Een van de meest spectaculaire militaire innovaties van de Tweede Wereldoorlog vormen de luchtlandingstroepen. Deze troepen, doorgaans bestaand uit lichtbewapende infanterie, worden door de lucht aangevoerd met transportvliegtuigen of zweefvliegtuigen en landen achter de vijandelijke linies. Nagenoeg onmisbaar binnen dit concept zijn de parachutisten. Zij nemen meestal het voortouw in luchtlandingsoperaties. In de literatuur wordt het begrip 'luchtlandingstroepen' vaak in enge zin gebruikt, dat wil zeggen: alleen de troepen die in (zweef)vliegtuigen aan de grond worden gezet, dus exlusief parachutisten. Wij hanteren hier het begrip 'luchtlandingstroepen' in ruime zin, dat wil zeggen: inclusief parachutisten. Het element van verrassing speelt een belangrijke rol in deze wijze van oorlogvoering. Begonnen wordt meestal met het afwerpen, achter de vijandelijke linies, van parachutisten bij één of meer strategische punten als vliegvelden en bruggen, eventueel voorafgegaan door een luchtaanval om de verdediging te verzwakken. De parachutisten vormen een bruggehoofd en maken zo de verdere aanvoer van troepen door de lucht of over land mogelijk.
De Duitsers hadden de primeur. Tijdens de inval in Denemarken en Noorwegen in april 1940 werden op kleine schaal luchtlandingstroepen, waaronder parachutisten, ingezet. De eerste grootschalige luchtlandingsoperatie vond plaats bij de Duitse aanval op Nederland in 1940. Hierbij werd een heel legerkorps, het Luftlandekorps onder luitenant-generaalKurt Student, ingezet. Het bestaan van deze eenheid, die was samengesteld uit de 7. Fliegerdivision (parachutisten) en de 22. Luftlandedivision (infanterie landend in vliegtuigen) aangevuld met de nodige transportcapaciteit, was door de Duitsers zorgvuldig geheim gehouden, zodat de verrassing des te groter zou zijn.
Het Luftlandekorps voerde in Nederland een tweetal operaties uit. De eerste operatie had tot doel het bezetten van de bruggen over de grote rivieren bij Moerdijk, in Dordrecht en in Rotterdam, alsmede het vliegveld Waalhaven. Zo werd een corridor gevormd voor het XXVI. Armeekorps met de 9. Panzerdivision dat via Noord-Brabant zou oprukken naar Rotterdam. Deze operatie slaagde volkomen. De tweede operatie was een overval op het regeringscentrum Den Haag die moest beginnen met de verovering van de drie vliegvelden in de omgeving van deze stad door parachutisten. Wat volgde wordt wel aangeduid als de Slag om de Residentie. De Nederlandse verdediging bleek sterker dan verwacht en daar was de Duitse planning niet op berekend. Deze tweede operatie draaide daardoor uit op een fiasco.
Een andere Duitse luchtlandingsoperatie was de verovering van Kreta in 1941. Het gestelde doel werd weliswaar bereikt, maar de verliezen waren dermate hoog dat de Duitsers besloten van verdere grootschalige luchtlandingsoperaties af te zien.
Hoewel de Duitse ervaringen met luchtlandingstroepen niet onverdeeld gunstig waren, gingen ook de geallieerden over tot de vorming van luchtlandingseenheden: de Amerikaanse 82. en 101. Division, de 1. en 6. British Airborne Division, de 1. Polish Independent Parachute Brigade en het 1. Canadian Parachute Batallion. Geallieerde luchtlandingstroepen werden onder meer ingezet bij de invasie in Normandië en Operatie Market Garden, beide in 1944, en op kleinere schaal ook in het gebied van de Stille Oceaan. In Normandië wisten de Britse luchtlandingstroepen hun doelen te bereiken, maar hun Amerikaanse collega's waren minder fortuinlijk. Door de onervarenheid van de piloten kwamen de parachutisten en zweefvliegtuigen ver van hun doelen en verspreid neer. De lastige terreingesteldheid bemoeilijkte vervolgens de hergroepering. Het effect van de inzet was daardoor minder groot dan beoogd. Operatie Market Garden werd een mislukking, maar deze was niet primair te wijten aan problemen met de luchtlandingen.
Na de Tweede Wereldoorlog vonden alleen nog kleinschalige luchtlandingsoperaties plaats, zoals tijdens de Suezcrisis in 1956 en in de oorlogen tussen India en Pakistan van 1965 en 1971. Tijdens de Vietnamoorlog kwam de luchtmobiele oorlogvoering tot ontwikkeling, waarbij infanterie door de lucht werd aangevoerd met helicopters voor 'hit-and-run-acties' tegen Vietcongstrijders en Noordvietnamese troepen. Een beperking van deze strijdwijze is gelegen in de relatief geringe transportcapaciteit en actieradius van helicopters. Daarom houden de meeste grotere krijgsmachten om strategische redenen nog eenheden parachutisten achter de hand. Ook het Belgische leger beschikt over parachutisten, die met een zekere regelmaat worden ingezet voor de evacuatie van eigen onderdanen uit Afrikaanse crisisgebieden.
Camp Toccoa ************* Toccoa was in de jaren 40 een Amerikaans leger trainingskamp gelegen aan de voet van mount Currahee nabij Stevens County, Toccoa is ook de naam van een dorpje aldaar gelegen. Het kamp is gelegen in de staat Georgia in het Zuiden van de Verenigde Staten. De bouw van het kamp werd in 1938 gepland, en het werd door de Georgia National Guards gebouwd in 1940.Het Camp werd eerst Camp General Robert Toombs genaamd een generaal van de Amerikaans geconfedereerde legers tijdens de Amerikaanse burgeroorlog.Robert Toombs was een Unionistisch generaal en senator die bij de proclamatie van de afschaffing van de slavenarbeid zich resoluut tegen president Abraham Lincoln keerde.Toombs zou van senator heel vlug brigade generaal bij de geconfedereerde legers worden en aanvoerder van het Potomac leger.Tegen het einde van de burgeroorlog verliet hij het leger en vluchtte hij na het uit elkaar vallen van de geconfedereerde regering naar Cuba, om vervolgens via Londen naar Parijs te trekken. Toombs zou later naar de VS terug gaan maar echter nooit meer het Amerikaans staatsburgerschap verkrijgen omdat hij tot zijn dood altijd zou geweigerd hebben om vergiffenis te vragen voor zijn daden tijdens de burgeroorlog. In 1942 zou het Amerikaanse de site overnemen.Het kamp had heel weinig barakken en in het begin werden de meeste soldaten er dus in tenten ondergebracht.De eerste kandidaat paratroopers begonnen aan te komen in het kamp op het moment dat er meer barakken waren aangebouwd.. Het verhaal wil dat de aanvoerder van het eerste daar gevestigd parachute infanterie regiment het 506th PIR, Kolonel Robert E.Sink dacht dat vele paratroopers die eigenlijk voor het grootste deel afkomstig waren van het Amerikaanse platte land zich heel slecht zouden voelen met alle bijgelovigheden die de omgeving bij hen zou opwekken.Effectief, de mannen zouden via route 13 langsheen een doodskisten fabriek passeren om hun training tot para aan te vatten in een kamp dat in het engels een naam droeg dat dicht bij het woord graf aanleunde.Het was omwille van deze aspecten dat Sink er in slaagde de legerleiding te overtuigen het kamp in kamp Toccoa om te dopen. Het kamp had wel enkele gebreken, het had geen eigen vliegveld, om de actieve parachute training sprongen uit te voeren, de kandidaat parachutisten rokken dus naar het burgervliegveld van Toccoa om hun training en kwalificate sprongen uit te voeren. Maar dit werd na een tijdje opgeheven om dat de startbaan te kort was voor de C-47 vliegtuigen, alle andere oefen en kwalificatie sprongen zouden plaats te Fort Benning. Een ander praktisch probleem te kamp Toccoa was dat het kamp geen eigen schietbanen bezat.De kandidaat paras moesten 30 mijl marcheren om op de schietbanen in het landbouwcollege van Clemson, een militaire school in Zuid Carolina hun schiet oefeningen te houden. Mount Currahee was het belangrijkste punt in het kamp, de kandidaat paratroopers renden regelmatig van het kamp naar de top van de berg, de befaamde Three miles up - Three miles down. De leden van het 506th PIR noemden zichzelf hierom Currahees ,Currahee komt van de Cherokee taal , initieel gurahiyi ,wat alleen stand houden zou betekenen. Haar top werd overheerst door telecommuncatiemasten die er nog steeds staan. Kamp Toccoa werd na de tweede wereldoorlog gesloten, het zou in latere instantie dienst doen als gevangen kamp voor jonge misdadigers. Tegenwoordig staat nog enkel de mess van het kamp recht,het grootste gedeelte van de terreinen zijn door de plaatselijke industrie, verscheidene monument herinneren de bevolking aan de mannen en eenheden die hier voor de oorlog trainden en het kronkelende pad van mount Currahee werd naar Kolonel Sink genaamd.
Saving Private Ryan is een oorlogsfilm uit 1998 geregisseerd door Steven Spielberg. De film is beloond met 5 Oscars voor onder andere beste geluid en beste regisseur.
Na afloop van 'Saving Private Ryan' begon Steven Spielberg samen met Tom Hanks aan de productie van de miniserie Band of Brothers over de lotgevallen van een groep paratroopers gedurende de Tweede Wereldoorlog.
De film begint met de landing in Normandië op D-Day 6 juni 1944. Kapitein Miller (gespeeld door Tom Hanks) moet het hoofd bieden tegen de Duitse vestingen op het strand. Na een bloederig gevecht is er een zekere Ryan omgekomen. Terwijl het ministerie van Oorlog de brieven aan het schrijven zijn komen, ze erachter dat er nog twee Ryan's zijn omgekomen. Aangezien het broers van elkaar zijn, treedt de speciale regeling in werking dat de overlevende broer James (gespeeld door Matt Damon) naar huis mag. Het probleem is dat James Ryan bij de paratroopers van de 101st Airborne Division ergens in Frankrijk is gedropt. Kapitein Miller krijgt de opdracht om soldaat Ryan op te sporen. Onderweg krijgen ze steeds meer de waanzin en gruwels van oorlog te zien en beginnen ze te twijfelen waarom het leger een groep mensen op pad stuurt om één soldaat te redden.
De echte 'James Ryan' was sergeant Frederick 'Fritz' Niland, die samen met een aantal andere paratroopers van de 101ste te ver landinwaarts werd gedropt tijdens D-Day. Toen Niland terugkeerde bij zijn onderdeel, hoorde hij dat zijn drie broers waren omgekomen: twee in Normandië en een in het Verre Oosten. Volgens de "Sole Survivor Policy" van het Amerikaanse Ministerie van Oorlog, mocht Niland terugkeren naar zijn ouders in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot in de film was er geen lange zoektocht naar Niland, was Niland een sergeant en geen gewone soldaat, was zijn moeder geen weduwe en kreeg ze ook niet alle drie de telegrammen tegelijkertijd. Ook was één van de broers vermist en werd later levend teruggevonden. De twee gesneuvelde broers liggen begraven in Normandië op het Amerikaans kerkhof van Colleville-sur-Mer. De namen van de hoofdrolspelers (Ryan en Miller) zijn niet lukraak gekozen, maar zijn de meest voorkomende namen op dit kerkhof.
De miniserie 'Band of Brothers' bestaat uit tien afleveringen en een documentaire.
Currahee - Easy Company ondergaat vanaf 1942 de training in Camp Toccoa in Georgia, waarna de paratroopers naar Europa vertrekken om zich klaar te maken voor hun deelname aan de oorlog.
Day of Days - Easy Company neemt deel aan D-Day, waarbij het de opdracht krijgt de vier Duitse kannonen bij Manoir de Brécourt uit te schakelen om zo een goede doorstroom vanaf Utah Beach mogelijk te maken voor de geallieerden.
Carentan - Easy Company neemt het Franse plaatsje Carentan in, waar zich een belangrijk treinstation bevindt. Na de inname moet een Duitse tegenaanval worden afgeslagen.
Replacements - Easy Company vertrekt naar Nederland voor Operation Market Garden, waarbij de paratroopers worden ingezet bij de bevrijding van de plaatsen Eindhoven en Nuenen.
Crossroads - Easy Company strijdt in Nederland in het gebied van de grote rivieren {The Island genoemd door de Amerikanen) tegen de Duitsers en vertrekt richting de Ardennen voor de Battle of the Bulge.
Bastogne - Easy Company verdedigt Bastogne tegen de Duitsers in de Battle of the Bulge. Ondanks een tekort aan voedsel en medische voorzieningen weten de paratroopers stand te houden.
The Breaking Point - Easy Company neemt het plaatsje Foy in en verdrijft de Duitsers uit de Ardennen. Er worden echter zware verliezen geleden.
The Last Patrol - Easy Company trekt naar het zuiden en komt aan in het plaatsje Haguenau. Hier moeten de paratroopers de rivier oversteken en krijgsgevangenen maken, om zo informatie te verkrijgen over het Duitse leger.
Why We Fight - Easy Company trekt naar het zuiden van Duitsland. In Beieren treffen de paratroopers het verlaten concentratiekampLandsberg aan en ontfermen zich over de gevangenen.
Points - Easy Company verovert het "Adelaarsnest", waarna bekend wordt dat Duitsland zich heeft overgegeven. In afwachting op mogelijke inzet in de Stille Oceaan, blijft Easy Company in Oostenrijk.
We Stand Alone Together is een documentaire, waarin de echte leden van Easy Company aan het woord komen.
De serie 'Band of Brothers' werd genomineerd voor 19 Emmy Awards, waarvan er zes werden gewonnen, waaronder de prijzen voor "Outstanding Miniseries", "Outstanding Casting for a Miniseries, Movie or a Special" en "Outstanding Directing for a Miniseries, Movie or a Dramatic Special". Daarnaast won de serie eveneens een Golden Globe voor "Beste Mini-serie of Televisiefilm" en een American Film Institute award. Voor de zesde aflevering (Bastogne) won 'Band of Brothers' een Writers Guild Award.
Naar de mening van critici en liefhebbers gaf 'Saving Private Ryan' een openingsdeel dat in de rest van de film niet geëvenaard werd. 'Band of Brothers' daarentegen geeft naar de mening van velen een continu hoge kwaliteit en een continu hoog realiteitsgehalte. De serie heeft ook alle gelegenheid om een groot aantal aspecten uit te diepen, omdat het project tien maal een uur materiaal mocht bevatten. Dat is tenslotte vijf keer zo veel als een gemiddelde bioscoopfilm. Meer tijd voor realiteit, minder franje, geen geforceerde 'feel good' fragmenten. Vloekende soldaten, bange soldaten, stelende soldaten, eenzame soldaten, gefrustreerde soldaten temidden van chaos en tussen dood gaan en overleven. Mensen, geen superhelden. Een interessant aspect van de serie is dat de oorlog getoond wordt, zoals die gezien en ervaren wordt vanuit de compagnie waar hij over gaat. De oorlog wordt als het ware "van binnenuit" getoond, terwijl de meeste oorlogsfilms een beeld geven vanuit de - lagere of hogere - legerleiding. "Van bovenaf" dus.
Steven Spielberg las het boek en hij had onmiddellijk interesse in de filmrechten van het boek 'Band of Brothers'.
Wel beschouwd is 'Band of Brothers' een bijproduct van Spielbergs film 'Saving Private Ryan'. Nadat Spielberg 'Saving Private Ryan' had afgerond had hij inmiddels Tom Hanks bereid gevonden om het nieuwe project 'Band of Brothers' mede te produceren en mede te financieren. De filmploeg was ter plaatse en kon gelijk doorgaan.
Zowel Spielberg als Hanks waren reeds vanaf kinds af aan gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. De commerciële omroep HBO werd als partner uit de TV wereld gevonden, en de het vervaardigen van de televisieserie kon beginnen.
Relatief onbekende acteurs, zeker voor het genre, werden aangetrokken. De overlevende veteranen gaven de acteurs adviezen en vertelden ook hen hun eigen verhaal. Tom Hanks speelde een kleine rol, net als zijn zoon Colin, en regisseerde deel vijf van de serie.
De serie werd met lovende kritieken ontvangen. Zelfs Paul Fussel, de criticus die Saving Private Ryan een cowboyfilm voor kinderen vond, was lyrisch over de TV serie 'Band of Brothers'.
In de televisieserie speelde overigens een aantal Nederlandse acteurs mee, waaronder Hugo Metsers III en Jack Wouterse.
De link tussen 'Band of Brothers' en 'Saving Private Ryan' is sergeant Warren 'Skip' Muck: Muck was sinds zijn jeugd bevriend met sergeant Frederick 'Fritz' Niland, de persoon waarop het verhaal van 'Saving Private Ryan' is gebaseerd.
Dwight David Eisenhower, ook wel "Ike" genoemd (zo luidde tevens zijn latere verkiezingscampagne "I Like Ike"), werd geboren op 14 oktober 1890 in Denison, Texas. Hij groeide op als de derde van zeven zoons in Abilene, Kansas, en genoot zijn opleiding op West Point, de bekende militaire academie. Toen hij gestationeerd werd in Texas ontmoette hij Geneva Doud, met wie hij in 1916 trouwde.
In de Eerste Wereldoorlog was hij commandant van een trainingskamp voor de oorlogvoering met tanks. Tussen de twee wereldoorlogen was hij onder meer vier jaar verbonden aan het bureau van de onderminister van Oorlog. Hij werd benoemd tot Chef Operationele Zaken en in 1942 werd hij commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa. In november 1942 leidde hij de Amerikaanse landingstroepen tijdens de gezamenlijke Brits-Amerikaanse invasie in Noord-Afrika. Dat was het eerste belangrijke geallieerde offensief in de Tweede Wereldoorlog. Het jaar daarop voerde Eisenhower met succes de invasie op Sicilië aan. Italië kwam later datzelfde jaar nog aan de beurt en de gevechten daar duurden tot in 1945. Eisenhower werd toen benoemd tot opperbevelhebber van de geallieerde invasie van Noord-Europa, die hij samen met de Engelse veldmaarschalk Bernard Montgomery tot een goed einde bracht. Na afloop van de oorlog in Europa voerde Eisenhower het bevel over de troepen die Duitsland bezetten en was hij tevens Chef van de Staf van het Amerikaanse leger.
In 1948 legde hij zijn militaire functies neer en werd president van de Columbia-universiteit van New York. Deze terugkeer naar het burgerleven bracht Eisenhower niet meteen in de politiek. Hij weigerde aanbiedingen voor de Republikeinse kandidatuur voor het presidentschap en verliet in december 1950 de universiteit om de eerste opperbevelhebber van de NAVO te worden.
Bij de presidentsverkiezingen van 1952 was de zittende president Truman niet herkiesbaar. De Democraten deden hun best om Eisenhower voor zich te winnen, en ook de Republikeinen deden weer een beroep op de oorlogsheld. De generaal zwichtte voor de Grand Old Party, en versloeg de democratische presidentskandidaat Adlai Stevenson met grote meerderheid.
Ofschoon Eisenhower de belastingen verlaagde en hoopte de rol van de federale regering te kunnen inperken, leidden de spanningen in de wereld gedurende de Koude Oorlog ertoe dat hij grote budgetten voor militaire doeleinden moest vragen. Het waren de hoogste die ooit in vredestijd aan het Congres waren voorgelegd. Eisenhower won ook de verkiezingen van 1956, met een zo mogelijk nog grotere overwinning op Stevenson.
In 1957 nam Eisenhower een gedenkwaardige beslissing op het gebied van de sociale politiek. Hij forceerde een uitspraak van het Hooggerechtshof die ervoor moest zorgen dat de gescheiden scholen voor blanken en zwarten werden opgeheven. Gouverneur Orval Faubus van de staat Arkansas riep de Nationale Garde te hulp om te voorkomen dat blank en zwart dezelfde school bezochten in de plaats Little Rock. Eisenhower stuurde er federale troepen op af.
Na de dood van de Sovjetleider Stalin zocht Eisenhower in 1953 naar mogelijkheden voor ontspanning in de Koude Oorlog met de landen achter het IJzeren Gordijn. Hij was aan de macht gekomen op het hoogtepunt van de heksenjacht op communisten, die geleid werd door senator Joseph McCarthy. Bovendien was Eisenhowers minister van Buitenlandse Zaken, John Foster Dulles, bezeten van de bestrijding van wat hij noemde de bedreiging van de wereld door het revolutionaire communisme. De Verenigde Staten steunden daarom de nationalistisch-Chinese regering van Chiang Kai-shek op Taiwan tegen het China van Mao Zedong en vergrootten de steun aan het corrupte regime in Zuid-Vietnam, kwamen met militaire en economische steun dictatoriale regimes in het Midden-Oosten te hulp en verzetten zich tegen president Nasser van Egypte.
De internationale spanning nam af toen Eisenhower in 1959 de Sovjetleider Chroesjtsjov op staatsbezoek ontving. Een afgesproken tegenbezoek werd door de Russen boos afgezegd, nadat een Amerikaans U2-verkenningsvliegtuig boven Russisch grondgebied was neergehaald, waarbij de piloot Gary Powers gevangengenomen werd. Maar ondanks de spanningen kan Eisenhowers presidentschap achteraf toch gezien worden als een periode van betrekkelijke internationale vrede en welvaart in Amerika zelf. De Koreaanse Oorlog eindigde in feite in 1951, al vochten de strijdende partijen tot 1953, de wapenstilstand, bitter door.
In 1960 kon Eisenhower zich niet meer beschikbaar stellen voor het presidentschap omdat zijn twee termijnen erop zaten (een president mag slechts 2 termijnen dienen). In zijn afscheidsrede waarschuwde hij voor het militair-industrieel complex. Hij werd opgevolgd door John F. Kennedy. Eisenhower wijdde zich aan het schrijven van zijn memoires. Op 28 maart 1969 overleed Eisenhower in een ziekenhuis in Washington D.C. Hij werd 78 jaar.
William Guarnere, die afkomstig was uit Philadelphia, ging op 15-jarige leeftijd bij het Citizen Military Training Corps. Na drie jaar in het CMTC te hebben gediend brak de Tweede Wereldoorlog uit en de CMTC werd opgeheven. Guarnere kreeg een kantoorbaan bij de militaire administratie, maar op zoek naar spanning meldde hij zich in 1942 aan bij de paratroopers. Hij werd ingedeeld bij de E Company van de 506th PIR in Camp Toccoa, Georgia. Na hun training vertrokken de mannen van Easy Company naar Engeland om zich voor te bereiden op de Tweede Wereldoorlog. Guarnere was bij drie grote acties van Easy Company tijdens de oorlog aanwezig: D-Day, Operation Market Garden in Nederland en de Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen. Guarnere was één van de twaalf paratroopers die onder leiding van luitenant Richard Winters vier Duitse 105mm kannonnen bij Manoir de Brécourt onschadelijk maakten. Guarnere ontving hiervoor de "Silver Star". Zijn sterke haat en genadeloze houding tegenover de Duitsers, leverden hem de bijnaam "Wild Bill" op. Reden hiervoor was dat een van zijn broers kort voor D-Day door het Duitse leger werd gedood bij Monte Cassino in Italië. Guarnere werd beschouwd als een van de beste soldaten die Easy Company had tijdens de Tweede Wereldoorlog. In België hield de oorlog echter al op voor Guarnere: in de Ardennen nabij het plaatsje Foy raakte hij zwaargewond aan zijn been, toen hij zijn (eveneens aan het been) gewonde vriend Joe Toye wilde helpen. Het been van Guarnere was zo erg beschadigd dat amputatie noodzakelijk was en hij een kunstbeen kreeg. Hierdoor kwam Guarnere's deelname aan de oorlog tot een einde.
In de zomer van 1945 werd William Guarnere voor tachtig procent gehandicapt verklaard. Desondanks was hij werkzaam als klerk, drukker, vertegenwoordiger en timmerman. In 1967 werd hij volledig arbeidsongeschikt verklaard en kreeg Guarnere een uitkering die het mogelijk maakte om volledig te stoppen met werken. Een jaar na de oorlog ontmoette Guarnere bij toeval zijn oude legermaatje Edward "Babe" Heffron, die eveneens in Philadelphia woonde. Sindsdien zijn "Wild Bill" en "Babe" onafscheidelijk. Samen bezochten ze een aantal keer Nederland. Bill wordt sinds zijn bekendheid door de serie Band of Brothers nogal op een voetstuk gezet. Dat wil hij niet, maar hij laat het maar over zich heen komen. Bij een gelegenheid waar hij met Babe was, en waar Babe zich niet lekker voelt drukken ze zich samen voor het officiële banket, en gaan gewoon hun eigen weg.
In de miniserie 'Band of Brothers' wordt het personage van William Guarnere vertolkt door acteur Frank John Hughes. Bill heeft als expert de acteurs die hem en zijn maten portretteerden geholpen, en heeft intensief met regisseur Tom Hanks samengewerkt om details en sfeer van het verhaal zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid te brengen.
Eugene Roe was afkomstig uit Bayou Chene in de staat Louisiana en hij was de hospik (medic) van Easy Company. Roe werd overigens bij toeval hospik omdat er een tekort aan was. Hij had dan ook totaal geen achtergrond in de geneeskunde toen hij aan de opleiding tot hospik begon. Roe voegde zich in 1943 bij Easy Company. Hij maakte alle grote actie mee: D-Day, Operation Market Garden, Battle of the Bulge en de inname van het Adelaarsnest. Eugene Roe stierf in 1999 aan kanker in de wetenschap dat de serie Band of Brothers, en daarmee ook zijn verhaal, gemaakt zou worden.
In de miniserie 'Band of Brothers' wordt het personage van Eugene Roe vertolkt door acteur Shane Taylor. Aflevering 6 (getiteld Bastogne) is gewijd aan "Doc" Roe
Na twee jaar op Harvard College Engelse literatuur te hebben gestudeerd, meldde David Webster zich in 1942 aan bij de paratroopers van de 101st Airborne Division. Webster had dit niet hoeven doen, want zijn ouders hadden genoeg connecties om hem uit dienst te houden of een makkelijk kantoorbaantje te regelen. Webster was echter onder de indruk van de Engelse schrijvers die de Eerste Wereldoorlog hadden meegemaakt en aangezien hij zelf schrijver wilde worden, meldde Webster zich aan bij de paratroopers. Hij volgde zijn training met Fox Company in Camp Toccoa in de staat Georgia, waarna Webster naar Europa werd gezonden. Hij nam deel aan Operation Chicago tijdens D-Day met Headquarters Company. Vervolgens werd Webster overgeplaatst naar Easy Company voor Operation Market Garden in Nederland. In Nederland raakte Webster in het gebied van de grote rivieren {The Island genoemd door de Amerikanen) gewond aan zijn been en kwam in een Engels ziekenhuis terecht. Hij miste daardoor de Battle of the Bulge in de Ardennen. Webster kwam in februari 1945 weer bij Easy Company, waarna hij bij de compagnie bleef tot de capitulatie van Duitsland en later Japan in zomer 1945. Webster eindigde de oorlog als soldaat eerste klasse.
Toen David Webster terugkeerde naar de Verenigde Staten, werd hij journalist bij de Wall Street Journal en de L.A. Daily News. Bovendien schreef Webster enkele boeken en artikels over zijn ervaringen tijdens de oorlog en zijn hobbies:
Parachute Infantry: An American Paratrooper's Memoir of D-Day and the Fall of the Third Reich: een boek over zijn oorlogservaringen. In het tweede hoofdstuk, getiteld The windmills were wonderfull beschrijft hij zijn ervaringen in Nederland. Dit boek werd echter pas 33 jaar na de dood van David Webster uitgebracht, aangezien eerder niemand geïnteresseerd leek in het manuscript. Stephen Ambrose, auteur van Band of Brothers, schreef het voorwoord.
Myth and Maneater, the Story of the Shark (1962): een niet-fictioneel boek over haaien.
We Drank Hitler's Champagne (mei 1953): een artikel over zijn oorlogservaringen.
They Ride the Wild Waves (juni 1958): een artikel over surfen.
The Night Before D-Day (oktober 1959): een artikel over zijn oorlogservaringen.
Op 9 september 1961 ging hij bij Santa Monica de Grote Oceaan op om te vissen op haaien. De volgende morgen werd zijn boot beschadigd en leeg aangetroffen op zee en Webster werd nooit terug gevonden. David Webster liet een vrouw en drie kinderen achter.
Sgt Eagle met dank aan Wikipedia de online encyclopedie.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Compton tweede luitenant van Easy Company. Hij ontving een Silver Star voor zijn deelname aan de acties in Manoire Brécourt op D-Day, waarbij Duitse kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Buck Compton raakte tijdens Operation Market Garden in Nederland gewond. Gedurende de Battle of the Bulge in de Ardennen verliet Compton Easy Company met psychische problemen. Pas aan het einde van de oorlog, toen Easy zich in Oostenrijk bevond, keerde hij terug bij de paratroopers.
Na de oorlog ging Compton aan de slag bij de Los Angeles Police Department en Loyola Law School in Los Angeles. Later kwam hij bij de rechtbank van de staat Californië terecht, waar hij in 1968 hoofdaanklager was tegen Sirhan Sirhan. In 1970 werd Compton door Ronald Reagan, de toenmalige gouverneur van Californië, aangesteld als rechter van het California Court of Appeals. Compton ging in 1986 met pensioen.
Dankzij militaire training tijdens zijn middelbare schooltijd kreeg Ronald Speirs een aanstelling bij een Infanterie Divisie. Hij verkoos echter een andere carrière en Speirs meldde zich aan bij de Paratroopers. In 1942 werd hij aangesteld als pelotonleider van D Company in Camp Toccoa, Georgia. Na de training vertrok Speirs met zijn compagnie naar Europa om zich voor te bereiden op de oorlog. Op D-Day kwam Speirs met zijn D Company luitenant Richard Winters te hulp bij de acties in Manoire Brécourt, waarbij Duitse 105mm kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Speirs en D Company maakte het vierde kanon onschadelijk. Tijdens de Battle of the Bulge in de Ardennen werd Speirs door kapitein Winters aangesteld als leider van Easy Company. Toen de oorlog was afgelopen had Ronald Speirs inmiddels de rang van kapitein.
Ronald Speirs was een man waarover onder de soldaten vele verhalen de ronde deden. Hij zou in Frankrijk tientallen Duitse krijgsgevangenen hebben neergeschoten, na ze eerst een sigaretje te hebben aangeboden, Speirs zou in zijn eentje dwars door de Duitse linies zijn gerend tijdens het beleg van het Belgische Foy, en bovendien zou hij een opstandige, dronken soldaat uit zijn eigen regiment dood hebben geschoten om een voorbeeld te stellen. Speirs heeft de vele geruchten nooit bevestigd noch ontkend.
Na de Tweede Wereldoorlog besloot Ronald Speirs in het leger te blijven. Hij nam deel aan de Koreaanse Oorlog, waar hij een "Rifle Company" leidde. In 1956 volgde Speirs in Californië Russische les, waarna hij werd overgeplaatst naar Potsdam. Daar werkte hij als verbindingsofficier tussen het Amerikaanse en het Russische leger. Twee jaar later werd Speirs aangesteld als de Amerikaanse gouverneur van de Spandau-gevangenis in Berlijn. In deze gevangenis was onder andere Rudolf Hess, de voormalige rechterhand van Adolf Hitler, levenslang gevangen gezet. In 1962 vertrok Speirs met het Amerikaanse leger naar Laos.
Het 506th PIR werd in 1942 opgericht en gestationeerd in Camp Toccoa in de staat Georgia. Hier kreeg het de bijnaam The Currahees, naar de berg Currahee die zich in het trainingskamp bevond. Na hun training te hebben voltooid, vertrokken de paratroopers van het 506th naar Engeland om zich klaar te maken voor de oorlog. Het 506th PIR werd in drie grote veldslagen tijdens de Tweede Wereldoorlog: D-Day, Operation Market Garden in Nederland, en de Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen ingezet. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond het 506th PIR onder bevel van kolonel Robert Sink en daardoor werd het 506th PIR ook wel aangeduid als de Five-Oh-Sink.
Richard Winters kwam als luitenant bij Easy Company in Camp Toccoa in de staat Georgia, nadat hij zijn opleiding tot officier in Fort Benning had voltooid. In eerste instantie had Winters kapitein Herbert Sobel als directe superieur boven zich, maar deze werd kort voor D-Day vervangen door eerste luitenant Thomas Meehan. Toen Meehan op D-Day omkwam bij de crash van de C-47 waarin hij zat, kreeg Winters het bevel over Easy Company. Op D-Day leidde Winters de acties in Manoire Brécourt, waarbij Duitse 105mm kannonen die gericht waren op Utah Beach onschadelijk werden gemaakt. Hij werd hiervoor voorgedragen voor de hoogste Amerikaanse onderscheiding, de Medal of Honor. De Amerikaanse legerleiding kende slechts één Medal of Honor aan een divisie toe. In de 101st kreeg luitenant-kolonel Robert G. Cole de Medal of Honor. Richard Winters werd een Distinguished Service Cross toegekend. Voorafgaand aan Operation Market Garden werd Winters gepromoveerd tot kapitein. Een van de meest memorabele acties van Winters in Nederland was de succesvolle aanval met ongeveer twintig paratroopers op twee Duitse Volksgrenadiers-compagnieën (circa 175 soldaten) in het gebied van de grote rivieren ("The Island"). Door zijn inspanningen in de Battle of the Bulge in de Ardennen, werd Winters gepromoveerd tot majoor. Dick Winters zwaaide af als Majoor binnen de 75ste Infantery Division en kwam eind 1945 terug naar de USA.
Na afloop van de oorlog werkte Richard Winters enige tijd voor het familiebedrijf van zijn goede oorlogsvriend Lewis Nixon. In aanloop tot de Korea-Oorlog werd Winters opgeroepen om als ervaren officier een rol in die oorlog te gaan betekenen voor de VS. Maar voordat hij uitgezonden werd kreeg hij de kans om deze rol op te geven; Winters had genoeg van oorlog. Als research voor het boek Band of Brothers bezocht hij o.a. Nederland, waaronder de Hoeve 'Schoonderlogt' in de Betuwe waar een bekende foto van hem gemaakt is tijdens de actie in de Betuwe (najaar 1944). Uiteindelijk trok Richard Winters zich terug op zijn boerderij in de staat Pennsylvania. Begin 2006 verscheen er een memo van de familie van Dick Winters dat Dick 'zich terugtrok uit het publieke leven' en geen brieven meer beantwoorden of op verzoek boeken zou signeren. Dick Winters is voorgoed met pensioen. Zijn gezondheid is helaas achteruit gegaan en tijdens het afronden van zijn auto-biografie werden de geruchten over zijn slechte gezondheid steeds sterker.
Carwood Lipton kwam uit een arm arbeidersgezin uit Huntington in de staat West Virginia. Zijn vader kwam vroegtijdig bij een auto-ongeluk om het leven. Naar aanleiding van een artikel in Life Magazine, meldde Lipton zich in 1942 aan voor de paratroopers. Hij werd ingedeeld bij de E Company van de 506th PIR in Camp Toccoa, Georgia. Na hun training vertrokken de mannen van Easy Company naar Engeland om zich voor te bereiden op de Tweede Wereldoorlog. Lipton was bij alle grote acties van Easy Company tijdens de oorlog aanwezig: D-Day, Operation Market Garden in Nederland, Battle of the Bulge in de Belgische Ardennen en de tocht door Duitsland naar het Adelaarsnest en Oostenrijk. Lipton was één van de twaalf paratroopers die onder leiding van luitenant Richard Winters vier Duitse 105mm kannonnen bij Manoire Brécourt onschadelijk maakte. Lipton ontving hiervoor de "Bronze Star". In de loop van de campagne was het vaak Lipton die de mannen van Easy Company bijeen hield. Uiteindelijk klom Lipton op tot de rang van tweede luitenant.
Na afloop van de Tweede Wereldoorlog ging Carwood Lipton het zakenleven in. Hij werd directeur van diverse glasfabrieken en verhuisde naar Europa. In 1983 ging Lipton met pensioen en vestigde zich in Southern Pines in de staat North Carolina. Carwood Lipton overleed uiteindelijk op 16 december 2001 aan ademhalingsproblemen, kort nadat de serie Band of Brothers op televisie was uitgezonden.
Generaal-Majoor William "Bill" Carey Lee ============================= Generaal Majoor Bill Lee werd over het algemeen aanzien als de vader van de Amerikaans luchtlandingstroepen. Hij werd geboren in Dunn, Noord-Carolina op 12 maart 1895.Hij studeerde af aan het statscollege van Noord-Carolina met de graad van onder-luitenant in 1917.
Hij nam deel aan de eerste wereldoorlog onder de Amerikaanse vlag van de expeditionaire legers in Frankrijk. Op het moment dat Amerika zich in de tweede wereldoorlog mengde had Lee de graad van generaal.Lee was de bezieler en promotor van de luchtlandingstroepen in het Amerikaanse leger en hoewel zijn oversten niet echt overtuigd waren van het parachutisten concept en hij dus geen steun had uit deze hoek, slaagde hij er in de toenmalige bewoner van het Witte Huis, President Franklin Delano Roosevelt, te overtuigen van et nut van luchtlandingstroepen. Hieruit onstond een test parachutisten peleton gevormd door generaal Lee. Dit peleton zou de basis vormen van de voorlopige parachutisten groep en het United States Airborne Command.Lee werd de eerste commandant van de parachutistenschool van Fort-Benning in Georgia.Generaal William " Bill" Carey Lee zou hiervoor het Army distinguished service cross krijgen.
In augustus 1942 werd de 101st Airborne division opgericht in Camp Claiborne te Louisiana, Lee zou de eerste bevelhebber van het 101ste worden. Tijdens zijn toespraak zou hij die dag verklaren : .Het 101ste heeft geen geschiedenis, maar zij heeft een afspraak met de geschiedenis.
Generaal Bill Lee zou met zijn 101ste mee naar Engeland vertrekken en er actief deelnemen aan de voorberiding van de luchtlandingsoperaties voor D-Day en hij zou ook de landingszones voor de luchtlandingstroepen uitkiezen.De generaal zou echter niet van de partij zijn op de grote dag. Getroffen door een hartaanval zou hij naar de Verenigde-Staten teruggestuurd worden en vervangen worden door Generaal Maxwell D.Taylor, op D-Day zouden vele van zijn parachutisten zijn nam roepen voor hun sprong op Normandië.Lee zou in 1948 in de Verenigde-Staten overlijden.
Generaal William " Bill " C. Lee werd in zijn geboortedorp Dunn begraven, waar ook een standbeeld ter zijner ere werd opgetrokken.
De schouderpatch zoals we reeds hogerop vertelden werd dus ingevoerd in augustus 1942 bij de activering van the 101st Airborne division te Camp Claiborne in Louisiana. De schouderpatch is een zwart schild dat het witte hoofd van de witkoparend Old Abe draagt , zoals ik reeds zij het hoofd is wit de bek geel en de rode tong van de arend is ook zichtbaar, het geheel word door een boog met het opschrift AIRBORNE overkoepeld.Er zijn verscheidene versies van gemaakt , de schouderpatch van het 101ste kent 14 varianten, één van hen stelt Old Abe voor met een witte tong, deze schouderpatch werd naar verluid gedragen door de pathfinders en dit om hen te onderscheiden van de infanterie eenheden. Old Abe werd onder de tweede wereldoorlog zowel in Amerika als in Groot-Britannië gefabriceerd.Er zijn ook nog enkele vooral in Groot-Britannië gefabriceerde fantasie of gepersonaliseerde Old Abe schouderpatchen.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
