Iedereen kent wel de mop over de fanfaremuzikant, die bij het einde van een muziekstuk bemerkt dat hij een verkeerd stuk zat te spelen.
Wel, dat leek ditmaal ook het geval met Sabine, onze weersvoorspelster nr1. Blijkbaar had zij de avond voordien ook de verkeerde weerkaart geraadpleegd om vervolgens met veel bombarie een archislechte dag te voorspellen.
Een actieve regenzone zou ons de ganse dag plagen en met zeer veel neerslag gepaard gaan.
Verwonderlijk genoeg was iets voor de middag nog steeds geen druppel gevallen in onze Zuiderkempen zodat ik uiteindelijk met Dany toch maar afsprak de toertocht van Vorst te gaan biken.

Vorst is een semilandelijke gemeente in de Kempen, die samen met Veerle en Eindhout de fusiegemeente Laakdal vormt. De E313 en het industriegebied in Eindhout contrasteren fel met de landbouwbedrijven en woonwijken die het gebied doorspekken.

Dany was mijn gids op weg naar Vorst, want ik vind persoonlijk in deze fusiegemeente moeilijk mijn draai, lees de weg…
Uiteraard maakten we per bike de verplaatsing en hierdoor stootten we bij toeval aan de Marly-Nete-brug in Westerlo op de rode “Heylen”-pijltjes die deze tocht van de TTbikers uittekenden.
De keuze was snel gemaakt om het parcours te volgen en zodoende onze voorziene afstand toch een beetje in te korten.

Met een uitzonderlijk mooi uitzicht op het Merodekasteel op de andere oever van de Nete was meteen de toon gezet voor best wel een leuke tocht.
Via het Riet en de Kaaibeekhoeve reden we via veldwegen door Varendonk richting Zammel waar we na het kruisen van de N127, Geel-Diest opnieuw de Netedijk opzochten.
Opvallend was hoe smal de Nete hier nog is in tegenstelling tot enkele kilometers verder stroomafwaarts in Westerlo.
Langsheen het Zammelsbroek was het leuk toeven op de oever, waarna we even later van kant wisselden via een smal fietserbruggetje. Het voorgeschotelde traject was nu van een ander kaliber, want meer van het principe : “Is er geen weg ? We maken een weg !”
Het gedokker op het al dan niet bestaande pad ging gelukkig snel over bij het bereiken van Eindhout.

Deze tocht leverde ons verrassend genoeg enkele hoogtemeters op met het bereiken van de Eindhoutse berg. Nu ja, berg is een groot woord voor een door de geologische geschiedenis bijeengewaaide zandduin met amper 15 m hoogteverschil.
In de naaldbossen was echter een mooi XC-parcours uitgetekend waarbij we toch regelmatig even naar het middenblad moesten en bovendien op de bochtige singletracks regelmatig uit het zadel moesten om terug snelheid te halen.

We doken uit de bossen op vlakbij autostradeafrit Geel-Oost, waarna we de E313 nog een tijdje parallel volgden over een opgespoten zandtraject.
Het zonnetje was intussen, tegen de afspraken met Sabine in, flink haar best aan het doen.
Ik had me tegen de voorspelde neerslag en kille temperaturen gewapend door middel van een kniebroek en trui met lange mouwen, maar dit brak me nu wel zuur op.
Ik prees me dan ook gelukkig dat we intussen de kleine broer van Vorst, Klein-Vorst bereikten alwaar in een feesttent de mountainbikebende ontvangen werd.

Plichtsgetrouw ruilden we 2.5 euro in voor een inschrijvingsbonnetje, waarna wij voor het 2^de deel van onze tocht vertrokken.
In onze haast zagen we blijkbaar een inschrijvingsbus voor de bonnetjes over het hoofd, waardoor we enkele kilometers verder beseften dat er geen controle op inschrijving meer zou staan. Nu ja, dan gaven we ons briefje straks aan de bevoorrading maar af.

Doorheen een groot broekgebied was het intussen een atletisch stukje mountainbike geworden. Op de vettige paadjes doorheen rietvelden en het overstromingsgebied van de Laak was het een balans zoeken tussen recht blijven en toch een redelijke snelheid aanhouden.
Met wisselend succes namen Dany en ikzelf om beurten het kopwerk voor onze rekening, maar onze oude-mannetjes-ruggen waren toch blij als we bij paardenmelkerij Trichelhof na ca 15 km reeds een bevoorrading vonden.

Bij het nuttigen van een wafel, banaan, sinaasappel of Actus-sportdrank konden we bewonderend genieten van de paarden die net uitgelaten werden. Het ontlokte ons de opmerking dat hier toch voor een enorm kapitaal aan viervoeters in de weide stond, de ene nog mooier dan de andere.

Onmiddellijk na onze herstart konden we de splitsingen van 20-40-60 km kiezen, waarbij we uiteraard voor de langste afstand kozen, omdat we ook terug aan “ons” vertrekpunt in Westerlo wilden geraken.
Via de kleine, grote en rode Laak bereikten we Veerle, waar we in bewondering voor het kokette domein van de Maekelhoeve zowaar het juiste parcours verlieten. Gelukkig boden de enkele honderden meters wegvergissing ons nog eens een ander perspectief op de zonevreemde horecazaak met zijn feestzalen.
Langs de oever van de grote Laak naderden we de visvijvers van Veerle Roost, waar weer enkele vettige singletracks lagen te wachten. Alles bleef echter steeds zeer goed berijdbaar zodat de overlast uitsluitend voor onze mountainbike-onwaardige ruggen bestemd was.
Bij het opnieuw kruisen van de N127, stond een laatste splitsing 40-60 km waarbij we uiteraard aan onze stand verplicht waren voor de 60 te gaan. Verwonderlijk genoeg kozen enkele supersnelle bikers, die ons net voordien machteloos achterlieten, hier voor de 40 km….strange !!!

Over hoofdzakelijk kurkdroge veldwegen naderden we Westerlo, waar we in de buurt van de Kaaibeekhoeve het parcours van de 24 u van Westerlo opdraaiden. Het singletrackparcours in Bergom achter de grot kon hier uiteraard niet bij ontbreken. Voor Dany was dit zijn eersteling zodat ik dankbaar gebruik maakte van mijn parcourskennis om ook eens enkele lengtes voorsprong te nemen.
Mooie liedjes duren echter niet lang, want na het verlaten van de kleinste deelgemeente van Herselt doken we de groene vaste blosoroute van deze commune in.
Een door mezelf al vaak verguisde blosoroute omwille van de obligate slijkstroken die het provinciaal domein Hertberg nu eenmaal telt.
Ik kreeg hier trouwens mijn eerste mountainbikeinstructies van oer-bikecollega Gert, waarbij ik een mislukt technisch hoogstandje over een omgevallen boom, bekocht met 5 weken inactiviteit wegens gekneusde ribben. Kortom, ik ben niet voor die groene blosoroute !
Ik besloot me maar niet al te flauw op te stellen en moest trouwens vaststellen dat het al bij al nog wel meeviel. De kurkdroge julimaand had blijkbaar voor voldoende zuigkracht in de bodem gezorgd, zodat de regen van de voorbije weken alleen maar voor vermijdbare plassen had gezorgd. Het betere baggerwerk, zoals dit in de wintermaanden achter “Mie Maan” kan gedemonstreerd worden, bleef nu achterwege.
Voor 99% off-road werkten wij op deze manier ons laatste traject af via Mie Maan, de Drie Eiken, Kipdorp en de Hertberg om vervolgens na bijna 65 km op het afgepijlde deel een tweede bevoorrading te vinden.

Alhoewel wij ons intussen aan het eind van onze rit bevonden, lieten we het toch smaken en vulden onze leeggemaakte energietankjes terug aan.
De jongens aan de bevoorrading bevestigden ook ons vermoeden dat er wel erg weinig mensen op de 60 km zaten, want er bleken op dit late uur amper 110 bikers gepasseerd op een totaal van 438 geregistreerde deelnemers.
Onze tocht zat er alleszins op en mocht best leuk en verrassend genoemd worden.

Leuk en verrassend was het trouwens ook voor onze eega’s en kindjes die na onze zaterdagrit op een zondagse verwendag zonder mountainbikegeweld vergast werden.
Dit is een kwestie van geven en nemen, net zoals het weer niet altijd schitterend is of de fanfare niet steeds datzelfde leuke deuntje speelt…..

12-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Een sombere zondagochtend, posttraumatische verwerking van het positieve B-staal van “Floydje de bedrieger”, verwerking van een slechte nachtrust, de koffiezet die overloopt….ik had al betere zondagochtenden meegemaakt.
De zin om terug tegen het warme lichaam van moeder de vrouw te kruipen was groot, maar de wetenschap dat bikemaat Dany mij seffens stond op te wachten op ons date-plekje in Ramsel deed me toch naarstig verder doen.

We zouden vandaag namelijk naar Bekkevoort fietsen om aldaar “de parel van ’t Hageland” te gaan biken, een inrichting van de Megabikers.
Bekkevoort is een landelijke gemeente in het Hageland die door de E314 en de Staatsbaan gevierendeeld wordt. Landbouw en verkeer leven dus noodgedwongen in symbiose en doorheen dit kluwen zouden wij vandaag onze weg moeten vinden.

Bij een relatief hoge luchtvochtigheid brak het zweet me op de heenweg reeds uit zodat de 25 kilometers opwarming mij al het uitzicht van een zwetend rund gaven.
Bij de inschrijving liepen we bikers Charly en Geert tegen het lijf, maar door mijn onbehaaglijke gevoel durfde ik zelfs niet vragen om even te wachten op ons. Dany had al toegezegd om het kalmpjes aan te doen, zodat ik me al wentelde in zelfmedelijden.
Na het neertellen van onze 3 euro togen we dus rustig op weg voor een tocht die ons normaliter wel moet liggen. Deze kant van het Hageland staat namelijk bekend om zijn brede glooiende veldwegen, zonder al te technische passages, zodat wij al sportend ook onze kennis van de fauna en flora kunnen bijspijkeren.

De aanloop van de tocht was vrij gemoedelijk over relatief vlakke wegen richting Webbekom.
Nooit werden de watertoren en GSM-mast, die in Bekkevoort hoog boven de kim torenen, uit het oog verloren, zodat het wel leek alsof we een plaatselijk naTourcriterium reden.
Ons tempo was niet echt indrukwekkend en we waren overtuigd dat we aan zowat de traagste snelheid van heel het deelnemersveld rondreden. Dany kreeg zelfs de slappe lach als we, met alle respect voor deze man, voorbijgereden werden door een zestiger met hoog opgetrokken kousen en een bike uit den Aldi.
De naam Bekkevoort zinspeelde in mijn hoofd : Doe een "bekke voort…”. Mijn hartslagmeter wist me echter te vertellen dat ik het “piano, piano”-principe moest blijven huldigen, wou ik deze middag nog uit één stuk thuis geraken.

In deelgemeente Assent werden zowat alle paden platgereden en met de E314 als leidraad schoven we stilaan op naar Halen waar we een eerste bevoorrading troffen onder de brug van de autostrade.
Wie we ook terug tegen het lijf liepen waren onze broeders Charly en Geert, waarbij Charly klaagde over maagpijn die een stel avondlijke Duvels veroorzaakten. Hij promoveerde zichzelf als door de Duvel bezeten en bezwoer ons stil te zijn, want in zijn buikje rijpte de Duvel…
Zijn geweeklaag maakte wel indruk op mij, maar tevens begon ik me af te vragen waarom wij hen dan niet ingehaald hadden, als hij zich inderdaad zo slecht voelde.
Als we even later dan samen onze tocht wilden verder zetten, bleek hij ook nog een gebroken spaak te hebben die zijn achterwiel volledig deed blokkeren tegen de V-brakes.
Dit begon al meer op uitlachen te lijken…mijn moraal die al niet te hoog stond, viel nu helemaal terug op het laagste pitje.
Tot overmaat van ramp zette onze Duvelbroeder onmiddellijk een stevig tempo in op weg naar Loksbergen. Hij wou duidelijk een "Landisraid" opzetten, maar er zijn grenzen aan het belachelijk maken van uw bikegenoten.
Eerst zijn cadans gaan breken door te vragen of hij kwaad was op ons, was al goed voor de slappe lach en even later eens flink doortrekken op de Kluisberg volstond om hem de scherpste kantjes te ontnemen.

Zo konden we dus terug als kwartet de zelfbenoemde “meest landelijke gemeente van het Hageland” opzoeken. Het gevarieerde landschap evolueerde over gemaaide graanvelden naar maisplekken en ontelbare boomgaarden, waar de sterk buigende takken een goed appel- en perenseizoen voorspellen.

We naderden Waanrode waar ik op bekend terrein kwam van de plaatselijke toertocht in juni.
Potenbreker “Tumulus” lag hier weer in zijn twee schuifjes te wachten. (Een “tumulus” is volgens Wikipedia een grafheuvel waar de Romeinen hun belangrijke doden eerlang begroeven).
We maakten gebruik van dit ingetogen herdenkingsmonument om halt te houden op de bult en te genieten van het prachtuitzicht dat we over Waanrode en verre omgeving kregen aangeboden.
Dat het zonnetje intussen af en toe doorbrak tilde ons humeur naar nog hogere sferen en deed slechte benen en wispelturige maaginhoud naar het achterplan verdwijnen.

Na het kruisen van de N29, de langste rechte baan van België, betraden we het rijk van Wersbeek.
Charly begon intussen aan het uitzweten van zijn 7^de Duvel, maar de hiermee gepaard gaande afvalstoffen stapelden zich intussen ook op tussen zijn spiervezels.
Hoog tijd dus voor een tweede bevoorrading die we op de gecombineerde 25/68 km lus vonden tussen de boomgaarden.
Een overvloed aan suikerwafels, bananen en sportdrank bevestigden al het goede dat we bij de eerste rustpauze reeds hadden aanschouwd. Opvallend was echter het ondertal aan bikers dat nu met ons nog aanschoof aan het buffet. Blijkbaar hadden velen van de 1400 deelnemers toch voor de kortere 48 km afslag gekozen.

Mekaar nog even moed ingepompt voor het laatste stukje van 15 km, wist ik uit ervaring dat er nog enkele kuitenbijters lagen te wachten.
De Muggenberg, een met “blauwe maandag kassei” bezaaide heuvel liet ons de tanden nog eens op elkaar persen en bracht een pijnlijke herinnering naar boven, daar ik in mijn jeugdjaren op deze bult van Molenbeek-Werbeek nog belachelijk gemaakt werd door ene Erik VanderAerden. Waar is de tijd…
Kort nadien werden we nog eens vergast op de steile kasseiklim aan de St. Laurentiuskerk in Molenbeek. Nu was het pompen of verzuipen, nog even doorzettend op de klimmende off-roadpaden die ons naar het hoogste punt boven zeespiegelniveau van deze tocht tilden.
Charly zag nu alle kleuren van de regenboog, maar als goede bikegenoten vergaven we hem zijn overmoed van enkele uren terug en namen we met de Heideberg, gegroepeerd de laatste steile hindernis van de dag.
Na het kruisen van de N2-Staatsbaan, werd met een klein ommetje via Tielt-Winge gedurende een ogenblik de Solveldroute gevolgd, waarna even later terug het voetbalveldje van VC Bekkevoort in zicht kwam.

Geert en Charly waren met de wagen gekomen, zodat ik met Dany een tweemanswaaier moest vormen naar onze Zuiderkempen.
De intussen strak aangespannen Noordoostenwind maakte de terugtocht niet echt tot een makkie, maar onze ervaren body’s hadden nog wel een energietankje op slot gehouden voor deze terugtocht.

Uiteindelijk hadden we met 115 km en 550 Hagelandse hoogtemeters onze doelen toch bereikt.
Laat de supercompensatie nu maar volgen, want met 220 wegkilometers per mountainbike naar Middelkerke voor de boeg, kan ik nog wel wat extra’s gebruiken.
En aangezien ik een fervente anti-dopingaanhanger ben, zal het met training, bokes met choco en een goede nachtrust moeten gebeuren.
Of zou ik toch de Duvel bezit laten nemen over mijn lichaam …????

06-08-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Conditie moet je onderhouden…een waarheid als een koe en een sportwetenschap die buiten kijf staat. Maar 4 sportarme weken, doorweven met slechts 2 toertochten, hadden mijn conditioneel peil toch op een historisch dieptepunt gebracht.
Hoogdringend tijd om hier iets aan te doen en hoe kon ik dit beter dan door kilometers te malen in een mountainbikemarathon.

Er lag dan ook een mooie uitdaging te wachten in Scherpenheuvel waar de jongens van MTB Rudy een startplaats vonden voor hun 85 kilometers lange marathon met aankomst in Kessel bij Lier.
Een rit dus met startplaats in het Hageland en aankomst in het Neteland.
De witte van Zichem en Pallieter verenigd als het ware. Deze fata-morgana kreeg nog meer kleur door het neerstrijken van het gelijknamige TV één-programma in de Hagelandse basiliekstad.

Ik was rustig naar de startplaats gefietst waar ik mijn kompanen van team2megasaeco terugvond. Fons, Patje, Natascha, Guy, Jos, Tim en Jurgen waren al op post als ik voor 10 euro mijn startnummer op de bike mocht binden.
Na de zegening van een honderdtal bikers, waarbij de dienstdoende pastoor de eerste rijen van een flink stortbad voorzag, mochten we op pad. Nog even rondgekeken of Zjéna Lisa geen handtekening wou van biker Zjé, maar zij zat waarschijnlijk met haar Kid Coco nog een tas koffie te slurpen.

Alhoewel ik vrij achteraan in het pak startte, was het toch nog een zenuwachtige bedoening bij het bestormen van de velden achter de basiliek, richting Vinkenberg. Een enorme stofwolk verraadde tot waar de kop van het peloton zich bevond. Het Hageland was daags voordien gespaard gebleven van de flinke onweders die ons Vlaanderenlandje geteisterd hadden, zodat mijn semislicks de ideale ondergrond vonden voor een dagje biken.

Fons amuseerde zich te pletter door bewegende beeldjes te nemen van de bende, terwijl ik al vlug mijn teamgenoten uit het oog verloor. Nu ja, ik kon maar best mijn eigen tempo rijden en als ik even later een plaspauze nam, zat ik alleen op het parcours en kon rustig onder de ontluikende zon mijn weg vervolgen.

Langsheen de Maagdentoren, een middeleeuwse grenstoren in Zichem, bereikten we de Demeroever die nu een tijdje onze gezel zou zijn.
Zo bereikten we Testelt, waar we angstvallig de Voortberg omzeilden om doorheen het Vierkensbroek naar Averbode te varen.
Tijd voor het serieuzere werk, want de steilste beklimming van de Weefberg werd ons voor de voeten gelegd. Deze steile klim die voorlopig mijn zwarte beest blijft, want nog nooit al rijdend beklommen, was ook deze keer “a bridge to far”.
Ondanks de uitnodigende tracks in deze uitloper van de Merodebossen, trokken we verder om terug op grondgebied Testelt de Rode berg te vinden.
Opnieuw een “no nonsense” doortocht, want Kessel lag nog een eind verderop.
Via Elsleuken en de Molenheide, met zijn 17^de eeuwse Heimolen, bereikten we het dak van deze tocht met de Bosberg in Langdorp.
Vlak voor het betreden van “skogberg” stond er een laag afgebroken aluminium paaltje midden in een singletrack. Gevloek bij ettelijke bikers, want een vijftal lekke banden op minder dan 100 m gaven gestalte aan het onheil dat dit stuk metaal veroorzaakt had.
Ook Wiekerbiker Jefke stond aan de herstelling, en na een vlugge “Ca va Jef ? Joew, stoem pooltje !”, bestormde ik de bult van Langdorp.
Ditmaal geen korte passage, maar een drietal fikse beklimmingen die mijn kilometertekort tot in de diepste spiervezel deden voelen. De bestorming werd een beklimming, werd bovenhijsen, werd net geen calvarietocht…

De bevoorrading die ons aan het voetbalveld van een liefhebbersploeg in de Gijmel wachtte, kon niet beter geplaatst zijn.
Ik kon nu ook even tijd maken om mijn kopserie die losgekomen was, met de Mac Gyver toolset wat meer stevigheid te geven.
Intussen waren we met Fons, Jos, Natascha, Guy en Jurgen zowaar terug als 2MS-treintje verenigd, maar ik liet mijn teamgenoten na de bevoorrading rijden om “Landisgewijs” als een “floydje van een cent” mijn eindstreep te halen.
Ik kwam namelijk intussen halfweg mijn beoogde 125km onder een steeds warmer wordend zwerk bij een erg hoge luchtvochtigheid. Ik had me ooit al behaaglijker gevoeld…
Rustig cruisen was dus de boodschap doorheen het intussen vlakke landschap, waar ik mijn tienerjaren doorbracht.

De Ramselse Langdonken zijn het overgangsgebied tussen de arme zandgronden van de Kempen en het “rijke” Hageland.
We zochten de vaste blosoroute van Herselt op om over de droge tracks via Molenberg en Kapittelberg, het domein van de Drie Eyken te bereiken. Bergen kan je deze molshopen nauwelijks noemen…maar de naald- en loofbossen bezorgden ons wel deugddoende schaduw.
Langs de Snepkens bogen we af naar het Westmeerbeekse Goor, een beschermd moerasgebied waar de weekendhuisjes nochtans welig tieren.
Rivier nummer 2 werd nu bereikt met de Nete en deze waterloop zou de rest van de rit dikwijls onze gezel blijven.
Bij het kruisen van het houten bruggetje aan het fietspad Aarschot-Herentals, passeerden we op exact een kilometer van mijn huisstee, zodat de nodige karaktersterkte moest aangewend om mijn weg te vervolgen naar de Hulshoutse Herenbossen.
Via Hulshoutcity werd een weg gezocht en gevonden naar het Hulshoutse goor, zodat even later de Bruggeneindse Kaastrooimolen werd bereikt.
Een prachtig kader om een tweede bevoorrading neer te poten.

Ik trof opnieuw Fons, Jos, Guy en Natascha terwijl Jurgen een dipje doormaakte en even later binnenliep.
In de wetenschap dat de laatste 25 km tot Kessel werden aangeboord, gooide ik mijn Italiaanse “piano ! piano !”-principes overboord en besloot de 2MS’s te vergezellen voor de rest van de rit.

Doorheen het Wiekevorstse landbouwgebied kregen we een afwisseling van asfaltbaantjes, harde karrensporen en kasseibaantjes voorgeschoteld. Een boer die het vruchtensap van zijn koeienstallen wijd verspreidde over zijn veld, zorgde voor de nodige hilariteit en een korte tussenspurt om aan de welriekende geuren te ontsnappen. In al mijn ijver had ik blijkbaar ook wat teveel krachten op mijn materiaal gezet, want intussen sprong zowaar reeds een tweede spaak in het achterwiel. Het gaf mijn vehikel al meer het uitzicht van een funny-bike te Blankenberge.
We bereikten Itegem waar we aan de oude brouwerij resoluut voor een vervolg over de Netedijk, weer die (!), kozen.
Kilooooometerslang over hobbelig platgereden gras, waar de rug in al zijn facetten werd getest. Jos ontbond hier ook zijn duivels zodat ik, meer dan me lief was, het puntje van mijn zadel moest opzoeken. Pas aan het Schipke in Herenthout konden we die vermaledijde rivieroever verlaten om het mooie domein van Kruiskensberg in te duiken.
Nog eens echt biken in de kronkelende singletracks, zadelde me op met aanzettende krampen en bladeren in verschillende lichaamsdelen als ik, door vermoeidheid, mijn bochten wat te weids nam.
We staken door naar de Herenthoutse Merodebossen (wat heeft die prins ooit toch veel eigendom gehad !?), waar we zowaar op een natte ondergrond stootten.
Enkele grote plassen en slijkwadden verraadden dat een plaatselijk onweer hier daags voordien lelijk huis had gehouden.
In Gestel stootten we terug op……de Nete om onze tocht naar het land van Pallieter via de kortste (water)weg te vinden.
Zo werd uiteindelijk Kessel bereikt, waar een bordje “afstappen” ons een ongecontroleerde duik van de Nete-oever over een smalle plank bespaarde.

Als apotheose van de tocht werden we het parcours van de zondagse XC-wedstrijden aan het Kesselse fort opgejaagd.
Met intussen een century in de benen was dit persoonlijk niet echt meer genieten, maar het enthousiasme van Jos werkte toch aanstekelijk genoeg om deze unieke ervaring niet te laten voorbijgaan, zodat we met vallen en opstaan ook dit tot een goed einde brachten.

Ik nam afscheid van Jos en zijn supporter nr1, Maria zodat ik, gelukkig windaf, mijn terugtocht naar Hulshout kon inzetten.
Met leeggelopen benen, lederen tong en pijnlijke rug was de zin groot om bij het eerste het beste terras een stoeltje op te zoeken, maar toen ik in Herenthout een 70 jarige buurman tegenkwam (met een gewone fiets notabene !), vond ik hierin toch voldoende inspiratie om zo snel mogelijk mijn gezinnetje te vervoegen.
Mijn weekend was alleszins sportief ingezet en deze zaterdagse marathon bood uiteindelijk ook de kans om op zondag eens niet aan mountainbiken te denken.
Op algemene vraag van mijn vrouw en zoontje gingen wij daags nadien dus naar de XC-mountainbikewedstrijden op het Kesselse fort.
Een prachtervaring waarbij het verschil in snelheid van uitvoering schrijnend was en onze zegevierende kampioen Benny Heylen een eigen dimensie gaf aan de wieleruitdrukking “zwemmen”…. Wie erbij was weet waar ik het over heb….

29-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Na een broeierige en slaaparme nacht had ik uiteindelijk toch voldoende moed bijeengeraapt om mijn zondagvoormiddag al bikend door te brengen.
Het feit dat ik beloofd had mijn bikemaat Dany op te pikken om 7 uur speelde uiteraard ook een bepalende rol.
Dit alles maar om te schetsen dat ik me niet echt tiptop voelde na enkele (te) korte nachtrusten en met de TT van Mol van 2 dagen eerder nog in de benen.
Als dan nog bleek dat het onweer van de voorbije nacht vrij grote plassen had achtergelaten, kreeg ik nog meer muizenissen over de semislicks die nog op mijn velgen lagen te blinken.
Dany had verstandig genoeg zijn Nobby Nic’s gestoken, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn rolweerstand op de weg naar Wijgmaal dan toch een stuk lager zou liggen.

Wijgmaal was inderdaad ons doel. Deze Vlaams-Brabantse deelgemeente van Leuven is gelegen aan de Dijle en de vaart Leuven-Mechelen. Zijn beroemde Remy-toren is stille getuige van vergane industriële glorie, maar intussen heeft deze oude stijfselfabriek een nieuwe bestemming gekregen waar moderne ondernemingen hun onderdak vinden.

Omstreeks 8 uur kwamen wij reeds de parking van Olympia Wijgmaal opgereden, waar we in de plaatselijke kantine resoluut voor de langste afstand van 70 km kozen.
De organiserende wielerclub “De Biekes” uit Wakkerzeel had namelijk het plan opgevat een marathon te creëren onder de naam “Rondom Leuven”.
We spraken af er een rustige tocht van maken om onze lamentabele conditie terug van een gezonde basis te voorzien.

Een snelle “Hoe is’t ? Goe !” gewisseld met Peter van 2MS en 3 euro armer togen we op pad.
Het rustige opwarmertje langsheen de Dijle was zoals steeds voorbode van een explosie aan hoogtemeters.
Aan het Holsbeekplein klommen we namelijk door de prachtige stijgende holleweg naar de hoogte van de Kesselse berg die ons direct de eerste 50 hoogtemeters op het telraampje aanbracht. Tijd om te recupereren was er niet want doorheen het Bovenveld, een groot verkaveld bos met ontelbare onverharde wegen, werd een vervolg gebreid aan het pittige begin van deze tocht.
De binnenplateau werd al druk gebezigd, vooral als even later de gevreesde “Zoenk”, oftewel de Lemingsberg een voor velen te hoog gegrepen uitdaging bood.
In het (verre) zog van ex-kampioen Björn Brems kon ik toch al rijdend mijn voldoening halen, zodat alle kopzorgen van deze morgen reeds ver achter mij lagen.

We betraden de residentiële wijken en bossen van Hoog Linden die een parcours aanboden waarbij je jezelf warempel in de Ardennen zou denken. Single-tracks, bospaadjes, holle wegen en niet te vergeten…hoogtemeters die gulzig verorberd werden.
Veel te snel bereikten we dan ook het voetbalveld van VK Linden waar we de eerste bevoorrading vonden. De 15 kilometers die we net achter de rug hadden konden Dany en ikzelf toch omschrijven als het mooiste dat we dit jaar in Vlaanderen reeds gereden hadden.

Het rijkelijke buffet dat voorlag deed ons nog meer verzoenen met deze tocht die eens te meer het cliché ontkrachtte dat een TT, georganiseerd door een wielertoeristenclub meestal niet veel voorstelt. Dit zou een toporganisatie worden, zoveel was nu al duidelijk.

We togen nu via Kessel-lo naar de hoogten van de Bovenlo waar we nog beloond werden met een kamerbreed panorama over de stad Leuven die onder de blakende zon aan onze voeten lag.
Een tricky afdaling met veel steenpuin was echter voorbode van het onheil dat ons te wachten stond.
Bij het kruisen van de Tiensesteenweg-N3 in Korbeek-lo moest Dany namelijk stoppen omwille van een wrijvend geluid aan zijn V-brakes. Voor hij goed en wel besefte wat er aan de hand was, kwam zijn binnenband als een duivenei naar buiten gepuild, gevolgd door een luide knal die zijn blitse Nobby Nic van een lange scheur voorzag.

Lap ! Mooie liedjes duren niet lang….toch 1 cliché dat vandaag onderhouden werd.
Omdat de scheur in de buitenband zich situeerde ter hoogte van de velgrand, was herstellen quasi uit den boze (zelfs voor de Mac Gyver in ons) zodat ik dan maar op zoek toog naar een fietsenwinkel in de buurt.
Murphy besliste echter dat de enige winkel in de buurt met jaarlijks verlof was, zodat ik onverichterzake bij mijn maatje met lege handen terugkwam.
Gelukkig had Dany toch nog de alertheid gehad het noodnummer van de organisatie mee te pikken aan de inschrijving, zodat hij deze mensen kon bellen om hem te komen oppikken. Hun positieve antwoord bevestigde nogmaals dat we met een echte toporganisatie te maken hadden.

Ik twijfelde nu wel om de resterende 50 km (+25 km huiswaarts) nog alleen af te werken, maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij (wat was dat toch met die clichés vandaag ?)
Tom “Primus” en zijn maat Bram passeerden net en waren mijn reddende engeltjes om mijn tocht in gezelschap verder af te werken.
Ik liet mijn maat Dany dus als een straatmadelief achter aan de N3 en trok met mijn nieuwe bikematen verder op pad.

Het landschap kreeg nu een volledige facelift, waarbij de uitgestrekte velden een nieuwe achtergrond van de tocht vormden. De hoge toren van het Sint-Camillusinstituut in Bierbeek dook voor ons op en door hoofdzakelijk brede veldwegen in het glooiende landschap werd afgebogen richting Meerdaalbos.
We betraden “het woud” niet, maar reden langs de buitenkant over goed berijdbare en brede veldwegen langsheen Chateau Valduc met zijn gerestaureerde hoeve naar het Franstalige gebied van Brabant.
Het strakke tempo dat mijn maten oplegden, lag toch wel enkele km/u hoger dan voordien zodat ik ook mijn hartslag stilaan het omslagpunt zag overstijgen.
Op die manier werden mijn reddende engeltjes ook stilaan mijn kwelduiveltjes, wantde gebrekkige conditie die ik tot op heden goed had weten te verbergen, kwam nu wel in al zijn naaktheid naar boven.
Na het overschrijden van de Naamsesteenweg in Hamme-Mille was het dan ook zo ver en werd ik er op de eerste serieuze helling simpelweg afgepoeft.
Tom en Bram wachtten me keurig op, maar ik maande hen aan zeker niet meer te wachten de volgende keer, aangezien ik toch over mijn toeren aan het gaan was.

We namen een heerlijk taalbad in de Waals-Brabantse gemeenten Hamme-Mille, Nethen en Pecrot waar “de tijd bleef stille staan” en de rust uit elk huis, elke straat, elke holleweg uitstraalde.
Biker Zjé bleef nog wat harmonica spelen met zijn bikematen, maar met het naderen van Sint-Joris-Weert moest ik er toch definitief af.
Ik spaarde me ook bewust in de gedachte dat de aartsmoeilijke beklimming van “de Kluis” er zou aankomen, maar gelukkig voor mijn vermoeide lijf liet men deze rechts liggen.
De technische holle weg die ons naar de hoogte van de Steenberg tilde mocht er anders ook wel zijn.
We dreven nu langsheen “recreatiepark De Zoete Waters” naar Heverleebos, waar we in tegenstroom met de vaste blosoroute van Heverlee de tweede bevoorrading bereikten aan het voetbalveld van OHL, de fusieploeg van Oud-Heverlee en Stade Leuven.

Tom en Bram waren reeds aan hun tweede drankje toe en na het ontvangen van een smsje dat Dany goed en wel op weg was naar huis, spoedde ik me om toch met mijn nieuwe fietsgenoten de tocht te volbrengen.
We betraden via Korbeek-Dijle de onlangs gemaaide graan- en koolzaadvelden. Waar we eerder op het jaar met de toertocht van Winksele nog konden genieten van de gele bloemenpracht, bood het landschap nu een eerder troosteloze blik.
De vliegtuigradar van Bertem troonde hoog boven de kim en via uitsluitend brede veldwegen en kasseibaantjes zakten we af naar het Eikenbos en Bertembos.

Het tempo in ons groepje was nu wat gemilderd en we reden in wisselende posities, genietend van de vergezichten door het open hinterland van Leuven.
Tom wierp zich op als de conditioneel beste biker, maar hij buitte zijn voordeel niet uit en wachtte ons regelmatig eventjes op.

Nog meer gekend terrein dook op bij het naderen van Winksele, waarna met de Roesselberg een laatste steile hindernis werd genomen.
Langs Herent werd via minder spectaculaire en vooral asfaltwegen terug naar onze startplaats aan Dijle en vaart gereden, maar al het lekkers dat we reeds achter de rug hadden maakte dit meer dan goed.
Met 70 km en 750 hoogtemeters was dit meer dan een conditietraining geweest.

Aan de kantine van Olympia zaten al enkele van mijn teamgenoten op het zonnige terras, want men had bij Team2megasaeco de afspraak gemaakt van deze dag een “Meet the team day” te maken. Na een leuke babbel informeerde ik of Patje en Jovano niet voor brommer wilden spelen naar het verre Hulshout, maar zij bedankten vriendelijk.
Mijn kwelduivel nr 1 onder de persoon van Primus Tom bood me echter de oplossing en stelde voor mij tot in zijn woonplaats Baal te stayeren.

En zo gebeurde het dat hij mij, zoals Merckx eerder op de week met Landis voordeed, tot aan de voet van Balenberg afzette, weliswaar aan een tempo dat ik als “kopman” zelf nooit had kunnen ontwikkelen.
Dankbaar om zijn gulheid nam ik afscheid en haspelde de resterende kilometers naar “mijn Zuiderkempen” met verzuurde benen op het gemakje af.

Het lesje in nederigheid dat ik gekregen had (ik ging Tom een maand geleden in de Hagelandse nog vlotjes vooraf), bewees nogmaals dat met training zoniet alles, dan toch veel te verwezenlijken valt.
En daar heb je helemaal geen verboden substanties voor nodig…..spelen op weduwschap met uw wachtende vrouwtje en zoontje thuis, doet al wonderen.

23-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Hittegolf nr 2 van dit jaar nodigde niet echt uit tot zware inspanningen, maar 3 fietsarme weken waarin ik amper 100 km op de teller gekregen had, verplichtten me moreel toch tot enige vorm van inspanning.
Onze koning had op zijn feestdag nog gepleit voor meer verdraagzaamheid, maar of ik nu ook verdraagzamer moest zijn voor mijn eigen lichaam, liet ik voorlopig in het midden.
Vroeg opstaan en tijdig vertrekken was alleszins de boodschap die ik hieruit begrepen had, zodat ik om 7u huisje weltevree verliet om een streep te trekken richting Kempen.

Mijn doelwit lag in Mol, gelegen in een driehoek van kanalen, met zijn kerncentrale en ontelbare deelgemeenten met oa welluidende namen als Achterbos, Millegem en Ginderbroek.
Via Westerlo, Geel, Laakdal en Meerhout stond een slordige 30 km verder biker Charly me aan sporthal Den Uyt reeds op te wachten. Ik spoedde me dan ook om voor 3 euro een inschrijvingsbonnetje te kopen, een snelle blik op de stafkaart te gooien om vervolgens mijn werk- en bikecollega te vervoegen.

Het was ontzettend druk aan de startplaats en de eerste kilometers zou het filerijden worden vooraleer de eerste off-road paden bereikt werden.
Na het kruisen van de Molse Zuiderring trokken we in de richting van Geel-Bel om in een bos- en heidegebied singletrackland te betreden.
In de schaduwrijke dennenbossen was het keren en draaien, met verraderlijke zandbochten en doorheen een enorme stofwolk die door de voorrijdende bikers was opgeworpen. Al snel was ons bezwete en plakkerige lichaam bedekt onder een laag van kempenzand die een onverwoestbare strijdersblik bood.

Aan de eerste splitsing van afstanden lieten we verstandig de lange afstanden van 50/60 km voor wat ze waren. Ik zou sowieso mijn kilometrage van de laatste weken in één klap verdubbelen zodat enige reserve inbouwen toch wel aangewezen was.
Met de 40 km-afstand zouden onze oude lichamen voldoende sportactiviteit in de knoken hebben.
Uiteindelijk benaderen onze samengevoegde leeftijden toch stilaan de magische grens van een eeuweling, zodat enig respect voor die grijze haren wel op zijn plaats is.

De rit ging verder door de eerder aangehaalde tracks en stilaan raakte ik alle gevoel van oriëntatie kwijt. Als we achter de magazijnen van Odrada in Balen opdoken, beseften we pas dat we al een tijdje oostwaarts hadden gereden.
Vrij verrassend stuitten we even later op het verbindingskanaal Dessel-Kwaadmechelen, waar we in de buurt van Rosselaar reeds de bevoorrading vonden na amper 15 km.
Dit leek ons toch wel vroeg maar de rust die hier heerste deed bij onze bestofte breinen nog steeds geen lichtje branden.
Waarschijnlijk kwam dit door het uitgebreide buffet dat aangeboden werd, want met mueslirepen, sinaasjes, bananen, suikerwafels, koekjes en sportdrank had niemand reden tot klagen.

Op naar de volgende 35 km pikten we na de kanaaldijk terug het vertrouwde recept van singletracks, dennenbossen, heide en zandwadden op.
We bereikten Sluis om hier verrassend genoeg een bordje met “nog 10 km” op onze weg te treffen.
Hola Pola !!! De gabbers hun eurocentje viel nu wel… Wij hadden voor het buffet blijkbaar een wegvergissing gemaakt die ons een stukje verder op de omloop had afgezet.
Nu ja, bij gebrek aan terreinkennis konden we dit toch niet meer rechtzetten zodat we rustig verder cruisden, intussen bedenkend en begrijpend waar al die bikers van de beginkilometers naartoe waren.

Passerend in de buurt van het Zilvermeer en via Donk en Achterbos bereikten wij op die manier terug het centrum van Mol na een onuitgegeven toertocht van 30 km.
Wij waren door een handigheidje van middenin het peloton naar de spits van de wedstrijd gereden. Was dit misschien de truuk die Floyd Landis gisteren uit de mouw schudde op de dag dat er toch wel wielergeschiedenis werd geschreven in Frankrijks mooiste !?

Niemand zal het met zekerheid kunnen zeggen, maar Charly en Zjé mijmerden niet te lang want er lag best nog een lastige terugweg te wachten door de intussen aangetrokken westenwind.
Ik besloot mijn collega nog te vergezellen richting zijn thuishaven Grobbendonk, zodat we via het Kempisch kanaal naar de stad van Keizer Rik 2 reden, waar onze wegen splitsten.

Zo bereikte ik uiteindelijk met 90 km in de achterzak terug mijn huisstee.
Het zwarte masker deed mijn huisgenoten met leedvermaak naar papa kijken, die zijn opkomende krampen verdoezelde onder het met volle borst zingen van ons nationale deuntje : tararararararararararaaaaaaaaaaaaaaaararara……

21-07-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Door omstandigheden kon ik op zondag de knappe toertocht van de Begijnendijkse Extremebikers doorheen het Hageland niet gaan rijden, zodat ik mijn bikeplannen naar zaterdag had verlegd.
Een blik op de kalender leerde me dat er geen toertochten georganiseerd werden, alhoewel….mijn blik viel eensklaps op de naam Oosthoven.
In deze deelgemeente van Oud-Turnhout werd de “In ’t Ven Classic” verreden, een bike-event waar ook een mountainbiketocht werd aan gekoppeld.
Ik weet uit ervaring dat zulke evenementen meestal niet garant staan voor een hoogstaande mountainbiketocht, maar wou het toch een kans geven.
Zo gezegd, zo gedaan en na een veel te korte (Heiste braderij)nacht kroop ik met kleine oogjes achter een grote zonnebril mijn bike op.

Het doorkruisen van onze provincie van Zuiderkempen naar Noorderkempen zou toch zo’n 40km in beslag nemen, zodat ik rustig pedalerend mijn oude knoken op temperatuur liet komen.
Via Herentals, Kasterlee en Turnhout bereikte ik uiteindelijk de startplaats in Oosthoven, waar het een drukte van jewelste was op de plaats van inschrijving.
Vele wielertoeristen waren al toe aan donker gerstenat tot beloning van hun afgelegde tocht, maar daar kon ik me uiteraard niet toe laten verleiden.

Ik vertrok, na het neertellen van 3euro, voor zowat de eenzaamste toertocht die ik ooit gereden heb.

Een korte aanloop over verharde wegen bracht ons bij natuurreservaat Liereman, een liefst 300 ha groot heide- en broekgebied.
Een aaneenschakeling van brede, onverharde bospaden lag me voor de wielen en ik genoot intens van de natuurpracht die ik hier met niemand moest delen.

Na een tiental kilometers doken we op uit het grote reservaat,waarna ook het landschap een grondige facelift onderging.
Landbouwgebied met vooral immens grote maïsvelden wisselde af met heidegebied en bood de verre uitzichten waar onze Noorderkempen zo voor gekend zijn.
De paden doorheen dit gebied waren quasi allemaal onverhard. Technische moeilijkheden waren zeldzaam, maar aangezien ik me niet teveel op mijn stuurmanskunsten moest concentreren, kon ik des te meer genieten van de fauna en flora.
Ettelijke fazanten en konijnen kruisten mijn pad, terwijl slechts 1 biker mij intussen voorbijstak en al snel nog slechts een stofwolkje aan de horizon was.

Dit was weeral genieten geblazen.

Er trad toch nog een stoorzender op onder de vorm van een door weervrouw Sabine, vakkundig verzwegen regenbui. Verdorie….mijn regenjasje had ik bij de tropische voorspellingen uiteraard thuisgelaten, maar een kwartiertje gedruppel later maakte de zon reeds terug zijn opwachting. Het euvel was sneller vergeten dan de regen geduurd had…

De paden waren zoals eerder reeds aangehaald perfect berijdbaar, maar intussen doken er her en der toch enkele zandbanken op die alle snelheid uit mijn voortgaande beweging haalden.
Gelukkig waren er geen getuigen van mijn geklungel als ik nog maar eens, als een tegen het glasraam gefladderde vogel, het evenwicht trachtte te bewaren.

De diversiteit aan landschapspracht werd nog opgedreven toen we het kanaal Dessel-Schoten bereikten. Het verstilde water bracht me nog eens in contact met medemensen die een visje aan de haak probeerden te slaan. Dra verlieten we echter terug het jaagpad om weer de open natuur in te duiken met een concentratie aan zandpaden die stilaan opliep.
Via nog een krekengebied doorheen een bos doken we na 20 km eensklaps op in een havengebied te Ravels.
Het was als bruusk ontwaken uit een mooie droom, maar het doel van deze schok werd snel duidelijk. We veranderen hier brugsgewijs van oeverkant om ten noorden onze tocht verder te zetten, niet na eerst een bevoorrading terug te vinden onder de brug van de N12.

Met suikerwafels, sinaasjes en bananen was er voldoende hartigs om mij te versterken, maar de aangeboden Red Bull sloeg ik vriendelijk af. Dit is niet mijn drankje, maar de vriendelijke man van de organisatie diepte toch nog een blik gekoelde limonade op uit zijn voorraadvat.
Dit moest, tezamen met de inhoud van mijn camelback wel volstaan voor de rest van de rit.

Kort na de hervatting werden we opnieuw verrast aangezien er in een dennenbos een zeer technisch parcours was uitgetekend. Korte bochten, afgewisseld met steile zandduinen boden een uitdaging voor de stuurmanskunstenaars.
Het kortere draaiwerk lag mijn lange lijf niet echt, maar aangezien ik ongehinderd mijn weg kon zoeken, bracht ik het er toch redelijk van af.

De open ruimte werd weer opgezocht, waar grote heidegebieden deels verdreven waren door landbouwgronden.
Namen als “zwarte heide”, “hoge heide”, “Baalse heide” en Dombergheide klinken misschien erg saai, maar als je uit mijn jachtige Zuiderkempen afkomstig bent, bieden deze wel ettelijke kwaliteitsmomenten.

Een ellenlange zandweg waar nergens enige houvast, lees grip, kon gevonden worden werd ons voor de neus gegooid. Het deed me ook voelen dat ik intussen toch reeds een 70tal km achter de kiezen had.
De zandbak deed met een brandende zon op mijn kruin, de hartslagmeter diep in het rood gaan. De zin om voet aan grond te zetten was groot, maar ik besefte ook dat ik dan het hele eind zou moeten wandelen, want hier opnieuw aanzetten was niet te doen. Ik beet dus door en bereikte ca een kilometer verder, trots maar een energietankje armer terug het vasteland.

De vaart werd opnieuw gekruist en op de verhoogde kanaaldijk lag nog een technisch BMX-parcours te wachten. Jeugdige BMX-ers stonden grijnslachend te kijken naar mijn houterige kunstjes, maar fier omdat ik toch geen valpartij veroorzaakte, kreeg ik een slaagcijfer toegemompeld en kon ik verder.
Langsheen domeinbos “de doolhof” bereikten we stilaan terug Turnhout.
De eerste tekenen van beschaving doken op en ik stopte even bij de Turnhoutse Blekerij.
Dit beschermd gebouw, inclusief een slotgrachtje grepen in op mijn netvlies zodat ik even rustig de tijd nam om de toeristische info te lezen en dit mooie gebouw te bewonderen.

De steeds dichter wordende bebouwing was ook een teken dat de eindplaats binnen bereik was en met 45 km op de teller bereikte ik terug de trappistdrinkende wielertoeristen.
Mijn camelback bevatte nog voldoende vocht, zodat ik snel zuidwaarts trok naar vrouw en kind.
Ik prees me gelukkig niet toegegeven te hebben aan het schuimende gerstenat, want de aangetrokken zuidwestenwind maakte mijn terugtocht niet echt tot een lachertje.

Een tijdritje van 40 km later reed ik met een door het stof en vermoeidheid getekend gezicht mijn erf op.
Vrouwlief dacht even dat het de zwarte van Brakel was die haar een bezoekje bracht, maar toen ik “Van Petegem”-gewijs murmelde dat het door de warmte en wind toch 125 lastige kms geweest waren, besefte ze dat haar ventje alweer het amusement gevonden had waar hij voor gekozen had.

En nog was deze lange dag niet ten einde, want éénmaal het stof weggespoeld en de haren rechtgezet, konden we samen naar de Heistse braderij waar het Saeco- vocht van onze teamstand een voorbode was van nog een lange avond………

24-06-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

In een postolympisch jaar durven atleten zich nogal eens bezondigen aan een overgangsjaar, maar de postHagelandse chronoweek is voor mij net het sein om eindelijk eens echt te genieten van het marathonseizoen.
Daartoe had ik mijn pijlen gericht op de toertocht in Waanrode, bloemendorp in de provincie Vlaams-Brabant.
Jammer genoeg kreeg ik geen enkele bikemaat opgewarmd om samen voor dag en dauw met de bike de verplaatsing naar de laatste uitlopers van het Hageland te maken.

Zo vertrok ik dus uiteindelijk in mijn eentje kort na zessen om te ervaren dat de voorspelde 30°C nog niet voor deze morgen waren. Ik werd begeleid door mierentieten op benen en armen en moest wachten tot ik in de buurt van Rillaar was, vooraleer de thermostaat op condensvorming stond. De eerste zweetdruppeltjes die van mijn voorhoofd parelden, deden me deugd….het zou een prachtige dag worden.

Omstreeks half acht maakte ik mijn opwachting aan het voetbalveld van SK Waanrode om even later, 3 euro armer, mijn weg te kiezen naar 60 km tracks doorheen Hageland en Limburgse Kempen.

Deze streek die in mijn jeugdjaren steevast tot mijn trainingsparcours behoorde, staat voor de in onze stressmaatschappij zo goed gekende term : onthaasten.
De welig tierende off-road paden zijn mij minder bekend, maar daarom niet minder bemind.
Dit zou een parcours worden op maat van biker Zjé. Over brede stofferige veldwegen, niet te technisch en vooral mogelijkheid biedend om te genieten van prachtige vergezichten.

Op weg naar Kortenaken werden vlotjes paden aangedaan doorheen de boomgaarden. Waar een tijdje geleden, tijdens de TT van Glabbeek, de bloesems nog in hun kelk zaten, was nu alles jammer genoeg al uitgebloemd en waren de miniperen en appeltjes reeds te bewonderen aan hun laagstammen.
We doken één van de weinige bossen uit deze streek in, om doorheen mulle bosgrond zowaar enkele leuke singletracks terug te vinden. Volgens goed ingelichte bronnen hoort dit bos toe aan het kasteel van de Wouters d’Oplinter.
Feit was dat door de combinatie van het dichte bladerdek en mijn zonnebril, de zichtbaarheid niet te groot was. Ik maakte zodoende met enkele stuurfouten en wegvergissingen enkele singletracks bij. Marlèneke zal het graag horen….

We bogen noordwaarts doorheen opnieuw brede veldwegen en boomgaarden in een lichtglooiend landschap om over de provinciegrens het Limburgse Loksbergen te bereiken. We passeerden op enkele honderden meters van het oorlogsmuseum waar de herdenking aan de “slag der zilveren helmen” in “den grooten oorlog” kan bezichtigd worden.
Het liep nu niet zo’n vaart, want “cruisen” was waar ik voor gekomen was. Ik liet me wel even verleiden om in het spoor van enkele jeugdige bikers het tempo hoog te houden, maar het chronoduiveltje dat blijkbaar nog steeds ergens in mij rondwaart, kon ik terug verdrijven om aan een rustiger tempo mijn rit verder te zetten.

De hellingen werden met het naderen van Halen wel een beetje langer en steviger. Het lichtglooiende landschap maakte nu meer plaats voor holle wegen, die rondom de Keiplasberg en Mertenberg enkele stevige kuitenbijters opleverden.
Tienbunder, Kluisberg en Molenberg doen meestal andere belletjes rinkelen, maar in Loksbergen, waar we intussen opnieuw beland waren, kennen ze deze kuitenbijtertjes ook.

Langsheen Rijnrodeberg in Assent doken we terug Vlaams-brabant in om hier een eerste rijkelijke bevoorrading na ca 30 km te vinden.
Deze was achter een hoekje opgesteld op het erf van een grote fruitplantage, zodat snelheidsduivels goed uit hun doppen moesten kijken om deze niet te missen. Achteraf bleek mijn vrees ook gegrond uit de commentaren op een mountainbikeforum.
Een koekje, drankje en praatje met 2MS teamgenoot Wim Feyaerts later, maakte ik me op voor het vervolg van de rit.

Opnieuw gingen we flirten met de provinciegrens om langsheen de E314 ook een prachtig uitzicht te krijgen over Diest en omgeving. In de buurt van Zelk en Webbekom kregen we met de Bokkenberg een prachtige helling voorgeschoteld waar ik in een praktisch dichtgegroeide holleweg een jaap van een doornstruik over mijn blote armen kreeg.
De bloedstriemen leverden me misschien wel een heldhaftig voorkomen, maar het zilte zweet dat prikte in de wondjes voelde niet echt prettig aan. Nu ja, dit is natuur en deze “tinteltracks” van netels en doornstruiken horen nu eenmaal bij mountainbiken.
We dreven eventjes ten noorden van de E314 om met de Blakenberg in Assent toch nog een leuke stevige klim te vinden.

Na 45 km vonden we reeds een 2^de bevoorrading op onze weg, die vrij basic was. Er arriveerden hier verschillende bikers die blijkbaar op de tussenafstanden een splitsing gemist hadden. Een beetje verwarring bij iedereen, mede omdat er vermeld stond dat er nog slechts 10 km te biken viel. Dat zou mijn totale afstand ook slechts op 55km brengen, maar naar ik vernam waren in laatste instantie, op bevel van gemeentelijke overheden, de omlopen deze week nog aangepast.
Ik liet het niet aan mijn hart komen en trok met enkele sinaasschijfjes en een sportdrankje verder op weg naar mijn vertrek- en aankomstplaats.

Het landschap naar Waanrode was terug het lichtglooiende cruiselandschap, maar het venijn zat hem toch nog in de staart.
Een “tumulus” is een grafheuvel waar de Romeinen hun belangrijke doden eerlang begroeven, maar dat ze het indertijd zo hoog gingen zoeken is onbegrijpelijk.
Feit is dat deze scherpe tumulusheuvel in twee trapjes me zowaar nog verplichtte het 22-tandige binnenblad vuil te maken.
Mijn brandende spieren en uitgeholde longen werden beloond met een prachtuitzicht over Waanrode en omgeving, zodat ik even later reeds terug aan het voetbalveldje stond.

Met 55 km en een slordige 500 hoogtemeters was dit best een sportief tochtje geweest.
Tijd om terug huiswaarts te fietsen.
Gedreven door mijn HC-conditie en de bijwijlen forse rugwind kwam ik op een ontiegelijk vroeg uur terug aan mijn stulpje in de Zuiderkempen met bijna 120 km op de teller.

Mijn zoontje hield kraaiend van de pret met zijn nichtjes een watergevecht aan het plonsbad, terwijl mama van op het terras tevreden slurpend van een tas koffie, zag dat het goed was.
Haar mannen hadden zich weeral goed geamuseerd….
Geluk kan hem soms echt in kleine dingen zitten……

18-06-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Lumbago, spit, stoornis in het sacro-iliacaal-gewricht……allemaal synoniemen voor “het verschot” dat ik daags voor de LCMT-start opliep in eigen tuin.
Als je uw meest geliefden, vrouw en zoontje, voor enkele dagen op het thuisfront verlaat, wil je het tuintje in een zo zindelijk mogelijke staat achterlaten.
Het liep zoals eerder gezegd dus niet goed af, maar de voorafbetaling van het LCMT-inschrijvingsgeld, de gezonde groepsgeest van ons hoopje ongeregeld van 6 en vooral de maandenlange voorbereiding op een 4daagse cruisetocht doorheen onze prachtige Ardennen, dreven mij tegen beter weten in op Hemelvaartsdag naar Luik.
Een slechte generale repetitie staat meestal garant voor een puike voorstelling, alhoewel het ditmaal “Kate Ryan”-gewijs op een fiasco zou gaan uitdraaien…

De sfeer zat er onder de druilerige regen nog steeds goed in als Gunter en ikzelf onze bikematen, bikes en valiezen in de sporthal te Angleur achterlieten om onze camionetten een provincie verder in Stavelot aan de prachtige abdij te gaan parkeren.
De terugreis per bus leek echter een labyrinttocht, want de chauffeuse bleek niet gespeend van terreinkennis en reed met haar bus op de flanken van de Stockeu in een wirwar van smalle baantjes en haarspeldbochten hopeloos verloren. Het leek wel dat zij het eens off-road wou gaan proberen. Het was zelfs zo erg dat enkele bikers haar moesten gidsen om terug de Luikse hoofdstad te doen bereiken.
Intussen was het beoogde startuur reeds lang verstreken, stonden bijna alle bikers aan de start en wurmden wij nog snel een sandwich in onze overstresste lichamen om met klamme handjes achteraan het wachtende peloton aan te sluiten.

Na het weerklinken van het startschot zette de karavaan zich in gang…
Doorheen de straten van Angleur en Tilff werden we, begeleid door gemotoriseerde politie, naar de voet van de cote de Hony geleid, waar het echte off-road werk kon beginnen.
Spoedig werden we met de neus op de feiten gedrukt….dit zou een alles van mens en materiaal vergende tocht worden. De neerslag van de afgelopen dagen, uren en heden had het parcours omgetoverd in één grote modder- en plassenpoel, waar voor elke meter moest gestreden worden.
In de weinig vlakke momenten moest stevig getrapt worden doorheen de chocomousse om een beetje tempo aan te houden, bergop moesten meer dan ons lief was te voet de hoogtemeters genomen worden en bergaf was het in opperste concentratie knijpen in het stuur om de juiste sporen te houden en niet in het decor te belanden. Bovendien was elke wegversmalling of technische moeilijkheid goed voor lange wachttijden aan de staart van dit 400koppige peloton, vooraleer opnieuw Houffalize-waarts kon gereden worden.
Mijn lage rugpijnen kon ik voorlopig onder controle houden mits stevige pijnstillers en de rustmomenten die de haperingen “opbrachten”.

Met het rekken van de groep en het verstrijken van de kilometers raakten we stilaan toch geïsoleerd. We vertoefden nu steeds in wisselende posities met dezelfde bikers en bikesters, zodat de posities voor de rest van de rit zowat vastlagen.
Hoogtemeters werden met gulzige teugen binnengelepeld, moddertoestanden nog meer en waar wij gekomen waren om eindeloos te genieten van prachtige vergezichten en natuurtaferelen, was de fun nu ver te zoeken.
Intussen was het gestopt met stilletjes regenen en kwam de regen nu met bakken naar beneden.

Enkele momenten zijn me nog toch nog bijgebleven van deze apocalyptische tocht :

Zo waren er op een hoogteplateau de hoogspanningskabels waar we in een reusachtige wolk de knetterende magnetische velden als het ware konden voelen. Het was enkel angstwekkend omhoog kijken en hopen dat er geen ontlading naar onze tweewielers zou plaatsvinden.
Elders kregen we een ellenlange, maar prachtige beklimming voor de wielen naast een klaterend bergbeekje, dat zich nu door hemelsvocht gezwollen, een weg naar beneden stortte.
We ontdekten een weg in aanleg, waar de klevende modder een centimeters dikke coating rond de wielen aanbracht, die de bike ettelijke kilogrammen aanbracht. Een ritje doorheen het parallelle gras dat 3 kontjes hoog was bracht ons hier soelaas.
Een laatste print op mijn netvlies betreft de door mezelf dikwijls bereden vaste route nr 4 van Vielsalm, waar een plas van hier tot in Zuienkerke een collega biker verleidde om tot kniehoogte dwars doorheen deze minivijver te waden.

De grens tussen realiteit en fictie leek echt wel flinterdun geworden…..

Uiteindelijk viel ook ons groepje “bikevrienden” uiteen in enkele waaiers, zodat in verspreide slagorde pas in de vooravond het hotel Ol Fosse d’Outh te Houffalize bereikt werd.
Bikewash, inchecken en bikerswash namen heel wat tijd in beslag, zodat tot overmaat van ramp ook het warme buffet gesloten bleek als wij onze inwendige mens wilden versterken. Gelukkig konden de LCMTorganisatoren de keukenverantwoordelijken toch overtuigen nog wat pasta te voorzien voor de minderheid aan “echte recreanten” die het hotel bevolkten.
Gevolg van deze laattijdige aankomst was wel dat er nog weinig tijd restte om na te praten of te genieten van een glaasje in de bar. Iedereen zocht tijdig zijn bedstee op, want morgen stond er alweer een nieuwe uitdaging te wachten. Mijn getormenteerde rug zou na deze gedenkwaardige dag, tevens een goede nachtrust kunnen gebruiken.

Dag 2 startte waar hij de vorige avond geëindigd was.
Vlammende lage rugpijnen deden me besluiten vandaag niet deel te nemen aan het modderbad, maar één ontbijt en groepssessie later trok ik toch naar mijn kamer om de 2mega-saeco kleren om het lijf te trekken en even later de reeds sterk gedevalueerde startgroep te vervolledigen.
Een lange asfaltklim, gevolgd door een kilometerslange, moddervettige singletrack deed ons groepje van in het begin uit elkaar spatten.
Ik vond na het optrekken van de kruitdampen, mijn gabber Dany terug die alras voor zichzelf het besluit genomen had om na de eerste bevoorrading terug naar het hotel te rijden. Ik wou nog even aanzien of de ingenomen pijnstillers de ischiaspijnen konden verdoezelen, maar een lange met spoorwegkeien bezaaide weg deed mijn meest optimistische gedachten naar de prullenmand verdwijnen.
Ik moest nu om de 5 kilometer stoppen om de rug te strekken, te wachten tot de pijn wegebde om vervolgens de weg met mondjesmaat verder te zetten. Dit was niet gezond meer. Het doel van “mijn” LCMT, cruisen doorheen de Ardennen, was eindeloos ver weg en omdat ik mezelf niet ten koste van eender wat diende te bewijzen, was het zelfs een opluchting na de 1^ste bevoorradingspost terug te keren. De drempel was wel erg laag geworden….
Ivo, Peter en Geert zouden erg moedig hun tocht verder zetten.
Gunter verkoos samen met ons via Bastenaken de aftocht te blazen. Een voorbeeld dat door menig biker werd gevolgd en voorafgegaan, zo bleek achteraf….

Het vervolg van deze LCMT was voor onze groep het verhaal van 6 kleine negertjes (what’s in a name !)….

Ondergetekende wou op dag 3 met Dany en Gunter een tochtje op de weg gaan maken, maar toen ik ’s morgens mijn broek niet meer aankreeg, noch mijn veters gebonden besloot ik mijn lieftallige echtgenote en zoontje te laten overkomen om ’s avonds de aftocht naar onze Zuiderkempen te blazen.
Peter zou na dag 2 uitgeput afzeggen en op dag 3 het hotel zelfs niet verlaten.
Geert haalde op dag 3 nog de eerste bevoorrading maar moest nadien, total loss en volledig choco gereden met hevige kniepijnen de strijd staken. Zelfs op dag 4 kon hij door de ontstoken knieën niet meer fietsen en liet hij zich door de fietsmecanicien van Mobibike met zijn mobibikemobiel naar Stavelot voeren.

De “Oscar van onze LCMT” kwam verdiend en geheel terecht toe aan Ivo die er uiteindelijk in slaagde als enige van ons zestal de volledige afstand al bikend te overbruggen.
Hij kreeg hiervoor op de slotdag weliswaar de welkome steun en gangmakerij van de andere overgebleven discipelen Dany, Gunter en Peter.
Onze huisfotograaf en cameraman Fons Moors wist dit zelfs ter hoogte van één der spectaculairste stukken op band vast te leggen : www.fonsmtb.be/bartdoorwater.wmv

Slotconclusie : deze editie was apocalyptisch en voor mij en enkele anderen....nooit meer. Maar zoals dat dikwijls gaat is dit misschien een reactie van het eerste moment.
Hier was in elk geval, tengevolge van de slechte weersomstandigheden, alle fun ver te zoeken en dat was voor ons, recreatieve bikers pur sang, net waar wij voor gingen.....

Meewarig schuddende hoofden van vrouwen, kinderen en collega’s vielen ons achteraf ook nog ten deel en dit spitsroede lopen was een waardig lesje in nederigheid dat we misschien wel verdienden.
Het leven van een recreatieve biker loopt niet steeds over rozen….

28-05-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

De laatste aprilgrillen hadden ons vergast op een winterse 4°C en wolkenzwangere lucht om de toertocht van de Langdorpse Goorbikers te gaan biken.

Met enkele persoonlijke doelen (LCMT, Hagelandse chronorit…) die met rasse schreden dichterbij komen, konden wij ons echter geen extra rustdag meer veroorloven, zodat Dany, Geert en ondergetekende omstreeks 8u de vernieuwde startplaats bij VC Langdorp bereikten.
Mark, Jos en Chimaera waren ook al ter plaatse, maar aangezien wij de enigen waren die voor de 60 km kozen, waren hier geen bikepartners te vinden.
3 Euro armer, maar een groen controlebandje rijker, richtten onze neuzen zich al snel naar bos en hei.
We ontmoetten nog mijn werkcollega’s Charel en Geert, die ik aanmaande zich te spoeden zodat ze ons even later zouden kunnen inhalen. Dit was echter buiten mijn zwagertje gerekend…
Geert legde onmiddellijk een strak tempo op alsof mijn schoonzus de patatjes reeds op het vuur had gezet. Ik informeerde stilletjes bij Dany of de Snoer kwaad was op ons, maar aangezien deze ook van niets wist besloten we alles maar onder de noemer “grote forme” te plaatsen.

De aanloop was gelijklopend aan vorige edities, maar toch dat tikje anders. We betraden enkele leuke, ongekende singletracks om vervolgens via Gijmelberg, Ourodenberg te bereiken.
We namen de splitsing van de 60 km, maar verrassend genoeg werden we ditmaal niet naar singletrackland “Meetshoven” geleid. Naar ik achteraf vernam aan de bevoorrading zou er geen toelating gegeven zijn voor deze tocht. Het verbaasde me ook niet echt, want bij de vorige oktoberse editie betraden wij Meetshoven driemaal successief bij de TT’s van Tremelo, Betekom en Langdorp. “Teveel is trop” en “trop is teveel” zei ooit een bekend Brussels politicus met pijp.

Via de off-road Demerdijk trokken we nu richting Gelrode, waarbij de Snoer intussen nog steeds niet gekalmeerd was en ons de kans op een rustige conversatie ontnam. Mijn jaarlijkse allergie voor berkenpollen zadelde me bovendien nog op met piepende longen zodat het lichamelijke ongemak echt wel hoogtij vierde.
En wat bij iemand die niet goed rijdt dan ook dikwijls gebeurt, viel mij nu ook ten dele….een lekke band.
De Hagelandse chronorit nadert, mijn semislicks moeten het vuile werk doen en biker Zjé stond weeral aan de kant. Zou ik mijn forummaat Bengo toch moeten geloven dat die semi’s mij ongeluk brengen ???

Bij de herstelling waren Charel en Geert intussen ook bijgekomen, zodat we met een kwintet onze tocht konden hervatten.
Dra doemde reeds de Eikelberg op die we via de Extremebar mochten beklimmen. Hier was het de beurt aan de andere Geert om al zijn duivels te ontbinden. Met een souplesse die “the boss” kon doen verbleken bestormde hij deze technische bult van ijzerzandsteen.
Wij konden alleen maar bewonderend toekijken. Met weemoed dacht ik terug aan mijn gouden jaren, toen de dieren nog konden praten, de vogels nog liepen…en biker Zjé nog wat jus in zijn beenspieren had…

De hoogtemeters volgden elkaar nu snel op met een dubbele beklimming van de Hondsheuvel en kort nadien in het Kloesebos de klim langs de (intussen afgevlakte) trappen van de Schaapsvijver. Natuurlijk werd de Eikelberg/Liederberg nog eens langs zijn zuiderhelling beklommen om vervolgens de lange asfaltklim naar de Aarschotse ringweg te nemen.
Meetshovenbos was dit jaar jammer genoeg niet meer van de partij, maar het vervangende traject mocht er, ondanks mijn lamentabele conditie, best zijn qua schoonheid en hoogtemeters.

Na het obligate klimmetje van “de talud” stonden we even later reeds op het hoogste punt van Aarschot en zijn Aureliaanstoren. Een schilderachtig plekje met een mooi uitzicht over de streek waar de organisatie naar goede gewoonte een eerste bevoorrading had neergepoot.
Tijd dus om mijn bikegenoten even te monsteren, maar de eerder frisse blikken waren niet van die aard om mij gerust te stellen voor het verdere vervolg van de rit. Ik vond er dan ook niet beter op dan mijn pas herstelde band nog vlug van wat extra bar’s te voorzien, zodat de rolweerstand alvast niet in mijn nadeel zou pleiten.

Deel 2 van de tocht bracht ons het bekende Goorbikerstraject met de afdaling en dito beklimming van de Leiberg. De longen en spieren stonden hierbij onmiddellijk terug op temperatuur en ik zorgde ervoor dat ik in koppositie de singletracks kon nemen om op die manier “Erwin Vervecken”-gewijs mijn (tragere) tempo te kunnen opleggen. Een oude leeuw verliest wel zijn tanden, maar niet zijn streken…dat hebben mijn maten nu ook kunnen ervaren.
Voor een stuk gelijklopend met de vaste blauwe blosoroute reden we via Haterbeek en langsheen de Biezehuiskes om zo Rillaar city te bereiken.

Een lang asfaltintermezzo bracht ons het nodige hartritmeherstel om de volgende heuvelkam te bereiken.
Rommelaar en Konijnenberg werden van hun mooiste zijden beklommen, waarna het crossparcours voor een mooie afsluiter zorgde.
De hartslag joeg nu omhoog, niet omwille van het tempo, dan wel van het uitzicht op de houten brug over de Demer. Hier staat het op 11 juni te gebeuren in de Hagelandse chronorit en het feit dat de organiserende club net op dit moment “en groupe” over ons heen walste deed er zeker geen goed aan...

Onze “Dany Bosberg” zijn hartje sloeg ook over bij het aanschouwen van “zijn” Montanha del floresta.
Naar aloude Goorbikerstraditie lagen hier een zevental beklimmingen te wachten, de ene al wat technischer dan de andere…
Mijn diesel was intussen eindelijk warm gelopen en zorgde deels door ervaring, deels door de nodige portie geluk dat ik alle klimmetjes al rijdend kon nemen. Een persoonlijke prestatie welke ondanks de aanwezigheid van Dany die me als een schaduw volgde, me toch een heerlijk gevoel gaf.

Tijd om de tweede bevoorrading aan de spoorweg te bereiken, waar een chocoladewafel en een sportdrank uit blik me de nodige energie gaven om het laatste deel aan te vatten.
Geert kreeg intussen wel te kampen met een weerbarstige cranck die steeds loskwam van zijn trapas. Gelukkig had biker “Mac Gyver” Zjé de juiste tool bij zich om tussentijds dit verrekte ding op zijn plaats te draaien.

We vatten deel 3 dus nog steeds compleet aan en gelukkig waren de scherpste kantjes er bij mijn bikematen intussen wat af. Het tempo was nu terug toeristenwaardig en eindelijk kon ik mijn ogen nog eens de kost geven richting natuur en vrouwelijk schoon…
Bovendien restte me zelfs de tijd een grapje uit te halen met Charel. Door een harde klap met wijs- en middelvinger op zijn zadel te geven kon ik hem doen geloven dat er een spaak stuk was in zijn achterwiel. Je moral zou van minder in de schoenen zinken…

Via het Testeltse broek “de Zavelbeemden” bereikten we de Zavel om in dit groot aaneengesloten bos- en duingebied het grotendeels vlakke slottraject van de tocht te vinden.
Elsleuken en de Molenheide werden betreden. Prachtige bossen met leuke singletracks, enkele zandduinen en de prachtige Heimolen die majestueus over de streek heenkijkt…
Er werd nog een ommetje gemaakt via de Langdonken en in de Gijmel kregen we nog eens de trappistenberg voorgeschoteld. Een soort van “monteé impossible die de overwinnaars een trappist bezorgt.
Een verdienstelijke poging strandde iets over halfweg echter in het mulle zand, zodat er uiteindelijk toch eens moest gewandeld worden vandaag.

Achter gasthof Ter Venne door bereikten we uiteindelijk terug ons start- en eindpunt met 60 km en een slordige 600 hoogtemeters die de volgende dagen voor de nodige supercompensatie moeten zorgen en de conditie op een iets hoger peil zullen tillen.
Dat op de terugweg mijn zwager opnieuw een (te) hoog tempo ging rijden, bracht me niet echt meer in de problemen. Een telefoontje van mijn vrouw en een plaspauze verhinderden dat hij in de familie straffe verhalen kon gaan rondstrooien.

Ja ja, een oude leeuw verliest wel zijn tanden, maar…………….

30-04-2006 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Aarschot, Hageland power toertocht…een naam als een klok en ingericht door de Knoetbikers.
Dat deze jongens een degelijke toertocht kunnen op poten zetten bewezen ze eens te meer.
De luid aangekondigde Monteé Impossible, een steile technische helling waar 3 trappisten als beloning waren uitgeschreven voor de bovenrijders, had nog wat extra reclame gemaakt voor deze tocht.

Omdat ik om 12u in Zemst op een etentje verwacht werd, kon ik mijn vaste bikematen niet vervoegen die een later uur vertrokken. Ik was dan ook al bij het eerste krieken van de dag met de bike naar Aarschot getrokken, liet hem in het bewaakte park achter om vervolgens in de kantine van het zwembad mijn 2,5 euro neer te tellen tot steun van de triatlonclub.
Een blik op het grondplan van de tocht bracht me niet echt veel bij, want i.p.v. van een stafkaart hing hier een soort van groenezoneplan tegen de deur dat me enkel de grondbeginselen van heide, bos, veld en weide bijbracht. Nu ja, 50 km was aangekondigd en als ik er eens flink de pees zou opleggen kon ik dit nog wel klaren binnen de mij beschikbare tijdspanne.

De start was allesverschroeiend en bracht ons over de verharde onmiddellijk een 40tal hoogtemeters dichter bij de wolken en de Aurelianstoren. Deze aanzet was bepalend voor de rest van de tocht, waarbij de bikers erg weinig recuperatiestroken zouden gegund worden.
Een volgende hindernis volgde met de Liederberg, waarna de Extremeputten uitnodigend lagen te wachten. Mijn tijdsgebrek en angst voor een mistasten op de glibberige helling noopten mij de alternatieve route te nemen, zodat ik boven bleef en langsheen de Eikelberg terug de afdaling naar Gelrode inzette.
De beklimming van de Schaapsvijver was de volgende hindernis en ik was verwonderd hoeveel bikers hier al te voet gesteld werden. Dat beloofde als deze zich binnen 30 km zouden aanbieden aan de”monteé”.

Aan de voet van het Rot kondigde zich de eerste splitsing aan, we beklommen de Hondsheuvel over het asfalt, doken off-road terug richting Wezemaal en namen vervolgens de steile off-road beklimming van de Wijngaardberg.
Ik hield intussen, strak tegen mijn gewoonte in, steeds de klok en gemiddelde snelheid in het oog wat er tevens voor zorgde dat ik teveel in het rood ging, zo vroeg op de tocht.
Mijn spieren slaagden er niet in de korte opeenvolging van hellingen te verteren en een zware midweekrit, gekoppeld aan een 65 km marathon in Ottenburg (vrijdag) begonnen hun tol te eisen. Ik maakte mezelf wijs dat mijn oude diesel zich straks nog wel op gang zou trekken, maar het zou praat voor de vaak blijven.
Toen ik aan de voet van de Helleweg in Nieuwrode belande, wou ik zowaar de klim over het asfalt nemen, ware er geen biker achter mij die me attent maakte dat de Beningsberg off-road zou genomen worden.
Eventjes terugkeren dus, het vettige rondje rondom deze heuvel gemaakt met als slot de slecht bollende klim naar de Sint Jobsweg.
Aan de Kraaikant namen we nog eens de klim van de Kratenberg, maakten een ommetje om vervolgens de klim langs de achterkant nog eens dunnetjes over te doen.

De bevoorrading dook op na een slordige 25 km in het centrum van Nieuwrode. Ik wou hier absoluut een minibreak van maken, ledigde een bekertje met een bruin drankje van onbekende oorsprong en stak vlug een suikerwafel op zak voor het geval dat mannetje met zijn hamer zou langskomen.

Snel de start genomen voor het tweede deel van rit dus. Nu ja, wat heet snel ? Als ik de start nam, werd ik bijna omvergeblazen door Jefke van de Wiekers uit Wiekevorst die blijkbaar als kopman doorheen de tocht en voorbij de break stormde. Ik riep nog op de Jef, maar hij keek niet op of om en stoomde door als was hij bezeten van een chronoduivel. Het leerde me dat mijn conditie dus echt wel in een dipje zit en verklaarde ook waarom deze gediplomeerde afpijler van de Wiekers soms wel eens een pijltje durft laten hangen. Hij ziet ze door zijn snelheid gewoon niet meer hangen (inside joke !).

We kruisten de N223 en mijn parcourskennis verraadde dat het echte werk nu kon beginnen. Langsheen de Kriesberg werd de steven gewend naar Houwaartberg, die een eerste maal in twee trapjes beklommen werd. Solveldroutegewijs doken we naast de wijngaard naar beneden om vervolgens via de met steenpuin bezaaide holle weg een tweede off-road klim voor onze rekening te nemen.
Ik snotterde, hijgde en zweette uit al mijn poriën door de brandende spieren in dijen en kuiten.
Het hield echter niet op en de off-road klim langsheen het caravanwrak, gevolgd door een laatste klim over het asfalt brachten het aantal bestijgingen van dit dak van de toertocht op vier.
Op Houwaertberg was ik nog getuige van een discussie tussen 2 bikers en een “natuurbeschermer” met het geweer over de schouder. Ik had geen zin in oeverloos geëmmer over betreden van een jacht, maakte me maar snel uit de voeten en zwoer voortaan de wildsuggesties op een spijskaart maar te ontwijken.

Na het asfaltklimmetje richting Biezenhuiskes vonden we aan de E314 een tweede, opnieuw rijk gestoffeerde bevoorrading terug. Ik beperkte me ditmaal tot het snel wegmoffelen van een verse wafel achter de tanden en besteeg een minuutje later mijn stuk ijzer richting Tienbunderbos.
Hier lag de monteé impossible te wachten, maar met het klokje in het achterhoofd liet ik hem rechts liggen. Ik schatte mezelf trouwens toch te plat in om deze klim al rijdend te nemen. Op woensdag had ik al eens, weliswaar op semislicks, enkele vruchteloze pogingen ondernomen en de opgedane zelfkennis bespaarde me een aan zekerheid grenzende wandeling.
Als ik achteraf vernam dat tientallen bikers de klim al rijdend genomen hadden, had ik toch een wrang gevoel de poging noodgedwongen te laten vallen hebben. Dit wordt nog een midweekse opdracht zonder pottenkijkers….

Na het onderkruisen van de E314 werden nog wat hoogtemeters uitgelepeld via het Heiken naar de Biezenhuiskes. We kregen boven Schoonhoven nog enkele prachtige singletracks die binnenkort ook verschijnen in de vaste blosoroute van Aarschot en daalden uiteindelijk via de Leiberg terug af naar de Demervallei.
Ondanks het missen van de Extreme en Monteé, verzamelde ik toch 600 hoogtemeters in mijn geliefde Hageland, met dank aan de Knoetbikers.

Epiloog : De blauwe Chimay die ik klaarstaan had voor mijn bikematen indien zij de Monteé beklommen, heb ik eveneens noodgedwongen zelf moeten uitdrinken…..buuurps !!!

13-11-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Vrijdag, 11 november… Op deze herdenkingsdag van “den grooten oorlog” hadden mijn vaste bikegenoten Geert en Dany de strijdbijl reeds op voorhand begraven. Om uiteenlopende redenen zagen zij vandaag een toertocht niet zitten.
De jongens van de Beerzelse connectie vertrokken dan weer een beetje te laat naar mijn zin zodat ik op mijn eentje bikeplannen smeedde.
Ik had best wel zin in een marathon en pluisde uit naar welke TT ik met de fiets de verplaatsing kon maken. Ik raakte er echter niet uit, want Pulderbos (te vlak) en Ottenburg (te ver) waren de enige alternatieven.
Uiteindelijk besloot ik dan maar naar Ottenburg te karren en ter plaatse de kleine en grote toer te combineren. Tijdig vertrekken was dan wel de boodschap zodat ik mijn wekker op vroeg ochtendhumeur gezet had. Een lekke band op mijn klaarstaande bike en een wegomlegging in Huldenberg, gooiden mijn planning een beetje naar achter, zodat ik later dan het voorziene 8 uur aan de kantine van het moderne voetbalcomplex aankwam.

Uiteindelijk kon ik omstreeks 8u15 mijn voor 2.5 euro gekochte inschrijvingsbriefje toch aan de controleman afgeven en onder een wolkenzwangere lucht bij een zachte 11°C mijn tochtjes aanvatten.
De toertochten op de scheidingsgrens tussen Waals en Vlaams-brabant hebben ons tot op heden zelden ontgoocheld qua parcours en het zou ditmaal niet anders zijn.

Het begin van de tocht was best wel pittig te noemen, met enkele steile asfalt- en kasseihellingen die de spieren flink aan het werk zetten.
Het bleek dat een zware midweekrit toch niet in mijn kouwe kleren gekropen was en ik vroeg mezelf af of het wel verstandig was voor die combinatie der afstanden te gaan.
Het was wel heerlijk biken in de holle wegen, afgewisseld met hier een daar een oude kerkweg en een technische klim via glibberige trapjes.
Mijn hartslag was intussen reeds op volle toerental gekomen en tot mijn verwondering daagde reeds na 10 km een bevoorrading op in de buurt van Huldenberg.
Geïnformeerd of dit de enige was, kreeg ik een positief antwoord zodat ik me gelukkig prees zelf voldoende spijs en drank op zak te hebben.

Niet te lang getreuzeld, want een knappe beklimming door een holle weg lag hier weeral uitnodigend te wachten.
Bovengekomen nam ik volgens de met mezelf gemaakte afspraak de splitsing van de 25 km.
Als we even later in Terlanen de wegwerkzaamheden indoken die mij voordien een wegomlegging kostte, kwam ik zowaar de Beerzelse vrienden tegen die met hun wagens doorheen de zompige wegbedding hun weg naar Ottenburg zochten. Sommige jongens gaan toch echt wel ver om in dit verslag vermeld te worden.

Het uitzicht van het parcours veranderde nu wel drastisch, want we kwamen op een hoogteplateau waar de wind vrij spel had en waar de bieten- en maïsboeren hun speeltuin hebben. Er werd geflirt met de vaste blosoroute van Overijse en met de taalgrens.
We bogen namelijk af richting Waver, passeerden aan een majestueuze herenboerderij en kregen vervolgens een kilometerslang rechttoe asfaltbaantje voorgeschoteld. De wind stond hier pal op de neus en de zendmasten van de nationale TV-zenders leken maar niet te willen naderen.

Ik was sinds de splitsing ook gans alleen op het parcours en immens genieten was nu wel overgegaan in vruchteloos een goed ritme zoeken.
Uiteindelijk bereikte ik toch het nagelnieuwe industriepark in Waver, waarna ik gedreven door de wind doorheen de velden een tweede splitsing bereikte, waarna ik vrij snel terug in Ottenburg stond.

Deel 2 van mijn missie diende zich nu aan :

Kort na de start zag ik het bekende symbool van ons dorpscafé “Central” op de ruggen van 3 pechvogels. Even geïnformeerd of de jongens verder konden, bleek één van hen na een val zijn zadelijzer losgekomen. Daar kon ik met mijn materiaalbak ook geen hulp bieden, maar de bijstand van een buurtbewoner en diens bankvijs bleken toch voor gegarandeerde hulp te zullen gaan zorgen.
De steile hellingen waar ik een dik uur geleden toch wel serieuze inspanningen moest leveren, kon ik ditmaal een stuk beter verteren. Mijn oude diesel leek eindelijk warmgelopen en tot mijn verbazing werd ik amper nog voorbijgereden door snellere bikers.
Ik trachtte een goed compromis te vinden tussen snelheid en verbruik van energie en dit beviel me wel.
De bevoorrading reed ik ditmaal voorbij. Deels uit eerlijke schaamte omdat ik uiteindelijk mijn part toch al had gehad, deels om mijn tempo niet meer te breken.
Bovenaan de holle weg koos ik ditmaal rechtsweg voor de 40 km-ronde.

We bleven de hoogtemeters flink binnenlepelen in de richting van Sint-Agatha Rode en Loonbeek. Soms door karsporen op de rand van een bos, dan weer langs speciaal aangelegde fietspaden doorheen de holle wegen en velden.
Het was dan wel een verademing als we in Loonbeek een vlak intermezzo vonden langs de Yse, een riviertje dat de grote vijvers in Overijse voedt.
Het stukje verademing werd uiteindelijk wel kilometers kronkelen langs dit kleine watertje over dolomietpaden die er perfect bijlagen. Even via een gladde houten brug het riviertje kruisen en dan opnieuw steeds westelijker richting Overijse.
Eindelijk lag hier terug het betere klimwerk te wachten met misschien wel de mooiste holle weg die we vandaag beklommen. Alhoewel gemotoriseerd verkeer hier amper doorkan, stond er toch een plaatsnaambord “Overijse” mooi te wezen, waarna we bovengekomen ook de korte afstandsgenoten terug vervoegden.
Op het winderige hoogteplateau zocht ik ditmaal handig wat beschutting achter brede ruggen en op het ellenlange asfaltbaantje richting het industriepark sloot ik een pakt met een gelijkwaardige biker zodat we het kopwerk mooi verdeelden en er goed het tempo inhielden.

Ik had er niet echt op gehoopt, maar bij het buitenrijden van het industriepark te Waver leek ik aan de einder warempel Ivo met zijn rode jekker en camelback op te merken. Dit was, de rol van een rode lap op een stier indachtig, het sein om nog een tandje bij te steken. En ja hoor, na nog enkele oponthouden kon ik toch “the Bjeizelconnection” overspoelen met een “uit de weg loempe !!!”
Ivo, Gunter, Werner en Steven hadden iets voordien Wim en Christophe via de weg zien binnenrijden en wilden zeker het nog wachtende lekkers niet missen.
We waren intussen op de laatste extra lus van de 40 km terecht gekomen en vonden hier op en rond de rode blosoroute in Ottenburg ook het betere, lees extra zware werk terug.
Een zompige weide, gevolgd door een vettige, vrij technische klim zorgde voor veel wandelwerk en zelfs Ivo vond onvoldoende grip zodat hij moeder aarde eens van dichtbij kon bewonderen.
We waren intussen wel erg dicht genaderd bij ons startplekje en nadat Werner ons nog deed genieten van een technisch meesterstukje, kwamen we doorheen een mooi bos terug aan onze vertrekplaats.

Met 65 km en bijna 800 hoogtemeters was de voldoening meer dan groot.
Dat de aangedroogde plakkerige klei zich na de middag wel erg moeizaam liet verwijderen, kon mijn pret niet meer drukken, zeker niet als ik vanuit mijn luie zetel Sven Nys 's namiddags nog de nodige aanwijzingen gaf om de jaarmarktcross in Niel naar zijn hand te zetten…

Succes heeft vele trainers…..

11-11-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Trop is teveel en teveel is....trop !!!


Na een weekje luilekkeren in een subtropisch zwemparadijs had ik mezelf op zaterdag reeds verplicht de toertocht van de Goorbikers “voor” te rijden.

Dit ritje had me geleerd dat deze oude krijger zich eigenlijk geen rust kan veroorloven, getuige de verstijfde spieren en Chimay-kater die mijn niet al te jonge lichaam teisterden.

De droge toestanden op het parcours hadden me wel in allerijl mijn semislicks laten monteren, zodat ik toch met een beetje extra rijcomfort de confrontatie met mijn bikemakkers kon tegemoet zien.

Ik had me op weg naar de Winterstraat al flink in het zweet gereden als ik iets na achten samen met Jefke van de Wiekers al keuvelend stond te wachten op onze respectievelijke bikematen. Geert zou samen met Theo vanuit Beerzel komen fietsen, terwijl de rest van die bende later aan de start zou komen omwille van een uitgelopen feestje.

Groot was mijn verbazing als bleek dat Geert er alleen door kwam. Theo had zijn wekhaan door de vogelgriepperikelen opgehokt, zodat hij zich bij deze ook verslapen had….

Onze 2Mega kameraden Patje en Stefan stelden nog voor om samen de rit te rijden, maar ondanks de belofte dat zij aan een rustig tempo wilden rijden, bedankten we toch liever. Een rustig tempo bij deze beide racekonijnen betekent voor ons nog altijd een hartslagmeter in het rood.

Aangezien Geert door ziekte van mijn petekindje bovendien enkele slapeloze nachten achter de rug had, kwamen we al snel tot een compromis om elkaar vandaag te sparen en aan een echt toeristentempo te genieten van bos en veld.

Het vaste stramien van de Goorbikers-tocht werd opnieuw gevolgd. Een vlakke aanloop met een gebald middenstuk, waarna opnieuw relatief vlak uitgelopen werd.

Via Gijmelberg bike’ten we naar Ourodenberg, waar de restanten van een heksentocht een desolaat en vervuilde aanblik van het bos toonden.

Een asfalt verbindingsstuk bracht ons aan de poort van Meetshoven waar een record aan singletracks werden opgezocht.

Wat de wandelaars en joggers van deze derde toertocht op korte tijd (na Tremelo en Betekom) op hun opnieuw verstoorde zondagsrust moesten denken, weet ik niet. Feit is dat “trop teveel” en “teveel trop” is…. Maar….het was voor de bikers wel genieten op de droge singletracks.

Het geritsel van klievende wielen door de massaal gevallen bladeren was samen met de hijgende longen het enige geluid dat te horen viel in het bos.

Na een tiental kilometers keren en draaien doken we op aan het Duracellrondpunt, waarna we via de Demerdijk en een asfaltverbindingsstuk naar de voet van de Extreme-beklimming togen.

Eén technische klim via de ijzerzandstenen wand volstond om de spieren te laten voelen hoe het stond. Ik voelde me best wel OK, maar als Geert me even later op de lange asfaltbeklimming richting Aarschot afblufte door op de “gruute ploate” zijn schoonbroerke in het wiel te dwingen, wist ik wel hoe laat het was.

Tegen dit ventje is voorlopig geen kruid gewassen, tenzij……..je door een handigheidje als eerste de talud richting Aurelianstoren kan opdraaien.

Ik deed dit dan ook vakkundig, waardoor Geert in een kluwen van bikers terecht kwam en ik even later aan de eerste bevoorrading, geveinsd fris en monter hem stond op te wachten.

Op dit hoogste punt van Aarschot was het genieten van een rijkelijk buffet en van het uitzicht op de skyline van Heist op den Berg.

Het gebalde middenstuk van de tocht was nu wel aangevat met even later de Leiberg en via de Haterbeek rakelings langs de Biezehuiskes naar Rillaar.

Daar waar ik dacht het Hageland als mijn broekzak te kennen, verrasten de parcoursbouwers me toch nog met een nieuwe, met steenslag gevulde holle weg, die tijdens de Presleytocht halfweg verlaten, doch nu ten einde werd gereden tot op een kam met weeral prachtige vergezichten.

Over het asfalt denderden we Rillaar binnen om even later de Rommelaar te beklimmen, een steile helling die voor een off-road overgang van Rillaar naar Langdorp zorgt. De afdaling via het bmx-parcours en een technische steile strook zorgden voor nog meer pret.

Op naar Langdorp waar na een korte strook Demerdijk “bunch mountain” lag te wachten.

Bosberg was ditmaal synoniem voor een karrenvracht hoogtemeters op zeer korte tijd, een vijftal beklimmingen, massale singletracks waar een kat haar jongen in kwijt speelde en vooral……overbevolking.

Door de samensmelting met de kortere afstanden kon je nu aan den lijve ondervinden hoe de bestuurder van een riksja zich in het drukbevolkte New Delhi moet voelen als hij tijdens het spitsuur zijn meester naar het werk moet brengen.

Zoals eerder al aangehaald: “trop is teveel” en “teveel is trop”…..

Het was geduldig in de pas blijven en rustig wachten als aan een obstakeltje iedereen weeral te voet gesteld werd.

Een geduld dat door bepaalde racekonijnen toch niet kon opgebracht worden, tot grote ergernis van de meeste bikers. Dit uitvloeisel van onze maatschappij blijkt het autoverkeer intussen ontgroeid en overspoeld blijkbaar ook de toertochtwereld…..een jammere vaststelling toch wel…

Niet getreurd echter…aan de spoorweg stootten we op de tweede bevoorrading waar we onze inwendige mens opnieuw met éénzelfde hoeveelheid aan spijzen en drank konden versterken.

Het derde deel van de tocht was vervolgens een relatief vlak uitlopen waar we op de Zavel en Elsleukenhoek, naast enkele mooie singletracks toch ook nog korte krachtige hellingen terugvonden die het laatste beetje jus uit de benen persten.

Op de Molenheide kregen we een mooi zicht op de windmolen die in al zijn pracht met volle zeilen het graan voor de Langdorpse broden aan het malen was.

Alhoewel we intussen dicht bij het startpunt genaderd waren, verplichtten de aangekondigde 60km ons nog tot een extra lusje richting de Langdonken, dat ons op minder bekende, doch daarom niet minder gesmaakte paden leidde.

Was het ons stevige tempo of gewoon snot in de ogen…….onopgemerkt overspoelden wij Gunter en Christophe die na hun nachtelijke escapades bijna rechtstreeks naar Langdorp waren gekomen om hier de 40km te biken.

Als zij ons ook nog meldden dat Ivo, Theo en “la Breesch” aan de 60km bezig waren, staken de schoonbroerkes toch maar eens een tandje bij om vooral niet ingehaald te worden door deze krachtpatsers van de Bjeizel connection.

Met 60km en 350hoogtemeters op het conto draaiden we de neuzen huiswaarts.

Huiswaarts dat voor Geert een eindje verder en meer windopwaarts lag dan voor mij.

Als we na de middag samen met de familie en bij een heerlijk blauwe Chimay onze verhalen terug opdiepten, leken die respectievelijk afgelegde 87 en 100km al niet meer zo zwaar te wegen.

We konden het niet laten Gunter nog een sms te sturen met de melding dat we nog wat extra kilometers wilden biken…. Een kort krachtdadig antwoord….”strevers !”….bevestigde ons vermoeden dat we iemand uit zijn namiddagdutje gehaald hadden.

Het leven kan toch mooi zijn……

06-11-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Biker Zjé  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Biker Zjé  

Omdat enkele vrienden en kennissen in de organiserende Wiekersclub zitten, lieten we de heuvelachtige TT van Kessel-Lo voor wat het was en namen we vandaag een vlak intermezzo met de TT van Wiekevorst.
Na een flinke bui overnacht, was het zonnetje ‘s morgens toch van de partij, zodat we allen met de bike naar de sporthal De Wimpel gekomen waren. We waren met zijn vijven, maar onze A-ploeg, bestaande uit Geert en Charel verkozen iets vlugger het hazenpad te kiezen om te vermijden dat wij ze voor de wielen zouden rijden. Gevolg was dat ik alleen nog met Geert en Dany aan onze tocht van 50 km kon beginnen.

Mijn kompanen hadden reeds lange tijd geen TT’s meer gereden en ikzelf was nog steeds in volle aanpassingsperiode van mijn nieuwe bike. Redenen te over dus om het niet te snel aan te vatten en nog eens aan toeristentempo te genieten van wat onze Zuiderkempen te bieden hebben.
We kregen het klassieke begin voorgeschoteld dat ons doorheen de Wiekevorstse velden en kasseiwegeltjes richting het Hulshoutse Goor bracht. De plensbui van de voorbije nacht had wel voor enkele plasjes gezorgd, maar de modderellende bleef in dit laaggelegen overstromingsgebied toch uit.
Doorheen Hulshout centrum namen we nu de vlucht naar onze Herenbossen, die zonder al teveel poespas gekruist werden richting het Eindeken om vervolgens via de Netedijk, Westmeerbeek te bereiken.
We cruisden doorheen het Westmeerbeekse Goor richting de Snepkens om vervolgens door te steken naar Herselt.
In de buurt van de “Drie Eiken” doken we het vaste blosoparcours van Herselt op, maar de parcoursbouwers behoedden zich om dit klakkeloos te volgen. De mooiste, droge en goed berijdbare stukjes waren ingelast, tesamen met enkele eigenzinnige kronkeltjes op het grote domein van de Hertberg, een stuk van de uitgestrekte Merodebossen.
Het fungehalte lag vrij hoog, de snelheid intussen ook, zodat het opletten was op de kronkelende singletracks met hun gladde wortels om niet tegen een boom aan te parkeren.
In de buurt van Bergom doken we na een 30tal km op uit de bossen om daar een goed gestoffeerde bevoorrading te vinden. Fruit, koeken en sportdrank waren ons deel en leverden ons de broodnodige energie om onze tocht te kunnen verderzetten.

Geert en Charel van onze A-ploeg die met angstogen onze frisheid monsterden,waren weeral als eerste terug verdwenen in het bos, maar we maakten ons sterk dat we ze ditmaal wel op de nek zouden vallen.
We verlieten Bergom via het omgekeerde bmx-parcours van de 24 uren van Westerlo om via het Riet, achter het adembenemend mooie kasteel van de Merode de Netedijk te nemen.

Waar in het verleden nu de Kwarekken en Beeltjes met zijn atletische Asberg volgden, mochten we deze nog steeds niet georganiseerd berijden. Waar de verkoop van de Merodebossen ons eerder op het jaar opgelucht deed ademhalen omwille van gevrijwaard bosgoed, moeten we tot op heden met lede ogen aanzien dat de provinciale en/of Vlaamse gewestraden maar niet tot een beslissing kunnen komen betreffende de bestemming van deze bossen. Hopelijk zal hun besluiteloosheid niet leiden tot het trekken van een grote prikkeldraad rond dit natuurgebied, zodat we er voortaan mogen van genieten op natuurprentjes in een plakboek.
Gevolg was dat we ditmaal over de Netedijk stroomafwaarts naar Zoerle-Parwijs afzakten om vervolgens over de Stippelberg en het Locht naar Heultje te biken. We kregen hier nog een klein, maar prachtig met kronkelende singletracks doorweven bosje voorgeschoteld, waarna het uit was met de pret.
Jammer genoeg heeft onze streek op de terugweg naar Wiekevorst niet veel meer te bieden aan kerk- en veldwegen, zodat we hoofdzakelijk over asfalt en beton, weliswaar na een ommetje via Morkhoven terug naar Wiekevorst bolden.
Ondanks ons vrij strakke tempo slaagden we er niet meer in om onze A-ploeg te vervoegen. We haalden ons hart nog eens op doorheen het kleine crossparcours aan de Wimpel, op gevaar van een nat pak in de vijver en gingen vervolgens op zoek naar onze snellere voorgangers…
Groot was onze verbazing als zij ruim een kwartier later pas kwamen opdagen. Bleek dat ze in hun haast een pijl gemist hadden, over de spoorweg bijna tot in Noorderwijk waren gereden en zodoende een eigen toertochtversie van 55 km op de kaart gezet hadden. Het was duidelijk dat wij ze zodanig onder druk gezet hadden, dat ze tot deze fout waren overgegaan.
Hilarische toestanden en gelach op de Wimpelse weide.

Ons infantiele gedrag verstomde echter zodra onze vrouwtjes en kinderen ten tonele verschenen.
Terug overschakelen naar serieuze papa’s die niet over biken en vrouwen, maar over het weer en de laatste actuele toestand van de olieprijzen praten….het is niet gemakkelijk.
Gelukkig konden we ons in de namiddag, languit in de zetel met biertje binnen handbereik, terug overgeven aan tactische raadgevingen waardoor Tom Boonen zich tot wereldkampioen kon kronen…………..succes kent vele trainers !!!

25-09-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Marathon van Diest, dat betekent elk jaar vaste afspraak met de zonnige weergoden. Zo herinner ik me nog levendig de 1^ste editie van 2002, waar er door alle weersvoorspellers, regen met bakken werd voorspeld, tot 20 l/m², maar waar wij tot onze vreugde onder een stralende hemel konden biken en onze spaghetti verorberen.
Deze 4^de editie kon dus weeral buigen op een fantastische nazomerdag die het mountainbiken toch een meerwaarde geeft.
Geert met een jarige dochter en Dany die voor zijn atletenzoon tijdig moest thuis zijn en bijgevolg voor de 65 km koos, gaven mij het vooruitzicht dat ik het grootste deel van mijn 111 km alleen zou moeten biken.
Dat wij reeds na 3 km zouden gescheiden worden, was dus een kleine tegenvaller, want nog 108 km te gaan….. Bovendien kregen we direct de aartssteile beklimming van het Grasbos voor de wielen geworpen zodat de overgebleven zandkorrels in mijn ogen door overvloedige zweetdruppels werden weggespoeld, de longen flink opengetrokke en mijn spieren protesteerden bij zoveel ochtendlijk geweld.
Omdat ik na de verlofperiode toch een beetje twijfels had over mijn conditie, wou ik absoluut niet te voortvarend te werk gaan en besloot te kiezen voor een rustig aëroob tempo en korte tussenstops bij de bevoorradingen.

We dreven door mooie bossen en singletracks via Molenstede, Engsbergen en Okselaar naar de Averboodse bossen, waar we de beklimming van de kapel aan de Luikse dreef namen.
Het beloofde een no-nonsense toer te worden, want het bleef bij 1 beklimming van de kapel, waarna onmiddellijk de steven richting Testelt werd gewend. Geen oeverloos ronddraaien op een vierkante meter, maar wel rechttoe, rechtaan verder, zodat we voor de grootste ronde een enorm groot gebied zouden bestrijken.

In Testelt kregen we de Rode berg voor de neus en weer verder reden we naar de Siberg (Voortberg) in Testelt.
We klommen via de kapel, waar ik, spijts ontelbare pogingen, nog nooit naar boven kunnen rijden heb, maar men bleek hier een nieuwe wegbedekking gelegd, zodat ik ditmaal over deze autostrade vlotjes naar de mast kon klimmen.
Na de technische afdaling volgde reeds een eerste bevoorrading die aankondigde dat we reeds 1/5 achter de rug hadden.

Dit liep wel erg vlotjes….. Via Zichem naderden we Scherpenheuvel, waar we achter de basiliek de voor mij zalige “lussen” betraden. 4 Parallelle paden die telkens dezelfde heuvelkam op en af gaan.
In de geest van deze rit werd er slechts 1 pad genomen om de heuvelkam te overstijgen, waarna we over de N10 een totaal ander landschap betraden.
Het landschap van het Hageland, waar doorheen de eeuwen enkel de hagen en holle wegen voor beschutting tegen regen en wind zorgden. Deze beschutting was ditmaal niet nodig. Het was gewoon genieten van de prachtige vergezichten die we gratis aangeboden kregen.
Ik genoot in zoverre dat ik op een gegeven moment domweg enkele bikers volgde die een boomgaard tot boven reden, om aan de E314 te bemerken dat hier geen pijltjes meer hingen.

Via de Luienberg in Assent en de Galgeberg en Kloosterberg dichter tegen Diest werd over brede grintpaden, veld- en holle wegen het gemiddelde fiks opgedreven.

De bevoorrading in Assent viel na een 45tal km en nog steeds was er dat goede gevoel in benen en lichaam. Ik wou mijn oude diesel absoluut niet laten afkoelen en een paar minuutjes volstonden om een wafel te verorberen en mijn weg snel verder te zetten.

De venijnigste bultjes van het Hageland werden nu aangedaan. Blakenberg, Rijnrodeberg en vooral de Kluisberg in Loksbergen hesen ons zowaar 80 meter boven zeespiegelniveau.
Met de Bokkenberg als afsluiter, namen we afscheid van het Hageland en wendden we onze steven naar fietswalhalla Limburg.
We betraden deze poort via Halen, waar we de hel achter de Toyota-magazijnen indoken.
De hel was ditmaal een vagevuur, want in een kurkdroog decor was het gewoon stof slikken ipv recht blijven op slijkerige singletracks.

Na de 3^de “soep” in Zelem reden we langsheen de E314 oostwaarts richting Lummen, weliswaar over lange asfalt verbindingsstukken. Het doel was duidelijk. Hier lag nog de Willekensberg te wachten.
Deze bult wierp nog nare herinnering bij me op nadat wij hier op 2^de kerstdag 2004 doorheen een slijkpap de holle wegen doorploeterden. Ditmaal werd hier uiteraard een totaal ander decor voorgeschoteld. Waar ik in 2004 doorheen de slijkpap toch mijn weg tot boven had weten te vinden, maakte ik ditmaal in het losse zand een stuurfoutje, zodat ik de eerste klim beloond werd met een wandeling tot boven. Shame on me !

Langs de andere zijde van de E314 werd de terugtocht naar Diest aangevat. Een decor van bossen, singletracks en soms wel erg lange asfaltstukken, die mijn geteisterde rug gaven waar hij om schreeuwde.
De laatste bevoorrading in de buurt van Schaffen gaf aan dat er een te vlug einde aan deze mooie dag scheen te komen, maar een blik op mijn hoogtemetertje leerde me toch dat er nog wat lekkers bleek te wachten.
We doken in Schaffen Vleugt het Stenen kot in, enkele oude turfputten, waar de steile klimmetjes en dito afdalingen elkaar opvolgden.
Mijn spieren waren niet onverdeeld gelukkig met mijn inspanningen, want hier was het gedaan met doseren. Alles uit het lichaam persen om boven te raken was de boodschap.

Doorheen de boomgaarden van het prachtige Schaffenveld was het nog eens alles geven, teveel bleek voor mijn ketting, want deze kon de ontwikkelde krachten niet langer meer aan, zodat ik na exact 100 km nog aan een herstelling kon beginnen.
Hierna was het binnenrijden via Engsbergen, het mooie natuurgebied van Asdonk, de bossen van Dassenaerde en achter het vliegveld als afsluiter de Lazarijberg.

Het voetbalveld was intussen reeds voor een groot deel verlaten, maar de après-bike was des te meer voorzien van bijtankende bikers.
Het was echter niet aan mij besteed, want ik werd door mijn vrouw en zoontje verwacht op het verjaardagsfeestje van ons petekindje.
Dat ik op de trampoline mijn kunstjes niet durfde te wagen, werd toegeschreven aan oververmoeidheid, maar wie deze tocht vandaag gereden heeft, weet wel beter…….

04-09-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Wat bezielt de inbreker die op dezelfde plaats terug inbreekt ? Wat bezielt de pyromaan die tussen de toeschouwers de zelf gestichte brand staat te bewonderen ? Wat bezielt de mountainbiker die een jaar na een erg zware val, absoluut terug dezelfde toertocht wil gaan biken ?
Een mengeling tussen een beetje gestoord, iets meer gedrevenheid en vooral veel liefde voor de bike dreven mij dus terug naar de 13^de Hagelandse heuveltocht van de organiserende Tieltse wielervrienden. Een steengoede organisatie, om het in hoteltermen uit te drukken….zijn vier sterren meer dan waard !

Ik was dan ook met Dany voor dag en dauw vertrokken, voor ons is dat om 6u45, om per bike de verplaatsing naar de 20 km verder gelegen Solveldsporthal te maken. Bij een erg kille 10 graden was het mierentieten tellen op de blote armen en benen, maar het vooruitzicht op een aangename 25 graden tegen de middag, maakte de last iets minder zwaar om dragen.

Bij de inschrijving aangekomen, was het op dit vroege uur nog erg rustig, vulden wij in ruil voor 2.5 euro ons inschrijvingsbonnetje in en vertrokken in hazenpas voor de langste afstand van 55 km.
We kenden de copieuze maaltijd nog van vorig jaar en trokken als opwarming een lus ten zuiden van de N2 doorheen Bekkevoort en Molenbeek-Werbeek. Een opeenvolging van veld- en hollewegen doorheen de maïsplekken en fruitboomgaarden, afgewisseld met enkele niet te steile hellingen, vormden een ideale opwarming voor het serieuzere werk dat ons straks nog te wachten stond.
Nadat we de N2 terug gekruist hadden, vervolgden we richting de E314 waar we aan de oprit Tielt-Winge een eerste bevoorrading kregen voorgeschoteld.
Herinneringen vulden mijn geest en we maakten grapjes dat ik hier exact 1 jaar geleden de laatste maal met een ongehavende mond en toebehoren een hapje kunnen eten had. Later zou ik in een afdaling van de Tienbunder letterlijk op mijn gezicht gaan, wat voor een maandenlange revalidatie en blijvend ongemak zou zorgen.
Na de technische afdaling naast het kasteel van Haksberg, doemde eindelijk mijn zwarte beest op……Den Tienbunder !
De eerste steile klim van de dag zorgde al onmiddellijk voor een even steile klim van de hartslag, waarna we ons de afdaling instortten naar de autostrade. De afslag die ik vorig jaar mistte en waardoor ik over het achterwiel van een medebiker vloog, was ditmaal gesloten en we werden veilig tot aan de E314 geleid om zo onze weg naar boven te vervolgen.
Een zucht van opluchting omdat ik het ditmaal had overleefd gaf ons moral en zo konden Dany en ik onze rit verderzetten daar waar hij vorig jaar abrupt gestopt was.
Nog 2 steile klimmetjes op de Tienbunder, gevolgd door de steile afdaling naar de Ijsbeek was het betere klimwerk begonnen.
Terug omhoog langs de Schaapkensberg en Kaaskorf, kregen we zelfs de keuze uit een gemakkelijke asfalt- of moeilijke off-road-beklimming. Die uitdaging konden we uiteraard niet laten liggen, maar onze semislicks gunden ons het plezier niet om de vettige helling al rijdend boven te raken.
Ondertussen naderden we die andere plaaggeest van de streek, Houwaertberg, waar de volrijpe wijngaarden en prachtige vergezichten op ons lagen te wachten. Enkele nijdige hellende passages eisten alles van biker en materiaal, waarbij huisfotograaf Johan op de juiste locatie voor een actiefoto kon zorgen.
Via de laatste uitlopers van Houwaertberg bereikten we Nieuwrode om vervolgens de steven naar Horst te wenden.
Doorheen de veldwegen bereikten we de atletische Uilenberg, waar Dany zowaar slagzij maakte in een maïsveld. Ik vermoed dat het tempo dat ik oplegde te laag lag, waardoor zijn beperkte surplacekwaliteiten voor de slag in het zwerk zorgden.
We doken het fabelachtige Troostenbergbos in om de hoogtemetertjes aan elkaar te rijgen als waren het bokes met choco. In de afdaling naar de Gempemolen toe, nam ik voorzichtig afstand van een voorliggende biker omdat ik wist dat beneden nog een verraderlijke duik moest genomen worden. Wat ik vreesde gebeurde, de voorliggende biker (zonder helm !!! Tssss, tsss…) kwam ten val. Ik kon gelukkig tijdig stoppen, maar de steile put en een blokkerend voetplaatje, maakten dat ik onder het oog van de huisfotograaf (weer hij !), vanuit stilstand toch nog een kopduikeling kon maken. In het keurturnen was dit toch wel een 9.5 waard.
Zoals een ongeluk nooit alleen komt, kreeg ik even verder een lekke band zodat ik tegen de haag van de Gempemolen mijn herstelkwaliteiten kon aanspreken. Dany regelde intussen het verkeer door alle bikers die verkeerdelijk rechtdoor de parking opreden, en dat waren er nogal wat, de juiste weg te wijzen. Tja, je kent de Solveldroute of je kent hem niet hé !
Boven op de Bensberg wachtte ons een tweede bevoorrading die al even rijkelijk voorzien was van alle voedingswaren en vrouwelijk schoon, maar dit geheel ter zijde !
Via een laatste beklimming van het Troostenbergbos bereikten we de Roeselberg, waar we via de trappen van het kappelletje naar boven moesten, de duik naar Sint-Joris-Winge namen en vervolgens door de zwaar bollende holle weg naast het golfterrein terug de uitlopers van de Roesselberg beklommen.
Einde van het lastige gedeelte van deze toertocht. Wat volgde was de prachtige betonweg over de kam van het Kiekenbosveld, een tweede lekke band en de afdaling naar Tielt-Winge toe. Uitbollen en nagenieten van een prachtige tocht.
Met meer dan 800 hoogtemeters op 57 km overtrof dit zelfs de lastigheidsgraad van de Hagelandse chronorit en dat kan toch wel tellen in deze streek.

We besloten onze sportieve voormiddag met een duotijdritje op weg naar onze Zuiderkempen, zodat we met 95 km op het tellertje een perfecte voorbereiding op de Diestse marathon van volgend weekend hadden genoten, alhoewel de Hagelandse heuveltocht er als doel op zich ook best mag zijn.

Lastigste deel van de rit was uiteindelijk zoonlief overtuigen dat mijn besmeurde rug het gevolg was van een technisch hoogstandje in het Troostembergbos. Benieuwd of hij donderdag op de eerste schooldag nog het hoge woord zal voeren….

28-08-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

12 juni 2005….Het stond in dik, rood en onderstreept in verschillende agenda’s geboekt. We hadden een kliekje van een achttal bikers die mekaar de laatste dagen, weken en maanden opgezweept hadden naar dit evenement en alhoewel we allen maar recreatieve bikers zijn, zou er toch een koers in de koers plaatsvinden in het Hageland. Via sms, email en enkele mtb-forums hadden we mekaar al bestookt, maar vandaag zou de dag des oordeels plaatsvinden. Het chronolitusvirus had sommigen zelfs zo aangetast dat er niet samen, maar in de grootste geheimhouding en apart vertrokken werd voor 75 km bikeplezier door het Hageland.
Dany en ikzelf hadden gekozen om toch samen te rijden, kwestie van gezelschap te hebben en mekaar misschien naar een iets betere tijd te drijven.
Zo gebeurde het dat wij bij het verlaten van het inschrijvingslokaal mijn schoonbroerke Geert stilletjes naar de start zagen schuiven om 8u stipt……En Geert ? Past het T-shirt ? Maar Geert zijn blik was gefocust op dat startplatform en moest niets van flauwe grapjes weten. Zijn doel was duidelijk : in de frisse ochtendlucht zoveel mogelijk zuurstof verzamelen en zo hard mogelijk wegknallen om terug dat eindplatform te halen.
Als wij een tiental minuutjes later ons nummer door Pieter Vuylsteke lieten afroepen, ging het er iets bedaarder aan toe. We namen de eerste kilometers zelfs nog de tijd om een praatje te slaan en onze spieren rustig te laten opwarmen op weg naar de eerste hindernis van de dag…de konijnenberg te Rillaar. Een eerste graadmeter die ons leerde dat we beide met goede benen begenadigd waren en dat is toch steeds leuk om vaststellen.
Na het kruisen van de grote baan Aarschot-Rillaar trokken we PresleyTT-gewijs door het patattenveld van boer Harmse zodat ook onze veringen, ruggengraat en drinkbussen de testbank opgingen. De langdurig droge periode die we achter de rug hadden zorgde ervoor dat het parcours er perfect berijdbaar bijlag en dat er geen nodeloze krachten dienden verspeeld. Via de Huiskens dieper het Hageland ingedoken,naderden we mijn zwarte beest : den Tienbunder. We passeerden zonder averij de plaats waar ik in augustus ll een doodsmak maakte, deze keer weliswaar bergop, en enkele nijdige Tienbunderflanken zorgden bij verschillende bikers toch al voor verzuring en piepende longen.
En zoals steeds zit het venijn in de staart…..op het laatste hellinkje van de Rillaarse bult sloeg voor het derde jaar in successie het noodlot toe.
Na twee lekke banden de voorgaande jaren, kreeg ik nu af te rekenen met een kettingbreuk. Na 15 km werd onze tandem dus al verbroken en kon ik aan het werk met herstellen. Al bij al viel het wel mee en kon ik na een 5tal minuten reeds terug vertrekken, toen bleek dat ik mijn ketting naast de geleider van de tandwielen had gemonteerd.
Verdorie !!!! De domste aller bikers kon terug zijn materiaal uitpakken, ketting losponsen, deze keer goed leiden, vastponsen en na een oponthoud van pakweg 10 minuten de resterende 60 km aanvatten.
Dany was intussen zelfs geen stip aan de horizon meer, dan wel een ongrijpbare fata morgana geworden. Ik verhinderde mezelf de fout van vorig jaar te maken en verloren tijd te willen goedmaken, zodat ik het realistische tempo van voorheen terug probeerde te vinden, ditmaal jammer genoeg met een moral onder nul.
Houwaertberg was ons volgende target en de beklimmingen van de Kaaskorf en de asfaltklim werden nu gecontroleerd genomen.
Bij de eerste vliegende bevoorrading wou ik toch de tijd nemen om een bekertje sportdrank te nuttigen, maar ik verdronk bijna toen het debiet van het binnenvloeiende vocht niet door mijn slokdarm kon verwerkt worden.
We bereikten nu stilaan St-Joris Winge, waar we tegen de Solveldroute in, de Roeselberg beklommen, achter het golfterrein via de natte holleweg afdaalden en na het kruisen van de grote baan Aarschot-Tienen het Troostenbergbos opklommen. Je moest hier op de brede lanen toch het midden trachten te zoeken tussen een chrono rijden en genieten van de pracht van dit bos.
Op naar Horst waar doorheen de zandwegels een weg naar het centrum van St-Pieters-Rode gezocht en gevonden werd, waarna we via het vlakke fietspad terug naar Nieuwrode afzakten. De obligate bewandeling van de Kraaikant viel ons nu ten deel en hier voelde ik voor het eerst mijn kuiten branden. Rondom de Wijngaerdberg in Wezemaal vonden we een 2^de bevoorrading, waar ik mijn 2 lege busjes Extran inwisselde voor een gevulde bus Born sportdrank.
Het werd nu stilaan tijd om het gashendeltje eens flink open te trekken zodat ik het laatste gedeelte van deze etappe mijn gemiddelde nog wat kon opvijzelen.
We zakten (nu ja…zakken…what’s in a name) terug af naar Nieuwrode om op en rond het Rot nog enkele flinke kuitenbijters te vinden.
Nadat ik bijna de ganse dag voorbijgereden werd door snelheidskonijnen van diverse pluimage, was het nu mijn beurt om her en der de lijken op te rapen. Het was duidelijk dat ik mijn rit vrij goed ingedeeld had en zag jongens terug die ik een uur voordien machteloos had zien wegrijden.
Via het Kloesebos beklommen we nog de Schaapsvijver, maakten in tegenstelling tot vorig jaar nog een extra lus langs de extreme putten om uiteindelijk langs de lange asfaltklim terug de verkeerslichten aan de Aarschotse ring te bereiken. Via de talud opgeklommen naar de Aurelianstoren resteerde er ditmaal geen tijd om te genieten van het mooie vergezicht en liet ik me als een steen via de Leiberg naar de Demer vallen. Ik liet me het gangmakerswerk van enkele snelheidsduivels op de Demerdijk nog welgevallen en bereikte uiteindelijk na 3u27 het houten bruggetje en dito platform.
Mijn snelheid had zelfs Pieter nog verrast toen hij me nog moest achternalopen om mijn startnummer op te vragen.

En wie won de koers ? Ken Van den Bulcke reed oerendhard doorheen het Hageland. Maar ere wie ere toekomt….Dany laveerde van ons groepje ongeregeld zijn bike het handigst en vooral….het snelst doorheen de Hagelandse heuvels en zette een tijd van 3u22 neer. Maar deze harde feiten werden later op de dag op de helling gezet tijdens een gezellig samenzijn met de ganse bende, inclusief vrouwen en kinderen.
Heroïsche verhalen over lekke banden, haperende versnellingsapparaten, kettingbreuken en krampen werden overgoten met liters trappistenvocht, waarna we als ware Highlanders al snode plannen smeedden voor een evenement dat nog 52 weken verder ligt…..want laat dat duidelijk zijn……we zullen volgend jaar terug present zijn !
Moeders….hou uw dochters binnen want…..WE KOMEN ERAAN !!!!!

12-06-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

Passie voor de mountainbikesport….het bestaat dus echt !

Omdat Dany om praktische redenen op een vroeg uur thuis moest zijn, hadden wij reeds voor dag en dauw een afspraak gemaakt om samen met de bike naar Testelt te bollen. Geert zette het verstoppertje spelen voor de Hagelandse cronorit verder en verkoos een later startuur, samen met zijn werkcollega Wim.

Slechts 2 Smulhoekbikers kwamen dus in Testelt reeds om 7u15 aan het voetbalveld, waar we het dienstdoende meisje van de inschrijving haar auto nog hielpen parkeren, ons inschrijvingsbriefje in handen van een toevallig aanwezige inrichter duwden, een verdwaalde fazant verjoegen en onze bikes de eerste, nog maagdelijke singletracks instuurden.

We werden via voor ons onbekende wegen richting de Testeltse Voortberg gestuwd. Deze tocht zou duidelijk een aanrader voor de recreatieve biker worden, want zowel op de Voortberg als op latere hellingen zouden de steilste stukken gemeden worden. Gevolg was dat we de na de steile afdaling langsheen de wijngaard reeds aan de spoorwegovergang stonden en even later de eerste splitsing bereikten. Met het oog op de Hagelandse cronorit kozen we uiteraard resoluut voor de 60 km.

Als we op weg naar Langdorp het pad van een haas kruisten die vanzelfsprekend….het hazenpad koos, leek er bij Dany een déclick te komen. Ondanks het feit dat hij, naar eigen zeggen, de ganse week niet op zijn fiets gezeten had, dreef hij het tempo danig op richting Bosberg, zodat ik al met wijdopen mond aan de voet van deze Langdorpse helling aankwam. Het beterde er niet op als hij al zijn duivels ontbond op de prachtige hellende paden. We noemen onzen Dany niet voor niks…Dany Bosberg.

We dreven nu richting nog meer bekend terrein van de TT van Wolfsdonk, als we even later terug de singletracks achter Hof Ter Venne en de Molenheide voor de wielen kregen. In de zandstrook waar Geert vorige week nog stijlrijk…..in het zand beet, werd nu op onnavolgbare wijze door het strandvulsel gereden.

De trappistenberg was nog maar eens geen spek voor onze bek en we werden hier warempel ingehaald door de eerste biker die wij vandaag op de omloop zagen.

We kwamen even later vlak voor de samenvoeging met de kortere afstanden aan de eerste bevoorrading, waar de tent ook nog op zijn afwerking wachtte. Een korte babbel en knabbel later verwelkomden we de bikers van de andere afstanden aan de voet van de Rode berg.

Doorheen de gekende singletracks en hellende paadjes verlieten we deze langs de kant van de Zil, maar in plaats van direct de Weefberg te bestormen, maakten we nog een lange afbuiging richting Blauberg en zijn vaste Blosotoer van Herselt. Blijkbaar zijn de Merodebossen intussen opengesteld voor het bredere mountainbikepubliek, want de organisatoren verrasten ons aangenaam met nieuwe, nog nooit door ons bereden paden. We vonden het oorspronkelijk nog jammer dat de wijngaard van de Kapittelberg dit jaar niet aangedaan werd, maar de alternatieve paden werden door ons meer dan geapprecieerd.

Via de Ploeg werd er richting Averbode gereden, waar een tweede bevoorrading onze inwendige mens voor het laatste stukje kon versterken.

We werden weer door een nieuw opengesteld stuk Merodebossen geleid, waar we wel geluk hadden na de langdurige droogte toen we doorheen een ven geleid werden.

Via de Luyksedreef, vervolgens achter de vijvers van Averbode door, bereikten we de grote zandvlakte om vervolgens de obligate kroningskapel te beklimmen. In de afdaling van deze technische zanderige bult, hadden we een minder prettige ontmoeting met een biker die het nodig achtte een papa met zijn zoontje de huid vol te schelden omdat ze per toeval zijn pad kruisten. Dat deze mensen zelfs nog voorrang hadden (ze kwamen van rechts) bewijst nogmaals dat respect voor de natuur en de medemens dringend moet bijgebracht worden aan sommige medebikers.

De aanwezigheid van de abdij verzachtte duidelijk niet de zeden, maar we reden onbegrijpend toch maar verder. Het was een laatste maal diep ademhalen voor de bestorming van de Weefberg, maar zoals reeds eerder aangehaald, was deze tocht voor de recreatieve biker, werden de steilste stukken gemeden en stonden we onverwacht reeds terug aan de aankomst.

We zagen nog ettelijke bikers vertrekken voor hun tocht en vonden zelf nog rustig de tijd voor een drankje op het terras, gecombineerd met een gratis pannenkoek. Voor moeder de vrouw werd ook nog een Nostik cadeautje meegegeven zodat we blijgezind onze terugtocht konden inzetten.

En nog had Dany een verrassing in petto……tegen een stevige Zuidwester in legde hij een tempo van 30 a 32 km/h op dat ik alleen maar in zijn wiel aankon. De rode letters op zwarte achtergrond op zijn rug…..2fast4you brandden op mijn netvlies en zouden me nog een slapeloze nacht bezorgen.

Was de Hagelandse cronorit toch al maar achter de rug………………..

05-06-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé  

1 Mei, dag van de arbeid die ik samen met Geert nog eens ten berde wou brengen.

Dany kon door het communiefeest van zijn zoontje niet mee, alhoewel geruchten de ronde deden dat hij om 6 uur reeds op de baan zat om zijn noodzakelijke kilometers te volbrengen.

Het was om 7 uur bij het verlaten van mijn woonst in de Zuiderkempen nog frisjes bij 14 graden, vooral omdat ik me al voorbereid had op de voorspelde 30 graden en mezelf in zomertenue had gezet. Geert stond me iets voor achten op te wachten aan de oude melkerij van Rotselaar en samen togen we onder de inmiddels fel rijzende zon naar Winksele, een dorpje gelegen tussen Leuven en Brussel.

Aan de Warotsporthal arriveerden we met reeds 30 km op het tellerke. Met een 60km als mogelijkheid konden we dus aan een dagtotaal van 120 km komen en dat klonk ons wel als muziek in de oren, met het oog op de doelen die we ons dit jaar nog gesteld hebben.

Op het grondplan zagen we dat er tal van splitsingen waren, zodat we uiteindelijk een tocht naar eigen goeddunken konden samenstellen. Ons gebrek aan streekkennis verhinderde echter dat we herkenningspunten hadden, zodat we uiteindelijk, na het neertellen van onze 2.5 euro, maar vertrokken met een oud cliché : “We zullen wel zien !”

Daar het vrijdag wel een flinke geut geregend had, maar sindsdien meer dan 24 uren droog was, hadden we beide voor onze semi-slicks als wielbekleding gekozen. Dit viel ons echter al direct zwaar tegen, want op weg naar Leuven en de heuvel van Gasthuisberg, werden we getrakteerd op prachtige heuvelende single-tracks, die door de vrijdagse regen echter omgetoverd waren in spekgladde baantjes waar we op al onze stuurmanskunst moesten beroep doen om niet in het decor te belanden.

Waar we de holle wegen of bossen verlieten en terug in open vlakte kwamen, kregen we goed berijdbare, over het algemeen kurkdroge veldpaden voor de neus.

Een tocht met twee gezichten dus….en dit zou de teneur van de resterende rit worden.

Als bovendien bleek dat we vandaag een karrenvracht aan hoogtemeters zouden verzamelen, stelden de schoonbroerkes hun ambitie op een 60 km-tocht al snel bij zodat het eerst 50, later nog 43 km zou worden. Dit doet echter niets af van de voortreffelijke tocht die ons voorgeschoteld werd, want de prachtige bossen, holle wegen, afgewisseld met veldwegen waar de panorama’s werkelijk wondermooi waren deden ons hart niet alleen van de geleverde inspanningen sneller slaan.

Er was, vooral in het begin van de tocht, geen meter vlakke ondergrond te bespeuren op weg naar Bertem. Niet echt steile hellingen, doch de lengte ervan en de bijwijlen gladde ondergrond maakten er toch geen makkies van.

Enkele herkenningspunten zoals de E40 en de zendmast van Bertem doken soms voor ons op, maar voor de rest was het gewoon genieten, hard trappen en vooral goed sturen op onze schaatsslicks.

In dit traject tussen E40 en N2 was werkelijk de ganse streek benut. Als we na pakweg 27 km de bevoorrading bereikten was er al meer dan één energietankje overboord gegaan, waarbij Geert de opmerking maakte dat hij zich vandaag niet te best voelde. Maar met bijna 400 hoogtemeters op minder dan 30 km, was dit ook niet te verwonderen.

De karige bevoorrading met water, snickers en bananen was een klein minpuntje, vooral omdat we wel een versterkertje konden gebruiken, maar niet getreurd. Er lag ons nog een lange weg te wachten, dus maakten we ons maar snel uit te voeten om verder te genieten van de streek.

Ons aan de 43 km bordjes houdend, maakten we onze lus via Everberg en Meerbeek vol richting startpunt in Winksele.

Dat de frisheid intussen ook bij mij weg was werd bewezen toen Geert aan een druk punt vroeg wat hier te doen was. Ik zag achter de draad een rood plein, dus voor mij was hier een tennistornooi aan de gang…..tot bleek dat we naast de gesloten jeugdinstelling van Everberg reden. En als we even later in een Meerbeeks bos, in the middle of nowhere, een wandelend echtpaar tegenkwamen dat bij mij in de buurt in Hulshout woont, was het echt ff in de wang knijpen of ik niet droomde. Ik weet het nu nog altijd niet zeker….

Wat wel zeker was, is dat we na een mooie tocht met 600 hm, de terugtocht met een stevige rugwind konden inzetten. Mijn schoonbroerke…..die met zijn slechte dag…..legde een tempo op dat zelden onder de 35 km/h zakte en ik bengelde er aan, blij dat we in Wijgmaal voor de opgehaalde brug van de Leuvense vaart stonden.

Via Haacht en Keerbergen terug onze Antwerpse provincie ingedoken kwamen we in Beerzel met reeds meer dan 100 km achter de kiezen. Snel afscheid genomen van Geert, kon ik het niet laten toch Beerzelberg nog off-road te nemen, kwestie van toch enkele extra hoogtemeters tov mijn zwager te hebben. En met de 110 km bij thuiskomst had ik toch een prettig gevoel, spijts de brandende benen van vermoeidheid.

En wat gebeurde er met Dany ???? …….Die mocht het in de namiddag op de communiefeest allemaal met lede ogen aanhoren, hoe de verhalen van de 2 cavaleristen met het leegmaken der glazen, alsmaar sterker werden………….

Zijn wraak zal zoet zijn, vrezen we……..

01-05-2005 om 00:00 geschreven door Biker Zjé