Ed Tipper werd geboren in Detroit, Michigan , in 1921 in een doorsnee gezin van Ierse afkomst. Drie jaar na zijn geboorte keerde de familie Tipper naar Ierland terug, terug naar hun roots, maar enkele jaren later keerden ze definitief naar Ierland terug. Het was ruim 3 jaar voor de grote eonomische depressie en de werkloosheid in Detroit begon stilaan maar zeker toe te nemen.Weinig jongeren konden zich zelfs veroorloven om hogere studies aan te vatten. Toen Japan Pearl Harbour aanviel stond Ed Tipper net als zovele Amerikaanse jongeren aan te schuiven aan een recruteringsbureau in Detroit, de laffe Japanse aanval, had een golf van patriotisme los gemaakt en iedereen wou zijn steentje bijdragen en wraak nemen voor de zovele onschuldige slachtoffers van deze daad. Daarom verkoos Ed in eerste instantie bij de US Marines te gaan omdat hij zeker was dat hij dan zo snel mogelijk ten strijde zou trekken.Maar de algemene standaarden voor de lichaams conditie van een toekomstig Marinier lag zo hoog dat Ed omwille van gebreken aan zijn gebit afgewezen werd. Ed Tipper gaf echter niet op en bleef verder zoeken, in zijn zoektocht vernam hij dat het leger met een nieuwe eenheid, de paratroopers begon. Ed bood zich aan en voor de Airborne waren zijn tanden goed genoeg.Ed werd ingelijfd en kwam in Augustus 1942 in Camp Toccoa terecht als één van de eerste leden van de Easy Company van het 506th PIR. Van de 140 mannen die de compagnie vormden zijn er actueel nog 19 in leven. De opleiding binnen het 506th was één der zwaarsten binnen de Airborne, velen konden het helse ritme van lichamelijke trainingen en gevechtsoefeningen niet aan gaven op en werden uit de paprtroopers ontslagen en naar andere gewone infanterie eenheden overgeplaatst. Sommigen konden dit helemaal niet verkroppen en pleegden zelfs uit misplaatste schaamte zelfmoord. Misplaatste schaamte , omdat ze achteraf ook hadden kunnen deel uit maken van de grootste armada die ooit een continent zou bevrijd hebben. Ed Tipper doorstond deze zware fysieke trainingen alsmede de geforceerde march naar Atlanta. Ed zou tevens de grote oversteek maken naar Europa, naar Engeland, waar hij de doorgedreven training ter voorbereiding van Operation Overlord zou doormaken.
OVERLORD, de nacht van 5 op 6 juni 1944 zouEd Tipper's enige gevechtservaring worden van de tweede wereldoorlog. Ed beleefde de verschrikking van het overvliegen van het Europese vaste land , de luchtafweer schoot onophoudelijk op de Dakota's de ene lichtflits volgde op de andere, sommige Dakota's werden neergehaald met hun volledige bemanning, anderen gingen te laag en te snel vliegen met vele sprongincidenten en verwondingen tot gevolg.De piloten waren in paniek en de groepen splitsten zich op vele vliegtuigen geraakten volledig uit koers, veel te ver van hun landingspunten, sommige sticks sprongen zelfs in volle zee, de chaos was compleet.Toen het licht op groen sprong in het vliegtuig van Tipper, sprong Ed uit het vliegtuig een levensgevaarlijke situatie bood zich onder zijn voeten.De lichtkogels floten rond zijn oren en doorboorden zijn parachute canopy. Ondanks al dit geweld geraakte Tipper zonder één enkel schrammetje aan de grond en zou hij moeiteloos D-Day en de eerste dagen na D-Day overleven. Tot het bevel kwam om naar Carentan op te marcheren en het stadje in te nemen. Na een hevige gevecht geschiedde dit, Ed werd samen met Joe Liebgott ter erkenning van de woningen vooruit gestuurd, ze drongen een winkel binnen en doorzochten hem, Tipper schoot zelfs enkele kogels in de deur van een toilet om zeker te zijn dat er zich geen vijand in verstopte, toen hij terugkeerde om naar buiten te gaan werd de winkel door een mortier getroffen en werd Tipper zwaar gewond aan zijn aangezicht armen en benen. Tipper werd naar het veldhospitaal van Utah Beach overgebracht een rit die hij ternauwernood overleefde, omwille van het feit dat de jeep met haar rode kruis eerder als doelwit voor het Duitse geschut rond reed dan dat zij voor een ziekenvervoer aanzien werd. Ed Tipper werd naar Engeland overgebracht en bracht naderhand verscheidene jaren in militaire hospitalen door.Carentan was het einde van Ed's oorlog.Ed Tipper keerde naar Amerika terug met één oog minder en een wandelstok rijker. Het Leger schreef hem in voor een hogere opleiding en Ed leed en rijker leven dan hij ooit voorzien had.Ed Tipper werd leraar.
1ste Luitenant Norman Dike werd geboren in op 18 oktober 1902 en overleed in november 1985. Norman Dike, studeerde af aan de universiteit van Yale, hij was de zoon van een Amerikaans procureur die na zijn opleiding als officier te West-Point de parachutistenbrigades vervoegde, een man als hij moest voor de prestige van zijn familie in een elite eenheid dienen.Het toeval (en vooral de kennissenkring van zijn vader) zou er toe leiden dat hij het 101st Airborne zou vervoegen. Norman Dike was niet voorbestemd om ooit in de oorlog te vechten , hij was eerder een papieren officier een bureaucraat ,maar om zijn carrière verder te kunnen uitbouwen in het Amerikaans leger en het familieprestige hoog te houden, diende hij gevechtservaring op te doen, de ambitie was de graad van minstens kapitein en hoogstens Majoor te behalen. Toen 1st Lt Frederick T. Heyliger per ongeluk door een wachtsoldaat werd neergeschoten in Nederland werd Norman Dike bevelhebbend officier van het tweede batallion van de Easy Company van het 506th PIR. Dike was door een generaal die goed bevriend was met zijn vader naar voor geschoven geweest om de post van de arme "Moose" Heyliger in te nemen, zo zou de brave Norman eindelijk de broodnodige gevechtservaring kunnen op doen, en dit dan ook nog binnen een doorwinterde gevechtseenheid. 1ste Luitenant Dike kwam onder het bevel van kapitein Richard Winters.Al gauw zag Winters dat Dike geen enkel gevoel voor bevelvoering had. Dike was niet geïntereseerd in het geen hem opgedragen werd en gaf de orders aan zijn manschappen tekstueel door ,zonder zelf iets te begrijpen of te willen begrijpen, van wat hij hen opdroeg en hem eigenlijk was opgedragen. De mannen moesten onder zijn bevel maar zelf uit maken wat de bedoeling van de bevelen komende van het hoofdkwartier waren en zelf de strategie bepalen. Zo liet hij het grootste deel van het werk binnen Easy company aan zijn secondant, 1st Lt Lynn "Buck" Compton over die samen met Sergeant Majoor Carwood Lipton het eigenlijke bevel over het 2nd Bn E/506 voerde. Het personage Dike in Band of Brothers werd er zonder enige overdrijving uitgebeeld. Norman Dike liet steeds goed gewaar worden dat het geheel van zijn taak hem niet interesseerde door constant te geeuwen en in gedachten afwezig te zijn bij besprekingen van maneuvers en bewegingen. 1st Luitenant Dike kreeg al gauw bij de manschappen de bijnaam "Foxhole Norman". Niet zonder enige reden, onder het bevel van Dike hadden ze meer schuilputten gegraven dan ze ooit bij andere bevelhebbers gegraven hadden.Dike was niet geliefd bij de mannen van Easy, zijn gebrek aan interesse en zijn voortdurend verdwijnen bij gevechtssituaties of tijdens Duitse aanvallen gaf hen weinig vertrouwen in de persoon. Gelukkig voor Easy was er Carwood Lipton, de man slaagde er steeds in het moraal van de manschappen op te krikken al dan niet met de hulp van George Luz de grappenmaker met dienst. Winters had een enorm probleem met zijn bevelhebber, hij wou hem maar al te graag door een andere Luitenant laten vervangen, maar kon dit niet daar niemand de bevriende generaal van het opperbevel wou tegen werken. Dick Winters schreef verscheidene negatieve verslagen over Norman Dike , maar geen enkele kwam tot bij het opperbevel. Een negatief verslag zou natuurlijk de bevordering in rang in gedrang gebracht hebben en men weet niet zeker wie aan deze verslagen een mouw paste een feit is zeker dat Norman Dike's carrière niet zou geblokkeerd geraken. Easy zou verscheidene dagen in het bos aan de rand van het dorp Foy doorbrengen en de Duitse beschietingen ondergaan in afwezigheid van hun commanding officer. Easy hield een oog op de verdedigingslinie vanuit het Bois Jacques gelegen tegenover Foy, in deze periode verloor het batallion veel van zijn mannen , Donald Hoobler kwam per ongeluk om het leven, door een schot van een Luger die hij bemachtigde na het neerschieten van een Duitse Ruiter, de kogel ging dwars door de slagader van zijn been. Bill Guarnere en Joe Toye verloren elk een been tijdens de Duitse artillerie beschietingen, Joe Toye was niet tijdig in zijn mangat geraakt en werd door het spervuur getroffen, Guarnere hoorde zijn vriend schreeuwen en poogde hem op te halen toen een tweede artillerie barrage losbrak. Lynn "Buck" Compton die heel goed bevriend was met Toye en Guarnere kraakte psychologisch en werd met zogenaamde vriesverbrandingen aan de voeten naar een veldhospitaal overgebracht. Skip Muck en Alex Penkala kwamen beiden om het leven toen een mortiergranaat hun mangat trof. En het lijden van Easy was nog niet voorbij. Toen het hoofdkwartier besliste het dorpje Foy in te nemen en Dick Winters deze orders doorgaf aan Luitenant Dike, brak voor Easy één van haar zwaarste momenten aan. Foxhole Norman had nog nooit een aanval geleid en raakte volledig het noorden kwijt. Easy zat vastgepind aan de rand van het dorp en vormde een ideale schietschijf voor de Duitse bezetters. Dike besloot niet meer te avanceren en stuurde I Company aan de andere zijde van het dorp in een omcirkelende beweging. Captain Winters zag wat er gebeurde en wist dat Easy op deze wijze verloren zou zijn en daar hij een uitdrukkelijk verbod had van Kolonel Sink om te aanval te leiden stuurde hij Ronald "Sparky"Speirs naar de geblokkeerde eenheid om de situatie op te lossen en de aanval naar een goede afloop te leiden. Dit geschiede, Speirs veroverde op een ongelooflijk heroische wijze Foy. Norman Dike werd door het opperbevel van het 506th PIR opgedragen als aide de camp van Generaal Taylor. Luitenant Norman Dike werd een heel goede assistent voor de generaal en zou het maken tot de rang van Kapitein. Het feit blijft dat Dike geen gevechtsofficier was , maar een uitstekend papierverwerker op het hoofdkwartier die heel wat belangrijke beslissingen en benoemingen tot hogere graden met een voortreffelijk snelheid liet geschieden.
Bij de aanval ,op Foy werd Frank Perconte gewond en werden de soldaten Mellin , Sowosko, alsook de gebroeders Kenneth en Harold Webb gedood. Easy begon het Ardennen offensief met 154 manschappen officieren en vervangingen inbegrepen en kwam uit de Ardennen met slechts 64 manschappen die klaar waren om de strijd verder te zetten.
Op 2 november 2001 verliet een kapitein van de Screaming Eagles deze wereld om een reünie bij te wonen met Joe Toye, Doc Roe, Harry Welsh, Nixon en Gordon. Fredrick T. " Moose" Heyliger overleed die nacht te Concord USA. Frederick T. Heyliger huwde na de oorlog , om exact te zijn in 1964 met Mary.Moose zoals hij genoemd werd bij Easy Company was nog geen haar veranderd sinds zijn militaire dienst, hij hield van het leven in de open lucht, kamperen en vissen. Volgens zijn echtgenote sprak Freerick T. "Moose" Heyliger bijna nooit over zijn bijdrage aan de oorlog in Europa.Hij antwoorde steeds op dezelfde wijze indien men hem de vraag stelde, " Ik heb er deel van uitgemaakt en heb het oorgemaakt en overleefd, ik hoef er niet over te praten. Als Moose over de oorlog sprak, sprak hij vooral over de parachutes en parachutesprongen als over de wapens en de tanks, maar nooit over zij aandeel in de oorlog. Misschien normaal voor een man die eigenlijk een grote toekomst had binnen de Easy Company van het 506th Parachute Infantry Regiment, maar door een dom incident het einde van de oorlog zou doormaken in een militair hospitaal. Frederick T. "Moose" Heyliger was een uitmuntend militair en een goede gevechtsleider, die met het 506th in Normandië vocht en dus deelnam aan de hectische sprong van de nacht der nachten op D-Day. Moose overleefde zijn vuurdoop en keerde naar Engeland terug voor een wel verdiende rust, maar geen lange rust, want in september zou hij deelnemen aan Operation Market Garden. Initieel verliep operatie Market Garden vlekkeloos voor toenmalig Luitenant Heyliger. Ondanks het mislopen van de operatie zelve. Richard Winters was tot kapitein bevorderd geweest voor zijn heldhaftig gedrag tijdens de gevechten in Nederland en vooral voor het op de vlucht jagen van een SS-eenheid, die de nacht voor Winters optreden Majoor Oliver Horton van zijn leven beroofd hadden tijdens een aanval op zijn tijdelijk hoofdkwartier. Met de bevordering van Winters tot kapitein werd deze laatste doorverwezen naar het HQ van het 506th en kwam de plaats van bevelvoerend officier vrij. De man die in aanmerking om C.O. van het 2nd Bn E/506 PIR te worden was dus Luitenant Frederick T. "Moose" Heyliger. Winters omschreef "Moose "Heyliger als een ideale bevelhebber voor Easy company, hij viel in de smaak bij de manschappen en wist heel goed wat hij deed en kon net als Lynn "Buck" Compton heel goed leiding geven in een gevechtssituatie. Moose Heyliger was een berg van een man, onbeweegbaar en sterk, robuust gebouwd en had een subtiel gevoel voor humor en vooral een heel menselijk gevoel tegenover de mannen over wie hij het bevel voerde, als geen ander wist Moose Heyliger wat een soldaat in het volle van de strijd te verduren kreeg, hijzelf was één van hen hij streed mee aan hun zijde en kende de geluiden van flitsende kogels, schreeuwende gewonde vrienden en de geur van de dood. Heyliger kreeg dus het volle vertrouwen van de Band of Brothers en ook van Richard "Dick" Winters. Moose Heyliger kreeg dan ook het bevel over een reddingsoperatie waarvoor Easy geselecteerd geweest was door het opperbevel in Nederland. Zoals men misschien reeds weet was Operatie Market Garden voor een kwart mislukt en hadden de Britten hun 6th Airborne Division te Arhem verloren en was een gedeelte geblokkerd geraakt aan de andere zijde van de Rijn. Easy company werd gevorderd om deze soldaten uit hun hachelijke positie te halen en in het diepst van de nacht met roeiboten de Rijn over te steken. Moose Heyliger kreeg het bevel over deze operatie die hij zonder enig menselijk verlies tot een goed einde bracht. Fredrick T."Moose" Heyliger verkreeg voor deze reddingsoperatie het Order of the British Empire. Op Halloweennacht was Heyliger op stap met Winters, ze waren de toekomstige operaties en Easy Copany aan het bespreken, tezelfdertijd probeerde Dick Winters de robuuste Moose Heyliger ook beter te leren kennen. Beide mannen volgden een spoorbaan en kwamen op een wachtpost uit, de onervaren soldaat met wacht riep hen halt toe, en Heyiger antwoorde hierop met zijn naam en Winters naam en vergat het paswoord toe te voegen, de soldaat twijfelde geen moment en alvorens beide mannen het wachtwoord konden uitbrengen werd Heyliger door drie schoten in het bovenlichaam getroffen. Heyligers geluk zat in de aanwezigheid van Kapitein Winters. Deze belette dat hij nog meer kogels in het lichaam kreeg, Winters redde Heyligers leven niet enkel hierdoor maar ook door samen met Harry Welsh de nodige eerste zorgen toe te dienen. Het was op dat punt dat de oorlog voor Frederick T." Moose" Heyliger eindigde en hij zijn laatste medaille verkreeg het Purple Heart. Tijdens zijn revalidatie in Engeland kon men de struise Heyliger vinden in de Engelse bossen waar hij zijn tijd besteede aan het observeren van vogels, hij was niet het type dat op vrouwenjacht ging en tot uren in de nacht ging drinken, hij was een natuurmens van het platteland en het is als plattelands jongen dat hij heen ging, zonder veel bombarie en het geheel van zijn oorlogservaringen met zich meenemend, zijn vrouw en kinderen leerden pas meer hierover bij de verfilming van Steven Ambroses Band of Brothers.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
