De drink was erg gezellig gisteren, rond 01u00 waren we thuis. Lichtjes aangeschoten weliswaar, maar veilig thuis geraakt.

Deze morgen moest Christof om 6u beginnen werken. Ik ben mijn zus nog gaan helpen, samen met mijn schoonbroer en ons ouders. Morgen is het feestje met 94 man, voor haar 30 ste verjaardag (de 5de maart). We hebben glazen opgeblonken en tafels geschikt. Op de middag hebben we nog een broodje gegeten in de feestzaal en tegen 13u moest ik beginnen werken. Mijn zus moest tegen 13u in Gent zijn om Sterre (haar dochtertje van 4) te halen van een verjaardagsfeestje. Rhune (haar zoontje van 3) bleef ondertussen bij ons in de zaal.

Op het werk was het niet zo druk. De nieuwe DM (district manager) is hem komen voorstellen en heeft een controleverslag ingevuld en ons laten ondertekenen. We zijn vrij vroeg kunnen beginnen kuisen en tegen 17u mocht ik van Pascal stoppen. Ik heb nog wat boodschappen gedaan bij ons in de winkel en ben naar huis gegaan. Ik heb mij een lekker warm douchke genomen en mijn slaapkleed al aan gedaan. Ik heb wa gelezen op facebook en ben hier beginnen schrijven. Het is ondertussen 19u26 en Christofke is nog nie thuis. Hij is na zijn normale werkdag (om 17u) nog bij zijn pa gaan helpen en nu was hij blijkbaar opgeroepen van 't werk om nog eens naar Sidmar te gaan.

Er zijn al een 40tal mensen op mijn blog geweest, grappig eigelijk want heb nog aan nie veel mensen het adres gegeven. Ik heb er met mijn zus ook nog over gesproken vandaag, over de operatie, de gevolgen... Over een collega van haar die ook op het feest zal zijn en op 1 jaar tijd een 30tal kilo afgevallen is...

Het kort en ik ben er bijna alle dagen mee bezig, maar het dringt nog nie door dat ik daar binnenkort op die operatietafel lig...

Alles komt goed, das ons motto. Ook de woorden van mijn zus halmen nog na "ik heb maar één zus" "ik sta achter u en weet dat het nu gevaarlijker is dan dat je er iets aan doet"

Ik schrik weer van de impact die de operatie heeft, niet alleen op mij maar op alles en iedereen rondom mij... 

Vandaag is het vrijdag 2 maart, iets na 12u. Om 13u moet ik gaan werken. Ik ben gisteren met Mindy naar "Het Mysterie" geweest, met de fiets. Ookal is het hier maar enkele kilometers verder, ze schrok dat ik het voorstelde om met de fiets te gaan. Het was vrij mistig maar er zat veel zuurstof in de lucht, aangenaam dus. We babbelden en voor ik het goed en wel besefte waren we er al. We hebben genoten van een uitgebreide lunch met een ijsje en de nodige alcohol. De terugrit viel ook goed mee want met de mp3 in de oren ging het fietsen vlotter. Aangekomen thuis heb ik spaghetti gemaakt en kort nadien kwam Christof thuis. We hebben gegeten en hij is nog een potje gaan drinken terwijl ik naar de aquagym vertrok (dat doe ik bijna elke week, op donderdag). Mijn nichtje was er ook en twas vrij intensief, ik was tevreden van mijn dag. Vanmorgen ben ik naar Wetteren geweest om 3 BH's te laten herstellen, ik mag er volgende week om. Ik heb gisteren ook telefoon gekregen van Pascal (de Chef op twerk) dat ik vandaag maar om 13u moest beginnen en ik de zaterdag, zondag en maandag voor mijn operatie ook thuis ben. Dan heb ik nog tijd om de laatste dingen op punt te zetten : de was aan de kant te doen, te strijken, huis nog is grondig te kuisen en op mijn gemakje mijn koffer klaar te maken... Nog 11 dagen en ik lig in de kliniek, ik tel af en toch lijkt het ook zo onwerkelijk... Het kan voor mij niet snel genoeg achter de rug zijn... Bizar dat een operatie van om en bij een uur een mensenleven zo op zijn kop kan zetten... Een levenslange impact op het verdere verloop van mijn en vele anderen hun leven...

09u45 Labo (st Lucas)
Ik heb nog steeds niet gegeten of gedronken. Een verpleegster komt mij halen, spant mijn arm af en vult enkele buisjes met mijn bloed. Dit neemt maar enkele minuten in beslag.

Moetie en ik gaan naar de cafetaria voor een kleine break : we drinken enkele koffies en eten een boterkoek, mens dat smaakt

10u45 Psychiater Dr. K. Willems (st Lucas)
De dokter komt mij halen in de wachtzaal, een vlotte man. Hij vraagt of ik er problemen mee heb als een stagiaire ons gesprek bijwoont, ik schud van nee en even later komt de jonge vrouw binnen.
Netals bij de sofrologe stelt hij veel vragen, om een beeld te schetsen van mijn leven. Op een gegeven moment vraagt hij of ik ooit zelfmoordneigingen gehad heb en ik antwoord nee. Ik vertel hem dat ik best tevreden ben over mijn leven, ik nie depressief of zo ben, maar het feit dat ik het goed heb mij doet beseffen dat ik het één en ander te verliezen heb. Ik bijna dagelijks geconfronteerd wordt met mijn zwaarlijvigheid en het feit dat ik steeds minder kan in vergelijking met vroeger. Ik vertel hem dat alle gezinsleden struis zijn en wij en ons omgeving er op de duur geen verschil meer in ziet, of er nu 5 of 10 kg bij is. Bizar eigelijk, maar omdat je het al jaren ziet om je heen ga je 't als normaal aanzien. "Ik zie in de spiegel niet wat U door u ogen ziet" "Ik kan in de spiegel kijken maar ik zie niet hoe zwaar ik werkelijk ben, alsof ik het met de jaren niet heb zien veranderen" .
Ik haal ook het verhaal van ons feestje boven : 1 oktober gaven Christof en ik een feestje voor onze verjaardag en ons samenwonen, met een 30tal mensen. Mijn nicht en tevens goeie vriendin had foto's genomen en die op facebook gezet. Toen ik ze voor 't eerst zag ging mijn hart sneller slaan en was mijn eerste gedachte "hoe krijg ik die eraf?" "ben ik da?" "ben ik echt zo zwaar?!" Alsof ik mezelf niet meer herkende en niet wou onder ogen zien dat het echt zover was gekomen. Ik had mezelf tekort gedaan door het zo uit de hand te laten lopen en die foto's lieten mij dat inzien. Ik was niet meer de mollige grappige meid van 90 kg, ik was ondertussen morbide obesitas patient geworden en ik woog om en bij de 135 kg, hoe was ik ooit zo zwaar geworden? De eerste stap was voor mij de confrontatie met mezelf en die had ik toen gezet. Ik kon ook pas toen uitspreken hoeveel ik woog, omdat ik wist dat er iets zou veranderen....

12u00 Diëtist Davy Vansteenkiste (volkskliniek)
De laatste halte van een bewogen voormiddag. Een vrolijke, tengere man komt mij halen. We overlopen samen de porties eten die ik normalerwijze naar binnen werk, aan de hand van een prentenboek. Ook vraagt hij naar de pogingen die ik al ondernomen heb om te vermageren (slanklijners, bodystyling, diëtiste en weight watchers hebben de revue gepasseerd).  Ik word gewogen en we maken ook al een volgende afspraak.

Rond 13u00 verlaten we het ziekenhuis 

Ik ben zenuwachtig en heb de afgelopen nacht niet vast geslapen. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten en ik ken ook geen enkele dokter. Mijn moeder rijdt want ik ben geen held op de autostrade. Ik ga nog even naar het toilet en we vertrekken. In mijn hand de lijst die ik met de post ontvangen heb, met het uur van de afspraak, de naam van de dokter, de locatie en de prijs van de consultatie. Ik meld mij aan en ontvang een reeks klevertjes. Op naar de eerste afspraak.

8u15 Gastroscopie bij Dr. Cesmeli (volkskliniek)
Een vriendelijke man van vreemde origine komt ons halen in de wachtzaal. We nemen plaats aan zijn bureau en hij stelt enkele vragen. Ik mag op het bed gaan liggen in de kamer ernaast. Ik doe mijn t shirt omhoog en de dokter doet koude gel op mijn buik voor een echo te maken. "Dat ziet er allemaal goed uit" "U bent niet zwanger" zegt hij terwijl hij even naar zijn bureau loopt en ik de gel van mijn buik wrijf met een groot stuk papier. De assistente spuit met een spray in mijn mond en algauw voel ik de verdoving werken. Ik ga op mijn linker zij liggen en moet op een plastic buisje bijten . De dokter wrijft de slang met camera in (om beter te glijden) en het ding volgt de weg naar mijn maag. Ondertussen praat de assistente op mij in "u doet het goed mevrouw" "rustig ademen" "dit duurt hooguit 2 minuten" "we nemen nog snel een punctie" . Het is geen aangenaam gevoel, het bemoeilijkt het ademen en ik was erg blij dat die vrouw er bij was. Maar alles is goed verlopen en je bent er inderdaad snel vanaf. De punctie wordt onderzocht op een bacterie, wanneer die in mijn maag zit zal ik nog antibiotica moeten nemen om die te bestrijden, alvorens ik onder het mes mag.

9u00 Sofrologe Mw. Daems (volkskliniek)
Een zachtaardige, vriendelijke vrouw van een jaar of 35 komt mij halen. Ze stelt allerlei vragen : Naam, leeftijd, beroep, burgerlijke stand, woonplaats, of ik kind(eren) heb, hobby, tijd voor mezelf...
Wat mij tot hier gebracht heeft? Ik vertel haar dat ik altijd struis ben geweest maar het eigelijk de laatste jaren zijn tol is gaan eisen en ik dus ook minder kan dan 20, 30 kg geleden. Dat we onlangs naar een feest gingen en ik al een serieus glaasje moet ophebben eer ik durf dansen en graag het zelfvertrouwen zou hebben om degene te zijn die iedereen meetrekt en lak heeft aan alle anderen hun mening. Dat we een kinderwens hebben en ik bang ben om in de eerste plaats niet zwanger te geraken door mijn gewicht of moest het lukken ik bang zou zijn om nog zwaarder te gaan wegen. Ik wil ook geen kind op de wereld zetten om het na enkele jaren te moeten afgeven en achter te laten zonder mama. Het klinkt cru maar het zijn allemaal zaken die de laatste tijd door mijn hoofd spoken.
Ze begrijpt mij en zegt dat het niet te laat is om het roer volledig om te gooien...
 

In de kleuterklas en in het lager was ik al de zwaarste leerling van de klas. Ook later, bij het medisch onderzoek werd steeds in de brief vermeld dat ik mijn zwaarlijvigheid in toom moest proberen houden. Vanaf het 3de middelbaar ging ik naar een hotelschool, ook thuis werd ik met eten geconfronteerd want mijn ouders hadden lange tijd een frituur. Ookal eet ik liever vlees dan friet, nu en dan lonkte de verleiding en was het moeilijk om er af te blijven. Het onregelmatige leven in de horeca (ik at 3 jaar lang pas rond 15u30 middageten en durfde na een drukke avonddienst wekelijks om 2u snachts nog om een pitta te gaan) deed me ook niet echt goed, maar de vele beweging bij het opdienen compenseerde dat enigzins. Een 6tal jaar geleden ben ik via bodystyling eens van de 100kg naar begin de 90 gezakt en ettelijke centimeters verloren, maar eens ik het programma niet 2 keer in de week meer volgde kwamen die er al snel weer bij. Na 3 jaar opdienen in een restaurant in Lokeren ben ik zelfstandig begonnen, ik nam een café over bij ons in de buurt.
Ik had echter niet meer die beweging van vroeger en bracht het grootste deel van mijn dag door op mijn barkruk. Ik had nog steeds onregelmatige uren en had ook steeds koffiekoekjes, alcohol, chips, chocolade en sigaretten in de buurt en die zorgden er ook voor dat ik bijkwam. In de zomer van 2008 stoptte ik na 7 jaar met roken, van de ene op de andere dag. Ik zag in dat het niet goed voor me was en de jarenlange preken van mijn vader hadden uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Ookal wist ik dat het (als caféuitbaatster) niet makkelijk zou zijn en de kans groot was dat mijn gewicht weer zou toenemen en dat deed het ook...
Een goeie 2.5j geleden leerde ik Christof kennen, de vonk sloeg over en enkele maanden later kochten we ons huis. 
We wilden meer structuur in ons leven (Christof werkt ma-vrij, van 6u tot 17u) en ik besloot om mijn contract op te zeggen en na 3 jaar te stoppen met het café. Wat eerst een droom leek te zijn draaide uit tot een zware levensles en een niet zo happy end...
Eind september (een woensdag) was mijn laatste dag als caféuitbaatster, de donderdag was mijn sluitingsdag en de dag erna, vrijdag 1 oktober mocht ik aan de slag bij Buurtslagers.

Een cafébezoeker zijn dochter liet enige tijd geleden een gastric bypass operatie uitvoeren bij Dr Onghena in Gent.
In 2008 ging ik (samen met mijn zus) voor het eerst bij hem langs, ik woog toen 118kg.
Ik wou spreken over de verschillende operaties. De dokter was vriendelijk en gaf veel uitleg. De conclusie was dat ook in mijn geval de gastric bypass het beste zou zijn en mocht ik er toen mee ingestemd hebben, werd alles al terugbetaald. Het zette mij aan het denken, maar moeder en zus overtuigden mij om het nog eens zelf te proberen, voor ik aan zo'n drastische hulpmethode toegaf. Na een zoveelste poging (doorheen de jaren zijn slanklijners, bodystyling, dietiste en weight watchers de revue gepasseerd) en 17 kg later heb ik dan toch beslist om verdere stappen te ondernemen...