Een zeer lange dag met als gevolg ook extra veel fotos, als dit maar goed gaat ;-)
Omdat we zo ontzettend goed opschieten en dagen voorop op ons snelste reisschema liggen besluiten we een onvoorzien deel van Namibië in te lassen, de Skeletoncoast en het noordwesten tot aan de grens met Angola. We melden ons aan bij het ingangshekken voor onze permit. Voor het eerst en tot onze verbazing zegt de parkwachter : entry is for free today. A2173
[IMG]http://i53.tinypic.com/w0nde.jpg[/IMG]
Reeds na enkele kilometers rijden langs de kust (WP274) merkt Greet enkele grote rode plekken op de stranden na de kustduinen, tijd om in de remmen te gaan en dit van naderbij te gaan bekijken A2178/A2179
[IMG]http://i55.tinypic.com/2lu2z6d.jpg[/IMG]
[IMG]http://i51.tinypic.com/286uz9d.jpg[/IMG]
Deze planten lijken een soort Mesembs en wanneer ik een kopje tussen mijn vingers neem barst die meteen open na het geven van een weinig druk. De plantenhuid lijkt te knappen zoals dat gebeurt wanneer je een blaasje in verpakkingsplatiek samendrukt. Resultaat : een leeg vliesje en mijn hand vol water. De skeleton coast dankt haar naam onder andere aan de scheepswrakken die her en der in de loop der jaren aanspoelden maar ook letterlijk vanwege de geraamtes die er te vinden zijn. A2191
[IMG]http://i52.tinypic.com/s6kiz7.jpg[/IMG]
A2194
[IMG]http://i56.tinypic.com/15otftj.jpg[/IMG]
Gedurende lange tijd rijden we door het algehele niets, anders kan ik dit landschap niet omschrijven. Minutenlang rijden we zo goed als volledig blind, een vreselijke zandstorm teistert onze wagen en zelfs met alle ramen dicht, vormt zich een fijn laagje stof op ons dashboard. Na enkele minuten voel ik het zand tussen mijn tanden knarsen. Als onze huurwagen na deze strook nog verf op zijn buitenzijde heeft is die wel van heel goede afkomst ;-) A2199
[IMG]http://i53.tinypic.com/29vxx6x.jpg[/IMG]
Plots, uit het totale niets verschijnt een onverwachte oase met bijhorende rietkraag : A2203
[IMG]http://i54.tinypic.com/98dgup.jpg[/IMG]
Tientallen Oryx en springbok gaan voor me op de vlucht wanneer ik dichterbij kom (hier niet op de foto). Even verderop zien we zowaar een waterplas met bijhorende waterhoen evenals een koppel flamingos met jong : A2227
[IMG]http://i56.tinypic.com/nq8efs.jpg[/IMG]
Kilometers lang zien we absoluut niets tot een koppeltje zadeljakhalzen ons komt begroeten. Waar leven die beesten van in dit maanlandschap ??? A2234
[IMG]http://i51.tinypic.com/2572fj9.jpg[/IMG]
Tot slot komen we aan in Terrace Bay, het meest noordelijke punt van de skeleton coast dat voor het publiek toegankelijk is : A2249
[IMG]http://i54.tinypic.com/dgmmp.jpg[/IMG]
We reizen terug zuidelijk over dezelfde weg waarna we richting binnenland rijden. Na uren rijden zie ik er op een hoge heuvel een inmiddels ouwe getrouwe staan op deze reis, Euphorbia virosa, die moeten nog eens van dichtbij bekeken worden A2266
[IMG]http://i54.tinypic.com/2rpp6l3.jpg[/IMG]
Wat deze klimpartij zeker de moeite maakt is deze tussen en in de onmiddellijke omgeving van E. virosa groeiende en op een bonsai-boompje lijkende plant. Ook nu is de plant niet te identificeren omdat ze nog maar net in knop komt, zonder bladeren, zonder bloemen of vruchten : A2267
[IMG]http://i51.tinypic.com/2uig12e.jpg[/IMG]
De vorm van dit mini-boompje is bijzonder fraai, zeker gezien de bruin/grijs/roze schors : A2271
[IMG]http://i52.tinypic.com/20t5y5t.jpg[/IMG]
Geïntrigeerd door deze plant kijk ik of een twijgje afbreken enige aanwijzing bezorgt ? Een dikke latex druppelt op mijn vinger. Is dit een Euphorbia soort ? Ik ruik aan de latex maar kan geen geur herkennen en omdat mijn huid totaal ongevoelig is voor Euphorbia gif weet ik het nog steeds niet. Ik zie deze plant verder op niet meer weer. Iemand een idee ??? A2272
[IMG]http://i54.tinypic.com/33olf8k.jpg[/IMG]
Hoe verder we van de kust wegrijden, hoe meer Welwitchias we zien, eerst in zeer slechte conditie maar, raar maar waar, hoe minder invloed de zeestroming hier kan hebben hoe gezonder de populaties worden tot we er letterlijk te midden in staan. Honderden, van gezondheid blakende W. mirabilis, met amper een meter tussen elke mannelijke en vrouwelijke plant, allen (de meisjes ;-) met rijpe vruchten van vorig jaar en met net gevormde jonge onrijpe vruchten van dit jaar, een prachtig zicht ! Hier een mannelijke en daarna vrouwelijke gezonde plant : A2276/A2277
[IMG]http://i56.tinypic.com/mmal4h.jpg[/IMG]
[IMG]http://i52.tinypic.com/r86r05.jpg[/IMG]
Enkele stappen verder kan ik zowaar een hagedis betrappen die van een plant zijn woonplaats heeft gemaakt : A2281
[IMG]http://i51.tinypic.com/2jcso69.jpg[/IMG]
En ik kan eveneens twee paar parende Welwitchia kevers vastleggen in hun habitat : A2286
[IMG]http://i54.tinypic.com/1zohr9e.jpg[/IMG]
Later die namiddag zie ik dit schichtig dier dat zich snel uit de voeten maakt (Impala ?) : A2294
[IMG]http://i55.tinypic.com/8wfdxk.jpg[/IMG]
We rijden steeds verder de woestijn in want het is nog een eind naar Palmwag, onze bestemming en overnachtingsplaats voor vandaag. Is het de warmte, is het de lange rit of ben ik aan het dromen ? Neen, helemaal niet, alleen omdat we dit stuk Namibië oorspronkelijk niet zouden bereizen heb ik er nooit bij stilgestaan dat ik ook het grote broertje van de halfmensen zou tegenkomen, alhier bekend als de bottleboom : Pachypodium lealii. Amper vijf kilometer voor onze bestemming, net voor de veterinaire keuring (in Namibia zijn een aantal regelmatige terugkerende officiële Gates aanwezig waar de inhoud van de wagen wordt gekeurd op mogelijk besmet vlees of planten/zaden, gelukkig tot hiertoe zonder echt diep grondig onderzoek).P.lealii is de tweede Pachypodium van (Noord) Namibia en tot mijn grote plezier betekent dit dat ik nog slechts twee bestaande soorten niet in habitat heb gezien (P.succulentum en P.bispinosum) in RSA. P.lealii : A2300
[IMG]http://i54.tinypic.com/25i9mwn.jpg[/IMG]
De plant blijkt bladloos tijdens dit seizoen maar de oude peul en de herkenbare ongeopende bloemknoppen maken de identificatie gemakkelijk : A2305/A2306
[IMG]http://i52.tinypic.com/fxwcx0.jpg[/IMG]
[IMG]http://i55.tinypic.com/2q1bdhd.jpg[/IMG]
Zo, ik hoop dat jullie hier net zoveel plezier aan beleven want het uploaden van de fotos heeft me twee en een half uur gekost via de Namibische verbinding met de rest van het heelal. Tot morgen ;-)
Voor hen die dit verhaal op tuinadvies volgen moet ik me voor vandaag verontschuldigen vanwege geen enkele plant die aan bod komt. Vandaag is een overgangsrit want onze reis schiet zo goed op dat we hebben besloten het noordwesten van Namibië als extra aan onze uitstappen toe te voegen. We vertrekken vanuit Walvisbaai en rijden vandaag steeds langs de kust richting Cape Cross waar een enorme populatie Cape Seals (ik weet meer van planten dan beesten, dus zijn het nu zeehonden, zeeleeuwen of robben ? Daarom hou ik het op de Engelse term : Cape seals).
Slechts twee stops vandaag, en de eerste is om een drankje en een plasje te doen nabij Henties baai in een visserscafé(WP 271). Nog vooraleer we de wagen kunnen uitstappen worden we er verwelkomd door dit olijke duo stokstaartjes :
Bij de kolonie seals aangekomen (WP 272) blijkt het paringsseizoen (okt/nov) in volle gang en we zien er dan ook constant (schijn)gevechten tussen de vele grote mannetjesdieren.
Men hoort en ruikt vooral de kolonie van op grote afstand. De natuur mag hard lijken maar dit doodgeboren (of vroeg gestorven) jong wordt er verscheurd door de zeemeeuwen :
Wanneer we een dier dat erg dichtbij ligt goed observeren , merk ik tot mijn verbazing op dat die beesten aan hun flippers teennagels hebben, net zoals wij :
volgens onze reisgidsen die we raadplegen bestaat deze kolonie uit maximaal 150.000 dieren die te bezichtigen zijn van zaterdag tot en met donderdag. Op vrijdag is het reservaat gesloten, want op vrijdag is het butchers day; maw op vrijdag worden vele dieren afgeslacht voor de het vlees, de traan en de huiden. Gezien de diverse dode pups die we her en der op het strand zien liggen, lijkt me deze voetnoot uit de gidsen twijfelachtig maar ik geef het gewoon mee voor wat het waard is . . .
Eindelijk (en misschien voor hetlaatst ? ) nog eens een dag volledig aan één plant gewijd !
Vandaag is niet minder dan Welwitchia dag; de haast mythische plant die oostelijk van Swakopmund groeit in wat bekend staat als het maanlandschap. Een speciale permit is nodig om deze planten te gaan bekijken. Die wordt afgehaald op het bureau van het ministerie voor natuurbehoud en toerisme in de Ritterburg aan de hoek van de Bismarckstraat en de Sam Nujoma Ave in Swakopmund ; een statig huis uit de Jugendstiel-periode uit begin vorige eeuw, eerste verdieping op het einde van de gang. Bij de permit hoort een plannetje met een twaalftal bakens die men langs het pad passeert en waarop de al dan niet interessante bezienswaardigheden worden vermeld. We hebben vandaag amper 150 km voor de kiezen en ondanks een algemeen gevoel van vermoeidheid in deze loden hitte beginnen we blij gemutst aan onze opdracht. Vandaag overschrijden we de 3000 km met onze Hilux 4.0 liter/diesel, een dag die bestaat uit zeven stops (van 264 tot en met 270) met als enige (WP 264) niet plantenstop omdat deze meteen het begin van het maanlandschap inluidt :
Kort hierna ontwaren we het eerste exemplaar van Welwitchia mirabilis (WP 265), en laat ik maar eens breeddenkend zijn en meteen de coördinaten meegeven bij deze bijzondere plant. Blijkbaar is ook zonder de minste vorm van neerslag (deze streek is net als de Atacama in Chili en zuidelijk Baja California in Mexico evenals de westkust van Marokko geheel afhankelijk van mistlagen die via zeestromingen het land worden ingeblazen voor de bevoorrading van vocht {lees mistdruppels}). Dit is de derde van deze vier plaatsen in de wereld die ik momenteel bezoek om op die manier ook de invloed op de plantengroei te observeren.
Ook zonder echte neerslag is deze plant in de verder totaal kale omgeving op het idee gekomen dat de lente in aantocht is en is daarom aan knopvorming begonnen (mannelijke plant) :
Eén van de weinig voorkomende andere levende wezens op deze bloedhete plaats is de witte Namib woestijnkever : Cauricaca eburnea, blijkbaar met uitsterven bedreigd, maar net niet genoeg bedreigd om aan Greets camera te ontsnappen :
In en op de Welwitchias krioelt het ook van het leven van zodrade passerende toerist de discipline heeft om stil te staan en geen vibraties meer via de zandbodem te verspreiden vertonen er zich per plant tientallen kevers, een lichtgele soort met vlekken en een veel kleinere oranje soort (onscherpe foto) , deze beestjes schijnen onontbeerlijk te zijn voor de bestuiving van de W. mirabilis.
Maar vooraleer verder te gaan met het verhaal van Welwitchia mirabilis toch ook hier weer even heel kort het verhaal van deze uitzonderlijke plant voor de niet botanisch geïnteresseerde medelezers :
Deze fossiele zaadplanten komen voor in de woestijnstrook ten oosten van Swakopmund tot net over de noordgrens met Angola(waar mijn haperend geheugen vermoedt dat deze plant oorspronkelijk ontdekt werd eind de jaren 1800, begin 1900 door een {Pruisisch of Weens botanicus die de plant naar zichzelf vernoemde} ?(hulp van het tuinforum wordt tijdens deze bijna totaal internetloze reis zeer gewaardeerd)) . Enfin, om een lang verhaal kort te maken, na de sporenplanten (schimmels, paddenstoelen, varens enz) kwamen de zaadplanten hun succesverhaal op onze planeet bewijzen. Eén van de laatste vertegenwoordigers van de eerste zadenvormende planten is Welwitchia mirabilis. Deze plant vormt vanaf de kieming twee, en slechts twee tegenover elkaar staande bladeren die eeuwig blijven doorgroeien. Dit betekent dat het kluwen van ogenschijnlijk veelvuldige bladeren bij de 1000 + jarige exemplaren nog steeds dezelfde twee oorspronkelijke bladeren zijn die door de tand des tijds (in dit geval een combinatie van zand en wind) zodanig zijn versleten zodat slechts repen van die bladeren zijn overgebleven en aldus een meerbladerige plant doet vermoeden. Het grootste en oudste levende exemplaar (WP 270) wordt geschat op een leeftijd van +/- 1500 jaar oud. De plant is voor de bestuiving geheel en al afhankelijk van de rode (helaas niet scherp gefotografeerde) Welwitchia-kever, zoals hierboven getoond. Deze planten hebben mannelijke en vrouwelijke exemplaren die in elkaars buurt groeien om bestuiving mogelijk te maken. Omdat het hier nooit regent onttrekt deze plant via zijn bladeren en horizontaal (net) onder de grond groeiende wortels net voldoende vocht die door de zeestroming via mistflarden het land wordt binnengevoerd. Wie de rijpe vruchten mag bekijken komt al vlug tot het inzicht dat deze plant veeleer tot onze pijnbomen (spar en den) verwant is dan tot onze bladeren dragende bomen vanwege de typische kegelvormige vruchten :
Later die namiddag bezoeken we op onze terugweg naar Walvisbaai ook nog Swakopmund waar deze Kaapse hoenderen met hun kuikens voor ons op de vlucht gaan in een plaatselijk plantsoen aan de locale vuurtoren :
O, ja, dit geheel terzijde : het leven is hard in Namibië, vooral wanneer we met onze voeten in de zee mijmeren over het koude natte weer in NW Europa deze tijd van het jaar . . .
Groetjes, en wie weet wanneer ik dit bericht gepost krijg. Het vele woestijnzand heeft mijn Nikon D200 camera en objectief erg krakerig en stoffig gemaakt al was ik hiervoor door diverse bronnen vooraf gewaarschuwd . . .zand en fijn stof zijn de constante in Namibia.
