Wat bezielt de inbreker die op dezelfde plaats terug inbreekt ? Wat bezielt de pyromaan die tussen de toeschouwers de zelf gestichte brand staat te bewonderen ? Wat bezielt de mountainbiker die een jaar na een erg zware val, absoluut terug dezelfde toertocht wil gaan biken ? Een mengeling tussen een beetje gestoord, iets meer gedrevenheid en vooral veel liefde voor de bike dreven mij dus terug naar de 13de Hagelandse heuveltocht van de organiserende Tieltse wielervrienden. Een steengoede organisatie, om het in hoteltermen uit te drukken .zijn vier sterren meer dan waard !
Ik was dan ook met Dany voor dag en dauw vertrokken, voor ons is dat om 6u45, om per bike de verplaatsing naar de 20 km verder gelegen Solveldsporthal te maken. Bij een erg kille 10 graden was het mierentieten tellen op de blote armen en benen, maar het vooruitzicht op een aangename 25 graden tegen de middag, maakte de last iets minder zwaar om dragen.
Bij de inschrijving aangekomen, was het op dit vroege uur nog erg rustig, vulden wij in ruil voor 2.5 euro ons inschrijvingsbonnetje in en vertrokken in hazenpas voor de langste afstand van 55 km. We kenden de copieuze maaltijd nog van vorig jaar en trokken als opwarming een lus ten zuiden van de N2 doorheen Bekkevoort en Molenbeek-Werbeek. Een opeenvolging van veld- en hollewegen doorheen de maïsplekken en fruitboomgaarden, afgewisseld met enkele niet te steile hellingen, vormden een ideale opwarming voor het serieuzere werk dat ons straks nog te wachten stond. Nadat we de N2 terug gekruist hadden, vervolgden we richting de E314 waar we aan de oprit Tielt-Winge een eerste bevoorrading kregen voorgeschoteld. Herinneringen vulden mijn geest en we maakten grapjes dat ik hier exact 1 jaar geleden de laatste maal met een ongehavende mond en toebehoren een hapje kunnen eten had. Later zou ik in een afdaling van de Tienbunder letterlijk op mijn gezicht gaan, wat voor een maandenlange revalidatie en blijvend ongemak zou zorgen. Na de technische afdaling naast het kasteel van Haksberg, doemde eindelijk mijn zwarte beest op Den Tienbunder ! De eerste steile klim van de dag zorgde al onmiddellijk voor een even steile klim van de hartslag, waarna we ons de afdaling instortten naar de autostrade. De afslag die ik vorig jaar mistte en waardoor ik over het achterwiel van een medebiker vloog, was ditmaal gesloten en we werden veilig tot aan de E314 geleid om zo onze weg naar boven te vervolgen. Een zucht van opluchting omdat ik het ditmaal had overleefd gaf ons moral en zo konden Dany en ik onze rit verderzetten daar waar hij vorig jaar abrupt gestopt was. Nog 2 steile klimmetjes op de Tienbunder, gevolgd door de steile afdaling naar de Ijsbeek was het betere klimwerk begonnen. Terug omhoog langs de Schaapkensberg en Kaaskorf, kregen we zelfs de keuze uit een gemakkelijke asfalt- of moeilijke off-road-beklimming. Die uitdaging konden we uiteraard niet laten liggen, maar onze semislicks gunden ons het plezier niet om de vettige helling al rijdend boven te raken. Ondertussen naderden we die andere plaaggeest van de streek, Houwaertberg, waar de volrijpe wijngaarden en prachtige vergezichten op ons lagen te wachten. Enkele nijdige hellende passages eisten alles van biker en materiaal, waarbij huisfotograaf Johan op de juiste locatie voor een actiefoto kon zorgen. Via de laatste uitlopers van Houwaertberg bereikten we Nieuwrode om vervolgens de steven naar Horst te wenden. Doorheen de veldwegen bereikten we de atletische Uilenberg, waar Dany zowaar slagzij maakte in een maïsveld. Ik vermoed dat het tempo dat ik oplegde te laag lag, waardoor zijn beperkte surplacekwaliteiten voor de slag in het zwerk zorgden. We doken het fabelachtige Troostenbergbos in om de hoogtemetertjes aan elkaar te rijgen als waren het bokes met choco. In de afdaling naar de Gempemolen toe, nam ik voorzichtig afstand van een voorliggende biker omdat ik wist dat beneden nog een verraderlijke duik moest genomen worden. Wat ik vreesde gebeurde, de voorliggende biker (zonder helm !!! Tssss, tsss ) kwam ten val. Ik kon gelukkig tijdig stoppen, maar de steile put en een blokkerend voetplaatje, maakten dat ik onder het oog van de huisfotograaf (weer hij !), vanuit stilstand toch nog een kopduikeling kon maken. In het keurturnen was dit toch wel een 9.5 waard. Zoals een ongeluk nooit alleen komt, kreeg ik even verder een lekke band zodat ik tegen de haag van de Gempemolen mijn herstelkwaliteiten kon aanspreken. Dany regelde intussen het verkeer door alle bikers die verkeerdelijk rechtdoor de parking opreden, en dat waren er nogal wat, de juiste weg te wijzen. Tja, je kent de Solveldroute of je kent hem niet hé ! Boven op de Bensberg wachtte ons een tweede bevoorrading die al even rijkelijk voorzien was van alle voedingswaren en vrouwelijk schoon, maar dit geheel ter zijde ! Via een laatste beklimming van het Troostenbergbos bereikten we de Roeselberg, waar we via de trappen van het kappelletje naar boven moesten, de duik naar Sint-Joris-Winge namen en vervolgens door de zwaar bollende holle weg naast het golfterrein terug de uitlopers van de Roesselberg beklommen. Einde van het lastige gedeelte van deze toertocht. Wat volgde was de prachtige betonweg over de kam van het Kiekenbosveld, een tweede lekke band en de afdaling naar Tielt-Winge toe. Uitbollen en nagenieten van een prachtige tocht. Met meer dan 800 hoogtemeters op 57 km overtrof dit zelfs de lastigheidsgraad van de Hagelandse chronorit en dat kan toch wel tellen in deze streek.
We besloten onze sportieve voormiddag met een duotijdritje op weg naar onze Zuiderkempen, zodat we met 95 km op het tellertje een perfecte voorbereiding op de Diestse marathon van volgend weekend hadden genoten, alhoewel de Hagelandse heuveltocht er als doel op zich ook best mag zijn.
Lastigste deel van de rit was uiteindelijk zoonlief overtuigen dat mijn besmeurde rug het gevolg was van een technisch hoogstandje in het Troostembergbos. Benieuwd of hij donderdag op de eerste schooldag nog het hoge woord zal voeren .
12 juni 2005 .Het stond in dik, rood en onderstreept in verschillende agendas geboekt. We hadden een kliekje van een achttal bikers die mekaar de laatste dagen, weken en maanden opgezweept hadden naar dit evenement en alhoewel we allen maar recreatieve bikers zijn, zou er toch een koers in de koers plaatsvinden in het Hageland. Via sms, email en enkele mtb-forums hadden we mekaar al bestookt, maar vandaag zou de dag des oordeels plaatsvinden. Het chronolitusvirus had sommigen zelfs zo aangetast dat er niet samen, maar in de grootste geheimhouding en apart vertrokken werd voor 75 km bikeplezier door het Hageland. Dany en ikzelf hadden gekozen om toch samen te rijden, kwestie van gezelschap te hebben en mekaar misschien naar een iets betere tijd te drijven. Zo gebeurde het dat wij bij het verlaten van het inschrijvingslokaal mijn schoonbroerke Geert stilletjes naar de start zagen schuiven om 8u stipt En Geert ? Past het T-shirt ? Maar Geert zijn blik was gefocust op dat startplatform en moest niets van flauwe grapjes weten. Zijn doel was duidelijk : in de frisse ochtendlucht zoveel mogelijk zuurstof verzamelen en zo hard mogelijk wegknallen om terug dat eindplatform te halen. Als wij een tiental minuutjes later ons nummer door Pieter Vuylsteke lieten afroepen, ging het er iets bedaarder aan toe. We namen de eerste kilometers zelfs nog de tijd om een praatje te slaan en onze spieren rustig te laten opwarmen op weg naar de eerste hindernis van de dag de konijnenberg te Rillaar. Een eerste graadmeter die ons leerde dat we beide met goede benen begenadigd waren en dat is toch steeds leuk om vaststellen. Na het kruisen van de grote baan Aarschot-Rillaar trokken we PresleyTT-gewijs door het patattenveld van boer Harmse zodat ook onze veringen, ruggengraat en drinkbussen de testbank opgingen. De langdurig droge periode die we achter de rug hadden zorgde ervoor dat het parcours er perfect berijdbaar bijlag en dat er geen nodeloze krachten dienden verspeeld. Via de Huiskens dieper het Hageland ingedoken,naderden we mijn zwarte beest : den Tienbunder. We passeerden zonder averij de plaats waar ik in augustus ll een doodsmak maakte, deze keer weliswaar bergop, en enkele nijdige Tienbunderflanken zorgden bij verschillende bikers toch al voor verzuring en piepende longen. En zoals steeds zit het venijn in de staart ..op het laatste hellinkje van de Rillaarse bult sloeg voor het derde jaar in successie het noodlot toe. Na twee lekke banden de voorgaande jaren, kreeg ik nu af te rekenen met een kettingbreuk. Na 15 km werd onze tandem dus al verbroken en kon ik aan het werk met herstellen. Al bij al viel het wel mee en kon ik na een 5tal minuten reeds terug vertrekken, toen bleek dat ik mijn ketting naast de geleider van de tandwielen had gemonteerd. Verdorie !!!! De domste aller bikers kon terug zijn materiaal uitpakken, ketting losponsen, deze keer goed leiden, vastponsen en na een oponthoud van pakweg 10 minuten de resterende 60 km aanvatten. Dany was intussen zelfs geen stip aan de horizon meer, dan wel een ongrijpbare fata morgana geworden. Ik verhinderde mezelf de fout van vorig jaar te maken en verloren tijd te willen goedmaken, zodat ik het realistische tempo van voorheen terug probeerde te vinden, ditmaal jammer genoeg met een moral onder nul. Houwaertberg was ons volgende target en de beklimmingen van de Kaaskorf en de asfaltklim werden nu gecontroleerd genomen. Bij de eerste vliegende bevoorrading wou ik toch de tijd nemen om een bekertje sportdrank te nuttigen, maar ik verdronk bijna toen het debiet van het binnenvloeiende vocht niet door mijn slokdarm kon verwerkt worden. We bereikten nu stilaan St-Joris Winge, waar we tegen de Solveldroute in, de Roeselberg beklommen, achter het golfterrein via de natte holleweg afdaalden en na het kruisen van de grote baan Aarschot-Tienen het Troostenbergbos opklommen. Je moest hier op de brede lanen toch het midden trachten te zoeken tussen een chrono rijden en genieten van de pracht van dit bos. Op naar Horst waar doorheen de zandwegels een weg naar het centrum van St-Pieters-Rode gezocht en gevonden werd, waarna we via het vlakke fietspad terug naar Nieuwrode afzakten. De obligate bewandeling van de Kraaikant viel ons nu ten deel en hier voelde ik voor het eerst mijn kuiten branden. Rondom de Wijngaerdberg in Wezemaal vonden we een 2de bevoorrading, waar ik mijn 2 lege busjes Extran inwisselde voor een gevulde bus Born sportdrank. Het werd nu stilaan tijd om het gashendeltje eens flink open te trekken zodat ik het laatste gedeelte van deze etappe mijn gemiddelde nog wat kon opvijzelen. We zakten (nu ja zakken whats in a name) terug af naar Nieuwrode om op en rond het Rot nog enkele flinke kuitenbijters te vinden. Nadat ik bijna de ganse dag voorbijgereden werd door snelheidskonijnen van diverse pluimage, was het nu mijn beurt om her en der de lijken op te rapen. Het was duidelijk dat ik mijn rit vrij goed ingedeeld had en zag jongens terug die ik een uur voordien machteloos had zien wegrijden. Via het Kloesebos beklommen we nog de Schaapsvijver, maakten in tegenstelling tot vorig jaar nog een extra lus langs de extreme putten om uiteindelijk langs de lange asfaltklim terug de verkeerslichten aan de Aarschotse ring te bereiken. Via de talud opgeklommen naar de Aurelianstoren resteerde er ditmaal geen tijd om te genieten van het mooie vergezicht en liet ik me als een steen via de Leiberg naar de Demer vallen. Ik liet me het gangmakerswerk van enkele snelheidsduivels op de Demerdijk nog welgevallen en bereikte uiteindelijk na 3u27 het houten bruggetje en dito platform. Mijn snelheid had zelfs Pieter nog verrast toen hij me nog moest achternalopen om mijn startnummer op te vragen.
En wie won de koers ? Ken Van den Bulcke reed oerendhard doorheen het Hageland. Maar ere wie ere toekomt .Dany laveerde van ons groepje ongeregeld zijn bike het handigst en vooral .het snelst doorheen de Hagelandse heuvels en zette een tijd van 3u22 neer. Maar deze harde feiten werden later op de dag op de helling gezet tijdens een gezellig samenzijn met de ganse bende, inclusief vrouwen en kinderen. Heroïsche verhalen over lekke banden, haperende versnellingsapparaten, kettingbreuken en krampen werden overgoten met liters trappistenvocht, waarna we als ware Highlanders al snode plannen smeedden voor een evenement dat nog 52 weken verder ligt ..want laat dat duidelijk zijn we zullen volgend jaar terug present zijn ! Moeders .hou uw dochters binnen want ..WE KOMEN ERAAN !!!!!
Passie voor de mountainbikesport .het bestaat dus echt !
Omdat Dany om praktische redenen op een vroeg uur thuis moest zijn, hadden wij reeds voor dag en dauw een afspraak gemaakt om samen met de bike naar Testelt te bollen. Geert zette het verstoppertje spelen voor de Hagelandse cronorit verder en verkoos een later startuur, samen met zijn werkcollega Wim.
Slechts 2 Smulhoekbikers kwamen dus in Testelt reeds om 7u15 aan het voetbalveld, waar we het dienstdoende meisje van de inschrijving haar auto nog hielpen parkeren, ons inschrijvingsbriefje in handen van een toevallig aanwezige inrichter duwden, een verdwaalde fazant verjoegen en onze bikes de eerste, nog maagdelijke singletracks instuurden.
We werden via voor ons onbekende wegen richting de Testeltse Voortberg gestuwd. Deze tocht zou duidelijk een aanrader voor de recreatieve biker worden, want zowel op de Voortberg als op latere hellingen zouden de steilste stukken gemeden worden. Gevolg was dat we de na de steile afdaling langsheen de wijngaard reeds aan de spoorwegovergang stonden en even later de eerste splitsing bereikten. Met het oog op de Hagelandse cronorit kozen we uiteraard resoluut voor de 60 km.
Als we op weg naar Langdorp het pad van een haas kruisten die vanzelfsprekend .het hazenpad koos, leek er bij Dany een déclick te komen. Ondanks het feit dat hij, naar eigen zeggen, de ganse week niet op zijn fiets gezeten had, dreef hij het tempo danig op richting Bosberg, zodat ik al met wijdopen mond aan de voet van deze Langdorpse helling aankwam. Het beterde er niet op als hij al zijn duivels ontbond op de prachtige hellende paden. We noemen onzen Dany niet voor niks Dany Bosberg.
We dreven nu richting nog meer bekend terrein van de TT van Wolfsdonk, als we even later terug de singletracks achter Hof Ter Venne en de Molenheide voor de wielen kregen. In de zandstrook waar Geert vorige week nog stijlrijk ..in het zand beet, werd nu op onnavolgbare wijze door het strandvulsel gereden.
De trappistenberg was nog maar eens geen spek voor onze bek en we werden hier warempel ingehaald door de eerste biker die wij vandaag op de omloop zagen.
We kwamen even later vlak voor de samenvoeging met de kortere afstanden aan de eerste bevoorrading, waar de tent ook nog op zijn afwerking wachtte. Een korte babbel en knabbel later verwelkomden we de bikers van de andere afstanden aan de voet van de Rode berg.
Doorheen de gekende singletracks en hellende paadjes verlieten we deze langs de kant van de Zil, maar in plaats van direct de Weefberg te bestormen, maakten we nog een lange afbuiging richting Blauberg en zijn vaste Blosotoer van Herselt. Blijkbaar zijn de Merodebossen intussen opengesteld voor het bredere mountainbikepubliek, want de organisatoren verrasten ons aangenaam met nieuwe, nog nooit door ons bereden paden. We vonden het oorspronkelijk nog jammer dat de wijngaard van de Kapittelberg dit jaar niet aangedaan werd, maar de alternatieve paden werden door ons meer dan geapprecieerd.
Via de Ploeg werd er richting Averbode gereden, waar een tweede bevoorrading onze inwendige mens voor het laatste stukje kon versterken.
We werden weer door een nieuw opengesteld stuk Merodebossen geleid, waar we wel geluk hadden na de langdurige droogte toen we doorheen een ven geleid werden.
Via de Luyksedreef, vervolgens achter de vijvers van Averbode door, bereikten we de grote zandvlakte om vervolgens de obligate kroningskapel te beklimmen. In de afdaling van deze technische zanderige bult, hadden we een minder prettige ontmoeting met een biker die het nodig achtte een papa met zijn zoontje de huid vol te schelden omdat ze per toeval zijn pad kruisten. Dat deze mensen zelfs nog voorrang hadden (ze kwamen van rechts) bewijst nogmaals dat respect voor de natuur en de medemens dringend moet bijgebracht worden aan sommige medebikers.
De aanwezigheid van de abdij verzachtte duidelijk niet de zeden, maar we reden onbegrijpend toch maar verder. Het was een laatste maal diep ademhalen voor de bestorming van de Weefberg, maar zoals reeds eerder aangehaald, was deze tocht voor de recreatieve biker, werden de steilste stukken gemeden en stonden we onverwacht reeds terug aan de aankomst.
We zagen nog ettelijke bikers vertrekken voor hun tocht en vonden zelf nog rustig de tijd voor een drankje op het terras, gecombineerd met een gratis pannenkoek. Voor moeder de vrouw werd ook nog een Nostik cadeautje meegegeven zodat we blijgezind onze terugtocht konden inzetten.
En nog had Dany een verrassing in petto tegen een stevige Zuidwester in legde hij een tempo van 30 a 32 km/h op dat ik alleen maar in zijn wiel aankon. De rode letters op zwarte achtergrond op zijn rug ..2fast4you brandden op mijn netvlies en zouden me nog een slapeloze nacht bezorgen.
Was de Hagelandse cronorit toch al maar achter de rug ..
1 Mei, dag van de arbeid die ik samen met Geert nog eens ten berde wou brengen.
Dany kon door het communiefeest van zijn zoontje niet mee, alhoewel geruchten de ronde deden dat hij om 6 uur reeds op de baan zat om zijn noodzakelijke kilometers te volbrengen.
Het was om 7 uur bij het verlaten van mijn woonst in de Zuiderkempen nog frisjes bij 14 graden, vooral omdat ik me al voorbereid had op de voorspelde 30 graden en mezelf in zomertenue had gezet. Geert stond me iets voor achten op te wachten aan de oude melkerij van Rotselaar en samen togen we onder de inmiddels fel rijzende zon naar Winksele, een dorpje gelegen tussen Leuven en Brussel.
Aan de Warotsporthal arriveerden we met reeds 30 km op het tellerke. Met een 60km als mogelijkheid konden we dus aan een dagtotaal van 120 km komen en dat klonk ons wel als muziek in de oren, met het oog op de doelen die we ons dit jaar nog gesteld hebben.
Op het grondplan zagen we dat er tal van splitsingen waren, zodat we uiteindelijk een tocht naar eigen goeddunken konden samenstellen. Ons gebrek aan streekkennis verhinderde echter dat we herkenningspunten hadden, zodat we uiteindelijk, na het neertellen van onze 2.5 euro, maar vertrokken met een oud cliché : We zullen wel zien !
Daar het vrijdag wel een flinke geut geregend had, maar sindsdien meer dan 24 uren droog was, hadden we beide voor onze semi-slicks als wielbekleding gekozen. Dit viel ons echter al direct zwaar tegen, want op weg naar Leuven en de heuvel van Gasthuisberg, werden we getrakteerd op prachtige heuvelende single-tracks, die door de vrijdagse regen echter omgetoverd waren in spekgladde baantjes waar we op al onze stuurmanskunst moesten beroep doen om niet in het decor te belanden.
Waar we de holle wegen of bossen verlieten en terug in open vlakte kwamen, kregen we goed berijdbare, over het algemeen kurkdroge veldpaden voor de neus.
Een tocht met twee gezichten dus .en dit zou de teneur van de resterende rit worden.
Als bovendien bleek dat we vandaag een karrenvracht aan hoogtemeters zouden verzamelen, stelden de schoonbroerkes hun ambitie op een 60 km-tocht al snel bij zodat het eerst 50, later nog 43 km zou worden. Dit doet echter niets af van de voortreffelijke tocht die ons voorgeschoteld werd, want de prachtige bossen, holle wegen, afgewisseld met veldwegen waar de panoramas werkelijk wondermooi waren deden ons hart niet alleen van de geleverde inspanningen sneller slaan.
Er was, vooral in het begin van de tocht, geen meter vlakke ondergrond te bespeuren op weg naar Bertem. Niet echt steile hellingen, doch de lengte ervan en de bijwijlen gladde ondergrond maakten er toch geen makkies van.
Enkele herkenningspunten zoals de E40 en de zendmast van Bertem doken soms voor ons op, maar voor de rest was het gewoon genieten, hard trappen en vooral goed sturen op onze schaatsslicks.
In dit traject tussen E40 en N2 was werkelijk de ganse streek benut. Als we na pakweg 27 km de bevoorrading bereikten was er al meer dan één energietankje overboord gegaan, waarbij Geert de opmerking maakte dat hij zich vandaag niet te best voelde. Maar met bijna 400 hoogtemeters op minder dan 30 km, was dit ook niet te verwonderen.
De karige bevoorrading met water, snickers en bananen was een klein minpuntje, vooral omdat we wel een versterkertje konden gebruiken, maar niet getreurd. Er lag ons nog een lange weg te wachten, dus maakten we ons maar snel uit te voeten om verder te genieten van de streek.
Ons aan de 43 km bordjes houdend, maakten we onze lus via Everberg en Meerbeek vol richting startpunt in Winksele.
Dat de frisheid intussen ook bij mij weg was werd bewezen toen Geert aan een druk punt vroeg wat hier te doen was. Ik zag achter de draad een rood plein, dus voor mij was hier een tennistornooi aan de gang ..tot bleek dat we naast de gesloten jeugdinstelling van Everberg reden. En als we even later in een Meerbeeks bos, in the middle of nowhere, een wandelend echtpaar tegenkwamen dat bij mij in de buurt in Hulshout woont, was het echt ff in de wang knijpen of ik niet droomde. Ik weet het nu nog altijd niet zeker .
Wat wel zeker was, is dat we na een mooie tocht met 600 hm, de terugtocht met een stevige rugwind konden inzetten. Mijn schoonbroerke ..die met zijn slechte dag ..legde een tempo op dat zelden onder de 35 km/h zakte en ik bengelde er aan, blij dat we in Wijgmaal voor de opgehaalde brug van de Leuvense vaart stonden.
Via Haacht en Keerbergen terug onze Antwerpse provincie ingedoken kwamen we in Beerzel met reeds meer dan 100 km achter de kiezen. Snel afscheid genomen van Geert, kon ik het niet laten toch Beerzelberg nog off-road te nemen, kwestie van toch enkele extra hoogtemeters tov mijn zwager te hebben. En met de 110 km bij thuiskomst had ik toch een prettig gevoel, spijts de brandende benen van vermoeidheid.
En wat gebeurde er met Dany ???? .Die mocht het in de namiddag op de communiefeest allemaal met lede ogen aanhoren, hoe de verhalen van de 2 cavaleristen met het leegmaken der glazen, alsmaar sterker werden .
Op een mistige, kille zondagochtend in april voltrok zich voor ons het verhaal van de tien kleine negers. We zouden met vijf moedigen de trip naar Deurne per bike doen en ginds nog 2 vrienden oppikken om zo met een mooi pelotonnetje de plaatselijk TT af te werken. Theo en Ivo belden echter af omwille de voorspelde (doch achterblijvende) regen, Dany zou in Deurne afhaken omdat hij omwille van familiale verplichtingen tijdig thuis moest zijn terwijl Geert en Charel, die met ons om half negen ter plaatse afgesproken hadden, op dat moment nog ergens een sightseeing van de Diestse ring afhaspelden. Bleven dus alleen die 2 schoonbroerkes over om samen op pad te gaan voor een matig heuvelende tocht, waarbij de heuveltjes fraai aangegeven zouden worden met plaats- en gegevensbordjes.
Door ons late vertrekuur was het erg druk aan feestzaal SOK, maar éénmaal op pad viel de drukte best wel mee. We nestelden ons aan de staart van een groepje dat dapper snelheden boven de 30 km/h liet aantekenen en snelden zo met een rotvaart naar de eerste serieuze hindernis van de dag de Schellekensberg. Zoals het dan dikwijls gebeurt, troepten hier de snelle en minder snelle bikers samen tot een lint, dat bovenrijden op de korte maar steile hindernissen tot een kunst maakte. Uitdagingen zijn er echter om aan te gaan en ik trok me samen met Geert vrij goed uit de slag.
Na dit opwarmertje vervolgden we naar het Stenen kot, een oude ijzerzandsteenwinning waar een mooie omloop was uitgetekend. Weerom hetzelfde scenario met drukke beklimmingen, waar je al slalommend en met wisselend succes trachtte boven te rijden.
Ondanks de snertzaterdag met lange regenperiodes had ik toch voor mijn Panaracer semislicks gekozen. Voor een keertje had ik de juiste bandenkeuze want de paden in en rond Diest hadden het hemelsvocht na een droge nacht quasi volledig verwerkt. Het maakte dat het heerlijk biken was door de met mistslierten bedekte velden en bossen.
Langsheen het Schaffenveld bereikten we nu stilaan de stadswallen van Diest, die er droog en goed berijdbaar bijlagen. We hebben het ooit anders geweten... Ondertussen wees onze kilometriek reeds 24 km aan en bereikten we de bevoorrading.
Zoals we dat van het Bike Fun team gewend zijn, was dit weeral een wandelend buffet. Met wafels, chocolade wafels, rozijnencake, sientjes en een aangelengd sportdrankje was de verleiding om blijven te staan bij velen groot. Getuige de enorme bunch die zich hier vertrappelde. De aanblik van de Lazarijberg die hier voor ons lag te blinken dreef ons echter terug de bike op om de omgeving van het militaire vliegveld te verkennen. Even terug afdalend naar de ring om dan aan het fort Leopold terug bovenwaarts te rijden, deed mij in mijn klimdrang zelfs een wegvergissing begaan. Gelukkig waren er attentere bikers die mij achterna riepen of wij waren nu nog tussen de parachutisten en zweefvliegers op zoek naar het juiste pad. We daalden af naar spoorweg en Demer en kregen de prachtige asfaltklim van het Grasbos. Met als afsluiter de Langeberg kruisten we nu terug de baan Diest-Geel om over minder glooiende wegen terug richting Deurne af te zakken. We passeerden weliswaar nog langs de Rode berg, maar aangezien we deze blijkbaar niet mochten beklimmen, kregen we slechts een flauw niveauverschil op de zijflanken te verwerken, althans dat gevoel hadden wij toch. Of waren we echt zo goed bezig ?
Als een bordje aanduidde dat er nog slechts 5 km voor de boeg lagen, waren we reeds doordrongen van de gedachte dat we vandaag bedeeld waren met fantastische benen .dat we als het ware zonder ketting reden . De ontnuchtering kwam snel .. We werden onder de voet gelopen door bikekenissen Patrick en Stefan. Als Patrick dan meldde dat hij ziek was en Stefan zei dat hij zijn benen nog wat ging losrijden ondertussen ons eraf rijdend .werd het erg stil bij de schoonbroerkes. Geert haalde wel zijn trukendoos nog eens boven als hij iets verder op een singletrack, waar een jongedame het tempo stevig drukte .tegen het achterwiel van Stefan opreed. Maar of dit echt nog indruk gemaakt heeft, zullen we wel nooit weten.
Feit is dat we na een heerlijke, feilloos georganiseerde toertocht vruchteloos op zoek gingen naar een derny die ons naar het 25 km verder windop gelegen Hulshout wou loodsen. We kregen van Geert VDV alleen een flyer van de TT van Hulshout in de handen geduwd en besloten, na een korte opfrisbeurt, dan maar een tweemanswaaiertje te vormen richting Zuiderkempen. Via de kortere verbindingen die ik met mijn analoge GPS (een landkaart dus !) wist te vinden, namen we naar goede traditie de klim naar de kapel in de lekdreef van Averbode nog voor onze rekening en zalig vermoeid bereikten we ons mooie stekje aan de Nete.
En of Di Luca of Boogerd die Amstel Gold Race zou winnen kon ons niet zoveel schelen ..wij hadden ons toch gedurende 40 km Filip Meirhaeghe en Roel Paulissen gevoeld
Geen twee zonder drie .dit betekende voor ons de derde toertocht op rij dat we onder een stralende hemel onze stuurmanskunsten op de bike mochten vertonen. Deze keer trokken we op zaterdagnamiddag naar Midden-Limburg, meer bepaald naar Zutendaal, deelgemeente van Genk. Dany kon om technische redenen niet van de partij zijn, zodat ik met Geert alleen naar ginds tufte. Zoals reeds gezegd konden we onder een stralend zonnetje ons materiaal uitpakken terwijl het kwik rond de 3-4 graden Celsius vertoefde bij quasi windstilte. In het mooie sportcomplex telden we onze 3 euro inschrijvingsgeld neer, ondertussen de hoogtelijnen op de uitgestalde stafkaart bewonderend. Met niveauverschillen van pakweg 25 m en namen als Liederberg en Duivelskuil konden we ons al verlekkeren op een pittig tochtje dat voor de rest pakweg op grondgebied Zutendaal zou blijven, wat vooral wil zeggen .op de Limburgse heide, want de naam heide kon je ook overal op die kaart terugvinden.
Het leek niet echt druk toen we onze bike off-road de eerste bossen en singletracks instuurden en mijn 8 jaar jonger schoonbroerke zijn spieren waren blijkbaar het snelst opgewarmd. Het tempo dat hij me direct oplegde greep me naar de keel, zodat ik na enkele kilometers schor ging vragen of hij soms boos op me was nee hoor .het was gewoon zijn manier om warm te krijgen nu ja, dat lukte wel want de eerste zweetdruppels parelden al van mijn neus, zodat ik maar zweeg en wijselijk terug in het wiel kroop. De vorst van de voorbije dagen had keurig zijn werk gedaan, zodat, in tegenstelling tot bij ons in de Zuiderkempen, we over een hoofdzakelijk harde ondergrond konden fietsen, soms onderbroken voor een zanderig stuk waar het behendig het juiste spoor kiezen was. In de onmetelijke dennenbossen kreeg de zon zelden de kans het wegdek te ontdooien, en was er toch eens een plas, dan was er meestal een droog spoor achter de bomen getrokken. De heuveltjes die we te verwerken krijgen waren niet echt lang, maar het stijgingspercentage was bijwijlen toch hoog genoeg zodat ook de versnellingen hun werk moesten doen. Het was heerlijk biken op de Limburgse heide zodat al snel het liedje fietsen op de heide door mijn hoofd spookte. We kregen enkele korte verbindingsstukjes over het asfalt voorgeschoteld, waar bij elke oversteek van een drukke weg, zowaar het verkeer door seingevers werd stilgelegd. Wat een luxe mochten we hier ervaren en overmoedig trokken we het gashendeltje steeds meer open, ondertussen biker na biker inhalend. Het maakte dat we aan een voor ons doen, waanzinnig gemiddelde van 22 km/h de bevoorrading haalden. Tijd dus om de inwendige mens te versterken aan een fritkot dat voor de gelegenheid was omgebouwd tot bevoorradingsgebouw. Ruime keuze uit koele sportdrank, warme oplosthee, sinaasjes en suikerwafels konden volstaan om ons "fertig" te maken voor het tweede gedeelte. Nog snel mijn obligate plas gaan maken, ondertussen er voor zorgend dat Geert zijn bike geblokkeerd stond, zodat hij er niet zonder mij kon vanonder muizen.
Ik meende mij te herinneren van vorig jaar dat het tweede deel van de tocht asfaltrijker en drassiger was, maar de omloop was blijkbaar hertekend, zodat we nu in de bossen bleven over hoofdzakelijk brede zandpaden die een hoge basissnelheid toelieten, soms onderbroken voor een technische singletrack of een steile helling vlak na een scherpe bocht, waar men hier wel een patent leek op te hebben. Het maakte onze tocht alleen maar leuker en de pret kon niet bedorven worden toen Geert op 5 km van het einde zijn versnellingskabel overtrok. Technische kranen als wij zijn maakten we dat hij met een vaste, doch haalbare versnelling de tocht kon vervolmaken, zodat we veel te vlug naar onze zin na 40 km en bijna 200 hoogtemeters terug aan de camionette stonden.
De terugweg zou achteraf nog onze grootste hindernis worden want ik stuurde de camionette warempel Diepenbeek in, ipv naar de naburige E314. Had dat schoonbroerke mij dan toch te diep laten gaan ?
Alle nieuwjaarswensen zijn uitgewisseld. Kalkoen, fondue's en gourmets zijn verteerd. Het was tijd om de ontluikende zwembandjes te lijf te gaan in Tervuren bij de 11de Zoniënwoud-classic...onze koninginneklassieker. Klassieker, niet zozeer omwille van het hoge technische gehalte, maar wel omwille van de prachtomgeving die het Zoniënwoud ons jaarlijks bied.
Want de Zoniënwoud-classic .....dat is een toertocht door een onmetelijk woud met reusachtige beuken .dat is een wirwar van dolomietpaden, waar je zonder bewegwijzering hopeloos verloren rijdt .dat is fietsen in de mooiste dreef van België, de Kapucijnendreef .dat is door de Welriekendedreef fietsen aan een tempo hoger dan dat van de autos op een werkdag .dat is een zwaar onderschatte omloop met meer dan 300 hoogtemeters .dat is genieten van zuurstofrijke boslucht en speuren naar verloren gelopen hertekalfjes .dat is een toertocht beëindigen zonder dat de bike moet gereinigd worden .............dat is onthaasten in de kern van het meest gehaaste land van Europa ..
Omdat er meer en meer geruchten gaan dat in het Zoniënwoud, onder druk van het Waalse gewest in de toekomst geen TTs meer zouden mogen plaatsvinden, wilden wij deze afspraak zeker niet missen. Met Dany en Geert in het camionnetje naar de rand van Brussel getuft, waren we reeds om 8u ter plaatse. Bij een onwinterse temperatuur van 8°C legden we snel onze 2,5 euro neer in ruil voor een inschrijvingsbonnetje en gingen we in het halfduister van start. Nog geen km ver zorgde dit halfduister er voor dat we de pijltjes reeds uit het oog verloren waren zodat de aanloop naar het Tervuurse arboretum al met de nodige omwegen genomen werd. Eenmaal terug de correcte wegen gevonden, draaiden we snel het woud in en konden we onze bike en de goedberijdbare paden aan een serieuze test onderwerpen. Op cruisecontrole langsheen Tervuren, Jesus-Eik, Oudergem, Watermaal-Bosvoorde, Sint-Genesius Rode en Groenendaal reden we in ganzenpas en aan een gezapig tempo onder de steeds helderder wordende hemel. Toen ook het zonnetje zijn best begon te doen, kon ons humeur helemaal niet meer stuk. Zelfs toen ik ten prooi viel aan een lekke band, bleef de glimlach bewaard en genoten we tijdens het herstellen van de rust en kalmte die deze groene long van Brussel uitademt. Kleine minpuntjes waren de bevoorrading die vrij basic was en de kilometrage die een stuk onder de vooropgestelde afstand bleef, want reeds na 38 km ipv de voorziene 43 stonden we terug aan sporthal Diependal, vol energie en adrenaline in de aders die ons nog een spetterende finale moest bezorgen.
Om 10u15 waren we reeds gewassen en gestreken, tijd om nog een grapje uit te halen met de Bjeizel connection, die enkele meters verder geparkeerd stonden. Snel een briefje onder de ruitenwisser dat wij aan een gemiddelde snelheid van 27km/h rondgevlogen waren en dat we geen tijd meer hadden om op hen te wachten. Kwestie van de moral van die jongens een beetje te ondermijnen, want het is een beetje zoals met Sven Nys dezer dagen aan de start komen is voor hem voldoende om de rest voor de 2de plaats te laten rijden sNamiddags zou Nys zijn tegenstanders op meer dan een minuut rijden ..we staan er goed op
Omdat Dany zijn zoon de veldloopwereld weeral aant veroveren was, waren Geert en ik genoopt met mekaar op te trekken voor deze tocht in Vossem. We waren er niet echt rouwig om, want nu konden we nog eens rustig genieten van een tocht. Waren we eerst nog zinnens de verplaatsing per bike mee te pikken, bleken de weergoden ons niet echt goed gezind, zodat we uiteindelijk toch maar met de camionette door de ochtendmist tuften.
In het halfschemer aan het voetbalveld van de greunsjotters ingeschreven, lieten we onze spieren niet afkoelen en vertrokken snel voor de langste tocht van 40 km. Geert is gedurende de laatste maanden een 10tal procenten lichaamsgewicht kwijtgespeeld, maar dit maakt ook dat zijn basissnelheid met zon 10tal procenten is toegenomen .en ondergetekende heeft het geweten. We maakten om te beginnen een grote lus richting Leefdaal en Duisburg waar Geert er een serieuze lap op gaf. Op de lastige op en af wegen, door steile technische holle wegen, door kille mistige bietvelden, over glibberige paadjes nam hij resoluut de kop en regelmatig moest ik een 10tal meters prijsgeven die ik met alle moeite van de wereld telkens terug moest overbruggen. Verdorie .da schoonbroerke wou me der toch nie afrijden zeker ??? Ik wachtte het antwoord niet af en haalde mijn trukendoos boven. In de buurt van Duisburg brak mijn schoenplaatje af, mijn voet schoot als een raket naar voor, tussen de spaken van mijn voorwiel en ik liet me als een profvoetballer met een kreet vallen .kermend van de pijn aan mijn snel zwellende knie. Geert kwam bezorgd kijken naar zijn zwager, terwijl ik de harde uithing en traag terug op mijn bike kroop. Het ware een wijze optie geweest van terug naar de start te rijden, maar ik wou de afvalstoffen in mijn geteisterde knie niet de kans geven zich vast te zetten op pezen en bot. Dus drong ik er op aan toch maar, op het gemakske deze keer, de tocht te vervolmaken.
We namen vanaf Duisburg de richting van het Zoniënwoud en op de modderige parallelweg van de Kapucienendreef gaf ook de shifter van mijn voorversnelling de pijp aan Maarten. Rustig verderrijden zat er dus ook niet meer in, want dit technische euvel maakte dat ik alle heuveltjes nu op de gruute ploate moest nemen, op gevaar van die middenplateau niet meer vanaf te raken.
Gelukkig was dit tweede deel van de tocht niet zo technisch meer en bleven we op de vlot bollende dolomiet-, asfalt- en kasseiwegen van dit wondermooie bos. In de buurt van Groenendaal namen we in tegengestelde richting de Nero-route wat soms wel gevaarlijke standjes opleverde met tegenliggers, maar gelukkig lieten we de modderige, technische singletracks van deze vaste bloso-route, links liggen.
Een bevoorrading volgde pas na 34 km, maar omdat we na het slijkerige begin, toch nog 20 km vlot kunnen bollen hadden, was het niet echt snakken naar de soep. We pikten na de soep aan bij een groepje bikers die er flink de pees oplegden en tegen snelheden van >35 km/h holden we richting Tervuren, waar we in het prachtige park nog enkele mooie, wel hoofdzakelijk asfaltwegen meepakten.
Veel te snel natuurlijk kwam nu de kerktoren van Vossem reeds in zicht en moesten we onze rit beëindigen vooraleer hij nog wel goed begonnen leek. Geert vroeg of ik nog zin had in het lusje van de 20 km, maar ik foeterde iets van pijn aan mijn knie en kmoet op tijd thuis zijn voor Sinterklaas, zodat we toch maar de afslag naar de camionette namen.
Op een ontiegelijk vroeg uur wendden we de steven naar de Zuiderkempen, niet zonder eventjes te stoppen bij een plaatselijke handelaar en een mooie kerstboom voor onze gezinnetjes mee te nemen, zodat dit jaar bij de families Aerts en Van Bael, kerstmis onder een Vossemse kerstboom zal gevierd worden ..
6 uur .de wekker gaat af mijn vrouwtje draait zich kreunend op haar andere zij .ik stap voorzichtig uit bed .sluip naar binnen en start mijn wekelijkse ritueel ontbijten met de 52ste herhaling van het laatavondnieuws . 6u30 .ff buiten gaan voelen het is nogal fris aan de pin zal toch maar mijn trui met lange mouwen dragen en daar een windjekje zonder mouwen over .de lucht is hemelsblauw .het belooft een prachtige dag te worden .nog snel een briefje voor Christel achterlaten dat ik om 12u30 ten laatste zal thuiszijn 6u50 ik kruip op mijn mtb die ik gisteravond al keurig aan de achterdeur gezet had de oude spoorweg op richting Aarschot .. 7u10 .Ramsel Dany en Staf staan me al op te wachten .hey jongens!!! Zijn we der voor??? Nou en of!!! 7u50 wat zijn we vlug aan de Solveldsporthal in Tielt de forme zal goed zijn dit belooft volgende week marathon van Diest we kijken er allen naar uit . 8u00 hop, en weg zijn wijvoor de 55 km! zalige bosgefabriceerde ochtendlucht dringt door tot in de puntjes van onze longen de zuurstof doet onze benen soepel draaien de eerste klim naar de houten uitkijktoren nemen we in een rotvaart 8u15 we nemen een grote bocht richting Bekkevoort en Molenbeek Wersbeek .doorheen verlaten velden weinig bikers te zien .geen probleem we genieten .prachtige vergezichten in Wersbeek . 8u45 .terug richting Tielt-Winge na de 1ste lus .Oei! Pech onderweg! Dany voelt zijn bandje leeglopen .ff schuilen voor de frisse wind achter een maisveld .een kanjer van een braamdoorn met mijn tanden verwijderd uit de buitenband .bandje pompen en weer op pad ..hey? Hier rijden een stuk meer bikers!? .we zijn terug bij de toer van de 40 km beland ..ginds bij de autostrade is de 1ste bevoorrading .. 9u15 .tomatensoep met ballekens, sportdrank, bananen, koekjes, wafeltjes .wie durft er te zeggen dat je van sporten afvalt? 9u30 oververzadigd terug op pad terug beter bekend terein hier .afdaling vanaf het wijnkasteel langsheen de E314 opgepast jongens! Gevaarlijke afdaling! .Staf gaat heel vlot voor in de strijd .tot plots .een hapering in een uitgespoelde singletrack .De Staf gaat over kop ziet er niet goed uit hij blijft ff versuft liggen .Gaat het Staf? ..jaja, gaat wel, alleen mijn heup en knie doen wel pijn .als ge wilt gaan we van het parcours af hé jongen! .neenee, het gaat best .dan rij ik de komende hellingen maar wat trager op 9u40 .voet van Tienbunderberg .Dany komt naast me rijden gaat het met de Staf? .jaja, zegt hij hij gaat de hellingen maar wat trager oprijden .daar 20 m voor ons rijd hij weg van ons, hahaha! . 9u41 .steilste stuk van Tienbunder .mijn longen zuigen zich vol met zuurstof .mijn spieren pompen zich vol met bloed . 9u42 .boven op Tienbunder .ben tot op 10 m van de Staf genaderd ..afdaling naar de autostrade toe .eerst steil bergaf .dan nog 200 m vals plat bergaf .2 parallelle paadjes liggen uitnodigend voor ons Staf rechts voor mij .ik passeer hem op het linkse paadje .heerlijk freestylen! .wind suist langs me heen .nog 150 m voor de autostrade .nog 1 biker voor mij ik ga hem ook links passeren . HEY!!!!! PAS OP!!!!!! ..de biker draait, de pijltjes volgend, plots links het bos in ik stuur nog naar het rechtse paadje maar ga vol op het achterwiel van die jongen .KNOTS!!! een duikvlucht door het zwerk .als een grote vogel zo sierlijk .maar de landing niet op de pootjes .wel vol op mijn gezicht ......
9u43 .bloedstromen vullen mijn mond .mijn gelaat brand kapot van de pijn mijn handen mijn nek ik leef nog . Dany en Staf vragen angstig of het gaat .ik denk dat mijn kaaksbeen gebroken is .kan iemand de organisatie voor een ambulance bellen aub? .praten gaat me steeds moeilijker af Patrick Van Heugten, medesmulhoeker stopt bij ons iedereen is enorm in de weer maar voor mij hoeft het ff niet meer . Ik denk aan Christel die thuis nietsvermoedend op me wacht .. Ik denk aan Jens die deze namiddag een stratenloop wil gaan doen .beloofd hé papa? .ja jongen ik beloof het we gaan er naartoe....zei ik op zaterdagavond .het zal tot maandagavond duren voor hij mij, ondanks het afraden van mama zal terugzien
Ondertussen zal men in Gasthuisberg de handen vol hebben met het oplappen van die mountainbiker .onderlip gescheurd en over de kin gegaan .bovenlip gescheurd tot aan de neus .ferme kap op mijn neus tong overlangs gescheurd en dwars nog enkele tramsporen gelegd .ettelijke snijwonden in het gelaat .kin gebarsten bovenste snijtanden losgekomen pijnlijke nek-wiphlash pijnlijke schouders hersenschudding . Een opkuisbeurt van 6 uren onder narcose maken mij terug maatschappijvaardig .alleen .Jens herkende 24 uren later zijn papa niet meer .en dat doet meer pijn dan den Tienbunder achterste voren oprijden . Maar zoals dat steeds gaat met sportmensen .het herstel zal vlug volgen .en dan vliegen wij terug de bossen door alsof er niets gebeurd is
Met dank aan: Dany, Staf, Patrick en Marc voor de rechtstreekse hulp. De organisatie van de Hagelandse heuveltocht voor het snelle optreden en de logistieke steun. Christel, Wendy en Geert voor de eerste steun in het UZ. De chirurgen van het UZ die echt wel wonderen kunnen doen ..en mijn zoontje voor het geduld .die vanonder het korstige bloed en zalfmasker, zijn papa terug zien verschijnen heeft
Ik ben Roger Van Bael, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Biker Zjé.
Ik ben een man en woon in Hulshout (België) en mijn beroep is Productieplanner.
Ik ben geboren op 21/12/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: zorgen voor mijn zoontje, vrouwtje en bike...in die volgorde.
maakten we dat hij met een vaste, doch haalbare versnelling de tocht kon vervolmaken, zodat we veel te vlug naar onze zin na 40 km en bijna 200 hoogtemeters terug aan de camionette stonden. 
