100 KG. Ja, terug een 11 kg bijgekomen. Jongens, jongens wat heb ik de afgelopen maanden geprofiteerd van het leven. Gevreten en gezopen. Ben exact 1 jaar bezig geweest om mijn gewicht naar beneden te krijgen. Op 3,5 maand tijd 22,5 kg afgevallen. Nadien een 11 kg omhoog, wat neerkomt op iets meer dan een kg per maand of een 40 grammen per dag. Eigenlijk valt dit best mee.
Terug tijd om opnieuw te beginnen. Heb de laatste weken een extra inspanning gedaan om 100 kg te krijgen. Dat is een mooier getal als bijv. 98,7 KG.
Doel. Niet zo scherp als vorig jaar, maar toch nog altijd 83 kg. Dwz 17 kg eraf.
Vandaag is mijn jongste zoontje jarig. Heel leuk voor het mannetje, minder fijn voor mij. Het plaatst mij voor een moeilijk te nemen dilemma. Wat met zijn verjaardagstaart (en bijhorende lekkernijen) ? Hij zal mij natuurlijk met grote ogen aankijken hoe ik straks zijn lekkere taart zal verorberen. Ik denk de oplossing te kennen.
Mijn GSM laat ik in het huis op een andere plaats. Onder de feesttafel neem ik de huistelefoon en in het geniep bel ik naar mijn GSM. Ik neem dan smachtend een paar zeer grote happen van dat lekkers en met mijn vinger doe ik teken dat ik de GSM ga opnemen. Op de WC kan ik dan op mijn gemak mijn mond ledigen. Ik weet het, dit is degoutant, maar weet iemand anders een oplossing ?
Gelukkige verjaardag Arthur. Ik weet het, ge kunt nog niet lezen, maar goed ook.
Gisteren bij de start van mijn nieuw dieet ben ik niet op de weegschaal durven staan. Deze morgen wel.
94,2 KG.
Dwz nog 12,8 kg te gaan.
Ik weet wat ik moet doen. De doelstelling is gekend. Het megaproject staat op poten. De tijdspanne is uitgetekend. De start is afgeschoten. Niemand houdt mij nog tegen.
Vakantie is voorbij. Het lekkere eten ook. Ben 3 kilo bijgekomen, wat al bij al nog meevalt. Mijn zoontjes hebben mij terug in de harde realiteit gebracht. Vandaag is hun 1 ste schooldag. Mocht niet mee. Mama ziet er veel beter uit. Sta je dan daar als papa met de mond vol tanden. Kon hen zelfs mijn dagelijkse richtlijnen voor de school niet meegeven. Ben wenend naar de wc gelopen en heb mijzelf in vraag gesteld.
Allez dan maar, nog 10 kg. Start vanaf vandaag. Fluitje van een cent. Ik geef mijzelf tot begin december.
500 KM staat al op te teller van mijn snelheidsfiets. Heb van mijn leven nooit op een koersfiets gezeten. Draai dagelijks mijn rondjes van 25 km. En dit tegen een gemiddelde snelheid van 30 km per uur. Als ik dit vertel aan geroutineerde amateursliefhebbers, ben ik een grote leugenaar. Bovenmenselijk is het woord dat nog niet in de mond is genomen. Als ik dan mijn klasse laat zien in een groepstocht van 86 km of 110 km, dan vallen vele monden open van verbazing. Gelukkig blijven sommige gebitten steken.
Moet ik nu fier zijn. Neen, spijt heb ik. Mijn euro is gevallen dat ik een roemrijke sportcarriere heb laten liggen in mijn jeugd. De sportmachine van Zutendaal zou ik kunnen geweest zijn.
Stel mij dan ook ernstige vragen bij de beroepsbekwaamheid van vele sportjournalisten, die op voorhand twijfelden of Lance Armstrong bekwaam was om de tour te rijden. Ik ben verdomme 5 jaar ouder en voel dat ik zijn capaciteiten heb. Men moet sport niet moeilijk maken.
Gewicht ? Stabiel. Ben natuurlijk nog meer spieren aan het kweken.
Kijk ernaar uit om straks weer op mijn Solex te zitten.
Mijn koersfiets is mijn grote liefde. Elke dag berijd ik haar minstens 41 minuten. En als ik dan klaar ben, heb ik met duwen en optrekken een 21 km gereden. Mijn spiermassa neemt telkens toe als ik op haar kruip.
Zaterdag was de longest day. Een rit van 86 km in groep. Nooit meegemaakt. Een rit vol emoties. Ik heb het geklaard. Toen mijn vrouw vroeg welk mijn hoogtepunt was, zei ik onmiddellijk de tractor. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik een op topsnelheid rijdende tractor voorbij gestoken met een fiets. Een uniek en fantastisch moment. Hoop dergelijke adrealinestoten nog veel mee te maken.
Gewichtsverlies ? Status quo. Spieren nemen nu mijn vet in en deze wegen zwaarder.
Spijtig dat niemand mijn superwapen geraden heeft. Het is een koersfiets met bijhorigheden zoals een blitse helm, een brilletje tegen de zon, een nauwsluitend pakje met onderin verwerkt een zeemvel, dat mijn mannelijkheid deftig accentueert. Mooie schoentjes en handschoentjes en bovenop het stuur een ultra-modern computertje.
Het gebruik is simpel. Iedere middag de fiets op en een parcours afleggen van exact 22 km. Hierin zit verwerkt een afdaling en een beklimming. Trots kan ik melden dat de gemiddelde snelheid varieert van 28 tot 30 km per uur. Niet slecht voor een beginneling. Impliceert dat in het begin mijn spiermassa zal toenemen en aldus moet u de eerste weken niet al te spectaculaire veranderingen verwachten. Maar dan.....
Op algemene aanvraag geef ik bij deze de tussenstand weer van mijn gewicht, welke ik morgenvroeg zal bereiken :
89,8 KG.
Dit ook om sommige critici de mond te snoeren. Ik ben nog altijd op koers, alhoewel ik de laatste weken te kampen kreeg met mechanische pech zoals platte band en haperende versnellingen.
Daarmee dat ik vorige zaterdag een nieuw geheim wapen heb binnengehaald. En wat voor een. Dit ga ik echter nog niet verklappen. De eerste lezer die kan raden wat deze superkracht zal zijn, krijgt een gratis uitnodiging voor de almiddels beruchte champagnefuif.
Ben zondag gaan stemmen. Mijn vrouw moest bevestigen dat ik inderdaad de persoon ben die ook gefotograffeerd staat op mijn identiteitskaart. Verbolgen over deze behandeling overweeg ik klacht neer te leggen bij de plaatselijke overheid, daar ik van mening ben dat de hele verkiezingen ongeldig zijn. Ik heb juist gestemd. Of u dit gedaan heeft, is zeer twijfelachtig. Na het stemmen (electronisch) heeft u het kaartje gewoonweg in de bus gestoken, TERWIJL DE COMPUTER AANGAF DAT DE KAART PERSOONLIJK AAN DE VOORZITTER MOEST OVERHANDIGD WORDEN. Deze wou het eerst niet geloven, maar is wel gedwongen geweest om mijn kaart in de bus te deponeren. Gezien tegenwoordig procedurefouten worden ingeroepen om een misdadiger vrij te laten rondlopen, kan ik de hele verkiezingen laten herdoen. Ik ben trouwens niet content met de uitslag in Wallonie.
Ik kan die DEN RUPO niet voor mijn ogen zien, want hij zou kunnen op mij vallen. Ben nu ook geleerd. Naar de grond staren zal ik ook niet meer. Draai mij onmiddellijk om en hou mijn twee handen beschermend op mijn, je weet wel.
"Belachelijk" is een woord dat hier een Zutendaal een echte hype is geworden. Vorige week is dit gelanceerd en door velen gesmaakt en geapprecieerd. Indien dit in de juiste context en met de perfecte tonatie wordt uitgesproken, geeft dit een immense hilariteit onder de aanwezigen. Slechts een enkeling zal dit verkeerd opvatten en als die eenzaat hierop onmiddellijk reageert, verhoogt dit onder de massa de lachsalvo's. Het feest kan gegarandeerd niet meer stuk. B-L-A-G-L-I-K.
Mijn nieuwe leven in mijn uitgestreken keurslijf heeft ook zijn negatieve kantjes. Een daarvan is een zeer geëvolueerd hautain gedrag dat sterk tot uiting komt na het innemen van een bepaalde hoeveelheid alcohol, vooral in de vorm van witte wijn. Meestal heb ik het niet door. Maar als de mensen rondom u in de lucht kijken van verveling en doen alsof ze u niet meer horen, komt langzaam het besef dat ik weer te ver ben gegaan. Gelukkig kan ik mijn vel weer redden door het uitspreken in de juiste toonaarde van het woord B-L-E-H-L-K.
Een ander is echt buiten mijn wil om. Natuurlijk geniet ik van de verhoogde vrouwelijke aandacht, maar niets is zo vervelend kennis te maken met een wellustige en gemeende mannelijke blik. En als ge dan uit schaamte naar de grond wil kijken, zie je opeens iets anders staren naar u. En dan opnieuw dat hippe woord uitspreken om u ervan af te maken en dat met een stuk in uw voeten, is zeer gevaarlijk L-I-K.
Zo zie je maar, dat het leven meer is dan afvallen alleen.
Ik moet mij verontschuldigen bij mijn die hard fans, daar ik inderdaad de laatste weken mijn blog verwaarloosd heb. Was van oordeel dat als er geen gewichtsafname was, er ook niets te melden was. Door mijn geknoei vooral op lange avonden is mijn gewicht min of meer gestabiliseerd. Wat niet wil zeggen dat ik het wil opgeven. Voor de moraal moet ik eerlijk bekennen dat het een zeer ingewikkelde legpuzzel is met meer dan 100 stukken.
Dankzij een reactie van een zeer trouwe lezer (lees : niet-lezeres) ben ik tot het besef gekomen dat het succes van mijn blog met meer dan 3000 hits niet te wijten is aan mijn angstvallige gewichtsafname, maar eerder aan het schrijftalent dat ik te berde breng. Heb het gevoel dat iedere dag een blijde boodschap is voor degenen die eventjes tijdens hun saaie werkleven mijn blog rap consulteren. Dat mijn gevoelens, die ik tracht te verwoorden, zo oprecht worden beschreven, recht uit het hart met de nodige humor ertussen, de mensen raken tot in hun ziel. Want velen zullen zich hierin herkennen, maar durven het niet hardop zeggen.
Dus moet ik maar iets vertellen :
wie heeft interesse om gratis doorlichting van zijn verzekeringsportefeuille ?
Moeiteloos terug een kilo verloren. Ga ook proberen anders te denken. In plaats van te zeggen, wauw al 20 kg kwijt, zeg ik nu, knap nog 11 kg. Ik ga dus aftellen ipv en niet meer optellen. Begrijpt ge ?
Ik ben het noorden kwijt. Afgelopen week was bijna iedere dag een leven vol decadentie. Met als resultaat een lichte verhoging van mijn lichaamgewicht van 3,1 kg. Een dagelijkse lezer zal onmiddellijk weten dat ik terug ben op 92 kg. Mentaal kraak ik aan de minutenlange hersenspinsels in mijn hoofd. Waanzinnig gek word ik ervan. Gelukkig heeft mijn vrouw de oplossing aangereikt. Gisterennacht nam ze mij mee naar buiten en wees naar de hemel. Ze vroeg of ik in de verte dat licht zag. Dat was voor mij natuurlijk niet moeilijk om dit te beamen. Dat was het poollicht en die staat altijd in het noorden, zei ze. Zo eenvoudig is het om mij terug op de rails te zetten. Tot binnenkort.
Ben meer dan 20 kg afgevallen. Nog welgeteld 11 kg en het doel is bereikt. Hoop dit te bereiken tegen begin juni als de zomer stilletjes aan begint en het tijd wordt om in de hete zon met ontbloot bovenlichaam rond te paraderen. Mijn vrouw raadt mij af om nu al de zonnebank op te zoeken gezien het risico bestaat om een paar witte strepen af te laten tekenen op mijn buik gezien de huidplooiingen die ik nu nog heb.
Voel ook bij het sporten (badminton) dat mijn spel terug een gezonde agressiviteit vertoont met de nodige snelheidsvariaties. Heerlijk. Een legendarisch spelaspect is mijn smash. Ik speel het klaar om deze af te drukken een 25 cm hoger als vroeger. Dit komt omdat ik nu in staat ben om van de grond op te veren door omhoog te springen. Los van de grond zweef ik dan in de lucht en haal dan vernietigend uit. Ze spelen niet meer graag tegen mij. Allemaal jaloers.
Schitterend. Het zicht in de spiegel met kleren aan. Zonder kleren is het een kleine ontgoocheling, gezien mijn vel wat los komt te hangen. Als ik zit en heb een gezwollen gevoel in mijn onderste lid, prikt deze in mijn navel. Biologisch is dit een interessant gegeven, want volgens mij is het mogelijk dat in de evolutieleer van de mens, deze hermafrodiet kan worden, waarbij de navel een nieuwe functie zal krijgen. En het is doenbaar. Spijtig zal dit bij mij een tijdelijk fenomeen blijven, daar ik nog 12 kg moet afvallen en hierdoor mijn buikje mooi strak gaat staan.
Dit was op zondagmorgen. Uiteraard met Pasen dit deftig gevierd. Ben deze morgen niet durven wegen, daar ik duidelijk het gevoel heb dat ik nog niet van alle eieren verlost ben. Misschien deze nacht bij de buurman gaan zitten. Heeft hij ook eens voor de afwisseling een andere kleur van ei. Nog 3200 grammetjes en ik ben op 2/3 van mijn missie.
Bovenvermeld gewicht was mijn maximum toen ik het vaderland diende in Duitsland. De 3-kleuren verdedigen was voor mij een zeer stresserend beroep. Gelukkig bood het avondvertier wat soelaas. 10 maanden lang leren in de pas lopen, groeten, lopen, aardappelen schillen, lopen, schieten, lopen, granaat zo ver mogelijk gooien, lopen, vrachtwagens rijden, lopen, toiletten zuiver maken, lopen, mond houden, lopen, schoenen poetsen, lopen, weer verkeerd schieten, lopen, hebben mij totaal veranderd. Ik liep nadien niet meer met alle gevolgen vandien. Het leger was beslist een keerpunt in mijn leven. Niet enkel op lichamelijk vlak. Ik laat mij ook niet meer commanderen. Vandaar dat ik zelfstandige ben geworden. Nu commandeer ik. Die eikels van een officieren heb ik hun ongelijk bewezen. Na 8 maanden zwoegen krijg ik van die lui te horen dat ik TOTAAL NIET in aanmerking kwam voor de promotie tot korporaal. De losers.
Ben nu op weg naar het gewicht van mijn studententijd. 88 KG. Hole.
