s Morgens worden we wakker in een andere wereld; s nachts zijn een paar malse buitjes uit de hemel gevallen en het stof en zand dat zich maanden aan een stuk heeft verzameld is voor het grootste gedeelte weggespoeld zodat alles dat nog bladeren had een fris groen kleurtje kreeg aangemeten tijdens de nachtelijke regen.
Al snel verlaten we Opuwo om via de C43 snelweg naar Kamanjab te rijden
Het landschap is hier veel vlakker en ook de plantengroei ondergaat een metamorfose van succulente woestijn naar semi-aride bossen met vooral mopane-bomen ( hierover later meer), waar toch ook wel wat buitengewoons in te bewonderen valt (WP299) zoals deze dikbuikigeSesamothamnus guerichii, één van drie endemische vertegenwoordigers van deze bij ons nooit te ziene succulente bomen uit Namibia. Deze soort onderscheidt zich makkelijk van de andere twee Sesamothamnus soorten uit de Pedaliaceae familie door zijn vrij grote trompetvormige gele bloemen en zijn vertikaal op de takken staande vruchten evenals de afwisselende links/rechts bedoorning op diezelfde takken. (Wanneer ik de schrammen over mijn gehele lichaam bekijk begin ik me af te vragen of er in de Namibische droogtebossen ook planten groeien die geen doornen dragen ;-)Een overzicht van deze tot meer dan een meter dikke succulente boom :
De vele kilometers en de onophoudelijke hitte beginnen hun tol te eisen en ik voel me moe, heel erg moe, net zoals mijn reismaatjes. Daarom ook even iets minder ernstigs .
Hier worden we veterinair gekeurd, zoals eerder verteld zijn er op de hoofdwegen verschillende Gates waar zoiets wordt gecontroleerd, niet meer dan een formaliteit onder normale omstandigheden, de grootste zorg hier is de verspreiding van mond- en klauwzeer, de gevreesde runderziekte, één enkele maal moeten we met onze voeten in een ontsmettingsmiddel gaan staan terwijl de autobanden evenals een souvenir met koevel worden gesproeid met een ontsmettingsmiddel :
Net na de middag komen we in ons logies aan in Kamanjab, uitgebaat door een stel Zuid-Afrikanen en hun 19 jarige praatgrage dochter die wat gesteld is op het gezelschap van Nele en haar meteen meetroont om samen de streek te paard te gaan verkennen :
Even verder op ronde rotsblokken groeit een prachtige dikbuikige boom met roze-bruine stam, een Commiphora soort. Er zijn maar liefst 26 endemische Commiphora soorten in dit land waarvan de meesten de grenzen van de Namib woestijn als habitat hebben.
We slapen met zn drieën vrij klein behuisd met slechts een halve meter ruimte tussen de drie bedden en dat geeft problemen, voor het eerst . . . s Nachts breekt een oorverdovend onweer los en plots is iedereen wakker omdat Nele luid schreeuwt . . . is dit lieve kind bang van het onweer ? Neen, maar het dak van ons huisje blijkt niet geheel waterdicht na vele maanden droogte en in haar slaap is het blijkbaar beginnen op haar hoofd te druppelen omdat de rieten dakbedekking het begeeft. Even later ontstaat bij Greet hetzelfde probleem en na wat schuifwerk met de drie bedden kan de nachtrust worden verder gezet tot Nele opnieuw alarm slaat omdat ze(alles met meer dan vier poten is ongedierte volgens haar) deze ongenode gast in ons kleinste kamertje ontdekt. Zijn de zomerregens dan toch eindelijk begonnen ?
s Morgens ligt de zanderige bodem voor ons huisje bezaaid met langwerpige smalle vliezige insectenvleugels . . . wat mag er zich hier hebben afgespeeld ? Even later zie ik een tweetal gevleugelde termieten aanhet natte dak van onze auto kleven, hevig spartelend om hunvleugels te bevrijden. Blijkbaar vliegen termieten net voor een zomeronweer uit hun nesten weg zoals de mieren dat doen in ons gematigde klimaat tijdens een zwoele zomeravond.
Deze berichten worden vooraf geschreven en pas bij gelegenheid gepost wanneer internet een spaarzame keer bereikbaar is in Namibië.
Vandaag rijden van Opuwo via de C43, een gravelroad helemaal tot aan de grens met Angola, onze meest noordelijke bestemming tijdens deze reis op precies 17° zuid. Doel van de dag zijn de Epupa watervallen, een reeks cascades waarvan we ons laten vertellen dat zelfs op het einde van het droge seizoen, nu dus, nog steeds voldoende water aanwezig is om van dit spektakel te kunnen genieten.
Tijdens een eerste plaspauze (WP 292) zie ik de hoogste Pachypodium lealii die ik tot hiertoe mocht aanschouwen. Minimum 6 meter hoog en ook ditmaal met ongeopende bloemknoppen.
Wanneer we bij WP293 opnieuw te midden de baobabs staan blijkt één exemplaar geen bloemen noch bladeren te hebben ontwikkeld, de kroon biedt alleen nog plaats aan vele vogelnesten.
Ik vind een gat in deze Adansonia digitata en na een paar vruchteloze pogingen kan ik er mijn arm en camera in wurmen en na enkele malen te hebben geprobeerd wordt via deze foto duidelijk wat er met deze honderden jaar oude reus aan de hand is, de binnenzijde is helemaal hol :
We rijden vandaag 180 km enkele rit en naderen eindelijk de grens want plots verschijnen de eerste Hyphaene petersiana in beeld. Deze sierlijke palmen komen van nature namelijk enkel voor aan beide oevers van de Kunene; de grensrivier tussen Namibië en Angola en dragen okkernoot-grote (walnoten voor de Nederlanders) vruchten die veel als sierraad in halskettingen wordt gebruikt :
Even verderop vind ik tussen de Euphorbias de enige Adenium boehmianum die ik tijdens deze reis tot hiertoe heb gezien (WP295). Dat mag echter niet verwonderen want het verspreidingsgebied van deze Adenium soort is NW-Namibië en zuidelijk Angola
Tot heden zagen we Hoodias steeds als solitaire planten, niet zo rond de Epupa airstrip waar honderden één tot anderhalve meter hoge exemplaren zij aan zij staan van Hoodia parviflora, net als de voormelde Adenium een grensgeval nabij Angola, bovendien ook zonder bloemen en erg verdroogd (zoals hier) maar toch herkenbaar omdat het de soort is met de grootste planten van de tien endemische Hoodia soorten in Namibia.
Tijdens de gehele rit (180 km) zien we deze spaarzaam verdeelde door de droogte erg gestreste Aloë soort misschien een tiental keren langs de kant van de weg.
Het is zondagavond en we besluiten onszelf te trakteren op een feestelijk diner in een mooi restaurant in het Opuwo County Hotel dat van op een hoge heuvel uitzicht biedt over de hele streek en de bergen rondom Opuwo. Het wordt er snel erg donker en achter de bergen zien we de eerste bliksemschichten verschijnen ; zijn de zomerregens dan eindelijk op komst ? Ik ga van op het terras waar we zitten na te genieten van alweer een mooie dag het restaurant binnen om er mijn keuze te maken uit een haast decadent groots opgezet buffet. Na een praatje met de ober van dienst raadt die mij de springbok en de kudu aan; baie lekker meneer. Met een glimlach volg ik zijn advies en eet mijn buikje rond. Wanneer Greet op haar beurt het restaurant in duikt komt ze enkele minuten later ontzet weer naar buiten. Een buslading Duitsers werd er blijkbaar gedropt en hebben Greet even aan de kant geduwd omdat zij waarschijnlijk nog meer honger hebben dan wij ? Ze vliegen op het varkensgebraad af want dat kennen ze van thuis om het lekkere wild totaal te negeren. Eén van hen filmt de hele vertoning en vertelt de ober hoe hij het aangeboden lekkers in het Duits moet uitspreken. Tja, Namibië viert dit jaar zijn twintig jarige onafhankelijkheid maar dat is blijkbaar nog niet tot iedereen doorgedrongen. Morgen rijden we naar Kamanjab, richting zuidoost.
We rijden al vroeg in de morgen weg uit Palmwag om er die avond aan te komen in Opuwo, hoofdplaats van de Himbas en in hun taal het einde betekenend. Al snel herken ik planten die ik gisteren tijdens de safari/Himba tour had gezien. Bij een eerste stop (WP285) staan we te midden de Pachypodiums en mij valt op dat heel veel grote planten afgebroken takken hebben en gaten in de centrale stronken.
In een vallei aan de linkerkant van de weg (WP287) zie ik voor het eerst in twee weken massaal Sansevierias staan in het dal en ook op de westelijke heuvel tussen de Euphorbias en Pachypodiums.
Emilio, gelieve WP287 te onthouden zodat ik straks de coördinaten van je stekje terugvind .
In diezelfde valleivind ik ook een schedel en bijhorende gewei. Nele roept me vanuit de hoogte (de rijweg) toe dat ik dat ding moet meebrengen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, zoiets weegt erg veel. . .
Enfin, na grondig te hebben gewogen en bekeken door Greet en Nele leg ik deze voormalige kudu te rusten langs de kant van de weg
Bij een volgende stop staan drie grote Cyphostemma uter planten volop in vrucht. Omdat ik vrij zeker weet dat C. uter de enige Cyphostemmasoort is met die kleverige haartjes op de rode besjes is deze snel geïdentificeerd
Net voorbij de afslag naar Sesfontein (Afrikaans voor 6 bronnen) vind ik er de grootste Cyphostemma die ik in mijn leven zag. Al van ver hoorde ik de plant omdat de typische losse vellen aan de stammen flapperden in de hevige wind die er vandaag heerst maar absoluut niet voor de minste afkoeling zorgt.
We vervolgen onze weg naar Opuwo via de scenic route, aka de C 43 en passeren aldus de beruchte Joubert pas. Een stuk erg klimmend en dalend parcours dat zich tussen de bergen slingert en waar zelfs ons woestijnmonster niet zonder puffen doorgeraakt (meestal in 1e versnelling op de steilste stukken bergop en in neutrale stand en mijn rechtervoet stevig op de rem bij bergafwaarts).
Net voor we bij Opuwo komen ontdekt Greet, en dit voor het eerst in Namibië, enkele knappe, extra dikke baobabs, dit zijn exemplaren die naar mijn schatting véél dichter bij de duizend dan de vijfhonderd jaar oud zijn.
Baobas zijn een verzamelnaam voor het plantengeslacht Adansonia waarvan er één soort verspreid over het Afrikaanse continent voorkomt : Adansonia digitata. Ik zag deze soort eerder tijdens een rondreis in 2006 in Ethiopië maar hier zijn de planten vele malen dikker, groter en dus ouder. Eén andere soort groeit in Australië terwijl alle andere soorten inheems zijn op Madagscar waar ik ze ging bekijken in 2001.
Het was daar dat ik demooie Afrikaanse legende van de baobabs voor het eerst hoorde :
God was al een hele poos bezig met het scheppen van wezens allerhande en omdat hij al zoveel planten en dieren had geschapen begon hij zich zowaar te vervelen en vond het een leuke uitdaging om eens een soort bomen uit te vinden die met hun wortels in de lucht groeiden. Op die manier is de wereld met die gek uitziende baobabs verrijkt. (zie ook verder in mijn reisverhaal voor meer info over het waarom van deze legende).
Volgens mijn herinnering zijn de vertegenwoordigers van het geslacht Adansonia geeneens bomen maar succulenten en hiermee meteen de grootste vetplanten ter wereld.
Genoeg gezeurd; hier een foto van één deze indrukwekkende Andansonia digitataevenals hun vruchten op de motorkap van onze wagen :
Bij de volgende stop (WP 291) ontwaar ik enkele exemplaren die grote vogelnesten in hun kruinen torsen, maar ik meen ook meer te hebben gezien en beklim de heuvel waar ze op staan
Ben ik, nu we nog steeds niets kunnen opzoeken wegens gebrek aan internetverbinding ,helemaal aan het dromen , of staan die planten in de volle middagzon te bloeien ? En ik die steeds gedacht had dat Adansonias altijd nachtbloeiers waren geweest ?
En inderdaad, voor het eerst in mijn leven zie ik een baobab in bloei, wat een aangename verrassing :
Waarschuwing : Ik respecteer eenieders mening en daarom dit, dit dagbericht bevat functioneel naakt, wie daar problemen mee heeft gelieve niet verder te lezen.
We logeren dus in Palmwag en van daaruit worden excursies gedaan naar de typische mensen van deze streek : de Himba. De Himba zijn een semi-nomadisch volk dat oorspronkelijk in Angola woonde maar met de loop der tijden zuidelijker zijn gaan trekken en aldus in noord Namibië zijn terecht gekomen.
Nele en ikzelf zijn moe vanwege de lange dagen achter het stuur van onze wagen op een soort wegen die we in Europa absoluut niet gewend zijn. Vandaar dat we ons laten verleiden om mee te gaan met zon veel te dure geleide uitstap.
Geen planten vandaag, maar morgen passeren we zelf met onze huurauto langs hier dus ik ben van plan mijn ogen goed de kost te geven tijdens de rit.
We vertrekken om 7h30 s morgens en dat is ideaal om enkele dieren te zien omdat die dan veel actiever zijn dan tijdens de middaghitte.
Reeds na enkele kilometers rijden zien we giraffes en enkele bergzebras langs de kant van het pad :
Al moet ook gezegd dat we even dat pad waren afgereden omdat er in de verte een kleine troep woestijnolifanten zichtbaar was ; hier een koe met kalf in de schaduw van enkele bomen :
We rijden eenhonderdtal kilometer verderop om iemand op te pikken die de Himba taal begrijpt en voor ons zal tolken. Wanneer we het dorp binnenkomen blijkt er niemand aanwezig met uitzondering van een jong mesje en haar kleine broertje. Na wat aandringen van onze tolk gaat het verlegen wicht haar hut binnen en toont ons hoe haar volk hun huid versiert met oker en vet.
Inmiddels zien we de stamgenoten in de verte aankomen, ze waren naar een begrafenis in een naburig dorp.
We stellen ons voor en groeten hen in hun taal : mora-mora. Een himba wrijf je de hand ipv van die te drukken. Een handdruk schijnen ze beledigend te vinden omdat door iemands hand te drukken je te kennen geeft dat je meer kracht bezit dan hem/haar en ze op die manier probeert te imponeren door je kracht te tonen.
Alle Himba vrouwen lopen met ontblote borsten omdat er bij hen geen enkele sexuele connotatie met vrouwenborsten bestaat, die worden puur als voedingsorganen gezien. Volwassen vrouwen met ontblote enkels daarentegen vinden ze echt absoluut getuigen van slechte smaak, zoiets is helemaal not done. Zo zie je maar hoe opvoeding en cultuur een mens zijn denkpatronen beïnvloeden. Hier een jonge Himba vrouw, knappe gezichten vind ikzelf :
Er wordt ons ook nog getoond dat je een Himba aan velerlei zaken kunt herkennen, zo worden de vier tanden tussen de hoektanden van de onderkaak er reeds bij jonge kinderen uit getikt om ze zo als stamlid herkenbaar te maken.
Het was me al een hele poos duidelijk geworden dat een Himba man ons drieën met meer dan normale interesse aanstaarde en om hier meer duidelijkheid over te scheppen moet ik enkele dagen terug in de tijd :
Telkens je een nationaal park binnen of buiten rijdt in Namibië wordt je ID + nummerplaat van je wagen manueel in een register genoteerd. Geen slecht systeem, want op die manier is het snel duidelijk of iemand al dan niet heeft uitgecheckt of op de één of andere manier is in de problemen is geraakt waarna een zoektocht kan worden opgezet. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, bij één van die gelegenheden doen Greet en Nele het nodige papierwerk terwijl ik wat hang rond te lummelen in de bijhorende souvenirshop. Ik vind er twee leuke armbandjes in dierenhuid voor bijna geen geld en koop die om ze bij de dames al lachend om de pols te binden met de woorden dat ze voortaan tot mijn stam behoren.
Terug naar het heden : via onze tolk vraagt de Himba man aan mij waarom ik maar één dochter heb meegebracht (Nele) en waarom ik wel twee vrouwen meebracht. Naast onszelf is een Duitse vrouw meegekomen op uitstap en ik leg de Himba man uit dat die vrouw van een nevenliggende stam is maar geen familie van ons.
-Begrijpen jullie elkaar dan ?
-Ja hoor, de vrouw van de Duitse stam spreekt een dialect dat op dat van ons gelijkt maar toch niet helemaal hetzelfde is.
De man knikt instemmend maar vraagt plots welk soort wild wij dan wel met onze stammen bejagen in België ?
Ik kijk onze tolk niet begrijpend aan en de Himba man begint druk naar de beide armbanden te wijzen die Greet en Nele rond de pols dragen.
Hij zegt (en dat op het zicht) nooit dat soort dier te hebben gezien of bejaagd en vraagt of hij daar eens mag aan voelen?
Tuurlijk jongen, doe maar, en wanneer één van beiden hem het kleinood overhandigd zegt hij nooit eerder in zijnleven zoiets zachts te hebben gevoeld; hij is duidelijk onder de indruk. Verbaasd nemen we de polsband terug en zien dan pas dat op de drukknop in miniscule letters dit gedrukt staat : Cape Cross seals.
Ik heb verdomme zeehondenpels gekocht zonder het te beseffen. Nodeloos te vermelden dat we dit spul meteen heel ver weg hebben opgeborgen en de dames het nooit meer om de pols hebben gehad.
Na een lange terugrit naar ons logies kaarten de meisjes nog wat na bij een glaasje wijn voor onze slaaphutover de avonturen van de afgelopen dag :
