Staff Sargeant Joseph "Joe" Toye,geboorteplaats en datum onbekend, was Wild Bill Guarnere's beste vriend tijdens de tweede wereldoorlog. Joe Toye was één van de basis Band of Brothers leden, hij maakte deel uit van E/506 van in het begin samen met Winters, Guarnere, Malarkey, Randlemann, Lipton en nog vele anderen. Joe Toye stond erom bekend een harde en goede soldaat te zijn en hij was zeer gewaardeerd binnen Easy Company.Hij nam deel aan de geforceerde record march en behaalde na een bikkelharde opleiding zijn jumpwings. Joe Toye was een man die geen echte angst kende, tijdens zijn overtocht naar Engeland durfde hij het zelfs aan om te verklaren dat, als hij en zijn gevechtsmes tot bij Hitler zouden geraken, dat hij deze zou liquideren en dat ze die dag Joe Toye dag zouden noemen en dat het een officiële feestdag zou zijn. Joe Toye zou al vlug de kans krijgen zijn hardheid te bewijzen. Tijdens zijn D-Day sprong geraakte Toye lelijk gewond aan zijn hand, maar hij slaagde erin samen met Guarnere en Malarkey contact te krijgen met Dick Winters. Ondanks zijn verwonding aan zijn hand nam Joe Toye deel aan de inname van de kanonnen van de herenhoeve van Brécourt.Tot tweemaal toe ontplofte een granaat in zijn nabijheid, en tot tweemaal toe bleef hij ongedeerd. De eerste granaat was er eentje dat uit Buck Compton's handen glipte in het tumult van de eerste schermutselingen te Brécourt. Joe zat net gehurkt naast Popeye Wynn ,die gewond was geraakt in de aanvangsfase van de Brécourt aanval, Joe kon nog net over Popeye duiken en werd gelukkig genoeg niet gewond. De tweede was een Duitse granaat , ook hier kon hij tenauwernood in veiligheid geraken en werd hij net niet gewond. Joe Toye verwierf zijn eerste van vier Purple Harts in Normandië. In September 1944 sprong Toye op Nederland voor operatie Market-Garden. Nadat Easy Eindhoevn veroverd had , trokken de Duitse troepen zich terug en verloor het regiment elk contact met hen. Op 19 september kreeg Easy het bevel om naar het Oosten door te stoten om contact te maken met de vijand. Te Nuenen werd het contact gemaakt met de vijand, Easy was samen met Engelse tanktroepen in een hinderlaag gelopen enwerd vastgepind in de grachten van de weg.Easy kon de Duitse troepen beletten om hen te overlopen, maar Winters moest weten of hij tot het vallen van de nacht kon stand houden om dan naar het hoofdkwartier terug te trekken in Eindhoven.Hij moest dus meer weten over de troepen sterkte van de vijand. Winters beval Joe Toye als sectie leider om eenDuitser gevangen te nemen, Joe gehoorzaamde maar liet zijn sectie achter zich om er alleen op uit te trekken in het niemandsland en laagde erin een krijgsgevangene terug te brengen. Joe had door zijn optreden nog maar eens aangetoond dat Easy een elite eenheid was en had heel wat erkenning verworven bij de mannen van Easy. In december 1944 trok Toye met Easy naar de Ardennen om de lijn te houden in Bastogne, tijdens een artillerie bombardement werd hij door een schrapnel gewond aan de rechterarm en werd hij naar het veldhospitaal van Bastogne overgebracht. Na dat de omsingeling van Bastogne was afgelopen kon hij geëvacueerd worden naar een nog meer naar achteren gelegen hospitaal , maar Joe weigerde en keerde terug naar Easy Company. Winters interpelleerde Joe Toye , hem er op wijzend dat hij niet meer naar de frontlinie hoefde op te trekken met slechts één goed bruikbare arm, waarop Joe hem gewoon antwoorde dat zijn plaats bij zijn dienstmakkers was. Enkele dagen later werd Joe Toye zwaar gewond door een Duitse Artillerie barrage nabij Foy waar hij en zijn vriend Guarnere elk een been verloren. De oorlog was wel nog niet helemaal voorbij voor Joe Toye, hij zou nog negen maanden in verschillende militaire zieknhuizen doorbrengen alvorens terug huiswaarts te keren. Joseph " Joe" Toye , de hardste der harden, overleed op 03 september 1995 aan kanker.
Op 5 october 1944 in het volle van de strijd tijdens operation Market Garden sneuvelde Majoor Oliver Horton (r) nabij het stationnetje van Opheusden in Nederland. Majoor Horton ligt begraven op de militaire erebegraafplaats Margraten. Meer heb ik, helaas niet gevonden over de man die door George Luz geïmiteerd werd om een poets te bakken aan Kapitein Herbert Sobel, als iemand meer over deze man weet mag hij gerust contacteren via E-Mail en ik zal er graag de info's over Majoor Horton bijvoegen.
Salvatore "Sal" Bellino Salvatore"Sal"Bellino werd geboren als americo-Italiaanse bakkerszoon in Brooklynn, New York op 2 juli 1920.In 1942 op 21 - jarige leeftijd vervoegde hij het Amerikaanse leger. Sal was gek op vliegen en wenste deel uit te maken van een elite korps een korps dat de uitzondering zou vormen binnen de oorlogsstrijd. Dat korps dat beide voorkeuren van Sal verzamelde was het fonkelnieuw opgerichte parachutistenkorps, Airborne Division genaamd. Salvatore Bellino trad toe tot de US Airborne. Nochtans zou zijn verzoek tot het worden van paratrooper niet onmiddellijk ingewilligd worden. Sal was eerst voorbestemd om Medic te worden , wat hem niet echt boeide, niet dat hij iets had tegen Medics , maar Sal wou als paratrooper ten strijde trekken. Sals aanvraag om te dienen bij de Airborne Infantry werd ingewilligd en hij vervoegde het 506th PIR te Camp Toccoa. Sal Bellino doorstond zijn zware opleiding te Toccoa en behaalde zijn jumpwings.Sal vertrok samen met het voltallige naar Engeland om zich voor te bereiden op D-Day. D-day ... de sprong op Normandië zou Salvatore Bellino zijn hele leven lang bij blijven, in het tumult afgescheiden van zijn eenheid komt Sal met zijn parachute in een boom terecht. Terwijl hij zich uit zijn hachelijke positie probeerde los te maken werd hij opgemerkt door twee Duitse soldaten die hem onmiddellijk beschoten, als bij mirakel werd Sal niet getroffen door de Duitse kogelregen. Een ander toeval wou dat beide soldaten hem niet dood schoten, waarschijnlijk teruggeroepen door hun overste , liepen beiden weg en de brave Sal slaagde erin zich te bevrijden en de strijd verder te zetten aan de zijde van Easy Company. Sal zou ook deelnemen aan Operation Market Garden, het was hier dat Sal zou gewond geraken, een feit dat hem zou bijblijven, sal werd boven het oog getroffen door een jonge Duitse soldaat waarvan hij altijd de indruk heeft gehad dat hij waarschijnlijk amper 16 was, maar hij kon niet anders dan de jongen dood te schieten, het was een situatie van hij of de andere, Sal voltrok zijn taak als soldaat en zette de strijd verder. Dan volgt de periode van tamelijk rust in Mourmelon Le Grand. Tot de Duitse push in de Belgische ardennen, Easy Company werd in allerijl naar Bastogne overgebracht, de strijd om de Ardennen zou Bellino's volgende levenslange herinnnering worden.Bellino leed zoals de meeste soldaten in de Ardennen onder de aanhoudende vrieskou, op een gegeven moment waren zijn voeten zodanig bevroren en gevoelloos geworde dat hij besefte dat ,als hij zijn jumpboots uit zou gedaan hebben , hij dan met zekerheid zijn beide voeten zou verloren hebben. Sal besloot zijn boots aan te houden en verder te vechten. Eens het hevigste van de strijd voorbij zou hij zich in een hospitaal aan zijn voeten laten verzorgen, daar zou Sal te horen krijgen dat hij de juiste reflex gehad had. Sals beide voeten werden gered en zouden helemaal herstellen zonder enige litteken of nadelig gevolg. Na de oorlog huwde Sal en werd hij chef van een schoonmaakbedrijf met 47 personeelsleden.Sal zou steeds geäpprecieerd worden door vrienden en familie, zoals velen zou hij nooit zijn gevallen vrienden vergeten. Sal was één van de originele leden van E/506 , van de Band of Brothers, één van die mannen die er voor ijverde dat de opofferingen van a de jonge GI's die hun leven lieten voor het vrije Europa niet vergeten zouden worden en hun herkenning zouden krijgen in de Verenigde Staten, wat er leidde tot o.a. de oprichting van het D-Day monument en -museum. Salvatore Frank Bellino, overleed op 85-jarige leeftijd op 6 oktober 2005 in het Broadmore verzorgingstehuis te Fort Pierce, hij was drager van het Purple Heart en de Bronze Star.Sal werd begraven op het militaire gedeelte van het kerkhof van de Hillcrest memorial Gardens, op zijn graf geeft een bronzen plaat aan dat hij één der originele Band of Brothers was, Sal was zijn hele leven fier gebleven op het het 506th PIR en het 101st Airborne.
Roderick "Rod"Bain was één der 44 overlevenden van de Easy Company , 506th PIR, die op de 57ste verjaardag van D-Day de première van de mini-serie Band of Brothers bijwoonde. 57 jaar terug bezocht hij voor het eerst Franrijk , niet met een valies en zonnebril, maar met een geweer, helm en musette zak. De dag van de première van de mini-serie was Rod slechts voor de tweede maal in zijn leven in Franrijk, Normandië , in de nabijheid van Utha-Beach, het strand waarvan hij de toegangswegen diende te bevrijden en vrij te houden van de Duitse vijand op 6 juni 1944 op D-Day.Het was tevens de eerste maal in al die jaren dat hij van het landschap en de gastvrijheid van de Normandiërs kon genieten.
Rod Bain studeerde af aan de Ilwaco High School en studeerde aan de de Universiteit van Washington DC toen Japan Pearl Harbor aanviel en bombardeerde. Hij nam in 1942 dienst in het US Army en meldde zich aan als vrijwilliger voor dienst bij de paratroopers. Rod kwam bij het 101st Airborne terecht en het 506th PIR te Camp Toccoa waar hij zijnopleiding volbracht en zijn parachutisten brevet behaalde. Rod's eerste ervaring met de oorlog in Europa geschiedde tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944, toen hij op Normandië geparachuteerd werd. Voor Bain een beangstigende ervaring, het was stikdonker en je kon niet echt zien of de canopy van je parachute open was, je kon het enkel waarnemen aan de terugtrekkingsschok van het openplooien van de parachute. Ten tweede was het onmogelijke voor de parachutisten om te zien op welke ondergrond ze zouden terecht komen, vaste grond, moeras grond of water . Rod Bain haakte vast met zijn parachute aan een appelboom.Hierdoor vormde zijn zijden parachute een echt doelwit voor de Duitse vijand. Rod sukkelde gedurende enkele minuten om uit het harnas van zijn parachute te geraken, hopend dat hij niet gezien zou worden. Rod werd niet opgemerkt en geraakte uit zijn parachute en strompelde in het duister verder tot hij een maat tegen kwam, met wie hij via een nabij gelegen landweg naar Utah Beach trok naar hun doel causeway 1. Onderweg sloten ze aan bij een groep van 80 paratroopers die ook in de richting van het landingsstrand trokken.Later zou hij samen met Easy oprukken naar Carentan en mee strijden om de inname van Carentan, het zou van hier uit dat de Amerikaanse tanks van Utah Beach oprukten naar Omaha Beach. Op 17 september 1944 zou Rod Bain ook deelnemen aan Operation Market Garden een operatie die geheel onder Brits bevel stond, veel herinneringen had hij niet aan deze gevechtssprong behalve het feit dat de voedselbevoorrading vooral uit Ossestaart soep bestond en dat ze vooral ultra-lichte Britse sigaretten bedeeld kregen. Rod zou ook deelnemen aan de strijd om de Belgische Ardennen, volgens hem maakten ze slechts een tiental slechte dagen door onder het Duitse offensief, tot de lucht uitklaarde en de vliegtuigen hun bevoorradingen konden droppen en de paratroopers de strijd met de nodige voeding en munitie konden verder zetten. Natuurlijk leken die 10 dagen een eeuwigheid, vooral als men nog nooit zo'n koude heeft meegemaakt gedurende je ganse jonge leven. Rod Bain zou bij Easy Company blijven en mee oprukken tot aan Hitlers Adelaarsnest. Rod zou de oorlog beëindigen als korporaal en in 1945 samen met zijn strijdmakkers gedemobiliseerd worden en naar de Verenigde Staten terugkeren.
Na de oorlog zou hij zijn studies aan de Universiteit in Washington verder afwerken, het is ook daar dat hij zijn vrouw leerde kennen.Hij gaf gedurende een jaar les aan de oude Lummi day school alvorens naar Alaska te verhuizen, waar een 25 jarige carrière als docent uitbouwde.
Roderick " Rod" Bain is actueel nog steeds in leven en is hij reeds 3 maal naar Normandië terug geweest.
Ed Tipper werd geboren in Detroit, Michigan , in 1921 in een doorsnee gezin van Ierse afkomst. Drie jaar na zijn geboorte keerde de familie Tipper naar Ierland terug, terug naar hun roots, maar enkele jaren later keerden ze definitief naar Ierland terug. Het was ruim 3 jaar voor de grote eonomische depressie en de werkloosheid in Detroit begon stilaan maar zeker toe te nemen.Weinig jongeren konden zich zelfs veroorloven om hogere studies aan te vatten. Toen Japan Pearl Harbour aanviel stond Ed Tipper net als zovele Amerikaanse jongeren aan te schuiven aan een recruteringsbureau in Detroit, de laffe Japanse aanval, had een golf van patriotisme los gemaakt en iedereen wou zijn steentje bijdragen en wraak nemen voor de zovele onschuldige slachtoffers van deze daad. Daarom verkoos Ed in eerste instantie bij de US Marines te gaan omdat hij zeker was dat hij dan zo snel mogelijk ten strijde zou trekken.Maar de algemene standaarden voor de lichaams conditie van een toekomstig Marinier lag zo hoog dat Ed omwille van gebreken aan zijn gebit afgewezen werd. Ed Tipper gaf echter niet op en bleef verder zoeken, in zijn zoektocht vernam hij dat het leger met een nieuwe eenheid, de paratroopers begon. Ed bood zich aan en voor de Airborne waren zijn tanden goed genoeg.Ed werd ingelijfd en kwam in Augustus 1942 in Camp Toccoa terecht als één van de eerste leden van de Easy Company van het 506th PIR. Van de 140 mannen die de compagnie vormden zijn er actueel nog 19 in leven. De opleiding binnen het 506th was één der zwaarsten binnen de Airborne, velen konden het helse ritme van lichamelijke trainingen en gevechtsoefeningen niet aan gaven op en werden uit de paprtroopers ontslagen en naar andere gewone infanterie eenheden overgeplaatst. Sommigen konden dit helemaal niet verkroppen en pleegden zelfs uit misplaatste schaamte zelfmoord. Misplaatste schaamte , omdat ze achteraf ook hadden kunnen deel uit maken van de grootste armada die ooit een continent zou bevrijd hebben. Ed Tipper doorstond deze zware fysieke trainingen alsmede de geforceerde march naar Atlanta. Ed zou tevens de grote oversteek maken naar Europa, naar Engeland, waar hij de doorgedreven training ter voorbereiding van Operation Overlord zou doormaken.
OVERLORD, de nacht van 5 op 6 juni 1944 zouEd Tipper's enige gevechtservaring worden van de tweede wereldoorlog. Ed beleefde de verschrikking van het overvliegen van het Europese vaste land , de luchtafweer schoot onophoudelijk op de Dakota's de ene lichtflits volgde op de andere, sommige Dakota's werden neergehaald met hun volledige bemanning, anderen gingen te laag en te snel vliegen met vele sprongincidenten en verwondingen tot gevolg.De piloten waren in paniek en de groepen splitsten zich op vele vliegtuigen geraakten volledig uit koers, veel te ver van hun landingspunten, sommige sticks sprongen zelfs in volle zee, de chaos was compleet.Toen het licht op groen sprong in het vliegtuig van Tipper, sprong Ed uit het vliegtuig een levensgevaarlijke situatie bood zich onder zijn voeten.De lichtkogels floten rond zijn oren en doorboorden zijn parachute canopy. Ondanks al dit geweld geraakte Tipper zonder één enkel schrammetje aan de grond en zou hij moeiteloos D-Day en de eerste dagen na D-Day overleven. Tot het bevel kwam om naar Carentan op te marcheren en het stadje in te nemen. Na een hevige gevecht geschiedde dit, Ed werd samen met Joe Liebgott ter erkenning van de woningen vooruit gestuurd, ze drongen een winkel binnen en doorzochten hem, Tipper schoot zelfs enkele kogels in de deur van een toilet om zeker te zijn dat er zich geen vijand in verstopte, toen hij terugkeerde om naar buiten te gaan werd de winkel door een mortier getroffen en werd Tipper zwaar gewond aan zijn aangezicht armen en benen. Tipper werd naar het veldhospitaal van Utah Beach overgebracht een rit die hij ternauwernood overleefde, omwille van het feit dat de jeep met haar rode kruis eerder als doelwit voor het Duitse geschut rond reed dan dat zij voor een ziekenvervoer aanzien werd. Ed Tipper werd naar Engeland overgebracht en bracht naderhand verscheidene jaren in militaire hospitalen door.Carentan was het einde van Ed's oorlog.Ed Tipper keerde naar Amerika terug met één oog minder en een wandelstok rijker. Het Leger schreef hem in voor een hogere opleiding en Ed leed en rijker leven dan hij ooit voorzien had.Ed Tipper werd leraar.
1ste Luitenant Norman Dike werd geboren in op 18 oktober 1902 en overleed in november 1985. Norman Dike, studeerde af aan de universiteit van Yale, hij was de zoon van een Amerikaans procureur die na zijn opleiding als officier te West-Point de parachutistenbrigades vervoegde, een man als hij moest voor de prestige van zijn familie in een elite eenheid dienen.Het toeval (en vooral de kennissenkring van zijn vader) zou er toe leiden dat hij het 101st Airborne zou vervoegen. Norman Dike was niet voorbestemd om ooit in de oorlog te vechten , hij was eerder een papieren officier een bureaucraat ,maar om zijn carrière verder te kunnen uitbouwen in het Amerikaans leger en het familieprestige hoog te houden, diende hij gevechtservaring op te doen, de ambitie was de graad van minstens kapitein en hoogstens Majoor te behalen. Toen 1st Lt Frederick T. Heyliger per ongeluk door een wachtsoldaat werd neergeschoten in Nederland werd Norman Dike bevelhebbend officier van het tweede batallion van de Easy Company van het 506th PIR. Dike was door een generaal die goed bevriend was met zijn vader naar voor geschoven geweest om de post van de arme "Moose" Heyliger in te nemen, zo zou de brave Norman eindelijk de broodnodige gevechtservaring kunnen op doen, en dit dan ook nog binnen een doorwinterde gevechtseenheid. 1ste Luitenant Dike kwam onder het bevel van kapitein Richard Winters.Al gauw zag Winters dat Dike geen enkel gevoel voor bevelvoering had. Dike was niet geïntereseerd in het geen hem opgedragen werd en gaf de orders aan zijn manschappen tekstueel door ,zonder zelf iets te begrijpen of te willen begrijpen, van wat hij hen opdroeg en hem eigenlijk was opgedragen. De mannen moesten onder zijn bevel maar zelf uit maken wat de bedoeling van de bevelen komende van het hoofdkwartier waren en zelf de strategie bepalen. Zo liet hij het grootste deel van het werk binnen Easy company aan zijn secondant, 1st Lt Lynn "Buck" Compton over die samen met Sergeant Majoor Carwood Lipton het eigenlijke bevel over het 2nd Bn E/506 voerde. Het personage Dike in Band of Brothers werd er zonder enige overdrijving uitgebeeld. Norman Dike liet steeds goed gewaar worden dat het geheel van zijn taak hem niet interesseerde door constant te geeuwen en in gedachten afwezig te zijn bij besprekingen van maneuvers en bewegingen. 1st Luitenant Dike kreeg al gauw bij de manschappen de bijnaam "Foxhole Norman". Niet zonder enige reden, onder het bevel van Dike hadden ze meer schuilputten gegraven dan ze ooit bij andere bevelhebbers gegraven hadden.Dike was niet geliefd bij de mannen van Easy, zijn gebrek aan interesse en zijn voortdurend verdwijnen bij gevechtssituaties of tijdens Duitse aanvallen gaf hen weinig vertrouwen in de persoon. Gelukkig voor Easy was er Carwood Lipton, de man slaagde er steeds in het moraal van de manschappen op te krikken al dan niet met de hulp van George Luz de grappenmaker met dienst. Winters had een enorm probleem met zijn bevelhebber, hij wou hem maar al te graag door een andere Luitenant laten vervangen, maar kon dit niet daar niemand de bevriende generaal van het opperbevel wou tegen werken. Dick Winters schreef verscheidene negatieve verslagen over Norman Dike , maar geen enkele kwam tot bij het opperbevel. Een negatief verslag zou natuurlijk de bevordering in rang in gedrang gebracht hebben en men weet niet zeker wie aan deze verslagen een mouw paste een feit is zeker dat Norman Dike's carrière niet zou geblokkeerd geraken. Easy zou verscheidene dagen in het bos aan de rand van het dorp Foy doorbrengen en de Duitse beschietingen ondergaan in afwezigheid van hun commanding officer. Easy hield een oog op de verdedigingslinie vanuit het Bois Jacques gelegen tegenover Foy, in deze periode verloor het batallion veel van zijn mannen , Donald Hoobler kwam per ongeluk om het leven, door een schot van een Luger die hij bemachtigde na het neerschieten van een Duitse Ruiter, de kogel ging dwars door de slagader van zijn been. Bill Guarnere en Joe Toye verloren elk een been tijdens de Duitse artillerie beschietingen, Joe Toye was niet tijdig in zijn mangat geraakt en werd door het spervuur getroffen, Guarnere hoorde zijn vriend schreeuwen en poogde hem op te halen toen een tweede artillerie barrage losbrak. Lynn "Buck" Compton die heel goed bevriend was met Toye en Guarnere kraakte psychologisch en werd met zogenaamde vriesverbrandingen aan de voeten naar een veldhospitaal overgebracht. Skip Muck en Alex Penkala kwamen beiden om het leven toen een mortiergranaat hun mangat trof. En het lijden van Easy was nog niet voorbij. Toen het hoofdkwartier besliste het dorpje Foy in te nemen en Dick Winters deze orders doorgaf aan Luitenant Dike, brak voor Easy één van haar zwaarste momenten aan. Foxhole Norman had nog nooit een aanval geleid en raakte volledig het noorden kwijt. Easy zat vastgepind aan de rand van het dorp en vormde een ideale schietschijf voor de Duitse bezetters. Dike besloot niet meer te avanceren en stuurde I Company aan de andere zijde van het dorp in een omcirkelende beweging. Captain Winters zag wat er gebeurde en wist dat Easy op deze wijze verloren zou zijn en daar hij een uitdrukkelijk verbod had van Kolonel Sink om te aanval te leiden stuurde hij Ronald "Sparky"Speirs naar de geblokkeerde eenheid om de situatie op te lossen en de aanval naar een goede afloop te leiden. Dit geschiede, Speirs veroverde op een ongelooflijk heroische wijze Foy. Norman Dike werd door het opperbevel van het 506th PIR opgedragen als aide de camp van Generaal Taylor. Luitenant Norman Dike werd een heel goede assistent voor de generaal en zou het maken tot de rang van Kapitein. Het feit blijft dat Dike geen gevechtsofficier was , maar een uitstekend papierverwerker op het hoofdkwartier die heel wat belangrijke beslissingen en benoemingen tot hogere graden met een voortreffelijk snelheid liet geschieden.
Bij de aanval ,op Foy werd Frank Perconte gewond en werden de soldaten Mellin , Sowosko, alsook de gebroeders Kenneth en Harold Webb gedood. Easy begon het Ardennen offensief met 154 manschappen officieren en vervangingen inbegrepen en kwam uit de Ardennen met slechts 64 manschappen die klaar waren om de strijd verder te zetten.
Op 2 november 2001 verliet een kapitein van de Screaming Eagles deze wereld om een reünie bij te wonen met Joe Toye, Doc Roe, Harry Welsh, Nixon en Gordon. Fredrick T. " Moose" Heyliger overleed die nacht te Concord USA. Frederick T. Heyliger huwde na de oorlog , om exact te zijn in 1964 met Mary.Moose zoals hij genoemd werd bij Easy Company was nog geen haar veranderd sinds zijn militaire dienst, hij hield van het leven in de open lucht, kamperen en vissen. Volgens zijn echtgenote sprak Freerick T. "Moose" Heyliger bijna nooit over zijn bijdrage aan de oorlog in Europa.Hij antwoorde steeds op dezelfde wijze indien men hem de vraag stelde, " Ik heb er deel van uitgemaakt en heb het oorgemaakt en overleefd, ik hoef er niet over te praten. Als Moose over de oorlog sprak, sprak hij vooral over de parachutes en parachutesprongen als over de wapens en de tanks, maar nooit over zij aandeel in de oorlog. Misschien normaal voor een man die eigenlijk een grote toekomst had binnen de Easy Company van het 506th Parachute Infantry Regiment, maar door een dom incident het einde van de oorlog zou doormaken in een militair hospitaal. Frederick T. "Moose" Heyliger was een uitmuntend militair en een goede gevechtsleider, die met het 506th in Normandië vocht en dus deelnam aan de hectische sprong van de nacht der nachten op D-Day. Moose overleefde zijn vuurdoop en keerde naar Engeland terug voor een wel verdiende rust, maar geen lange rust, want in september zou hij deelnemen aan Operation Market Garden. Initieel verliep operatie Market Garden vlekkeloos voor toenmalig Luitenant Heyliger. Ondanks het mislopen van de operatie zelve. Richard Winters was tot kapitein bevorderd geweest voor zijn heldhaftig gedrag tijdens de gevechten in Nederland en vooral voor het op de vlucht jagen van een SS-eenheid, die de nacht voor Winters optreden Majoor Oliver Horton van zijn leven beroofd hadden tijdens een aanval op zijn tijdelijk hoofdkwartier. Met de bevordering van Winters tot kapitein werd deze laatste doorverwezen naar het HQ van het 506th en kwam de plaats van bevelvoerend officier vrij. De man die in aanmerking om C.O. van het 2nd Bn E/506 PIR te worden was dus Luitenant Frederick T. "Moose" Heyliger. Winters omschreef "Moose "Heyliger als een ideale bevelhebber voor Easy company, hij viel in de smaak bij de manschappen en wist heel goed wat hij deed en kon net als Lynn "Buck" Compton heel goed leiding geven in een gevechtssituatie. Moose Heyliger was een berg van een man, onbeweegbaar en sterk, robuust gebouwd en had een subtiel gevoel voor humor en vooral een heel menselijk gevoel tegenover de mannen over wie hij het bevel voerde, als geen ander wist Moose Heyliger wat een soldaat in het volle van de strijd te verduren kreeg, hijzelf was één van hen hij streed mee aan hun zijde en kende de geluiden van flitsende kogels, schreeuwende gewonde vrienden en de geur van de dood. Heyliger kreeg dus het volle vertrouwen van de Band of Brothers en ook van Richard "Dick" Winters. Moose Heyliger kreeg dan ook het bevel over een reddingsoperatie waarvoor Easy geselecteerd geweest was door het opperbevel in Nederland. Zoals men misschien reeds weet was Operatie Market Garden voor een kwart mislukt en hadden de Britten hun 6th Airborne Division te Arhem verloren en was een gedeelte geblokkerd geraakt aan de andere zijde van de Rijn. Easy company werd gevorderd om deze soldaten uit hun hachelijke positie te halen en in het diepst van de nacht met roeiboten de Rijn over te steken. Moose Heyliger kreeg het bevel over deze operatie die hij zonder enig menselijk verlies tot een goed einde bracht. Fredrick T."Moose" Heyliger verkreeg voor deze reddingsoperatie het Order of the British Empire. Op Halloweennacht was Heyliger op stap met Winters, ze waren de toekomstige operaties en Easy Copany aan het bespreken, tezelfdertijd probeerde Dick Winters de robuuste Moose Heyliger ook beter te leren kennen. Beide mannen volgden een spoorbaan en kwamen op een wachtpost uit, de onervaren soldaat met wacht riep hen halt toe, en Heyiger antwoorde hierop met zijn naam en Winters naam en vergat het paswoord toe te voegen, de soldaat twijfelde geen moment en alvorens beide mannen het wachtwoord konden uitbrengen werd Heyliger door drie schoten in het bovenlichaam getroffen. Heyligers geluk zat in de aanwezigheid van Kapitein Winters. Deze belette dat hij nog meer kogels in het lichaam kreeg, Winters redde Heyligers leven niet enkel hierdoor maar ook door samen met Harry Welsh de nodige eerste zorgen toe te dienen. Het was op dat punt dat de oorlog voor Frederick T." Moose" Heyliger eindigde en hij zijn laatste medaille verkreeg het Purple Heart. Tijdens zijn revalidatie in Engeland kon men de struise Heyliger vinden in de Engelse bossen waar hij zijn tijd besteede aan het observeren van vogels, hij was niet het type dat op vrouwenjacht ging en tot uren in de nacht ging drinken, hij was een natuurmens van het platteland en het is als plattelands jongen dat hij heen ging, zonder veel bombarie en het geheel van zijn oorlogservaringen met zich meenemend, zijn vrouw en kinderen leerden pas meer hierover bij de verfilming van Steven Ambroses Band of Brothers.
Darryl "Shifty" Powers was de scherpschutter van Easy Company en één van de nog levende leden van het 2nd Bn E/506. Shifty groeide op in Clincho, Viginia.Van kindsbeen af poetste de jonge Shifty Powers schoenen in de straat om geld te sparen voor munitie voor zijn .22 karabijn.Shifty ging met zijn geweer op eekhoorntjes jagen in de ruime bossen rondom Clincho. Met de jaren oefening groeide Shifty uit tot een ware scherpschutter, hoewel hij daar zelf steeds bescheiden over gebleven is. Voor Shifty was Earl "One Lung" McClung de beste schutter van Easy company. Een feit staat vast, en dit volgens vele van zijn vrienden en kenissen, de jong Shifty kon een muntstuk in de lucht gooien en het met zijn geweer in één hand gesteund onder de arm oorzeven in volle vlucht. Darryl "Shifty" Powers zou na zijn school periode op een scheepswerf van de US Navy werken samen met ene Robert " Popeye" Wynn. Toen de oorlog voor Amerika uitbrak vervoegden beide mannen de paratroopers.Darryl Powers was toen 18. Camp Toccoa was voor Darryl de volgende uitdaging in zijn leven, het harde trainingsleven, het oplopen van mount Currahee zouden hem echter niet breken, Shifty voelde dat dit zijn ding was en ging tot het uiterste om zijn para brevet te behalen net als zijn vrienden. Een van de harde feiten uit de opleidings periode waren de vele marchen met lege veldflessen en dit gedurende uren en kilometers, alsook diegene met volle veldflessen van de welke men onderweg niet mocht drinken. Luitenant Sobel zou dan na zulks een march aan de paratroopers in spee vragen om hun veldflessen te openen en te ledigen, indien een veldfles te vlug leeg was zou dit er op wijzen dat de kandidaat paratrooper van zijn veldfles gedronken had. De arme rommel die hierop betrapt werd mocht dan helemaal alleen de march over doen. Een van die slachtoffers zou Pvt Smokey Gordon zijn. Sobel zou dan ook alles te werk gesteld hebben om het zwakke element te doen opgeven, om de paratroopers te verlaten en naar een andere eenheid te vertrekken als veel te zwakke schakel voor deze elite eenheid. Shifty bleef gedurende zijn hele periode stevig bevriend blijven met Popeye Wynn. Shifty trainde ook op het beheersen van zijn ademhaling om het beste schot te kunnen leveren op een doelwit, een techniek die hij helemaal op zich zelf uitwerkte, want dit maakte niet echt deel uit van de basistraining en de schietoefeningen. Shifty was dan ook een beheerst en gevreesd schutter, de mannen van Easy waren maar al te blij dat hij één van hen was en geen Duitse vijand. Bepaalde oefeningen waren ook zeer stresserend voor de jonge recruten, zo maakte Shifty enkele slaaploze nachten door toen hij in Fort Benning voor het eerst zijn eigen parachute leerde vouwen. Shifty zou er in het begin, net als vele anderen, steeds wakker gelegen hebben zich afvragend of hij zijn parachute wel juist dicht gevouwen had. Begrijpelijk want één fout zou de dood betekend hebben, wat de mannen natuurlijk niet wisten was dat de instructeurs in het begin de parachutes lieten checken door gebreveteerde vouwers. En de opleiding en uitleg was van dusdanige kwaliteit dat fouten bijna uit te sluiten waren. Shifty vertrok ,drie maanden na dat het 506th aan het 101st Airborne werd verbonden , samen met de andere leden van Easy Company naar Engeland, om zich daar voor te bereiden op D-Day. In de nacht van 5 op 6 Juni 1944 vloog hij samen met hen het kanaal over richting Franrijk, Normandië. Toen Shifty zich klaar maakte voor de sprong op Normandië hoorde hij de kogels van de luchtafweer door de lucht suizen en tegen de romp van het vliegtuig tikken. Toen hij sprong bemerkte hij dat de linker motor van zijn Dakota in brand stond. Net als vele anderen kwam Shifty afgescheiden van zijn eenheid in Franrijk terecht en was hij eigenlijk vrijwel onmiddellijk op zichzelf aangewezen. Hij ontmoette twee andere troopers en besefte maar al te vlug dat hij niet enkel tussen de typische Normandische hagen stond die de boeren hun velden van elkaar en de weg afscheidden, maar ook dat ze minsten op 1 dag marcheren van hun eigenlijk doel waren geland. Shifty en zijn twee lotgenoten brachten hun nacht door bij een wegblokkade van het 82ste. s'Anderdaags zouden ze hun weg vervolgen, op een gegeven moment zouden ze zelfs het wrak van eenzweefvliegtuig op hun pad kruisen. In dit zweefvliegtuig bevond zich een jeep , de mannen dachten sneller te avanceren door deze te gebruiken, maar de jeep zat in de romp van het zweefvliegtuig vastgeklemd. Ze dachten door een gedeelte van het zweefvliegtuig te verbranden de jeep vrij te krijgen maar het lie anders af, het vliegtuig brandde helemaal uit , jeep inbegrepen. De paprtroopers zetten hu weg dus maar te voet verder. Uiteindelijk vonden ze hun eenheid terug en gingen ze het gevecht om Carentan aan. Te Carentan zou Shifty zijn scherpschutters kwaliteiten aan zijn maats tonen door een Duitse scherpschutter neer te schieten en de tweede man aan een zware mitrailleur neer te schieten, geen gemakkelijk schot want deze laatste zat vesrschanst achter de vensterbank van een huis op zo'n 200 meter van Shifty. Het 506th zou veel later dan eerst voorzien naar Engeland terugkeren, om uit te rusten in voorbereiding van Operatie Market Garden. Powers zo op een zonnige dag in Nederland landen. De gevechten zouden er hard zijn , maar minder hard voor hem dan voor zijn Britse lotgenoten die in de meeste gevallen afgeslacht werden. Op een nachtelijke patrouille zou Shifty zich een bult verschieten bij het horen van het geluid van een avancerende man, hij twijfelde even en zou op het moment dat hij zijn geweer schouderde bemerken dat hij terecht getwijfeld had , zijn roep Flash werd met Thunder beantwoord. Het was zijn vriend Bill King die gewond was geraakt en zonder enige toestemming het hospitaal had verlaten om terug naar zijn eenheid te keren. Shifty zou ook deelnemen aan het gevecht om Bastogne.Voor Shifty was niet de slag om Bastogne het ergste maar wel de koude die je door merg en been ging.Zelfs op de dag van vandaag zou Shifty bij het zien van sneeuw aan de Belgische Ardennen terugdenken, zich voor de ogen houdend at hij gelukkig niet meer daar was.In de Ardennen zou Shifty te Foy nog eens zijn talent tonen door alweer een Dutse sluipschutter te doden , deze maal verstopte deze zich in een dakvenster, Shifty mocht en zou niet missen want zijn vriend Carwood Lipton had zichzelf tot schietschijf met dienst omgedoopt. Shifty zou met easy tot aan het Adelaarsnest gaan, na de inname begon een lange periode van wachten en punten tellen, enkel de soldaten met het nodige aantal punten konden terugkeren naar de verenigde staten, maar Shifty had ondanks zijn bronze star niet genoeg punten om naar huis te mogen keren. Maar toch zou hij naar huis gaan, Easy had hem uitgeloot en Sifty vertrok, echter om maanden na de anderen in Amerika aan te komen. De arme Shifty werd het slachtoffer van een verkeersongeval en brak hierbij zijn bekken en benen . De overlevenden van Easy zijn Shifty nog steeds dankbaar voor zijn scherpschutters talent.
Over Sgt William F. Kiehn is weinig bekend, uit de gevechtsverslagen in het currahee scrapbook kan men opmaken dat hij één der oud gedienden was binnen de Easy Company, één van die mannen die er van het prille begin bij was. Bill Kiehn moet echter een onopvallende maar gedreven persoon geweest zijn.Hij werd niet vermeld in de mini-serie en ook niet in Ambrose's boek Band Of Brothers. Bill Kiehn begon zijn oorlogsloopbaan als Private First Class, nam deel aan de D-Day en -after D-Day operaties en werkte zich op tot de graad van korporaal, wat toch heel wat zegt over het type soldaat. Het is algemeen geweten dat goede soldaten zich binnen het Amerikaanse leger systeem gemakkelijk de gradenladder opwerken. Wat voor mij dus betekent dat deze man een goed soldaat moet geweest zijn. Naderhand nam hij in september 1944 deel aan Operation Market Garden wat hem zij sergeantsstrepen zou opleveren. Uit wat over hem geregistreerd werd kon ik opmaken dat hij tijdens de gevechten gewond raakte , wat hem ook het purperen hart met eikenbladeren opleverde. Sgt William "Bill" Kiehn zou ook deelnemen aan de strijd om de Ardennen. Hij zou zonder al te veel problemen de harde gevechten om en rond Bastogne doorstaan en overleven. Maar helaas zou hij het einde van deze vermaledijde oorlog niet halen. Voor Bill Kiehn kwam de oorlog tot een eind toen het 506th PIR naar de Elzas gestuurd werd, Hitler had daar een schuchter en allerlaatste tegenoffensief gelanceerd. Easy werd naar Hagenau gestuurd in de Duitse Elzas ook weer eens om over de frontlijn te waken, het was daar dat Sgt William F." Bill" Kiehn om het leven kwam op 10 februari 1945, op slechts enkele maanden van het totale einde van de tweede wereldoorlog.
Soldaats gegevens :
William F. Kiehn
Serial : 19114027
506th PIR
plaats van indiensttreding : Washington DC
datum van overlijden : 10/02/1945
begraafplaats : Epinal US Cemetery te Epinal Frankrijk.
beloningen : Purple Haert with Oak Leaf Cluster .
Bedankt "Bill" jouw offer is niet voor niets geweest.
Foto : Hank (rechts) samen met Popeye Wynn (links)
Pvt Henry " Hank" Zimmerman
Hank Zimmerman was een van de Easy Company veteranen die niet werd opgeleid in Toccoa en later in de oorlog ging deelnemen aan de strijd. Hij kreeg het wel meteen voor de kiezen. Hij werd nl. ingezet bij de gevechten in Bastogne die de geschiedenis zouden ingaan als een van de hevigste en zwaarste van de Tweede Wereldoorlog.
Hank werd geboren in Larksville, PA in 1925 en groeide op in een klein stadje in de omgeving van Wilkes Barre-Scranton waar de mijnbouw de voornaamste inkomstenbron was. Toen hij ongeveer 16 was en zelf in de mijn had gewerkt, verhuisde het gezin naar Elisabeth, NJ. Daar ging hij werken in Phelps Dodge in de productie van koperdraad en later kabels. Toen de oorlog uitbrak vroeg hij zijn vader of die voor hem wilde tekenen zodat hij het leger in mocht maar hij weigerde. Hij ging in dienst op 18 jarige leeftijd nadat hij 3 keer was geweigerd omdat hij te hoge bloedsuikers had. Hij wist echter een officier over te halen en werd aangenomen. Op 30 december 1943 ging hij het trainingskamp in.Tijdens de training in Camp Croft, SC. kwam er op een dag iemand de barakken binnen en vertelde dat ze vrijwilligers zochten voor de airborne. Omdat hij er altijd op uit was om iets spannends mee te maken dacht hij dat het iets voor hem was. Op dat moment waren ze nog niet aan een compagnie toegevoegd. Nadat hij zijn opleiding had afgemaakt in Ford Benning, GA (hij genoot zijn opleiding nl. niet in Currahee, Toccoa) werd hij naar Engeland verscheept om daar te wachten totdat hij aan een onderdeel te worden toegevoegd. In november 1944 werd hij eindelijk naar Mourmelon in Frankrijk gestuurd waar hij aan de E compagnie van het 506 regiment van de 101ste Airborne Divisie werd toegevoegd. De Easy Compagnie die later bekend zou worden als de Band of Brothers. Op een dag kwam eindelijk het bevel om de vrachtwagens in te gaan. Pas toen ze al een tijdje onderweg waren kregen ze te horen dat ze naar Bastogne gingen. Toen ze daar aankwamen zagen ze veel soldaten het gebied verlaten. Het waren jonge soldaten die vertelden dat de Duitsers enkele eenheden hadden omsingeld. Het commentaar van Easy was: "Poor Bastards". Easy was getraind om achter vijandelijke linies te vechten wat inhield dat ze altijd omsingeld waren. Een andere reactie van Easy was: "Wij zijn het ontvangstcommité." Ze pakten alle munitie en geweren die ze van de terugtrekkende soldaten konden bemachtigen omdat ze zelf geen kans hadden gehad om die van henzelf mee te nemen toen ze uit Mourmelon vertrokken. Zeggen dat ze niet bang waren zou een leugen zijn. Ze liepen allemaal op de top van hun kunnen maar waren er toch klaar voor om te doen wat gedaan moest worden. Het weer was het slechtste dat er ooit in die omgeving was geweest. Het brak alle records. Het was er onder nul en ze waren niet uitgerust met de juiste winterkleding. Om te voorkomen dat hun voeten bevroren (wat bij velen ondanks alle zorg toch gebeurde) wikkelden ze hun voeten in lappen en andere dingen die ze daarvoor geschikt achtten.Het was noodzaak om vaak sokken te wisselen zodat die konden drogen. Ze vonden enkele Duitse gesneuvelden maar alles wat ze konden doen.Majoor Winters, die toen nog kapitein was, was hun compagnies commandant en een hele goeie. Ze hoorden verhalen hoe Amerikaanse krijgsgevangen door de Duitsers waren afgeslacht. Toen ze dat hadden gehoord probeerden ze iedere Duitser te doden die ze konden doden. Hank had altijd een goeie verhouding met Winters en deed wat hij hem opdroeg omdat hij zijn meerdere was en vond dat hij over meer informatie beschikte dan hijzelf. Terwijl ze in Bastogne en Foy waren raakte hun munitie en andere voorraden op. De lucht zat vol met sneeuw. Hoewel ze zwaar op de proef werden gesteld was hun moraal hoog. De sergeant van Hank en Hank zongen samen zo hard als ze konden "Paper Doll" om de Duitsers te laten horen dat ze er niet onder te krijgen waren.Op een gegeven moment kwam de vijand in het dennenbos waar Easy was ingegraven. Ze droegen witte lakens om niet op te vallen maar wat toch het geval was. Ze konden door Easy onder vuur worden genomen en leden zware verliezen .Terwijl hij in de bossen jacht maakte op de vijand vond Hank op een gegeven moment enkele gesneuvelde Duitsers. Hij stopte kort bij een van de soldaten waar toevallig zijn oog op viel. Hij leek nog maar 14 jaar. Hank kon maar niet begrijpen dat zo'n jonge kinderen (hij was zelf dus pas 19) en zelfs oudere mannen van 40-50 of nog ouder, betrokken waren bij die gevechten.Hank geloofde stellig dat zij alleen maar overleefden omdat ze de instelling hadden dat hun leven elk moment voorbij kon zijn waardoor ze van moment tot moment leefden. Ze waren er continue mee bezig hoe ze hun maten konden beschermen en voorkomen dat die werden gedood, zonder daarbij op hun eigen leven te letten. Dat werd overduidelijk bewezen door de heldhaftige actie van Bill Guarnere toen die Joe Toye in veilgheid trachtte te brengen nadat die zijn been was afgeschoten. Zoals in de tv-serie is te zien, verloor Bill door die actie ook zijn eigen been.Iets anders wat Hank altijd is bijgebleven speelde zich af in een klein dennenbos toen een van hen in zijn schuttersputje door scherven werd getroffen. De jongen verloor daarbij zijn arm. Toen hij werd opgehaald om verpleegd te worden vroeg hij heel kalm of ze zijn horloge van de arm wilde halen omdat hij die van zijn vader had gekregen en hem niet wilde verliezen.Na Alsace werden ze teruggebracht naar Mourmelon om wat op krachten te komen. Daarna begonnen ze aan hun mars door Duitsland en staken ze de Rijn over. Er was toen nog maar heel weinig Duitse tegenstand. Op 29 april 1945 ontdekte Easy het eerste concentratiekamp. Een werkkamp. Daar vonden ze lijken en veel mensen die niets anders waren dan vel over been. Die arme mensen vroegen wanhopig om water en eten maar ze moesten het met mate geven omdat ze anders doodziek zouden worden door het plotseling toedienen van voedsel en water. Dat was een aanblik waar Hank totaal niet op was voorbereid. Hij vertelde me dat hij hoopte en bad dat hij dat ook nooit meer zou meemaken. Het algemene gevoel van iedereen was een gevoel van walging omdat niemand zich kon voorstellen dat een mens dit een ander kon aandoen. Iedereen was zeer aangedaan door wat ze hadden gezien.
Hun volgende doel was het Adelaars nest van Hitler in Oostenrijk. Zijn sergeant stuurde hem samen met enkele anderen er op uit om vervoer te regelen. Ze liepen langs de auto van Hitler maar hij wilde niet starten. Ze vonden ook andere auto die achter geen wielen hadden. Uiteindelijk vonden ze een brandweerauto die wel startte. Ze reden ermee door Berchtesgaden terwijl ze de sirene lieten loeien. Toen ze weer terug waren bij het huis van Hitler kregen ze opdracht de auto weer terug te brengen omdat men vond dat het geen juist vervoer voor hen was. Ook vonden ze behoorlijk wat cognac in een van de kelders waarvan sommigen meer nuttigden dan goed voor hen was. Ze waren van plan om dat aan niemand te vertellen maar de volgende dag was het een feit van algemene bekendheid.
Nadat Duitsland was verslagen waren ze klaar om naar de Pacific te gaan maar tegen de tijd dat ze moesten vertrekken was de oorlog daar ook voorbij.
Luitenant Kolonel Ronald" Sparky Spears" de held van Foy is niet meer
Luitenant-Kolonel Ronald Speirs heeft ons op 11 april 2007 op enkele dagen van zijn 87ste verjaardag verlaten.
Speirs behaalde tijdens de tweede wereldoorlog het Purple Heart, de Silver Star en de WWII Victory Medal.
Speirs werd geboren op 20 april 1920 te Edingburgh Schotland. Hij voerde tijdens de tweede wereldoorlog het bevel over D company van het 506th PIR en vervolgens over de Easy company van het 506th PIR. Hij vocht de Koreaanse oorlog en werd gouverneur van de Spandau gevangenis.
Hij werd plotseling geveld door een hartstilstand.
Historisch Intermezzo : DE OORSPRONG VAN DE SWASTIKA
DE OORSPRONG VAN DE SWASTIKA en HAAR GESCHIEDENIS
De swastika, ook wel bekend als hakenkruis, is het meest heiligesymbool uit het hindoeïsme en Jaïnisme en wordt tevens gebruikt in het boeddhisme. Het symbool komt echter ook voor op vroeg-christelijke graftomben in de catacomben bij Rome, op Griekse en Romeinse mozaïekvloeren uit de oudheid en op houten klompen van Noorse Vikingen uit de vroege Middeleeuwen. Sinds de Tweede Wereldoorlog is het hakenkruis in westerse landen vooral een symbool geworden van de nazi's. Adolf Hitler zou het zonnerad-symbool bij excentieke Duitse-nationale groeperingen hebben kunnen leren kennen maar noemt in zijn autobiographische "Mein Kampf" de swastika uit het wapen van de Theoderich Hagn, abt van het klooster in Lambach waar de jonge Adolf koorknaap was niet, hij moet de in 1860 boven kerkdeur en poort aangebrachte wapenschilden met "een gouden swastika met omgebogen punten, op een blauw veld" desondanks dagelijks hebben gezien.
De NSDAP hees in de zomer van 1920 voor het eerst een swastikavlag. Hitler en zijn aanhangers waren zo enthousiast over hun nieuwe vaandel met het oude "Germaanse" motief dat de "de uitwerking ervan was als de uitwerking van een brand."
De oudste swastika's zijn gevonden bij de vroege bewoners van het Euraziatische continent (Indusbeschaving), maar ze werden wellicht onafhankelijk daarvan gebruikt door de Indianen van Amerika. In India wordt de swastika nog altijd gebruikt bij spirituele en civiele ceremoniële gelegenheden. De meeste tempels in India en Nepal, maar ook huwelijksfeesten zijn versierd met swastika's en het symbool is verwerkt in bijvoorbeeld metalen hekwerken voor ramen en deuren en aangebracht boven de voordeuren van woningen en andere gebouwen.
De swastika is ook een van de symbolen die voorkomen op afbeeldingen van de voet van Boeddha. In het Chinees boeddhisme is de swastika vaak terug te vinden op de borst van Boeddhabeelden.
Aan het begin van de twintigste eeuw werd de swastika wereldwijd nog gebruikt als een symbool van voorspoed en geluk. Zo stond de swastika op de rand van boeken van de Anglo-Indische schrijver Rudyard Kipling en werd het symbool gebruikt binnen de padvindersbeweging van Robert Baden-Powell.
Deze associatie is echter niet te danken aan de oorspronkelijke betekenis van de swastika. Het hakenkruis ziet er ook anders uit dan een swastika. Zo wordt de swastika weergegeven met louter horizontale en verticale lijnen. Het hakenkruis heeft daarentegen alleen schuine lijnen. In feite is het hakenkruis een swastika die 1/8 slag gedraaid is.
Vóór de opkomst van Hitler was de swastika in Europa bekend geraakt door de archeologische ontdekkingen van Heinrich Schliemann, die het aantrof op de vindplaats van het oude Troje en het associeerde met de vroege migraties van de Indo-Europese (Arische) volkeren. De Nazi's namen het over van eerdere Duitsenationalistische "völkische" bewegingen, die het als symbool van hun "Arische" identiteit gingen beschouwen, een concept dat door theoretici als Alfred Rosenberg gelijkgesteld zou worden met een Noords meesterras dat volgens hem in het noorden van Europa moest zijn ontstaan. De swastika is nog altijd een kernsymbool voor neo-nazigroepen en wordt ook door allerlei actiegroepen gebruikt om het vermeende nazi-achtige gedrag van groepen die zij bestrijden, mee aan te duiden.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het traditionele gebruik van de swastika ontmoedigd. Al is het symbool nog vele jaren erna nog gebruikt door lokale overheden. Er zijn wel pogingen gedaan het publiek in het westen voor te lichten over de prehistorische oorsprong van de swastika en op te roepen om verder te kijken dan de vrij recente associatie met de Nazi's, maar die hebben tot op heden weinig verandering gebracht. De Aziatische religieuze beweging Falun Gong, die steun en aanhang in het westen zoekt, ziet zichzelf ertoe genoodzaakt telkens uit te leggen dat de door hen gebruikte swastika's niet voor nationaal-socialisme ,maar voor positief bedoelde aspecten staat.
In Nazi Duitsland werden onderscheidingen en wapenschilden uiteraard veelvuldig met swastikas versierd. Tegen het dragen van onderscheidingen met hakenkruizen trad de regering van de Bondsrepubliek streng op; het is verboden en strafbaar.Op de onderscheidingen die nog wel gedragen mogen worden, het IJzeren Kruis, Duitse Kruis en de Orde van Oorlogsverdienste moet het hakenkruis zijn vervangen door een eikenblad of een jaartal "1939". Ook het verzamelen of afbeelden van onderscheidingen met hakenkruizen is aan strenge regels onderworpen. In Finland zijn de hakenkruizen in de kleinoden van Finse onderscheidingen in slechts één geval verwijderd; de keten van de vaak aan Europese staatshoofden verleende Orde van de Witte Roos (Finland) werd in 1963 van de prominent afgebeelde hakenkruizen ontdaan. In de versierselen van de Orde van het Vrijheidskruis (Finland) en ook op de standaard van de Finse president wordt de swastika nog steeds afgebeeld. In de familiewapens van de Nederlandse en Vlaamse families Dröge, de Koning, Sonnema, Ebbinge en van den Elzas komen swastikas voor.Na de Tweede Wereldoorlog heeft menigeen het hakenkruis in het familiewapen vervangen door een ander ornament.
Etymologie en alternatieve namen *****************************
Het woord swastika is afgeleid van het Sanskriet स्वस्तिक (svastika), dat de betekenis heeft van dat wat gunstig of gelukbrengend is en in het bijzonder als teken voor personen en objecten om hun geluk mee aan te kondigen. Het woord is opgebouwd uit su (overeenkomend met het Griekseευ-), dat "goed" betekent en uit as dat "zijn" betekent met achtervoegsel ti; svasti betekent dus "wel-zijn" en staat voor "iets dat algeheel welzijn of geluk brengt". Het achtervoegsel -tika betekent letterlijk ook teken; daarom wordt in India ook wel eens de alternatieve naam shubtika (letterlijk goed teken) gebruikt. Het woord wordt het vroegst gevonden in het Klassieke Sanskriet (in de epische verhalen Ramayana en Mahabharata).
Alternatieve woorden voor de swastika:
hakenkruis
zonnewiel, een naam die ook wel wordt gebruikt voor het zonnekruis
tetraskelion, Grieks voor "vierbenig" (vergelijk triskelion)
de zwarte spin, voor mensen in Midden- en West-Europa
fylfot (dat "vier-voet" betekent, voornamelijk gebruikt in wapenkunde en architectuur)
Geometrie en symboolfunctie ************************
De armen van de swastika kunnen verschillende breedtes hebben en zijn meestal (maar niet altijd) rechtlijnig. De swastika is chiraal (d.w.z. geen spiegelsymmetrie bezittend), maar de twee spiegelbeeldige varianten hebben de symmetrie van een cyclische groep (C4), omdat iedere rotatie van 90 graden weer dezelfde figuur oplevert.
De spiegelbeeldige varianten worden dikwijls genoemd:
linkswijzend en rechtswijzend (zoals afgebeeld)
linksdraaiend en rechtsdraaiend
met de klok mee of tegen de klok in
De bovenste aanduiding verdient de voorkeur omdat niet duidelijk is welke kant de twee varianten op zouden moeten draaien. Als kruis beschouwd wijst de swastika in de vier hoofdrichtingen. De belangrijkste associatie is die met de zon, maar er worden ook wel eens associaties met de rotatie van de nachtelijke sterrenhemel rond Polaris in het noordelijke halfrond genoemd.
Sauwastika
Een links wijzende vorm van de swastika wordt aangeduid met sauwastika (ook vaak geschreven als sauvastika). In de hindoetraditie wordt deze vorm van de swastika over het algemeen als kwaadaardig beschouwd. De rechtswijzende variant wordt in India het allermeeste aangetroffen. In de Indiase religies worden de varianten zelden beiden gebruikt, maar in het Boeddhisme buiten India (bijvoorbeeld in Tibet en China) treft men de linkswijzende swastika wel aan.
Sauwastika's worden onder meer gebruikt door de volgelingen van de van oorsprong Tibetaanse Bön-religie om aan te tonen dat ze een andere godsdienst hebben dan de volgelingen van het Tibetaans boeddhisme die een swastika gebruiken. De betekenis van beide symbolen is voor de volgelingen van beide religies dezelfde. In India is een linkswijzende swastika altijd een onbedoelde fout van de maker.
Kunst en architectuur *******************
De swastika is een veelgebruikt motief in de tegenwoordige hindoe-architectuur en in de Indiase kunst, maar was dat vanouds ook in de Westerse architectuur. Zo komt men de swastika tegen in mozaïeken, op friezen en op andere bouwstructuren uit de oudheid. Griekse architectuurontwerpen uit de oudheid zijn vergeven van de in elkaar grijpende swastika motieven. Verwante symbolen in de klassieke Westerse architectuur zijn onder andere het kruis, de driebenige triskele of triskelion en de afgeronde lauburu. De swastika is ook aangetroffen in Pictische grottekeningen, op Grieks aardewerk, op oude Noorse wapens en werktuigen en zelfs op hun klompen. In Frankrijk werd het symbool zo'n zevenduizend jaar geleden in grotwanden gekrast en ook in oude grottekeningen in India zijn swastika's gevonden.
In Chinese, Koreaanse en Japanse kunstvormen wordt de swastika vaak als patroon gebruikt. Een van deze Japanse patronen wordt sayagata genoemd en bestaat uit zich herhalende links- en rechtswijzende swastika's die door lijnen met elkaar verbonden zijn. Het swastikasymbool werd ook op uitgebreide schaal aangetroffen in de ruïnes van de stad Troje.
In de Grieks-Romeinse kunst en architectuur en in de Romaanse en Gotische kunst van het Westen is de enkelvoudige swastika relatief zeldzaam en wordt hij meestal aangetroffen als een zich herhalend element in een randmotief. Zo'n motief van in elkaar grijpende swastika's is bijvoorbeeld te zien in de vloer van de kathedraal van Amiens in Frankrijk. Een rand van in elkaar grijpende swastika's was een veel voorkomend motief in de Romeinse architectuur en kan ook in meer recente gebouwen als neo-klassiek element worden aangetroffen.
Religie en mythologie ******************* Hindoeïsme
De swastika wordt algemeen aangetroffen in hindoetempels, op altaren, in afbeeldingen en iconografie waar ze als zeer heilig wordt beschouwd. Hij komt voor bij alle hindoehuwelijken, op festivals, bij ceremoniële gelegenheden, op huizen en boven deuren, op kleding en sieraden, op transportmiddelen (bussen, vrachtwagens) en zelfs als decoratie-element op voedingsmiddelen zoals cakes en gebak en op geschenken en briefpapier. De hindoegod Ganesha wordt vaak afgebeeld als zittend op een lotusbloem op een bed van swastika's.
Ook het Aum of Om teken is heilig in het hindoeïsme, maar waar het Om-teken staat voor het primordiale geluid van de schepping, is de swastika een puur geometrisch teken waar geen geluid mee is geassocieerd.
Spiritueel symbool
Als spiritueel symbool staat de verticale lijn in de swastika voor het (oneindige) Kosmische Bewustzijn (purusha) en de horizontale lijn voor het Scheppende Principe (prakrti). De armen van de swastika geven de evolutionaire dynamiek en voortgang aan, die purusha en prakrti samen in het universum teweegbrengen. In zijn rechtswijzende vorm vertegenwoordigt de swastika dus de evolutionaire voortgang van het universum met al zijn wezens (pravritii), terwijl de linkswijzende vorm staat voor involutie of teruggang (nivritii). Vanwege deze spirituele betekenis wordt de swastika in allerlei yantra's en andere religieuze ontwerpen gebruikt.
De swastika wordt tevens gezien als wijzend naar alle vier de geografische hoofdrichtingen (noord, oost, zuid en west) en daarom wordt hij ook geassocieerd met stabiliteit en verankering. En hij wordt gebruikt als symbool voor Surya, de zonnegod in het hindoeïsme. Bij de hindoes uit Bangladesh en het oosten van India (het voormalige Bengalen) wordt het woord "swastika" ook voor een iets afwijkend symbool gebruikt, dat dezelfde betekenis draagt als de gewone swastika. Dit symbool lijkt een beetje op een stokvormige afbeelding van een mens. "Swastika" is een veel voorkomende voornaam in Bengalen en een prominent literair tijdschrift in Calcutta heet de Swastika.
Odinisme/Asatru
Ook in het voor-christelijke asatru geloof komt de swastika, ook wel het zonnewiel genoemd, voor. Het symboliseert kracht, vernieuwing en de alsmaar doordraaiende cyclus van het leven. Het symboliseert ook de dageraad en de manier hoe wij met onze problemen omgaan. Ook in het odinisme wordt het zonnewiel gezien als wijzend naar de vier hoofdrichtingen.
Het odinisme zelf is een geloof dat ouder is dan het christelijk geloof en zoals het woord doet vermoeden is het een geloof dat teruggrijpt op de Scandinavische goden - hoewel de meeste odinisten niet geloven in de goden zelf, maar wel in datgene waar de goden voor staan. Op veel oude rotstekeningen vind men het zonnewiel in zijn puurste en meest simpele vorm terug.
Abrahamitische religies
De swastika is niet wijdverbreid gebruikt in de Abrahamitische religies (de monotheïstische godsdiensten die Abraham als aartsvader kennen, te weten het jodendom, het christendom en de islam), omdat de Semitische volkeren een heel andere geschiedenis hebben gekend qua religie, cultuur en taalontwikkeling (gesproken zowel als geschreven taal) dan de volkeren van de Indo-europese groep.
Waar hij wel wordt toegepast heeft de swastika geen expliciete religieuze betekenis en wordt meestal puur decoratief gebruikt of op zijn hoogst als een symbool van geluk. Voorbeelden zijn een swastika in de vloer van de synagoge in Ein Gedi, die werd gebouwd tijdens de Romeinse bezetting van Judea. Sommige christelijke kerken die gebouwd zijn in de romaanse of gotische periode werden versierd met swastika's als voortzetting van Romeinse ontwerpen. Swastika's komen uitgebreid voor in een uit de twaalfde eeuw daterend mozaïek in de St. Sophiakerk in Kiev in Oekraïne. Ze komen ook voor als een zichzelf herhalend ornamenteel motief op een graftombe in de St. Ambrosiusbasiliek in Milaan en als enkel motief op enkele vroeg-christelijke graftombes in de catacomben van Rome. De islamitische "Vrijdag" moskee van Isfahan in Iran en de Taynal moskee in Tripoli in Libanon hebben swastikamotieven.
Falun Gong
Ook de religieuze beweging Falun Gong maakt gebruik van het swastikasymbool. Falun Gong is in China en Noord-Korea verboden.
Sgt Eagle metdank aan WIKIPEDIA de online encyclopedie
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Foto : Hank (rechts) samen met Popeye Wynn (links)
Luitenant Kolonel Ronald" Sparky Spears" de held van Foy is niet meer
