Het is zondag en hoewel we ons voorgenomen hadden om eens uit te slapen waren we rond half 8 al wakker. We lagen nog een beetje te kuivelen en zijn rond kwart na 8 opgestaan.
Christof is begonnen met zijn camionette van 't werk binnenin te ordenen en ik heb de benedenverdieping gestofzuigd en gedweild. Ik heb ook nog een mand was opgeplooid. Rond half 10 is Christof vertrokken (om zijn auto af te stomen).
Straks ga ik ronde pistolets halen en wa charcuterie, of gerief voor een croque monsieur, ik zie nog wel...
Nog 2 keer slapen en het gaat allemaal gebeuren, ik kan het nog maar moeilijk vatten... Gisteren zijn we nog bij mijn schoonthuis gaan eten 'biefstuk met friet', ik heb geholpen met champignonsaus te maken... Het was best gezellig, rond 22u waren we thuis... Morgenvoormiddag komt Mindy langs en na de middag Vanessa. Ik ben er nog niet echt uit of Christof zal meegaan naar de kliniek,dinsdag, ah we zien wel he. Rond 13u30-13u moet ik bellen voor mijn cardiogram, wanneer ik mag gaan. Misschien zal het dan doordringen dat dit allemaal echt is, ik weet het niet. Misschien is het omdat ik enkele weken terug al van alles gedacht heb in mijn kop, dat ik nu zo rustig ben... Alles komt goed denk ik dan opnieuw...
Alles komt goed... Daar hou ik mij aan vast, voor mezelf, voor ons en ons ongeboren kind(eren) moet ik dit doen, opdat we langer en gezonder leven

Deze nacht om 3u is Christof thuis gekomen. Eigelijk had hij niet zoveel gedronken en toch was ik teleurgesteld.
Het is me weer eens duidelijk geworden dat een man helemaal anders in mekaar zit dan een vrouw...
Terwijl ik me meer zorgen maak over hem dan over mezelf lijkt het alsof hij gewoon doet waar hij zin in heeft. Pas op, ik snap wel dat hij daar naartoe gaat, ik denk gewoon dat ik op deze moment minder kan verdragen... nog minder
Ik ben 's nachts dan ook in tranen uitgebarsten dat het mij allemaal wa teveel was en dat ik niet snapte dat hij niet wat vroeger (en uit zichzelf) naar huis was gekomen. Hij nam me in zijn armen en trooste mij. "Ik snap wel dat het voor jou niet makkelijk is nu" "het komt allemaal goed" zei hij. En meer had ik eigelijk niet nodig. Ik besef ook wel dat het leven gewoon verder gaat en het misschien  en makkelijker is als hij dingen om handen heeft, zodat hij er ook niet teveel mee bezig is... 
Nogmaals, dit is een emotionele weg die we samen moeten doorstaan om een doel te bereiken en achteraf zullen we met trots en opluchting terugkijken . En blij zijn dat we de kracht vonden om die weg in te slaan

Vandaag is het woensdag. Deze morgen heb ik even getelefoneerd met Greet (meisje van Oostende die vanaf 3de tot 6de middelbaar bij mij in klas zat). Ik heb heel het huis gestofzuigd, wat was opgeplooid, de lakens in de machine gedaan. Enkele kasten uitgemest en kort na de middag serieus wa boodschappen gedaan (zodat er genoeg drank e d in huis is voor de komende weken). Om 17u moest ik bij de dokter zijn voor cardiogram te laten nemen maar helaas was het nieuwe toestel nog niet binnen en moet ik nog eens teruggaan. We hebben samen wel wat papieren in orde gemaakt en de dokter heeft ook bloed geprikt.Hij zei dat hij denkt dat ik achteraf zal blij zijn met die beslissing en dat ik door de ingreep bepaalde kwalen en ziektes toch zal uitsluiten. Dat luchtte op, toen hij dat zei. 
Een halfuurtje later was ik thuis en heb ik macaroni met kaassaus, hesp en champignons gemaakt en gegratineerd in de oven. We hebben nog even gepraat en samen naar tv gekeken. Daarna hebben we samen de gewassen lakens opgelegd en Christof is rond 20u30 gaan slapen. Ik heb ook al enkele spulletjes klaargelegd die zeker mee moeten in mijn valiesje...
Ik heb maandag afgesproken met Mindy en Vanessa, die komen nog eens langs voor de grote dag... Vrijdagavond moet Christof naar een drink van twerk (de partners zijn niet gevraagd), van iemand die in pensioen gaat, ik zorg er wel voor dat ik iets om handen heb die avond, anders gaan de uurtjes traag voorbij gaan vrees ik...

Vandaag is het maandag. Ik heb mijn zus nog een smsje gestuurd want het is tenslotte haar 30ste verjaardag.
Er spoken de afgelopen dagen nogal wa dingen door mijne kop. Ik tel natuurlijk af en kijk ernaar uit maar ik ben ook bang voor het onbekende, de stap die ik ga zetten en hetgeen dit allemaal zal teweeg brengen.
Niet alleen het feit dat ik ga veranderen, maar ook de gewoontes die ik ga moeten afleren. Als ik de laatste tijd let op het aantal keer ik werkelijk iets in mijn mond steek, lijkt het echt een serieuze ommezwaai...
Hoeveel pijn ga ik hebben?
Ga ik eten missen?
Ga ik daar psychisch onder lijden?
Zal het moeilijk zijn om in de plaats van te eten mij volledig op het sporten te storten?
Zal ik los van mijn struize lijf, pijnlijke rug en knie dingen missen van mijn oude 'ik'?
Zal ik door mijn operatie minder buiten komen of zullen mensen mij minder uitnodigen omdat ik het meisje zal zijn 'da geoppereerd is ' in plaats van de zotte doos en levensgenieter die altijd in is voor een glaasje en of een etentje?
Tzijn allemaal dingen die ik - naarmate de dag dichterbij komt- mijzelf afvraag...
Hoe dan ook sta ik achter mijn beslissing, nog altijd, twijfels heb ik niet, ik weet dat ik een gezonder leven zal hebben en dat is op zich mijn hoofddoel : gezonder en langer leven...
Ookal voorspel ik dat we (moetie, daddy,Christof en ikzelf) wel vrij emotioneel kunnen worden de moment zelf, als ik binnen moet en als ze mij daadwerkelijk naar de OK brengen, ik weet "we staan ervoor en moeten erdoor".
Het hele gebeuren errond : het inchecken, het aftellen, de kousjes, het operatiehemdje, de kliniek, de dokters met kapjes voor hun mond... is op zich spannender en impressionanter dan de operatie zelf, want daar merk je niets van... Ik zeg ook vaak tegen mijn moetie "als ik morgen iets aan mijn hart krijg -al dan niet te wijten aan mijn overgewicht- zullen ze mij ook nie vragen of ze er mogen aan beginnen snijden, dan doen de dokters al het mogelijke om mij te helpen, en dat verwacht ik nu dus ook.
Ik ben er ook wel van overtuigd dat het in die situatie helemaal anders is omdat het plots gebeurt en je dus geen weken tijd hebt om alle pro's en contra's tegenover mekaar te zetten...
Ah het komt wel goed, hoe zeggen ze dat? "Met tijd en boterhammen"
Mijn ventje merkte vandaag ook op dat ik er toch meer en meer mee bezig loop en hij heeft daar alle begrip voor. Hij steunt me in mijn beslissing en dat doet goed. Maar hij kan zich netals ik moeilijk voorbereiden, hij is hem ook nog niet echt bewust van wat er komt... Maar ik voel me sterker met hem aan mijn zij en ik denk dat we er als koppel ook sterker zullen uitkomen, eens alles op zijn pootjes valt en achter de rug is ... Hij wil dat ik mij goed voel en gezond ben en als ik dit nu kies staat hij ook als een blok achter mij, super dus... Ik zie hem graag zu, mijn prutske...