Sire, Uw Belgen zijn het kotsmoe!
De getto's van Brussel
MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN ?
Ik ben het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren mij behandelen alsof ik op hun privéterrein loop. Waarom durven wij niet
opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de
waarden van het land waarin wij leven?
Ik
woon vlakbij een buurt in Vorst, van de Merodestraat tot het
Zuidstation, die je zelfs met de meest multiculturele vooringenomenheid
niet anders dan als een getto kunt omschrijven.
Mijn dochter heeft het al lang opgegeven om in die wijk te
gaan. Daarvoor is ze net iets te vaak uitgescholden voor veel onfraais.
Ik fiets er elke dag door en beleef steeds een ander avontuur.
Dubbelgeparkeerde auto's, bestuurders die een kruispunt blokkeren om
met elkaar te praten, rondhangende jongeren die je bekijken alsof je op
hun privédomein komt.
Probeer vooral niets te zeggen als je weer eens bijna omver
gereden wordt: de laatste keer dat ik dit toch deed, werd ik de huid
vol gescholden door een omstaander van geen zestien jaar, die zijn
beledigende tirade afsloot met een boodschap die ik niet vertaal: 'Nique ta mère.'
Dat was minder erg dan de vorige keer, toen een andere jonge
Maghrebijnse chauffeur zich door mijn gedrag beledigd voelde: ik had
het aangedurfd mijn voorrang te nemen. Zijn eer was dusdanig gekrenkt
dat hij dit blijkbaar enkel kon rechtzetten door me in het gezicht te
spuwen...
Dus vooral: zwijgen. Want als je probeert duidelijk te
maken dat 70 km per uur veel te snel is in een zone 30, dan heb je
meteen recht op een confrontatie met het eergevoel van een jonge nieuwe
Belg die het niet kan hebben dat iemand hem ook maar iets verbiedt en
die bereid is je daarom in elkaar te rammen.
Twintig jaar geleden was ik ervan overtuigd dat de jonge
nieuwe Belgen snel geassimileerd zouden worden. Maar nu is in Brussel
een generatie van rebels without a cause opgegroeid die zich
altijd verongelijkt en te kort gedaan voelt. Nooit voor iets
verantwoordelijk, het is altijd de fout van iemand anders: van de
overheid, van de racistische Belgen. En ook binnen hun eigen families
blijven de jonge Maghrebijnse mannen onaantastbaar. Toen de politie in
Molenbeek een jongen oppakte, organiseerde de vader meteen een betoging
omdat zijn zoon 'nog geen appel zou stelen.'
De inspanningen van de overheid in de probleemwijken hebben
ervoor gezorgd dat de jongeren de noodzaak niet voelen die te verlaten,
toonde een ULB-studie vorig jaar aan. Zo creëer je de bekrompenheid van
een dorp in de grote stad.
Een dochter van Marokkaanse vrienden heeft een Belgisch
vriendje. Met hem gaat ze nooit uit in de wijk, omdat ze meteen wordt
nageroepen. Want bijna al de jonge allochtonen mogen dan wel de
Belgische nationaliteit hebben, enige identificatie met dit land hebben
zij niet. Integendeel: 'Belge' is een scheldwoord...
Jonge vrouwen alleen zie je overigens bijna nooit in de
wijk. En zeker niet in de cafés: daar worden ze zelfs niet gedoogd.
Toen een medewerkster van de gemeente er een koffie vroeg, werd haar
snel duidelijk gemaakt dat ze er niet moest op rekenen om bediend te
worden. Als ik de Merode-wijk binnenfiets, dan weet ik dat ik tot ver
voorbij het Zuidstation niet één vrouw op een caféterras zal zien. En
dan heb ik het nog niet over de dubbele seksuele moraal die van jonge
allochtone vrouwen nog steeds verwacht dat ze tijdens de huwelijksnacht
hun maagdelijkheid bewijzen, ook al weet iedereen dat Brusselse
hospitalen met een eenvoudige ingreep maagdenvliezen herstellen...
Een gerenommeerd Frans-Marokkaanse kunstenaar stelde tot
vorige week een merkwaardige installatie tentoon in Brussel: een reeks
bidtapijtjes met schoenen. De kunstgalerij kreeg onmiddellijk
dreigtelefoons, het glas voor het kunstwerk werd bespuugd en
beschadigd. De commotie kwam er omdat er bij één bidtapijtje rode
vrouwenhakken te zien waren. De kunstenaar wou op die manier 'de plaats
van de vrouw in de Islam' aankaarten. Maar dat kan al niet meer in
Brussel: na een paar dagen werd het kunstwerk verwijderd.
Misschien moeten we ons eens afvragen hoe het komt dat we
aanvaard hebben dat principes als de vrijheid van de kunstenaar en
gelijke rechten voor man en vrouw niet voor iedereen gelden in dit
land. Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is:
respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven? Een
hoofddoekenverbod is geen oplossing. Maar misschien moeten we toch eens
nadenken over hoe we op een assertieve manier kunnen duidelijk maken
dat wij durven verdedigen wat wij belangrijk vinden.
Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te
vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt
jammer genoeg dieper: we zijn bang geweest om onze waarden op te
dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze
verloren te laten gaan.
door LUCKAS VANDER TAELEN
Copy and paste uit de Standaard Online van 30 september 2009
Wie? Vlaams Parlementslid voor Groen!
Wat? We moeten jonge allochtonen respect bijbrengen voor onze waarden.
Waarom? Sommige Brusselse wijken evolueren tot getto's met eigen wetten.
En ik dacht te rechts te zijn omwille dat ik dezelfde opmerkingen neerschreef de afgelopen weken.
Tot Blogs,
GV
|
