Eénmaal helemaal ontwaakt wil een mens natuurlijk iets in de maag. Op een droog Marokkaans brood is confituur niet slecht, maar er zijn er daar in de Sahara nog die wat zoetigheid wel zien zitten...

De dromedarissen zorgen wel vaker voor leuke plaatjes, als ze dan ook nog eens boven op een duin gaan staan bij zonsondergang, hoef je geen hele goeie fotograaf te zijn om leuke foto’s te maken…

Op ons plein in Marrakesh barst het ook van de fruitstalletjes die aan spotprijzen lekkere verse sapjes op je afvuren. Bij het vertrek uit de stad nemen we er dus snel nog ‘one for the road’.

In Marrakesh spreken we ook weer af met Thijs en Gerline die ondertussen al het gezelschap hebben gekregen van Sanne, een zus van Gerline. Thijs is een jeugdvriend van Renée  die toevallig ook net door Marokko aan het reizen is en nadat we met hen al een leuke avond hadden in Fes, breien we dus een vervolg aan de gezelligheid in Marrakesh.
In Marrakesh ga ik trouwens als 'Moustache' door het leven. Het haar op mijn bovenlip laat blijkbaar niemand onberoerd en het wordt meteen mijn roepnaam voor jong en oud in de stad. De meningen zijn verdeeld, maar iedereen hééft er wel een mening over...

In Marrakesh besluiten we om ons een keer niet op een camping te gaan installeren, maar het hart van de bedrijvigheid van deze levendige stad op te zoeken. We nemen onze intrek in een hotel knal op Jenna el Fnaa wat toch het kloppende hart van de stad is en betalen zelfs nog een betrekkelijk zacht prijsje. Het ontbijt wordt geserveerd op het dakterras met zicht op alle gekheid die zich op dit plein afspeelt. Aapjes gaan mensen groeten, waarzegster klampen toeristen aan, locals luisteren geboeid naar orakelende profeten, slangenbezweerders laten hun kunstjes zien en duizenden stalletjes bieden lekkernijen aan. Heerlijk om het zo allemaal van een afstandje gade te slaan vooraleer je er helemaal in onder te dompelen.
Bij het hotel hoorde ook meteen een garage waar de auto veilig kon gestald worden. Al moest je voor dat laatste nogal wat geduld hebben…

Om naar het plekje te geraken moet je een heel klein riviertje doorwaden. Wie de voetjes helemaal niet vuil wil maken kan zich laten bijstaan door Messi of zelfs door de sterren uit de Nederlandse competitie.

We hebben die dag niet erg veel kilometers voor de boeg, maar vanwege de slingerende wegen die ons doorheen het Atlasgebergte zullen voeren kruipt er toch heel wat tijd in de route tot Marrakesh. Toch nemen we in Aït Ben Haddoun ruim de tijd om ons aan al het moois te vergapen. Dit plaatsje heeft zo goed zijn authentieke waarde kunnen bewaren dat het dienst heeft gedaan als decor voor tal van films, waaronder ‘the gladiator’.

Vanuit het zuidelijke Zagora volgen we niet de meest logische route nog verder zuidwaarts, maar kronkelen we hogerop naar het Noordwesten. Oases recht uit de sprookjesboeken geplukt duiken steeds opnieuw op uit de canyons die okerkleur en alle tinten van rood en oranje met elkaar afwisselen.

Een korte rit bracht ons nog wat meer noordwaarts tot bij de coole surfspot Essaouira. Een leuk koloniaal stadje gelegen aan een winderige baai met mooie stranden en goeie golven.
Ook hier slaan we onze tent weer op voor een paar dagjes. De eerste anderhalve dag werden we nog vergezeld door onze Nederlandse vrienden. Ons plan was om vandaag een flinke rit naar het Zuiden te maken, maar het mooie weer heeft roet in het eten gegooid en we houden het vandaag toch maar bij een dagje Beach-fun.

Moeilijk om de grootte van Afrika precies te vatten?
Dankzij een ex-collega van Renée kregen we deze vergelijking met enkele welbekende landen.
Merci Mattias!

Bèr vroeg er al achter, mijn pa is altijd curieus ernaar en er zullen er nog wel zijn die willen weten hoe onze 16-jaar oude Koreaan zonder dak het doet en hoe de automechanicaleken die wij toch zijn het ermee stellen.
We proberen spaarzaam te zijn op het ding en gaan niet boven de 85 km/u, niet te hoog in de toeren enzovoort enzovoort. Ik controleer bijna dagelijks het oliepijl, heb altijd de temperatuur in de gaten en controleer ook af en toe de bandenspanning. Na 5000 km heb ik zowaar zelf goeie motorolie gekocht en de verversing afgehandeld. Bij het bergop rijden ging het lampje van de handrem regelmatig branden. Dat lampje is rood en dat beviel mij allerminst. Na veel geëxperimenteer met de handrem en veel denkwerk kwam ik er maar niet uit, dus heb ik maar gebeld naar een garagist van het merk zelf. Ondanks het feit dat het gesprek prompt werd afgebroken kon de brave man me toch vertellen dat het wel eens het peil van de remvloeistof kon zijn. Met de hulp van de trotse eigenaar van een Jeep Wrangler kon ik de juiste remvloeistof op de kop tikken en was het euvel verholpen. De behulpzame en supervriendelijke Marokkaan bood ons trouwens ook nog thee aan en wou verder helemaal niets van ons!
Verder waren we al een paar keer met het uiterst onaangename feit geconfronteerd dat de auto bij het pogen om te starten geen kik gaf. Je hoorde alleen een klik en verder absoluut niets. Meestal was het voldoende om een paar keer te proberen, maar op een goede morgen was er absoluut geen beweging in de motor te krijgen. Motorkap open dus en op zoek. Het grote voordeel van de simpele mechanica van dit oude beestje is dat je alles ziet gebeuren. Terwijl Renée achter het stuur zat te proberen om alsnog leven in de brouwerij te krijgen keek ik toe en volgde warempel de hele procedure van het omdraaien van de sleutel tot waar het spaak liep. Ik zag het onderdeel dat de klik maakte. Bij nadere inspectie bleek daar in koeien van letters ‘Starter’ op te staan en waren de kabeltjes van en naar de starter er redelijk gammel aan toe. Met mijn gezond boerenverstand gaf ik een tikje en meteen was het slechte contact weg. J

Tot slot krijgen we vanaf Midden-Spanje ook regelmatig met zwarte uitlaatgassen te maken, zowel van andere wagens als die van ons. Tot op heden volstaat het nog steeds om een pulleke additief aan de diesel toe te voegen om de rook van onze uitlaat te verminderen. Jammer genoeg hebben we nog geen pullekes additief gevonden waarmee we onze voorliggers kunnen neutraliseren…

Nog maar 1 dagje later en toch zitten we al enkele honderden kilometers verderop in Zagora. We hebben besloten om uiteindelijk toch maar niet van Parijs-Dakartje te gaan spelen. Deels om wat tijd in te halen die we langer in Merzouga zijn blijven hangen. Deels ook om ons autootje toch maar wat te sparen met de onvermijdbare off-roadstukken die ons nog te wachten staan in het achterhoofd. Deels omdat we stiekem hoopten een paar biertjes te kunnen gaan drinken met vrienden van Renée die ook in de regio zijn en waar we eerder in Fes al een gezellige avond mee hadden. Deels ook omdat de gewone weg ook een aanrader scheen te zijn en we dat bij deze al absoluut kunnen bevestigen. Alles tezamen zijn dat al heel wat deeltjes en genoeg redenen om het gekke avontuurtje laten voor wat het is.

Afstanden zijn ondertussen relatief geworden en voor 400 km draaien we ons hand niet om zolang de weg maar redelijk is. Iedereen vindt dan ook dat het stadje 400 km verderop vlakbij is. Vanmorgen waren we al om 6 uur uit de veren om de matten op te rollen en vroeg het ruime sop te kiezen. Het werd weer maar eens een hele mooie rit door een lang stuk rotswoestijn. Tijdens een uitgebreide middagpauze ver van de weg en in the middle of nowhere stoot Renée haar knappe hoofdje keihard tegen de boom waaronder we beschutting zoeken tegen de zon. Net nu ze er bijna helemaal weer bovenop is na de koortsaanval en de diarree krijgt ze dus weer met koppijn af te rekenen. We lassen nog een schaduwpauze in en tuffen verder door de Dra-vallei met de vele palmoases.

Morgen meer van hetzelfde: vroeg uit de veren voor heel wat kilometers en onderweg wat de toerist uithangen en waarschijnlijk zal het al lang donker zijn vooraleer we in Marrakech aankomen…

Een zomaartje, voor de aardigheid.

Met Renée als fotografe erbij lukt het dan toch om helemààl op de zweeffoto te staan.

Nu Renée beter is, klimmen we op dromedarissen en laten we ons een stukje de woestijn inrijden. De klim op de hoogste duinen moet sowieso wel te voet gemaakt worden, maar het kleurenspel bij zonsondergang is het dubbel en dik waard!