Het is al even geleden dat papa nog iets geschreven heeft op de blog. Maar bij deze wil hij jullie nog even schrijven.
Mensen vragen zich naar alle waarschijnlijk af hoe het met ons gaat. Het is moeilijk maar het gaat op dit moment.
Het is moeilijk omdat we weten wat er komen zal maar toch tegelijkertijd genieten van elk moment samen.

We zien ons Amber elke dag een stukje leven afgeven. Ook wij als ouder voelen elke dag ons eigen lichaam en geest ten onder gaan, ook wij gaan voor een stukje sterven omdat het nooit meer hetzelfde gaat zijn als vooraf. Wij blijven achter in een leegte die onze andere kinderen zullen opvullen binnen het gezin.
Zoals het nu met ons Amberke gaat in een licht dalende lijn is het goed. Ze is vooral heel moe, probeert te slapen overdag, daartussen heeft ze momenten dat ze een opflakkering heeft en aktief probeert te zijn om als nog een knutselwerkje of een tekening te maken. Ze ervaart geen pijn of enige hinder van iets. Ze ligt confortabel in de zetel naast haar mama die bijna geen seconde mag wijken van haar zijde.

Hoewel mama er nog niets van wil weten van de begrafenisondernemer moet papa toch mama bedanken hoe ze hem los laat in zijn rouwproces. Papa had dan wel in samenspraak met mama stiekem de begrafenisondernemer laten komen om enkele voor de hand liggende zaken te bespreken. Vooral de plaats van de viering baande hem zorgen omdat hij zeer veel volk verwacht om afscheid te nemen van zijn dochter. Dit en nog wat andere zaken werden al wat besproken in de keuken met de deur dicht zodanig dat dit niet aan de oren van ons Amberke kwam. Voor haar was het gewoon iemand van papa's werk die kwam voor zijn centjes te regelen omdat hij nu niet kan gaan werken.
Papa gaat gewoon verder op zijn gevoel en vond dit al nodig om, als het dan zover is, klaar te staan om het verdriet in zijn gezin op te vangen. 

Nu helemaal iets anders.
In de familie langs mama's kant is vandaag Debby Broeckx (achternicht van mama) en Johny Van Geldorp in het huwelijksbootje getreden. Hoewel door het verschrikkelijk nieuws ze het huwelijk nog wilde afblazen was dit niet meer mogelijk. We zouden dit dan zelf ook niet gewild hebben. We beseffen maar al te goed dat het leven gewoon verder gaat en dat er van elke dag een feest moet worden gemaakt.
We willen hierbij Debby, Johny hun kinderen Romy en Senne onze wel gemeende felicitaties overbrengen, ook via deze weg.
Papa had al even tijd gemaakt vandaag, omwille het feit dat hij in het dorp naar de apotheek moest gaan, even het bruidspaar te feliciteren in de parochiezaal daar waar het huwelijksfeest door ging. En om zich zeker niet schuldig te voelen tegenover ons en er een mooi feest van te maken.

Mensen die morgen op één de tv-show van kom op tegen kanker gaan bekijken, zullen in het begin van het tweede deel (na de laatste aflevering van FC De Kampioenen, als ook het lievelingsprogramma van ons Amber) een reportage te zien krijgen. Zoals vele al weten hebben ze ons Amber gevolgd tijdens haar eerste stamcellekesdag, een onvergetelijke dag. Daar was alles nog rooskleurig. Uiteraard zat de hele redactie verveeld toen ze het verschrikkelijke nieuws vernamen om de reportage uit te zenden. Wij kregen dan ook de keuze om de reportage wel of niet door te laten gaan in de show. Maar in overleg vonden dat het moet kunnen.
Het is ons vooral te doen om de buitenwereld warm te maken om er even bij stil te staan en te doneren. Ondanks dat onze dochter haar strijd heeft verloren zijn er nog mensen en vooral kinderen die nu op dit moment een zware strijd aan het leveren zijn tegen die vreselijke ziekte.
Hierbij doen we dan ook een oproep naar jullie toe om te doneren, al is het een klein beetje. Geef de mensen die onderzoek leveren een kans door jullie bijdrage. Dit  om verder onderzoek te verrichten naar een betere genezing.
Als laatste willen we er nog aan toevoegen, hoe schokkend de reportage zal zijn voor ons, het is een eerbetoon aan onze dochter die dapper heeft gestreden.

25-02-2011 om 00:00 geschreven door Amber