Daarnet toen ik thuiskwam met het staaltje dat ik voor mijn ouders in Beldico (Marche en Famenne) was gaan halen -het was geen excuus om sneller weg te gaan- Vroeg ik heel lief aan ons mama of ik geen doos papier mocht meenemen want dat we aan ons 2 laatste pakken A3 zitten en dat het toch niet echt praktisch is om zo te werken Begreep ze precies heel goed, want mocht er eentje meenemen. Toen ik daarna heel het "vervang-incident" uit de doeken deed, zei ze dat ik ook twee pakken kon meenemen, natuurlijk voor het immersie ;-) Het zal een familietrekje zijn waarschijnlijk (Wat het papier betreft, ze hebben hier een heel palet laten leveren, dus op een doos of 2 steekt het niet ;-))
In elk geval, ik neem maandag papier mee, maar ga het toch niet in de leraarskamer zetten denk ik Anders komen we er nog geen week mee toe. Dus word ik lekker egoïstisch zeker en laat ik het in mijn klas staan Wel beschikbaar ;-)
Nu mijn blogje al een weekje of twee/ drie bestaat en ik ondertussen al een dik half jaar in Wallonië werk, is het misschien eens tijd om een paar mensen te bedanken hé Dit om de heel eenvoudige reden dat ik me gewoon ongelooflijk goed in mijn vel voel, zowel hier thuis, als op het werk, als (opnieuw wat meer op mijn gemak) thuis in Vlaanderen.
Hier thuis hebben we het er al een paar keer over gehad dat ze heel toevallig mijn telefoonnummer gekregen hebben, en dat (tot zo ver ik weet) niemand daar spijt van heeft. En... Kitty ;-) Het feit dat ik mag blijven volgend jaar bevestigd dat misschien een beetje ;-) Het is en blijft moeilijk om te weten waar thuis is Zowel in Vlaanderen als Wallonië ga ik 'naar huis', ook al liggen die 115km uit elkaar, maar Vlaanderen wordt steeds vaker 'naar mijn ouders' of 'naar Karen' Dus bedankt mijn nieuwe thuis
Verder ook een woordje van dank aan mijn ouders, die me los hebben gelaten Dit vooral omdat ze wisten dat ik in een goed gezin terecht kwam denk ik, en ze wisten dat ik wel op mijn 2 voeten ging terechtkomen. Iedereen thuis gewoon bedankt om zo vriendelijk te blijven in het weekend als ik thuis kom, ook al heb ik het jullie niet altijd even gemakkelijk gemaakt...
Derde niet zo onbelangrijk iets is het schooltje ;-) De dag dat ik solliciteerde was ik helemaal ondersteboven en wou daar zo graag beginnen werken, dat ik (bij mijn ouders) thuis iedereen de oren van het hoofd heb gezaagd door te zeggen dat het zo mooi was, en echt iets was wat ik wou doen Daarna kwam de stress, want 'ik was aangenomen'. Toen ik het telefoontje kreeg van Kitty (die me eigenlijk niet wou aannemen, maar ja ;-)) zat ik net in de auto, en lukte het me ff wat minder om te rijden. Toen de dag dat ik terugging om collega's te zien, Karen en Kitty. Stress!! Zeker omdat Kitty zo ongelooflijk gestructureerd was (leek toch zo)... maar uiteindelijk kwam alles (min of meer) in orde met mij en zie me nu zitten. Klaar om er nog een paar jaartjes bij te doen ;-) Feit dat ik me goed voel op school heeft veel te maken met mijn klasje, maar nog veel meer met de sfeer op school. En ik had nooit gedacht dat het zo leuk kon zijn tussen leerkrachten onderling Dus bedankt iedereen. En speciaal Karen en Kitty, want het meeste lach ik toch om jullie en met wat jullie zeggen Ik kom met alle plezier naar school, is het niet voor de kindjes, dan is het om plezier te kunnen maken. Ook op dagjes dat ik er echt geen zin in heb, want dan weet ik dat er collega's zijn die me met alle plezier weer laten lachen (of is het toch omdat jullie jullie verplicht voelen??)
En dan als laatste, maar niet het minst belangrijkst... karen (de mijne, niet de juf ;-)) Alles wat ik al gezegd heb, speelt een grote rol bij 'mijn gelukkig zijn', maar jij hebt daar nog steeds het meeste invloed op. Bedankt mijn grootste steun en toeverlaatje, zou niet weten wat ik zonder jou moet doen; om uren aan telefoon te zagen over kindjes, over slechte toetsen, om te vertellen waar we die dag op school weer mee gelachen hebben, om... Ik weet dat je het je soms al beklaagd hebt dat je me gesteund hebt om de stap te zetten en hier te solliciteren, maar ben heel blij dat je dat gedaan hebt en dat je dat nog steeds doet. Wallonië is het einde van de wereld niet ;-) Wel te ver de dagen dat het moeilijker is, maar wees gerust dat we binnen een jaartje of 2, 3 (zo tegen dat je afgestudeerd bent) een oplossing zoeken waar we allebei mee kunnen leven ;-) Dus... een ongelooflijk dikke zoen, want zonder jou had ik nu niet hier gestaan.
Dit kan ik misschien ook in het voorwoord van een boek over mij zetten, nee? Een bedankwoordje aan al de mensen rondom mij. Alleen jammer dat zo'n boek waarschijnlijk niet verkocht wordt, alhoewel Als ik alles over school vertel ;-) Als er mensen zijn die ik vergeten ben, laat het gerust weten, voordeel aan zo'n blogje is dat je de berichten kan aanpassen
Eerst en vooral: drie kapoenen (de ene wat meer dan de andere) die allemaal één voor één mijn hart gestolen hebben J En een paar ouders dat echt wel sympathiek is, en me vanaf de eerste moment hier thuis hebben laten voelen.
Daarenboven heb ik hier nog steeds heel wat privacy wat ik wel belangrijk vind, fotos van de kamer komen nog wel een keertje ;-) Moet ik eerst nog eens opruimen.
Het ongelooflijk mooie huis, en nog belangrijker de grote tuin.
Is vanuit de wei met de schapen (zijaanzicht van het huis)
De tuin met het bos, midden op de foto zie je mss zelfs het riviertje lopen
Het bronnetje achteraan het bos, een kleine honderd meter stappen vanaf het huis ofzo, dus echt niet zo ver. Alice is hier gedoopt Kan je het je voorstellen? Iedereen super deftig gekleed en dan bij dat beekje in de modder gaan staan. Zoals je kan zien, is het water drinkbaar ;-) Mathias en Simon nodigden mij vriendelijk uit, maar had net 2 glazen water op
Het huis vanaf het bos getrokken Ooit leg ik jullie wel eens uit waar mijn kamer is enzo, maar zal wel zijn als ik fotos van mijn kamer heb
Hoewel de papa thuis was, heb ik toch ook een beetje met de kindjes gespeeld. Kwestie van mijn dagelijke hoeveelheid beweging te hebben In de klas rondlopen volstaat niet meer
Eerst en vooral de schapen dag gezegd (foto's door Simon gemaakt). Chocolat noir en de twee chocolat blanc(kes) zijn sinds gisteren moederloos, maar zoals Simon het zo mooi zei: "ze zijn groot genoeg om alleen te overleven nu." En blijkbaar stellen ze het goed zo met zijn drietjes.
Dan voetbal gespeeld Eindelijk, toch geen korte broek, vermits deze hier nog lag Super om de concentratie bij Mathias en Simon te zien als ze een bal sjotten of onderscheppen
Mathias had 2 witte eieren, François en ik hadden er met zon groene schijn ;-) (groene eieren). Mathias heel fier: Die witte eieren zijn van mijn witte kip. (Mathias heeft dus echt wel een witte kip.)
Waarop ik nogal droogjes zeg: en de groene eieren zijn van de groene kip. Natuurlijk geloofden Simon en Mathias dit niet, maar François zei meteen dat je die groene kip niet zo goed ziet in het gras
De jongens moesten toen toch eventjes nadenken, tot Simon ineens zegt (op mij wijzend): Maar we hebben wel een groene kip hé, hier is ze.
Jeej!! Ik ben de groene kip vandaag J Misschien moet ik toch eens een andere kleur proberen
Alice op ontdekking in mijn badkamer... Na het 'bat' nu ook de doesch ontdekt (zo slissend gezegd als iets) Spelletje? In en uit de douche stappen, eens op het hukske gaan zitten, weer recht, en veel rondkijken, want zoiets... had ze blijkbaar nog nooit gezien. Mijn badlampjes waren dus triest dat zij niet meer alle aandacht hadden ;-)
Vroeg ik heel lief aan ons mama of ik geen doos papier mocht meenemen want dat we aan ons 2 laatste pakken A3 zitten en dat het toch niet echt praktisch is om zo te werken 
Begreep ze precies heel goed, want mocht er eentje meenemen.
