Mijn blog is aangevallen. Mijn dagboek is besmeurd. Mijn houvast naar vrienden, kennissen en fans is niet meer onaantastbaar. Mijn persoonlijke integriteit is te grabbel gegooid. Van buren moet ge het hebben. In mijn vorig verslag heb ik uit fatsoenlijke overwegingen mijn schranspartij niet uit de doeken gedaan. Heb ik schuld bekend en doe ik in extreme omstandigheden boete.
Reageert die buur toch niet op mijn blog met uitsmering van pietlullige details over mijn hoofdzonde die dag. Op MIJN BLOG.
Dit is een fase in mijn ontwikkeling die harde maatregelen treft. Ik doe dan ook een emotionele oproep aan mijn fans om die buur eens deftig de levieten te lezen. U kan klikken op zijn e-mailadres en zend hem uw boodschap door. Maak hem duidelijk dat dergelijke houding totaal niet past in een positief opgebouwde blog. Dat dergelijke uitlatingen zeer pijnlijk zijn voor de moreel van een vechtjas als ik.
Mijn zakdoek leg ik te drogen op de radiator. De ontstekingen aan mijn ogen zal ik inzalven.
En morgen herbegin ik met frisse moed en zal mijn buur het vergeven. Want anders is deze maatschappij niet te harden.
Mijn buren hebben het klaar gekregen om mijn zorvuldig geplande afvallingsweek volledig naar de knoppen te helpen. Ik kan het eigenlijk geen buren noemen, daar ze drie huizen verder wonen. Toen ik mij trots aanmeldde om mijn fysische omschakeling te laten bewonderen, kon ik niet vermoeden dat deze mensen in staat waren mijn ergste nachtmerrie uit te laten komen. Met hun valse lieve bewoordingen en complimenten lieten zij mij in hun sluwe valstrik vastzetten. Blind van vertrouwen in mijn medemens en natuurlijk uit ijdelheid, had ik dit totaal niet door. Met als gevolg dat die avond is geeindigd met een schranspartij van jewelste. De details ga ik u uit fatsoen niet uit de doeken doen. Maar het was verschrikkelijk. Niet geslapen en deze morgen vol schuldgevoelens naar mijn werk gegaan. Dan moet ik maar boeten en boeten zal ik. Dit kan wel recht getrokken worden. Wat mij echter zo zwaar valt is dat ik "mijn lieveling" een ganse week niet meer zal zien of betasten of strelen. Mijn weegschaal Rocky. Ik noem hem zo, daar ik fan ben van Sylvester Stallone. Deze prachtige kerel heeft ook in heel zijn leven metamorfoses moeten aangaan om te schitteren in zijn leven.
Dit betekent dan ook voor jullie, lieve lezers en lezeressen, dat ik deze week geen fabelachtige cijfers kan voorleggen.
Dag lieve Rocky, ik zie je volgende week weer.
En aan die buren (die nu ook mijn blog kennen) : verrek. Het was trouwens maar goedkope wijn en de chips was ook al na datum. En zet uw kippen in het vervolg tijdig binnen, zodat ik nog een beetje nachtrust heb.
