Opnieuw een dag van vele kilometers rijden in onze woestijnmobiel. Nele heeft enkele van haar favoriete CDs meegebracht op deze reis en om acht uur in de morgen brult Till Lindemann dat een mens in brand staat in Rammstein. Een eerste halte dient om eindelijk een foto te nemen van de in Afrika alom tegenwoordige weversnesten in oude Acacia parasolbomen. Deze in kolonies levende vogels bouwen nesten die een enorme omvang hebben met tientallen in en uitgangen, een echte vogelstad als het ware.(WP 257). Vaak breken de dikke takken van deze bomen af onder het gewicht van deze nesten.
We zijn meteen wakker en rijden noord richtingSolitaire. Solitaire is gat in de woestijn dat bestaat uit 1 benzinestation annex souvenirshop. Eén luxe lodge en tot slot de bekendste bakkerij van Namibië; vooral hun appeltaart verdient enige aanbeveling (WP258). We worden er verwelkomd door een grond-eekhoorn.
Hierna rijden we door een vervelend zanderig maanlandschap (er groeit absoluut niets) om in de late namiddag aan te komen in Walvisbaai. Walvisbaai was jarenlang een Zuid-Afrikaanse enclave in Namibië vanwege de economisch zeer belangrijke diepwater haven. Deze moderne stad is met zijn 60.000 inwoners een aantrekkingspool voor vele mensen die de dorre woestijn ontvlucht zijn. Ten westen van Walvisbaai ligt een uitgestrekte lagune waarin vele duizenden watervogels zoals flamingos en pelikanen zich thuis voelen en dit ten midden uitgestrekte ondiepe opvangbekkens waar zout wordt gewonnen door deze te laten verdampen bij laag water (Salt Works).
OK, dit heeft absoluut niets met planten te maken en hoort hier dus misschien niet echt thuis maar moet er wel bij om het verhaal te vervolledigen. Sossusvlei is nu eenmaal het hoogtepunt van toeristisch Namibië en ja, ook wij hebben duin 45 plichtsgetrouw beklommen zoals in het de boekjes staat (WP 254) :
waar je mits vroeg genoeg opstaan (over de middag is de temperatuur er sowieso niet te harden) en op voorwaarde er vóór de grote massaaan te komen kun je nog allerlei sporen van de zich tot de nacht beperkende activiteiten van de locale fauna zien :
Om er tot slot in een uitgedroogde kleipan de schoonheid te mogen aanschouwen van tientallen skeletten van lang geleden gestorven bomen( Kameeldoringin het Afrikaans =Acacia erioloba)), die er in de ochtendzon een onaardse schoonheid tentoon spreiden :
Een overgangsdag en kilometervreter. Vanuit de ietwat ingedommelde en erg winderige kustplaats rijden we oostelijk naar Aus om vanaf dan pal noord te rijden via de scenic gravelroad richting Sossus Vlei, de topattractie van Namibië waarvan de foto op elke vakantiefolder prijkt. Resultaat, alle in de nabijheid gelegen logeerplaatsen zijn volledig geboekt en we vinden logies op zon vijftig km ten zuiden van deze attractie in de Hammerstein lodges, alle logies in deze streek zijn dan ook buiten proportie duur. Net onder Luderitz ligt Kolmanskop, een verlaten spookdorp dat de tand des tijds amper heeft doorstaan en zijn bloeiperiode kende tijdens het interbellum. Enkele toeristische kiekjes :
Omdat het nu eenmaal middag is en nadat we net het Namib Rand Nature Reserve zijn binnengereden blijkt onze tripteller op 2000 km te staan, niet slecht voor een land met hoofdzakelijk gravelwegen, een auto met het stuur aan de verkeerde kant en de bedoeling om aan de linker kant van de weg te rijden. We besluiten dit te vieren met een geïmproviseerde sandwich uit het vuistje(WP 251)
Uren later, stoppen we omdat in de heuvels al een poosje grote groepen Euphorbia virosa te bemerken zijn en plots ook (helaas achter) de weidafsluiting enkele prachtexemplaren staan. Van op een geschatte afstand van 30 meter hoor ik een gezoem van jewelste op en rond zon plant. Niets is onmogelijk en ik raak alsnog over de afsluiting om deze plant van dichtbij te gaan observeren.
Honderden, correctie, duizenden cyathias staan in volle bloei en een ware micro wereld van talloze insecten profiteert van de tijdelijke overvloed aan nectar :
Enkele uren later en zon 500 km gravelwegen komen we moe maar voldaan aan in ons logies. Kleine correctie, ik ben ontgoocheld dat ondanks het tegenovergestelde op hun site staat vermeld ook hier geen wifi-verbinding is te bespeuren, enfin, hopen op beter . . .
Na een vroeg ontbijt verlaten we de logeerplek in Rosh Pinah en volgen de uitbaters in hun bakkie richting zuid. Bij de eerste dirtroad slaan we links af van de hoofdweg richting Namusberg om bij de eerste splitsing de verboden aftakking links te volgen met bord no entry, mining erea. Vervolgens rijden we nog een kilometer om na een hekken te zijn gepasseerd tot stilstand te komen aan deze afsluiting WP246.
Van op een eerste rustpunt kijken we uit op de wijde naakte vlakte ten zuiden van Rosh Pinah . Onze begeleiders vertellen ons dat ze er hun zaak begonnen in het voorjaar 2008 en dat deze gehele vlakte toen een groene oase was. Normaal begint het regenseizoen eind oktober en bestaat deze uit regelmatige buien tot eind november om daarna in december in volle hevigheid los te barsten. Dit is sedert 2008 niet meer gebeurd en alhoewel iedereen vanwege de wolken gisteren hoopvol omhoog keek bleef de regen achterwege. Het lijkt duidelijk dat ook hier ernstige klimaatswijzigingen aan de gang zijn. Met een zucht vervolgt de jonge man dat er dit jaar amper 5 mm regen is gevallen in Rosh Pinah.
Net boven de zinkmijn en naar adem happend toont hij ons de twee grootste halfmensen uit Rosh Pinah, die zij aan zij over het mijnstadje en diens werkgever uitkijken :
Op dezelfde richel maar onbereikbaar staat een mij onbekende Hoodiasoort met kleine crèmekleurige bloemen te bloeien. De losliggende rotsblokken verhinderen me echter deze plant van héél dichtbij te gaan bekijken, jammer.
Plots blijkt Cocco twee klipdassies hoog op de heuvel in de gaten te hebben en vergeet even dat hij maar een hond is en gaat er helemaal achteraan. Slechts met veel moeite kan door zijn baasjes tot de orde worden geroepen.
Wanneer ik even verderop een foto neem van een Sarcolcaulonpatersoniivraagt onze gids of ik de Afrikaanse naam van deze plant ken ? Neen dus . . . Waarop hij Boesmankers antwoordt (Bosjesmannenkaars)
Vragend kijk ik hem aan en hij gaat verder dat deze planten, dood of levend zoveel olie bevatten dat nadat je ze hebt doen vuur vatten nog uren kan branden zoals een kaars. Hij raapt een dode plant langs de kant van het pad en toont wat hij bedoelt
Na deze mooie voormiddag nemen we afscheid van onze gastheer en vrouw en na te hebben gepakt verlaten we Rosh Pinah en rijden langs het enorme Sperrgebiet richting Luderitz. Dit niet zonder een stop in te lassen om er de verwilderde paarden in de woestijn te gaan bekijken na in Aus te zijn afgeslagen.(WP 247)
Gisterenavond, sprak ik met de eigenaar van het logies waar wij verbleven na het diner. Ik voreg hem of hij wist waar de straatnaam van zijn lodge naar verwees. Het antwoord was ja, en of ik weet hoe een halfmens er uit ziet. Ik zeg hem dat ik er een tweetal in mijn serre heb staan van pas enkele jaren oud. Of hij misschien ook weet waar die kerels dan wel groeien ? Uiteraard, wel bepaald op nog maar drie plaatsen; 2 in het Richterspark over de grens in RSA, en één plek in Rosh Pinah op privé-terrein.
Vandaag 4 november steken we mits de nodige papieren van de verhuurmaatschappij van onze wagen de grens over naar het aards paradijs voor elke rechtgeaarde C & S liefhebber :Richtersveld Nationaal Park. Dank zij Gunther en Ernst Van Jaarsveld weet ik dat ondanks wat de reisgidsen ook beweren dat ik geen dagpermit nodig heb om het park te betreden tijdens deze periode van het jaar.
En dank zij de uitleg van de eigenaar van onze lodge die op mijn kaart van Richtersveld heeft aangeduid waar de halfmensen groeien steken we met een gerust gemoed de grens en de Oranjerivier over die de grens tussen Namibië en RSA is in Sendelingsdrift, tevens ingang van Richtersveld NP /
Vooraleer verder te gaan met het verhaal, dat overigens grotendeels uit fotos bestaat van vetplanten en meer vetplanten toch even een woordje uitleg over wat halfmensen zijn voor de niet plantenliefhebbers die dit verhaal proberen te volgen :
Deze zeldzame vetplant behoort tot het plantengeslacht van de Pachypodiums (letterlijk vertaald = dikvoeten). Dit geslacht heeft enkele vertegenwoordigers in Namibië, Zuid-Afrika en verder een groter aantal in Madagascar.
Eerst de ernstige uitleg over deze planten.Pachypodium namaquanums groeien in erg dorre plaatsen op meestal zuidelijke heuvelflanken rond de Oranjerivier en worden anderhalve tot twee meter hoog. De kroon van de plant richt zich altijd in noordelijke richting (we zijn op het zuidelijk halfrond, dus de planten draaien hun kopje naar de zon). In de ochtend- of avondschemering lijken de silhouetten van deze raar uitziende planten een beetje op mensen die staan te treuren.
En dan nu het verhaal zoals het door de Khoi en de Nama wordt verteld, twee van de eerste stammen uit zuidelijk Afrika. Het verhaal gaat dat de Nama oorspronkelijk ten noorden van de Oranjerivier woonden en daar een oorlog verloren tegen een sterkere stam. Hierdoor moesten de Nama uitwijken bezuiden de Oranjerivier. De stamleden die vol weemoed op de heuvels rond de Oranjerivier naar hun verloren gegane gronden in het noorden keken veranderden ter plaatse in planten en staan tot vandaag mijmerend naar hun vroegere thuisland te staren.
U zult me moeten geloven op mijn woord want de plantkop was net te hoog om die van bovenaf te fotograferen maar aan de basis van de bloembuis zaten twee wolluizen. Niet alleen in onze verzamelingen hebben we dus last van die veelvraten.
Hier een kort overzicht van de vele tientallen vetplanten die we zagen, al dan niet in bloei :
En snel een foto te nemen van deze Hoodia met vruchten :
A1766.
[IMG]http://i53.tinypic.com/w0p8w0.jpg[/IMG]
Moe maar voldaan komen we terug aan in onze lodge waar het jonge stel dat er de zaak uitbaat me een uniek voorstel doet.
Of ik interesse heb om s anderendaags de halfmensen te gaan bekijken die aan de Namibische kant van de grens staan. Voorwaarde : om 06h00 ontbijten, zij zorgen voor frisdrank en een sandwich tijdens de lange klim en hun allerliefste hond Cocco gaat mee om zich uit te leven in de heuvels boven de zinkmijn van Roch Pinah.
Euhh, en wat moet dat kosten aub ?
Ach, alles samen voor jullie drie :300N$ (=30 Euro) en we zijn voor de middag terug in de lodges want er staat jullie daarna nog een lange rit te wachten naar de kust van de Atlantische oceaan via de verboden zone.
Dankbaar maak ik gebruik van hun aanbod !
Tot morgen,
Alain
Opnieuw de link waar de foto's meteen te zien zijn :
Vroeg in de morgen, net na een ontbijt verlaten we het Cañon Roadhouse nabij de Fishriver cañon, een lodge in het teken van de vooroorlogseDuitse Gründlichkeit, maw alles kan blijven dienen en om een kwinkslag zitten wir nimmer verloren :
We rijden helemaal tot aan de zuidgrens met Zuid-Afrika (RSA) om er via het grensstadje Noordoewer (whats in a name) de scenic gravelroad along the Orange River te nemen naar de westkant van de grens met Namibië/RSA. Alleen wordt die dirtroad, oftewel gravelroadop dit eigenste moment en onder onze eigen hete kont omgetoverd in een asfaltweg, letterlijk terwijl we er over rijden !
Na een twintigtal kilometer voorbijNoordoewer waar we lunchten in de Wimpys en na de asfaltervaring verandert de D 212 in wat het beloofde te zijn, een dirtroad, ons soort wegen waar we ons het best op thuis voelen met ons 4x4 monster. Al gauw gaat Nele in de remmen wanneer ik links (aan de kant van de oever) opnieuw talloze E. virosa ontdek op een heuvelrug. Ook hier valt net zoals aan Fishrivercanon op dat sommige stammen aan hun groeipunt lijken aangetast met een gelige schimmel, de struggle for life lijkt ook hier volop bezig. . .
A1631
[IMG]http://i54.tinypic.com/1zxtsn6.jpg[/IMG]
Op diezelfde stop staat ook veel ander vets waaronder deze dode plant, iemand die dit herkent ? Enkele meters verderop vind ik slechts één levend exemplaar en nu pas wordt het duidelijk dat het hier om een Sarcocaulonsoort(S.patersonii ?) gaat uit de familie van de Geraniums. Misschien moet ik volgende zomer maar eens wat anders in mijn pelargoniumpotten planten J
Ook die niet/vettig grut lijkt hier goed te gedijen :
A1639
[IMG]http://i52.tinypic.com/68d3sm.jpg[/IMG]
Bij een volgende stop (WP237) bekent de andere kokerboom plots zijn plaats in het landschap, Aloe pillansii . Een veel slankere (en blijkbaar is mijn geheugen niet helemaal dood want duidelijk lager in de stam splitsend dan de eerder geziene A. dichotoma) :
A1641
[IMG]http://i53.tinypic.com/20iub90.jpg[/IMG]
In de onmiddellijke omgeving groeit dit vetplantje dat de droogte maar net lijkt te doorstaan; foto van plant en bloem :
Bij WP 238 gaat Nele volop in de remmen wanneer ik STOP brul omdat ik in een ooghoek en in dezelfde kleur als derotsen iets meen te herkennen waarvan ik met zekerheid weet dat ik de heer Bosma zal doen watertanden: een bijna 1 meter hoge Hoodia in volle glorie, één slechts één exemplaar in de wijde omgeving op een gelijkkleurige rotsformatie :
A1662
[IMG]http://i51.tinypic.com/15pgvhh.jpg[/IMG]
Is dit nu al de foto van deze reis ?
Moe maar voldaan komen we in de nabijheid van het mijnstadje (zink) Rosh Pinah, een stofwolk uit de mijn komt ons tegemoet gewaaid. Deze plaats doet (ook qua uitzicht) akelig veel aan Taltal denken in Chili :
A 1665
[IMG]http://i53.tinypic.com/rmvgwg.jpg[/IMG]
Op goed geluk hebben we er telefonisch logies geboekt vanuit Keetmanshoop . . . Het is sinds meer dan 20 jaar mijn droom om ooit de halfmensen in levende lijve te zien. Dit is naar mijn persoonlijke mening de moeilijkste plant om in onze NW-Europese kassen te laten overleven. . .
Zou het eventueel mogelijk kunnen zijndat de straatnaam van ons logies enige voorspelling inhoudt ???
Come and see at this theatre next time J
A1767
[IMG]http://i56.tinypic.com/ra97pi.jpg[/IMG]
Alain
Opnieuw, mochten de foto's onbeschikbaar zijn, (ik zie ze hier ook niet in Namibia) maar vrienden hebben me geneld dat die wel doorkomen op deze link :
s Morgens vertrekken we vroeg na ons ontbijt in Keetmanshoop, echter niet zonder eerst in de plaatselijke Spar extra ijs en water te hebben ingeslagen want vandaag wordt het bloedheet. We rijden 180km zuid langs de B1 tot Grunau, het laatste dorpje waar een regulier tankstation is te vinden. Ontgoocheld rijdenwe terug verder vanwege een bord no more diesel. Zo dat was dan dat, de benzinemeter van onze Hilux staat gelukkig nog op vol maar de resterende hoeveelheid brandstof is moeilijk in te schatten met een dubbele tank. De benzine-indicator begint immers pas te zakken wanneer de hoofdtank helemaal leeg is.
We vervolgen onze weg via de C 12 richting Fish River Cañon, een niet geasfalteerde weg. De dames willen een foto van enkele grote rotsblokken naast de spoorweg. Bij het uitstappen (WP 230) zie ik meteen dat we hier op kwartsgrond lopen, zeer bemoedigend qua vooruitzichten voor plantengroei. En inderdaad al na enkele stappen zie ik deze zeer verdorde Mesemb
A1531
[IMG]http://i56.tinypic.com/333z4ih.jpg[/IMG]
Om enkele passen verder twee verschillende soorten kleine Euphorbias te zien, vooral de tweede vind ik spectaculair :
Het is hier erg droog en dor en wetende dat elke Euphorbiasoort een giftig latex sap bevat moeten de geiten die we hier zien rondlopen wel erg wanhopig op zoek zijn naar voedsel want ik zie er verschillende van die stekelige Euphorbiaplantjes uit de grond gestampt om aan de wortels te kunnen eten :
A1536
[IMG]http://i52.tinypic.com/1zvzy13.jpg[/IMG]
Terwijl dit klein spul blijkbaar niet op het menu staat :
A1538
[IMG]http://i54.tinypic.com/9zvcdz.jpg[/IMG]
Het vervelende aan Namibia is dat, in tegenstelling met Amerika en Europa, waar de weiden worden afgesloten met prikkeldraad, iets waar je gemakkelijk onder op boven kunt klimmen om interessante dingen van dichtbij te gaan bekijken, dit hier absoluut geen optie is. Alle afsluitingen zijn gemaakt uit een soort grootmazig kippengaas, bovendien vaak in dubbele hoogte van een normale afsluiting (waarmee wilde dieren van de weg worden geweerd). Bovendien zijn de afsluitingen steeds van een elektrische draad voorzien.
A1542
[IMG]http://i52.tinypic.com/2pridtc.jpg[/IMG]
WP 231 en volgende zijn spectaculaire fotostops in het FishRiver/Ai-Ais-Richtersveld Transfrontier Park
A1551
[IMG]http://i54.tinypic.com/j80c9z.jpg[/IMG]
Eén van die uitkijkposten (WP234) heet Fish River viewpoint The Edge. Dit is mijn leukste stop want plots verschijnen hier de Euphorbia virosa planten die ik mij herinner uit een recentelijk artikel al weet mijn vreselijke geheugen niet meer of het in de KuaS of in Euphorbia World was, zucht).
A1562
[IMG]http://i53.tinypic.com/14keka9.jpg[/IMG]
Hier Greet en Nele bij een middelgroot exemplaar
A1566
[IMG]http://i54.tinypic.com/14vntyd.jpg[/IMG]
In deze extreme droogte zie ik slechts één plant met beginnende knopvorming
A1570
[IMG]http://i56.tinypic.com/nzrqzk.jpg[/IMG]
De planten zijn duidelijk aan een overlevingsstrijd bezig want bij sommige planten is duidelijk dat de buitenste stammen afgestorven zijn, het laatste stadium van de strijd lijkt te zijn aangevat, iets wat ik eerder ook bij veschillende Copiapoa-soorten zag in de extreme droogte van de Atacama woestijn in Chili.
A1571
[IMG]http://i53.tinypic.com/9t1rg4.jpg[/IMG]
De enige begeleidende plantensoort dat hier nog staat is een roodgestreste Aloë garipensis waarvan de meesten in het puin van het dal lijken te groeien
We besluiten dat het welletjes is geweest en rijden naar de uitgang van het park, alwaar we in de schaduw en bij slechts 38°C genieten van een welverdiende frisse pint alvorens terug te rijden naar ons logies :Cañon Roadhouse (WP 235), een logies dat is opgebouwd rond het thema oude wagens. Die mensen hebben gevoel voor humor en willen ons laten geloven dat een kokerboom dwars door het motorblok van een oldtimer is gegroeid J
Gevoel voor humor in meer dan één betekenis van het woord, want een internetaansluiting per telefoonlijn kost er 40 NAD (Namibische Dollar) voor een halfuur ofwel 5 Euro, neen, dank u wel.
Tot wederhoren,
Alain
Nawoord : sorry voor het vertraagd posten van deze berichten maar internet is hier echt nog een zeldzame bedoening en indien wel aanwezig, héél duur vanwege de satellietverbindingen.
Lukt het niet om de fotos te bekijken ? Misschien wel op deze site waar ik gewoonlijk mijn reisverhalen post :
In de voormiddag vertrekken we vanuit ons logies en rijden op de B1 snelweg in tegenovergestelde richting als gisteren, terug naar het noorden. Dit maar voor heel even want net voorbij Keetmanshoop aan de linkerkant van de highway richting Windhoek komen we al snel aan Karas-park (WP 227). Een feest voor het oog als ik al vanaf de snelweg in de verte de vele honderden jaren oude kokerbomen (Aloe dichotoma zie staan). We slaan een gravelweg in en belanden tussen met afval gemaakte kunstwerken die er heel exotisch uitzien in deze dorre streek
A1451
[IMG]http://i54.tinypic.com/1z19vh2.jpg[/IMG]
Maar dat is uiteraard niet waarvoor we hier zijn. De kokerboom, nationaal symbool van zowel Namibië als Zuid-Afrika is geeneens een boom maar een gigantische vetplant uit de familie van de Lelieachtigen en meer bepaald uit het geslacht van de Alwijnen. Grootste vertegenwoordiger van dit symbool is de Aloe dichotoma, en dat is de plant waarvoor we hier uiteindelijk zijn. Deze met gladde bast, holle bomen worden maximaal zon zeven meter hoog en houden van extreme droogte. Dat is ook waarom ze hier zo goed gedijen tussen de grote ijzerhoudende rotsblokken die als het ware de warmte van de dag opslorpen en die geheel de nacht beetje bij beetje weer afstaan. De holle takken van deze plant werd door de oorspronkelijke bevolkingsgroep van deze streek (de San mensen) als pijlstaarten en kokers gebruikt om hun jachtpijlen in te bewaren, vandaar de naam. Hier alvast enkele fantastische exemplaren van A. dichotoma , planten van 200 tot 300 jaar oud.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat er nog een tweede kokerboom bestaat ,maar omdat ik tijdens deze reis uitzonderlijk geen plantenliteratuur bij heb om kilos uit te sparen in mijn bagage en dat er in ons logies al twee dagen geen internet verbinding is, waag ik me dus op glad ijs door te verkondigen dat een tweede veelzeldzamere soort veel lager in de stam vertakt en volgens mijn steeds meer falende geheugen naar de naam Aloe pillansii luistert ? Enfin, geen idee of we ver dan dicht bij die tweede soort zijn maar we doen met plezier en bewondering een wandeling door de wijde omgeving terwijl we van het uitzicht van deze buitenaards lijkende reuzen genieten. Inmiddels worden we aandachtig in de gaten gehouden door hagedissen allerlei die zich warmen op de rotsblokken in de ochtendzon
A1457
[IMG]http://i56.tinypic.com/30bjmdv.jpg[/IMG]
Al gauw ontdek ikeen laag bij de grond groeiende Euphorbia-soort die het hier bijzonder moeilijk heeft om te overleven, Verschillende planten hebben er het bijltje bij neergelegd na een ongelijke strijd tegen de droogte
A1462
[IMG]http://i54.tinypic.com/axej5e.jpg[/IMG]
[IMG]http://i53.tinypic.com/2cs8hlg.jpg[/IMG]
De andere exemplaren zien er alvast beter uit wanneer ze zich kunnen beschermen tegen de uitdrogende wind aan de schaduwzijde van een rotsblok; dit is alvast het enige jonge plantje dat ik er zag.
En dit is een close-up van één der cyatha aan het enige bloeiende exemplaar dat ik vond. Het lijkt mij een plant die tot de koraal-Euphorbias behoort, maar ik herinner me die alleen uit Madagascar, opnieuw het falende geheugen en geen back-up om iets op te zoeken helaas.
A1468
[IMG]http://i55.tinypic.com/156uweq.jpg[/IMG]
Na enige tijd kom ik tegenover een tweede grootwordende Aloe-soort, eentje die zijn oude bladeren niet afwerpt zoals A. dichotoma. Helaas geen enkele bloem, daarvoor zijn we echt te vroeg, de eerste regens moeten ook hier nog duidelijk vallen. Hieronder een foto van het enige exemplaar dat er nog met een verdorde bloeiaar stond. Determinatie onmogelijk, of misschien schiet iemand op het plantenforum iets op met de gps-coördinaten voor WP 227 : 26° 25 07,7 Zuid tot 18° 11 26,3 Oost op een hoogte van 1146 meter ?
A1475
[IMG]http://i53.tinypic.com/2ed7dac.jpg[/IMG]
Totslot nog deze uitzonderlijke en mij totaal onbekende observatie ; ik zag alvast één exemplaar van A.dichotoma die aangetast was door een maretak (mistletoe) soort, een bij mijn weten niet beschreven geval van parasitisme bij A.dichotoma (?) Zie bijgaande fotos als bewijs :
Tot slot zag ik ook nog twee exemplaren van een supergestreste exemplaren van een weinig opzienbarende Sansieveria-soort :
A1487
[IMG]http://i51.tinypic.com/2rhwy2f.jpg[/IMG]
Ook dit nog : ik mocht opnieuw geen souvenir meedoen, en dan maar een foto van de erg originele afvalbakken alhier, afval in afval, = recyclage in het quadraat ?
Tot slot nog dit, na deze stop heeft mijn geo-tagger het om onbekende reden begeven, dus bij de eigenschappen van de fotos vind u vanaf nu helaas geen lengte/breedtegraad meer en moet ik zoals vroeger weer op mijn ouwe getrouwe Garmin-geko betrouwen om een Waypointlijst aan te maken.
WP228 was meer van hetzelfde maar met minder planten, een ondraaglijke hitte tussen de ijzerklompen (Giants Playground genoemd) en na een halfuur hadden we het vanwege de loden hitte hier echt voor bekeken.
WP229 Was een aangename avondwandeling in een dichtbij gelegen kokerboomwoud waar enkele fotos bij zonsondergang best leuk leken. Vooral met de vele kwetterende wevervogels die in en uit hun reusachtige nesten vlogen.
Een superdag, een hele lange rit van ons verblijf in de hoofdstad Windhoek via Mariental naar het zuiden in Keetmanshoop (net geen 500 km) maar met een grootste onderscheiding voor onze chauffeur van de dag : Nele.
Amper 5 stops onderweg vanwege die afstand en een eventuele extra bonus voor Neles wishlist voor deze reis mits we vòòr 17h00 in ons logies aankomen. Om 9h30 rijden we voorbij de steenbokskeerskring.
Net voor halverwege en voor Mariëntal verlaten we de snelweg en rijden naar het westen naar een park dat luistert naar de naam Hardop Dam. Het belooft nu al weer een bloedhete dag te worden.
WP (waypoint) 222 is de eerste echte fotostop op deze reis en is aan de ingang van het park waar het meteen prijs is, enkele volgroeide kokerbomen (Aloe dichotoma) staan er te blinken in de middagzon, precies vanwege dat dichotome splitsen van de kroon van deze vetplanten voelt de gladde stam koel aan omdat deze rondom beschaduwd is tijdens hetmiddaguur. Enkele planten staan er met overvolle vruchten te pronken, nodeloos te melden dat die vruchten veilig werden opgeborgen in de bagage.
Als je er je ogen tot spleetjes knijpt zou je je haast in Sonora wanen in Mexico of in zuidelijk Arizona.Volop tafelbergen (op het Amerikaanse continent Mesas genoemd) en uitwaaierende manshoge struiken die zo voor Ocotillos zouden kunnen doorgaan.
We vervolgen onze weg in het park om net voor de oevers van het meer (WP 223) op onze linkse zijde te worden voorbegerend door een drietal voëlstruisen (struisvogels).
Aan het meer niet echt veel indrukwekkends maar een groot aantal op Daturas (Brigmansia) lijkende lage planten, nu eens met bloem dan weer met stekelige golfbalgrote vruchten.
Op de terugweg net voor de eerste vakantiebungalows staan een nieuwe zeer warmte gestreste lage Aloe-soort (WP 224).
A1378
[IMG]http://i53.tinypic.com/nw8ev.jpg[/IMG] Terug op de snelweg en zuidelijk van Mariëntalstoppen we nog even om de benen te strekken bij een picknickplaats langs de weg en als echte spoorweglui gaan we er de sporen inspecteren die we heel de rit naast ons weten liggen, echter zonder passaga van maar één trein. Bij die halte (WP 225) staan enkele Acacias net in bloei en de trosvormige verder onopvallende bloeiaren trekken honderden kleine witte, met zwarte lijnen gemarmerde vlinders aan die zich komen tegoed doen aan de nectar.
[IMG]http://i55.tinypic.com/3325xtv.jpg[/IMG] De tijd dringt dus we moeten snel weer verder en komen oponze logeerplaats aan om kwart voor vijf, het is ons gelukt ! de ingang van de aanmeldpost wordt gesierd door een Ferocactus stainesii en een Echinocactus grusoni, mensen die van cactussen houden kunnen niet slecht zijn J. Het Quivertree forest rest camp werd tijdig bereikt. Wat me ook hier weer opvalt is dat Afrikaans (doorspekt met de nodige dosis Duitse woorden) nog steeds de voertaal is.
Even verder op staan twee prachtige grote Cyphostemma juteae planten met een net beginnende bloei.
Onze slaapplaats doet onwezenlijk aan(WP 226) vanwege de plastic, iglovormige lodges die van ver het landschap overheersen. Wat was nu de bomus van deze plaats ? Precies om vijf in de namiddag worden de gasten er uitgenodigd om op het vele hectaren grote domein de cheetahs te gaan opzoeken om die te voederen. Wanneer Nele een jachtluipaard tussen de oren mag krabben en deze prompt begint te spinnen zoals een huiskat smelt ze zowaar haast, bovendien zien we enkele tientallen meters verder een trotse moeder met twee aandoenlijk ogende jongen die bezig zijn een klipdassie (soort Afrikaanse marmot) op te peuzelen.
Moe maar voldaan gaan we douchen om daarna bij een paar flessen Vonkelwijn (Zuid-Afrikaanse schuimwijn) te dineren en Greets verjaardag op een bescheiden maar gedenkwaardige manier te vieren. Gelukkige verjaardag Greet! Morgen blijven we hier een dag om de omgeving van Keetman te verkennen. Geen internet hier dus dit bericht wordt bij gelegenheid gepost. Terwijl ik dit verslag zit te tikken liggen beide dames al lang van grote katten en ander leuks te dromen. Tot gauw,
Alain
O ja, ook nog dit, blijkbaar mag je geen kokerboom als souvenir mee naar huis nemen. Ik werd dus vriendelijk verzocht om de bulldozer terug te plaatsen J
A1406
[IMG]http://i51.tinypic.com/2zscjrc.jpg[/IMG] Tot slot nog dit ; mocht je na het aanklikken van de fotolinks niet tot het gewenste resultaat komen, dan kun je dit verhaal ook bekijken waar ik gewoonlijk mijn reizen post, zijnde :
