatsen weer opengelegd ... We zijn benieuwd hoe onze straat er na onze terugkeer uit Andalusië zal uitzien . Over een drietal uren vertrekken we naar Oostende, eerst naar onze zoon Thomas, die ons daarna naar de luchthaven zal brengen waar we om 17h opstijgen, richting Malaga waar we omstreeks 20h30 zullen landen. Het eerstvolgende nieuws zal dus vanuit Spanje zijn
De hele voormiddag al wat experimenten uitgevoerd op de computer om na te gaan hoe ik het best foto's rechtstreeks van mijn fototoestel op mijn blog "Andalusië" kan krijgen. Het lukt wel, maar het is niet zoals ik het graag zou hebben. Ik slaag er niet in om de foto's daar te plaatsen waar ik ze graag zou hebben en moet ik het aantal pixels van de foto's nogal drastisch inperken zodat wellicht heel wat kwaliteit van de fotos verloren zal gaan. Bovendien , als ik dan al een foto op de blog kan plaatsen, kan ik deze niet zien op het kladblad, maar alleen op de gepubliceerde blog. Zo is het natuurlijk moeilijk werken om een goed ogende blog te maken. Ik heb echter nog wat tijd. Ik vind misschien nog wel de oplossing.Even proberen via picasaweb : Voor foto's : ga naar http://picasaweb.google.be/familiegheysen/andalusie Dit gaat blijkbaar wel. Ik ga niet verder meer zoeken maar verder picasaweb gebruiken. De mosseltjes van deze middag smaakten bijzonder lekker : gewoon natuur, met veel selder,ajuin, peper en een tikkeltje zout. En natuurlijk een smakelijk frietje. In de namiddag ben ikzelf nog een fietstocht gaan maken. Alleen, ja, want Kris had zich nog bij Natalie, onze dochter, geëngageerd om de kinderen na schooltijd op te halen en op te vangen tegen haar thuiskomst. Ik fietste zowat 45km langsheen de vaart Brugge-Gent, en eindigde deze met een kort bezoekje aan het graf van mijn ma en pa, mijn pa die gisteren 12 jaar terug overleed. Op het kerkhof wordt mijn hulp ingeroepen door twee Spaanse signoritas die op zoek zijn naar een graftombe met een liggend standbeeld van een vrouw. Ik kom wel meer op het Brugse kerkhof en loop er dan ook meestal eens rond want, hoe eigenaardig het ook moge klinken, we hebben in Brugge een schitterend mooi kerkhof, althans het oudste deel ervan , dat veel weg heeft van een arboretum. Maar de gevraagde graftombe ? Daar heb ik geen weet van. Het enig liggend standbeeld van een vrouw waar ik weet van heb (in Brugge) is dit langs de Groene rei, bijna recht tegenover de Vismarkt en dit is tot nader order nog geen kerkhof ( tenzij van dode vissen ?). Ik besluit mijn fietstocht met een koffie bij Natalie thuis waar Kris nog steeds met de kinderen aan het spelen is. Nog eventjes dag zeggen aan mijn zus An die gebuur is van Natalie en dan tenslotte naar huis terug. Daar de grasmaaier nog uitgehaald en het gras wat gekortwiekt zodat het bij onze thuiskomst uit Andalusië niet teveel en te hoog zou zijn opgeschoten.Om 20h30, mijn vrouwtje was toen al terug thuis, stond nog een dubbeltje tennis met mijn dochter Natalie tegen mijn broer Jan en schoonzus Annemie op het programma. In tegenstelling met veel andere matchen viel alles nu wel echt mee en konden we eens met afgetekende cijfers het spel in ons voordeel afsluiten.Het verlicht het spijtige gevoel dat er nu tijdens de ganse duur van onze reis niet zal kunnen getennist worden.
Het is vandaag 1 september. Zeven van onze kleinkinderen zijn vandaag weer opnieuw naar school getrokken. De jongste daarvan naar de 1ste kleuterklas, de oudste naar het 1ste middelbaar. Zelf zijn we begonnen met alles wat we denken nodig te hebben voor onze reis, klaar te leggen. Morgen moet dit dan allemaal in ons valies worden gestopt en overmorgen ... by by Belgium. Het aftellen naar onze Andalusië-reis is dus echt begonnen. En we zien er echt naar uit. We zien uiteraard uit naar het mooie weer dat we daar mogen verwachten want de maand augustus hier aan de Belgische kust laat geen al te beste herinneringen na , maar vooral zien we uit naar wat Andalusië te bieden heeft. We hebben verschillende reisgidsen gelezen en we zijn door vrienden en kennissen als het ware overstelpt geworden met documentatie. We zien er echt naar uit om met eigen ogen vast te stellen of alles inderdaad zo mooi is. Vandaag ,woensdag, zijn we gewoonte-getrouw gaan lopen door de bossen en op het strand van Wenduine/De Haan. Gewoonte-getrouw is hier echt wel van toepassing want we doen dit inmiddels al vele jaren lang. Tot voor een kleine 2 jaar terug liepen nog andere vrienden met ons mee maar deze hebben nu afgehaakt. Wij hebben het vaste voornemen om er nog jaren mee door te gaan. Eerst een 10-km lopen door het bos en langs het strand, daarna een half uurtje baantjes trekken in het zwembad en dan op een zonnig terras genieten van een lekkere koffie. Geef toe, dat kan niet ongezond zijn. Vooraleer we vandaag terug naar huis reden hadden we nog enkele boodschappen te doen. We komen er toevallig Miek tegen, een goeie loopvriendin van ons. We zijn gewoon haar te zien in loop-uitrusting maar nu kwam ze net terug van een of andere meeting voor haar werk en we herkenden haar , zo helemaal opgekleed, bijna niet . Maar het mag gezegd worden, ook in in deze "geklede" versie ziet ze er heel knap uit. En dan eenmaal thuis, zet ik me nog achter de computer om deze web-blog aan te maken. Het is de bedoeling om, zoals dit het geval was voor onze andere fietsreizen, dagelijks een verslagje uit te brengen over ons reisprogramma. Niet dat we dit jaar met de fiets naar Andalusië trekken. Dit was initiëel wel onze bedoeling maar een kleine , overigens geslaagde medische ingreep bij mijn vrouwtje Kris begin juni van dit jaar, liet niet toe om ons in voldoende mate fysiek voor te bereiden op een dergelijke onderneming. We hebben dan maar beslist om deze geplande reis toch te ondernemen, zij het dan wel per vliegtuig ( tot in Malaga) en per huurwagen ( onze hele trip doorheen Andalusië ) om vervolgens ook weer met het vliegtuig naar België terug te keren. Voor de eerste keer zullen we daarbij niet vanuit onze nationale luchthaven vertrekken maar wel vanuit Oostende. Het voordeel is dat dit veel dichterbij ligt, nog kleinschalig en dus een meer menselijk gelaat vertoont, en we een zoon hebben( en schoondochter en van hen twee lieve kleinkinderen) die in Oostende woont en die ons dan ook probleemloos tot aan de luchthaven daar kan brengen en ons er een paar weken later ook weer kan komen ophalen. Dit jaar dus geen echte fietsvakantie, maar uitgesteld is nog niet verloren en , misschien slagen we er in Andalusië wel in om ergens eens een fiets te huren en om toch enkele kilometers fietsen op de teller te kunnen schrijven.We zien wel. Voorlopig blijven we nu nog aftellen tot de echte vertrekdag is aangebroken.
Het is vandaag 1 september. Zeven van onze kleinkinderen zijn vandaag weer opnieuw naar school getrokken. De jongste daarvan naar de 1ste kleuterklas, de oudste naar het 1ste middelbaar. Zelf zijn we begonnen met alles wat we denken nodig te hebben voor onze reis, klaar te leggen. Morgen moet dit dan allemaal in ons valies worden gestopt en overmorgen ... by by Belgium. Het aftellen naar onze Andalusië-reis is dus echt begonnen. En we zien er echt naar uit.
