In de voormiddag vertrekken we vanuit ons logies en rijden op de B1 snelweg in tegenovergestelde richting als gisteren, terug naar het noorden. Dit maar voor heel even want net voorbij Keetmanshoop aan de linkerkant van de highway richting Windhoek komen we al snel aan Karas-park (WP 227). Een feest voor het oog als ik al vanaf de snelweg in de verte de vele honderden jaren oude kokerbomen (Aloe dichotoma zie staan). We slaan een gravelweg in en belanden tussen met afval gemaakte kunstwerken die er heel exotisch uitzien in deze dorre streek
A1451
[IMG]http://i54.tinypic.com/1z19vh2.jpg[/IMG]
Maar dat is uiteraard niet waarvoor we hier zijn. De kokerboom, nationaal symbool van zowel Namibië als Zuid-Afrika is geeneens een boom maar een gigantische vetplant uit de familie van de Lelieachtigen en meer bepaald uit het geslacht van de Alwijnen. Grootste vertegenwoordiger van dit symbool is de Aloe dichotoma, en dat is de plant waarvoor we hier uiteindelijk zijn. Deze met gladde bast, holle bomen worden maximaal zon zeven meter hoog en houden van extreme droogte. Dat is ook waarom ze hier zo goed gedijen tussen de grote ijzerhoudende rotsblokken die als het ware de warmte van de dag opslorpen en die geheel de nacht beetje bij beetje weer afstaan. De holle takken van deze plant werd door de oorspronkelijke bevolkingsgroep van deze streek (de San mensen) als pijlstaarten en kokers gebruikt om hun jachtpijlen in te bewaren, vandaar de naam. Hier alvast enkele fantastische exemplaren van A. dichotoma , planten van 200 tot 300 jaar oud.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat er nog een tweede kokerboom bestaat ,maar omdat ik tijdens deze reis uitzonderlijk geen plantenliteratuur bij heb om kilos uit te sparen in mijn bagage en dat er in ons logies al twee dagen geen internet verbinding is, waag ik me dus op glad ijs door te verkondigen dat een tweede veelzeldzamere soort veel lager in de stam vertakt en volgens mijn steeds meer falende geheugen naar de naam Aloe pillansii luistert ? Enfin, geen idee of we ver dan dicht bij die tweede soort zijn maar we doen met plezier en bewondering een wandeling door de wijde omgeving terwijl we van het uitzicht van deze buitenaards lijkende reuzen genieten. Inmiddels worden we aandachtig in de gaten gehouden door hagedissen allerlei die zich warmen op de rotsblokken in de ochtendzon
A1457
[IMG]http://i56.tinypic.com/30bjmdv.jpg[/IMG]
Al gauw ontdek ikeen laag bij de grond groeiende Euphorbia-soort die het hier bijzonder moeilijk heeft om te overleven, Verschillende planten hebben er het bijltje bij neergelegd na een ongelijke strijd tegen de droogte
A1462
[IMG]http://i54.tinypic.com/axej5e.jpg[/IMG]
[IMG]http://i53.tinypic.com/2cs8hlg.jpg[/IMG]
De andere exemplaren zien er alvast beter uit wanneer ze zich kunnen beschermen tegen de uitdrogende wind aan de schaduwzijde van een rotsblok; dit is alvast het enige jonge plantje dat ik er zag.
En dit is een close-up van één der cyatha aan het enige bloeiende exemplaar dat ik vond. Het lijkt mij een plant die tot de koraal-Euphorbias behoort, maar ik herinner me die alleen uit Madagascar, opnieuw het falende geheugen en geen back-up om iets op te zoeken helaas.
A1468
[IMG]http://i55.tinypic.com/156uweq.jpg[/IMG]
Na enige tijd kom ik tegenover een tweede grootwordende Aloe-soort, eentje die zijn oude bladeren niet afwerpt zoals A. dichotoma. Helaas geen enkele bloem, daarvoor zijn we echt te vroeg, de eerste regens moeten ook hier nog duidelijk vallen. Hieronder een foto van het enige exemplaar dat er nog met een verdorde bloeiaar stond. Determinatie onmogelijk, of misschien schiet iemand op het plantenforum iets op met de gps-coördinaten voor WP 227 : 26° 25 07,7 Zuid tot 18° 11 26,3 Oost op een hoogte van 1146 meter ?
A1475
[IMG]http://i53.tinypic.com/2ed7dac.jpg[/IMG]
Totslot nog deze uitzonderlijke en mij totaal onbekende observatie ; ik zag alvast één exemplaar van A.dichotoma die aangetast was door een maretak (mistletoe) soort, een bij mijn weten niet beschreven geval van parasitisme bij A.dichotoma (?) Zie bijgaande fotos als bewijs :
Tot slot zag ik ook nog twee exemplaren van een supergestreste exemplaren van een weinig opzienbarende Sansieveria-soort :
A1487
[IMG]http://i51.tinypic.com/2rhwy2f.jpg[/IMG]
Ook dit nog : ik mocht opnieuw geen souvenir meedoen, en dan maar een foto van de erg originele afvalbakken alhier, afval in afval, = recyclage in het quadraat ?
Tot slot nog dit, na deze stop heeft mijn geo-tagger het om onbekende reden begeven, dus bij de eigenschappen van de fotos vind u vanaf nu helaas geen lengte/breedtegraad meer en moet ik zoals vroeger weer op mijn ouwe getrouwe Garmin-geko betrouwen om een Waypointlijst aan te maken.
WP228 was meer van hetzelfde maar met minder planten, een ondraaglijke hitte tussen de ijzerklompen (Giants Playground genoemd) en na een halfuur hadden we het vanwege de loden hitte hier echt voor bekeken.
WP229 Was een aangename avondwandeling in een dichtbij gelegen kokerboomwoud waar enkele fotos bij zonsondergang best leuk leken. Vooral met de vele kwetterende wevervogels die in en uit hun reusachtige nesten vlogen.
Een superdag, een hele lange rit van ons verblijf in de hoofdstad Windhoek via Mariental naar het zuiden in Keetmanshoop (net geen 500 km) maar met een grootste onderscheiding voor onze chauffeur van de dag : Nele.
Amper 5 stops onderweg vanwege die afstand en een eventuele extra bonus voor Neles wishlist voor deze reis mits we vòòr 17h00 in ons logies aankomen. Om 9h30 rijden we voorbij de steenbokskeerskring.
Net voor halverwege en voor Mariëntal verlaten we de snelweg en rijden naar het westen naar een park dat luistert naar de naam Hardop Dam. Het belooft nu al weer een bloedhete dag te worden.
WP (waypoint) 222 is de eerste echte fotostop op deze reis en is aan de ingang van het park waar het meteen prijs is, enkele volgroeide kokerbomen (Aloe dichotoma) staan er te blinken in de middagzon, precies vanwege dat dichotome splitsen van de kroon van deze vetplanten voelt de gladde stam koel aan omdat deze rondom beschaduwd is tijdens hetmiddaguur. Enkele planten staan er met overvolle vruchten te pronken, nodeloos te melden dat die vruchten veilig werden opgeborgen in de bagage.
Als je er je ogen tot spleetjes knijpt zou je je haast in Sonora wanen in Mexico of in zuidelijk Arizona.Volop tafelbergen (op het Amerikaanse continent Mesas genoemd) en uitwaaierende manshoge struiken die zo voor Ocotillos zouden kunnen doorgaan.
We vervolgen onze weg in het park om net voor de oevers van het meer (WP 223) op onze linkse zijde te worden voorbegerend door een drietal voëlstruisen (struisvogels).
Aan het meer niet echt veel indrukwekkends maar een groot aantal op Daturas (Brigmansia) lijkende lage planten, nu eens met bloem dan weer met stekelige golfbalgrote vruchten.
Op de terugweg net voor de eerste vakantiebungalows staan een nieuwe zeer warmte gestreste lage Aloe-soort (WP 224).
A1378
[IMG]http://i53.tinypic.com/nw8ev.jpg[/IMG] Terug op de snelweg en zuidelijk van Mariëntalstoppen we nog even om de benen te strekken bij een picknickplaats langs de weg en als echte spoorweglui gaan we er de sporen inspecteren die we heel de rit naast ons weten liggen, echter zonder passaga van maar één trein. Bij die halte (WP 225) staan enkele Acacias net in bloei en de trosvormige verder onopvallende bloeiaren trekken honderden kleine witte, met zwarte lijnen gemarmerde vlinders aan die zich komen tegoed doen aan de nectar.
[IMG]http://i55.tinypic.com/3325xtv.jpg[/IMG] De tijd dringt dus we moeten snel weer verder en komen oponze logeerplaats aan om kwart voor vijf, het is ons gelukt ! de ingang van de aanmeldpost wordt gesierd door een Ferocactus stainesii en een Echinocactus grusoni, mensen die van cactussen houden kunnen niet slecht zijn J. Het Quivertree forest rest camp werd tijdig bereikt. Wat me ook hier weer opvalt is dat Afrikaans (doorspekt met de nodige dosis Duitse woorden) nog steeds de voertaal is.
Even verder op staan twee prachtige grote Cyphostemma juteae planten met een net beginnende bloei.
Onze slaapplaats doet onwezenlijk aan(WP 226) vanwege de plastic, iglovormige lodges die van ver het landschap overheersen. Wat was nu de bomus van deze plaats ? Precies om vijf in de namiddag worden de gasten er uitgenodigd om op het vele hectaren grote domein de cheetahs te gaan opzoeken om die te voederen. Wanneer Nele een jachtluipaard tussen de oren mag krabben en deze prompt begint te spinnen zoals een huiskat smelt ze zowaar haast, bovendien zien we enkele tientallen meters verder een trotse moeder met twee aandoenlijk ogende jongen die bezig zijn een klipdassie (soort Afrikaanse marmot) op te peuzelen.
Moe maar voldaan gaan we douchen om daarna bij een paar flessen Vonkelwijn (Zuid-Afrikaanse schuimwijn) te dineren en Greets verjaardag op een bescheiden maar gedenkwaardige manier te vieren. Gelukkige verjaardag Greet! Morgen blijven we hier een dag om de omgeving van Keetman te verkennen. Geen internet hier dus dit bericht wordt bij gelegenheid gepost. Terwijl ik dit verslag zit te tikken liggen beide dames al lang van grote katten en ander leuks te dromen. Tot gauw,
Alain
O ja, ook nog dit, blijkbaar mag je geen kokerboom als souvenir mee naar huis nemen. Ik werd dus vriendelijk verzocht om de bulldozer terug te plaatsen J
A1406
[IMG]http://i51.tinypic.com/2zscjrc.jpg[/IMG] Tot slot nog dit ; mocht je na het aanklikken van de fotolinks niet tot het gewenste resultaat komen, dan kun je dit verhaal ook bekijken waar ik gewoonlijk mijn reizen post, zijnde :
