Is het een vliegtuig ? Is het een vogel ? Neen dat is het niet !
Het is Mega Mindy !!!

Eindelijk !!! Exact 355 dagen was het geleden dat ik nog aantrad in een toertocht.
Bijna een vol jaar van kommer en kwel, van kniepijn en operatie, van nagelbijtend aan de kant toekijken. Maar nu was eindelijk D-day aangebroken….Biker Zjé gooide zich terug het toertochtgeweld in !

Als uitvalbasis had ik voor mijn geboortedorp Betekom gekozen waar de plaatselijke X-tremebikers hun wintertoertocht deden vertrekken aan het sportcomplex van de Tumkens.
Charel en Geert waren mijn bikematen en hadden afgesproken om samen naar de poort van het Hageland te fietsen. Het was een blij weerzien op de bike en ondanks de bijtende herfstkou had ik een warm gevoel binnenin, ja…je kon het zelfs popelen van geluk noemen.

Het was aan de inschrijving alras bekende koppen groeten, waarbij mijn vrienden van de Bjeizel-connection al even verrast waren mijn kop te zien als vice versa. De eerste plaagstoten rolden al over en weer : dit zat goed !
De lange inactiviteit had er voor gezorgd dat ik mijn VWB-vergunning van 2007 verloren gelegd had zodat ik bij de inschrijving een extra eurootje diende neer te leggen voor mijn deelname. Het zal nog wel even duren vooraleer ik het goede ritme terugvind.

De twijfel die ik voorgaande dagen nog had omtrent mijn mogelijkheden om een toertocht tot een goed einde te brengen, had me voorzichtig doen kiezen voor de kortste 25 km afstand. Naarmate de start echter dichterbij kwam gooide ik deze twijfel overboord en koos resoluut voor de langste afstand van 44 km. Het was als een koekjesdoos die je voor het kleine jongetje openhoud om ze vervolgens snel te sluiten als hij zijn handje uitreikt.
Deze kleine biker ging voor de volledige inhoud van de koekjestrommel !

We doken na de start onmiddellijk Meetshoven in.
De talrijk uitgestrooide singletracks geurden naar verse humus en bosnaalden, terwijl de bikers die ons reeds voorafgegaan waren, een pad bloot gereden hadden in de vallende herfstbladeren.
Dit was echt maximaal genieten in het verstilde bos.

Traditiegetrouw doken we na een 10tal km op aan het Duracell rondpunt om via de off-road Demerdijk richting het kasteel van Nieuwland te biken.
Mijn bikegenoten drongen me hoffelijk de leiding op, zodat ik dankbaar het tempo kon bepalen dat lijf en hartslag binnen bereik hadden.
We bogen af naar de eerste ernstige hindernis van de dag met de Extreme putten waar we via Aarschots beroemdste bar de beklimming van de Liederberg aansneden.
Ondanks mijn semi-slicks kon ik de klimmetjes toch al rijdend nemen. Het gaf een overheerlijke adrenalinestoot die me de rest van de rit zou voortstuwen.

We daalden af naar Gelrode, lieten verrassend het Kloesebos letterlijk en figuurlijk links liggen en zochten wat hoogtemeters op de flanken van de Hondsheuvel.
De droge periode van de voorbije dagen had de tracks perfect berijdbaar gemaakt, zodat het heerlijk biken en intussen genieten van het landschap was.
We volgden weliswaar regelmatig de vaste routes van Aarschot en Rotselaar, maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit het verhaal van de kip en het ei was. Wie was er eerst ? De X-tremebikers leerden mij namelijk deze paden ontdekken, lang voor er sprake was van voornoemde vaste blosoroutes.

Als we eensklaps mijn vrienden van de Bjeizel connection in het vizier kregen, kon ik het niet laten een versnelling te plaatsen die me op en over de zwoegende roodhemden bracht.
Onder het zingen van “Mega Mindy” nagelde ik hen aan de grond. Dat dit waarschijnlijk eerder te wijten was aan een lachkramp van hunnentwege en mezelf bovendien veel krachten gekost had, kon me niet deren.
Er mag en moet al eens gelachen worden.
Als ik met Ivo zelfs van bike wisselde om zijn nieuwe Epic te testen, zullen er wel bikers gedacht hebben dat dit zootje ongeregeld aan de drank zat, maar niets is natuurlijk minder waar.

Van drank gesproken, het werd tijd voor een lichte bevoorrading die alweer in de beste X-treme-traditie uitmondde in een buffet.
Opsomming van de voorliggende waren zou me te ver leiden, maar laat me stellen dat er bakkers zijn die op zondagmorgen minder in de etalage liggen hebben.

Flink voldaan en enkele leuke babbels later togen we op weg voor het tweede deel van deze tocht.
Het Hellegat beklommen we off-road waarna de Benninksberg zorgde voor een leuke snelle afdaling, waarbij langs zijn flanken richting Wezemaal werd getogen.

Vanaf nu was het gedaan met lachen want de hoogtemeters vlogen ons nu om de oren.
De Wijngaardberg via de brede holle weg trok de laatste longblaasjes open.
We daalden snel af naar de Leuvensesteenweg om vervolgens de aartssteile Ijzerenberg te bestijgen.
Op kop van ons triootje reed ik met kleine versnelling naar boven, maar als halfweg Geert me voorbijgestormd kwam, maakte hij me duidelijk dat ik alleen maar bij genade van mijn bikegenoten het tempo mocht bepalen.
Bovenaan in de wijk van de Middelberg was de hartslag laten zakken aangewezen want even later beklommen we nogmaals de ijzeren knoest aan de achterzijde vanaf de spoorweg.
Op deze zwaarste klim van de dag was het laveren tussen gestrande reizigers, maar mijn stoomlocomotief kon toch op de rails blijven en al rijdend de top bereiken.
Met de prachtige afdaling door de holle singletrack kwam een einde aan dit gebalde intermezzo.

Het Vorsdonkbos lag nu voor ons. De grote obligate plassen waren grotendeels drooggedampt zodat we zonder al teveel modderaverij opdoken achter het kasteel van Nieuwland om opnieuw de Demerdijk te vervoegen.
Via de Betekomse beemden reden we naar de Putteberg, voorloper van de alom gevreesde Balenberg.

Maar de berg baarde een muis !
De zompige tracks waren door het spel van zon en wind omgetoverd in perfect berijdbare paadjes.
Hoogtemeters werden met de glimlach verteerd, zeker als je denkt aan de jaarlijkse Nieuwjaarscross waar onze collega’s veldrijders telkens een ware kalvarietocht lopen.

We bolden nu naar de laatste hindernis van de dag met de Molenberg die van ondergetekende de oscar van de dag kreeg. Niet zozeer door de 14^de eeuwse molenruïne (zie foto !) die kortelings gerestaureerd wordt, dan wel omwille van de 4 holle wegen in alle windrichtingen waarop en rondom ik in mijn jeugdjaren ettelijke uren en broeken versleet.
Het was dan ook ontwaken uit mijn droom als de basisschool voor onze ogen opdoemde en het einde van deze prachtrit aankondigde.

Met ons triootje nagenietende bikers togen we terug naar de Zuiderkempen om uiteindelijk 70 kilometertikjes te verzamelen op de teller.
Dat dit gepaard ging met wat weerbarstige trekjes in de getormenteerde knie en ’s namiddags de spierkrampen aanjoeg, nam ik er met de glimlach bij.
Een ijspack rondom het gewricht en wat noodzakelijke rust zullen deze biker wel oplappen.
Nu het treintje terug loopt wil ik niet meer op een zijspoor belanden. Daar lag het fungehalte op deze tocht te hoog voor….

21-10-2007 om 21:28 geschreven door Biker Zjé  

Non-event met meer seingevers dan kilometers !

De lust bekruipt me om te starten met een citaat van Raymond….”Da’s nu tien jaar da’k in’t vak zit. Ik heb opgetreden in Aalst, Zwevezele, Peutie…, maar nog nooit maakte ik een non-event mee zoals in Pijpelheide”…
Ik had met Dany afgesproken bij het ochtendkrieken om samen iets voorbij zijn deur de toertocht te gaan biken waar hijzelf een vijftal jaren geleden zijn eerste toertocht betwiste.
Was de organisatie destijds nog in handen van de fietskameraden van Gust Van Hout, werden nu na enkele jaren onderbreking de handen in elkaar geslagen door….”Hand in Hand Baal” en de vrouwenvoetbal “Astrio”.

We kwamen reeds om 8 uur de mooie kantine van Pijpelheide binnengesloft waar we voor 2.5 euro een inschrijvingsbonnetjes bekwamen en de melding op groot papier : “Wegens klacht geen toelating om parcours in Aarschot te rijden”. Nu ja…we vertrouwden de inventiviteit van de inrichters en na een korte babbel met Jefke van de Wiekers trokken we op pad voor de langste afstand van 45 km.

De aanloop was ons nog goed gekend uit het verleden met enkele korte off-road stukjes achter het sportcentrum van Booischot en in het Kasteeltjesgoed op weg naar Begijnendijk.
We doorkruisten de terreinen van boomkweker De Bruyn naar de Meertsels om vervolgens in de Madestraat op te duiken en de oude spoorwegbedding (mijn spoorweg ! ) naar Aarschot te nemen.
Allemaal nog gekend van de vroegere tocht, maar wanneer we in Ourodenberg verwachtten dat we richting Gijmelberg zouden afdraaien, werd er verrassend doorgestoken naar Meetshoven.
We hadden nu reeds 10 km over hoofdzakelijk asfaltwegen gereden. Het stoorde me in beginsel niet echt omdat ik zodoende mijn knie met opgestapeld vocht wat kon losrijden, maar het werd stilaan toch wel tijd voor het betere mountainbikewerk.

In Meetshoven vonden we dan ook een mooi parcours met de gekende singletracks die vooralsnog perfect berijdbaar waren. We fronsten wel de wenkbrauwen dat Gijmelberg wel, maar Meetshoven vanaf heden blijkbaar niet meer in Aarschot ligt, als we na 5 km bikeplezier op de bevoorrading stootten.

Na amper 15 km vonden we deze reeds op ons pad zodat de resterende 30 km wel een hele brok zouden worden.
Het dient gezegd : op de bevoorradingstafel was niets af te keuren. Een mooie mix van fruit, wafels en sportdrank voorzag voldoende voor iedereen. Alleen….het was toch nog zo vroeg om nu al aan het schransen te slagen.
Ik vroeg aan één van de inrichters waar we nu naartoe zouden biken als ik het laconieke antwoord kreeg :”seffens hier naar links”. Tja, zover kon ik ook nog wel kijken maar op mijn aandringen welke streken we zouden aandoen moest ik het met een schouderophalen stellen.
Er begon stilaan een rood alarmlichtje te branden…

Na een korte break hervatten we onze tocht om via de oude trambedding richting Begijnendijk te drijven. Mijn stille hoop om toch nog naar de Molenberg of Balenberg te biken werd bij deze vakkundig de grond ingeboord.
Wat volgde was gewoon over het asfalt “binnenrijden”, kort afgewisseld met het OCMW-bos te Begijnendijk en 1 (één) veldwegeltje in Pijpelheide.
Vermeldenswaardig is wel dat er een seingever stond bij elke gevaarlijke wegovergang. Het ontlokte bij Dany de oneliner van de week als hij schamper fulmineerde : “ze hebben hier meer seingevers dan kilometers”.

Klokslag 9 uur passeerden we reeds de kerk van Pijpelheide waar we alleen beloond werden met een aanstekende stormwind, gitzwarte lucht en een prachtige regenboog. Deze kon jammer genoeg niet op het conto van de organiserende instanties gezet worden.
Met amper 23 km op het tellertje had ik nog niet echt zin om naar huis te fietsen.
Ik besloot dan ook deze wegrit nog eens te bollen terwijl Dany zijn zoontje uit de zetel ging jagen om nadien ook de paden nog eens berijden.

Ondanks de regen die bij momenten striemend op het gezicht joeg vertrok ik dus maar eenzaam voor mijn 2^de ronde. Gelukkig trok de bui snel over en kon ik toch nog genieten van een deugddoend zonnetje.
De ijdele hoop dat we tijdens onze eerste doortocht een wegvergissing gemaakt hadden of een splitsing gemist, smolt als sneeuw voor de zon als ik na 15 km weer dezelfde bevoorrading bereikte.

De 2MS-renners Gerry, Silvio en Benny stonden net vertrekkensklaar zodat ik even later met Jos, mijn compagnon van de vorige tocht in Westmeerbeek, het laatste deel volmaakte.

Binnensmonds vloeken, grommend mompelen of een scheldtirade afsteken……het brengt allemaal geen zoden meer aan de dijk. Maar de Ladies van “Astrio” en de Gentlemen van “Hand in Hand” zijn ons volgend jaar in elk geval een klinkende revanche verschuldigd.

Als er een volgend jaar komt tenminste…..

01-11-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Een toertocht in je eigen “hometown” zou je eigenlijk nooit mogen laten voorbijgaan, en toch…

Eerdere edities waren door omstandigheden allerlei steeds de mist ingegaan en ook nu stonden mijn sterren door een verjaardagsfuif onder een slecht gesternte.

Echter….de verstoring van mijn bioritme had ik opgevangen door een matig alcoholverbruik. Het extra zomeruur (of is het winteruur ?) deed de rest.

Jammer genoeg moest ik alleen aan de start verschijnen.

De Bjeizelconnection had na de vlucht naar Egypte, nu voor een Bierbeekse versie gekozen.

Charel en Geert hadden lichamelijke problemen en vaste gabber Dany stond reeds in Westmeerbeek toen ik me bed-gewijs nog eens in de warme schoot van het vrouwtje vleide.

Deze bikester Inspé heeft trouwens haar bikeplannen ook opgeborgen tot na de winterperiode wanneer haar geteisterde spieren terug buitensporten toelaten.

Op een voor mezelf ontiegelijk laat uur (9 uur) bood ik me dan ook aan bij de inschrijving aan het voetbalveld van de Zwarte duivels Westmeerbeek, waar de plaatselijke Landelijke Gilde borg stond voor deze inrichting.

Het was best druk aan de inschrijving. Alhoewel hier geen mountainbikeclub aan het roer stond hadden de positieve commentaren en beloftes op een mountainbikeforum toch heel wat bikers gelokt. Het was nu alleen nog kwestie van die beloftes waar te maken.

In het spoor van een 6tal Antwerpse bikers trok ik me op gang om, zoals later bleek, al onmiddellijk de eerste splitsing van de langste afstand te missen.

Mijn doel om de 57 km te biken zou zo alvast een paar kilometers minder bedragen, maar het lusje via de Poervisvijvers passeer ik wekelijks, zodat ik niet veel miste.

We drongen het Westmeerbeekse Goor binnen om over de harde kiezelpaden en asfaltbaantjes naar de N15 Heist op den Berg - Westerlo te biken.

We passeerden hierbij het huis van mijn casuele bikegenoot Geert die door het vrouwtje gestraft was met een garagekarweitje.

Ik stopte voor een korte babbel en de tinkellichtjes in zijn ogen verrieden de immense spijt dat  hij toch niet op zijn bike zat.

Op naar de Snepkens waar we in een privébos enkele leuke singletracks te verwerken kregen in de mulle bosgrond. Een oversteek van een beek via een palettenbrug gebeurde behoedzaam en als we even later aan de Netedijk opdoken was het gedokker over de oeverwand slechts van korte duur. Dra doemde reeds restaurant ‘t Kempisch pallet op, waar we van oeverkant veranderden bij het kruisen van de N152 Aarschot-Herentals.

Voor ons lag nu natuurgebied de Kwarekken waar ik enkele jaren geleden, in mijn strijd tegen obesitas, alle paden letterlijk en figuurlijk heb platgejogd.  Alhoewel ik dus wel wat parcourskennis dacht te hebben, vonden de parcoursbouwers hier toch een origineel traject doorheen het wirwar van singletracks.

Dit was leuk biken en de korte asfaltaanloop van het begin was reeds lang vergeten.

Dit zou een tocht met een erg hoog off-road gehalte worden.

Na het kruisen van de N19 Aarschot - Westerlo betraden we één van de schilderachtigste plekjes van Westerlo, parel der Kempen.

Over de Netedijk waan je jezelf in de sprookjesachtige middeleeuwen met aan de overzijde het kasteel van de Merode en aan de rechterkant nog mysterieuze turfwinningsputten die intussen met lissen begroeide vijvers zijn geworden.

Deze mooie plaatjes kregen nog een verlengstuk met de 57km splitsing die ons via de wipperschutting en het fietserbruggetje naar de Kaaibeekhoeve bracht.

In het Riet vervoegden we al snel terug de kortere afstanden om vervolgens richting Bergom te biken.

Met het provinciaal domein Hertberg voor de neus was er voor de meerwaardezoekers een prachtlus van de langste afstand aangelegd.

We doorkruisten de bosrijke omgeving met en tegen de groene en blauwe vaste blosoroute, tussendoor nog doorspekt met enkele eigen bevindselen.

Het gaf de tocht een originele aanblik en dat er regelmatig in tegenstroom met de vaste route gereden werd, hinderde helemaal niet. Deze sterk ondergewaardeerde route kent in de winter namelijk erg weinig bezoekers.

De voorbije droge periode had trouwens weinig modderstroken voorzien terwijl we eveneens bespaard werden van de natste doorgangen.

Na de samenvoeging der afstanden was het tijd om een bevoorrading te vinden in Blauberg.

Door mijn late vertrekuur was de zelfgebakken cake blijkbaar al verorberd door het onverwacht grote contingent bikers (600 naar verluid).

Een stukje banaan en een glaasje water moesten het dan maar doen want de “hij geeft je vleugels”-drank liet ik mijn maagwand liever niet aanvallen.

Ik stootte hier tevens op mijn ploeggenoot en wedstrijdrijder Jos zodat ik tevreden om wat gezelschap de tocht hervatte. Of het tempo van Jovano me niet te machtig zou worden moest ik maar afwachten.

We togen nu naar Averbode om in het recent opengestelde Averbodes bos een lusje te maken en vervolgens de Weefberg op ons pad te vinden.

Op en om de Weefberg werd een prachtig parcours uitgetekend waarbij de hoogtemeters flink aantikten en verschillende uitdagingen lagen te wachten.

Op het puntje van het zadel trachtte ik mijn nieuwe compagnon bij te benen, maar als hij op de zandheuvel aan de drukkerij zijn hardtail feilloos door het mulle zand joeg, moest ik toch passen.

Behoudens de gestegen snelheid was ook mijn hartslag aan hoge pieken onderhevig zodat ik me gelukkig prees dat Jos even later ook eens een hapering maakte die me toeliet terug bij te benen en zelfs het commando te nemen.

Oude rat Zjé nam het genoegen om op kop toch even te recupereren maar als mijn felle bikemaat terug de kop nam was het harken, puffen en blazen.

We kregen de trappistenklim, een lange en steile klim langs de zuidhelling voor de boeg.

Daar waar ik hem vorige woensdag in mijn eentje nog wist te bedwingen, bepaalde de vermoeidheid nu dat het grootste gedeelte al stappend zou overbrugd worden.

Iedereen rond mij moest trouwens van de fiets en getuige de vele voetsporen waren er hier vandaag nog niet teveel bovengereden.

Na het stevige Weefbergintermezzo werd richting Testelt gereden waar we de tweede helling die naam waard zouden vinden met de Rodeberg.

Weer zorgden de aangelegde tracks voor een afwisselend parcours met verschillende beklimmingen en singletracks die elke vierkante meter leken te berijden.

De technische moeilijkheden bleven nu wel beperkt zodat we de bike overal konden doordrijven. Drijven was misschien een understatement voor het krachtdadige optreden van Jos die “op het randje” doorheen de bossen en singletracks scheurde.

Daar waar ik meestal al freewheelend en cruisend mijn toertochten afwerk, was het ditmaal toch aanpassen. Kenners weten dat ik normaliter alleen in de Hagelandse chronorit mijn beste beentje voorzet.

Met het verlaten van de Rodeberg richting Wolfsdonk was ook het lastigste gedeelte achter de rug. Over vlakke paden waar enkele verharde stroken meer hun aandeel eisten, stopte ik me vakkundig weg achter Jovano. Met het terugkeren naar de heimat was namelijk ook de wind op kop een stevige tegenstander geworden en laat net kort in het wiel rijden één van mijn specialiteiten zijn…

Zo kon ik eindelijk mijn hartslag naar een aanvaardbaar niveau laten dalen zodat de opdoemende Kapittelberg te Herselt geen problemen meer opleverde.

We flirtten nog eens met de rode blosoroute om vervolgens op de Molenberg de feeërieke klokkenkuilen te vinden. Tijdens de wintermaanden van mijn jeugdjaren leerde ik hier de eerste stuurmanskunsten op een aftandse crossfiets. Wat zijn onze dikke bandenfietsen intussen toch juweeltjes van techniek en materiaal geworden.

Omdat Jos het merendeel van het kopwerk tijdens de laatste kilometers voor zijn rekening genomen had, nam ik intussen bij mondjesmaat ook al eens het commando om hem achter mijn brede rug wat rust te gunnen.

Na het kruisen van de N19 was het trouwens uit met de pret. Een blik op mijn kilometerteller deed me besluiten dat de Raamdonkbossen nog voor wat extra kilometers zouden zorgen maar na een asfaltzone van enkele kilometers bereikten we via de Dieperstraat simpelweg terug de start- en aankomstzone.

Navraag bij Dany later op de dag leerde me trouwens dat hij ook slechts 52 km verzameld had op de tocht.

Op uitzondering van aanloop en binnenrijden was de slotsom toch dat we een fijne bikevoormiddag beleefd hadden op een uitzonderlijk mooi parcours.

Daar was zeker geen vlucht naar Egyp…..euh Bierbeek voor nodig geweest.

29-10-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Voor de toertocht in mijn geboortedorp had ik met verschillende mensen afgesproken om samen te biken, maar de nazomerse ochtend startte met een valse noot.

Dany en Geert moesten verstek laten zodat ik met Charel en 2 toevallige passanten uit Morkhoven naar Betekom fietste.

Bedoeling was van Gunter nog op te pikken, maar doordat we te laat aankwamen, was onze collega van de Bjeizelconnection reeds op bikerspad.

Een hoop bekende gezichten met o.a. Agfa-collega Leo en de pas geuniformiseerde mannen van “mtb-club kjeis oat” nodigden uit tot het slaan van een praatje, maar de stille hoop om Gunter alsnog bij de bevoorrading bij het nekvel te vatten, joeg ons snel de grootste omloop op.

In tegenstelling tot vroegere wintertochten van de X-tremebikers werd er vertrokken langs Meetshovenbos. Dit betekende meteen dat het zwaartepunt van de tocht ditmaal op het einde zou vallen zodat doseren aangewezen was.

Ik had het echter niet zo begrepen en wou onmiddellijk in de Meetshovense singletracks een stevig tempo aanhouden.

Spijts de grote drukte aan de inschrijving bleken we nu toch vrij rustig te kunnen biken zodat het genieten was en met grote precisie het voorwiel tussen de bomen drijven.

Een amechtig puffende duotrein op zwarte Epic-rails hees zich door dit domeinbos.

Dat een foutje of pech op een klein plaatsje kan liggen bleek alras... Een Team2MegaSaeco-sportlid die met zijn collega een gebroken ketting wou herstellen, bleek niet over een kettingpons te beschikken.

Ik zette mijn doel om Gunter nog in te halen dan maar opzij om deze onfortuinlijke jongens hulp te bieden. Het geeft me uiteindelijk meer voldoening dan het rijden van een hoog gemiddelde.

Terug op pad bleek Charel niet echt zijn dagje te hebben. Mijn bikecollega had al enkele malen een gaatje gelaten, maar als ik dacht dat dit was om een beter overzicht over de tracks te hebben bleken rugklachten aan de grondslag van zijn mindere dag te liggen.

Ik kan meespreken van dergelijk krachtenvretend letsel en bewonderde hem dan ook voor het doorbijten.

Rekening houdend met wat nog op het menu stond zou het alleszins geen sinecure worden.

Langs de Demerdijk richting het kasteel van Nieuwland om vervolgens via de spoorweg terug naar Aarschot te biken, was het de laatste vlakke voorbode van al het lekkers dat er aankwam.

De Extremebar lieten we nog even (letterlijk) links liggen om de Eikelberg over het asfalt te beklimmen, de duik te maken naar Gelrode en met de off-road klim van de Liederberg aan te komen op de hotspot van deze tocht : De Extremeputten !

De zelfbenoemde Extremeputten zijn genoemd naar Aarschot’s beroemdste bar aan de voet, maar is eigenlijk een oude ijzerzandsteenwinning waar een waar bikepark kan uitgetekend worden.

De ramptoeristen waren dik gezaaid (vooral inrichtende X-tremebikers) zodat onder luid gejoel en commentaar kon geprobeerd worden om drie uitdagingen tot een goed einde te brengen.

De eerste moest ik staken onder het gesternte van “verdienstelijke poging”, maar de volgende twee kon ik toch al rijdend nemen zodat ik mijn buurman en gastcommentator Robby Vereecken even de mond kon snoeren.

De adrenaline van zelfvoldaanheid die dan door je aders jaagt is met geen pen te beschrijven.

We verlieten de Extremeputten aan de bovenkant om over de kam van de Liederberg naar ’s Hertogenheide te biken en de beklimming van de Schaapsvijver aan te vatten.

Alweer een kuitenbijter die menig biker teveel bleek zodat we tussen wandelende bikers onze weg moesten zoeken op deze nochtans goed berijdbare helling.

Het Kloesebos werd doorkruist waarbij we na ca 18 km op de bevoorrading stuitten.

De traditie bij de X-tremebikers indachtig was het weer een wandelend dessertenbuffet waarbij ik er niet in slaag een opsomming te maken van al het lekkers dat uitgestald lag.

Dit leek meer de rayon van een grote colruyt in de buurt.

Ik gunde Charel zijn rustpauze terwijl ik me intussen onledig hield met het vastzetten van mijn kopserie. De geluiden die ik voortbracht tijdens een off-road afdaling deden meer denken aan een ratelende kar op de keien.

Het onding liet me ten derde male deze week in de steek zodat de opmerking van mijn vrouwtje dat ik teveel met de bike op pad ben, door mijn hoofd speelde.

Dat wordt weeral mijn spaarvarken aanspreken voor de noodzakelijke onderdelen.

De mooie beklimming door de holle weg van de Hondsheuvel bracht ons bij de E314 waarna we richting Wijngaardberg bolden.

Het steile klimmetje naar het Wijngaardbos konden we ongehinderd nemen, waarna we ook in het bos de omgevallen bomen keurig omzeilden.

De hoogtemeters volgden mekaar nu verder in sneltempo op met de klim van de Wijngaardberg doorheen de holle weg en de frontale aanval op de Ijzerenberg na het overschrijden van de N19 Aarschot-Leuven.

En nog was de pret niet uit. Door de verkaveling van de Middelberg werd afgedaald naar de spoorlijn waarna we een nieuwe frontale aanval op de Ijzerenberg startten langs zijn noordzijde. Ik had geluk dat het pad net vrij was op het moment dat ik het bosje indook zodat opnieuw een rijdende klim aan de scalp kon.

Slachtoffer van dienst was echter mijn bikegenoot die door de korte opeenvolging van nijdige hellingen kraakte in al zijn voegen….voorlopig brak hij nog niet.

Zijn aanmanen om niet meer te wachten klonk in dovemansoren, want het “samen uit, samen thuis”-principe is me heilig.

Ik nam bewust wat gas terug om Charel terug op zijn positieven te laten komen, want met de bult van Baal als dessert stond er nog iets te wachten.

Na de Ijzerenberg doken we aan het station van Gelrode het Vorsdonkbos in dat zijn natte traditie niet kon waarmaken. We dankten de weergoden op onze blote knieën voor de voorgaande droge periode die de grote plassen omgezet had in waterdamp.

Via de Demerdijk bereikten we de brug in Betekom om vervolgens het broekgebied in te duiken. Eenzelfde verhaal hier waar de aangeboden paden deden denken aan een drooggelegd havengebied in de polders.

Omdat we nu via de Bosseplein en windaf naderden op Balenberg, liet ik Charel de kop om hem rustig zijn eigen tempo te laten kiezen en Vervecken-gewijs te kunnen recupereren.

Die laatste 10 km moesten nu ook op zijn palmares. Daar was geen lievemoederen meer aan.

Ik sprak af me nog eens uit te leven op de Sven Nys bult om nadien samen binnen te rijden.

De steile binnenkomer naar de watertoren kon al direct tellen, waarna we zowat het ganse parcours van de nieuwjaarscross aandeden.

Een brede variatie van singletracks, korte nijdige klimmetjes, lange energievretende hellingen en brede tracks over het motorcrosscircuit. Het was allemaal inbegrepen voor dezelfde prijs.

Ik liet mijn hartpomp nog eens lekker op hoog toerental komen, intussen de zuurstofrijke ochtendlucht binnenpompend als ware het mijn laatste ademhappen.

Een tent met redbullgirls en hun drankje kende blijkbaar heel wat meeval, maar het is nu éénmaal niet mijn drankje en ik weigerde zelfs de smeekbede van een mooie babe om haar blikje aan te nemen.

De neus stond nu éénmaal gericht op biken en de laatste tracks die nog lagen te wachten.

Na het verzamelen van ons duo was het stilaan tijd om naar de startplaats af te zakken.

Dit kon uiteraard niet gebeuren zonder mijn jeugdspeeltuin, de Molenberg nog eens op te zoeken.

De klim en doorkruisen van de holle weg waren gekend, maar de blauwbloezen van de organisatie hadden ook nog een nieuwe singletrack uitgetekend die in de mulle bosgrond voor het betere bochtenwerk kon zorgen.

Het ijzerzandstenen monument (de oude windmolen) zullen er weinig zien staan hebben, maar wie kan het hen kwalijk nemen als de resterende paden nog voor heel wat bikeplezier konden zorgen.

We verlieten het domein aan de basisschool waar ik 6 jaren van mijn jonge leven de broek versleet, waarna ik samen met biker Charly naar de Zuiderkempen  afdroop.

Mijn bikegenoot zag asgrauw met een vertrokken gezicht van de pijn, maar hij had het toch maar mooi volbracht.

Zijn vertoon van wilskracht op de met 400 hoogtemeters doorspekte omloop was van een hoog niveau en daar woog geen enkel snelheidsgemiddelde tegen op.

Maar wat wil je….een duo dat samen bijna 100 jaar is kan wel tegen een stootje….

22-10-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Met een nazomer die maar niet wil stoppen, stond bikester Opsné te popelen om met haar ventje te gaan biken.
We hadden zowaar keuze uit 2 zaterdagse tochten binnen bereik, maar de keuze Mol-Kasterlee helde over naar de groene long van de Kempen omdat men hier 85% onverhard en slechts 500m op de vaste blosoroute van Herentals-Kasterlee beloofde.

Het gehucht Houtum was onze gastheer op hun kermisdagen zodat de inrichtende wielertoeristen van Kasterlee hun 2^de Houtumse mtb-tocht konden voorstellen.
Onder een stralende hemel boden wij ons aan in de feesttent om te merken dat de organisatie wel op punt bleek te staan.
Een bewaakte fietsparking, noodnummer en gratis tombola verraadden reeds extraatjes die een tocht net dat ietsje beter georganiseerd maken.
Recht tegenover de Klaveren drie moest ik denken aan stichter Juul Kabas, maar vooraleer ik mijn lijflied…”ze noeme maa de Zjé kabas”…aanhief , stuurde Opsnéetje haar bike reeds naar de aanpalende velden voor de kortste bike-afstand van 27 km.

Een prachtaanloop ging langs de Kleine Nete waar we over de lage oevers, rakelings langs het water stroomopwaarts reden. Nu ja, rakelings is een ruim begrip voor een weg die tussen 1 en 2 meter van het water loopt, maar mijn echtgenote voelde zich toch pas op het gemak zodra ze het heilige mtb-principe huldigde : “steeds kijken naar het pad waar je naartoe wil sturen”. Te snel kwam er een einde aan dit mooie pad als we via een houten bruggetje de waterloop verlieten en doorheen zanderige boswegen terug afbogen naar de N19.
We reden een erg traag tempo, want de ogen de kost geven terwijl je het snot in de ogen rijdt gaat moeilijk samen.

Langsheen het Breeven en via enkele mooi gelegen visvijvers bereikten we de N19, Geel-Kasterlee, die we kruisten om de landbouwgebieden richting Bobbejaanland in te duiken.
Ellenlange zandpaden lagen ons voor, waarbij de tegenwind een spel speelde om bij gebrek aan hoogtemeters, toch voor een bepaalde lastigheidgraad te zorgen.
Een splitsing die richting natuurgebied de Zegge leek te draaien, lieten we links liggen om ons aan de vooropgestelde 27 km-afstand te houden. Mijn benen kriebelden maar ik kon mijn meid toch niet in de steek laten. Het liep in mijn beginjaren niet anders…
De diversificatie aan landschappen was trouwens nog niet ten einde, want we betraden nu tussen Langenberg en Lichtaart de grote aaneengesloten naald- en loofbossen van het Koningsbos en de Hoge Mouw, ook wel de Kastelse bergen genoemd.

Het beloofde stuk vaste blosoroute gaf ons iets meer dan een kilometer bikeplezier op één van de mooiste stukjes op de blauwe route met licht hellende holle wegen.

In kamphuis ’t Boslicht vonden we de bevoorrading die, raar genoeg met dit stralende weer, binnen was opgesteld.
Met sinaasappels, bananen, droge koeken, koffiekoeken en Actus sportdrank was er weeral meer dan voldoende voorradig. Alleen jammer dat we in dit eerder muffe lokaal niet echt konden genieten van de zuivere boslucht, oorverdovende stilte en warme septemberzonnestralen.
Hiervoor moesten we op de bike zijn, zodat we onze pauze tot een minimum beperkten en dra terug het hazenpad kozen.

We kruisten nu de N123, Lichtaart-Kasterlee om parallel aan deze weg ook de eerste singletracks op onze tocht te vinden.
Smalle dichtgegroeide paden, afgewisseld met kombochten waar het zand weinig houvast bood voor het voorwiel. Een leuk intermezzo dat te snel aan zijn einde kwam als we het bos uitdoken vlakbij de grote rotonde in Kasterlee.

Een blik op de teller leerde ons dat we toch nog een ommetje zouden maken.
We trokken noordwaarts, parallel aan de N19, richting Turnhout om langsheen de Hoge Rielen weer een zeer afwisselend parcours te vinden.
Singletracks doorheen enkele bosjes wisselden af met lange zanderige veldwegen waar men dezer dagen wel een patent lijkt op te hebben in de Kempen.

We kruisten opnieuw de N19 om zuidwaarts naar onze vertrekplaats af te zakken. Dit zou niet zonder slag of stoot gebeuren.
In de buurt van een manege was een waar militaryparcours aangelegd, door hetwelk wij eveneens onze weg mochten zoeken. Korte nijdige bultjes, zandwadden, scherpe kombochten….alles was voorradig voor een technische bijscholing der bikers.

Bikester Opsné was niet echt meer voorzien op dit mountainbikegeweld en gooide haar laatste energietankje overboord om toch op een ordentelijke manier dit tussenstuk te overleven.
Dra dook echter een lang verhard stuk op dat ons na het kruisen van de N123 naar Retie, aan de watertoren bracht die zich vlak bij ons vertrekpunt situeert. De zucht die mijn eega slaakte was er duidelijk eentje van opluchting en blijdschap om weer een prachtig volbrachte tocht. Er kwam echter nog een aap uit de mouw, er zat nog een addertje onder het gras en het venijn zat hem bovendien nog in de staart. Allemaal gekende uitdrukkingen voor het Fitometerparcous waar we nog indoken.
Achter de Kastelse sporthal is namelijk een fitometer neergeplant in een duinengebied. De sporthal noemt dan ook niet voor niets…Duineneind.
Het BMX-parcours dat hier was uitgetekend, inclusief linten, was goed voor een kilometer heerlijk balanceren tussen vallen en recht blijven, tussen net wel of net niet bovengeraken, tussen fris eindigen of net iets minder fris….
Bikester Opsné vond hier haar Waterloo en transformeerde terug naar bikester Inspé. De overmoed in het militaryparcours moest ze nu cash betalen tot groot “ingetogen” jolijt van haar partner.

Het uiteindelijk bereiken van de feesttent op Houtum was dan ook meer dan een voldoening in het besef dat de supercompensatie de volgende dagen wel de rest van het werk zal doen.
We ontmoetten op de parking nog een oude schoolkameraad van mijn vrouwtje, Peter, die niet oud is maar wel een vroegere schoolbankengezel. Hij stond nog klaar voor het vertrek, maar kon de doffe ogen van mijn vrouwtje zeker niet opmerken achter haar grote zonnebril.
Mijn advies dat dit een prachtomloop was klonk dan ook niet in dovemansoren zodat hij alvast blijgemutst de wel degelijk mooie omloop met zijn zware finale indook.

Wij doken intussen het zonovergoten terras op, waarbij ik genietend van een heerlijk koud schuimende Leffe nog kon kennismaken met Team2MegaSaeco-genoot Bart Heylen…MTBart voor de vrienden.
Bikester Inspé keek intussen al uit naar haar volgende tocht, want de verslavende endorfines hadden intussen hun werk gedaan.
Biken vraagt nu éénmaal naar meer, nog meer en ….veel meer !

30-09-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

24-09-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

En het orkest speelde door...

Een kwartet was in mijn puberjaren een populair kaartspel. Je kan het ook in een muzikale vorm gieten als bv vier strijkers of koperblazers tot een muzikaal samenspel willen komen.
Tot slot kan je zelfs met 4 aluminium kaders tot een kwartet komen als gelijkgezinde bikers, gezamenlijk naar een toertocht willen biken.
Zo verzamelden wij ten huize van Geert aan de rand van het Westmeerbeekse Goor onder een oorverdovende stilte op deze zondagochtend. Charel en Dany maakten met Geert en mezelf het kwartet kompleet.

Door de voorbije kille nacht werd er vooral verzameld in truien met lange mouwen, armstukken en zelfs een regenjasje, maar de eerste zonnestralen die doorheen het bladerdek een feeëriek spektakel boden met de nevelslierten , gaven aan dat er wel een prachtige dag te wachten stond.
Ons doel was Tessenderlo, Looi voor de vrienden, dat tesamen met Averbode en Veerle voor een drieprovinciënpunt zorgt ter hoogte van de wereldberoemde Lekdreef.

Geert leidde ons als man van de streek doorheen het provinciale Hertbergdomein naar Averbode, waarna we langs de Luyksedreef in Gerhagen het parcours bereikten.
Een trip naar de startplaats zou ons wel wat extra kilometers, maar tevens een immense drukte op deze door de MTB Crossers georganiseerde zomereindhappening bezorgen.

We doken dus onmiddellijk de afgepijlde tracks van Gerhagen in, waar we amper bikers opmerkten en genoten van de rust en stilte die in dit natuurdomein heersten.
Gevolg was wel dat we reeds na enkele kilometers op de bevoorrading stootten die zich, traditiegetrouw op een zanderige tra in de heide situeerde.

Verrassend genoeg waren er toch al een twintigtal bikers van de partij om te genieten van chocoladekoekjes en Gatorade sportdrank.
Uit een gesprekje met oude bekende Nick leerde ik dat zij al een 23tal kilometers op het parcours verzameld hadden, zodat tezamen met het passeren aan de inschrijvingstafel ons ritje ook wel goed ingedeeld zou worden. Wij zouden kiezen voor de langst aangeboden afstand van 40km.
De ongeduldige blikken van mijn bikematen, die zich trouwens intussen in korte mouwen hadden gezet, maakte mij tot het gulzig ledigen van mijn 0.5 liter sportdrank om snel de rit verder te zetten.

Door kurkdroge bospaden en singletracks was het een snelle rit die slechts gedempt werd door opgeworpen stofwolken en een sporadische zandwad.
Er werd afgebogen naar Engsbergen waar met de Houterenberg de eerste hoogtemeters verwerkt werden. Door de perfect berijdbare paden was dit echter een sinecure en een goede opwarming voor wat nog volgen moest.

De hoofdmoot van de rit kwam er namelijk aan met de Rodenberg die aangekondigd werd door middel van een waarschuwingsbord met doodshoofd. Een gesmaakt grapje van de organiserende club.
Op de eerste steile klim kon ik met leedvermaak toezien hoe een vijftal bikers die ons net voorbijgevlogen waren, nu te voet de klim maakten. Jongens toch, het zou ons niet overkomen.
Overmoedig en nonchalant stormde ik dan ook naar boven…….tot na de moeilijkste passage, een stuurfout mij voet aan grond deed zetten.
Biker Zjé kon dus ook aan de wandelbak. En dit was spitsroede lopen, want mijn bikegenoten reden fluitend de helling op, ondertussen vragend of ik een wandeltocht maakte….
Tja, overmoed en hoogmoed komen voor de val zeker ?
Het grijnzend wachten op hun te voet gestelde bikegenoot beantwoordde ik nors met.... “geen tijd” en weg waren we voor nog 3 steile, vrij technische klimmetjes en dito afdalingen.
Dit was nog eens echt mountainbiken en gedreven door adrenaline maakte ik nu geen fouten meer ….heerlijk ! Als we boven op de plateau van de Rodenberg verzamelden op het Marslandschap onder een warm zonnetje, werd de opmerking gemaakt dat we het hier wel enkele uurtjes konden uithouden. De nazomerzon maakte vandaag eensklaps alle ellende van augustus goed.

Via hoofdzakelijk grindwegen en op het einde zelfs vrij veel asfalt, bereikten we zo het centrum van Tessenderlo om in de sporthal aan de looppiste van AC Looise de inschrijving te vinden.
Ook hier zat het ons mee, want de grote massa bleek intussen ergens op het parcours te zitten, zodat wij rustig onze inschrijvingsformaliteiten konden vervullen om 3 euro armer onze tocht te beginnen…..of te vervolledigen. Het is maar uit wiens standpunt je het bekijkt.

Een nieuwe asfaltaanloop maakte dat we de laatste 10 km wel erg veel verhard onder de wielen hadden gekregen, maar bij het induiken van de Schoterse bossen en het naderen van Gerhagen was het terug peis en vree in mountainbikeland.
Enkele hoogtemeters in de buurt van de Houterenberg werden nog vlotjes verteerd, maar bij het induiken van de Gerhaagse bossen in de buurt van de VVV-toren, sloeg het noodlot toe.

Met nog een 7tal kilometers tot ons vertrekpunt voor de boeg maakte een schurend geluid een einde aan mijn bikeroes.
Een gescheurde velg over een afstand van pakweg 15 cm bedwong zelfs de Mac Gyver in mij.
Ik heb tools en reservemateriaal bij om zelfs een aardbeving of vulkaanuitbarsting te bedwingen, maar een reservewiel behoort tot nader order nog niet tot mijn herstelkit zodat na 53 kilometer hier mijn rit eindigde.

Ik maande mijn kameraden aan hun rit verder te zetten en belde depannagedienst Christel uit de Zuiderkempen om mij uit mijn benarde toestand te verlossen.
Een korte wandeltocht bevrijdde mij uit de bossen zodat ze mij aan de Luyksedreef kon komen oppikken. Ze wist de weg reeds want enkele jaren terug moest ze mij hier eveneens oppikken nadat ik door mijn reservebanden heen zat na de toertocht van ……juist ja, Tessenderlo.

Mijn vrouwtje laadde stilzwijgend biker en bike in haar wagen. Het stilzwijgen werd duidelijk ingegeven door haar angsten om ooit als bikester Inspé haar eerste lekke band te moeten vervangen.
De ettelijke bikers die vandaag stopten en spontaan hulp aanboden, sterken mij wel  in de overtuiging dat bikester Inspé op dat “moment suprème” zelfs de handen niet zal moeten vuilmaken.
Het bikerswereldje is een toffe familie…..

10-09-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Tradities dienen om gebroken te worden. Na verschillende jaren met prachtig weer op de dag van de Diestse marathon, hadden de inrichtende United Bikers ditmaal het geluk niet aan hun zijde. Misschien had mede-inrichter Beny als bevoorrecht werknemer, onvoldoende zijn macht laten gelden bij de Meteo-Wing ? Wie zal het zeggen…
Feit was dat er reeds een zwaar dreigende lucht hing over het voetbalterrein van FC De Barreel als ik mijn camionnetje iets na 7u de voetbalweide opstuurde.
Dit was niet het moment om te treuzelen zodat ik zodra de inschrijvingsdebatten openden, onmiddellijk voor 10 euro een inschrijvingsbonnetjes kocht en een flashy rood controlebandje om de pols kreeg.

Men beloofde voor de langste afstand 106km ipv de voorziene 100km. Dat kon alleen maar gratis bonus zijn voor hetzelfde geld, zodat ik blijgemutst samen met Rocco uit Wiekevorst voor de langste tocht vertrok. Ik liet Rocco echter onmiddellijk voorop rijden, want het tempo van deze wedstrijdrijder is niet mijn ding.
Een gezapige opwarming zat er niet echt in, want reeds na 3 km stootten we op de helling van het Grasbos, een steile asfaltklim die nog overgaat in een dolomietpad en waar op hartslag naar boven rijden gewoon uit den boze is.
Gelukkig waren de naliggende paden van een zachter allooi zodat ik recupererend richting het kasteel van Arendschot in Okselaar mijn hartslag liet zakken en even later zelfs aan de praat raakte met een biker die blijkbaar regelmatig deze toertochtverslagen leest.

Langs het Averboodse Vierkensbroek bereikten we Testelt waar aan de zuidhelling van de Voortberg een uitdagende singletrack-klim voorlag.
Ik twijfelde even of ik mijn poeder zou verschieten in een rijdende klim, als een snelle achteropkomende biker mijn keuze snel bepaalde. Deze klim die ik in het verleden nog geen drie keer kon bovenrijden, prijkte nu wel op mijn scalp.
Het gaf me voldoende adrenaline waar ik wel een tijdje mee voort kon.
Ik kon het ook gebruiken want met de Rodeberg en de Weefberg werden nog wat hoogtemeters bij op het conto gesmeten.

Intussen vonden we na 19km tevens een bevoorrading waar volgens de dame aan het buffet nog maar 10 bikers gepasseerd waren. Tja, hier reden dan ook alleen maar de 106km-rijders, wat ook de rust op het parcours verklaarde.
Met sinaasjes, bananen, wafels en sportdrank was er zelfs teveel voorradig om zo vroeg mijn reserves aan te vullen.
Ik maakte dan ook een superkorte break. Ik nam me voor met een rustig tempo, gekoppeld aan korte bevoorradingsstops een maximaal voortschrijdend rendement te behalen. Een redenering die menig wiskundige kan doen blozen…

Op naar het tweede deel dat ons terug naar Averbode bracht.
Een rechttoe, rechtaan beklimming van de Kroningskapel had voor mij geen geheimen meer want hier heb ik met vrouw en zoontje reeds menig ijsje gesleten.
De zanderige passage doorheen de hondenweide bracht ons aan domein “De Vijvers”, waarna we de samensmelting met de kortere afstanden volbrachten.
Eensklaps was het nu ook uit met de rust want dichte drommen bikers verschenen ten tonele.
Gelukkig was er na de Luykse dreef bij het binnenrijden van Gerhagen opnieuw een splitsing der afstanden zodat de rust min of meer terugkeerde.

Opvallend was wel dat ik erg weinig rode polsbandjes (106 km-rijders) opmerkte. Zoals mijn vrouwtje zou zeggen…De zotten bleken dun gezaaid vandaag…

Bij het oprijden van de Schoterse heide maakten ook de donkere wolken hun verwachtingen waar. Het begon te regenen en daar waar dit in het begin nog aarzelende motregen was, zou dit dra overgaan in een stevige plensbui van een half uurtje.
De 2^de bevoorrading die we tezamen met alle afstanden namen, verliet ik nog vlugger dan de eerste omwille van het dreigende natte zwerk.

De Schoters bossen waren ons volgende doel, waarna we de Engsbergse Rodeberg aanvielen.
Intussen was die befaamde bui in al zijn hevigheid het landschap aan het besproeien, zodat ook het zand op mijn ketting, pion en kettingbladen vervaarlijk begon te kraken.
Gelukkig werd de Rodeberg niet van zijn steilste kant genomen en werden 2 doenbare klimmetjes aangeboden.
In Engsbergen verlieten we voorgoed de kortste afstanden om via het Schaffens veld richting de Vleugt te biken. Er werd naast het materiaal ook meer gevergd van de stuurmanskunsten, want de kapotgereden natte toplaag zorgde voor schuivers en energievretend bijsturen.

Kenisberg en Kruisberg, met ook een oude zandsteenwinning, “het stenen kot” genoemd, stonden garant voor nog meer energievretend biken.
Een eerste steile klim gaf ik veel te snel op, waarna ik mezelf oppompte om de resterende klimmetjes toch al rijdend te nemen.
Op de vettige singletracks en hellende wegen voelde ik voor het eerst mijn spieren branden. Als dit maar goed kwam…

Gelukkig stond bevoorrading nr3 te wachten, waarbij ik mijn lichaam opnieuw tot rust liet komen in een korte stretch- en eetpauze.

Ten zuiden van de N29 doken we opnieuw de gouw van “Steve Stunt” in om in Zelem het natuurgebied “Hees” te bereiken. Dit stond weeral garant voor een aantal hoogtemeters, waarna via Bakel en een bos met de welluidende naam “Grote Dorst” de E314 bereikt werd.
Parallel aan de autostrade reden we richting Lummen om daar “de Duizendjarige Eik” te vinden. Welke eik nu de beroemdste was van dit Millenniumbos, is me nog steeds niet duidelijk, want meer dan één werd blijkbaar geëerd met vlag en wimpel.
Intussen waren we ook samengevallen met de toertocht van Zolder die blijkbaar ook vandaag zijn gebeuren kende en over dezelfde paden voor een kortstondige samenwerking zorgde.
We kruisten nu de E314 en vonden ten zuiden hiervan het Stenen Kruis, een bos met ettelijke hoogteverschillen en nog meer singletracks.

De bevoorrading in het plaatselijke sportcentrum viel na 85 km. Tijd om eens iets anders dan fruit tot mij te nemen. Een wafel die men versierd had met confituur en slagroom smaakte me als honing op het puntje van de tong….Heerlijk !

Ik was nu klaar om de Willekensberg te bestormen. De aanlopende singletracks waren van een erg vettig karakter, maar gelukkig waren de twee aangeboden klimmen van een droger kaliber. Desondanks ging ik toch helemaal niet vlotjes meer naar boven en de klokjes van een plaatselijke kapel klonken mij meer als doodsklokken in de oren.
Het feit dat ik her en der toch enkele lijken kon oprapen, gaf me net die enkele grammetjes adrenaline om alles tot een goed einde te brengen.
Na afscheid genomen te hebben van de jongens van Zolder was het ook hoog tijd om terug de noordkant van de E314 op te zoeken. Dit werd op een unieke manier gedaan, want via enkele leuke singletracks parallel aan de spoorlijn Hasselt-Aarschot, gingen we even later samen met het spoor onder de autostrade door.
Kort hierna werd terug “Grote Dorst” bereikt, waarna via enkele asfaltverbindingen in versneld tempo onze oude vestingstad Diest werd opgezocht.
Ik had zorgvuldig mijn krachten gespaard en nog een cartouche bewaard voor het einde. Uit ervaring wist ik dat het venijn nog in de staart zat.

Op de oude stadswallen van Diest werd nog mountainbiken met een grote “M” bedreven, waarna ik de beloofde 106 km bereikt had.
De organiserende “United Bikers” houden echter wel van een beetje teasen en joegen ons eerst nog richting het militaire vliegveld.
De klim van het Fort Leopold werd niet van de steilste kant genomen, maar op de Lazarijberg verging het lachen me al meer.
Als tot slot ook de Keiberg ons tot boven de startplaats verhief, was er ruimte en tijd genoeg om de laatste energietankjes leeg te maken.
Met intussen 109 km en 750 hoogtemeters op het conto kon ik tevreden zijn over mijn voormiddagje biken.

Ik reed even langs de kantine om te kijken of de beloofde gratis braadworst hier te verkrijgen was als ik plots mijn naam hoorde roepen.
Verrassend genoeg was het Gert, een talentvol atleet van de atletiekclub van gouden Kim Gevaert waarmee ik in het verleden ettelijke malen een pintje dronk (ik dan vooral de pintjes).
Ter compensatie van de harde atletiektrainingen en voor een stuk ook als revalidatie na een kwetsuur reed hij enkele toertochtjes.
Dat hij hier in Diest de 60 km had gereden, bewees nogmaals uit welk hout die atleten gesneden zijn. Verbouwereerd vergat ik er warempel mijn braadworst bij en droop stilletjes en nederig af naar mijn camionnetje.

Mijn inwendige mens versterkte ik later op de dag tijdens het verjaardagsfeestje van ons petekind, waar de hemelsluizen een ganse dag dicht gebleven waren.
Blijkbaar hadden ze in Beerzel een beter contact met de Meteowing……

03-09-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Een ganse week had bikester Inspé mij overstelpt met meer, meer, nog meer….
Onze mountainbiketrip vorige zaterdag in Hechtel was haar zo goed bevallen dat ze er in het midden van de week zelfs een extra trainingstochtje voor over had om dit weekend opnieuw te kunnen gaan baaikeuuuuu….
Wat kan je hier als man dan nog tegen inbrengen ???

Om Inspéetje een gelijkaardig parcours te kunnen aanbieden richtten we onze pijlen daarom op de toertocht van Hamont-Achel, een organisatie van “De Lopende Crossers” uit Hamont.
Deze uithoek van Limburg is mij totaal onbekend, behoudens de Achelse kluisabdij, gelegen pal op de landsgrens, waar ik als jonge puber een schoolretraite mocht beleven.
De mountainbiketocht bleek deel uit te maken van fiets-event “de Hamonter fietsdag”, waar ook een gezinstocht en wegtocht voor wielertoeristen aan verbonden waren.
Na het neertellen van 3 euro in de kantine van de plaatselijke tennisvereniging, gelegen in het stadspark (stad ?) konden we op pad.

Mijn bikegenote koos, de wegvergissing van vorige week indachtig, resoluut voor de kortste afstand van 25 km. Al wat we aan splitsingen zouden missen was gratis bonus, glimlachte ze.
De aanloop was niet erg veelbelovend doorheen enkele wijken en voor 100% verharde wegen.
Net als ik me al begon te ergeren aan weeral een fiets-event waar de mountainbikers stiefmoederlijk behandeld worden, doken we over de landsgrens en pikten hier de vaste mountainbikeroute van Budel op.
Het contrast kon niet groter....

Doorheen kronkelende, zanderige singletracks in een immens groot naaldbos kon ik me onmiddellijk verzoenen met het parcours. De muizenissen van de eerste kilometers waren al vergeten.
Hoogteverschillen waren er niet te vinden, maar de bochtige paadjes waren ideaal voor het bijspijkeren van de stuurmanskunsten en haalden er in elke kombocht de snelheid volledig uit.
Het voorliggende traject deed denken aan de singletracks op de groene blosoroute van Herentals, met dien verstande dat er nu wel geen einde leek aan te komen.
De singletracks wisselden af en toe met enkele lange brandgangen doorheen het bos, maar de variatie die aangeboden werd, was meer dan voldoende.
De vaste route werd weliswaar steevast gevolgd, maar zodra we terug ons vaderland en Achel binnendoken, werd er ook een zelf gekozen traject uitgetekend.

Een minpunt bleek wel de karige plaatsing van pijltjes waardoor wij, ondanks ons trage toeristentempo, tot 5 maal toe van het parcours afraakten. Het leidde toch tot de bonus waar ik stiekem van droomde...

Bij de kantine van een plaatselijke ruitervereniging vonden we na ca 15 km de bevoorrading.
Wafel, koeken, speculaas, (iets te groene) bananen en Actus-sportdrank deden ons neervlijen op een bankje waar we midden een prachtig stukje natuur onze koolhydratenvoorraad konden aanvullen.
Als ik dan ook nog eens aan de praat raakte met een local in zijn sappige streekdialect was het vakantiegevoel niet ver weg.
Een dwingende blik van bikester Inspé vertelde me dat er nog 10km bikeplezier lagen te wachten, zodat we als duo onze tocht verderzetten.

Ik trachtte haar bij de splitsing nog te overhalen voor de 35km te kiezen, maar ongerede twijfels over haar eigen kunnen deden de balans toch terug richting Hamont doorslaan.
Het heidegebied dat nu voorlag, zorgde opnieuw voor een afwisseling van singletracks en zandpaden, waar je rustig kon één worden met de natuur.

Net als je denkt van probleemloos binnen te rijden, kregen we op 5 km van het einde toch nog wat animo.
Een echtpaar vergezeld van hun honden, vond het belangrijker te melden dat hun viervoeters niets deden ipv ze aan de leiband te houden. Gevolg was dat ze uiteraard achter onze draaiende crancks aangingen. Toen de grootste zijn glimmende tanden grommend en blaffend liet zien vond ik mezelf toch verplicht hem even te laten kennismaken met mijn schoenmaatje 47. Niet mooi tov van dit dier, het is zijn natuur, maar mijn overlevings- en beschermingsdrang tegenover mijn maatje maakten deze zeer afdoende reflex.

Gedreven door een aangetrokken wind maakten we de resterende kilometers vol om op een ontiegelijk vroeg uur terug het stadspark te bereiken.
Het uitnodigende terras deed alle wilskracht smelten als sneeuw voor de zon zodat we ons tegoed deden aan een deugddoende après-bike.

Als ik tijdens de terugtocht, overmoedig door trappistenvocht, meldde dat ik mijn spieren lekker losgereden had met het oog op de marathon van Diest ’s anderendaags, kreeg ik een allesvernietigende blik toegeworpen.
Het lachsalvo dat volgde zou pas kilometers verder uitsterven….

02-09-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Onder een stralende hemel had ik met Dany afgesproken om samen naar Tielt-Winge te fietsen voor de plaatselijke toertocht van de Tieltse Wielervrienden……
Peup !!!!!!....verkeerde openingszin !?

Als ik om 7u mijn rolluiken optrok werden de Zuiderkempen gegeseld door een fikse stortbui. Dit gecombineerd met het enerverende geluid van een binnenkomende sms van Dany die verkoos niet door de regen te rijden, deed mij vroegtijdig de aftocht blazen en me terug neervlijen tegen moeder de vrouw onder het warme dons, dromend van grote mountainbikeraids…

Retteketetteketet ! Tweede couplet…
Als ik fris uitgeslapen omstreeks 9u mijn neus aan het venster stak, keek ik uit op een uitgeklaarde hemel zodat mijn kuiten terug begonnen te kriebelen.
Mijn vrouwtje verklaarde me gek als ik hals over kop alsnog mijn materiaal bij elkaar zocht, alles in de camionette laadde en tussen het verorberen van enkele boterhammen haar nog snel een warme knuffel gaf.
Mijn uitnodiging aan Bikester Inspé om mee te rijden, wimpelde ze vriendelijk af wegens nog teveel Hechtels melkzuur in de benen, zodat ik even later als “lonesome cowboy” alsnog mijn weg naar Tielt-Winge zocht. De inschrijvingen duurden tot 10u30….dat moest dus nog wel lukken.

Aan de Solveldsporthal aangekomen, stond ik verwonderd hoe weinig auto’s er wel stonden . Waar vroeger zelfs de parking van dancing Cosmo benut werd, volstond nu één weide achter de sporthal om alles te bergen.
Vermoedelijk waren er heel wat bikersvrouwen die vanmorgen een ontbijt op bed kregen, zodat ik met een beetje wroeging mijn 2.5 euro ging neertellen en koos voor de 45 km-tocht, die volgens de organisatoren een 48 km-tocht zou worden.

Onder het oog van reeds binnenlopende bikers, trok ik me iets na tienen op gang voor deze tocht waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb.
De haat vind zijn oorsprong in de doodsmak die ik hier 2 jaar geleden maakte op de Tienbunder.
Liefde vanwege het toeren door “mijn Hageland” en de goede opvang die ik van de organisatoren mocht genieten ten tijde van mijn kwalijke schuiver.

Het opgediste recept was hetzelfde als ik de voorgaande 3 edities reeds mocht beleven.
Er werd een start genomen via de Solveldroute, waar met de beklimming van de Bleireberg naar het houten staketsel reeds een fikse opwarmer werd voorgeschoteld.
De paden waren doorweekt door de voorbije overvloedige regenweken. Ze waren weliswaar berijdbaar, maar door het licht inzakken in de zompige bodem kreeg je een soort van zuigeffect dat alle snelheid uit de fietsbeweging nam.

Met pijn in het hart liet ik de 55km-lus, richting Bekkevoort en Molenbeek-Wersbeek, rechts liggen en hield me aan de voorgenomen 45km.
In het gebied tussen de N2 en E314 werden hoofdzakelijk veldpaden opgezocht, alhoewel een BMX-parcours in een mooi naaldbos ook niet te versmaden viel.
Enkele zeer zwaar lopende graspaden langs de E314, richting de afrit Tielt-Winge, lieten met gras gevulde modderklompen gretig ingrijpen op het kader van mijn bike, zodat ik al snel extra gewicht diende mee te zeulen.
Het beloofde een flink atletisch tochtje te zullen worden.

Reeds na 13 kilometer wachtte een eerste bevoorrading op de carpoolparking aan de E314, waar met sportdrank, sinaasjes, bananen en wafels voldoende voorradig was om mij een snelle hap te bezorgen.
Ik liet mijn spieren niet afkoelen, zodat ik enkele minuutjes later reeds op pad trok naar het meer heuvelende deel van de tocht.

De afdaling tussen het wijnkasteel van Haksberg en de E314 lag er extra glad en tricky bij, maar waar deze tijdens “droge” toertochten garant staat voor valpartijen, zorgde de omzichtigheid op het spekgladde wegdek net voor dat extraatje aan concentratie waardoor ik vlotjes en probleemloos de afdaling kon nemen.

Met de Tienbunder te Rillaar diende zich nu het stevigere werk aan.
3 Stevige klauterpartijen op een kapotgereden slijtlaag vergden de nodige stuurvaardigheid en krachtpatserij.
De laatste klim was er teveel aan, zodat ik hier jammer genoeg de wandeleigenschappen van mijn beslagen schoenen kon testen.
De supersteile afdaling van meer dan 25% naar de IJsbeek was spectaculair, maar sinds ik kan vertrouwen op mijn “Avid juicy seven” schijfremmen, kan ik ook dergelijke hindernissen zonder vrees nemen.

Achter het Tienbundershof door reden we naar de Schaapkensberg, waar in tegenstelling tot vorig jaar geen keuze werd gelaten tussen een moeilijke of gemakkelijke klim.
De organisatoren begrepen blijkbaar dat het zowieso wel moeilijk genoeg was en boden ons de asfaltklim aan.

Langs de technische singletrackafdaling van de Kaaskorf naar de Neringesteenweg, werden we opnieuw de Kaaskorf opgestuurd via een eindeloze vettige holleweg, waar ik mijn stinkende best deed om toch al rijdend de top te bereiken.
Het slaagcijfer gaf me een enorme voldoening, maar tevens het brandende gevoel in de spieren dat meldde dat deze oefening niet teveel moest uitgevoerd worden.

In tegenstroom met de Solveldroute bereikten we Houwaartberg, waar langsheen de Wijngaard naar de top moest geklommen worden.
Het laatste steile stukje was er weer teveel aan en kon ik niet meer al rijdend volbrengen. Niet door technische moeilijkheden, maar gewoon omdat ik aan mijn fysiek platform zat, met een hartslag die tegen mijn HFmax aanleunde.
Tijdens de korte wandeling aanschouwde ik watertandend de blauwrijpe druiventrossen, maar als wijnliefhebber kon ik het niet over mijn hart krijgen enkele centiliters van dit Hagelandergoud te verspillen.
Een flinke slok van de camelback moest volstaan en bracht me via de lange uitloper van Houwaartberg aan de voet van Nieuwrode bij het kruisen van de N223.

Het vlakke intermezzo richting Horst en de Lozenhoek, deed me deugd zodat ik met vernieuwde moed nieuwe heuvels in Sint-Joris-Winge kon bestormen.
Het Troostenbergbos lag er maar troosteloos en eenzaam bij, maar het gevoel alleen tussen deze majestueuze eiken en beuken te rijden, gaf me een heerlijk gevoel.
De gevaarlijke afdaling naar de Gempemolen kwam ik probleemloos door, zodat ik toch 2 zwarte punten, waar ik de voorgaande jaren op mijn bek gegaan was, achter mij kon laten.
De Bensberg werd Solveldroutegewijs in 2 schuifjes genomen, via het asfalt en vervolgens nog eens via het holle ruiterspad, waar weer een slijklaagje voor energievretend “stoempen” zorgde.

Het kruisen van de N223 aan de Roesselberg kon alleen maar gepaard gaan met de obligate klim langsheen de trappen naar de Roesselkapel.
Ik heb me de voorbije maanden deze technische klim voldoende eigen gemaakt, zodat ik hem fier al rijdend kon nemen. Boven stonden de Red Bull girls die ik vriendelijk bedankte voor een drankje dat me niet ligt, waarna verrassend genoeg enkele meters verder de tweede bevoorrading wachtte aan de kapel.

Met intussen 38 loodzware kilometers achter de rug deed ik me tegoed aan het restant van bananen en ice-tea dat nog te verkrijgen was.
Het was intussen al laat geworden, zodat men hier stilaan aan opkramen dacht.

Na opnieuw een ultrakorte pauze trok ik verder om achter het golfterrein de laatste zware klim van de dag te vinden. De holleweg lag er weer in al zijn natte pracht en praal bij en bracht me naar het hoogste punt van deze tocht.
Over de heuvelkam van het Kiekenbosveld kreeg ik onder een intussen staalblauwe hemel een prachtig zicht over onder andere Meensel-Kiezegem en kon ik zelfs de basiliek van Scherpenheuvel onderscheiden aan de andere einder.

Het zware gedeelte van de tocht was nu voorgoed voorbij, zodat de cooling-down kon ingezet worden op de dolomietpaadjes tussen de twee dorpskernen van Tielt-Winge.
Het bordje “nog 1 kilometer” was er verrassend vlug, zodat ik uiteindelijk slechts met 45 kilometer op de teller, maar wel 570 hoogtemeters de parkeerweide bereikte.

Thuisgekomen en onmiddellijk aan het reinigen van de bike begonnen, kwam Bikester Inspé met verwonderde blik mijn arbeid aanschouwen.
Haar bike die daags voordien, na de zandtocht in Hechtel, geen water gezien had stond nog steeds blinkend in de garage, daar waar mijn vehikel nu nog moeilijk te onderscheiden viel van een tractor.
Maar toen ik mijn mond opentrok voor een gevat antwoord…..dacht ik aan al die bikersvrouwen die vandaag een ontbijt op bed gekregen hadden.
Ik keek mijn vrouwtje aan en zei : “Ik heb het zelf gezocht zeker ?”
Haar kamerbrede grijnslach sprak boekdelen…..

27-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Al herhaalde malen had een vrouwelijke bikester in spe me gevraagd wat me zo boeit in dat mountainbiken en na lang aandringen liet ik me overhalen haar eens mee te nemen naar een toertocht.
Een zaterdagse toertocht in het Limburgse Hechtel, ingericht door wielertoeristenclub “de doorzetters” leek me wel ideaal voor een vrouwelijke debutant.

Hechtel ligt midden in de Kempense zandgronden verscholen op een boogscheut van Leopoldsburg, waar ik nog 10 maanden van mijn jeugdige jaren weggegooid heb tijdens mijn legerdienst.

Ze diende zich stipt op tijd aan in haar Smulhoektenue en terwijl ik onze zwarte Cannondale en Specialized mountainbikes in de camionette laadde, mijmerde ik naar lang vervlogen tijden toen ik met mijn toenmalige bikegenoten alle verplaatsingen naar de TT’s nog met dit vehikel maakte.
Op weg naar Limburg grapten we over de nickname die ze eigenlijk wel moest aannemen, naar analogie met Biker Zjé.
Het evolueerde van Bikester in spe over She-bikester tot Bikester Ché. Dit laatste maakte onze connectie nog inniger, maar de verwijzing naar het gelijknamige weekblad vond ze toch te ver gaan, zodat even later Bikester Inspé boven de doopvont werd gehouden.

Trots over mijn vrouwelijke verovering bereikten we het Duinenstadion in Hechtel, bekend van zijn “Nacht van de Atletiek”.
Na het neertellen van onze 3 euro’s inschrijvingsgeld vertrokken we voor de kortste afstand van 20 km. De kidstocht van 10 km was wat weinig, de overige afstanden zouden Inspéétje misschien wel wat te zwaar gaan vallen voor een eerste keer.

Een leuke start over de Hechtelse heide stond ook borg voor enkele duinen waar mijn bikegenote zich flink uit de slag trok op haar bike zonder klikpedalen.
Het was heerlijk biken over afwisselend brede bospaden, enkele singletracks en uiteindelijk een uitbreidend veldwegenlandschap. Verwonderlijk genoeg waren de paden door de stortregens van de voorbije week niet omgetoverd in modderbaden zodat Inspéétje met haar Racing Ralph’s zowaar een betere bandenkeuze had gemaakt dan ik met mijn Noby Nic’s.
Na het kruisen van de N175 naar Houthalen, betraden we het grondgebied van Wijgmaal, waar maïsvelden en weiden het landschap bepalen en enkele hobbelwegen onze fully’s aan een eerste test onderworpen.

Om haar niet teveel te willen imponeren, liet ik Bikester Inspé het tempo bepalen en zette ik me vakkundig in het wiel om haar derrière af te schermen van al te kijklustige ogen.
Ons tempo was, toegegeven, niet van een hoog niveau maar als we regelmatig sportief plaats maakten voor snellere bikers kon er meestal wel een bedankje af, terwijl ook op de singletracks door diezelfde bikers rustig gewacht werd tot er plaats was om ons in snelheid te nemen.

De kilometers vervlogen gestaag en met het betreden van deelgemeente Eksel veranderde tevens het landschap terug in de naaldbossen waar deze gouw zo rijk aan is.

Inspéétje had haar tocht goed ingedeeld, maar mijn advies dat na ca 10 kilometer een bevoorrading op ons wachtte, leek meer en meer in holle woorden uit te draaien.
We naderden stilaan reeds de 20 kilometergrens en alhoewel we steeds de 20km-aanduidingen hadden gevolgd, doemde nu pas de bevoorrading op aan het sportcomplex te Eksel. Had ik me dan toch teveel op die derrière gefixeerd in plaats van de bordjes te volgen ?

Nu ja, een bevoorrading met Actus sportdrank, sinaasappels en overheerlijke watermeloen bood meer dan compensatie voor haar stilaan leeglopende beentjes.
Haar doffe blik verborgen achter de zonnebril, vroeg ik me af of ik de “blijde” boodschap durfde brengen dat deze tocht wel iets langer zou uitlopen.

Inspéétje toonde zich van haar beste kant en mijn aanmoedigingen om nog eventjes door te bijten joegen ons vooruit langsheen het domeinbos Den Brand en de militaire oefenvelden om ten zuiden van de N73 even later opnieuw een groot gemeentelijk bosgebied en de Hechtelse heide te bereiken.

Een bordje met “nog 5 km” verraadde dat onze tocht de 30 km zou benaderen en het leukste moest nog komen.
Via heerlijke singletracks in het heide- en duinengebied lagen nog enkele leuke technische en steile stukjes te wachten, maar tot mijn grote verbazing slaagde mijn vrouwelijke collega er in enkele al rijdend te bedwingen.
Op een moment liet men de keuze een track te volgen voor ervaren bikers waar ik haar aanspoorde de minder technische kant te volgen. Ik moest toch een beetje imponeren door mijn stuurmanskunsten boven die van haar te verheffen, niet ?
Op die manier zag ze mijn geklungel niet als ik tot tweemaal toe van de bike moest om mijn slijklap (waar was die in godsnaam voor nodig ?) terug te monteren.
Ik trof Inspéétje even verder in paniek langs de kant aan, wachtende op haar herder in de waan dat ze terug op het parcours van de 40 km zat.
Ik kon haar echter geruststellen met de boodschap dat er een bordje hing dat je op het parcours van de “4” km (niet de 40 !) zat en dat dit bestemd was voor een wandeltocht die ‘s anderdaags zou plaatsvinden.
Mijn kamerbrede grijns overhaalde haar tot de bekentenis dat “het vat” volledig af was, maar mijn bewondering voor deze eersteling kon ik toch ook niet onder stoelen of banken steken.
Met 30, hoofdzakelijk off-road kilometers bracht zij het er meer dan mooi van af en ik durfde amper de vergelijking maken met mijn eerste mountainbikeritje dat een veel korter leven beschoren was.

Alzo reden Zjé en Inspé terug naar hun Zuiderkempen in de wetenschap dat een nieuwe verslaafde geboren was. Naast haar persoonlijke overwinning, want lijdend aan een reumatische spierziekte, was er nog de hunker naar “meer, meer, nog meer”…..een gevoel dat ik na al die jaren mountainbiken maar al te goed ken……

26-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Iedereen kent wel de mop over de fanfaremuzikant, die bij het einde van een muziekstuk bemerkt dat hij een verkeerd stuk zat te spelen.
Wel, dat leek ditmaal ook het geval met Sabine, onze weersvoorspelster nr1. Blijkbaar had zij de avond voordien ook de verkeerde weerkaart geraadpleegd om vervolgens met veel bombarie een archislechte dag te voorspellen.
Een actieve regenzone zou ons de ganse dag plagen en met zeer veel neerslag gepaard gaan.
Verwonderlijk genoeg was iets voor de middag nog steeds geen druppel gevallen in onze Zuiderkempen zodat ik uiteindelijk met Dany toch maar afsprak de toertocht van Vorst te gaan biken.

Vorst is een semilandelijke gemeente in de Kempen, die samen met Veerle en Eindhout de fusiegemeente Laakdal vormt. De E313 en het industriegebied in Eindhout contrasteren fel met de landbouwbedrijven en woonwijken die het gebied doorspekken.

Dany was mijn gids op weg naar Vorst, want ik vind persoonlijk in deze fusiegemeente moeilijk mijn draai, lees de weg…
Uiteraard maakten we per bike de verplaatsing en hierdoor stootten we bij toeval aan de Marly-Nete-brug in Westerlo op de rode “Heylen”-pijltjes die deze tocht van de TTbikers uittekenden.
De keuze was snel gemaakt om het parcours te volgen en zodoende onze voorziene afstand toch een beetje in te korten.

Met een uitzonderlijk mooi uitzicht op het Merodekasteel op de andere oever van de Nete was meteen de toon gezet voor best wel een leuke tocht.
Via het Riet en de Kaaibeekhoeve reden we via veldwegen door Varendonk richting Zammel waar we na het kruisen van de N127, Geel-Diest opnieuw de Netedijk opzochten.
Opvallend was hoe smal de Nete hier nog is in tegenstelling tot enkele kilometers verder stroomafwaarts in Westerlo.
Langsheen het Zammelsbroek was het leuk toeven op de oever, waarna we even later van kant wisselden via een smal fietserbruggetje. Het voorgeschotelde traject was nu van een ander kaliber, want meer van het principe : “Is er geen weg ? We maken een weg !”
Het gedokker op het al dan niet bestaande pad ging gelukkig snel over bij het bereiken van Eindhout.

Deze tocht leverde ons verrassend genoeg enkele hoogtemeters op met het bereiken van de Eindhoutse berg. Nu ja, berg is een groot woord voor een door de geologische geschiedenis bijeengewaaide zandduin met amper 15 m hoogteverschil.
In de naaldbossen was echter een mooi XC-parcours uitgetekend waarbij we toch regelmatig even naar het middenblad moesten en bovendien op de bochtige singletracks regelmatig uit het zadel moesten om terug snelheid te halen.

We doken uit de bossen op vlakbij autostradeafrit Geel-Oost, waarna we de E313 nog een tijdje parallel volgden over een opgespoten zandtraject.
Het zonnetje was intussen, tegen de afspraken met Sabine in, flink haar best aan het doen.
Ik had me tegen de voorspelde neerslag en kille temperaturen gewapend door middel van een kniebroek en trui met lange mouwen, maar dit brak me nu wel zuur op.
Ik prees me dan ook gelukkig dat we intussen de kleine broer van Vorst, Klein-Vorst bereikten alwaar in een feesttent de mountainbikebende ontvangen werd.

Plichtsgetrouw ruilden we 2.5 euro in voor een inschrijvingsbonnetje, waarna wij voor het 2^de deel van onze tocht vertrokken.
In onze haast zagen we blijkbaar een inschrijvingsbus voor de bonnetjes over het hoofd, waardoor we enkele kilometers verder beseften dat er geen controle op inschrijving meer zou staan. Nu ja, dan gaven we ons briefje straks aan de bevoorrading maar af.

Doorheen een groot broekgebied was het intussen een atletisch stukje mountainbike geworden. Op de vettige paadjes doorheen rietvelden en het overstromingsgebied van de Laak was het een balans zoeken tussen recht blijven en toch een redelijke snelheid aanhouden.
Met wisselend succes namen Dany en ikzelf om beurten het kopwerk voor onze rekening, maar onze oude-mannetjes-ruggen waren toch blij als we bij paardenmelkerij Trichelhof na ca 15 km reeds een bevoorrading vonden.

Bij het nuttigen van een wafel, banaan, sinaasappel of Actus-sportdrank konden we bewonderend genieten van de paarden die net uitgelaten werden. Het ontlokte ons de opmerking dat hier toch voor een enorm kapitaal aan viervoeters in de weide stond, de ene nog mooier dan de andere.

Onmiddellijk na onze herstart konden we de splitsingen van 20-40-60 km kiezen, waarbij we uiteraard voor de langste afstand kozen, omdat we ook terug aan “ons” vertrekpunt in Westerlo wilden geraken.
Via de kleine, grote en rode Laak bereikten we Veerle, waar we in bewondering voor het kokette domein van de Maekelhoeve zowaar het juiste parcours verlieten. Gelukkig boden de enkele honderden meters wegvergissing ons nog eens een ander perspectief op de zonevreemde horecazaak met zijn feestzalen.
Langs de oever van de grote Laak naderden we de visvijvers van Veerle Roost, waar weer enkele vettige singletracks lagen te wachten. Alles bleef echter steeds zeer goed berijdbaar zodat de overlast uitsluitend voor onze mountainbike-onwaardige ruggen bestemd was.
Bij het opnieuw kruisen van de N127, stond een laatste splitsing 40-60 km waarbij we uiteraard aan onze stand verplicht waren voor de 60 te gaan. Verwonderlijk genoeg kozen enkele supersnelle bikers, die ons net voordien machteloos achterlieten, hier voor de 40 km….strange !!!

Over hoofdzakelijk kurkdroge veldwegen naderden we Westerlo, waar we in de buurt van de Kaaibeekhoeve het parcours van de 24 u van Westerlo opdraaiden. Het singletrackparcours in Bergom achter de grot kon hier uiteraard niet bij ontbreken. Voor Dany was dit zijn eersteling zodat ik dankbaar gebruik maakte van mijn parcourskennis om ook eens enkele lengtes voorsprong te nemen.
Mooie liedjes duren echter niet lang, want na het verlaten van de kleinste deelgemeente van Herselt doken we de groene vaste blosoroute van deze commune in.
Een door mezelf al vaak verguisde blosoroute omwille van de obligate slijkstroken die het provinciaal domein Hertberg nu eenmaal telt.
Ik kreeg hier trouwens mijn eerste mountainbikeinstructies van oer-bikecollega Gert, waarbij ik een mislukt technisch hoogstandje over een omgevallen boom, bekocht met 5 weken inactiviteit wegens gekneusde ribben. Kortom, ik ben niet voor die groene blosoroute !
Ik besloot me maar niet al te flauw op te stellen en moest trouwens vaststellen dat het al bij al nog wel meeviel. De kurkdroge julimaand had blijkbaar voor voldoende zuigkracht in de bodem gezorgd, zodat de regen van de voorbije weken alleen maar voor vermijdbare plassen had gezorgd. Het betere baggerwerk, zoals dit in de wintermaanden achter “Mie Maan” kan gedemonstreerd worden, bleef nu achterwege.
Voor 99% off-road werkten wij op deze manier ons laatste traject af via Mie Maan, de Drie Eiken, Kipdorp en de Hertberg om vervolgens na bijna 65 km op het afgepijlde deel een tweede bevoorrading te vinden.

Alhoewel wij ons intussen aan het eind van onze rit bevonden, lieten we het toch smaken en vulden onze leeggemaakte energietankjes terug aan.
De jongens aan de bevoorrading bevestigden ook ons vermoeden dat er wel erg weinig mensen op de 60 km zaten, want er bleken op dit late uur amper 110 bikers gepasseerd op een totaal van 438 geregistreerde deelnemers.
Onze tocht zat er alleszins op en mocht best leuk en verrassend genoemd worden.

Leuk en verrassend was het trouwens ook voor onze eega’s en kindjes die na onze zaterdagrit op een zondagse verwendag zonder mountainbikegeweld vergast werden.
Dit is een kwestie van geven en nemen, net zoals het weer niet altijd schitterend is of de fanfare niet steeds datzelfde leuke deuntje speelt…..

12-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Een sombere zondagochtend, posttraumatische verwerking van het positieve B-staal van “Floydje de bedrieger”, verwerking van een slechte nachtrust, de koffiezet die overloopt….ik had al betere zondagochtenden meegemaakt.
De zin om terug tegen het warme lichaam van moeder de vrouw te kruipen was groot, maar de wetenschap dat bikemaat Dany mij seffens stond op te wachten op ons date-plekje in Ramsel deed me toch naarstig verder doen.

We zouden vandaag namelijk naar Bekkevoort fietsen om aldaar “de parel van ’t Hageland” te gaan biken, een inrichting van de Megabikers.
Bekkevoort is een landelijke gemeente in het Hageland die door de E314 en de Staatsbaan gevierendeeld wordt. Landbouw en verkeer leven dus noodgedwongen in symbiose en doorheen dit kluwen zouden wij vandaag onze weg moeten vinden.

Bij een relatief hoge luchtvochtigheid brak het zweet me op de heenweg reeds uit zodat de 25 kilometers opwarming mij al het uitzicht van een zwetend rund gaven.
Bij de inschrijving liepen we bikers Charly en Geert tegen het lijf, maar door mijn onbehaaglijke gevoel durfde ik zelfs niet vragen om even te wachten op ons. Dany had al toegezegd om het kalmpjes aan te doen, zodat ik me al wentelde in zelfmedelijden.
Na het neertellen van onze 3 euro togen we dus rustig op weg voor een tocht die ons normaliter wel moet liggen. Deze kant van het Hageland staat namelijk bekend om zijn brede glooiende veldwegen, zonder al te technische passages, zodat wij al sportend ook onze kennis van de fauna en flora kunnen bijspijkeren.

De aanloop van de tocht was vrij gemoedelijk over relatief vlakke wegen richting Webbekom.
Nooit werden de watertoren en GSM-mast, die in Bekkevoort hoog boven de kim torenen, uit het oog verloren, zodat het wel leek alsof we een plaatselijk naTourcriterium reden.
Ons tempo was niet echt indrukwekkend en we waren overtuigd dat we aan zowat de traagste snelheid van heel het deelnemersveld rondreden. Dany kreeg zelfs de slappe lach als we, met alle respect voor deze man, voorbijgereden werden door een zestiger met hoog opgetrokken kousen en een bike uit den Aldi.
De naam Bekkevoort zinspeelde in mijn hoofd : Doe een "bekke voort…”. Mijn hartslagmeter wist me echter te vertellen dat ik het “piano, piano”-principe moest blijven huldigen, wou ik deze middag nog uit één stuk thuis geraken.

In deelgemeente Assent werden zowat alle paden platgereden en met de E314 als leidraad schoven we stilaan op naar Halen waar we een eerste bevoorrading troffen onder de brug van de autostrade.
Wie we ook terug tegen het lijf liepen waren onze broeders Charly en Geert, waarbij Charly klaagde over maagpijn die een stel avondlijke Duvels veroorzaakten. Hij promoveerde zichzelf als door de Duvel bezeten en bezwoer ons stil te zijn, want in zijn buikje rijpte de Duvel…
Zijn geweeklaag maakte wel indruk op mij, maar tevens begon ik me af te vragen waarom wij hen dan niet ingehaald hadden, als hij zich inderdaad zo slecht voelde.
Als we even later dan samen onze tocht wilden verder zetten, bleek hij ook nog een gebroken spaak te hebben die zijn achterwiel volledig deed blokkeren tegen de V-brakes.
Dit begon al meer op uitlachen te lijken…mijn moraal die al niet te hoog stond, viel nu helemaal terug op het laagste pitje.
Tot overmaat van ramp zette onze Duvelbroeder onmiddellijk een stevig tempo in op weg naar Loksbergen. Hij wou duidelijk een "Landisraid" opzetten, maar er zijn grenzen aan het belachelijk maken van uw bikegenoten.
Eerst zijn cadans gaan breken door te vragen of hij kwaad was op ons, was al goed voor de slappe lach en even later eens flink doortrekken op de Kluisberg volstond om hem de scherpste kantjes te ontnemen.

Zo konden we dus terug als kwartet de zelfbenoemde “meest landelijke gemeente van het Hageland” opzoeken. Het gevarieerde landschap evolueerde over gemaaide graanvelden naar maisplekken en ontelbare boomgaarden, waar de sterk buigende takken een goed appel- en perenseizoen voorspellen.

We naderden Waanrode waar ik op bekend terrein kwam van de plaatselijke toertocht in juni.
Potenbreker “Tumulus” lag hier weer in zijn twee schuifjes te wachten. (Een “tumulus” is volgens Wikipedia een grafheuvel waar de Romeinen hun belangrijke doden eerlang begroeven).
We maakten gebruik van dit ingetogen herdenkingsmonument om halt te houden op de bult en te genieten van het prachtuitzicht dat we over Waanrode en verre omgeving kregen aangeboden.
Dat het zonnetje intussen af en toe doorbrak tilde ons humeur naar nog hogere sferen en deed slechte benen en wispelturige maaginhoud naar het achterplan verdwijnen.

Na het kruisen van de N29, de langste rechte baan van België, betraden we het rijk van Wersbeek.
Charly begon intussen aan het uitzweten van zijn 7^de Duvel, maar de hiermee gepaard gaande afvalstoffen stapelden zich intussen ook op tussen zijn spiervezels.
Hoog tijd dus voor een tweede bevoorrading die we op de gecombineerde 25/68 km lus vonden tussen de boomgaarden.
Een overvloed aan suikerwafels, bananen en sportdrank bevestigden al het goede dat we bij de eerste rustpauze reeds hadden aanschouwd. Opvallend was echter het ondertal aan bikers dat nu met ons nog aanschoof aan het buffet. Blijkbaar hadden velen van de 1400 deelnemers toch voor de kortere 48 km afslag gekozen.

Mekaar nog even moed ingepompt voor het laatste stukje van 15 km, wist ik uit ervaring dat er nog enkele kuitenbijters lagen te wachten.
De Muggenberg, een met “blauwe maandag kassei” bezaaide heuvel liet ons de tanden nog eens op elkaar persen en bracht een pijnlijke herinnering naar boven, daar ik in mijn jeugdjaren op deze bult van Molenbeek-Werbeek nog belachelijk gemaakt werd door ene Erik VanderAerden. Waar is de tijd…
Kort nadien werden we nog eens vergast op de steile kasseiklim aan de St. Laurentiuskerk in Molenbeek. Nu was het pompen of verzuipen, nog even doorzettend op de klimmende off-roadpaden die ons naar het hoogste punt boven zeespiegelniveau van deze tocht tilden.
Charly zag nu alle kleuren van de regenboog, maar als goede bikegenoten vergaven we hem zijn overmoed van enkele uren terug en namen we met de Heideberg, gegroepeerd de laatste steile hindernis van de dag.
Na het kruisen van de N2-Staatsbaan, werd met een klein ommetje via Tielt-Winge gedurende een ogenblik de Solveldroute gevolgd, waarna even later terug het voetbalveldje van VC Bekkevoort in zicht kwam.

Geert en Charly waren met de wagen gekomen, zodat ik met Dany een tweemanswaaier moest vormen naar onze Zuiderkempen.
De intussen strak aangespannen Noordoostenwind maakte de terugtocht niet echt tot een makkie, maar onze ervaren body’s hadden nog wel een energietankje op slot gehouden voor deze terugtocht.

Uiteindelijk hadden we met 115 km en 550 Hagelandse hoogtemeters onze doelen toch bereikt.
Laat de supercompensatie nu maar volgen, want met 220 wegkilometers per mountainbike naar Middelkerke voor de boeg, kan ik nog wel wat extra’s gebruiken.
En aangezien ik een fervente anti-dopingaanhanger ben, zal het met training, bokes met choco en een goede nachtrust moeten gebeuren.
Of zou ik toch de Duvel bezit laten nemen over mijn lichaam …????

06-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Conditie moet je onderhouden…een waarheid als een koe en een sportwetenschap die buiten kijf staat. Maar 4 sportarme weken, doorweven met slechts 2 toertochten, hadden mijn conditioneel peil toch op een historisch dieptepunt gebracht.
Hoogdringend tijd om hier iets aan te doen en hoe kon ik dit beter dan door kilometers te malen in een mountainbikemarathon.

Er lag dan ook een mooie uitdaging te wachten in Scherpenheuvel waar de jongens van MTB Rudy een startplaats vonden voor hun 85 kilometers lange marathon met aankomst in Kessel bij Lier.
Een rit dus met startplaats in het Hageland en aankomst in het Neteland.
De witte van Zichem en Pallieter verenigd als het ware. Deze fata-morgana kreeg nog meer kleur door het neerstrijken van het gelijknamige TV één-programma in de Hagelandse basiliekstad.

Ik was rustig naar de startplaats gefietst waar ik mijn kompanen van team2megasaeco terugvond. Fons, Patje, Natascha, Guy, Jos, Tim en Jurgen waren al op post als ik voor 10 euro mijn startnummer op de bike mocht binden.
Na de zegening van een honderdtal bikers, waarbij de dienstdoende pastoor de eerste rijen van een flink stortbad voorzag, mochten we op pad. Nog even rondgekeken of Zjéna Lisa geen handtekening wou van biker Zjé, maar zij zat waarschijnlijk met haar Kid Coco nog een tas koffie te slurpen.

Alhoewel ik vrij achteraan in het pak startte, was het toch nog een zenuwachtige bedoening bij het bestormen van de velden achter de basiliek, richting Vinkenberg. Een enorme stofwolk verraadde tot waar de kop van het peloton zich bevond. Het Hageland was daags voordien gespaard gebleven van de flinke onweders die ons Vlaanderenlandje geteisterd hadden, zodat mijn semislicks de ideale ondergrond vonden voor een dagje biken.

Fons amuseerde zich te pletter door bewegende beeldjes te nemen van de bende, terwijl ik al vlug mijn teamgenoten uit het oog verloor. Nu ja, ik kon maar best mijn eigen tempo rijden en als ik even later een plaspauze nam, zat ik alleen op het parcours en kon rustig onder de ontluikende zon mijn weg vervolgen.

Langsheen de Maagdentoren, een middeleeuwse grenstoren in Zichem, bereikten we de Demeroever die nu een tijdje onze gezel zou zijn.
Zo bereikten we Testelt, waar we angstvallig de Voortberg omzeilden om doorheen het Vierkensbroek naar Averbode te varen.
Tijd voor het serieuzere werk, want de steilste beklimming van de Weefberg werd ons voor de voeten gelegd. Deze steile klim die voorlopig mijn zwarte beest blijft, want nog nooit al rijdend beklommen, was ook deze keer “a bridge to far”.
Ondanks de uitnodigende tracks in deze uitloper van de Merodebossen, trokken we verder om terug op grondgebied Testelt de Rode berg te vinden.
Opnieuw een “no nonsense” doortocht, want Kessel lag nog een eind verderop.
Via Elsleuken en de Molenheide, met zijn 17^de eeuwse Heimolen, bereikten we het dak van deze tocht met de Bosberg in Langdorp.
Vlak voor het betreden van “skogberg” stond er een laag afgebroken aluminium paaltje midden in een singletrack. Gevloek bij ettelijke bikers, want een vijftal lekke banden op minder dan 100 m gaven gestalte aan het onheil dat dit stuk metaal veroorzaakt had.
Ook Wiekerbiker Jefke stond aan de herstelling, en na een vlugge “Ca va Jef ? Joew, stoem pooltje !”, bestormde ik de bult van Langdorp.
Ditmaal geen korte passage, maar een drietal fikse beklimmingen die mijn kilometertekort tot in de diepste spiervezel deden voelen. De bestorming werd een beklimming, werd bovenhijsen, werd net geen calvarietocht…

De bevoorrading die ons aan het voetbalveld van een liefhebbersploeg in de Gijmel wachtte, kon niet beter geplaatst zijn.
Ik kon nu ook even tijd maken om mijn kopserie die losgekomen was, met de Mac Gyver toolset wat meer stevigheid te geven.
Intussen waren we met Fons, Jos, Natascha, Guy en Jurgen zowaar terug als 2MS-treintje verenigd, maar ik liet mijn teamgenoten na de bevoorrading rijden om “Landisgewijs” als een “floydje van een cent” mijn eindstreep te halen.
Ik kwam namelijk intussen halfweg mijn beoogde 125km onder een steeds warmer wordend zwerk bij een erg hoge luchtvochtigheid. Ik had me ooit al behaaglijker gevoeld…
Rustig cruisen was dus de boodschap doorheen het intussen vlakke landschap, waar ik mijn tienerjaren doorbracht.

De Ramselse Langdonken zijn het overgangsgebied tussen de arme zandgronden van de Kempen en het “rijke” Hageland.
We zochten de vaste blosoroute van Herselt op om over de droge tracks via Molenberg en Kapittelberg, het domein van de Drie Eyken te bereiken. Bergen kan je deze molshopen nauwelijks noemen…maar de naald- en loofbossen bezorgden ons wel deugddoende schaduw.
Langs de Snepkens bogen we af naar het Westmeerbeekse Goor, een beschermd moerasgebied waar de weekendhuisjes nochtans welig tieren.
Rivier nummer 2 werd nu bereikt met de Nete en deze waterloop zou de rest van de rit dikwijls onze gezel blijven.
Bij het kruisen van het houten bruggetje aan het fietspad Aarschot-Herentals, passeerden we op exact een kilometer van mijn huisstee, zodat de nodige karaktersterkte moest aangewend om mijn weg te vervolgen naar de Hulshoutse Herenbossen.
Via Hulshoutcity werd een weg gezocht en gevonden naar het Hulshoutse goor, zodat even later de Bruggeneindse Kaastrooimolen werd bereikt.
Een prachtig kader om een tweede bevoorrading neer te poten.

Ik trof opnieuw Fons, Jos, Guy en Natascha terwijl Jurgen een dipje doormaakte en even later binnenliep.
In de wetenschap dat de laatste 25 km tot Kessel werden aangeboord, gooide ik mijn Italiaanse “piano ! piano !”-principes overboord en besloot de 2MS’s te vergezellen voor de rest van de rit.

Doorheen het Wiekevorstse landbouwgebied kregen we een afwisseling van asfaltbaantjes, harde karrensporen en kasseibaantjes voorgeschoteld. Een boer die het vruchtensap van zijn koeienstallen wijd verspreidde over zijn veld, zorgde voor de nodige hilariteit en een korte tussenspurt om aan de welriekende geuren te ontsnappen. In al mijn ijver had ik blijkbaar ook wat teveel krachten op mijn materiaal gezet, want intussen sprong zowaar reeds een tweede spaak in het achterwiel. Het gaf mijn vehikel al meer het uitzicht van een funny-bike te Blankenberge.
We bereikten Itegem waar we aan de oude brouwerij resoluut voor een vervolg over de Netedijk, weer die (!), kozen.
Kilooooometerslang over hobbelig platgereden gras, waar de rug in al zijn facetten werd getest. Jos ontbond hier ook zijn duivels zodat ik, meer dan me lief was, het puntje van mijn zadel moest opzoeken. Pas aan het Schipke in Herenthout konden we die vermaledijde rivieroever verlaten om het mooie domein van Kruiskensberg in te duiken.
Nog eens echt biken in de kronkelende singletracks, zadelde me op met aanzettende krampen en bladeren in verschillende lichaamsdelen als ik, door vermoeidheid, mijn bochten wat te weids nam.
We staken door naar de Herenthoutse Merodebossen (wat heeft die prins ooit toch veel eigendom gehad !?), waar we zowaar op een natte ondergrond stootten.
Enkele grote plassen en slijkwadden verraadden dat een plaatselijk onweer hier daags voordien lelijk huis had gehouden.
In Gestel stootten we terug op……de Nete om onze tocht naar het land van Pallieter via de kortste (water)weg te vinden.
Zo werd uiteindelijk Kessel bereikt, waar een bordje “afstappen” ons een ongecontroleerde duik van de Nete-oever over een smalle plank bespaarde.

Als apotheose van de tocht werden we het parcours van de zondagse XC-wedstrijden aan het Kesselse fort opgejaagd.
Met intussen een century in de benen was dit persoonlijk niet echt meer genieten, maar het enthousiasme van Jos werkte toch aanstekelijk genoeg om deze unieke ervaring niet te laten voorbijgaan, zodat we met vallen en opstaan ook dit tot een goed einde brachten.

Ik nam afscheid van Jos en zijn supporter nr1, Maria zodat ik, gelukkig windaf, mijn terugtocht naar Hulshout kon inzetten.
Met leeggelopen benen, lederen tong en pijnlijke rug was de zin groot om bij het eerste het beste terras een stoeltje op te zoeken, maar toen ik in Herenthout een 70 jarige buurman tegenkwam (met een gewone fiets notabene !), vond ik hierin toch voldoende inspiratie om zo snel mogelijk mijn gezinnetje te vervoegen.
Mijn weekend was alleszins sportief ingezet en deze zaterdagse marathon bood uiteindelijk ook de kans om op zondag eens niet aan mountainbiken te denken.
Op algemene vraag van mijn vrouw en zoontje gingen wij daags nadien dus naar de XC-mountainbikewedstrijden op het Kesselse fort.
Een prachtervaring waarbij het verschil in snelheid van uitvoering schrijnend was en onze zegevierende kampioen Benny Heylen een eigen dimensie gaf aan de wieleruitdrukking “zwemmen”…. Wie erbij was weet waar ik het over heb….

29-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Na een broeierige en slaaparme nacht had ik uiteindelijk toch voldoende moed bijeengeraapt om mijn zondagvoormiddag al bikend door te brengen.
Het feit dat ik beloofd had mijn bikemaat Dany op te pikken om 7 uur speelde uiteraard ook een bepalende rol.
Dit alles maar om te schetsen dat ik me niet echt tiptop voelde na enkele (te) korte nachtrusten en met de TT van Mol van 2 dagen eerder nog in de benen.
Als dan nog bleek dat het onweer van de voorbije nacht vrij grote plassen had achtergelaten, kreeg ik nog meer muizenissen over de semislicks die nog op mijn velgen lagen te blinken.
Dany had verstandig genoeg zijn Nobby Nic’s gestoken, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn rolweerstand op de weg naar Wijgmaal dan toch een stuk lager zou liggen.

Wijgmaal was inderdaad ons doel. Deze Vlaams-Brabantse deelgemeente van Leuven is gelegen aan de Dijle en de vaart Leuven-Mechelen. Zijn beroemde Remy-toren is stille getuige van vergane industriële glorie, maar intussen heeft deze oude stijfselfabriek een nieuwe bestemming gekregen waar moderne ondernemingen hun onderdak vinden.

Omstreeks 8 uur kwamen wij reeds de parking van Olympia Wijgmaal opgereden, waar we in de plaatselijke kantine resoluut voor de langste afstand van 70 km kozen.
De organiserende wielerclub “De Biekes” uit Wakkerzeel had namelijk het plan opgevat een marathon te creëren onder de naam “Rondom Leuven”.
We spraken af er een rustige tocht van maken om onze lamentabele conditie terug van een gezonde basis te voorzien.

Een snelle “Hoe is’t ? Goe !” gewisseld met Peter van 2MS en 3 euro armer togen we op pad.
Het rustige opwarmertje langsheen de Dijle was zoals steeds voorbode van een explosie aan hoogtemeters.
Aan het Holsbeekplein klommen we namelijk door de prachtige stijgende holleweg naar de hoogte van de Kesselse berg die ons direct de eerste 50 hoogtemeters op het telraampje aanbracht. Tijd om te recupereren was er niet want doorheen het Bovenveld, een groot verkaveld bos met ontelbare onverharde wegen, werd een vervolg gebreid aan het pittige begin van deze tocht.
De binnenplateau werd al druk gebezigd, vooral als even later de gevreesde “Zoenk”, oftewel de Lemingsberg een voor velen te hoog gegrepen uitdaging bood.
In het (verre) zog van ex-kampioen Björn Brems kon ik toch al rijdend mijn voldoening halen, zodat alle kopzorgen van deze morgen reeds ver achter mij lagen.

We betraden de residentiële wijken en bossen van Hoog Linden die een parcours aanboden waarbij je jezelf warempel in de Ardennen zou denken. Single-tracks, bospaadjes, holle wegen en niet te vergeten…hoogtemeters die gulzig verorberd werden.
Veel te snel bereikten we dan ook het voetbalveld van VK Linden waar we de eerste bevoorrading vonden. De 15 kilometers die we net achter de rug hadden konden Dany en ikzelf toch omschrijven als het mooiste dat we dit jaar in Vlaanderen reeds gereden hadden.

Het rijkelijke buffet dat voorlag deed ons nog meer verzoenen met deze tocht die eens te meer het cliché ontkrachtte dat een TT, georganiseerd door een wielertoeristenclub meestal niet veel voorstelt. Dit zou een toporganisatie worden, zoveel was nu al duidelijk.

We togen nu via Kessel-lo naar de hoogten van de Bovenlo waar we nog beloond werden met een kamerbreed panorama over de stad Leuven die onder de blakende zon aan onze voeten lag.
Een tricky afdaling met veel steenpuin was echter voorbode van het onheil dat ons te wachten stond.
Bij het kruisen van de Tiensesteenweg-N3 in Korbeek-lo moest Dany namelijk stoppen omwille van een wrijvend geluid aan zijn V-brakes. Voor hij goed en wel besefte wat er aan de hand was, kwam zijn binnenband als een duivenei naar buiten gepuild, gevolgd door een luide knal die zijn blitse Nobby Nic van een lange scheur voorzag.

Lap ! Mooie liedjes duren niet lang….toch 1 cliché dat vandaag onderhouden werd.
Omdat de scheur in de buitenband zich situeerde ter hoogte van de velgrand, was herstellen quasi uit den boze (zelfs voor de Mac Gyver in ons) zodat ik dan maar op zoek toog naar een fietsenwinkel in de buurt.
Murphy besliste echter dat de enige winkel in de buurt met jaarlijks verlof was, zodat ik onverichterzake bij mijn maatje met lege handen terugkwam.
Gelukkig had Dany toch nog de alertheid gehad het noodnummer van de organisatie mee te pikken aan de inschrijving, zodat hij deze mensen kon bellen om hem te komen oppikken. Hun positieve antwoord bevestigde nogmaals dat we met een echte toporganisatie te maken hadden.

Ik twijfelde nu wel om de resterende 50 km (+25 km huiswaarts) nog alleen af te werken, maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij (wat was dat toch met die clichés vandaag ?)
Tom “Primus” en zijn maat Bram passeerden net en waren mijn reddende engeltjes om mijn tocht in gezelschap verder af te werken.
Ik liet mijn maat Dany dus als een straatmadelief achter aan de N3 en trok met mijn nieuwe bikematen verder op pad.

Het landschap kreeg nu een volledige facelift, waarbij de uitgestrekte velden een nieuwe achtergrond van de tocht vormden. De hoge toren van het Sint-Camillusinstituut in Bierbeek dook voor ons op en door hoofdzakelijk brede veldwegen in het glooiende landschap werd afgebogen richting Meerdaalbos.
We betraden “het woud” niet, maar reden langs de buitenkant over goed berijdbare en brede veldwegen langsheen Chateau Valduc met zijn gerestaureerde hoeve naar het Franstalige gebied van Brabant.
Het strakke tempo dat mijn maten oplegden, lag toch wel enkele km/u hoger dan voordien zodat ik ook mijn hartslag stilaan het omslagpunt zag overstijgen.
Op die manier werden mijn reddende engeltjes ook stilaan mijn kwelduiveltjes, wantde gebrekkige conditie die ik tot op heden goed had weten te verbergen, kwam nu wel in al zijn naaktheid naar boven.
Na het overschrijden van de Naamsesteenweg in Hamme-Mille was het dan ook zo ver en werd ik er op de eerste serieuze helling simpelweg afgepoeft.
Tom en Bram wachtten me keurig op, maar ik maande hen aan zeker niet meer te wachten de volgende keer, aangezien ik toch over mijn toeren aan het gaan was.

We namen een heerlijk taalbad in de Waals-Brabantse gemeenten Hamme-Mille, Nethen en Pecrot waar “de tijd bleef stille staan” en de rust uit elk huis, elke straat, elke holleweg uitstraalde.
Biker Zjé bleef nog wat harmonica spelen met zijn bikematen, maar met het naderen van Sint-Joris-Weert moest ik er toch definitief af.
Ik spaarde me ook bewust in de gedachte dat de aartsmoeilijke beklimming van “de Kluis” er zou aankomen, maar gelukkig voor mijn vermoeide lijf liet men deze rechts liggen.
De technische holle weg die ons naar de hoogte van de Steenberg tilde mocht er anders ook wel zijn.
We dreven nu langsheen “recreatiepark De Zoete Waters” naar Heverleebos, waar we in tegenstroom met de vaste blosoroute van Heverlee de tweede bevoorrading bereikten aan het voetbalveld van OHL, de fusieploeg van Oud-Heverlee en Stade Leuven.

Tom en Bram waren reeds aan hun tweede drankje toe en na het ontvangen van een smsje dat Dany goed en wel op weg was naar huis, spoedde ik me om toch met mijn nieuwe fietsgenoten de tocht te volbrengen.
We betraden via Korbeek-Dijle de onlangs gemaaide graan- en koolzaadvelden. Waar we eerder op het jaar met de toertocht van Winksele nog konden genieten van de gele bloemenpracht, bood het landschap nu een eerder troosteloze blik.
De vliegtuigradar van Bertem troonde hoog boven de kim en via uitsluitend brede veldwegen en kasseibaantjes zakten we af naar het Eikenbos en Bertembos.

Het tempo in ons groepje was nu wat gemilderd en we reden in wisselende posities, genietend van de vergezichten door het open hinterland van Leuven.
Tom wierp zich op als de conditioneel beste biker, maar hij buitte zijn voordeel niet uit en wachtte ons regelmatig eventjes op.

Nog meer gekend terrein dook op bij het naderen van Winksele, waarna met de Roesselberg een laatste steile hindernis werd genomen.
Langs Herent werd via minder spectaculaire en vooral asfaltwegen terug naar onze startplaats aan Dijle en vaart gereden, maar al het lekkers dat we reeds achter de rug hadden maakte dit meer dan goed.
Met 70 km en 750 hoogtemeters was dit meer dan een conditietraining geweest.

Aan de kantine van Olympia zaten al enkele van mijn teamgenoten op het zonnige terras, want men had bij Team2megasaeco de afspraak gemaakt van deze dag een “Meet the team day” te maken. Na een leuke babbel informeerde ik of Patje en Jovano niet voor brommer wilden spelen naar het verre Hulshout, maar zij bedankten vriendelijk.
Mijn kwelduivel nr 1 onder de persoon van Primus Tom bood me echter de oplossing en stelde voor mij tot in zijn woonplaats Baal te stayeren.

En zo gebeurde het dat hij mij, zoals Merckx eerder op de week met Landis voordeed, tot aan de voet van Balenberg afzette, weliswaar aan een tempo dat ik als “kopman” zelf nooit had kunnen ontwikkelen.
Dankbaar om zijn gulheid nam ik afscheid en haspelde de resterende kilometers naar “mijn Zuiderkempen” met verzuurde benen op het gemakje af.

Het lesje in nederigheid dat ik gekregen had (ik ging Tom een maand geleden in de Hagelandse nog vlotjes vooraf), bewees nogmaals dat met training zoniet alles, dan toch veel te verwezenlijken valt.
En daar heb je helemaal geen verboden substanties voor nodig…..spelen op weduwschap met uw wachtende vrouwtje en zoontje thuis, doet al wonderen.

23-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Hittegolf nr 2 van dit jaar nodigde niet echt uit tot zware inspanningen, maar 3 fietsarme weken waarin ik amper 100 km op de teller gekregen had, verplichtten me moreel toch tot enige vorm van inspanning.
Onze koning had op zijn feestdag nog gepleit voor meer verdraagzaamheid, maar of ik nu ook verdraagzamer moest zijn voor mijn eigen lichaam, liet ik voorlopig in het midden.
Vroeg opstaan en tijdig vertrekken was alleszins de boodschap die ik hieruit begrepen had, zodat ik om 7u huisje weltevree verliet om een streep te trekken richting Kempen.

Mijn doelwit lag in Mol, gelegen in een driehoek van kanalen, met zijn kerncentrale en ontelbare deelgemeenten met oa welluidende namen als Achterbos, Millegem en Ginderbroek.
Via Westerlo, Geel, Laakdal en Meerhout stond een slordige 30 km verder biker Charly me aan sporthal Den Uyt reeds op te wachten. Ik spoedde me dan ook om voor 3 euro een inschrijvingsbonnetje te kopen, een snelle blik op de stafkaart te gooien om vervolgens mijn werk- en bikecollega te vervoegen.

Het was ontzettend druk aan de startplaats en de eerste kilometers zou het filerijden worden vooraleer de eerste off-road paden bereikt werden.
Na het kruisen van de Molse Zuiderring trokken we in de richting van Geel-Bel om in een bos- en heidegebied singletrackland te betreden.
In de schaduwrijke dennenbossen was het keren en draaien, met verraderlijke zandbochten en doorheen een enorme stofwolk die door de voorrijdende bikers was opgeworpen. Al snel was ons bezwete en plakkerige lichaam bedekt onder een laag van kempenzand die een onverwoestbare strijdersblik bood.

Aan de eerste splitsing van afstanden lieten we verstandig de lange afstanden van 50/60 km voor wat ze waren. Ik zou sowieso mijn kilometrage van de laatste weken in één klap verdubbelen zodat enige reserve inbouwen toch wel aangewezen was.
Met de 40 km-afstand zouden onze oude lichamen voldoende sportactiviteit in de knoken hebben.
Uiteindelijk benaderen onze samengevoegde leeftijden toch stilaan de magische grens van een eeuweling, zodat enig respect voor die grijze haren wel op zijn plaats is.

De rit ging verder door de eerder aangehaalde tracks en stilaan raakte ik alle gevoel van oriëntatie kwijt. Als we achter de magazijnen van Odrada in Balen opdoken, beseften we pas dat we al een tijdje oostwaarts hadden gereden.
Vrij verrassend stuitten we even later op het verbindingskanaal Dessel-Kwaadmechelen, waar we in de buurt van Rosselaar reeds de bevoorrading vonden na amper 15 km.
Dit leek ons toch wel vroeg maar de rust die hier heerste deed bij onze bestofte breinen nog steeds geen lichtje branden.
Waarschijnlijk kwam dit door het uitgebreide buffet dat aangeboden werd, want met mueslirepen, sinaasjes, bananen, suikerwafels, koekjes en sportdrank had niemand reden tot klagen.

Op naar de volgende 35 km pikten we na de kanaaldijk terug het vertrouwde recept van singletracks, dennenbossen, heide en zandwadden op.
We bereikten Sluis om hier verrassend genoeg een bordje met “nog 10 km” op onze weg te treffen.
Hola Pola !!! De gabbers hun eurocentje viel nu wel… Wij hadden voor het buffet blijkbaar een wegvergissing gemaakt die ons een stukje verder op de omloop had afgezet.
Nu ja, bij gebrek aan terreinkennis konden we dit toch niet meer rechtzetten zodat we rustig verder cruisden, intussen bedenkend en begrijpend waar al die bikers van de beginkilometers naartoe waren.

Passerend in de buurt van het Zilvermeer en via Donk en Achterbos bereikten wij op die manier terug het centrum van Mol na een onuitgegeven toertocht van 30 km.
Wij waren door een handigheidje van middenin het peloton naar de spits van de wedstrijd gereden. Was dit misschien de truuk die Floyd Landis gisteren uit de mouw schudde op de dag dat er toch wel wielergeschiedenis werd geschreven in Frankrijks mooiste !?

Niemand zal het met zekerheid kunnen zeggen, maar Charly en Zjé mijmerden niet te lang want er lag best nog een lastige terugweg te wachten door de intussen aangetrokken westenwind.
Ik besloot mijn collega nog te vergezellen richting zijn thuishaven Grobbendonk, zodat we via het Kempisch kanaal naar de stad van Keizer Rik 2 reden, waar onze wegen splitsten.

Zo bereikte ik uiteindelijk met 90 km in de achterzak terug mijn huisstee.
Het zwarte masker deed mijn huisgenoten met leedvermaak naar papa kijken, die zijn opkomende krampen verdoezelde onder het met volle borst zingen van ons nationale deuntje : tararararararararararaaaaaaaaaaaaaaaararara……

21-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Door omstandigheden kon ik op zondag de knappe toertocht van de Begijnendijkse Extremebikers doorheen het Hageland niet gaan rijden, zodat ik mijn bikeplannen naar zaterdag had verlegd.
Een blik op de kalender leerde me dat er geen toertochten georganiseerd werden, alhoewel….mijn blik viel eensklaps op de naam Oosthoven.
In deze deelgemeente van Oud-Turnhout werd de “In ’t Ven Classic” verreden, een bike-event waar ook een mountainbiketocht werd aan gekoppeld.
Ik weet uit ervaring dat zulke evenementen meestal niet garant staan voor een hoogstaande mountainbiketocht, maar wou het toch een kans geven.
Zo gezegd, zo gedaan en na een veel te korte (Heiste braderij)nacht kroop ik met kleine oogjes achter een grote zonnebril mijn bike op.

Het doorkruisen van onze provincie van Zuiderkempen naar Noorderkempen zou toch zo’n 40km in beslag nemen, zodat ik rustig pedalerend mijn oude knoken op temperatuur liet komen.
Via Herentals, Kasterlee en Turnhout bereikte ik uiteindelijk de startplaats in Oosthoven, waar het een drukte van jewelste was op de plaats van inschrijving.
Vele wielertoeristen waren al toe aan donker gerstenat tot beloning van hun afgelegde tocht, maar daar kon ik me uiteraard niet toe laten verleiden.

Ik vertrok, na het neertellen van 3euro, voor zowat de eenzaamste toertocht die ik ooit gereden heb.

Een korte aanloop over verharde wegen bracht ons bij natuurreservaat Liereman, een liefst 300 ha groot heide- en broekgebied.
Een aaneenschakeling van brede, onverharde bospaden lag me voor de wielen en ik genoot intens van de natuurpracht die ik hier met niemand moest delen.

Na een tiental kilometers doken we op uit het grote reservaat,waarna ook het landschap een grondige facelift onderging.
Landbouwgebied met vooral immens grote maïsvelden wisselde af met heidegebied en bood de verre uitzichten waar onze Noorderkempen zo voor gekend zijn.
De paden doorheen dit gebied waren quasi allemaal onverhard. Technische moeilijkheden waren zeldzaam, maar aangezien ik me niet teveel op mijn stuurmanskunsten moest concentreren, kon ik des te meer genieten van de fauna en flora.
Ettelijke fazanten en konijnen kruisten mijn pad, terwijl slechts 1 biker mij intussen voorbijstak en al snel nog slechts een stofwolkje aan de horizon was.

Dit was weeral genieten geblazen.

Er trad toch nog een stoorzender op onder de vorm van een door weervrouw Sabine, vakkundig verzwegen regenbui. Verdorie….mijn regenjasje had ik bij de tropische voorspellingen uiteraard thuisgelaten, maar een kwartiertje gedruppel later maakte de zon reeds terug zijn opwachting. Het euvel was sneller vergeten dan de regen geduurd had…

De paden waren zoals eerder reeds aangehaald perfect berijdbaar, maar intussen doken er her en der toch enkele zandbanken op die alle snelheid uit mijn voortgaande beweging haalden.
Gelukkig waren er geen getuigen van mijn geklungel als ik nog maar eens, als een tegen het glasraam gefladderde vogel, het evenwicht trachtte te bewaren.

De diversiteit aan landschapspracht werd nog opgedreven toen we het kanaal Dessel-Schoten bereikten. Het verstilde water bracht me nog eens in contact met medemensen die een visje aan de haak probeerden te slaan. Dra verlieten we echter terug het jaagpad om weer de open natuur in te duiken met een concentratie aan zandpaden die stilaan opliep.
Via nog een krekengebied doorheen een bos doken we na 20 km eensklaps op in een havengebied te Ravels.
Het was als bruusk ontwaken uit een mooie droom, maar het doel van deze schok werd snel duidelijk. We veranderen hier brugsgewijs van oeverkant om ten noorden onze tocht verder te zetten, niet na eerst een bevoorrading terug te vinden onder de brug van de N12.

Met suikerwafels, sinaasjes en bananen was er voldoende hartigs om mij te versterken, maar de aangeboden Red Bull sloeg ik vriendelijk af. Dit is niet mijn drankje, maar de vriendelijke man van de organisatie diepte toch nog een blik gekoelde limonade op uit zijn voorraadvat.
Dit moest, tezamen met de inhoud van mijn camelback wel volstaan voor de rest van de rit.

Kort na de hervatting werden we opnieuw verrast aangezien er in een dennenbos een zeer technisch parcours was uitgetekend. Korte bochten, afgewisseld met steile zandduinen boden een uitdaging voor de stuurmanskunstenaars.
Het kortere draaiwerk lag mijn lange lijf niet echt, maar aangezien ik ongehinderd mijn weg kon zoeken, bracht ik het er toch redelijk van af.

De open ruimte werd weer opgezocht, waar grote heidegebieden deels verdreven waren door landbouwgronden.
Namen als “zwarte heide”, “hoge heide”, “Baalse heide” en Dombergheide klinken misschien erg saai, maar als je uit mijn jachtige Zuiderkempen afkomstig bent, bieden deze wel ettelijke kwaliteitsmomenten.

Een ellenlange zandweg waar nergens enige houvast, lees grip, kon gevonden worden werd ons voor de neus gegooid. Het deed me ook voelen dat ik intussen toch reeds een 70tal km achter de kiezen had.
De zandbak deed met een brandende zon op mijn kruin, de hartslagmeter diep in het rood gaan. De zin om voet aan grond te zetten was groot, maar ik besefte ook dat ik dan het hele eind zou moeten wandelen, want hier opnieuw aanzetten was niet te doen. Ik beet dus door en bereikte ca een kilometer verder, trots maar een energietankje armer terug het vasteland.

De vaart werd opnieuw gekruist en op de verhoogde kanaaldijk lag nog een technisch BMX-parcours te wachten. Jeugdige BMX-ers stonden grijnslachend te kijken naar mijn houterige kunstjes, maar fier omdat ik toch geen valpartij veroorzaakte, kreeg ik een slaagcijfer toegemompeld en kon ik verder.
Langsheen domeinbos “de doolhof” bereikten we stilaan terug Turnhout.
De eerste tekenen van beschaving doken op en ik stopte even bij de Turnhoutse Blekerij.
Dit beschermd gebouw, inclusief een slotgrachtje grepen in op mijn netvlies zodat ik even rustig de tijd nam om de toeristische info te lezen en dit mooie gebouw te bewonderen.

De steeds dichter wordende bebouwing was ook een teken dat de eindplaats binnen bereik was en met 45 km op de teller bereikte ik terug de trappistdrinkende wielertoeristen.
Mijn camelback bevatte nog voldoende vocht, zodat ik snel zuidwaarts trok naar vrouw en kind.
Ik prees me gelukkig niet toegegeven te hebben aan het schuimende gerstenat, want de aangetrokken zuidwestenwind maakte mijn terugtocht niet echt tot een lachertje.

Een tijdritje van 40 km later reed ik met een door het stof en vermoeidheid getekend gezicht mijn erf op.
Vrouwlief dacht even dat het de zwarte van Brakel was die haar een bezoekje bracht, maar toen ik “Van Petegem”-gewijs murmelde dat het door de warmte en wind toch 125 lastige kms geweest waren, besefte ze dat haar ventje alweer het amusement gevonden had waar hij voor gekozen had.

En nog was deze lange dag niet ten einde, want éénmaal het stof weggespoeld en de haren rechtgezet, konden we samen naar de Heistse braderij waar het Saeco- vocht van onze teamstand een voorbode was van nog een lange avond………

24-06-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

In een postolympisch jaar durven atleten zich nogal eens bezondigen aan een overgangsjaar, maar de postHagelandse chronoweek is voor mij net het sein om eindelijk eens echt te genieten van het marathonseizoen.
Daartoe had ik mijn pijlen gericht op de toertocht in Waanrode, bloemendorp in de provincie Vlaams-Brabant.
Jammer genoeg kreeg ik geen enkele bikemaat opgewarmd om samen voor dag en dauw met de bike de verplaatsing naar de laatste uitlopers van het Hageland te maken.

Zo vertrok ik dus uiteindelijk in mijn eentje kort na zessen om te ervaren dat de voorspelde 30°C nog niet voor deze morgen waren. Ik werd begeleid door mierentieten op benen en armen en moest wachten tot ik in de buurt van Rillaar was, vooraleer de thermostaat op condensvorming stond. De eerste zweetdruppeltjes die van mijn voorhoofd parelden, deden me deugd….het zou een prachtige dag worden.

Omstreeks half acht maakte ik mijn opwachting aan het voetbalveld van SK Waanrode om even later, 3 euro armer, mijn weg te kiezen naar 60 km tracks doorheen Hageland en Limburgse Kempen.

Deze streek die in mijn jeugdjaren steevast tot mijn trainingsparcours behoorde, staat voor de in onze stressmaatschappij zo goed gekende term : onthaasten.
De welig tierende off-road paden zijn mij minder bekend, maar daarom niet minder bemind.
Dit zou een parcours worden op maat van biker Zjé. Over brede stofferige veldwegen, niet te technisch en vooral mogelijkheid biedend om te genieten van prachtige vergezichten.

Op weg naar Kortenaken werden vlotjes paden aangedaan doorheen de boomgaarden. Waar een tijdje geleden, tijdens de TT van Glabbeek, de bloesems nog in hun kelk zaten, was nu alles jammer genoeg al uitgebloemd en waren de miniperen en appeltjes reeds te bewonderen aan hun laagstammen.
We doken één van de weinige bossen uit deze streek in, om doorheen mulle bosgrond zowaar enkele leuke singletracks terug te vinden. Volgens goed ingelichte bronnen hoort dit bos toe aan het kasteel van de Wouters d’Oplinter.
Feit was dat door de combinatie van het dichte bladerdek en mijn zonnebril, de zichtbaarheid niet te groot was. Ik maakte zodoende met enkele stuurfouten en wegvergissingen enkele singletracks bij. Marlèneke zal het graag horen….

We bogen noordwaarts doorheen opnieuw brede veldwegen en boomgaarden in een lichtglooiend landschap om over de provinciegrens het Limburgse Loksbergen te bereiken. We passeerden op enkele honderden meters van het oorlogsmuseum waar de herdenking aan de “slag der zilveren helmen” in “den grooten oorlog” kan bezichtigd worden.
Het liep nu niet zo’n vaart, want “cruisen” was waar ik voor gekomen was. Ik liet me wel even verleiden om in het spoor van enkele jeugdige bikers het tempo hoog te houden, maar het chronoduiveltje dat blijkbaar nog steeds ergens in mij rondwaart, kon ik terug verdrijven om aan een rustiger tempo mijn rit verder te zetten.

De hellingen werden met het naderen van Halen wel een beetje langer en steviger. Het lichtglooiende landschap maakte nu meer plaats voor holle wegen, die rondom de Keiplasberg en Mertenberg enkele stevige kuitenbijters opleverden.
Tienbunder, Kluisberg en Molenberg doen meestal andere belletjes rinkelen, maar in Loksbergen, waar we intussen opnieuw beland waren, kennen ze deze kuitenbijtertjes ook.

Langsheen Rijnrodeberg in Assent doken we terug Vlaams-brabant in om hier een eerste rijkelijke bevoorrading na ca 30 km te vinden.
Deze was achter een hoekje opgesteld op het erf van een grote fruitplantage, zodat snelheidsduivels goed uit hun doppen moesten kijken om deze niet te missen. Achteraf bleek mijn vrees ook gegrond uit de commentaren op een mountainbikeforum.
Een koekje, drankje en praatje met 2MS teamgenoot Wim Feyaerts later, maakte ik me op voor het vervolg van de rit.

Opnieuw gingen we flirten met de provinciegrens om langsheen de E314 ook een prachtig uitzicht te krijgen over Diest en omgeving. In de buurt van Zelk en Webbekom kregen we met de Bokkenberg een prachtige helling voorgeschoteld waar ik in een praktisch dichtgegroeide holleweg een jaap van een doornstruik over mijn blote armen kreeg.
De bloedstriemen leverden me misschien wel een heldhaftig voorkomen, maar het zilte zweet dat prikte in de wondjes voelde niet echt prettig aan. Nu ja, dit is natuur en deze “tinteltracks” van netels en doornstruiken horen nu eenmaal bij mountainbiken.
We dreven eventjes ten noorden van de E314 om met de Blakenberg in Assent toch nog een leuke stevige klim te vinden.

Na 45 km vonden we reeds een 2^de bevoorrading op onze weg, die vrij basic was. Er arriveerden hier verschillende bikers die blijkbaar op de tussenafstanden een splitsing gemist hadden. Een beetje verwarring bij iedereen, mede omdat er vermeld stond dat er nog slechts 10 km te biken viel. Dat zou mijn totale afstand ook slechts op 55km brengen, maar naar ik vernam waren in laatste instantie, op bevel van gemeentelijke overheden, de omlopen deze week nog aangepast.
Ik liet het niet aan mijn hart komen en trok met enkele sinaasschijfjes en een sportdrankje verder op weg naar mijn vertrek- en aankomstplaats.

Het landschap naar Waanrode was terug het lichtglooiende cruiselandschap, maar het venijn zat hem toch nog in de staart.
Een “tumulus” is een grafheuvel waar de Romeinen hun belangrijke doden eerlang begroeven, maar dat ze het indertijd zo hoog gingen zoeken is onbegrijpelijk.
Feit is dat deze scherpe tumulusheuvel in twee trapjes me zowaar nog verplichtte het 22-tandige binnenblad vuil te maken.
Mijn brandende spieren en uitgeholde longen werden beloond met een prachtuitzicht over Waanrode en omgeving, zodat ik even later reeds terug aan het voetbalveldje stond.

Met 55 km en een slordige 500 hoogtemeters was dit best een sportief tochtje geweest.
Tijd om terug huiswaarts te fietsen.
Gedreven door mijn HC-conditie en de bijwijlen forse rugwind kwam ik op een ontiegelijk vroeg uur terug aan mijn stulpje in de Zuiderkempen met bijna 120 km op de teller.

Mijn zoontje hield kraaiend van de pret met zijn nichtjes een watergevecht aan het plonsbad, terwijl mama van op het terras tevreden slurpend van een tas koffie, zag dat het goed was.
Haar mannen hadden zich weeral goed geamuseerd….
Geluk kan hem soms echt in kleine dingen zitten……

18-06-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Lumbago, spit, stoornis in het sacro-iliacaal-gewricht……allemaal synoniemen voor “het verschot” dat ik daags voor de LCMT-start opliep in eigen tuin.
Als je uw meest geliefden, vrouw en zoontje, voor enkele dagen op het thuisfront verlaat, wil je het tuintje in een zo zindelijk mogelijke staat achterlaten.
Het liep zoals eerder gezegd dus niet goed af, maar de voorafbetaling van het LCMT-inschrijvingsgeld, de gezonde groepsgeest van ons hoopje ongeregeld van 6 en vooral de maandenlange voorbereiding op een 4daagse cruisetocht doorheen onze prachtige Ardennen, dreven mij tegen beter weten in op Hemelvaartsdag naar Luik.
Een slechte generale repetitie staat meestal garant voor een puike voorstelling, alhoewel het ditmaal “Kate Ryan”-gewijs op een fiasco zou gaan uitdraaien…

De sfeer zat er onder de druilerige regen nog steeds goed in als Gunter en ikzelf onze bikematen, bikes en valiezen in de sporthal te Angleur achterlieten om onze camionetten een provincie verder in Stavelot aan de prachtige abdij te gaan parkeren.
De terugreis per bus leek echter een labyrinttocht, want de chauffeuse bleek niet gespeend van terreinkennis en reed met haar bus op de flanken van de Stockeu in een wirwar van smalle baantjes en haarspeldbochten hopeloos verloren. Het leek wel dat zij het eens off-road wou gaan proberen. Het was zelfs zo erg dat enkele bikers haar moesten gidsen om terug de Luikse hoofdstad te doen bereiken.
Intussen was het beoogde startuur reeds lang verstreken, stonden bijna alle bikers aan de start en wurmden wij nog snel een sandwich in onze overstresste lichamen om met klamme handjes achteraan het wachtende peloton aan te sluiten.

Na het weerklinken van het startschot zette de karavaan zich in gang…
Doorheen de straten van Angleur en Tilff werden we, begeleid door gemotoriseerde politie, naar de voet van de cote de Hony geleid, waar het echte off-road werk kon beginnen.
Spoedig werden we met de neus op de feiten gedrukt….dit zou een alles van mens en materiaal vergende tocht worden. De neerslag van de afgelopen dagen, uren en heden had het parcours omgetoverd in één grote modder- en plassenpoel, waar voor elke meter moest gestreden worden.
In de weinig vlakke momenten moest stevig getrapt worden doorheen de chocomousse om een beetje tempo aan te houden, bergop moesten meer dan ons lief was te voet de hoogtemeters genomen worden en bergaf was het in opperste concentratie knijpen in het stuur om de juiste sporen te houden en niet in het decor te belanden. Bovendien was elke wegversmalling of technische moeilijkheid goed voor lange wachttijden aan de staart van dit 400koppige peloton, vooraleer opnieuw Houffalize-waarts kon gereden worden.
Mijn lage rugpijnen kon ik voorlopig onder controle houden mits stevige pijnstillers en de rustmomenten die de haperingen “opbrachten”.

Met het rekken van de groep en het verstrijken van de kilometers raakten we stilaan toch geïsoleerd. We vertoefden nu steeds in wisselende posities met dezelfde bikers en bikesters, zodat de posities voor de rest van de rit zowat vastlagen.
Hoogtemeters werden met gulzige teugen binnengelepeld, moddertoestanden nog meer en waar wij gekomen waren om eindeloos te genieten van prachtige vergezichten en natuurtaferelen, was de fun nu ver te zoeken.
Intussen was het gestopt met stilletjes regenen en kwam de regen nu met bakken naar beneden.

Enkele momenten zijn me nog toch nog bijgebleven van deze apocalyptische tocht :

Zo waren er op een hoogteplateau de hoogspanningskabels waar we in een reusachtige wolk de knetterende magnetische velden als het ware konden voelen. Het was enkel angstwekkend omhoog kijken en hopen dat er geen ontlading naar onze tweewielers zou plaatsvinden.
Elders kregen we een ellenlange, maar prachtige beklimming voor de wielen naast een klaterend bergbeekje, dat zich nu door hemelsvocht gezwollen, een weg naar beneden stortte.
We ontdekten een weg in aanleg, waar de klevende modder een centimeters dikke coating rond de wielen aanbracht, die de bike ettelijke kilogrammen aanbracht. Een ritje doorheen het parallelle gras dat 3 kontjes hoog was bracht ons hier soelaas.
Een laatste print op mijn netvlies betreft de door mezelf dikwijls bereden vaste route nr 4 van Vielsalm, waar een plas van hier tot in Zuienkerke een collega biker verleidde om tot kniehoogte dwars doorheen deze minivijver te waden.

De grens tussen realiteit en fictie leek echt wel flinterdun geworden…..

Uiteindelijk viel ook ons groepje “bikevrienden” uiteen in enkele waaiers, zodat in verspreide slagorde pas in de vooravond het hotel Ol Fosse d’Outh te Houffalize bereikt werd.
Bikewash, inchecken en bikerswash namen heel wat tijd in beslag, zodat tot overmaat van ramp ook het warme buffet gesloten bleek als wij onze inwendige mens wilden versterken. Gelukkig konden de LCMTorganisatoren de keukenverantwoordelijken toch overtuigen nog wat pasta te voorzien voor de minderheid aan “echte recreanten” die het hotel bevolkten.
Gevolg van deze laattijdige aankomst was wel dat er nog weinig tijd restte om na te praten of te genieten van een glaasje in de bar. Iedereen zocht tijdig zijn bedstee op, want morgen stond er alweer een nieuwe uitdaging te wachten. Mijn getormenteerde rug zou na deze gedenkwaardige dag, tevens een goede nachtrust kunnen gebruiken.

Dag 2 startte waar hij de vorige avond geëindigd was.
Vlammende lage rugpijnen deden me besluiten vandaag niet deel te nemen aan het modderbad, maar één ontbijt en groepssessie later trok ik toch naar mijn kamer om de 2mega-saeco kleren om het lijf te trekken en even later de reeds sterk gedevalueerde startgroep te vervolledigen.
Een lange asfaltklim, gevolgd door een kilometerslange, moddervettige singletrack deed ons groepje van in het begin uit elkaar spatten.
Ik vond na het optrekken van de kruitdampen, mijn gabber Dany terug die alras voor zichzelf het besluit genomen had om na de eerste bevoorrading terug naar het hotel te rijden. Ik wou nog even aanzien of de ingenomen pijnstillers de ischiaspijnen konden verdoezelen, maar een lange met spoorwegkeien bezaaide weg deed mijn meest optimistische gedachten naar de prullenmand verdwijnen.
Ik moest nu om de 5 kilometer stoppen om de rug te strekken, te wachten tot de pijn wegebde om vervolgens de weg met mondjesmaat verder te zetten. Dit was niet gezond meer. Het doel van “mijn” LCMT, cruisen doorheen de Ardennen, was eindeloos ver weg en omdat ik mezelf niet ten koste van eender wat diende te bewijzen, was het zelfs een opluchting na de 1^ste bevoorradingspost terug te keren. De drempel was wel erg laag geworden….
Ivo, Peter en Geert zouden erg moedig hun tocht verder zetten.
Gunter verkoos samen met ons via Bastenaken de aftocht te blazen. Een voorbeeld dat door menig biker werd gevolgd en voorafgegaan, zo bleek achteraf….

Het vervolg van deze LCMT was voor onze groep het verhaal van 6 kleine negertjes (what’s in a name !)….

Ondergetekende wou op dag 3 met Dany en Gunter een tochtje op de weg gaan maken, maar toen ik ’s morgens mijn broek niet meer aankreeg, noch mijn veters gebonden besloot ik mijn lieftallige echtgenote en zoontje te laten overkomen om ’s avonds de aftocht naar onze Zuiderkempen te blazen.
Peter zou na dag 2 uitgeput afzeggen en op dag 3 het hotel zelfs niet verlaten.
Geert haalde op dag 3 nog de eerste bevoorrading maar moest nadien, total loss en volledig choco gereden met hevige kniepijnen de strijd staken. Zelfs op dag 4 kon hij door de ontstoken knieën niet meer fietsen en liet hij zich door de fietsmecanicien van Mobibike met zijn mobibikemobiel naar Stavelot voeren.

De “Oscar van onze LCMT” kwam verdiend en geheel terecht toe aan Ivo die er uiteindelijk in slaagde als enige van ons zestal de volledige afstand al bikend te overbruggen.
Hij kreeg hiervoor op de slotdag weliswaar de welkome steun en gangmakerij van de andere overgebleven discipelen Dany, Gunter en Peter.
Onze huisfotograaf en cameraman Fons Moors wist dit zelfs ter hoogte van één der spectaculairste stukken op band vast te leggen : www.fonsmtb.be/bartdoorwater.wmv

Slotconclusie : deze editie was apocalyptisch en voor mij en enkele anderen....nooit meer. Maar zoals dat dikwijls gaat is dit misschien een reactie van het eerste moment.
Hier was in elk geval, tengevolge van de slechte weersomstandigheden, alle fun ver te zoeken en dat was voor ons, recreatieve bikers pur sang, net waar wij voor gingen.....

Meewarig schuddende hoofden van vrouwen, kinderen en collega’s vielen ons achteraf ook nog ten deel en dit spitsroede lopen was een waardig lesje in nederigheid dat we misschien wel verdienden.
Het leven van een recreatieve biker loopt niet steeds over rozen….

28-05-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

De laatste aprilgrillen hadden ons vergast op een winterse 4°C en wolkenzwangere lucht om de toertocht van de Langdorpse Goorbikers te gaan biken.

Met enkele persoonlijke doelen (LCMT, Hagelandse chronorit…) die met rasse schreden dichterbij komen, konden wij ons echter geen extra rustdag meer veroorloven, zodat Dany, Geert en ondergetekende omstreeks 8u de vernieuwde startplaats bij VC Langdorp bereikten.
Mark, Jos en Chimaera waren ook al ter plaatse, maar aangezien wij de enigen waren die voor de 60 km kozen, waren hier geen bikepartners te vinden.
3 Euro armer, maar een groen controlebandje rijker, richtten onze neuzen zich al snel naar bos en hei.
We ontmoetten nog mijn werkcollega’s Charel en Geert, die ik aanmaande zich te spoeden zodat ze ons even later zouden kunnen inhalen. Dit was echter buiten mijn zwagertje gerekend…
Geert legde onmiddellijk een strak tempo op alsof mijn schoonzus de patatjes reeds op het vuur had gezet. Ik informeerde stilletjes bij Dany of de Snoer kwaad was op ons, maar aangezien deze ook van niets wist besloten we alles maar onder de noemer “grote forme” te plaatsen.

De aanloop was gelijklopend aan vorige edities, maar toch dat tikje anders. We betraden enkele leuke, ongekende singletracks om vervolgens via Gijmelberg, Ourodenberg te bereiken.
We namen de splitsing van de 60 km, maar verrassend genoeg werden we ditmaal niet naar singletrackland “Meetshoven” geleid. Naar ik achteraf vernam aan de bevoorrading zou er geen toelating gegeven zijn voor deze tocht. Het verbaasde me ook niet echt, want bij de vorige oktoberse editie betraden wij Meetshoven driemaal successief bij de TT’s van Tremelo, Betekom en Langdorp. “Teveel is trop” en “trop is teveel” zei ooit een bekend Brussels politicus met pijp.

Via de off-road Demerdijk trokken we nu richting Gelrode, waarbij de Snoer intussen nog steeds niet gekalmeerd was en ons de kans op een rustige conversatie ontnam. Mijn jaarlijkse allergie voor berkenpollen zadelde me bovendien nog op met piepende longen zodat het lichamelijke ongemak echt wel hoogtij vierde.
En wat bij iemand die niet goed rijdt dan ook dikwijls gebeurt, viel mij nu ook ten dele….een lekke band.
De Hagelandse chronorit nadert, mijn semislicks moeten het vuile werk doen en biker Zjé stond weeral aan de kant. Zou ik mijn forummaat Bengo toch moeten geloven dat die semi’s mij ongeluk brengen ???

Bij de herstelling waren Charel en Geert intussen ook bijgekomen, zodat we met een kwintet onze tocht konden hervatten.
Dra doemde reeds de Eikelberg op die we via de Extremebar mochten beklimmen. Hier was het de beurt aan de andere Geert om al zijn duivels te ontbinden. Met een souplesse die “the boss” kon doen verbleken bestormde hij deze technische bult van ijzerzandsteen.
Wij konden alleen maar bewonderend toekijken. Met weemoed dacht ik terug aan mijn gouden jaren, toen de dieren nog konden praten, de vogels nog liepen…en biker Zjé nog wat jus in zijn beenspieren had…

De hoogtemeters volgden elkaar nu snel op met een dubbele beklimming van de Hondsheuvel en kort nadien in het Kloesebos de klim langs de (intussen afgevlakte) trappen van de Schaapsvijver. Natuurlijk werd de Eikelberg/Liederberg nog eens langs zijn zuiderhelling beklommen om vervolgens de lange asfaltklim naar de Aarschotse ringweg te nemen.
Meetshovenbos was dit jaar jammer genoeg niet meer van de partij, maar het vervangende traject mocht er, ondanks mijn lamentabele conditie, best zijn qua schoonheid en hoogtemeters.

Na het obligate klimmetje van “de talud” stonden we even later reeds op het hoogste punt van Aarschot en zijn Aureliaanstoren. Een schilderachtig plekje met een mooi uitzicht over de streek waar de organisatie naar goede gewoonte een eerste bevoorrading had neergepoot.
Tijd dus om mijn bikegenoten even te monsteren, maar de eerder frisse blikken waren niet van die aard om mij gerust te stellen voor het verdere vervolg van de rit. Ik vond er dan ook niet beter op dan mijn pas herstelde band nog vlug van wat extra bar’s te voorzien, zodat de rolweerstand alvast niet in mijn nadeel zou pleiten.

Deel 2 van de tocht bracht ons het bekende Goorbikerstraject met de afdaling en dito beklimming van de Leiberg. De longen en spieren stonden hierbij onmiddellijk terug op temperatuur en ik zorgde ervoor dat ik in koppositie de singletracks kon nemen om op die manier “Erwin Vervecken”-gewijs mijn (tragere) tempo te kunnen opleggen. Een oude leeuw verliest wel zijn tanden, maar niet zijn streken…dat hebben mijn maten nu ook kunnen ervaren.
Voor een stuk gelijklopend met de vaste blauwe blosoroute reden we via Haterbeek en langsheen de Biezehuiskes om zo Rillaar city te bereiken.

Een lang asfaltintermezzo bracht ons het nodige hartritmeherstel om de volgende heuvelkam te bereiken.
Rommelaar en Konijnenberg werden van hun mooiste zijden beklommen, waarna het crossparcours voor een mooie afsluiter zorgde.
De hartslag joeg nu omhoog, niet omwille van het tempo, dan wel van het uitzicht op de houten brug over de Demer. Hier staat het op 11 juni te gebeuren in de Hagelandse chronorit en het feit dat de organiserende club net op dit moment “en groupe” over ons heen walste deed er zeker geen goed aan...

Onze “Dany Bosberg” zijn hartje sloeg ook over bij het aanschouwen van “zijn” Montanha del floresta.
Naar aloude Goorbikerstraditie lagen hier een zevental beklimmingen te wachten, de ene al wat technischer dan de andere…
Mijn diesel was intussen eindelijk warm gelopen en zorgde deels door ervaring, deels door de nodige portie geluk dat ik alle klimmetjes al rijdend kon nemen. Een persoonlijke prestatie welke ondanks de aanwezigheid van Dany die me als een schaduw volgde, me toch een heerlijk gevoel gaf.

Tijd om de tweede bevoorrading aan de spoorweg te bereiken, waar een chocoladewafel en een sportdrank uit blik me de nodige energie gaven om het laatste deel aan te vatten.
Geert kreeg intussen wel te kampen met een weerbarstige cranck die steeds loskwam van zijn trapas. Gelukkig had biker “Mac Gyver” Zjé de juiste tool bij zich om tussentijds dit verrekte ding op zijn plaats te draaien.

We vatten deel 3 dus nog steeds compleet aan en gelukkig waren de scherpste kantjes er bij mijn bikematen intussen wat af. Het tempo was nu terug toeristenwaardig en eindelijk kon ik mijn ogen nog eens de kost geven richting natuur en vrouwelijk schoon…
Bovendien restte me zelfs de tijd een grapje uit te halen met Charel. Door een harde klap met wijs- en middelvinger op zijn zadel te geven kon ik hem doen geloven dat er een spaak stuk was in zijn achterwiel. Je moral zou van minder in de schoenen zinken…

Via het Testeltse broek “de Zavelbeemden” bereikten we de Zavel om in dit groot aaneengesloten bos- en duingebied het grotendeels vlakke slottraject van de tocht te vinden.
Elsleuken en de Molenheide werden betreden. Prachtige bossen met leuke singletracks, enkele zandduinen en de prachtige Heimolen die majestueus over de streek heenkijkt…
Er werd nog een ommetje gemaakt via de Langdonken en in de Gijmel kregen we nog eens de trappistenberg voorgeschoteld. Een soort van “monteé impossible die de overwinnaars een trappist bezorgt.
Een verdienstelijke poging strandde iets over halfweg echter in het mulle zand, zodat er uiteindelijk toch eens moest gewandeld worden vandaag.

Achter gasthof Ter Venne door bereikten we uiteindelijk terug ons start- en eindpunt met 60 km en een slordige 600 hoogtemeters die de volgende dagen voor de nodige supercompensatie moeten zorgen en de conditie op een iets hoger peil zullen tillen.
Dat op de terugweg mijn zwager opnieuw een (te) hoog tempo ging rijden, bracht me niet echt meer in de problemen. Een telefoontje van mijn vrouw en een plaspauze verhinderden dat hij in de familie straffe verhalen kon gaan rondstrooien.

Ja ja, een oude leeuw verliest wel zijn tanden, maar…………….

30-04-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé