Het is ondertussen al een hele tijd geleden... Waar zal ik beginnen, want het is 'een hele boterham'... Ik heb een 4 tal dagen in de kliniek gelegen, van dinsdag tot en met vrijdag... Vrijdagnamiddag is mijn moeder mij komen halen in Gent. Christof had al enkele keren gevraagd wanneer ik naar huis mocht komen en toen het zover was verwachtte ik dat hij rond mijn nek zou vliegen, wat niet bepaald het geval was... Zaterdagavond was hij op pad tot 01u 's nachts, ik maakte mij kwaad, ik kon nie begrijpen dat hij nie thuis bij mij wou zijn, zo kort na mijn opname. Nee, hij ging liever pintje gaan drinken... Zondagavond opnieuw discussie 'ik weet het allemaal nie meer' zei hij... Uiteindelijk belde ik huilend mijn ouders "of ik naar daar mocht gaan slapen" en dat was meteen ok. Mijn schoonouders probeerden met hem te praten, het leek ons allebei wat teveel en we moesten allebei bekomen : hij van het vele werken en hier en daar pot bier, in combinatie met weinig slaap, ik van zwakte, de operatie en dan nog eens super emotioneel lopen en zin hebben om een hele dag te huilen... Ik kon moeilijk lossen, maar merkte vrij snel dat, als ik nie stuurde of belde ik hem ook nie hoorde... Woensdag had ik een afspraak met de sofrologe en ik heb uiteraard met haar over het hele gedoe gesproken... Ze zei dat ik moest vertrekken uit mezelf, niet zo zeer moest bezig zijn met hem te willen veranderen, maar vooral moest denken hoe ik het voor hem aangenamer kon maken om naar huis te komen. Niet klagen en zagen maar paaien, praten en telkens op 't zelfde tijdstip naar bed gaan (hetgeen ik ervoor nie altij deed). Als bij wonder kreeg ik telefoon van hem terwijl ik daar binnen zat. " Of ik om 20u naar daar kwam en ik ook daar ging blijven slapen?" Ik stemde toe, maar zei "we moeten er wel eerst eens over praten he" Het was al vrij onwennig als ik hem terugzag... We hebben gepraat, het goed gemaakt en die nacht ook gevreeën... Met het idee van "we beginnen weer met een mooie lei, vol goeie moed" Enkele dagen later ging ik in de namiddag met de fiets naar Kalken, bij mijn schoonma. Mijn moeder zei "ze spreken van mooi weer dit weekend, anders moe je is met jullie 2 gaan uitwaaien aan zee". Ik stuurde een bericht naar Christof "moet je dit weekend werken?" jaja zei hij. Ik zei "heb je geen zin om is met ons 2 naar zee te gaan" Nee, ik weet het nie meer stuurde hij... Mijn maag begon alweer te keren, ik belde hem op... Kzeg "wa wil je daar nu mee zeggen" hij vroeg waar ik was en toen hij vroeg waar ik was zei hij "ik zal het u vanavond zeggen" kzeg alei, ik heb u nu aan telefoon.. "Je voelt toch ook dat da nie ga" en opnieuw een slag in mijn gezicht, 6 dagen na ons verzoening... Die avond kwam hij thuis en zei "blijf jij maar hier nu, ik zal wel in mijn auto slapen" terwijl hij wat kleren samengrabbelde en vertrok... Die eerste nacht is Michaël (stofs broer van 21) hem nog gaan zoeken en heb ik ook nog rondgereden, geweend, amper geslapen, maar niemand kon bedenken waar hij was, zelf zijn ouders niet... Ik had wel contact met mijn schoonouders en ik heb gevraagd aan mijn schoonma om eens te kijken naar zijn factuur van zijn gsm, of we daar nie wijzer van werden. Christof is nu niet bepaald een casanova, maar ik kan je zweren, als je daar een paar dagen tussen 4 muren zit gaat er echt van alles door je kop, zeker door de manier waarop, en da na de aankoop van een huis en een relatie van 2.5 jaar... Mijn schoonma had de factuur bekeken en er was inderdaad een nr die sinds januari-februari meer en meer te zien was. De lijst zelf heb ik nie gezien "anders ga je ongemakkelijk worden" zei ze... Da zegt genoeg he... Mijn schoonmoeder heeft eens naar die nr gebeld en een vrouw nam op, ze zei "is het ingrid" nee. "Oei, dan zal ik verkeerd verbonden zijn". Nog geen 5 min later belde Christof " waarom heb je naar die nr gebeld, das een nr van 't werk". MAW Katrien had Christof de nr doorgespeeld en gezegd "die heeft mij hier proberen bellen. Als er iemand was waar ik bang vo was, was zij het. Ze konden het goed met mekaar vinden en hadden mekaars nummer, maar ookal hadden ze op een souper eens gedanst, het leek mij allemaal nogal onschuldig... Ze is dan 31, getrouwd en heeft een dochtertje van 3, ik zag er dus geen graten in... Ik heb die nr gevraagd en haar 's avonds gebeld, of zij mij een uitleg kon geven. We hebben een goed half uur, 3 kwartier gebabbeld en 't voornaamste dat ze zei was 'er zijn gevoelens en die worden beantwoordt, we zullen wel zien hoe het evolueert...' Ik bleef kalm maar mijn hart klopte in mijn keel en tliefst had ik haar door de telefoon getrokken en haar een goeie slag in haar gezicht gegeven... "je bent toch getrouwd" ja, ma ik ben enkele weken geleden gaan lopen, of hij had mij doodgeslagen. "ik ben vandaag al naar jullie huis gaan kijken, of zijn auto daar stond"(ik had da opgezocht via infobel) Toen ik dat zei voelde ze 't warm worden onder haar voeten... "ik zou het wal appreciëren moest je mijn man er nie bij betrekken, ik heb daar heel wa met meegemaakt en we hebben tenslotte een kind samen" zei ze De volgende dag heb ik haar man gebeld om ook met hem is te praten. Hij had ook al een vermoeden dat er iets aan de gang was, zei had hem die dag ingelicht van 'haar gevoelens voor Christof'. "Ze heeft mij vorig jaar ook al eens bedrogen met iemand van haar werk, toen zijn we een 3tal maand uit mekaar geweest, maar ondertussen waren de plooien weer glad en hadden we plannen voor een 2de kind en om groter te gaan wonen..." Kortom die man zijn kaartenhuisje zakte ook in mekaar. Hij zei dat hij sukkelde met zijn rug, daardoor minder kon doen in het huishouden en zij daar moeite mee had. Hij beweerde dat hij haar met geen vinger aangeraakt had, feit is dat 1 van de 2 zal liegen he... Ik zei hem dat ik er niets aan had om tegen hem te liegen en ik het zeker niet erger wou maken voor hem, maar ik het zelf ook liever gehoord had, mocht er iemand rondgelopen hebben die ervan wist. Uiteraard belde Katrien me achteraf, om mij te bedanken, om hem in te lichten... "Tussen ons was het al kapot, je moest er geen schepje bovenop doen" zei ze Dat heb je zelf gedaan zei ik. "Gister zei je nog dat je me begreep" zei ze . Ik zeg "Jij mag mijn relatie kapotmaken en ik moet nog begrip hebben voor u" "Je hebt het alleen maar erger gemaakt nu" zei ze. Ik zeg "ik weet niet hoe het nog erger kan, ik ben toch alles kwijt" Tot daar ons gesprek... Tussendoor heb ik Christof nog enkele keren gezien en gehoord, om wat kleren te komen halen of om te vragen hoeveel geld ik van hem wil, voor ons huis. Ondertussen zijn we een 2 tal weken verder en ik verblijf hier nu alleen, in ons huis... Hij is weggelopen en beseft stilaan dat dat misschien niet zo slim was... Hoe dan ook komt er heel wat bij kijken eer dit op zijn effen is en we hebben tenslotte al betaald voor de maand april. Het geld gaat er automatisch af en dat kun je nie zomaar stilzetten... Hij vindt het natuurlijk gek dat hij betaalt en er niets voor in de plek krijgt, maar daar heeft hij zelf voor gekozen, ik ga nie zomaar plooien, niet meer... Ik ben zondag eens met een vriendin stoom gaan afblazen in Feestpaleis in Beervelde (ik mag nog steeds geen drup alcohol, maar heb mij wel goed geamuzeerd) en hij wist er natuurlijk ook al van.. Hij wil mij nie meer maar de manier waarop hij vroeg 'hoe was het in tfeestpaleis' zei genoeg... Ik deed het eerder voor mijn gedachten te verzetten dan voor hem te raken... Maar toch... Ik zei 'jij u leven', 'ik da van mij' zo heb je het toch gewild he... Ik spartel mij er wel doorheen, hoe gaat da liedje "what doesn't kill you makes you stronger" en dat is ook zo. Ik kan rekenen op veel steun van ouders en vrienden, daar ben ik echt heel blij om... Het is een nieuwe start, een nieuw leven voor mijn nieuwe, ondertussen 15 kg lichtere lichaam Iedereen vraagt mij 'hoe voel je je na je operatie?' terwijl je beter de 'oper'beter vervangt door 'rel'... Ik had liever 10 keer onder tmes geweest dan dit te moeten meemaken, maar alles gebeurt met een reden en ik zal dit alles binnen een paar maand wellicht allemaal met andere ogen zien... Nu lijkt het nog een beetje eindeloos en moeilijk, maar ben ervan overtuigd dat alles wel weer goed komt, en ik prijs mij echt gelukkig met iedereen rondom mij... Het is 'me - time' en dat ben ik de laatste tijd misschien een beetje teveel uit het oog verloren... En aan 't eind van de rit moet je verder met jezelf... Een ander gelukkig willen maken, daar is niets mis mee, maar niet ten koste van je eigen geluk... Het lucht toch op om weer mijn verhaal te doen en ik beloof dat ik er nu nie meer zoveel tijd tussenlaat... Ik zie dat er al vele mensen mijn blogje gelezen hebben, laat gerust een reactie achter xxx
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam amandel.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is bediende bij Buurtslagers.
Ik ben geboren op 17/09/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: aquagym, iets gaan drinken/eten, uitwaaien aan zee.
Ik ben veel meer dan een getal, ik ben een vrouw, een partner, een werknemer, een vriendin, een zus en een dochter...
om ook met hem is te praten.
