Lieutenant General Robert F. Sink ook : Bob Sink of Bourbon Bob
Robert Frederick Sink werd geboren in Lexington, North Carolina, op 03 april 1905. Robert Sink was een beroepsofficier die zijn officiersstudies afmaakte aan de US Military Academy of Westpoint te New York . Robert F.Sink begon zijn carrière in het Amerikaanse leger et de graad van 2nd Lieutenant op 14 juni 1927.Zijn eerste bevel als 2nd Lt was bij de 8ste infanterie te Fort Screven in Georgia.In november 1929 werd hij doorverwezen naar de 65ste infanterie in San Juante Puerto Rico. In maart 1932 vervoegde hij de 34 ste infanterie te Fort Meade in Maryland, hij zou in deze eenheid blijven tot juli 1933. In juli 1933 nam hij dienst na doorverwijzing in het Civilian Conservation Corps in het Fort van McAlevy in Pennsylvania. Maar in december van het zelfde jaar keer hij naar de 34 ste infanterie terug. Robert Sink slaagde zijn vorming in de infanterie school te Fort Benning (Georgia) en werd in september 1934 naar de Filipijnen gestuurd bij de 57 ste infanterie te Fort McKinley. In november 1937 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug en werd hij bij de 25ste infanterie ingedeeld inFort Huachuca te Arizona waar hij achtereenvolgens compagnie commandant en operaties officier aan het regiment was. Sink's eerste ontmoeting met de Airborne geschiede voor het eerst in 1940. In de maand november van dat jaar kreeg hij het 501 ste Parachute infanterie batallion toegewezen te Fort Benning.Later voerde hij het bevel over het 503de Parachute infanterie batallion en het 503de Parachute infanterie regiment. In juli 1942 werd hij benoemd met de graad van kolonel tot commandant van het 506de parachute infanterie regiment te Camp Toccoa in Georgia, te Fort Benning Georgia en Fort Bragg in Noord Carolina.
In september 1943 vertrok Sink met het 506th PIR naar Europa, en om beter te zijn naar Engeland. Sink was de bevelhebber van het beste regiment van het 101st Airborne. Het was hij die in stond voor het harde trainingsprogramma van de mannen van het 506th PIR. Robert Sink was ook de man die E,D en F company van het 506th PIR deed de record march afleggen van Camp Toccoa naar Fort Bragg. In Engeland zou de altijd gemoedelijke Sink voor het eerst met de kracht en het samenhorigheids gevoel van zijn anschappen kennis maken.Het zogenaamd Winters-Sobel incident zou bij de onderofficieren van Easy company een soort muiterij uitlokken met het overhandigen van hun gezamelijke overplaatsings aanvragen . Kolonel Bob Sink die wel enig begrip had voor de situatie zou de schijn hoog houden en de onderofficieren op het matje roepen, hen duidelijk makend dat ze voor muiterij voor de krijgsraad zouden kunnen getrokken worden voor muiterij en zo de doodstraf riskeerden. Hij zou echter niet zover gaan, één van de onderofficieren werd geretrogradeerd tot soldaat en weggestuurd uit Easy company en een andere Gerald Ranney werd ook gedegradeerd tot soldaat maar mocht blijven.Herbert Sobel wer overgeplaatst naar een parachute trainingsschool en vervangen door Lt Meehan. Kolonel Sink had een enorme waardering voor Richard Winters dewelke hij hielp met het uitbouwen van zijn officierscarrière binnen het 506th PIR, Winters prestaties werden met reglmaat beloond en in tegenstelling met wat men denkt had Sink hem voor zijn exploot te Brécourt wel vernoemd voor een Medal of Honor, maar het Amerikaans leger reikte slechts één MOH per eenheid toe en het 101st had reeds een MOH winnaar. Sink zou bevelhebber van het 506th blijven tot het einde van de hostiliteiten in Europa.
Op 12 augustus 1945 werd Sink benoemd tot assistant commander van de 101st Airborne Division.In december 1945 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug om er het bevel te voeren over het infanterie détachement van de US military Academy.In augustus 1948 ging hij naar het National War College in Washington DC waar hij van afstudeerde in juni 1949.In januari 1951 werd hij assistant commander van de zevenste infanterie divisie in Korea.Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten in december 1951 werd hij benoemd tot assistant commander van de 11th Airborne Division te Fort Campbell in Kentucky. In oktober 1954 werd Sink aangesteld bij de raad van het Joint Airborne Troop van Fort Bragg in Noord Carolina.Begin 1955 werd hij overgeplaatst naar de United States Military Commission in Rio de Janeiro, Brazilië. Hij keerde terug naar Verenigde Staten om het bevel te voeren over het 18de Airborne Corps en over Fort Bragg in mei 1957. In mei 1958 werd hij de bevelhebber van het Strategic Army Corps. Zijn laatste grote bevelvoering voerde hij over de Amerikaanse strijdkrachten in Panama. Robert Frederick Sink ging als Luitenant Generaal in 1961 met pensioen. Robert Sink was indertijd vader geworden van 3 zonen en 2 stiefzoons. In 1965 werd hij door ziekte getroffen overgebracht naar het militair hospitaal van Womack in Fort Bragg waar hij op 13 december 1965 overleed.
The mansions of the Lord is een lied dat door het erekoor van the US Army wordt gezongen ter ere van de gevallen soldaten :
To fallen soldiers let us sing
Where no rockets fly nor bullets wing
Our broken brothers let us bring
To the Mansions of the Lord
No more bleeding, no more fight
No prayers pleading through the night
Just divine embrace, eternal light
In the Mansions of the Lord
Where no mothers cry and no children weep
We will stand and guard though the angels sleep
All through the ages safely keep
The Mansions of the Lord
VERTALING:
Laat ons zingen voor de gevallen soldaten Waar geen raketten vliegen en geen kogels fluiten Laat ons onze gebroken broeders naar Het huis van de heer brengen.
Noch bloeden, noch vechten Geen smeekgebeden doorheen de nacht Enkel de wonderlijke omhelzing van het eeuwige licht in het huis des heres.
Waar geen moeders schreeuwen en geen kinderen wenen zullen wij stand houden en de slaap der engelen bewaren en door de eeuwen heen het huis des heres bewaken.
Staff Sargeant Joseph "Joe" Toye,geboorteplaats en datum onbekend, was Wild Bill Guarnere's beste vriend tijdens de tweede wereldoorlog. Joe Toye was één van de basis Band of Brothers leden, hij maakte deel uit van E/506 van in het begin samen met Winters, Guarnere, Malarkey, Randlemann, Lipton en nog vele anderen. Joe Toye stond erom bekend een harde en goede soldaat te zijn en hij was zeer gewaardeerd binnen Easy Company.Hij nam deel aan de geforceerde record march en behaalde na een bikkelharde opleiding zijn jumpwings. Joe Toye was een man die geen echte angst kende, tijdens zijn overtocht naar Engeland durfde hij het zelfs aan om te verklaren dat, als hij en zijn gevechtsmes tot bij Hitler zouden geraken, dat hij deze zou liquideren en dat ze die dag Joe Toye dag zouden noemen en dat het een officiële feestdag zou zijn. Joe Toye zou al vlug de kans krijgen zijn hardheid te bewijzen. Tijdens zijn D-Day sprong geraakte Toye lelijk gewond aan zijn hand, maar hij slaagde erin samen met Guarnere en Malarkey contact te krijgen met Dick Winters. Ondanks zijn verwonding aan zijn hand nam Joe Toye deel aan de inname van de kanonnen van de herenhoeve van Brécourt.Tot tweemaal toe ontplofte een granaat in zijn nabijheid, en tot tweemaal toe bleef hij ongedeerd. De eerste granaat was er eentje dat uit Buck Compton's handen glipte in het tumult van de eerste schermutselingen te Brécourt. Joe zat net gehurkt naast Popeye Wynn ,die gewond was geraakt in de aanvangsfase van de Brécourt aanval, Joe kon nog net over Popeye duiken en werd gelukkig genoeg niet gewond. De tweede was een Duitse granaat , ook hier kon hij tenauwernood in veiligheid geraken en werd hij net niet gewond. Joe Toye verwierf zijn eerste van vier Purple Harts in Normandië. In September 1944 sprong Toye op Nederland voor operatie Market-Garden. Nadat Easy Eindhoevn veroverd had , trokken de Duitse troepen zich terug en verloor het regiment elk contact met hen. Op 19 september kreeg Easy het bevel om naar het Oosten door te stoten om contact te maken met de vijand. Te Nuenen werd het contact gemaakt met de vijand, Easy was samen met Engelse tanktroepen in een hinderlaag gelopen enwerd vastgepind in de grachten van de weg.Easy kon de Duitse troepen beletten om hen te overlopen, maar Winters moest weten of hij tot het vallen van de nacht kon stand houden om dan naar het hoofdkwartier terug te trekken in Eindhoven.Hij moest dus meer weten over de troepen sterkte van de vijand. Winters beval Joe Toye als sectie leider om eenDuitser gevangen te nemen, Joe gehoorzaamde maar liet zijn sectie achter zich om er alleen op uit te trekken in het niemandsland en laagde erin een krijgsgevangene terug te brengen. Joe had door zijn optreden nog maar eens aangetoond dat Easy een elite eenheid was en had heel wat erkenning verworven bij de mannen van Easy. In december 1944 trok Toye met Easy naar de Ardennen om de lijn te houden in Bastogne, tijdens een artillerie bombardement werd hij door een schrapnel gewond aan de rechterarm en werd hij naar het veldhospitaal van Bastogne overgebracht. Na dat de omsingeling van Bastogne was afgelopen kon hij geëvacueerd worden naar een nog meer naar achteren gelegen hospitaal , maar Joe weigerde en keerde terug naar Easy Company. Winters interpelleerde Joe Toye , hem er op wijzend dat hij niet meer naar de frontlinie hoefde op te trekken met slechts één goed bruikbare arm, waarop Joe hem gewoon antwoorde dat zijn plaats bij zijn dienstmakkers was. Enkele dagen later werd Joe Toye zwaar gewond door een Duitse Artillerie barrage nabij Foy waar hij en zijn vriend Guarnere elk een been verloren. De oorlog was wel nog niet helemaal voorbij voor Joe Toye, hij zou nog negen maanden in verschillende militaire zieknhuizen doorbrengen alvorens terug huiswaarts te keren. Joseph " Joe" Toye , de hardste der harden, overleed op 03 september 1995 aan kanker.
Op 5 october 1944 in het volle van de strijd tijdens operation Market Garden sneuvelde Majoor Oliver Horton (r) nabij het stationnetje van Opheusden in Nederland. Majoor Horton ligt begraven op de militaire erebegraafplaats Margraten. Meer heb ik, helaas niet gevonden over de man die door George Luz geïmiteerd werd om een poets te bakken aan Kapitein Herbert Sobel, als iemand meer over deze man weet mag hij gerust contacteren via E-Mail en ik zal er graag de info's over Majoor Horton bijvoegen.
Salvatore "Sal" Bellino Salvatore"Sal"Bellino werd geboren als americo-Italiaanse bakkerszoon in Brooklynn, New York op 2 juli 1920.In 1942 op 21 - jarige leeftijd vervoegde hij het Amerikaanse leger. Sal was gek op vliegen en wenste deel uit te maken van een elite korps een korps dat de uitzondering zou vormen binnen de oorlogsstrijd. Dat korps dat beide voorkeuren van Sal verzamelde was het fonkelnieuw opgerichte parachutistenkorps, Airborne Division genaamd. Salvatore Bellino trad toe tot de US Airborne. Nochtans zou zijn verzoek tot het worden van paratrooper niet onmiddellijk ingewilligd worden. Sal was eerst voorbestemd om Medic te worden , wat hem niet echt boeide, niet dat hij iets had tegen Medics , maar Sal wou als paratrooper ten strijde trekken. Sals aanvraag om te dienen bij de Airborne Infantry werd ingewilligd en hij vervoegde het 506th PIR te Camp Toccoa. Sal Bellino doorstond zijn zware opleiding te Toccoa en behaalde zijn jumpwings.Sal vertrok samen met het voltallige naar Engeland om zich voor te bereiden op D-Day. D-day ... de sprong op Normandië zou Salvatore Bellino zijn hele leven lang bij blijven, in het tumult afgescheiden van zijn eenheid komt Sal met zijn parachute in een boom terecht. Terwijl hij zich uit zijn hachelijke positie probeerde los te maken werd hij opgemerkt door twee Duitse soldaten die hem onmiddellijk beschoten, als bij mirakel werd Sal niet getroffen door de Duitse kogelregen. Een ander toeval wou dat beide soldaten hem niet dood schoten, waarschijnlijk teruggeroepen door hun overste , liepen beiden weg en de brave Sal slaagde erin zich te bevrijden en de strijd verder te zetten aan de zijde van Easy Company. Sal zou ook deelnemen aan Operation Market Garden, het was hier dat Sal zou gewond geraken, een feit dat hem zou bijblijven, sal werd boven het oog getroffen door een jonge Duitse soldaat waarvan hij altijd de indruk heeft gehad dat hij waarschijnlijk amper 16 was, maar hij kon niet anders dan de jongen dood te schieten, het was een situatie van hij of de andere, Sal voltrok zijn taak als soldaat en zette de strijd verder. Dan volgt de periode van tamelijk rust in Mourmelon Le Grand. Tot de Duitse push in de Belgische ardennen, Easy Company werd in allerijl naar Bastogne overgebracht, de strijd om de Ardennen zou Bellino's volgende levenslange herinnnering worden.Bellino leed zoals de meeste soldaten in de Ardennen onder de aanhoudende vrieskou, op een gegeven moment waren zijn voeten zodanig bevroren en gevoelloos geworde dat hij besefte dat ,als hij zijn jumpboots uit zou gedaan hebben , hij dan met zekerheid zijn beide voeten zou verloren hebben. Sal besloot zijn boots aan te houden en verder te vechten. Eens het hevigste van de strijd voorbij zou hij zich in een hospitaal aan zijn voeten laten verzorgen, daar zou Sal te horen krijgen dat hij de juiste reflex gehad had. Sals beide voeten werden gered en zouden helemaal herstellen zonder enige litteken of nadelig gevolg. Na de oorlog huwde Sal en werd hij chef van een schoonmaakbedrijf met 47 personeelsleden.Sal zou steeds geäpprecieerd worden door vrienden en familie, zoals velen zou hij nooit zijn gevallen vrienden vergeten. Sal was één van de originele leden van E/506 , van de Band of Brothers, één van die mannen die er voor ijverde dat de opofferingen van a de jonge GI's die hun leven lieten voor het vrije Europa niet vergeten zouden worden en hun herkenning zouden krijgen in de Verenigde Staten, wat er leidde tot o.a. de oprichting van het D-Day monument en -museum. Salvatore Frank Bellino, overleed op 85-jarige leeftijd op 6 oktober 2005 in het Broadmore verzorgingstehuis te Fort Pierce, hij was drager van het Purple Heart en de Bronze Star.Sal werd begraven op het militaire gedeelte van het kerkhof van de Hillcrest memorial Gardens, op zijn graf geeft een bronzen plaat aan dat hij één der originele Band of Brothers was, Sal was zijn hele leven fier gebleven op het het 506th PIR en het 101st Airborne.
Roderick "Rod"Bain was één der 44 overlevenden van de Easy Company , 506th PIR, die op de 57ste verjaardag van D-Day de première van de mini-serie Band of Brothers bijwoonde. 57 jaar terug bezocht hij voor het eerst Franrijk , niet met een valies en zonnebril, maar met een geweer, helm en musette zak. De dag van de première van de mini-serie was Rod slechts voor de tweede maal in zijn leven in Franrijk, Normandië , in de nabijheid van Utha-Beach, het strand waarvan hij de toegangswegen diende te bevrijden en vrij te houden van de Duitse vijand op 6 juni 1944 op D-Day.Het was tevens de eerste maal in al die jaren dat hij van het landschap en de gastvrijheid van de Normandiërs kon genieten.
Rod Bain studeerde af aan de Ilwaco High School en studeerde aan de de Universiteit van Washington DC toen Japan Pearl Harbor aanviel en bombardeerde. Hij nam in 1942 dienst in het US Army en meldde zich aan als vrijwilliger voor dienst bij de paratroopers. Rod kwam bij het 101st Airborne terecht en het 506th PIR te Camp Toccoa waar hij zijnopleiding volbracht en zijn parachutisten brevet behaalde. Rod's eerste ervaring met de oorlog in Europa geschiedde tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944, toen hij op Normandië geparachuteerd werd. Voor Bain een beangstigende ervaring, het was stikdonker en je kon niet echt zien of de canopy van je parachute open was, je kon het enkel waarnemen aan de terugtrekkingsschok van het openplooien van de parachute. Ten tweede was het onmogelijke voor de parachutisten om te zien op welke ondergrond ze zouden terecht komen, vaste grond, moeras grond of water . Rod Bain haakte vast met zijn parachute aan een appelboom.Hierdoor vormde zijn zijden parachute een echt doelwit voor de Duitse vijand. Rod sukkelde gedurende enkele minuten om uit het harnas van zijn parachute te geraken, hopend dat hij niet gezien zou worden. Rod werd niet opgemerkt en geraakte uit zijn parachute en strompelde in het duister verder tot hij een maat tegen kwam, met wie hij via een nabij gelegen landweg naar Utah Beach trok naar hun doel causeway 1. Onderweg sloten ze aan bij een groep van 80 paratroopers die ook in de richting van het landingsstrand trokken.Later zou hij samen met Easy oprukken naar Carentan en mee strijden om de inname van Carentan, het zou van hier uit dat de Amerikaanse tanks van Utah Beach oprukten naar Omaha Beach. Op 17 september 1944 zou Rod Bain ook deelnemen aan Operation Market Garden een operatie die geheel onder Brits bevel stond, veel herinneringen had hij niet aan deze gevechtssprong behalve het feit dat de voedselbevoorrading vooral uit Ossestaart soep bestond en dat ze vooral ultra-lichte Britse sigaretten bedeeld kregen. Rod zou ook deelnemen aan de strijd om de Belgische Ardennen, volgens hem maakten ze slechts een tiental slechte dagen door onder het Duitse offensief, tot de lucht uitklaarde en de vliegtuigen hun bevoorradingen konden droppen en de paratroopers de strijd met de nodige voeding en munitie konden verder zetten. Natuurlijk leken die 10 dagen een eeuwigheid, vooral als men nog nooit zo'n koude heeft meegemaakt gedurende je ganse jonge leven. Rod Bain zou bij Easy Company blijven en mee oprukken tot aan Hitlers Adelaarsnest. Rod zou de oorlog beëindigen als korporaal en in 1945 samen met zijn strijdmakkers gedemobiliseerd worden en naar de Verenigde Staten terugkeren.
Na de oorlog zou hij zijn studies aan de Universiteit in Washington verder afwerken, het is ook daar dat hij zijn vrouw leerde kennen.Hij gaf gedurende een jaar les aan de oude Lummi day school alvorens naar Alaska te verhuizen, waar een 25 jarige carrière als docent uitbouwde.
Roderick " Rod" Bain is actueel nog steeds in leven en is hij reeds 3 maal naar Normandië terug geweest.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
