Bye Dré en bedankt.

Zaterdag avond rond een uur of zeven, oeps, ik begin al te klinken als diene van Clouseau… nee, serieus effen; gisteren is jammerlijk genoeg André Steemans beter gekend als Felicé Damiano overleden. We verliezen weer een monument uit de Vlaamse showbizz. Felicé had meer swing en twist in zijn lijf dan Chubby Checker in een blender. Mijn buurvrouw heeft menig fuck-me-botjes versleten wanneer ze afstemde op zijn programma Swingpaleis. Ik zal hem missen omwille van zijn joviale omgang met mensen. Typisch een Limburger die precies de vriend van iedereen was. Het bleek toch zo de twee enige keren dat ik hem mocht ontmoeten op een high-profile bedrijfsparty gegeven door één van mijn vroegere werkgevers, een verzekeringsmaatschappij met ster-allures en eveneens ter ziele gegaan na een te korte glorieperiode.

De tweede maal dat ik hem tegenkwam was in een restaurant in Leuven een paar jaar geleden, en de man herkende mij niettegenstaande mijn eerste gesprek maar een paar minuten had geduurd. Het zal het onderwerp zijn dat in zijn geest mijn gezicht wellicht had gegrift. Ik laat u met het vraagteken zitten want het onderwerp is niet van dien aard dat ik het enerzijds wil delen en anderzijds heb ik er gewoon geen zin in om het aan mijn blogklok te hangen. Ik zal Dré missen in zijn 1000 seconden, een kookprogramma dat ik meer kan smaken dat de culinaire hoogstandjes van streekgenoot, de SOS keukenPiet. Geef Obama de Nobelprijs voor de vrede maar… ik geef Dré de Nobelprijs voor jovialiteit en swingende ambiance.

Dré , ik wens je een vredige rust toe en weet dat de wereld door je heengaan weer een toffe mens zal moeten missen.

Tot blogs

GV

Televisiepresentator Felice Damiano (André Steemans), overleden aan een hartinfarct, hij werd op 1 oktober 55 jaar. Felicé raakte bekend door tal van televisieprogramma's waaronder het kookprogramma 1000 seconden, dat meer dan 10 jaar door de VRT werd uitgezonden en waarin hij met Herwig Van Hove optrad. Ook Het Swingpaleis, een meezingprogramma dat hij van 1996 tot 2006 presenteerde op de VRT, was een groot succes. In 2006 maakte Felice de overstap naar SBS, die de zenders VT4 en VijfTV beheert. Voor VIJFtv presenteerde hij spelprogramma Te Nemen Of Te Laten, terwijl hij voor VT4 de presentatie van Supertalent In Vlaanderen voor z'n rekening nam tot in februari 2009.

Dré Steemans is geboren in Leuven, maar woonde in Limburg. Eerst in Maasmechelen, later in Hasselt. In 2006 verscheen zijn autobiografische roman “Jongens onder elkaar”

10-10-2009, 19:22 Geschreven door Georges Vanhaeren  

Houston we have a problem, where are my Dafalgans

We hebben nog een paar ogenblikken vrij, dus meteen grijp ik naar mijn virtuele pen om toch niet met de gedachte te blijven zitten dat ik onze Abdias in de steek laat. Een mens geraakt gehecht aan zijn blog, het is precies een huisdiertje geworden dat dagelijks wat verzorging verdient en af en toe moet geaaid worden, als is het met een pennentrekje. Deze week is voor mij begonnen met een verse doos Dafalgan, we zijn donderdag en de doos is leeg. Ik weet niet waarom, maar ik zit al een veertiental dagen opgezadeld met een helse koppijn die zelfs blijft voorduren als ik ’s nachts mijn droomregisters open trek. Nu snap ik tenminste waarom vrouwen geen seks wensen wanneer ze hoofdpijn hebben. Ik dacht aanvankelijk dat in een droomwereld geen hoofdpijn bestaat. Ik moet dit dus ten stelligst tegenspreken, of ten minste, in mijn geval toch wel. Ik had vannacht een zeer leuke droom waarin ik een feestje had op een ruimteschip… ja, ik weet het, je kan het zo gek niet bedenken of ik droom het.

Op een bepaald ogenblik was de hoofdpijn zo erg dat ik de muziek, want ik droom in beeld en klank, heb uitgezet. Tot grote ergernis van mijn copilote, die de laatste weken telkens aanwezig is in mijn dromen, want zij houdt enorm van Saint-Germain, een Franse loungeorkestje. Niet alleen zij was in alle staten maar ook de rest van de feestbende. Op mijn ruimtefeestje had ik ook Mickey Mouse uitgenodigd blijkbaar, want die was er ook. Hij en zijn slecht karakter. Ik ben met die tekenmuis in vurige en vlammende ruzie gekomen omdat hij telkens weer de boordcomputer beval om het muziek te hervatten. De boordcomputer is uitgerust met voice-recognition-activation, in bruikbare taal wil dat zeggen dat je gewoon tegen de computer iets zegt en dan doet zij dat. Het is een zij want het is telkens een vrouwelijke stem dat antwoordt. Die stem lijkt verdacht veel op die van mijn Gps trouwens, maar een tikkeltje sexyer want een beetje hees en vertraagd. Dat kan ook zijn dat in de ruimte de stemtrilling al uit zichzelf al sexy gaan klinken, ik zal dit eens vragen aan Frank Dewinne vragen bij zijn terugkeer van zijn circus-satelliet.

Dus na een twaalftal keer Rose Rouge van Saint Germain te hebben horen starten en dus een discussie met de Disney-uitvinding heb ik hem opgesloten in de wijnkelder van mijn ruimteveer. Zo een arrogant en ambetant manneke dat die is, gewoon  onbeschrijflijk. Het kereltje heeft capsones de grote van de bollen van het Atomium. En onbeleefd dat het schoftje wel is, me dunkt dat dit het gevolg is van zijn succes. Volgens zijn chauffeur is dat pas enkele jaren geleden tot stand gekomen sinds de start van Disneyland Parijs. Nu denk ik eerder dat de degoutante muis geen spacecake kan verteren. Hij zat dus opgesloten in de wijnkelder van het ruimteschip en bleef maar herrie schoppen en ook letterlijk want hij deed niets anders dan tegen de muren van de ruimte in kwestie te trappen.

Tot op een bepaald ogenblik er geen lawaai te horen was en we met de ganse crew ons aan het afvragen waren of hij niet via de noodcapsule ontsnapt was. Kelly Pfaff begon zich te moeien en mij op mijn eigen ruimteschip bevelen te geven dat ik het arme muizeke moest vrijlaten. Het wicht, wat denkt die wel ? Ik trap ze nog liever allebei zonder ruimtepak de melkweg uit. Gedaan ermee, ik duld geen tegenspraak op mijn eigen starship. Ik besloot in te grijpen en spacecontrol op aarde in te lichten van het probleem. Zij zouden wel Will Smith of Tommy Lee Jones van Men in Black langs sturen om mijn probleem op te lossen, want zij hadden trouwens interstellaire bevoegdheid in deze materie.

Zo gezegd, zo gedaan, ik sprak in de richting van de boordcomputer: Houston, we have a problem.

Wat volgde was stilte … muisstilte

Ik herhaalde mijn oproep: “Houston, we have a problem tedju! ” maar dan met meer nadruk op dat laatste woord. Toen kreeg ik nog wat ruis en wat gekraak in de luidspreker te horen en nadien een schertsend geluid: “Teut - teut - teut - teut - teut – teut”

Ow shit, ’t is al halfzeven. Ik drukte de zoemer van wekkerradio af en stond op met koppijn; “waar zijn mijn Dafalgan’s… wacht tot ik die muis vandaag ergens tegenkom ”.

Tot Blogs,

GV

08-10-2009, 18:24 Geschreven door Georges Vanhaeren