Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn. Gezellig, zei de eekhoorn. Maar daar kom ik niet voor, zei de mier. Maar je hebt toch wel zin in wat stroop? Nou ja een klein beetje dan.
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was. We moesten elkaar een tijdje niet zien, zei hij. Waarom niet? vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan. Om erachter te komen of we elkaar zullen missen, zei de mier. Missen? Missen. Je weet toch wel wat dat is? Nee, zei de eekhoorn. Missen is iets wat je voelt als iets er niet is. Wat voel je dan? Ja, daar gaat het nou om. Dan zullen we elkaar dus missen, zei de eekhoorn verdrietig. Nee, zei de mier, want we kunnen elkaar ook vergeten. Vergeten! Jou?! riep de eekhoorn . Nou, zei de mier. Schreeuw maar niet zo hard. De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen. Ik zal jou nooit vergeten, zei hij zacht. Nou ja, zei de mier. Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!
En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. Mier, riep hij ik mis je! Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. Dat kan nu nog niet! zei de mier. Ik ben nog niet eens weg! Maar toch is het zo! riep de eekhoorn. Wacht nou toch even,klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden. Het klopt, zei de mier. Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten. Zie je wel, zei de eekhoorn.. Ja, zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.
Toen we deze middag thuiskwamen, stond er een immense goal in de tuin... Gebracht door één of andere kennis, maar echt wel een grote goal, geen kinderformaat ;-)
WERK 1: de goal afschuren Mathias en Simon hebben de goal helemaal afgeschuurd onder deskundig toezicht van mij ;-) Mathias was het snel beu, maar Simon heeft echt wel een hele tijd gewerkt (ik trouwens ook hoor ;-) tussen verbeterwerk door)
WERK 2: de goal schilderen Mathias een pot rode verf, Simon de witte... jaja, ik verloochen mijn groen voor een keertje, maar het zijn hier standard-supporters en dus ja, was de papa maar rode en witte verf gaan halen ;-) Mathias zijn witte voetbalschoenen zaten na 20cm geschilderd te hebben al onder de rode verf. Simon heeft de buurjongens meegeschilderd... Maar is eens iets anders dan te bruinen hé ;-) Heb ze dan maar voetballen gestuurd, want het ging er echt iets te heftig aan toe ;-) En dan heb ik me nog wat geamuseerd met het schilderen, gelukkig dat ze hier white spirit hebben, anders hadden mijn vingers echt wit-rood-roze gezien morgen ;-)
In elk geval; dit is het (voorlopige) resultaat. Er is nog maar één kant gedaan, dus morgen de goal omdraaien en verder werken? of zouden ze het verstand hebben om dat in het weekend te doen???
Vermits ik in Vlaanderen was, het goed weer is en vermits ik eens iets nieuws wou proberen Hebben we (Karen en ik) geknutseld met papier maché. Voor mij de allereerste keer dat ik het deed (voor zover ik me herinner ;-))
Wat hebben we gemaakt? - klein varken - groter varken - giraf - luchtballon - 4 schudders (vorm van ballon) - 2 schudders (blikjes)
Foto's volgen nog Nu weer eens naar Wallonië vertrekken voor het verrassingsfeestje ;-)
Spanning spanning Eindelijk weten we wie de nieuwe directeur wordt!! Na een half jaar is de beslissing dan toch genomen (eigenlijk op wat kortere tijd hoor).
Nu afwachten wat het geeft... Maar een dagje mag voor mij toch een beetje in een minder 'gespannen' sfeer verlopen ;-)
Alice is duidelijk in haar 'wat is dit?'-fase. Ze vraagt heel de tijd "c'est quoi?" Zo ook met een papiertje van school en als je dan papier zegt, dan zegt ze heel mooi terug "papierrrrrr"
Wat zijn de eigenschappen van migraine? Denk dat ik dat vandaag had, klinkt wel leuk hé... Een migraine-aanval... Waarom denk ik dat? Hoofd staat al hele dag op barsten. Elke stap die ik zet, voel ik nazinderen in mijn hoofd. Mijn maag draait en keert zich heel de tijd... Euhm, effe denken (en dat doet pijn, andere dagen ook trouwens).
Maar ja, we gaan rustig verder hoor, genieten voor een keertje van een half dagje, studietje daarna en dan de kinderen een heel avondje voor mij alleen ;-) Wat een geluk dat Simon een half uurtje op zijn zusje gepast heeft terwijl ik met Mathias in de zetel sliep (of beter hij sliep, ik probeerde dat). Nu zijn ze alledrie wakker... Mathias en Simon voetballen, Alice gooit met mijn boeken en als ik dan vraag om ze gewoon neer te leggen, dan kijkt ze heel schaapachtig naar mij (terwijl ze een beetje verder stapt en dan bijna in een van mijn bakken tuimelt). Maar nu amuseert ze zich met een andere groene bak waarmee ze telefoontje speelt, vraag me niet hoe
Oven opzetten nu, mss toch nog maar de strijk doen die gedaan met worden... Ze hier alledrie in bad steken, eten en bed in Genieten van de rust en waarschijnlijk zelf mijn bed in kruipen tegen 8u
Deze middag was het mijn beurt om te wachten tot alle kinderen afgehaald werden. Normaal gaan ze naar de opvang, maar woensdag is er geen opvang, dus zijn er twee leerkrachten (in elk gebouw eentje) die wachten tot alle kinderen weg zijn...
Ik had mijn 4 meerijdertjes in de auto gezet, dan was het gemakkelijker om te kijken wie er nog allemaal afgehaald moest worden. Er zaten er nog een stuk of 7 denk ik rond 12u20. Toen degene die normaal nogal laat afgehaald worden ook weg waren, bleven er nog twee zitten, broer en zus.
Toen ik vroeg wie hen kwam halen, zei de oudste: 'normaal rijden we mee met iemand, maar die is met de bus vandaag, en het kan zijn dat mama het vergeten is.' Dus dacht ik: 'ok, dan bel ik maar ff, als ze het vergeten is, kan ze vertrekken en als ik geen antwoord heb is ze mss al onderweg (de mama was vandaag thuis, dus ja). Ik bel... en wat blijkt? Die mama was het inderdaad vergeten... moet kunnen... Ze ging meteen vertrekken en een kwartiertje later (12u45) was ze er ook.
Had ondertussen mijn 4 mannen terug uit de auto gehaald en wat in het speeltuintje laten spelen... Samen met die 2 achtergebleven kindjes... Toen de mama er was, bedankte ze me dat ik het begreep, (denk ik begrepen te hebben Ik had gezegd dat er daarom een leerkracht op school bleef) en toen ze die 4 andere zag, zei ze: 'maar ik ben niet alleen precies.' Waarop ik beleefd gezegd heb dat ik die met mij meereden en dus mee moesten wachten tot iedereen weg was.
Bijkomend: de mama van die twee andere die ik meehad was een beetje ongerust en ik nam dan mijn gsm niet op (zat in jaszak) Dus ja, een beetje later thuis dan anders... maar toch thuis geraakt en alle kinderen zijn weggeraakt dus ja
Namen plakken op de kinderen zou gemakkelijk zijn, maar die kan je morgen gerust krijgen ;-)
Vandaag een dagje hulp gehad En daar heb ik dan ook handig gebruik van gemaakt (geen misbruik ;-) ook al lijkt het misschien voor sommigen zo) En vermits ik dingen uit handen kan geven, heeft mijn lieve hulpje net de kindjes in bad gestoken ;-) Voordeel is wel dat ik de tijd heb om foto's te trekken, anders laat ik die kindjes niet zo graag alleen
Daarnet toen ik thuiskwam met het staaltje dat ik voor mijn ouders in Beldico (Marche en Famenne) was gaan halen -het was geen excuus om sneller weg te gaan- Vroeg ik heel lief aan ons mama of ik geen doos papier mocht meenemen want dat we aan ons 2 laatste pakken A3 zitten en dat het toch niet echt praktisch is om zo te werken Begreep ze precies heel goed, want mocht er eentje meenemen. Toen ik daarna heel het "vervang-incident" uit de doeken deed, zei ze dat ik ook twee pakken kon meenemen, natuurlijk voor het immersie ;-) Het zal een familietrekje zijn waarschijnlijk (Wat het papier betreft, ze hebben hier een heel palet laten leveren, dus op een doos of 2 steekt het niet ;-))
In elk geval, ik neem maandag papier mee, maar ga het toch niet in de leraarskamer zetten denk ik Anders komen we er nog geen week mee toe. Dus word ik lekker egoïstisch zeker en laat ik het in mijn klas staan Wel beschikbaar ;-)
Nu mijn blogje al een weekje of twee/ drie bestaat en ik ondertussen al een dik half jaar in Wallonië werk, is het misschien eens tijd om een paar mensen te bedanken hé Dit om de heel eenvoudige reden dat ik me gewoon ongelooflijk goed in mijn vel voel, zowel hier thuis, als op het werk, als (opnieuw wat meer op mijn gemak) thuis in Vlaanderen.
Hier thuis hebben we het er al een paar keer over gehad dat ze heel toevallig mijn telefoonnummer gekregen hebben, en dat (tot zo ver ik weet) niemand daar spijt van heeft. En... Kitty ;-) Het feit dat ik mag blijven volgend jaar bevestigd dat misschien een beetje ;-) Het is en blijft moeilijk om te weten waar thuis is Zowel in Vlaanderen als Wallonië ga ik 'naar huis', ook al liggen die 115km uit elkaar, maar Vlaanderen wordt steeds vaker 'naar mijn ouders' of 'naar Karen' Dus bedankt mijn nieuwe thuis
Verder ook een woordje van dank aan mijn ouders, die me los hebben gelaten Dit vooral omdat ze wisten dat ik in een goed gezin terecht kwam denk ik, en ze wisten dat ik wel op mijn 2 voeten ging terechtkomen. Iedereen thuis gewoon bedankt om zo vriendelijk te blijven in het weekend als ik thuis kom, ook al heb ik het jullie niet altijd even gemakkelijk gemaakt...
Derde niet zo onbelangrijk iets is het schooltje ;-) De dag dat ik solliciteerde was ik helemaal ondersteboven en wou daar zo graag beginnen werken, dat ik (bij mijn ouders) thuis iedereen de oren van het hoofd heb gezaagd door te zeggen dat het zo mooi was, en echt iets was wat ik wou doen Daarna kwam de stress, want 'ik was aangenomen'. Toen ik het telefoontje kreeg van Kitty (die me eigenlijk niet wou aannemen, maar ja ;-)) zat ik net in de auto, en lukte het me ff wat minder om te rijden. Toen de dag dat ik terugging om collega's te zien, Karen en Kitty. Stress!! Zeker omdat Kitty zo ongelooflijk gestructureerd was (leek toch zo)... maar uiteindelijk kwam alles (min of meer) in orde met mij en zie me nu zitten. Klaar om er nog een paar jaartjes bij te doen ;-) Feit dat ik me goed voel op school heeft veel te maken met mijn klasje, maar nog veel meer met de sfeer op school. En ik had nooit gedacht dat het zo leuk kon zijn tussen leerkrachten onderling Dus bedankt iedereen. En speciaal Karen en Kitty, want het meeste lach ik toch om jullie en met wat jullie zeggen Ik kom met alle plezier naar school, is het niet voor de kindjes, dan is het om plezier te kunnen maken. Ook op dagjes dat ik er echt geen zin in heb, want dan weet ik dat er collega's zijn die me met alle plezier weer laten lachen (of is het toch omdat jullie jullie verplicht voelen??)
En dan als laatste, maar niet het minst belangrijkst... karen (de mijne, niet de juf ;-)) Alles wat ik al gezegd heb, speelt een grote rol bij 'mijn gelukkig zijn', maar jij hebt daar nog steeds het meeste invloed op. Bedankt mijn grootste steun en toeverlaatje, zou niet weten wat ik zonder jou moet doen; om uren aan telefoon te zagen over kindjes, over slechte toetsen, om te vertellen waar we die dag op school weer mee gelachen hebben, om... Ik weet dat je het je soms al beklaagd hebt dat je me gesteund hebt om de stap te zetten en hier te solliciteren, maar ben heel blij dat je dat gedaan hebt en dat je dat nog steeds doet. Wallonië is het einde van de wereld niet ;-) Wel te ver de dagen dat het moeilijker is, maar wees gerust dat we binnen een jaartje of 2, 3 (zo tegen dat je afgestudeerd bent) een oplossing zoeken waar we allebei mee kunnen leven ;-) Dus... een ongelooflijk dikke zoen, want zonder jou had ik nu niet hier gestaan.
Dit kan ik misschien ook in het voorwoord van een boek over mij zetten, nee? Een bedankwoordje aan al de mensen rondom mij. Alleen jammer dat zo'n boek waarschijnlijk niet verkocht wordt, alhoewel Als ik alles over school vertel ;-) Als er mensen zijn die ik vergeten ben, laat het gerust weten, voordeel aan zo'n blogje is dat je de berichten kan aanpassen
Eerst en vooral: drie kapoenen (de ene wat meer dan de andere) die allemaal één voor één mijn hart gestolen hebben J En een paar ouders dat echt wel sympathiek is, en me vanaf de eerste moment hier thuis hebben laten voelen.
Daarenboven heb ik hier nog steeds heel wat privacy wat ik wel belangrijk vind, fotos van de kamer komen nog wel een keertje ;-) Moet ik eerst nog eens opruimen.
Het ongelooflijk mooie huis, en nog belangrijker de grote tuin.
Is vanuit de wei met de schapen (zijaanzicht van het huis)
De tuin met het bos, midden op de foto zie je mss zelfs het riviertje lopen
Het bronnetje achteraan het bos, een kleine honderd meter stappen vanaf het huis ofzo, dus echt niet zo ver. Alice is hier gedoopt Kan je het je voorstellen? Iedereen super deftig gekleed en dan bij dat beekje in de modder gaan staan. Zoals je kan zien, is het water drinkbaar ;-) Mathias en Simon nodigden mij vriendelijk uit, maar had net 2 glazen water op
Het huis vanaf het bos getrokken Ooit leg ik jullie wel eens uit waar mijn kamer is enzo, maar zal wel zijn als ik fotos van mijn kamer heb
Hoewel de papa thuis was, heb ik toch ook een beetje met de kindjes gespeeld. Kwestie van mijn dagelijke hoeveelheid beweging te hebben In de klas rondlopen volstaat niet meer
Eerst en vooral de schapen dag gezegd (foto's door Simon gemaakt). Chocolat noir en de twee chocolat blanc(kes) zijn sinds gisteren moederloos, maar zoals Simon het zo mooi zei: "ze zijn groot genoeg om alleen te overleven nu." En blijkbaar stellen ze het goed zo met zijn drietjes.
Dan voetbal gespeeld Eindelijk, toch geen korte broek, vermits deze hier nog lag Super om de concentratie bij Mathias en Simon te zien als ze een bal sjotten of onderscheppen
Mathias had 2 witte eieren, François en ik hadden er met zon groene schijn ;-) (groene eieren). Mathias heel fier: Die witte eieren zijn van mijn witte kip. (Mathias heeft dus echt wel een witte kip.)
Waarop ik nogal droogjes zeg: en de groene eieren zijn van de groene kip. Natuurlijk geloofden Simon en Mathias dit niet, maar François zei meteen dat je die groene kip niet zo goed ziet in het gras
De jongens moesten toen toch eventjes nadenken, tot Simon ineens zegt (op mij wijzend): Maar we hebben wel een groene kip hé, hier is ze.
Jeej!! Ik ben de groene kip vandaag J Misschien moet ik toch eens een andere kleur proberen
Alice op ontdekking in mijn badkamer... Na het 'bat' nu ook de doesch ontdekt (zo slissend gezegd als iets) Spelletje? In en uit de douche stappen, eens op het hukske gaan zitten, weer recht, en veel rondkijken, want zoiets... had ze blijkbaar nog nooit gezien. Mijn badlampjes waren dus triest dat zij niet meer alle aandacht hadden ;-)
Ik had dinsdag naar aanleiding van de lente een lesje gegeven over dikkopjes... Had eigenlijk de laatste 15minuten van de dag gewoon een oproep gedaan om dikkopjes mee te nemen naar de klas, zodat we konden volgen hoe zo'n klein zwart puntje een kikker wordt
Was er meteen reactie van jongetje die zijn aquarium ging meenemen. De dag erna, woensdag, stond die ook echt in de klas met een aquarium, iets groter dan verwacht, maar ideaal
Dus... Kon de zoektocht naar dikkopjes beginnen. Vermits Tom en Camille naar hun oma en opa gingen, verwachtte ik de dag erna al reactie... En natuurlijk!! Ze kwamen deze ochtend met een emmer aan...
Rarara wat zat daarin, kijk zelf op de foto
7 salamanders, Camille wist me nog te zeggen dat ze ook dikkopjes hadden gevangen, maar jammer genoeg zijn deze opgegeten door onze slokop-salamanders (ook wel watersalamanders genoemd). Daarnet kwam ik na de studie (jeej) nog ff in mijn klas, en ze waren aan het kuisen. Toen ik vroeg wat ze van de nieuwe klasdiertjes vond, en uitgelegd had dat ik eigenlijk dikkopjes wou hebben, stelde Patricia meteen voor om morgen (waarop ik zei dat maandag ook goed was, weekend enzo...) dikkopjes mee te nemen, want dat ze er een hele hoop had! Jeej!! Heb ik meteen voedsel voor de salamanders Grapje hoor, ben speciaal voor hen 'gedroogde insecten' gaan halen. Volgens mij zit daar niet zo veel vlees aan, misschien waren het vegetarische insecten... Tot zover mijn dikkopjes verhaal
Na-aper-Els is weer in actie geschoten, hoewel deze aanpassing op aanvraag is van een collega ;-) Vandaar nu ook de 'lovelijn' of liefdeslijn, kwestie dat ik mijn hoofd niet te hard moet pijnigen als de vraag gesteld wordt: hoe lang zijn jullie samen? (ook al is dat al enkele jaren geleden dat ze dat nog vroegen denk ik )
Wat een baaldag... Het ging vandaag niet zo super goed op school, was een redelijk stom dagje. De kindjes maakten te veel lawaai, ze begrepen er weer niet veel van... Ocharme de mannen, want lag gewoon aan mij, ik kon geen lawaai verdragen en waarschijnlijk was mijn uitleg ook niet zo super super goed ;-)
Maar we hebben al een schuldige!! Vermits overtijd zijn bij mij toch onmogelijk is ;-) Tenzij het onbevlekt is ofzo... Dus ja, zal weer zo een beetje de tijd van de maand zijn, dus wil het zeggen dat het morgen of overmorgen weer helemaal in orde is en ik vrolijk en opgewekt voor de klas kan staan, lawaai kan verdragen, en de moed heb om alles een 3de keer uit te leggen
