Dit plaatje werd geschoten bij aanvang van onze allerlaatste rit samen in ons zeer geliefde autootje. Die rit langs Chapman's peak is overigens een aanrader!

Nu het einde van dit avontuur aangebroken was moesten we op zoek naar een oplossing voor ons zeer geliefde autootje. Omdat de 'carnet de passages en douanes' die we van de Belgische douane moesten kopen veel ingrijpende consequenties heeft moesten we bovendien op zoek naar een officiële, legale oplossing voor de verkoop van ons zeer geliefde autootje.

De officiële invoer in Zuid-Afrika was geen optie omdat ze hier geen oude auto's én geen left-hand-drives toelaten.
De zwarte markt was geen optie omdat we dan in België in de problemen komen.
Officieel verschroten kost een fortuin (in de veronderstelling dat we dat al over ons hart zouden krijgen).
Diefstal ensceneren en toch in het zwart verkopen is bij wet verboden en is dus in de verste verten nooit in ons opgekomen!!
We hebben geruchten opgevangen dat de officiële invoer in Botswana wel toegelaten en betaalbaar is, maar kunnen daar onmogelijk schriftelijke bevestiging van officiële instanties van bekomen.

We wagen het er toch maar op om een berekende gok te nemen. Renée blijft in Kaapstad terwijl ik de 1500 km naar de hoofdstad van Botswana aanvat in de hoop dat ik daar inderdaad ons zeer geliefde autootje mag verkopen en in de hoop dat ik daar iemand kan vinden die net zo gek is op ons autootje als wij.

Na al die tijd samen gereisd te hebben is het trouwens voor het eerst dat Renée en ik langer dan een halve dag niet samen zijn en het voelt zowaar raar... maar dat volledig terzijde.

Mijn vrees dat alle papierwerk in Botswana oneindig veel tijd in beslag zou nemen en dat een koper vinden die de nodige cash meteen op tafel kon leggen moeilijk zou worden leek volledig ongegrond.
De interesse voor onze 17 jaar oude Korando die toch heel wat op zijn kerfstok heeft is enorm en ook al is het eerst nogal wat zoekwerk om tot bij het juiste kantoor van de douanediensten te komen, uiteindelijk gaat alles uitermate vlot.
Een werknemer van de douanediensten zelf wordt op slag stapelfverliefd op ons zeer geliefde autootje en neemt verlof om naar de bank te rijden om meteen de nodige centen te halen. Hij helpt om alle bureaucratische rompslomp spoedig en correct te laten verlopen en betaalt zelf de 1000 euro invoertaxen.

Amper 4 dagen na mijn aankomst in Gaborone zit ik al weer in de bus richting Kaapstad met alle nodige papierwerk op zak.

Het afscheid van ons zeer geliefde autootje viel me zwaar en ik voelde me helemaal uitgeschud toen ik van bij de nieuwe trotse eigenaar met het openbaar vervoer naar mijn hotelletje terug moest.

Veel mensen hebben nog steeds zo'n weemoedige glimlach op hun gezicht als ze het over hun eerst auto hebben en dat zal bij ons nooit anders zijn...

Ik heb het er al jarenlang over, maar het was er nog nooit van gekomen. Eigenlijk was het plan om ooit eens ergens een AFF cursus te volgen zodat ik helemaal alleen uit een vliegtuig mag en kan springen, maar omdat dat er niet van lijkt te komen heb ik het bij deze dan maar gedaan met iemand op mijn rug en dat was ook best wel fijn. Het lekkere weer en het zicht over Kaapstad en zijn majestueuze Tafelberg waren de kers op de taart.

Het was in onze laatste week vooral shoppen en sightseeing  geblazen en we zaten ook te wachten op een heldere dag om de Tafelberg eens op te lopen. De aardkloot van ruim 1000 meter hoog ligt ons steeds prachtig toe te lachen terwijl wij op het terras van ons hostal zitten te chillen, maar vaak is er te veel bewolking om de voettocht en de bijhorende vergezichten te kunnen appreciëren. Gisteren, op de voorlaatste dag van onze AfricanAdventures is het er dan uiteindelijk van gekomen. We zijn voor onze laatste dagen trouwens opnieuw vergezeld door Niels, de eigenaar van de blauwe LandRover die ons doorheen de Congo’s vergezelde en waar we ook in Namibië weer mee optrokken. (www.naughtylamplighters.com). Niels vergezelde ons dan ook voor de dagtocht naar de top. Schitterende wandeling naar de top, een beetje frisjes daarboven, maar van het zicht over de stad wordt een mens dan wel weer warm.

Het echte avontuur was naar ons gevoel afgelopen zodra we CapeTown binnenreden. Zodra we ook de auto verkocht hadden konden we er niet langer om heen dat het einde nabij was. Ons bezoek aan Kaapstad voelt meer aan als een citytrip, maar maakt weldegelijk deel uit van een heel uitgebreid en fantastisch mooi avontuur. Bijna 9 maanden na ons vertrek pakken we morgenochtend de koffers in en gaat het richting Brussel, dit keer met het vliegtuig.
Deze reis was op veel vlakken een stap in het duister, maar heeft ons alles gebracht wat we ervan verwacht hadden en nog veel meer. We hebben allebei met volle teugen genoten en voelen ons niet zozeer triest om terug naar huis te keren, maar veeleer heel tevreden dat we deze uitdaging hebben aangegaan. We zijn voldaan, stiekem ook een beetje trots en klaar om bij thuiskomst de nieuwe uitdaging aan te gaan die ons al weer staat te wachten.