Het is al even geleden dat papa nog iets geschreven heeft op de blog. Maar bij deze wil hij jullie nog even schrijven. Mensen vragen zich naar alle waarschijnlijk af hoe het met ons gaat. Het is moeilijk maar het gaat op dit moment. Het is moeilijk omdat we weten wat er komen zal maar toch tegelijkertijd genieten van elk moment samen.
We zien ons Amber elke dag een stukje leven afgeven. Ook wij als ouder voelen elke dag ons eigen lichaam en geest ten onder gaan, ook wij gaan voor een stukje sterven omdat het nooit meer hetzelfde gaat zijn als vooraf. Wij blijven achter in een leegte die onze andere kinderen zullen opvullen binnen het gezin. Zoals het nu met ons Amberke gaat in een licht dalende lijn is het goed. Ze is vooral heel moe, probeert te slapen overdag, daartussen heeft ze momenten dat ze een opflakkering heeft en aktief probeert te zijn om als nog een knutselwerkje of een tekening te maken. Ze ervaart geen pijn of enige hinder van iets. Ze ligt confortabel in de zetel naast haar mama die bijna geen seconde mag wijken van haar zijde.
Hoewel mama er nog niets van wil weten van de begrafenisondernemer moet papa toch mama bedanken hoe ze hem los laat in zijn rouwproces. Papa had dan wel in samenspraak met mama stiekem de begrafenisondernemer laten komen om enkele voor de hand liggende zaken te bespreken. Vooral de plaats van de viering baande hem zorgen omdat hij zeer veel volk verwacht om afscheid te nemen van zijn dochter. Dit en nog wat andere zaken werden al wat besproken in de keuken met de deur dicht zodanig dat dit niet aan de oren van ons Amberke kwam. Voor haar was het gewoon iemand van papa's werk die kwam voor zijn centjes te regelen omdat hij nu niet kan gaan werken. Papa gaat gewoon verder op zijn gevoel en vond dit al nodig om, als het dan zover is, klaar te staan om het verdriet in zijn gezin op te vangen.
Nu helemaal iets anders. In de familie langs mama's kant is vandaag Debby Broeckx (achternicht van mama) en Johny Van Geldorp in het huwelijksbootje getreden. Hoewel door het verschrikkelijk nieuws ze het huwelijk nog wilde afblazen was dit niet meer mogelijk. We zouden dit dan zelf ook niet gewild hebben. We beseffen maar al te goed dat het leven gewoon verder gaat en dat er van elke dag een feest moet worden gemaakt. We willen hierbij Debby, Johny hun kinderen Romy en Senne onze wel gemeende felicitaties overbrengen, ook via deze weg. Papa had al even tijd gemaakt vandaag, omwille het feit dat hij in het dorp naar de apotheek moest gaan, even het bruidspaar te feliciteren in de parochiezaal daar waar het huwelijksfeest door ging. En om zich zeker niet schuldig te voelen tegenover ons en er een mooi feest van te maken.
Mensen die morgen op één de tv-show van kom op tegen kanker gaan bekijken, zullen in het begin van het tweede deel (na de laatste aflevering van FC De Kampioenen, als ook het lievelingsprogramma van ons Amber) een reportage te zien krijgen. Zoals vele al weten hebben ze ons Amber gevolgd tijdens haar eerste stamcellekesdag, een onvergetelijke dag. Daar was alles nog rooskleurig. Uiteraard zat de hele redactie verveeld toen ze het verschrikkelijke nieuws vernamen om de reportage uit te zenden. Wij kregen dan ook de keuze om de reportage wel of niet door te laten gaan in de show. Maar in overleg vonden dat het moet kunnen. Het is ons vooral te doen om de buitenwereld warm te maken om er even bij stil te staan en te doneren. Ondanks dat onze dochter haar strijd heeft verloren zijn er nog mensen en vooral kinderen die nu op dit moment een zware strijd aan het leveren zijn tegen die vreselijke ziekte. Hierbij doen we dan ook een oproep naar jullie toe om te doneren, al is het een klein beetje. Geef de mensen die onderzoek leveren een kans door jullie bijdrage. Dit om verder onderzoek te verrichten naar een betere genezing. Als laatste willen we er nog aan toevoegen, hoe schokkend de reportage zal zijn voor ons, het is een eerbetoon aan onze dochter die dapper heeft gestreden.
Het is zoals mama al eerder zei, een gevecht tegen de tijd. Je zou willen dat de klok stil stond want je bent bang voor morgen. Hoewel al 1 vraag een antwoord kent, zijn er nog zovele zonder. Wanneer en hoe? Wat speelt er af in ons Amber haar hoofdje? Hoe haar tijd met ons samen nog invullen? Hoe moet het verder zonder haar?
In ieder geval, hoe moeilijk het ook is. Papa zo fier en trots hij was bij haar geboorte, zo zal hij haar ook afgeven!
Lieve mensen allemaal, bedankt voor jullie troostende woorden en medeleven!
Toch nog, in deze zwaardere periode, zouden we graag via deze weg jullie graag op de hoogte willen houden. We weten dat jullie ons nooit in de steek hebben gelaten en ook nooit zullen doen en met jullie gedachten bij ons zijn. Daar alleen voor verdienen jullie dit!
Het was een hectische dag gevuld met vele emoties. Blij dat ze naar huis mag...verdrietig omdat ze gaat sterven...leuk weerziens van broer en zussen...regelen van de palliatieve zorgen met de thuisverpleging. Zo raar dat het deed voor papa toen hij vanmorgen binnen wandelde in ziekenhuis. Papa ging binnen om zijn dochter te gaan halen om thuis te sterven en een andere papa ging buiten met de welgekende ballon met it's a girl opgedrukt. Veel geluk is wat het eerste in hem opkwam.
Met opgeheven hoofd hebben we het ziekenhuis verlaten. De gladiator heeft haar arena verlaten. Als een prinses op haar troon...zo zat (lag) ze daar in de auto met mama aan haar zijde. Papa had de auto omgebouwd door zijn zetels plat te leggen en er een matras met haar kussen en dekbed op te leggen. Zodanig dat de rit naar huis zo confortabel mogelijk kon gebeuren. Het eerste wat ons Amberke zei was van "amai, mag dat wel van de politie". Tja zo kennen we ze natuurlijk. Hij kon ook een ambulance inschakelen, maar vond dat hij dat zelf moest doen. Die laatste rit naar huis.
Door zo van die kleine dingetjes die ze vandaag ervaren heeft, zoals o.a haar schilderij dat telkens aan de deur hing altijd achter bleef en nu meer naar huis ging, beseft ze maar al te goed wat er gaande is. De dokters, ziekenhuispersoneel, verpleging die haar nu gedag zeiden, anders dan anders. We zagen haar denken, dit is anders...dit kan niet...dit is niet goed. Papa heeft zijn dankbetuiging voor de goede zorgen dan ook maar gefluisterd in de oren van de dokters en hun team.
En het allervoornaamste voor we afsluiten...ze heeft nog wat kunnen lachen thuis, zonder pijn!
Het heeft niet mogen zijn... maar het zat er aan te komen...ons Amberke komt morgen naar huis om rustig uit te doven na een lange strijd. Geen enkele behandeling heeft nog baat. Volgens de dokters zal het zeer snel gaan, hooguit een paar weken. Het belangrijkste is nu dat ze pijnloos het leven verlaat. Daar zullen wij en de thuisverpleging naar streven om ons Amberke het nog zo confortabel mogelijk te maken. Dat ze van ons heen kan in een nest vol warmte en liefde. Het ziekenhuis verlaten we morgen met opgeheven hoofd, ze heeft zich stevig verweerd en gevochten als een leeuw.
Dank je wel Amberke dat je zo hard je best heb gedaan, je mag nu gaan rusten van je mama en papa!
Machteloos, onzeker, verdrietig, gefrustreerd. Zo voelde papa zich vandaag, meer dan alle andere dagen.
Vanmiddag is gebleken dat er 10 procent blasten aanwezig zijn in haar bloed. Het is nog afwachten of deze blasten kankercellen of jonge onrijpe cellen zijn. Zoals de dokteres zei is het nog te vroeg om een besluit doordat er nog maar 900 witte bloedcellen zijn. Het moeten er meer zijn om een conclusie te trekken. Dus even to the point, bij de aanwezigheid van kankercellen zal ze met de juiste omkadering naar huis mogen om laat ons zeggen uit te doven. Anderzijds bij het herkennen van blasten als jonge onrijpe cellen gaat de behandeling weer een stapje verder. Laat ons hopen op het laatste, maar hier slaat de onmacht weer toe.
Het geplande darmonderzoek vanmorgen werd ook plotseling uitgebreid door een bijkomende maagonderzoek. Door de narcose weet ons Amber er gelukkig niets meer van. Wat papa anders wel dacht toen ze met de camera in haar keel gingen en haar maag aan het onderzoeken waren. Ze riep nogal en verzette zich stevig tijdens het onderzoek van de maag. Papa stond natuurlijk met pijn in zijn hart te luistervinken aan de deur van de onderzoekskamer nadat ze onder narcose werd gebracht. Maar zoals al staat geschreven weet ze er totaal niets meer van en heeft ze er ook nadien geen last van gehad. Op het eerste zicht bleek er geen graft versus hose desease (afstoting van de donorcel) te zijn maar de biopsie van het maag - en darm weefsel dat werd afgenomen zal meer zekerheid geven.
Terug van het onderzoek kon ze haar roes uitslapen op haar kamer tot dat Peggy, mama, Dina en Rune op bezoek kwamen. Die hadden iets heel leuk meegebracht. Namelijk een groot hart dat juf Helga samen met Dina en haar klasgenootjes van het tweede kleuterklasje hadden gemaakt voor ons Amber. Het is werkelijk prachtig, het hangt nu boven haar bedje. En wederom zijn hier geen woorden voor dan alleen maar dank. Tijdens het bezoek werd er een leuke sessie kiné gegeven, de zeepbellen vlogen nogal in het rond. Mama, papa, broer en zus stonden klaar om de zeepbellen te vangen. Dit leverde allesziens mooie videobeelden op. Zelfs nadat de kinesiste weg was werd er stevig doorgegaan met het blazen van de zeepbellen. Na dit keerde Peggy weer met mama, broer en zus richting thuisfront. Dina en Rune hadden papa zijn avondeten voor een groot deel verorberd maar dat vond hij helemaal niet erg hoor.
's Avonds kreeg papa nog een telefoontje van Dina om slaapwel te zeggen. Hij schrok zich toen ze een zeer ernstige vraag stelde over ons Amber. Maar lieve schat, ik moet je helaas nog een antwoord verschuldigd blijven. Zoals je ook zei "de dokters doen heel hard hun best om ons Amberke te genezen". Wat gaat er toch allemaal om in haar hoofdje nu. Van wie of waar heeft ze dit opgevangen, papa zal de brokken wel lijmen als hij morgen thuis is en mama in het ziekenhuis is bij ons Amber.
De dag starte al direct met een echografie van de buik, een voorafgaand onderzoek voor de coloscopie (darmonderzoek) van morgen. Er bleek veel vocht in de darmen aanwezig te zijn. Net terug op de kamer en het volgende stond al op het programma, kinesitherapie waaronder ademhalingsoefeningen (nog steeds om de fluimen uit de longen te drijven) en spierversterkende oefeningetjes. Voor het eerst sinds dagen heeft ze uit haar bed geweest en kon ze terug wat stappen onder begeleiding van de kinesiste. En het ging vrij goed zelfs. Na dit had ons Amber een welverdiende rust en een pluim gekregen en kon ze even uitrusten door naar een filmpje te kijken.
In de namiddag had ze nog eens een internetdate met cliniclown Bolleke, die toverde uiteraard een lachje op ons Amber haar gezichtje. Niet alleen Bolleke de cliniclown maar ook het bezoek van juf Veerle en moeke heeft haar naar mijn mening ook deugd gedaan.
Ons Dina en onze Rune waren na een voormiddagje school verheugd om nog eens een bezoekje te brengen aan hun grote zus. Dat deed vooral ons Dina enorm veel deugd om nog eens haar zus te zien. Blijven volhouden hé Dina, weldra zou ons Amberke terug thuis zijn en kunnen jullie van elkaar genieten. Zelfs al ben je nog zo klein en zorgeloos, we weten dat je vele momenten aan je zus denkt, dat vinden we zeer knap van je! Papa is zeer fier op je hoe je in deze omstandigheden zo goed je best doet op school en thuis!
Wat niet zo leuk was vandaag was het aanprikken van een nieuwe catheder in de andere arm want diegene die ze al had stak niet goed meer of was vertropt. Gelukkig was juf Veerle er nog die toen op punt stond te vertrekken en maakte nog even tijd om ons Amber bij te staan in het aanprikken van de nieuwe catheder.
De eerste witte bloedcellen zijn er terug... en het zijn nog goede
Nuchter en met beide voeten op de grond kunnen we met enige voorzichtigheid melden dat de eerste 500 cellen, uit het bloed geanalyseerd, gezond zijn. We blijven natuurlijk hopen dat het zo blijft en er geen slechte cellen zich toch nog ontwikkelen. We gaan zeker nog geen victorie kraaien want dat is nog veel te vroeg! Maar het was zeker een vereiste om te kijken of de chemo nog enig nut had.
Nu woensdag gaan ze een darmonderzoek doen, onder narcose natuurlijk. Ons Amber heeft een waterachtige stoelgang en de dokters gaan nu proberen te achterhalen waar deze stoelgang van verder komt. De dokters denken dat dit een afstotingsverschijnsel is van de donorcel. Door een stukje darmweefsel weg te halen kunnen ze door een biopsie achterhalen of dit van een virus of van afstoting verder komt. Als ze het kunnen bewijzen dat het een afstotingsverschijnsel is zullen ze starten met een cortisone behandeling.
Wat ook positief is deze dagen is dat ze toch al heel voorzichtig terug rechtop kan zitten zonder al te veel pijn.
De voorbije nacht en tot nu toe koortsvrij! Na lang zoeken hebben de dokters, althans denken ze, de oorzaak van de koorts gevonden. Er zou een infectie op haar port a cat zitten. Deze moet nu als ze terug is aangesterkt operatief verwijderd worden en krijgt ze de hick mann catheder ingeplant. Als ze dit te horen kreeg was ze opgelucht want ze zei dat ze "dan moet ik niet telkens worden aangeprikt." De catheder is toch nodig voor de stamceltransplantatie die hopelijk in het vooruitzicht wacht. Haar witte bloedcellen zijn lichtjes gestegen, maar dan rest ons de vraag of het de goede of de slechte cellen zijn natuurlijk. Dit gaan de dokters nader onderzoeken, niet met een punctie maar via een bloedstaal. Dit zou het sleutelmoment zijn of al dan niet de behandeling verder gaat. Haar hartje wil en kan nog wel, zo bleek uit de echo van vandaag. Verder krijgt ze nog anti biotica en morfine a volenté waarvan ze zeer slaperig is. Maar echt doorslapen kan ze niet omdat ze telkens wakker moet worden gemaakt voor medicatie en kinesitherapie. Dit laatste voor het behandelen en afdrijven van fluimen in haar longen.
Op vraag van ons Amber moesten we even vragen via de blog of iemand weet waar zo van die armbandjes in allerlei figuren te verkrijgen zijn, maar dan van de micky mouse reeks.
Morgen is het een week geleden dat ze is opgenomen voor haar infectie en toch nog geen beterschap. Ons Amber heeft vandaag een CT scan ondergaan omwille van de pijn aan de rug en die was niet verontrustend. Ze moest er een beker contrastvloeistof gemengd met water voor innemen. De verpleging kwam eerst binnen met een sonde omdat ze dachten dat dat niet ging lukken. Tranen kwamen te voorschijn doordat ze de sonde zag. Ze heeft bij de eerste behandeling ook eens een sonde gehad via haar neus en dat was ze nog niet vergeten hoe vervelend dat wel was. Papa zei tegen de verpleegster dat ze wel heel die beker kan opdrinken met behulp van een rietje en dat heeft ze dan ook flink gedaan. Want zo kent papa zijn dochter, zeg niet tegen haar "dat lukt niet" want ze zal bewijzen dat het wel lukt.
Morgen verhuizen naar de suite van de afdeling en de haartjes beginnen weer uit te vallen
Koorts en pijn in de rug blijven ons Amber nog steeds parten spelen. De pijnmedicatie is nogmaals verhoogd. En er is vandaag nog eens een foto van de longen genomen op de kamer. Haar longen zijn sinds gisteren ook een aandachtspunt geworden. Een andere anti-biotica is bijgestart. Deze keer is geen bloedtransfusie nodig geweest vandaag.
Morgen gaan we verhuizen naar een andere kamer. De suite zoals ze hier zeggen omdat het de grootste kamer van de afdeling is. Die ligt dichter bij de verpegings unit en is gemakkelijker omdat ze als het ware binnen en buiten lopen om medicatie aan te brengen.
En al is dit de derde keer dat haar haren beginnen uit te vallen, het is en blijft nog steeds geen fijn zicht en gevoel.
Gisteren had mama papa 's avonds afgelost en blijkbaar had ze een beetje magie bij. Na het vertrek van papa schoot ons Amber direct in actie. Ze speelde een gezelschapsspelletje, kleurde in een kleurboek, uno gespeeld, naar TV en dvd's van FC de kampioenen gezien, en ten slotte nog een tekening gemaakt voor bompa Oelegem zijn verjaardag.
Er is gestart met de voeding via baxter (neen geen sondevoeding zoals vele nu denken). De voedingssuplimenten komen direct in de bloedbaan terecht. Toch wou ze eens proberen om te eten zoals onder andere biefstuk, spagetti en chips, maar dat lukte niet omdat ze pijn had in haar mondje. Haar rugpijn is min of meer onder controle. Op vraag van papa word de pijnstiller nu continu gegeven en niet in een aantal dosissen per dag. Zo heeft de pijn bijna geen kans om te ontwikkelen. De bloedplaatjes werden nog eens opgekrikt met een transfusie. De koorts komt zo nog nu en dan boven water.
En wat had papa gisteren toch een pech toen hij zou vertrekken, zijn auto starte niet meer, hij had het interieurlampje laten branden, stom hé. Maar gelukkig was tante Sophie er nog, die had mama gebracht en kon ze papa helpen om zijn auto weer aan de praat te krijgen.
Vandaag een dag zoals gisteren. Op vraag van ons Amber is tante Sophie en nonkel Sam op bezoek mogen komen.
Vandaag was zo goed als een herhaling van gisteren. Nog altijd koorts alhoewel de tijd tussenin de koortspieken al wel wat langer duurt. Eten doet ze nog altijd niet. In de voormiddag had ze even een opflakkering en daar heeft papa gebruik van gemaakt. Een verfrissend wasbeurtje op haar bed had haar een beetje deugd gedaan. Daarna moest papa op de wii spelen van haar en heeft ze toch enkele uren wakker geweest om te kijken. Uit de kweekjes zijn er enkele beestjes uitgekomen. Candida (een schimmelinfectie), clostridium (een darminfectie) en stafylokokken (een bacterie die we allemaal dragen maar die door een laag imuumsysteem kan uitbreken). Nu kunnen de dokters gerichtere medicatie geven om deze infecties te bestrijden. Een transfusie was nog maar eens nodig om haar hemoglobine (rode bloedcellen) op te krikken, zeker en vast nog niet de laatste transfusie. Dit hoort nu tot een zo goed als dagelijkse gewoonte. Laat ons zeggen dat dit een goed teken is dat de chemo in haar lichaam zijn werk naar behoren doet, maar dat blijft afwachten natuurlijk. Haar mondje en haar keel is vandaag voor de tweede maal gelaserd. Dit kun je op de foto's zien, knappe bril hé. En een rugmassage van ons mama en bomma ranst kon ze zeker bekeuren.
Koorts heerste voorbij 24 uur over ons Amber. In de nacht zelfs met een piek van 39,7 °C en moest er ijs aangebracht worden om haar temperatuur te doen dalen. Papa heeft vanmorgen om een pijnstiller gevraagd om de hevige rugpijn en keelpijn te onderdrukken en die helpt nu wel een beetje. Haar rode bloedcellen stonden zeer laag, dus een transfusie was dus weer nodig. Idem voor haar bloedplaatjes. De infectieparameter was in vergelijking met die van gisteren ook de hoogte in gegaan. En verder hebben ze nog een ander anti-biotica bijgestart. Door de koorts, de medicatie en te weinig rode bloedcellen is ze op geen moment van de dag uit haar bed geweest enkel voor de nodige boodschappen. Zo goed als de hele dag enkel maar geslapen. Een beetje drinken vulde haar maagje, eten wou ze niet. Morgen geven ze voedingssuplimenten via baxter bij om haar op krachten te brengen.
Haar glimlach moet baan ruimen voor een gezicht die de pijn verbijt
Lang heeft het niet mogen duren dat ze thuis is geweest want we ons Amber is terug opgenomen wegens een infectie. Dit was wel te verwachten met minder dan 100 witte bloedcellen. Ze heeft hevige keelpijn en klaagt ook vooral van rugpijn. De keelpijn dat zal naar alle waarschijnlijkheid het gevolg zijn van de infectie en de rugpijn van de chemokuur. Vanaf gisteren in de late avond kreeg ze koorts en hadden we haar er iets voor gegeven met de hoop dat de koorts zou weg blijven en gedurende de nacht was dat ook gebleken. Vanmorgen toen we op het punt stonden te vertrekken voor een bloedcontrole op de dagzaal was haar temperatuur weer aan het stijgen. Aangekomen op de dagzaal werd ze onmiddelijk onderzocht en werden er kweekjes genomen van haar keel en haar bloed. Enkel in het bloed stonden de bloedplaatjes te laag en die kreeg ze getransfuseerd. Een foto van de longen werd ook terug genomen omdat ze veel hoest en die bleek beter te zijn dan de foto van een goede week geleden. Maar een opname is onvermijdelijk. Ze krijgt nu preventieve anti-biotica plus koort - en pijnwerende medicatie. Ook is ze vandaag belaserd geweest ter hoogte van de keel en de mond. Dat is een nieuwe technologie met een laserstraal die zorgt dat dood weefsel terug geactiveerd word en zo sneller geneest. Dit wordt vooral gedaan om de aftjes in de mond en de keel sneller te kunnen laten genezen en wordt herhaald om de twee dagen. Bezoek is nu even overbodig nu ze toch veel slaapt en te suf is.
Vandaag mocht ons Amber naar huis, vroeger dan verwacht. Ze is wel zeer infectiegevoelig nu met minder dan 100 witte bloedcellen. Dinsdag en vrijdag moeten we op dagzaal komen voor controle van het bloed. Naar alle waarschijnlijkheid heeft ze wel een transfusie nodig van rode bloedcellen en of bloedplaatjes. En ze krijgt nu 2 tot 3 weken recuperatie om te bekomen van de chemo. Een beenmergpunctie dan zal moeten uitwijzen of de kuur inpact heeft gehad in het beenmerg. Doel van deze kuur is om haar beenmerg in remissie te brengen (onder de 5 procent blasten). Is dit het geval kunnen we verder uitkijken naar een volgende chemokuur. Maar zoals de dokters zeggen "stap voor stap" en hopen op een positief resultaat van de beenmergpunctie.
Woensdag, eergisteren, had ons Amber weer een uurtje les gehad in de voormiddag. Menige oefeningetjes werden alweer met veel plezier prima gemaakt. Met nog wat knutselen en schilderen met mama verwachte en kreeg ze bezoek van de directeur (Jef). Dank u wel mijnheer directeur, papa had een aangenaam gesprek met u in de wandelgangen van het ziekenhuis. Toen papa na dit gesprek terug op de afdeling kwam was ons Amber reeds al met juf Helga en haar nieuwe fiets in de gang aan het toeren. Lauren was fotograaf van dienst, Dina en Rune keken toe hoe ons Amber genoot van toch wel een beetje vrijheid die ze heeft om nog door de gang te mogen vertoeven. Wat voor papa leuk was, de man van juf Helga was er ook bij, zijn vroegere klastitularis van het 7de jaar middelbaar onderwijs. Het was hoe dan ook voor papa leuk weerziens. Papa vertelde later dat hij hem altijd een goed rapport meegaf. Fier dat ze was om te horen hoe haar papa ook zijn best deed op school.
Gisteren, nogmaals de dag startende met een uurtje les op haar kamer. Ietsje later werd haar naaldje dat was aangeprikt in haar poortcatheder (port a cat zoals we zeggen) vervangen door een nieuwe want zo een naald mag maar maximum 8 dagen dienen . Zoals we weten laat ons Amber dit doen zonder problemen. Hoeveel keren dat ze dit heeft moeten ondergaan kunnen we niet meer tellen, laat ons zeggen dat dit voor ons Amber een gewoonte is geworden. De cliniclowns waren gisteren weer present en dit keer maakte ze grapjes met gedichten want het was gedichtjesdag. De muziektherapie werd weer ten volle benut samen, met mama op de piano en liedjes werden gezongen over papa en iedereen. Wat we ook tof vonden was dat papa het voorstel kreeg van juf Helga om onze Rune de namiddag te laten doorbrengen in haar klasje zodat hij weer niet die lange rit in de auto moest doen en ons Dina zag dat zeker zitten met haar broer in de klas. Hij heeft het goed gedaan, misschien gaf hem dit de klik om niet meer in zijn broek te doen en zodanig binnenkort bij juf Annemie in het klasje mag. Caroline, de dochter van juf Ann, kwam even gedag zeggen aan ons Amber en bracht mama veilig en wel terug op het thuisfront. Dank u wel, Caroline Bomma en bompa Ranst zijn nadien nog op bezoek geweest en hadden weer een leuke verassing meegebracht. Een luisterstrip met cd van FC De Kampioenen en die werd voor het slapen gaan gezellig met een potje biefstuk en een zakje chips samen met papa beluisterd. Zo was weer een dag voorbij.
Tijdens de dagelijkse zaalronde van de professor en dokters, werd ons Amber onderzocht door de professor en ze fluisterde in ons Amber haar oortje dat ze weer héél goed bezig was! Ze reageerd goed op de chemo. We zien dat ook aan de bloedresultaten, de slechte cellen in haar bloed blijven dalen. Niet alleen de slechte maar ook de goede dalen door de chemo. Maar dan zijn er de nodige transfusies van rode bloedlichaampjes en bloedplaatjes om ze er weer bovenop te helpen. Met dank aan alle bloeddonoren!
Dagboek van ons Amberke
