Op 5 october 1944 in het volle van de strijd tijdens operation Market Garden sneuvelde Majoor Oliver Horton (r) nabij het stationnetje van Opheusden in Nederland. Majoor Horton ligt begraven op de militaire erebegraafplaats Margraten. Meer heb ik, helaas niet gevonden over de man die door George Luz geïmiteerd werd om een poets te bakken aan Kapitein Herbert Sobel, als iemand meer over deze man weet mag hij gerust contacteren via E-Mail en ik zal er graag de info's over Majoor Horton bijvoegen.
Staff Sargeant Joseph "Joe" Toye,geboorteplaats en datum onbekend, was Wild Bill Guarnere's beste vriend tijdens de tweede wereldoorlog. Joe Toye was één van de basis Band of Brothers leden, hij maakte deel uit van E/506 van in het begin samen met Winters, Guarnere, Malarkey, Randlemann, Lipton en nog vele anderen. Joe Toye stond erom bekend een harde en goede soldaat te zijn en hij was zeer gewaardeerd binnen Easy Company.Hij nam deel aan de geforceerde record march en behaalde na een bikkelharde opleiding zijn jumpwings. Joe Toye was een man die geen echte angst kende, tijdens zijn overtocht naar Engeland durfde hij het zelfs aan om te verklaren dat, als hij en zijn gevechtsmes tot bij Hitler zouden geraken, dat hij deze zou liquideren en dat ze die dag Joe Toye dag zouden noemen en dat het een officiële feestdag zou zijn. Joe Toye zou al vlug de kans krijgen zijn hardheid te bewijzen. Tijdens zijn D-Day sprong geraakte Toye lelijk gewond aan zijn hand, maar hij slaagde erin samen met Guarnere en Malarkey contact te krijgen met Dick Winters. Ondanks zijn verwonding aan zijn hand nam Joe Toye deel aan de inname van de kanonnen van de herenhoeve van Brécourt.Tot tweemaal toe ontplofte een granaat in zijn nabijheid, en tot tweemaal toe bleef hij ongedeerd. De eerste granaat was er eentje dat uit Buck Compton's handen glipte in het tumult van de eerste schermutselingen te Brécourt. Joe zat net gehurkt naast Popeye Wynn ,die gewond was geraakt in de aanvangsfase van de Brécourt aanval, Joe kon nog net over Popeye duiken en werd gelukkig genoeg niet gewond. De tweede was een Duitse granaat , ook hier kon hij tenauwernood in veiligheid geraken en werd hij net niet gewond. Joe Toye verwierf zijn eerste van vier Purple Harts in Normandië. In September 1944 sprong Toye op Nederland voor operatie Market-Garden. Nadat Easy Eindhoevn veroverd had , trokken de Duitse troepen zich terug en verloor het regiment elk contact met hen. Op 19 september kreeg Easy het bevel om naar het Oosten door te stoten om contact te maken met de vijand. Te Nuenen werd het contact gemaakt met de vijand, Easy was samen met Engelse tanktroepen in een hinderlaag gelopen enwerd vastgepind in de grachten van de weg.Easy kon de Duitse troepen beletten om hen te overlopen, maar Winters moest weten of hij tot het vallen van de nacht kon stand houden om dan naar het hoofdkwartier terug te trekken in Eindhoven.Hij moest dus meer weten over de troepen sterkte van de vijand. Winters beval Joe Toye als sectie leider om eenDuitser gevangen te nemen, Joe gehoorzaamde maar liet zijn sectie achter zich om er alleen op uit te trekken in het niemandsland en laagde erin een krijgsgevangene terug te brengen. Joe had door zijn optreden nog maar eens aangetoond dat Easy een elite eenheid was en had heel wat erkenning verworven bij de mannen van Easy. In december 1944 trok Toye met Easy naar de Ardennen om de lijn te houden in Bastogne, tijdens een artillerie bombardement werd hij door een schrapnel gewond aan de rechterarm en werd hij naar het veldhospitaal van Bastogne overgebracht. Na dat de omsingeling van Bastogne was afgelopen kon hij geëvacueerd worden naar een nog meer naar achteren gelegen hospitaal , maar Joe weigerde en keerde terug naar Easy Company. Winters interpelleerde Joe Toye , hem er op wijzend dat hij niet meer naar de frontlinie hoefde op te trekken met slechts één goed bruikbare arm, waarop Joe hem gewoon antwoorde dat zijn plaats bij zijn dienstmakkers was. Enkele dagen later werd Joe Toye zwaar gewond door een Duitse Artillerie barrage nabij Foy waar hij en zijn vriend Guarnere elk een been verloren. De oorlog was wel nog niet helemaal voorbij voor Joe Toye, hij zou nog negen maanden in verschillende militaire zieknhuizen doorbrengen alvorens terug huiswaarts te keren. Joseph " Joe" Toye , de hardste der harden, overleed op 03 september 1995 aan kanker.
The mansions of the Lord is een lied dat door het erekoor van the US Army wordt gezongen ter ere van de gevallen soldaten :
To fallen soldiers let us sing
Where no rockets fly nor bullets wing
Our broken brothers let us bring
To the Mansions of the Lord
No more bleeding, no more fight
No prayers pleading through the night
Just divine embrace, eternal light
In the Mansions of the Lord
Where no mothers cry and no children weep
We will stand and guard though the angels sleep
All through the ages safely keep
The Mansions of the Lord
VERTALING:
Laat ons zingen voor de gevallen soldaten Waar geen raketten vliegen en geen kogels fluiten Laat ons onze gebroken broeders naar Het huis van de heer brengen.
Noch bloeden, noch vechten Geen smeekgebeden doorheen de nacht Enkel de wonderlijke omhelzing van het eeuwige licht in het huis des heres.
Waar geen moeders schreeuwen en geen kinderen wenen zullen wij stand houden en de slaap der engelen bewaren en door de eeuwen heen het huis des heres bewaken.
Lieutenant General Robert F. Sink ook : Bob Sink of Bourbon Bob
Robert Frederick Sink werd geboren in Lexington, North Carolina, op 03 april 1905. Robert Sink was een beroepsofficier die zijn officiersstudies afmaakte aan de US Military Academy of Westpoint te New York . Robert F.Sink begon zijn carrière in het Amerikaanse leger et de graad van 2nd Lieutenant op 14 juni 1927.Zijn eerste bevel als 2nd Lt was bij de 8ste infanterie te Fort Screven in Georgia.In november 1929 werd hij doorverwezen naar de 65ste infanterie in San Juante Puerto Rico. In maart 1932 vervoegde hij de 34 ste infanterie te Fort Meade in Maryland, hij zou in deze eenheid blijven tot juli 1933. In juli 1933 nam hij dienst na doorverwijzing in het Civilian Conservation Corps in het Fort van McAlevy in Pennsylvania. Maar in december van het zelfde jaar keer hij naar de 34 ste infanterie terug. Robert Sink slaagde zijn vorming in de infanterie school te Fort Benning (Georgia) en werd in september 1934 naar de Filipijnen gestuurd bij de 57 ste infanterie te Fort McKinley. In november 1937 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug en werd hij bij de 25ste infanterie ingedeeld inFort Huachuca te Arizona waar hij achtereenvolgens compagnie commandant en operaties officier aan het regiment was. Sink's eerste ontmoeting met de Airborne geschiede voor het eerst in 1940. In de maand november van dat jaar kreeg hij het 501 ste Parachute infanterie batallion toegewezen te Fort Benning.Later voerde hij het bevel over het 503de Parachute infanterie batallion en het 503de Parachute infanterie regiment. In juli 1942 werd hij benoemd met de graad van kolonel tot commandant van het 506de parachute infanterie regiment te Camp Toccoa in Georgia, te Fort Benning Georgia en Fort Bragg in Noord Carolina.
In september 1943 vertrok Sink met het 506th PIR naar Europa, en om beter te zijn naar Engeland. Sink was de bevelhebber van het beste regiment van het 101st Airborne. Het was hij die in stond voor het harde trainingsprogramma van de mannen van het 506th PIR. Robert Sink was ook de man die E,D en F company van het 506th PIR deed de record march afleggen van Camp Toccoa naar Fort Bragg. In Engeland zou de altijd gemoedelijke Sink voor het eerst met de kracht en het samenhorigheids gevoel van zijn anschappen kennis maken.Het zogenaamd Winters-Sobel incident zou bij de onderofficieren van Easy company een soort muiterij uitlokken met het overhandigen van hun gezamelijke overplaatsings aanvragen . Kolonel Bob Sink die wel enig begrip had voor de situatie zou de schijn hoog houden en de onderofficieren op het matje roepen, hen duidelijk makend dat ze voor muiterij voor de krijgsraad zouden kunnen getrokken worden voor muiterij en zo de doodstraf riskeerden. Hij zou echter niet zover gaan, één van de onderofficieren werd geretrogradeerd tot soldaat en weggestuurd uit Easy company en een andere Gerald Ranney werd ook gedegradeerd tot soldaat maar mocht blijven.Herbert Sobel wer overgeplaatst naar een parachute trainingsschool en vervangen door Lt Meehan. Kolonel Sink had een enorme waardering voor Richard Winters dewelke hij hielp met het uitbouwen van zijn officierscarrière binnen het 506th PIR, Winters prestaties werden met reglmaat beloond en in tegenstelling met wat men denkt had Sink hem voor zijn exploot te Brécourt wel vernoemd voor een Medal of Honor, maar het Amerikaans leger reikte slechts één MOH per eenheid toe en het 101st had reeds een MOH winnaar. Sink zou bevelhebber van het 506th blijven tot het einde van de hostiliteiten in Europa.
Op 12 augustus 1945 werd Sink benoemd tot assistant commander van de 101st Airborne Division.In december 1945 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug om er het bevel te voeren over het infanterie détachement van de US military Academy.In augustus 1948 ging hij naar het National War College in Washington DC waar hij van afstudeerde in juni 1949.In januari 1951 werd hij assistant commander van de zevenste infanterie divisie in Korea.Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten in december 1951 werd hij benoemd tot assistant commander van de 11th Airborne Division te Fort Campbell in Kentucky. In oktober 1954 werd Sink aangesteld bij de raad van het Joint Airborne Troop van Fort Bragg in Noord Carolina.Begin 1955 werd hij overgeplaatst naar de United States Military Commission in Rio de Janeiro, Brazilië. Hij keerde terug naar Verenigde Staten om het bevel te voeren over het 18de Airborne Corps en over Fort Bragg in mei 1957. In mei 1958 werd hij de bevelhebber van het Strategic Army Corps. Zijn laatste grote bevelvoering voerde hij over de Amerikaanse strijdkrachten in Panama. Robert Frederick Sink ging als Luitenant Generaal in 1961 met pensioen. Robert Sink was indertijd vader geworden van 3 zonen en 2 stiefzoons. In 1965 werd hij door ziekte getroffen overgebracht naar het militair hospitaal van Womack in Fort Bragg waar hij op 13 december 1965 overleed.
1st Lt Harry F.Welsh Harry F.Welsh werd geboren in Luzerne County, Pennsylvania, op 27 september 1918.In 1942 trad hij in dienst van het Amerikaans leger bij de parachute eenheden. Harry Welsh kwam bij het 82nd Airborne division terecht en om meer precies te zijn bij het 504st PIR, een eenheid die naam en faam verwierf onder haar bijnaam The Red Devils of the 82nd. Harry Welsh slaagdezijn opleiding tot paratrooper zonde enige moeite, maar kende aanvankelijk een bijzonder carrière verloop. Welsh werd tot driemaal toe van soldaat tot sergeant gepromoveerd maar ook evenveel keren tot soldaat geretrogradeerd omwille van zijn aandeel als sergeant in verschillende vechtpartijen. Ondanks zijn tamelijk zwaar disciplinair dossier, hadden zijn meerderen bemerkt dat Harry Welsh wel enig talent had om het te maken tot officier. Het was zo dat zij hem lieten inschrijven in de officieren vormingsschool. Harry Welsh beëindigde deze met de graad van 1st Lieutenant. De Airborne divisies hadden dezelfde tradities als alle andere eenheden van het Amerikaanse leger en zo kwam het dat Harry Welsh niet naar het 504st PIR terugkeerde. 1st Lt Harry Welsh kwam , mede door de overstap van 1st Lt Nixon naar de intelligentie diensten van het 506th HQ, bij het 2nd Bn van de Easy company van het 506th PIR terecht. Harry Welsh, verschilde qua karakter niet enorm veel met Nix, hij had ook een tamelijk sarcastisch gevoel voor humor en had een voorliefde voor goede whiskey. Zijn andere liefde was zijn verloofde Kitty Grogan. Harry was er steevast van overtuigd dat hij de oorlog zou overleven en naar huis terugkeren om zijn geliefde Kitty te huwen. Harry Welsh sprak voortdurend over haar en zijn naoorlogse plannen, en dit desondanks het feit dat er een oorlog was en deze op dat ogenblik nog ver van over was.Harry Welsh trainde voor de eerste maal met Easy Company in Engeland in voorbereiding op de grootste militaire operatie ooit gepland in de militaire wereldgeschiedenis, Operatie Overlord.
Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Harry Welsh op Normandië en net als zovele anderen werd hij van zijn groep afgescheiden.Hij vond Easy Company pas de volgende morgen terug. Mede door het feit dat Lt Thomas Meehan vermist was, had Richard Winters de leiding overgenomen van Easy Company en zo werd Harry de bevelhebber van het 1st platoon.Op 12 juni 1944 leidde Welsh de aanval op Carentan en na de inname van de stad naam hij de leiding over Easy bij het stoppen van de Duitse tegenaanval op Carentan.Het werd een zwaar hagen gevecht tussen Easy en de Duitse troepen. Op een gegeven moment zetten de Duitse aanvallers panzers in om de Amerikaanse verdedigingslinie aan te vallen. Easy kreeg het zwaar te verduren.Harry Welsh toonde in het volle van de strijd uit welk hout hij gesneden was door in het gezelschap van een soldaat met bazooka in het midden van het slagveld te lopen en samen met hem een panzer uit te schakelen. Easy company hield stand en kreeg de hulp van het 2nd Armored.Na een maand van gevechten werd Easy afgelost om te gaan rusten in Engeland en om haar vervangers te ontvangen. Harry Welsh werd EXO (executive officer), tweede bevelvoerend officier van Easy Company. Welsh am deel aan Opertaion Market Garden in september 1944, na het gedeeltelijk falen van de operatie werd Easy naar Mourmelon le Grand gestuurd in afwachting van nieuwe orders. De nieuwe orders zouden niet lang op zich laten wachten, Easy vertroknaar Bastogne en Harry ook. Harry Welsh raakte zwaar gewond op kerstdag 1944, maar zou zijn verwondingen overleven.Voor zijn gedrag en prestaties tijdens de strijd verwierf Harry Welsh twee Bronze Stars. Harry Welsh verliet de actieve dienst met de graad van Kapitein.Hij huwde zijn geliefde Catherine "Kitty" Grogan, Catherine huwde in een trouwkleed dat ze had gemaakt uit de stof van de reserveparachute met dewelke Harry op Normandië sprong. Harry en Kitty kregen één zoon, Kevin , die voor zijn ouders overleed. Harry zou verscheiden beroepen uitoefenen om uiteindelijk zijn actief leven af te sluiten als directeur van een school in Pennsylvania. Harry welsh zou overlijden aan een hartziekte op 21 january 1995, ironisch genoeg op de verjaardag van zijn goede vriend Dick Winters. Kitty zou 3 jaar later overlijden.
T/Sgt George Luz George Luz werd geboren op 17 juni 1921 in Rhode Island, Luz was steeds een vrolijke kerel die niet verlegen was m een grapje uit te halen of anderen voor schut te zetten.Hij was een perfecte imitator en kon verscheidene personages aan. George tekende bij het leger en bij de paratroopers in 1942, en kwam bij het 506th PIR terecht. George Luz was één van de onderofficieren bij Easy Company die zijn loopbaan als gewoon soldaat begon. George Luz doorstond de harde training te Toccoa en behaalde zijn paratrooper brevet.Kort nadien vertrok hij met zijn eenheid naar Engeland om te trainen voor wat later zou de eschiedenis ingaan als D-Day. Het was tijdens één van die trainingsmaneuvers dat het talent van George Luz, kapitein Herbert Sobel zwaar in de problemen bracht. Kapitein Sobel die er voor bekend stond enorme problemen te hebben met het lezen van stafkaarten, en gewoonte getrouw was hij voor de zoveelste keer verloren gelopen.Terwijl Sobel probeerde zijn wegte vinden verstopte George zich achter een haag samen met enkele van zij maats en wachtte hij het ieale moment af om weer een imitatie uit zijn mouw te schudden. Toen Sobel de opmerking maakte dat een prikkeldraad afrastering niet op de kaart voorkwam, was voor onze grapjas het moment aangebroken deze laatste voor schut te zetten. George Luz imiteerde Majoor Oliver Horton en gaf aan Herbert Sobel het bevel om deze afrastering los te maken en de prikkeldraad los te knippen . Sobel die dacht dat het bevel van de echte Majoor Oli Horton kwam voerde het bevel zonder dit in twijfel te stellen met als gevolg dat een klin dozijn koeien losbraken en in het dorp begonnen rond te dwalen. De arme Sobel bracht enkele uren door op bevel van Majoor Strayer met het inzamelen en terug brengen van de koeien. Enkele dagen later volgde het incident met Richard "Dick"Winters dat wij reeds hogerop bespraken. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong George Luz op Normandië , George had Lt Harry Welsh kunnen overtuigen om zijn plaats in de stick om te wisselen zodat George vlugger uit het vliegtuig kon springen. George kwam volledig afgescheiden van de anderen op de grond terecht. Hij kon niet onmiddellijk iemand van Easy Company lokaliseren en schuilde achter een haag, van achter deze haag zag hij hoe andere paratroopers door lichtkogels van de Duitse luchtafweer neergemaaid werden. George Slaagde erin s'anderdaags terug aansluiting te vinden met de mannen van Easy Company.Op het moment dat de mannen van Easy naar Carentan vertrokken zei Lt Harry Welsh dat Generaal Taylor hen nodig had om Carentan in te nemen opdat de troepen van Omaha zouden kunnen linken met deze van Utah stak onze Luz een perfecte imitatie af van Generaal Taylor wat de moraal van de manschappen terug omhoog krikte na de harde nacht dat ze hadden doorgemaakt.George zou de gevechten in en rond Carentan zonder één enkel schrammetje op te lopen doormaken en samen met Easy naar Engeland terugkeren. Ongeveer een maand later zou hij deelnemen aan operatie Market Garden en in december aan de slag om de Ardennen, George Luz zou tijdens de slag om Bastogne en de Ardennen veel van zijn vrienden verliezen onder het Duits mortier spervuur.De goede George zou echter nooit zijn gevoel voor humor verliezen en zou een stevig steentje bijdragen mede hierdoor bij het hoog houden van de moraal van de mannen van Easy company. Na de oorlog installeerde Luz zich in West Warwick , Rhode Island. In tegenstelling tot wat in Band of Brothers verteld werd werd George Luz geen klusjesman op Rhode Island, maar was hij werkzaam als onderhoudsadviseur voor industriële machines. Het was trouwens zijn job die hem zijn leven koste . Tijdens het nazicht van een industriële droogmachine werd hij het slachtoffer van een dodelijk werkongeval op 15 october 1998. Op zijn begrafenis waren wel 1600 mensen aanwezig wat bewees wat voor een graag geziene persoon George Luz was.
Cpl Forrest "Goody" Guth ================= Forrest Guth werd geboren in Pennsylvania op 6 februari 1921. Hij is een directe afstammeling van de eerste Duitse kolonisten die zich in het Oosten van Pennsylvania installeerden in de jaren 1700. Deze eerste generaties werden bijgenaamd als de Hollanders van Pennsylvania, maar ze waren dus eerder Duitstalig en dus ook van Duitse afkomst. In 1942 was Forrest Guth werkzaam in de scheepsbouw op de werven van Bethleem Steel. In die periode betekende dit dat Forrest ,die pantserplaten monteerde op oorlogschepen , omwille van zijn oorlogsbijdrage vrijgesteld was van elke oproeping voor de oorlog. Wat hem echter niet zou beletten zich aan te bieden als vrijwilliger samen met twee vrienden uit zijn kindertijd. Guth zou zich ook rijwilliger stellen voor de Airborne troepen. In 1942 werd hij één van de 140 mannen die het originele Easy Company vormden van het 506 th Parachute infantry regiment te Camp Toccoa. De compagnie bestond uit 132 vrijwilligers en dienstplichtigen en 8 officieren.Forrest Guth zou dus net zoals alle andere originele manschappen van Easy Company zijn basisopleiding doormaken in Camp Toccoa en ook regelmatig Mount Currahee oplopen, zoals Sobel het altijd zei " 6 miles up, 6 miles down" Hij doorstond een heel harde training en kwam vrij snel tot de conclusie dat bij de Airborne enkel de besten onder de besten zouden over blijven om ten strijde te trekken tegen welke vijand ook. De eindeloze marchen waren eigenlijk -in vergelijking met de rest van het trainingsprogramma- pure gezondheidswandelingen. De mentaliteit van het parachuteleger was nog sterker dan in alle andere legereenheden, het moto oefening baart kunst was er de hoofdregel dus brachten Forrest en zijn collega's 12 uur per dag door met looptrainingen, pompen, sit-ups en vele andere fysieke oefeningen.Het geheel van de oefeningen had totdoel de musculatuur van de toekomstige paratroopers dusdanig te verstevigen opdat hun lichamen de zware lasten van het paratrooper bestaan.Alles was berekend opde krachten die hun lichamen zouden incaseren bij het springen uit de C-47 Dakota's alsook op het gewicht van hun uitrusting tijdens en na de sprong.Men mocht niet vergeten dat de paratrooper een gewichtsoverlast met zich meesleepte dat hem de mogelijkheid zou geven desnoods verscheidene dagen te vechten en te leven tot de aflossingen zouden komen opdagen. De jonge kandidaten zoals Forrest hadden hiervan geen enkel benul tijdens hun vorming, ze voerden gewoon de orders uit en poogden elke dag in Camp Toccoa te overleven tot ze zouden vertrekken om hun par brevet te behalen. Forest Guth behaalde deze fel begeerde paratrooper wings. Maar nogmaals niet zonder zijn fysieke grenzen te verleggen. Kolonel Sink had in de Reader's Digest gelezen dat een Japanse eenheid een wereldrecord had gevestigd met 160 km te marcheren in 72 uur.Sink was er vurig van vertuigd dat zijn manschappen beter konden dan de Japanners.En zo vertrokken op 1 december D,E en F company van het 506th PIR in een geforceerde mars naar de parachute school van Atlanta , de manschappen zouden 190 kilometer in 75 uur marcheren. Na het behalen van zijn jumpwings was Forrest een volwaardig para net als zijn makkers die ook de opleiding slaagden.Hij zou tevens zijn eerste chevron behalen als Private First Class. Kort hierop zou Forrest samen met de andere leden van Easy company naar Engeland vertrekken om een maandenlange constante gevechtstraining te ondergaan in voorbereiding van D-Day. Forest Guth was goed bevriend met Sgt Floyd "Tab" Talbert, Carl Fenstermaker en Rod Strohl. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Goody op Normandië, het begin van een lange kruistocht tegen het nazisme. Forrest zou na D-Day tot korporaal bevorderd worden. Hij nam ook deel aan Operation Market Garden, waar hij te Eindhoven gewond geraakte, wat hem het Purple Hart opleverde. Forrest was ook te Bastogne en ging van de Ardennen tot Hagenau in de Frnase Helzas. Hierna werd Forrst"Goody" Guth uitgeloot voor een 45 dagen verlof naar de Verengde Staten, voor Guth was de oorlog voorbij voor hij het besefte, in die periode capituleerde Duitsland en kort nadien Japan. Forrest Guth vervoegde zijn compagnie bij hun terugkeer naar het vaderland. Eind 1945 werd hij samen met vele anderen uit actieve dienst ontslagen. Forrest Guth zouvia het leger een studiebeurs veroveren en een diploma als leerkracht behalen een beroep dat hij 30 jaar zou uitoefenen. Forrest Guth leeft nog steeds en neemt nog steeds deel aan reünies van oud-strijders van het 506th en 101st als aan de meeste herdenkingen rondom de tweede wereldoorlog in Europa en omtrent D-Day, zo was hij aanwezig in Ste-Mère-Eglise om het boek dat Michel Detrez over hem schreef in de reeks the way we were te signeren.
Alex Penkala Jr, was de tiende uit een gezin van dertien kinderen, Alex's moeder overleed bij de geboorte van het dertiende kind en hij werd opgevoed door zijn zus Irene, negende in de rij van dertien. Alex Penkala bracht zijn jeugd door in zijn geboorte stad South Bend in Indiana. Toen de oorlog uitbrak voor de Verenigde Staten trad Alex Penkala in dienst van het Amerikaanse leger samen met drie vrienden die hij zijn ganse kindertijd gekend had en zelfs kind aan huis waren bij de familie. Alex was 18 toen hij in het leger ging. Alex was niet direct een paratrooper, hij was eerst aan het werk gezet als kok van een infanterie divisie, een niet bepaald boeiende dienst voor een jonge soldaat. Alex wou een grotere uitdaging dan vlees, groenten en aardapplen. Hij bood zich dus als vrijwilliger aan voor de US Airborne. Na zijn medische en lichamelijke tests ( meer specifiek voor paratroopers) kwam hij bij het 506th Parachute Infantery Regiment terecht in Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot rifleman en para zou vervolmaken. Het zegt veel over de motivatie van Alex Penkala en al de andere vrijwiligers die hun opleiding vervolmaakten als men er bij voegt dat slechts 1800 kandidaat paratroopers het haalden in de basisopleiding op een totaal van 5300 kandidaten in het totaal, alsmede het feit dat de helft het niet zou halen op de parachute school zelve. Alex kwam in het 2nd Bn E/506 terecht onder de orders van Capt. Herbert Sobel en Lt Richard Winters. Alex zou de oceaan oversteken richting Engeland om de oorlog te beslechten in Europa. Alex Penkala zou met de rang van Private First Class deelnemen aan D-Day, in de gevechten rondom Carentan zou hij gewond geraken en overgebracht worden naar Engeland. Eens hersteld zou hij terug Easy Company vervoegen om deel te nemen aan Operation Market Garden in september 1944. Alex zou, met de pas verworven graad van Korporaal, ook deelnemen aan het Ardennen offensief en de belegering van Bastogne meemaken en overleven. Na de belegering van Bastogne zou hij naar de voorste linies in de Ardennen trekken naar het bos van Foy. Tijdens de zware artillerie beschietingen van het bos (Bois Jacques) zou Alex Penkala gedood worden door een granaat die rechtop zijn foxhole ,die hij deelde met Skip Muck , terecht kwam. Korporaal Penkala was amper 20 jaar oud toen hij het leven verloor op 10 Januari 1945 , hij ligt begraven op het US Cemetery van Luxemburg vlak naast zijn maat Skip Muck.
Op 5 juni 1944 vertrok de grootste luchtlandingsvloot aller tijden vanuit Engeland richting bezet Frankrijk. Hieronder bevonden zich duizenden paratroopers van het Amerikaanse 82ste en het 101ste luchtlandingsleger. Van diverse Engelse vliegvelden stegen honderden vliegtuigen op, beladen met paratroopers of als sleep voor glider-toestellen. De toestellen met parachutisten hadden speciale vluchtnummers toegewezen gekregen voor deze actie. De para's kregen bordjes omgehangen met het 'vluchtnummer' om de logistiek makkelijker te maken. Vlucht Nummer 66 en 67 waren op deze manier toegewezen aan Lt. Thomas Meehan en Lt. Richard D. Winters van het 506de Parachute Infantry Regiment. Het officiele document van operatie Neptune, gedateerd 05-06-44, geeft aan dat Thomas Meehan en zijn mannen waren toegewezen aan 'Chalk No. 66'. (Dit verwees naar de krijt-markering op het toestel).
Vlucht #66 werd getroffen door Duitse FLAK granaten en boorde zich in het 'canton' Ste. Mere Eglise, nabij Beuzeville Au Plain, in de grond. Er waren geen overlevenden. Reeds de volgende dag, op D-Day, werd er een foto gemaakt op de crashsite. Forrest Guth fotografeerde zijn maatje Eubanks, die midden in de ravage stond. Ze wisten op dat ogenblik niet dat dit het vliegtuig was waarin hun Company Commander en Headquarter Staff om het leven was gekomen. Uiteindelijk werden de 17 lichamen van de parachutisten naar de Verenigde Staten overbracht, waar ze met militaire eer werden begraven. Die eer viel de 5 leden van het 439ste Troup Carrier Transport, de piloot, de copiloot, de navigator, de engineer en de radio-operator, niet ten deel. Piloot 1st Lt. Harold A. Capelluto ligt begraven op de US Cemetery te Colleville sur Mer, Plot A, rij 9, graf 19.
In het begin van de jaren '90 kreeg Guy Lepretre toestemming van de burgermeester van Beuzeville, de heer Lucien Briard, om het wrak van het vliegtuig op te sporen en te identificeren. In ruil hiervoor zou de gemeenschap van Beuzeville Au Plain (nog geen 40 inwoners) een monument aangeboden krijgen. Het wrak was snel gevonden, en op de crashsite werden persoonlijke bezittingen gevonden van de paratroopers. Een ring van 1st Lt. Thomas Meehan en een dogtag van T/5 Jerry A. Wentzel maakten de identificatie eenvoudig.
Het monument is gebouwd door The Forced Landing Association, een Belgisch/Franse organisatie die zich voornamelijk bezig houd met het opsporen van vliegtuigwrakken uit WW2. Het monument heeft de vorm van een staart(roer) van een Dakota C-47 en is ontworpen door Michel Gaudry uit het dorpje Picauville, op een steenworp afstand van Ste. Mere Eglise. Aan het monument is o.a. gewerkt door Bernard Laniepce uit Beuzeville au Plain. Achter de plaquette met de namen van de bemanning van de Dakota en de paratroopers van het 506de P.I.R., bevindt zich een ingemetselde urn met as van de oorspronkelijke crashsite van vlucht #66. Vlak voor D-Day 2000 werd het monument onthuld: 'In memory of the Aviators of the 439th Troop Carrier, 91st Squadron and the paratroopers of the 101st Airborne 506th Parachute Infantry Regiment, E Company'. Onder de aanwezigen was ook Edward Peters III, de zoon van Captain Edward Peters, regimental HQ, die op D-Day 1944 om het leven kwam.
Het is een uniek monument waar naast de Screaming Eagle ook het logo van de 9th Airforce en het Currahee-Shield van het 506de te zien zijn.
De namen van de omgekomen soldaten: --------------------------------------------------------- De Flightcrew :
Lt Thomas Meehan III ====================== Lt Thomas Meehan III werd geboren in Philadelphia op 8 juli 1921, hij was geen pure militair zoals dit meestal van officieren van het Amerikaanse leger verwacht wordt ,maar een kunstenaar.Tom ging naar de tekenacademie van Philadelphia om er een vorming tot publiciteitstekenaar te vervolmaken, maar de oorlog verbrak zijn studies. Thomas Meehan was een heel goede en ervaren ruiter en vervoegde bij het uitbreken van de oorlog de Amerikaanse cavalerie, terwijl deze nog te paard waren. Maar ook hier zou het lot er anders over beslissen en een streep door de jonge Tom zijn rekening trekken , hij belandde in een tankeenheid , en dat was niet bepaald naar zijn smaak. Met hele dagen in een tank zitten, een blikken doos op rupsbanden , nee ...dat was niets voor de jonge Meehan. Meehan begon uit te kijken naar een andere uitdaging en volgde van heel dichtij de oprichting van het parachuteleger.Toen de kans zich voordeed om naar het pas gevormde 506th Parachute Infantry Regiment over te stappen , deed Thomas onmiddellijk zijn aanvraag om naar het 506th overgeplaatst te worden Meehan doorliep zijn opleiding tot paratrooper in Toccoa en steeg op de rangladder tot de graad van eerste Luitenant. Initieel was het niet voorzien dat Thomas Meehan de oorlog zou intrekken als commandant van de Easy Company.Maar ook hier zou het lot er nogmaals anders over beslissen.Een incident ontstond tussen Herbert Sobel en Richard "Dick" Winters, Sobel wou dat Winters een onterechte straf zou aanvaarden voor het zogenaamd niet uitvoeren van een inspectieronde. Dick Winters wou niet dat hij een markering in zijn dossier zou krijgen voor iets dat hij niet gedaan had en eiste dat het pleit beslecht zou worden voor de militaire krijgsraad. Dit zorgde ervoor dat Winters van Easy Company werd afgezonderd en naar de keuken werd doorverwezen om er als voorraads officier te fungeren in afwachting dat hij voor de krijgsraad zou komen. De onderofficieren van Easy company waaronder Sgt Carwood Lipton, Sgt Denver "Bull"Randleman , Sgt William"Wild Bill" Guarnere zouden deze nieuwe situatie niet aanvaarden en gezamenlijk hun overplaatsing naar een andere eenheid aanvragen. Sobel werd door zijn onderofficieren als onkundig beschouwd en de manschappen wilden niet met hem ten strijde trekken. Kolonel Robert "Bourbon"Sink was niet bepaald tevreden met deze massale overplaatsings aanvragen en zag zich verplicht in te grijpen. De ingreep was drastisch en tegelijker tijd efficiënt en diplomatisch. Sink kon de populaire Winters niet aan het hoofd zetten van Easy company. Hij had besloten Sobel over te plaatsen naar een parachute opleidingscentrum in Engeland, hij had voorzien dat Captain Herbert Sobel zou problemen maken indien hij Winters als zijn vervanger zou aanduiden, dus had hij een andere man voorzien en deze man was Lt Thomas Meehan III. Het was op deze wijze dat Thomas Meehan de commandant werd van Easy Company, zes maanden voor D-Day. Tom zou er trouwens nauw samenwerken met Richard Winters met wie hij vrijwel onmiddellijk op dezelfde golflengte zat. Helaas zou het lot ook hier weer anders beslissen over de toekomst van de jonge Luitenant Meehan, de man zou nooit de kans krijgen zijn kunnen als officier te tonen. Tijdens de nacht der nachten, de nacht van 5 op 6 juni 1944, werd zijn vliegtuig getroffen door de Duitse luchtafweer, het vliegtuig dat geladen was met bangalore torpedos, ontplofte onmiddellijk in volle vlucht.Niemand aan boord van het vliegtuig zou dit overleven, noch de bemanning, noch de paratroopers ...een fijne officier zou nooit de oorlog vechten. Lt Thomas Meehan III liet op 6 juni 1944 zijn vrouw en ongeboren kind (een dochtertje) achter.
Sgt Warren "Skip" Muck ********************** Over Sgt Warren "Skip" Muck is weinig bekend , zijn eigenlijke geboortedatum staat nergens vermeld. Wat wel over hem geweten is dat hij afkomstig was van Tonawanda, een gehucht van New York. En dat hij in dienst trad van de Amerikaanse infanterie in 1942 om zich vervolgens als vrijwilliger aan te melden bij de US Airborne, aangetrokken door de 50 $ premie voor de gevaren die het paratroopers bestaan inhield. Warren "Skip"Muck kwam in Camp Toccoa terecht bij het 506 th PIR en werd bij het 2nd Bn van de Easy Company ingedeeld. Skip werd er goede maatjes met Donald Malarkey. De vriendschap tussen beide mannen zat heel vlug enorm diep. Na de fameuze 100 mijlen mars van het 506th in Georgia, kon Malarkey geen voet meer voor de andere krijgen. Malark verging zodanig van de pijn aan benen en voeten ,dat hij om te kunnen gaan eten, zichzelf naar de keuken had moeten slepen. Skip Muck vond dat dit niet kon en nam Malarkey's eetgamel mee, hem zeggend dat geen enkele vriend van hem zich naar de veldkeuken diende te slepen, en dat hij wel voor Don's eten zou in staan, wat Skip dan ook deed.Het verhaal dat hij steeds aan zijn vrienden vertelde over het feit dat hij ooit bij nacht in de Niagara rivier zwom is later door zijn familie bevestigd, Skip Muck was een echte avonturier en waaghals,steeds klaar voor een stunt en grap, maar ook voor zijn vrienden, zijn loyauteit tegenover zijn vrienden was zonder grenzen. Skip Muck was een graag geziene figuur binnen Easy Company, maar niemand kon toen weten dat deze man een sleutelrol zou spelen in de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Skip Muck was tijdens zijn opleiding bevriend geraakt met een zekere Fritz Niland. Nu wil het verhaal dat juist deze vriendschap er zou voor zorgen dat Muck een sleutelfiguur zou worden in de geschiedenis. Saving Private Ryan is gebaseerd op het waar verhaal van de Niland broers, Fritz Niland was feitelijk de eigenlijke Pvt Ryan, het was Niland die van het front werd gehaald omdat hij zijn broers had verloren en de enige nog overlevende zoon was van de Niland familie, het was echter een aalmoezenier die Fritz ging opsporen.Niland maakte deel uit van de Able Company van de 506th PIR en het was zo dat Steven Spielberg en Tom Hanks het verhaal van Easy Company leerden kennen wat leidde tot de creatie van de mini-serie Band of Brothers waarin Skip Muck een rol speelde. Sgt Warren "Skip" Muck nam deel aan D-Day, Operatie Market Garden en de slag om Bastogne, hij verwierf het Purple Heart en de Bronze Star. Warren " Skip" Muck zou zijn laatste wapenfeit kennen in het bos van Foy, de arme Muck zou zich nooit kunnen verdedigen tegen wat er toen gebeurde. Het bos lag onder een zwaar spervuur van de Duitse artillerie, granaten sloegen overal in, George Luz was niet tot aan zijn foxhole geraakt en riskeerde op elk moment geraakt te worden door de binnen komende granaten. Voor hem zaten Alex Penkala en Skip Muck in een foxhole ze schreeuwden hem toe opdat hij zich naar de veiligheid van hun foxhole zou begeven toen plots een granaat pal op hun foxhole viel, beide mannen waren voor de ogen van George Luz verdwenen. Warren "Skip" Muck sneuvelde in de Belgische Ardennen op 10 januari 1945. Donald Malarkey verloor die dag zijn twee beste vrienden... het gehele voorval werd in de mini-serie Band of Brothers verfilmd een ultiem eerbetoon van de producers aan de man die een link was tussen een oscar winnende film en een serie die de Golden Globe Award verkreeg "SGT WARREN Skip MUCK". Sgt Warren "Skip"Muck ligt samen met Alex Penkala op het Amerikaans Battle of the Bulge memorial cemetery begraven van Luxemburg begraven.
Corporal Donald Hoobler : ===================== Donald Hoobler werd geboren in juni 1923, toen de oorlog uitbrak maakte hij deel uit van de Ohio National Guard. Zijn eenheid werd geactiveerd toen Amerika zich in de oorlog mengde. Hoobs werd naar Camp Shelby Mississippi gestuurd om zijn training te vervolmaken om naar de oorlog te trekken. Hoobler werd plots naar huis gestuurd, zijn moeder had haar belag gedaan bij de kamp overste omdat Donald haar enige broodwinner was en hij dus als gezinshoofd beschouwd werd, Hoobs vader was reeds overleden. Eens hij terug thuis was liet de ontembare Donald Hoobler geen tijd verloren gaan, hij wou en zou naar de oorlog trekken. Donald bood zich aan bij het recruterings bureau van Portsmouth OH. Hij vervoegde het leger en bood zich samen met twee vrienden , Bob Rader en Bill Howell, als vrijwilliger in de airborne aan. Het dichtst bijzijnde treinstation bevond zich aan de Kentucky zijde van de Ohio rivier. In dit station was een paal aan de welke de post werd gehangen bestemd voor de woonplaats van Donald, de postbode van Hoobs gemeente stak elke dag de rivier over om deze post te komen ophalen. De dag dat Donald en zijn twee vrienden vertrokken voor het leger hong hij een briefje gericht aan zijn moeder aan deze paal, de brave postbode zou het briefje samen met andere briefwisseling aan Hoobs moeder afleveren, in dit briefje had Donald neergeschreven waarom hij dit gedaan had en waarom hij zich in het leger en de airborne liet inlijven. Donald Hoobler kwam zo in Camp Toccoa terecht bij het 506th PIR en werd in het 2de batallion van Easy Company ingelijfd. Donald behaalde zijn paratrooper wings en vertrok met Easy naar Engeland om de oorlog in Europa uit te vechten. Donald Hoobler zou deelnemen aan D-Day,de slag om Carentan, Operation Market Garden waar hij de leiding zou nemen van de patrouille die op zoek ging naar Sgt Denver " Bull " Randleman. Bastogne zou echter Hooblers laatste wapenfeit worden. Het verhaal weergegeven in Band of Brothers is niet juist. Hoobler heeft niet domweg met een gevonden Luger in zijn been geschoten zoals het werd uitgebeeld in de mini-serie.Zijn lot zou feitelijk veel tragischer zijn, Hoobler had effectief een luger kunnen bemachtigen van een Duitse soldaat die te paard op verkenning was getrokken en die hij neergeschoten had. Bij het inrichten van zijn verdedigingsstelling zou hij onder een prikkeldraad willen doorkruipen hebben, toen deze zich aan zijn broekzak waarin de luger zich bevond vasthaakte en compleet toevallig doorheen de stof van zijn broek in aanraking kwam met de trekker van het wapen. Het wapen stond niet op veilig en in zijn beweging trok Hoobler door middel van de prikkeldraad de trekker van de luger over. De gevolgen zijn gekend... het schot ging af en de kogel doorboorde de slagader in zijn dij. Compleet in tegenstelling met wat men in Band of Brothers te zien kreeg, zou Hoobler niet ter plaatse overlijden. Sterk verzwakt door het enorme bloedverlies zou hij naar een eerste hulppost gebracht worden, maar wat men niet ist was dat er geen geschikt medisch personeel in deze post aanwezig was, enkel stelende medics van andere companiën die zich niets van de stervende Hoobler aantrokken, Donald Hoobler zou uiteindelijk doodbloeden en eenzaam in deze eerste hulppost sterven op 3 januari 1945 , hij werd slechts 21 jaar oud.
Pfc Lester Hashey *********************** Op zijn 18 de verjaardag nam Lester Hashey ontslag op de scheepswerf van South Portland waar hij werkzaam was.Lester trad in dienst van het Amerikaans leger als paratrooper. Hashey was geen originele Toccoa man en werd na zijn opleiding opgenomen in de reserves van de 101ste luchtlandings divisie. Toen Lester Hashey in Engeland toe kwam had het 506th PIR al deelgenomen aan D-Day en gevochten in Normandië. Hashey vervoegde hun rangen bij hun terugkeer naar Engeland op 12 Juli 1944, Lester vervoegde als infanterie man een reeds door de gevechten gehardend Easy. Het was voor nieuwkomers als Hashey niet gemakkelijk om een eenheid als Easy Company te vervoegen, de ervaren soldaten waren bijgelovig en beschouwden de nieuwtjes als voorbijgangers, mannen die snel zouden sneuvelen, mannen zonder enige ervaring die geen benul hadden van wat vechten in een oorlog was, kortom groentjes. Hashey's eerste gevechtservaring zou er in september aankomen, hij zou deelnemen aan Operation Market Garden. Lester zou heelhuids uit de gevechten komen en tevens ook zijn eerste nederlaag kennen, op het moment dat hij met Easy naar Nederland vertrok waren ze met drie nieuwkomers voor het 2nd Bn E/506, slechts 2 nieuwkomers waaronder Lester zouden het overleven. Vervolgens zou hij deelnemen aan de slag om de Ardennen, het is in deze slag dat Lester zou gewond geraken door mortier scherven en boomsplinters.Ze gingen dwars door zijn rug en raakten zijn longen, eens de omsingeling van Bastogne opgeheven werd hij naar Engeland overgebracht. Lester Hashey zou pas terug te been zijn aan het einde van de oorlog.En niet meer ten strijde trekken.Bastogne was zijn laatste gevecht. Maar het fenomeen Band of Brothers had hem voor de rest van zijn dagen gemarkeerd. Lester Hashey zou de band met zijn makkers nooit vergeten, samen met de andere oud-strijders van Easy , die nu met minder dan 40 zijn, zou hij instaan voor de reünies van E-Company en de herdenkingen ter ere van de 180 gesneuvelde leden van de eenheid die nooit meer thuis kwamen. Lester Hashey zou na de oorlog nog 20 jaar in dienst van het Amerikaans leger blijven en met de graad van eerste sergeant zijn pensioen nemen. Lester zou altijd fier blijven over het feit dat hij in een elite eenheid zoals de E company van het 506th PIR /101Abn had gediend en gevochten.
Lester Hashey heeft ons verlaten 12/11/2002 op 77 jarige leeftijd.
Walter " Smokey " Gordon ------------------------------------ Walter " Smokey" Gordon (geboortedatum onbekend), groeide op in een begoede middenklasse familie te Jackson Missisipi en zat twee jaar op het Millsaps College tot voor de aanval van 7 december 1941 op Pearl Harbor. Smokey biedt zich als zovele Amerikaanse jongeren als vrijwilliger in het Amerikaanse leger aan , het is in die periode dat men tijdens medische tests ontdekt dat hij kleurenblind is. Omwille van die kleurenblindheid wordt Walter geweigerd zowel bij de Marines als bij de Navy. Maar Walter zou niet opgeven en in dienst treden bij het landleger in Philadelphia.Hijn slaagt er zelfs in voorbij de kleurentest te raken. Kort na zijn inlijving zal hij zich als vrijwilliger voor de Airborne aanbieden. Smokey wou deel uitmaken van een eenheid met betekenis, de airborne was zulks een eenheid en vooral een nieuw leger met vele onbekenden. Smokey zal zijn opleiding te Toccoa volbrengen. Bij Easy company was Smokey Gordon bediener van de lichte mitrailleur, bij de dropping in Normandië zou hij trouwens de driepikkel van zijn machinegeweer in het tumult verliezen, maar Smokey was voldoende vindingrijk om zelfs zonder die poot zijn mitrailleur te blijvn bedienen, zo zag men in de mini-serie Band of Brothers hoe hij gesteund op een vensterbank Duitse fallshirmjägers die proberen te vluchten neermaait. Smokey zou kort na de inname van Carentan in de gevechten rond Carentan gewond geraken en naar Engeland overgebracht worden waar hij tot driemaal toe het purperen hart zou krijgen door fouten in de legeradministratie. Smokey zou deelnemen aan Operatie Market Garden en vervolgens deelnemen aan de strijd om Bastogne. Tijdens één van de gevechten zou Smokey opnieuw gewond raken. Easy hoorde een Duitse aanval aankomen en het woord werd doorgegeven om klaar te zijn om deze op te vangen.Smokey reinigde zijn wapen waar sneeuw op zat en stak een nieuwe lader, net op het moment dat hij zijn wapen laadde werd hij door de schouder geschoten, de kogelging dwars doorheen het lichaam van Smokey en schuurde langsheen zijn ruggegraat. Smokey bleef verlamd van aan de hals in zijn schuttersput liggen en na de slag om Bastogne terug naar Engeland overgebracht worden . Smokey zou langzaam maar zeker herstellen en terug kunnen lopen, maar voor hem was de oorlog voorbij.
Na de oorlog behaalde Smokey zijn advocaten diploma, maar hij zo deze nooit in de praktijk omzetten, Gordon zou in de olie business gaan. Hij zou vader worden van 5 kinderen.
Walter "Smokey"Gordon heeft ons verlaten op 17 april 1997.
Lewis "Nix" Nixon werd geboren op 30 september 1918 in New York City. Als zoon van Stanhope Wood Nixon en Doris Reyer-Nixon.Nixon heeft ook nog een jongere zuster Blanche geboren in 1923, en is de kleinzoon van scheepsbouwer en uitvinder van de sonar Lewis Nixon (1861-1940). Op zevenjarige leeftijd werd Lewis derde in de model jacht regatta op het Conservatory meer in Central Park New-York , op 22 mei 1926, hij behaalde de gouden en bronzen medaille in 35 inch boot klasse.Nixon bracht zijn jeugd door tussen New-York en Montecito Californië, en reisde de wereld af, zo bezocht hij Duitsland, Frankrijk en Engeland.Nixon bracht 2 jaar door op de universiteit van yale. In januari 1941 zou Lewis Nixon in dienst treden bij het Amerikaans leger. Nixon begon in het leger als gewoon soldaat slaagde zijn ingangsexamen voor de officiersopleiding aan de militaire school, slaagde zijn opleiding en kwam uit deze met de graad van 2nd Lieutenant. Vervolgens stelde hj zich vrijwilliger voor de airborne en werd hij doorgestuurd naar Camp Toccoa om zijn paratrooper opleiding te vervolmaken bij het 2de Batallion van E/506 PIR. Nixon zou stevig bevriend raken met Richard Winters.Samen zouden ze verscheidene trainingskampen afwerken alvorens naar Engeland te vertrekken. Lewis Nixon zou voor de landing n Normandie tot intelligentie officier op batallion niveau bevorderd worden (S-2). Hij zou deelnemen aan D-Day en bevorderd worden tot regiments intelligentie officier op 12 juni 1944 bij de inname van Carentan door Easy.Nixon zou deelnemen aan alle operaties en zelfs zijn deel van het geluk kennen in Nederland toen hij in de helm getroffen werd door een Duitse kogel die net zijn schedel miste. Door familiale problemen kreeg Nixon een drankprobleem waardoor hij uiteindelijk geretrogradeerd werd tot batallion operaties officier. In Berchtesgaden kreeg hij van zijn vriend Winters de eerste keuze uit de wijn voorraad van Göring. Nixon was één van de weinige mannen van het 101 ste die met een andere eenheid sprong. Zo nam hij deel als observateur voor Generaal Maxwell Taylor aan operatie Varsity , waar hij voor de tweede maal heel wat geluk kende toen zijn vliegtuig een voltreffer kreeg en hij slecht met drie anderen uit het vliegtuig kon springen. Nixon beëindigde de oorlog als kapitein en keerde in 1945 terug huiswaarts. Na de oorlog zou hij samen met zijn vader bij Nixon's Nitration works in New Jersey.Zijn vriend Richard Winters zou er te werk gesteld worden als personeels manager. Lewis Nixon zou na een heel bewogen privé leven op 11 januari 1995 aan complicaties tengevolge van diabetes sterven in Californië.
Robert "Popeye" Wynn werd geboren en groeide op in South Hill, Virginia.Na zij schoolopleiding begon hij te werken op de scheepswerf van Norfolk. In 1942 vervoegde hij de vrijwilligers van de luchtlandingslegers om opgenomen te worden in het 506th PIR in het 2/Easy onder leiding van eerst Herbert Sobel en later van Richard Winters. Popeye stond bekend als een rustige kerel die heel veel van vissen hield en zelfs hele week-ends al vissend doorbracht. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Popeye zoals zovele andere paratroopers in Normandië landen, hij zou pas terug contact vinden met Easy company in de omgeving van Ste-Marie-du-Mont. Popeye Wynn zou deel uitmaken van het kleine aanvalsgroepje dat onder leiding van Lt Winters de kanonnen van Brécourt aanviel. De brave Popeye zou in de eerste minuten van de aanval gewond geraken aan het achterwerk, meer dan waarschijnlijk door een afgeketste kogel. Popeye zou zich hiervoor geëxcuseerd hebben bij Winters met de woorden "I'm sorry Sir I've Goofed Up ", het spijt me meneer maar ik heb geblunderd. Popeye zou via Utah-beach terug naar Engeland overgebracht worden om van zijn verwondingen te herstellen. Popeye zou Easy terug vervoegen voor Operatie Market Garden. Hij zou vervolgens deelnemen aan de slag van de Ardennen de inname van Duitsland en verder optrekken naar Berchtesgaden of het Adelaarsnest. Van zijn leven na de oorlog is weinig bekend, het enige wat men weet is dat hij bleef vissen n veel over zijn belevenissen vertelde vaak met een vleugje humor, maar steeds met een warm hart voor de mannen met wie hij samen vocht. Robert " Popeye" Wynn kreeg uiteindelijk de kans zijn deel van het verhaal van de saga van E/506 te vertellen, mar zou de verfilming van Band of Brothers nooit zien, Robert " Popeye" Wynn overleed in 2000 één maand voor de première van de mini-serie.
Frank Perconte werd geboren op 10 maart 1917 te Indiana. Zijn familie was voor zijn geboorte vanuit Sicilië naar de Verenigde Staten overgekomen. Frank Perconte groeide op in een typisch Italo-Amerikaanse wijk. Hij was werkzaam in de staalmolen van Gary toen hij voor het Amerikaanse luchtlandingsleger werd ingelijfd. Perconte was 26 toen hij zich in het Amerikaans leger liet inlijven.Wanneer men hem vroeg waarom hij naar de Airborne was gekomen zou Frank steeds hetelfde antwoord klaar gehad hebben " Voor het geld natuurlijk, voor de 50$ per maand extra, waarom zouden wij anders uit een perfect functionerend vliegtuig springen?".
Na dat hijn zijn training te Toccoa had afgewerkt trad Frank net voor hij naar Engeland zou afvaren in het huwelijk met Evelyn. Zijn enige zoon Richard zou het leven zien terwijl Frank in Engeland zat. Hij zou zijn zoon voor de eerste maal in zijn armen houden 23 maanden na zin geboorte, bij Franks terugkeer van de oorlog.
Frank herrinnert zich zijn basisopleiding in Toccoa niet als hard zijnde, als men jong is , is niets te hard zou Frank altijd zeggen.Daarbij had hij enkele uitstekende vrienden in Easy Company, zoals George Luz, Gordy Carson en Albert Blithe. Frank zou de meest gedegradeerde soldaat van Easy Company worden, verscheidene malen zou hij de chevrons van korporaal verkrijgen en deze verscheidene malen verliezen.Een van de redenen van één van zijn degradaties zou het volgende geweest zijn : -Frank was weer eens gestraft en moest in het basiskamp in Engeland blijven en moest zich ontfermen over de briefwisseling voor de manschappen.Daar de Amerikaanse troepen in voorbereiding waren van de grote landing in Normandië , mocht geen enkele soldaat brieven naar huis schrijven. Frank zou deze regel echter aan zijn laars lappen en brieven voor zijn vrienden hun families en zijn eigen familie schrijven en naar de States versturen.De censuur zou er echter op uitkomen en daar Frank de enige aanwezige soldaat was in het kamp werd hij nogmaals gestraft en werden zijn korporaalsstrepen ontnomen.
In de nacht van 5 op 6 juni 1944 zou Frank op Normandië springen om in Sainte-Côme du Mont te landen.Frank beweert dat hij zo goed getraind was dat hij helemaal geen angst kende. Hij had ook naar zijn eigen zeggen geen enkele reden om bang te zijn , daar hij niet wist wat hem eigenlijk te wachten stond. Zoals zovele parachutisten die nacht, was Perconte ver van zijn eigenlijk doel geland en was hij alleen. Perconte vervoegde een groep mannen van andere eenheden. Toen zij hun inlichtingen zouden proberen te nemen bij een boerderij, zou de boerin hen gezegd hebben dat ze er veilig waren tot aan de ochtend. Pas in de vroege ochtend zou deze situatie veranderen volgens de vrouw, omdat de Duitse soldaten dan hun melk kwamen halen. De groep met Perconte zou hun komst afwachten om ze bij hun aankomst neer te schieten. Perconte zou vervolgens deelnemen aan Operatie Market Garden en de strijd om de Ardennen. Tijdens de aanval op het dorp Foy zou Perconte gewond geraken.Perconte werd naast zijn geslachtsdeel in de onderbuik getroffen en de kogel zou vervolgens zijn traject verder gezet hebben om via zijn achterwerk zijn lichaam te verlaten. Frank Perconte zou Easy Company terug vervoegen één week voor het einde van de oorlog.
Na de oorlog zou hij in eerste instantie terug naar de metaal fabriek gaan werken, later zou hij postbode worden en dit tot aan zijn pensioen.
Sgt Donald Malarkey *************************************** Donald Malarkey werd geboren in Astoria , Oregon , in 1921. Malarkey had een zorgeloze jeugd en zat in zijn eerste semester aan de Universiteit van Oregon, toen Japan Pearl Harbor aanviel. Na de aanval op Pearl probeerde Malarkey zich bij het US Marines corps te laten inlijven, maar zijn kandidatuur bij de marines werd afgewezen omwille van tandproblemen. Hij probeerde in latere instantie zich te laten inlijven bij de US AIR FORCE, maar hij had onvoldoende wiskundige kennis om piloot te worden. Toen hij in 1942 voor legerdienst werd opgeroepen stelde Donald Malarkey zich vrijwilliger voor de luchtlandigstroepen. Hij vervoegde vervolgens het 2de Batallion van de Easy Company van het 506th PIR te Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot paratrooper zou vervolmaken.Vervolgens zou hij samen met zijn companie naar Engeland vertrekken waar zij zich intensief op D-Day zouden voorbereiden. Malarkey zou deelnemen aan de nacht der nachten en samen met Easy Company de Normandische nacht in springen.Malarkey zou voor zijn deelname aan de bestorming van Brecourt de Bronzen Ster verkrijgen. Tussenin zou hij bevorderd worden naar de rang van Sergeant en deelnemen aan Operatie Market Garden, de belegering van Bastogne en vervolgens mee oprukken naar het Adelaarsnest.
Denver " Bull" Randlemann werd door Majoor Richard "Dick" Winters tot de beste soldaat waar hij ooit het bevel over voerde benoemd. Randlemann was een uitmuntend soldaat en een goede sergeant.
Denver Randlemann werd geboren in Rector in de staat Arkansas in 1920.Als zoon van een landbouwer zou hij zelf ook de landbouw in gaan.De zware economische depressie in dewelke de Verenigde Staten zich bevond zou er voor zorgen dat de jonge Denver Kansas zou verlaten voor Michigan om er in een staalsmelterij te gaan werken.
Amerika raakt vervolgens meegesleurd in de steeds meer naderende oorlogsspiraal, die haar hoogtepunt bereikt op 7 december 1941 met de aanval op Pearl Harbor. Elke jonge Amerikaan voelde zich geroepen om de eer van het vaderland te verdedigen, ook de jonge Denver Randlemann vervoegt het leger. Denver Randlemann zou zich al vlug -aangemoedigd door de premie van 100 dollar- als vrijwilliger voor de airborne troepen aanmelden. Randlemann zou Easy company te Camp Toccoa vervoegen in 1942. Zijn imposant caruur zou hem al vlug de bijnaam Bull (Stier) opleveren. Sgt Denver"Bull" Randlemann zou achtereenvolgens deelnemen aan D-Day, Operatie Marketgarden , de slag om de Ardennen en de slag om Duitsland . Het paratrooper avontuur van Bull zou eindigen met de inname van het Adelaarsnest en VE -day.
Sgt Denver "Bull" Randlemann zou naar Amerika terugkeren om een succes vol zakenman in de bouw onderneming te worden.
Sgt Denver "Bull" Randlemann heeft ons verlaten in juni 2003 tengevolgen van een Staphylocokken infectie, hij werd 83 jaar oud.
Albert Blithe (het misverstand in Band Of Brothers)
Master Sergeant Albert Blithe :
Het nu reeds meest omstreden personage in de mini-serie Band of Brothers is dat van Pvt Albert Blithe. Albert Blithe werd geboren in Pennsylvania op 25 Juni 1923.In 1942 vervoegde hij het 506th PIR in camp toccoa waar hij zijn opleiding tot paratrooper genoot. Blithe volgde het 506th naar Engeland om vervolgens tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 deel te nemen aan operatie Overlord.
In de derde aflevering van de serie getiteld : Carentan: komt Pvt Albert Blithe centraal naar voor.Hij was reeds heel kort te zien in de eerste aflevering waar Dick Winters hem recht helpt om de C-47 in te stappen alvorens naar Normandië te vertrekken. In het begin van de derde aflevering zien we een verdwaasde, verweesde Blithe in een open vlakte naar de lucht staan staren. Als zovelen is Blithe versuft van het medicijn dat hij had gekregen tegen de vliegziekte, het kalmeringseffect van deze pillen was ruimschoots te sterk gebleken.Blithe zou dus niet de enige paratrooper zijn geweest die zich in deze toestand bevond. Albert Blithe wordt afgeschilderd als een teruggetrokken schutter personage die worstelt met zichzelf en de gevechtsangst. Tijdens de aanval op Carentan wordt Blithe het slachtoffer van hysterische blindheid, het accent werd dan ook meer en meer op zijn angst gelegd.Wanneer Easy company in de greep geraakt van een Duitse tegenaanval net buiten Carentan, zien we hem in elkaar kruipen van de angst en vervolgens oder invloed van Winters uitgroeien naar een waar soldaat.Net als hij zijn angst overwonnen heeft wordt hij in de hals getroffen tijdens een verkennings missie door een Duitse sniper.De zwaar gewonde Blithe wordt naar Engeland overgebracht. Volgens de auteur Stephen E. Ambrose en de mannen van Easy zou hij aan zijn verwondingen bezweken zijn in 1948. Dit laatste is wat het knelpunt vormt in het ganse verhaal omtrent Albert Blithe in de mini-serie. Albert Blithe werd niet in de hals getroffen maar wel in de schouder, de kogel zou uit zijn schouder verwijderd worden (Blithe zou deze trouwens steeds bijgehouden hebben) en Blithe zou van zijn verwondingen herstellen en weer huiswaarts keren om vervolgens aan de eerste reünie van de Screaming Eagles association deel te nemen. Blithe zou trouwens terug in actieve dienst treden bij het Amerikaans leger om het 82nd Airborne te vervoegen, Blithe zou 600 sprongen uitvoeren en zijn master spring brevet behalen. Blithe zou deelnemen aan de oorlog in Korea en vervolgens tot paratrooper van het jaar uitgeroepen worden in 1958. Blithe zou zijn schitterende militaire loopbaan met verve verder zetten tot 10 december 1967. Die dag na deelgenomen te hebben aan een herdenkingsceremonie van het Ardennenoffensief in Bastogne, zou Blithe kort na zijn terugkeer in Duitsland, waar hij gestationneerd was,onwel worden. De onfortuinlijke Blithe zou er onmiddellijk gehospitaliseerd worden in het hospitaal van Wiesbaden. Daar werd een gesprongen maagzweer vastgesteld. Blithe zou onmiddellijk geöpereerd worden, maar helaas zou men kort na de ingreep een buikvliesontsteking vaststellen,zijn nieren zouden kort na de vaststelling van deze bijkomende aandoening blokkeren. Blithe geraakte in een coma en zou op 17 december 1967 overlijden.
Albert Blithe intussen Master Sergeant zou met alle militaire honneurs op het militaire kerkhof van Arlington begraven worden, hij was amper 44 jaar oud geworden.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
T/Sgt George Luz
