De volgende morgen zijn we vroeg uit de veren, maar is het wachten geblazen op de politiechef en zijn gewapende vrienden in hun LandCruiser langskomen om ons te vergezellen tot bij het binnenrijden van de Democratische republiek Congo, het voormalige Zaïre. Net als gisteren is het behoorlijk glijden op de modderige wegen, maar de Korando staat bijzonder goed zijn mannetje tussen al de grote monsters. Het is echter herhaaldelijk wachten geblazen als onze begeleiders zich weer eens vastrijden. Bij één van die gelegenheden stijgt de spanning wat, want terwijl de chauffeur en de chef hun auto aan het uitgraven zijn gaat hun collega nerveus zijn mitrailleur laden en op het hoge gras richten – vals alarm gelukkig...
Van wegen is al een tijdje geen sprake meer, we zijn ons nu al een hele poos een weg aan het banen door hoge grasvelden. De Defender trekt onze nieuwe politievrienden nog eens uit de modder en ze rijden nog even voor tot we veilig en wel officieel in de voormalig Belgische kolonie zijn. Het blijft een hele opgave om over de paden met diepe kuilen te klauteren, maar tot ieders verbazing en opluchting komt de SsangYong overal waar een LandCruiser of een Defender kan komen. Sterker nog: 1 van de defenders moet gesleept worden waar de Korando vrolijk door blijft tuffen. Hier en daar is een extra duwtje of een tweede of zelfs derde poging nodig, maar dat is bij de collega’s niet anders.
We worden door locals een andere weg opgeholpen dan we eerst zelf wilden nemen en de gemiddelde snelheid wordt aanzienlijk opgeschroefd. In 1 dag kunnen we nu toch al zo’n 40 km afhaspelen…

We weten dat we door gereputeerd rebellengebied trekken en elke politiepost en militaire controle dringt erop aan om ons te escorteren. Wij hebben nog minder vertrouwen in de Congolese milities dan in de “ninja’s” en wimpelen dus elk voorstel in die richting af. Bij de eerstvolgende regenbui houden Renée en ik halt om de softtop op te zetten en laten de anderen dus even uit het zicht verdwijnen. Even verderop zien we dat ze met z’n allen tegengehouden werden door een vrachtwagen. De chauffeur en zijn militaire escorte vertellen ons dat we op een uiterst gevaarlijke plek gestopt zijn en dat we dat absoluut niet meer mogen doen. Ze waren ongerust over ons, maar durfden daar zelf niet te stoppen uit angst om de vrachtwagen met de hele inhoud te mogen achterlaten en wachtten ons dus maar iets verder op. Wij hebben zelf niets anders gezien dan vriendelijk lachende en wuivende dorpelingen en nerveuze soldaten, maar misschien waren we weer gewoon ‘lucky’.
Bij een volgende militaire controle kunnen we ons niet meer van onder een escorte uitlullen en we moeten wachten op onze begeleiders. Gelukkig komt een twintigtal minuten later een vrachtwagen met begeleiding langs en kunnen we daar weer gaan achterhobbelen. Die eerste dag komen we tot aan de grenspost net buiten Mindouli, waar we niet meer verder mogen omdat het al bijna 16u is en de grenszone ’s avonds niet onder controle is. We slaan ons eerste tentenkamp dus op in de tuin van de gendarmerie en het wordt een heel gezellige boel met lekker eten, een behoorlijke hoeveelheid wijn en een sfeervol kampvuur.

Iets later dan verwacht vertrekken we dan de woensdagochtend met z’n allen uit Brazzaville, destination: adventure!
Na 75 km komt een einde aan de asfaltweg en zijn we na 5 maanden Afrika toch nog verbaasd dat een land zijn 2 grootste steden verbindt door een zandweg waar enkel vrachtwagens en 4x4’s overheen kunnen in droog weer en waarvan er niemand is die eraan hoeft te denken om hier te rijden als de grote regens helemaal losbarsten. Anyway, die hoofdweg is de volgende 65 km tot Mindouli nog wel te berijden, maar om richting Luozi te rijden gaan we echt gaan offroaden. We vragen richtlijnen aan de militairen die de weg bewaken en deze stellen ons gerust dat we 3 à 4 uur later in Luozi zullen zijn. Ik kan jullie nu al verklappen dat we er bijna 4 dagen over gereden hebben… 

In Hippocampe worden op maandagavond en dinsdag dan maar alle voorbereidingen getroffen om met de 4 4x4’s de avontuurlijke route aan te vatten.
Het gezelschap bestaat uit:
Sebastian en Birte: 2 supergeorganiseerde Duitse ingenieurs in een Toyota LandCruiser.
Stanley en Julia met Eowyn en Senna:  Een Nederlands-Amerikaans gezin in een LandRover Defender 110 voorzien van alle denkbare wisselstukken en campeeruitrusting.
Niels: De Nederlandse broer van Stanley - ook in een LandRover Defender 110.
Ruben en Renée: Een Belgisch-Nederlands topteam in een SsangYong Korando waar alle anderen bezorgd om zijn met het oog op wat ons te wachten staat.
Als we alle info samen leggen hebben we vooral heel wat vraagtekens. We weten alleen dat we beginnen op een stuk asfalt en dat daarna heel erg slechte wegen tot aan de rivier lopen. Volgens de Michelin-kaart kunnen we in Luozi op een veerboot, maar niemand in heel Brazzaville of omstreken kan dat bevestigen. Wat daarna komt is ook al weer een groot vraagteken, maar met 3 grote sterke jeeps en een Korando hebben we er allemaal vertrouwen in en hebben we er heel veel zin in.

Om de hele havenhistorie van in Brazzaville af te ronden kan ik nog zeggen dat de directeur uiteindelijk toch maar opdracht heeft gegeven om onze auto kosteloos van de boot te laten halen. Om hem zover te krijgen ben ik maar zijn kantoor binnengewandeld en heb ik hem en zijn assistent enkele uren als een schaduw gevolgd en heel veel vervelende vragen gesteld. Een halve dag stalken was voldoende, maar van een refund van de 90€ die we al besteed hadden was helaas geen sprake.
Voor wie dezelfde oversteek overweegt herhalen we hier nogmaals: Doe het hele kraanverhaal alleen maar als je veel geld en tijd hebt. Zo niet lees je maar nog een beetje verder voor het verloop van de alternatieve route.

Stay tuned om te weten of en hoe het is gegaan...

Ondertussen is de parkeerplaats van Hippocampe al omgetoverd tot een bivak voor 4 dikke vette overlandvoertuigen waarvan we er 2 al eerder hadden ontmoet. Iedereen schrikt een beetje van ons avontuur in de haven die dag en 2 koppels willen de volgende morgen graag van onze ervaring profiteren om ook meteen de overzet te maken. We weten dat sommigen al 4 dagen in de haven aan het wachten zijn om te vertrekken en daarom wil iedereen graag mee met de boot die op zaterdag ‘zeker’ zal vertrekken. Opnieuw gaan we doorheen de hele stressboel van politie, douane en prijsdiscussies, maar gelukkig weten we nu alles al zijn en is het op zaterdag veel kalmer in de haven.
Als echter het gerucht de ronde begint te doen dat de boot niet voor maandag zal vertrekken probeer ik wat extra druk te zetten. Via alle officiële instanties komen we uiteindelijk bij de directeur van de haven hemzelve terecht. Deze brave meneer begrijpt het probleem en probeert zijn beste beentje voor te zetten om ons te helpen. Omdat we ondertussen weten dat er een alternatieve oversteek is in Boko waarvoor je enkele heel moeilijke paden moet trotseren proberen we de directeur zo ver te krijgen dat hij op zijn kosten de auto weer van de boot afhaalt. Dan hebben wij onze vrijheid en kunnen we zelf beslissen of we de moeilijke weg gaan nemen samen met een andere auto of dat we toch maar veel betalen en wachten tot ding uiteindelijk naar Kinshasa kan. In eerste instantie gaat de directeur akkoord met ons voorstel, maar als het puntje bij paaltje komt trekt hij toch weer zijn staart in en zitten wij dus eigenlijk gegijzeld in Brazzaville. We hebben al 90€ betaald om onze auto op die boot te krijgen nog voor hij ook maar 1 meter gevaren heeft en nu kunnen we geen kant meer op omdat niemand de auto er weer af wil halen en omdat de maatschappij die de boot beheert niet wil vertrekken vooraleer de eigenaar van een grote container die erop geladen staat zijn douanekosten heeft betaald. Nu kregen we te horen dat we ‘misschien’ maandag zullen kunnen vertrekken, dus op zondag hebben we een rustdagje zonder de auto in Brazzaville en maandag hebben we weer een lange en stresserende dag in de haven voor de boeg. Als we maandag echter niet kunnen vertrekken en niemand onze auto van de boot wil halen, dan leggen wij onze volgende kaart op tafel…
To be continued!

We hebben weer maar eens een prima plannetje uitgewerkt en omdat de voorbije 5 maanden al alles zooo voorspoedig is verlopen is er geen haar op ons hoofd dat er aan denkt dat dat in Congo plots zou gaan veranderen.
Het plan is om op vrijdag even snel de overzet van Brazzaville over de Congo-rivier naar Kinshasa te maken. We rekenen ruim en voorzien daarom de hele dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Op zaterdag zouden we dan in Kinshasa een nieuwe autoverzekering zien te scoren en meteen wat sightseeing doen om op zondag naar Matadi te rijden zodat we dan maandag daar de visumaanvraag voor Angola kunnen doen. Waterdicht plan met zelfs wat foutmarge ingecalculeerd.
De realiteit in Congo is echter anders. De klassieke autoferrie heeft het een tweetal weken geleden begeven en niemand weet precies wanneer die weer aan de slag zal gaan. Het kan enkele weken duren, maar het kaan ook véél langer zijn…
Over de alternatieve oversteken iets verder naar het zuiden hebben we maar heel weinig info kunnen bemachtigen, dus gaan we in de haven zelf op zoek naar alternatieven, ook al weten we dat dit bijzonder duur zal worden.
De haven van Brazzaville is een mierennest en het krioelt er van de parasieten die op één of anderen manier geld van je proberen los te weken. Elke agent of iedereen in uniform heeft wel ergens een document verzonnen waar je écht niet zonder kan en waar je dan toevallig zwaar moet voor betalen aan hen. We blijven vriendelijk en beleefd alle opdringerige boeven uitleggen dat we nix zullen betalen en proberen urenlang de juiste mensen te vinden om over officiële prijzen te praten. Nu gaat zoiets niet zo makkelijk als bij ons. In het zuiden van Spanje rijd je je auto de haven binnen, betaal je je ticket en rijd je de boot op naar Marokko. Hier betaal je om de haven binnen te komen, discusseer je urenlang over de prijs voor de kraan om je auto op te tillen en op een boot te zetten, daarna betaal je tegen je zin toch nog kleinigheidjes voor allerhande prullen, maar aan het eind van de dag hoop je dan toch te kunnen vertrekken. Enige onbekende is dan nog de prijs voor de kraan in Kinshasa waar iedereen heel geheimzinnig over doet. Wetende dat we daar in een heel slechte positie zullen zitten om over prijzen te onderhandelen proberen we het van hieruit al geregeld te krijgen, maar dat is echt mission impossible.
Als het spannende moment achter de rug is waarop je je auto door de lucht ziet zweven naar de boot toe, ben je helemaal klaar om ook in te stappen en weg te wezen. Net op dat moment wordt beslist dat ze de oversteek( die maar 30 minuten hoeft te duren) vandaag niet meer zullen maken. Zaterdag moeten we maar terugkomen. Meer dan een beetje gehandicapt zo zonder auto en de hele inhoud druipen we bijzonder gefrustreerd terug af en trakteren we onszelf op een uitgebreid Vietnamees buffet. De zorgen om de exitstempel die we al in ons paspoort hebben proberen we te verdrinken of weg te lachen. Ook hier vinden we wel weer een oplossing voor…

In Brazzaville kun je nog één van die mensen vinden die eigenlijk té goed zijn voor deze wereld. Olivier is een voormalige fietsreiziger uit Frankrijk die zich met zijn Vietnamese vrouw in Brazza heeft gevestigd en hier een fantastisch Vietnamees restaurant (Hippocampe) combineert met een heel succesvol hotel. Daarnaast vindt hij het leuk om overlanders op bezoek te hebben en dus kunnen we hier gratis kamperen zo lang we willen. De maaltijden in zijn restaurant zijn trouwens wel prijzig, maar omdat we gratis kamperen en de afgelopen dagen zooo goedkoop hebben geleefd laten we het niet aan ons hart komen en smullen we naar hartelust.

Met volledig opgeladen batterijen waren we dus helemaal klaar om het avontuur aan te gaan om Congo binnen te rijden. De weg van Franceville naar Léconi was prima asfalt en met een klein ommetje naar de Cirque de Léconi zetten we koers naar de grens. Aan de grenspost van Akou bij het verlaten van Gabon dringt een agent erop aan om zijn dochter mee te nemen tot het volgende dorp. Met de horrorverhalen over de onmogelijke zandwegen die ons te wachten stonden in het achterhoofd hebben we geen zin om nog extra gewicht achterop de jeep te gooien. Het ventje dringt echter aan en wijst er ons op dat het vrouwtje deze toch vaak maakt en dus de douaniers aan Congolese kant goed kent en alles daardoor vlekkeloos zal verlopen. We bedenken ons dat het maar om 25 km gaat en als we vast te komen te zitten hebben we ook nog een extra paar handen om te helpen duwen, dus tonen we maar ons goed hart en zeggen dat ze mee kan. Een paar minuten later komt een volledig bepakt en bezakt vrouwtje met kersverse baby op ons afgelopen. Ik wrijf even in mijn haar, maar Renée biedt meteen aan om zelf achterop te gaan zodat de vrouw niet met de baby achterop hoeft. Tot aan de grens hebben we een prima weg en is er dus geen enkel probleem. Zodra we echter Congo binnenrijden begint de miserie. Na amper 100 meter rijden we ons vast in het diepe zand. Onze passagier merkt hierbij fijntjes op dat er een pad door het gras naast het zand loopt… Rijkelijk laat om deze informatie met ons te delen, maar we bewaren de kalmte, halen de schop van de kofferbak en beginnen de auto uit te graven én het pad voor ons af te scheppen zodat we daar langs kunnen. Na lang graven en heeel veel zweten bij deze hitte raken we uiteindelijk in achteruit terug tot op het asfalt aan Gabonese kant. De volgende 25 kilometer nemen 5 uren in beslag. Ook al krijg ik langzaam weer wat meer handigheid in het zandrijden en vinden we af en toe ook een alternatieve route, toch komen we keer op keer weer vast te zitten in de onvoorstelbaar diepe sporen die door zware vrachtwagens in het zand getrokken worden. Ons kleine Korandootje is sterk genoeg om zich vlot door los zand te bewegen, maar het probleem zit in deze weg in de diepe sporen. Keer op keer komen de assen of de versnellingsbak of de bladveren of alles samen vast te zitten op de berg zand die zich tussen de diepe bandensporen van de vrachtwagens heeft opgehoopt. Helemaal bedolven onder zand en zweet en met hele grote blaren op de handen van al het graven zetten we helemaal uitgeput ons tentje op naast de politiepost die bemand wordt door heel erg aardige en behulpzame ventjes. Althans, voor ons zijn ze aardig omdat alles helemaal in orde is. Onze passagierster heeft geen papieren en heeft af te rekenen met veel minder aardige agentjes… Ons plat opportunisme om iemand die bekend is met de weg en de douaniers mee te nemen naar het volgende dorp heeft zich intussen al helemaal tegen ons gekeerd. We sleuren niet alleen heel wat extra gewicht mee over deze verschrikkelijke wegen, nu blijkt ook dat dit mens de weg helemààl niet kent en omwille van haar onbestaande of vervalste papieren wordt elke politiepost een tijdrovende procedure. Bovendien blijkt dat ze niet gewoon naar het volgende dorp moet, maar helemaal tot aan het einde van de 100 km lange nachtmerrieweg. Als klap op de vuurpeil is het natuurlijk zo dat de beste schippers aan wal staan en ook al heeft dit mens nog nooit auto gereden, begrijpt ze duidelijk niets van de problematiek van deze weg en kent ze in tegenstelling tot wat ze beweerde geen enkel alternatief tot we er helemaal aan de verkeerde kant naast staan, toch slaagt ze er steeds weer in om debiele opmerkingen te maken als we weer eens vast komen te zitten. Wie mij een beetje kent weet dat ik héél er geduldig en vredelievend ben, maar als ik moe word, honger heb en niet alles helemaal gesmeerd loopt is het vaak beter om niet te veel debiele opmerkingen op me af te vuren. Ontelbare keren bijt ik op mijn tanden, glimlach ik gewoon of mompel ik even binnensmonds, maar als ze begint uit te rekenen dat ze te voet misschien al even ver was gekomen is het hek van de dam. Vriendelijk en beleefd, maar behoorlijk kordaat deel ook ik mijn mening even mee en voeg er fijntjes aan toe dat ze morgen dan misschien inderdaad maar te voet verder moet.
Na een stevige maaltijd en een goeie nachtrust zijn we de volgende dag bij dageraad allemaal een stuk gemoedelijker en met verse moed vatten we de volgende stroken aan, benieuwd of we die dag nog tot aan de asfaltweg geraken. Vooraleer we de moeilijke stroken aanvatten stappen we nu eerst uit om te voet door de hoge grasvlaktes te trekken op zoek naar mogelijke alternatieven. Ook dit is een tijdrovende procedure, maar we komen beduidend minder vaak vast te zitten, ook al is het soms onmogelijk om alternatieven te vinden. Het is ook vaak kiezen tussen cholera en de pest. Om de zandstrook die helemaal door vrachtwagens omgewoeld is te vermijden hobbelen we zo door zo’n hoge grasvlakte en met een iets te hoge snelheid gaan we door een grachtje heen. Heel de auto en alle inzittenden worden heftig door elkaar geschud, maar voor de achteropzittende Renée ziet het er minder goed uit. Eerst lijkt ze zich wonderbaarlijk goed te redden, maar bij de naschok begeeft ze het toch en dondert ze van 1m80 hoog pardoes naar beneden. Eerst ziet het er helemaal niet goed uit en we schrikken ons allemaal een hoedje, maar onkruid vergaat niet en zodra de eerste schrik verwerkt is krabbelt ze weer recht en op enkele flinke blauwe plekken na houdt ze er gelukkig niets aan over.
De volgende 60 kilometer blijven we voorzichtig doen, maar af en toe ben ik verplicht om de vaart erin te houden om door het zand heen te komen. Een keer lijkt het er nog hopeloos uit te zien. Met een asfaltstrook al in zicht komen we naast de weg in een duin van de regen in de drop. Eerst zitten we gewoon vast, maar bij het uitgraven en wegmanouvreren komen we zo ontzettend schuin te staan dat ik zeker ben dat de Korando elk moment kan omvallen. Gelukkig is het zwaartepunt van dit karretje heel erg laag en slepen we ook geen daktent of zwaar dakrek met bagage mee zoals de meeste overlanders, want anders waren we zeker en vast nog verder van huis geweest.
Met heel veel zweet, een beetje bloed van de blaren en net geen tranen van wanhoop graven we ons een pad tot op de weg. Daar brengt de zware Nissan Patrol van een Fransman die de wegenbouw in de streek surveilleert redding. Het is absoluut ons geluk geweest dat die brave man net die dag tot hier kwam, want niet alleen slepen zij ons uit de penarie, voor zijn komst is de rest van de afgrijselijke weg tot aan de stad ook bewerkt met een graafmachine zodat 4X4 auto’s erlangs kunnen. Ook al blijft de rest van het pad dus heel erg zanderig, we zijn tenminste van die diepe sporen af. Het vervolg blijft dus veel van ons autootje en zijn chauffeur vergen, maar we komen niet 1x meer vast te zitten.
Iets verderop begint dan een supermooie asfaltweg die door de Chneesjes wordt aangelegd en op enkele stroken met hele diepe putten na is het daarna een groot feest tot we in Brazzaville aankomen.

In Franceville mogen we gratis kamperen bij een hotel met een groot zwembad en zicht over de uitgestrekte, groene heuvels rondom het aangename stadje. We gaan dus gewoon verder met het opladen van de batterijen vooraleer we binnen enkele dagen de Congolese wegen aanvallen J
Ook de auto werd nog eens lichtjes onder handen genomen. We hadden 1 band die langzaam lucht verloor en zowat om de 5 dagen moest bijgepompt worden. Ook voor het reservewiel was dit het geval. In Kameroen zijn alle tankstations voorzien van goeie installaties met gratis lucht voor de banden. Omdat dit in Gabon niet het geval is en omdat onze dure compressor al in Mauritanië de geest had gegeven mocht ik steeds met een fietspomp aan de slag. Op zich niet zo erg, ondertussen had ik ook mijn workout voor die dag, maar bij aankomst in Franceville liep een derde band wel erg snel leeg. Deze morgen dus bij de ‘Michelin’-service langs geweest en daar leverden ze snel en bijzonder efficiënt werk. Tot onze eigen verbazing blijft ons autootje dus nog steeds goed werk leveren. Benieuwd hoe hij straks de modder zal verteren…

De weg van Libreville naar Franceville viel eigenlijk véél beter mee dan we verwacht hadden. We hebben het over een groot aantal kilometers, dus hebben we er toch 2 lange dagen in de auto van gemaakt, maar het werden 2 verrassend aangename dagen. De staat van de weg varieert van heel goed, via asfalt met enorme putten tot een goed bereidbare, maar heuvelachtige piste. De piste leidt ons ook door het Parc national de la Lopé. Omdat we als doorgaand verkeer beschouwd worden hoeven we niet te betalen, maar stiekem lassen we toch een nachtje wild kamperen in en eindelijk zien we voor het eerst sinds Benin nog eens olifanten. 3 mooie exemplaren houden show vlak langs de kant van de weg en dit keer worden we niet weggejaagd door een bezorgde moeder, dus kunnen we naar hartenlust genieten van dit schouwspel.

Na anderhalve dag goed doorrijden zijn we in Libreville (de hoofdstad van Gabon) en is de visumaanvraag voor RDC (bij ons beter gekend als Zaïre) binnen. De omweg van 400 km bespaart ons zo’n slordige 180€. De kost voor het visum in Yaoundé bedroeg 100000 CFA (150€) per persoon, terwijl dat hier in Libreville slechts 40000 CFA (60€) per persoon is (Bedankt voor de info Johan!). Bovendien is er een Frans vrouwtje dat ‘overlanders’ zo leuk vindt dat bij haar gratis mag kamperen en van haar strandje mag genieten (Thanx for the info Rob!).
Enige visum dat nu nog roet in het eten kan gooien is dat voor Angola, waar voor deze reis het meest voor vreesden...
Onze geplande stranddag vandaag valt trouwens een beetje in het water, want we komen er nu achter wat er precies bedoeld wordt met ‘regenseizoen’ in een tropisch land… Maar ach, internet, de pizzeria en het overdekte shoppingcenter brengen wel redding. We moeten alleen nog even zien uit te vissen hoe we onze was precies gedroogd zullen krijgen…

Na onze bijzondere culinaire ervaring rijden we van de hoofdweg af om in het grote woud te gaan slapen. We vinden een prima afgelegen plekje en opteren dus voor ons rechtopstaande muskietennet ipv de afgesloten tent. Dankzij de volle maan zien we zo alles wat om ons heen beweegt, we blijven lekker koel en zijn toch beschermd tegen de muggen. We slapen allebei heerlijk en zijn het erover eens dat dit soort nachten in het grote woud met al zijn dieren en al zijn lawaai onbetaalbaar zijn! Tot onze grote spijt moeten we echter vaststellen dat de mazen van ons muskietennet wel klein genoeg zijn om muggen buiten te houden, maar dat het superkleine rotvliegje ‘foufou’ wel binnenkan. De minuscule foufou bijt zich vast in de huid waar hij bloed opzuigt en daardoor een rood vlekje achter laat dat bijzonder hard kan jeuken. Blijkbaar kan zo’n foufou dat tot wel 1000 keer per persoon doen (of ze waren met een heel leger in onze tent op bezoek), want we zitten allebei hélemààl onder de rode vlekjes. Echt van top tot teen.

Gabon is zo één van die landen die al te veel overgeslaan worden. ‘Overlanders’ (zoals mensen die Afrika over land oversteken elkaar noemen) razen er meestal doorheen omdat het nogal duur is, omdat het er veel regent en omdat ze gehaast zijn om in zuidelijk Afrika te kunnen gaan ontspannen. Ook wij hebben in onze eerste dag in Gabon héél wat kilometers gevreten. Het zonnetje was echter wel van de partij en we hebben met volle teugen genoten van het mooie groene landschap dat de uitstekende wegen flankeert. Gabon lijkt op het eerste zicht al een stap in de richting van Europa als je al een maand of 4 door West-Afrika aan het rijden bent. We waren verbaasd wegmarkeringen aan te treffen en konden tot ons genoegen vaststellen dat er aanduidingen stonden over welke richting je uit rijdt en hoeveel kilometer je nog te gaan hebt. In de steden lijkt constant elektriciteit te zijn en je kruist meer dan ooit degelijk ogende wagens.
We komen echter abrupt terug in de realiteit als we langs de kant van de weg stoppen voor een vlugge hap vooraleer we gaan wild kamperen. We vragen de vrouwtjes wat ze in hun grote potten hebben. Onder deksel 1 schuilt vettig vlees waarvan we de naam niet begrepen hebben. Omdat we daar niet zoveel zin in hebben, kijken we onder deksel 2. Leeg. Het zal dus optie 3 worden. Deksel 3 gaat open en onthult een bijzonder grote dikke apenpoot. We hebben nog minder zin in baviaan, dus wordt het toch maar onbekende optie 1 met brood. Ik vind het zelf maar niks, maar Renée heeft trek en smult behoorlijk door. Ondertussen vragen we nog even aan de dametjes wat we precies aan het eten zijn. Omdat we het woord nog steeds niet kennen, nemen ze me mee naar de poster met bedreigde en beschermde diersoorten die aan de muur hangt en wijst ze me een soort wild everzwijn aan. Het had erger gekund, want langs de kant van de weg zie je overal aapjes, ratten, aligatortjes en alles wat ze maar kunnen vangen in het grote woud.

Ruim een maand hebben we in Kameroen rondgetoerd en we zullen er absoluut goede herinneringen aan overhouden! De mensen zijn er vriendelijk, het eten is er lekker, de hoofdwegen zijn goed en als je het opzoekt kun je snel en makkelijk goeie offroad vinden. Zowel de cultuurliefhebber, de natuuradept, de actieve vakantieganger als de zonnekloppende strandganger komen uitgebreid aan hun trekken en met rechtstreekse vluchten uit heel Europa naar Douala en Yaoundé vraag je je af waarom alleen nog maar de Duitsers deze puur Afrikaanse vakantiebestemming lijken ontdekt te hebben…