Onder het motto: Meer foto's, minder tekst; vandaag een meer fotogenerieke verslaggeving van de voorbije maand Abril. En het was me er eentje. De Goede Week vormt hier in Sevilla al jaren een theologisch hoogtepunt. Toeristenmassa's blijven niet uit, maar die neem je erbij. Het concept is simpel. Elke parochie, en het zijn er veel, krijgt een tijdstip in de Goede Week toegewezen waarop het mag uitrukken met zijn opgepoetste "Paso". Dit is een hautaine "draagberrie", als ik het zo mag noemen, waaronder een troep binken kruipt om de talloze kilo's edele metalen annex Maria/Jezusbeeld door de stad te zeulen. Dit geaccompagneerd door een bende "Kukuxklanners" van het gelovige soort en de nodige fanfares. Elke stoet trekt naar de Giralda, de derde grootste kathedraal ter wereld, alwaar zijn Paso het altaar begroet. En dit 7 dagen lang en Witte Donderdag de hele nacht door. Saaie koek, zie ik jullie denken. Best niet. Fantastisch om al de folklore die eraf druipt te mogen waarnemen en meemaken! Onder het motto: Oog om oog, tand om tand; werkte Juan Plaisantos, onze Leuvenbroeder uit Barcelona, zijn Lisboa-Sevilla-tripje hier pets in die week af. Tot vrijdag liet ik hem de beter kanten van Sevilla zien en de Pasos stonden uiteraard ook op het menu. De foto's brengen meer uitleg. Stille Zaterdag liet ik me opslorpen in de massa en genoot van al het moois die deze traditie te bieden heeft. Smakelijk!

Hola! De voorbije maand maart is voorbijgevlogen. We brachten een bezoek aan Juan Plaisantos in zijn biotoop Barcelona en konden niet weerstaan aan een tripje richting het idyllische Ronda. Tussendoor beleefde onze Casa hoogdagen. Marco, een Romeinse Italiaan die in februari is neergestreken, aka El Spaghetti onder de "anciens", verwende ons met een authentieke Romeinse Penne Carbonada. Thomas De Clerck zorgde voor de betere Belgische bieren en de avond raakte snel in een stroomversnelling. Marco haalde zijn Don Juan gitaar boven en binnen de kortste keren weerklonken de betere meezingers door de Casa. La Cena Belga kon niet uitblijven. Een week later bakte ik Belgian Fries geaccompagneerd met een barbacoa. Que aproveche!

Foto's op: www.scoutstervuren.be/Thomas_in_Marruecos

Muy buenas a todos!

Om de trilogie volledig af te ronden, nog een Resumen van onze belangrijkste gebeurtenissen over de Zeeëngte van Gibraltar. Na een nachtelijke stap in Cádiz de boot op richting Marroko, het mekka van de iets oudere Mercedes-Benzen, opdringerige mensen en afzetterij, tenzij je er weet mee om te gaan en van al het andere prachtigs weet te genieten. Ceuta, de Spaanse enclave aldaar, vormde Stop 1. Een "Taxi Collectif" bracht ons naar de eerste vorm van beschaving op het Marokkaanse vasteland, Tetuan. Twee Marokkaanse vrouwen vergezelden ons en vertelden gretig over hun kinderen. Ze haalden hun foto's boven en ter informatie kregen we ook hun geboortedata ingepompt. Op de koop toe gaven ze ons ook nog Les 1 van "Hoe bezoek je het veiligst Marokko?". Het kwam er bijna op neer dat we beter thuis gebleven waren. De taxichauffeur zweeg heel de rit met gefronste wenkbrauwen. We vermoedden dat hij geen noot Spaans sprak. Maar eens de vrouwen uit de taxi, gaf hij zijn mening op een vrij cassante, maar hilarische manier over de vrouw in het algemeen. Ik wijd hier best niet over uit, maar u kan er zich wel iets bij voorstellen. Dit alles om onze eerste kennismaking met Marokko even uit de doeken te doen.

Tetuan was niet meer dan een tijdelijk tussenstation naar Fez, de culturele tegenhanger van Marrakech. De tijd die ons nog restte tot de volgende bus, benutten we om onze eerste indrukken wat bij te schaven en soms zelfs wat kracht bij te zetten. Een typische broodjeszaak stilde onze honger en na een ommetje in de plaatselijke Soeks bracht de bus ons naar ons eerste doel: Fez.

Fez, één van de belangrijkste steden van het noorden, sleept, net als Marrakech, een rijke geschiedenis met zich mee. Maar het is misschien net dat ietsje minder majestueus en bombastisch. Het spreekt minder tot de verbeelding van de toerist. Dat laat het juist toe zijn eigenheid te behouden. De toeristen die we daar tegenkwamen, vielen op onze twee handen te tellen. We besloten onze zondag in de Soeks door te brengen en de belangrijkste bezienswaardigheden eens aan te doen. Al snel raakten we er onze weg kwijt en tuimelden we in een nieuwe ontdekking of maakten we simpelweg rechtsomkeer. De Marokkanen lieten het niet na om ons om de haverklap, tot vervelens toe, in hun shop uit te nodigen. De kunst bestaat erin hier mee om te gaan. Een baboucheverkoper, die volledig misstond in zijn shop, mag ik u niet besparen. Vermoedelijk door zijn vader gedwongen hun shop uit te baten, stond hij wat onwennig voor zich uit te staren. Zijn kersverse leren namaak-racevest maakte het plaatje af. Tom en ik hadden wel zin in een paar babouchen en na eerdere prospectie wisten we wel een beetje hoe de vork in de steel zat, kortom wat de prijzen waren en hoe ze naar beneden te krijgen. We informeerden wat. Al snel vonden we onze keus en werd duidelijk wat voor vlees we in de pan hadden. Na wat grapjes en de nodige fotopauzes kregen we de prijs vrij makkelijk naar beneden. De zaak was snel beklonken. Een beetje verder maakten we een moeilijkere situatie mee. We waren wat door de nauwe straatjes aan het slenteren totdat onze ogen op een collectie leren tassen viel. Zoals een strontvlieg op zijn habitat springt, hing binnen de kortste keren de eigenaar rond onze nek. Voor dat we het zelf goed en wel doorhadden, waren we aan het onderhandelen voor een zak, waar we niet eens in geïnteresseerd waren. Dan flapten we er maar een zodanig lage prijs uit in de hoop de discussie snel te beëindigen. Nu gaf die man uiteindelijk toe en stonden we daar. Ja, best gaan lopen met vermoedelijk enkele Arabische scheldwoorden meer op onze huid gespeld.

Meknès vormde een tussenstop naar ons eindstation Marrakech. Een kleinere stad, die toch een aantal best te pruimen plekjes herbergt. Zeker de overdekte markt was fantastisch. Een harmonisch samenzijn van geuren en kleuren. Bekijk zeker de foto's om er u een beeld van te vormen. In het slagerijgedeelte waan je je in de Middeleeuwen. Je kon er alles kopen: het hoofd van je favoriete dier, een zakske vet of een vers gepluimd kippetje voor op de BBQ. Best niet voor gevoelige bezoekers. Na een bezoek aan de Madrasa aldaar, een school waar de Koran onderwezen werd, sleepte "de zoon van de eigenaar" ons mee naar één of ander Palacio. Iets vermoedend en op onze hoede volgden we. De uitleg kregen we volledig "gratis". Nu was dat Palacio volledig uitgerust met de nieuwste Berbertapijten en nodigden ze ons vriendelijk uit om ze wat nader te bekijken. Maar we hadden aan de ingang duidelijke afspraken gemaakt en het bezoek was snel afgerond. In een dergelijke situatie vraagt de gids ten einde raad meestal een Euro te wisselen tegen wat Dirhams. Je geeft hem dan wat meer en wederom wat binnensmonds Arabisch gevloek.

De volgende dag de bus op richting Marrakech. Deze keer niet meer met de "chiquere", snellere maatschappij, maar met die van het gewone volk. 6 uur 's morgens vertrek en 8 uur reizen voor de boeg door het heuvelachtig landschap. Nu waren we de enige niet-Arabieren op de boemelbus. En aan elke halte viel er wel wat te beleven. Regelmatig barstte er een discussie los, waar zich een deel van de bus begon mee te moeien; of dat er mensen simpelweg niet meegenomen werden. Geen moment dat we wisten wat er aan de hand was, steeds vermoedend dat we naar Marrakech op weg waren. En dat was ook zo. Na 10 uur reizen: Marrakech. Een veelvoud van de toeristen die we de vorige dagen hadden gezien. Een immens verschil. Alles staat ook veel meer in het teken van de toerist. Spijtig maar helaas. Maar het blijft een heel mooie stad. Zeker de hoofdplaats Djem'a El-Fna vaut le détour. Na wat rondhoren vonden we uiteindelijk een heel typisch hostal in een zijstraat van de hoofdplaats. Eerder een huis van 4 verdiepingen met kleine kamertjes en een fantastisch terras, waar je ook kan slapen. Een Marokkaan had ons tijdens onze zoektocht zijn diensten aangeboden en een politieman greep hem prompt vast bij de keel. Om maar te zeggen hoe effeciënt de anti-valse-gidsbrigade aldaar soms kan zijn. Onze gids, Trotamundos, Spaans voor Trotter, vertelde, dat één dag in Marrakech "un verdadero crimen" zou zijn. Tom pleegde uiteindelijk die misdaad, want hij moest de dag erop in Malaga zijn. Maar van die dag hebben we nog ten zeerste genoten. Nog wat rustig rondgekuierd en geprobeerd door de toeristische waan het echte Marrakech te ontdekken. Ik moet zeggen dat je na enkele dagen Marrakech daadwerkelijk een verschil merkt. Na Toms vertrek installeerde ik me op het dakterras. 's Avonds, na een aangenaam dagje, raakte ik al snel aan de praat met een Siciliaan, een Pool en een bende Fransen.

De laatste dag besloot ik in de Hoge Atlas door te brengen. De besneeuwde toppen staken zo verlangend boven de skyline uit. Een dagje natuur zou een welgekomen verademing kunnen betekenen na al die stadsbezichtigingen. En dat was het ook. Spijtig genoeg ontbraken tijd en voorbereiding om er meer dagen in door te brengen. Dus 's morgens vroeg op, daar zorgde het Allahgemekker om 5 uur deels voor. Busje tot Imlil aan de rand van het gebergte. Al snel voelde ik hoe slecht ik erbij stond. Mijn twee medetrekkers en de gids, strak aangekleed en het stevigere stapschoeisel aan; Thomas De Clerck, Erasmusgewijs met zijn geliefde freetimeshoes. Deze binnenste de kortste keren doorweekt, daar het goed gesneeuwd had de voorbije dagen. Maar dat had ik er graag voorover. Het landschap was adembenemend. De foto's spreken voor zich. We klommen tot op een hoogte van 3500 meter alwaar wederom shops. Wie koopt er nu op zo'n hoogte een tapijt of iets anders onnuttigs? De terugweg bracht ons langs een bergdorpje waar het overliep van spelende kinderen in de sneeuw. Na een stevige maaltijd kon ik moe maar voldaan terugkijken op een geslaagde week Marokko, of wat een jaar Eramus in Sevilla al eens als extra kan bieden. Een nachttrein bracht me naar Tanger, alwaar een boot me oppikte en me afzette in Tarifa. Kwestie van ook eens in het KiteSurfmekka geweest te zijn.

Laat de foto's voor zich spreken, wederom: www.scoutstervuren.be/Thomas_in_Cádiz+Portugal

Iets minder ver in de tijd. 8 februari: Thomas De Clerck zijn laatste examen zit erop. Op examenvlak doet Sevilla zijn naam alle eer aan. De helft van de uitslagen laten nog steeds op zich wachten. Maar soit, hoog tijd om de benen te strekken. En hoe? Rond de middag kruip ik in de oude VW-camionnet van Lars, een Duitse mede-Erasmusser van Kaspar in Lisboa, op de Plaza de Cuba richting mijn woonst. Rechtsvooraan Kasper Van Lombeek, op de achterbank languitgerekt, Johan Hawinkel, overgevlogen en reeds enkele dagen Portugal achter de kiezen. De geur van een tijdje strand, surf, BBQ en bivakkeren stak al snel de kop op en de nood naar verfrissing was hoog. Enkele dagen Sevilla brachten soelaas. De dagen annex nachten waren goed gevuld. Tom sprong tussen twee examens door ook even op de kar, met de nodige hilariteit en plezier tot gevolg.

Het huren van een wagen bracht ons ertoe het Zuiden van Andalucía aan te doen, tevens de ideale gelegenheid om Manuels habitat te bezichtigen. Manuel, mijn kotgenoot, woont in de suburbs van Cádiz, de Spaanse Carnavalstad bij uitstek, wat Tom en ik enkele weken later aan den lijve ondervonden hebben. We werden er zéér hartelijk onthaald en het was een aangenaam verblijf. Daags nadien namen we Cádiz city onder de loupe, in volle opbouw van wat komen zou. De stad zelf palmt een zeer klein schiereiland in, gescheiden van het vasteland door één enkele autosnelweg. Het historisch centrum heeft een groot zeevaardersverleden, daar Cádiz op de weg naar Zuid-Amerika ligt. Waarschijnlijk herinnert u zich, aandachtige lezer, de scène uit een recentere James Bond film, waar Hally Barry, de b/hetere mulatactrice, uit de zee rijst. Ja, ook dat is in Cádiz. 

Na een passagierswissel: Kaspar out - Manuel in richting Algarve - South Portugal. Heading to het uiterste puntje Sagres and The Clifs. Onderweg in Andalucía bezochten we Niebla, een middeleeuwse vesting en El Rocío, een Westerndorp waarvan de Kerk een bedevaartsoord vormt. El Rocío ligt aan de rand van het Natuurpark El Doñana. Een aanrader voor de natuur- annex vogelliefhebbers onder jullie. We spendeerden er enkele uren tot ons Trippersgehalte het alarmpeil bereikte. Op weg naar Huelva reden we op een verlaten baan recht door het Natuurpark vlak naast de kust. De eerste plek dat ietwat op een afrit leek, even afslaan. Enkele fossielduinen later: een verlaten idyllisch strand. Geen kat te bespeuren, buiten een aantal jeeps die vermoedelijk het noorden kwijt waren. Een frisse duik bracht ons zoutgehalte weer op peil. Next destination: Faro, hoofdstad van de Algarve en eindstation van Johan Hawinkel.

Manuel en ik maakten van de laatste dag "wagen" gebruik de kliffen van het uiterste zuidwestpunt aan te doen. Ongelofelijk mooi, 10+ meter steile kliffen met hier en daar waaghalsvissers. Foto's voor in de boekskes, het samenspel van het onmetelijk uitzicht en het geluid van de brekende golven tegen de rotsen zou niet misstaan in de nieuwste National Geographic Soundtrackclip. Kortom, om over naar huis te schrijven. Bij deze.

Dag 1 konden we niet beter inzetten: English Breakfast, gemaakt door de Kooks van dienst Paquito en Tomás. Na een ommetje langs zijn faculteit begaven we ons naar The Shopping Center van London, Harrods. We voelden er ons al meteen thuis. Roltrappen en zeteltjes uittesten, iedereen zijn uitleg laten doen en aandachtig luisteren, maar vooral rondkijken en genieten. Victoria Beckhams slee stond onbewaakt aan de ingang geparkeerd. Toch even moeten bewaken. In London loopt er vanalles rond eh. De Underground bracht ons naar het Modern Tate Museum vol moderne kunst. Best te pruimen. Heel modern gebouw waar je van de ene fantasie in de andere wordt gesleept. Langs St.-Paul's Cathedral richting Paquito's riant kot, alwaar Tom ons op een zwaar verteerbare maaltijd trakteerde. Wie London zegt, zegt ook de iets betere muziek annex discotheken. Tijd om daarmee kennis te maken. Toevallig zakten die avond The Glimmers, een Gents dj-duo, af naar The Fabric. De keuze was snel gemaakt.

Dag 2 bracht ons naar Piccadilly en Oxford Street. Carnaby Street staat bekend als de hippere shopping wijk. We kuierden er wat rond richting Trafalgar Square, waar we konden genieten van enkel Christmas Gospels. Jawel, een Spaanse versie stond ook op de Track List. Big Ben en een zicht op de Thames by night vormden de ideale afsluiter. Nog snel even een Burger King naar binnen en London behoort ook tot de mooiere herinneringen! Bedankt aan Paco voor zijn gastvrijheid!

Muy buenas a todos!

Weer even geleden. De examens lopen ook hier, weliswaar met enige vertraging ten opzichte van Leuven, op hun eind. Woensdag verwacht mijn lerares Spaans me voor een mondeling onderonsje en donderdag trek ik er een streep onder voor dit semester op de faculteit. Of ze goed verlopen zijn, blijft een semi-open vraag. Hier in Sevilla ben je van weinig echt zeker. De afgelopen examens waren toch heel anders dan gewoonlijk. Op een examen van een vak waarvoor we met 30 ingeschreven zijn, zat ik slechts met 4 anderen. Dat verklaart waarom de gemiddelde Sevillaan 8-9 jaar doet over zijn carrera. Op een examen van het vijfde jaar kon je met het aanwezige grijze haar gerust vijf kale bejaarden bevoorraden. Wel moet ik zeggen dat er tot nu toe een rustige examenperiode heb opzitten. Ten gepaste tijde wat doorwerken, maar doorgaans heb je tijd genoeg. Examens is ook een tijd waarin je je naaste omgeving wat beter leert kennen. De mensen hier in de buurt knikken al eens als je voorbij komt. Jonni en Manuel, mijn twee voornaamste casa compañeros, staan steevast garant voor een leuke babbel, die trouwens steeds vlotter begint te verlopen. Typische stopwoordjes sluipen stilaan maar zeker in mijn Andaluz en dat zorgt regelmatig voor de nodige hilariteit alhier. De vierde uit het kwartet, Jacobo, was tot vorige week nog steeds niet uit zijn mossel gekropen. Verder dan een Ola en Hasta luego relatie zijn we nooit geraakt. Deze 30-plusser uit Valladolid, was sinds kort, terecht gezien zijn leeftijd, op zoek naar een alleenwoonst. Met resultaat, sinds begin februari bevind ik me alleen op de eerste verdieping. Binnenkort hangen Carteles op met mijn número de teléfono, kwestie van de stormloop binnen de perken te houden en de selectie eerlijk te laten verlopen. Sinds het ordentelijk verlopen Fiesta de Casa heeft la dueña een onuitputtelijk vertrouwen in mij. Een vierde toffe compañera kan de komende 5 maanden enkel maar méér glans geven!

Donderdag komen Kasper en Johan Hawinkel Sevilla binnengereden. Johan maakt van zijn lesvrije week gebruik om het aangename aan het nuttige te koppelen en een bezoek te brengen aan zijn Eramuskompanen in het zuiden. Beklagen zal hij het zich zeker niet! Vraag hem er maar eens naar eens terug in Bélgica. Eerst keren we Sevilla binnenste buitenste, alvorens de zuidkust van Spanje en Portugal af te rijden richting Faro; tent, surfplank en passagiers vol energie incluis. Door een examenachterblijvertje kan Tom er niet bijzijn. Maar zijn hartje wordt nog gelucht. Vanaf de 16de trekken we richting Cádiz om de carnavalsfeer aldaar op te snuiven. Ongelooflijk naar het schijnt. En om onze uitgerekte les"vrije" week in schoonheid af te sluiten, gunnen we het Marruecos ook een bezoek. Kwestie van een week Ski om te vormen in zijn Erasmusequivalent!

Usted nos oïrá!

Vrijdagavond 24 november 2006: Afspraak bij ons, Manuel en Tomás, thuis para la Fiesta de Casa. Niet dat er daaromtrent een gedoogbeleid heerst in Calle Prosperidad, zeker niet met de huisbazin tegenover ons; maar we achtten de tijd er rijp voor, zelfs na het op de hoogte stellen van de buren. Jonny was de hele week thuis in Cadiz en zag een deelname niet echt zitten. Jacobo zit nog steeds in zijn schelp en, gezien zijn leeftijd, hield hij zich liever afzijdig. Geen nood, Manuel en ik zetten onze schouders gezamenlijk onder het project en smeedden plannen over de herinrichting van ons huis. Zijn kamer werd El Cuarto del Dj, de patio la Zona de Baile, het salon kreeg een chill-out-inrichting en, last but not least, de fontein deed dienst als Cocktailbar. Zo gepland, zo uitgevoerd. Rond de middag stroopten we de mouwen op en smeetten we een hoop brol, dat hier al jaren ligt, in de vuilbak. We haalden de borstel er ook even door en de final tuning kon beginnen. Na een bezoek aan de plaatselijke LIDL kon de Fuente gevuld worden en richtten we de DiscJockeystand in. Niet dat het veel voorstelde, maar fier waren we er wel op. Menig SoundChecks later gingen de deuren open. De genodigden druppelden langzaam maar zeker binnen. Eerst een bende semi-hippies, die de chill-out-room natuurlijk inpalmden, gevolgd door een bende Erasmussers en Spanjaarden. Deze stonden nog op de officiële guestlist. Op de officieuze hadden we niet echt gerekend, maar hier in Sevilla weet je nooit.
Op een bepaald moment ging de bel weer. Matthias, een sympathieke Gentenaar, met een klein gevolg in zijn spoor. Drie, vier man denk je dan. Hupla, luttele seconden later had ik 20 X 2 kussen of een handshake uitgedeeld aan on- en bekenden. Een overvol huis tot gevolg, zeker 50 man. Manuel en ik moesten de eerste verdieping openstellen om iedereen wat ruimte te geven. Ondertussen had Mariano, een klasgenoot, het Dj-roer overgenomen. De beats knalden door de boxen en om het feest compleet te maken, begon Manuel van op de eerste verdieping met confetti te gooien. Lang zou dit niet kunnen blijven duren. Binnen de kortste keren stond de zoon van de huisbazin een vurige monoloog tegen mijn casacompañero af te steken. Manuel was de PR-man van la fiesta en handelde de zaak keurig af. Iedereen richting Calle Betis alwaar we de avond in crescendo afrondden!

Dit weekend brachten we in Lissabon door, kwestie van ons Erasmusstatuut volle eer aan te doen. Tom heeft op zijn blog een mooi relaas opgemaakt van de opeenvolgende hoogtepunten. Laat onderstaande foto's als illustratie dienen. Smakelijk!

Tussen alle avonturen, waar ik jullie al mee om de horen heb geslaan, door; misschien even stilstaan bij de 'glazen bol' waar ik momenteel in vertoef. Na het turbulente begin, waar ik van het één naar het ander holde, is er sinds enkele weken een rustigere periode aangebroken. De faculteit, het dagelijkse leven, kortom Sevilla begin ik stilaan onder de knie te krijgen. En dat laat je toe om af en toe eens achterom te kijken en vast te stellen hoe fantastisch het hier al is geweest. Tegelijkertijd valt het me meer en meer op hoe relatief veel wat je hier opbouwt, eigenlijk is. Elke medaille zijn keerzijde. Een doorreizende Belg, die ik één van de eerste weken tegen het lijf liep, bracht vorig jaar een semester door in Valladolid. Zijn Erasmus: een unieke ervaring, maar meer dan mooie herinneringen hou je er niet aan over. En eigenlijk moet ik hem tot nu toe gelijk geven, wetende dat ik hier nog maar twee maanden zit en de volgende acht maanden nog onbeschreven zijn. Onlangs gaf ik een avondetentje bijvoorbeeld. Als slechts de helft komt opdagen, sta je daar toch even bij stil. "Erasmusvrienden eh" zeggen en het eten en gezelschap laten smaken. Of als je met een bende Sevillanen afspreekt om te gaan voetballen en je staat er alleen in de regen, voel je je even bij je pietje genomen en hup life goes on. Mijn gsm staat ondertussen semi vol met nieuwe nummers annex belofte eens gebeld te worden. Die belofte van een deel onder hen moet blijkbaar met een dikke Spaanse korrel zout genomen worden. Kwestie van Einsteins Relativiteitstheorie in mijn Erasmusversie om te buigen: What happens, happens en hup! Dit alles in mijn achterhoofd doet me enkel intenser genieten van elk moment alhier. Voorspoed of tegenslag met mijn goedgeloof, mijn glimlach krijgen ze hier in Sevilla niet van mijn gelaat. Nog eens goed schudden met mijn 'glazen bol' voor hij ergens begin juli noodgedwongen uiteenspat!               

Beste nieuwsgierigen,

Check gerust oude berichten, want sinds kort probeer ik ze te vergellen van beeldmateriaal. Volgend bericht volgt ergens deze week.

Lunes: Eerste dag van de week waar ik zowaar ook last heb van 6 uur springuren. Die hebben sinds vorige week een casi nuttig doeleinde gevonden. Samen met mijn Spaanse casacompañeros hielden we een casa-vergadering. Blijkbaar één heikel punt op de agenda: Kuisen. U moet weten, aandachtige lezer, na het eventueel bekijken van de sfeerfoto's van mijn huis, dat mijn woonst zich in een niet al te kraaknette staat bevindt. Het dateert volgens mij uit een andere eeuw of zelfs kolonisatieperiode. En met 4 mannen in huis was er weinig beterschap in zicht. Zelf maak ik daar niet zo een probleem van, maar tussen alle rommel en stof door een proper plekje is altijd aangenaam. Nu had mijn oudste medebewoner er niets beters op gevonden 2 verplichte kuisshiften per week de man in te lassen. Mijn twee jongere kompanen stemden ietwat gedwee in en ik, als niet-Spanjaard en semi-buitenbeentje, tuitte mijn lippen en zei kort maar bondig: "Vale!". Best niet te veel uw mening laten blijken, Thomas, laat staan dat je die al feilloos kan uitdrukken om een been te hebben om op te staan. Sindsdien besteed ik elke maandag een dik uur aan het dweilen van de bovenbadkamer en één week op twee de keuken of het salon. Que nuevo hombre!

Martes: De dag waar ik wekelijks verplicht een practicum van twee uur moet uitzitten. Niet dat het zo moeilijk is, maar de Spaanse noot kruidt het practicum momenteel toch wat extra. Onze groep bestaat uit 8 man en meer zit er ook niet in de les. In Leuven mag je je toch meestal aan een veelvoud verwachten. Nu, blijkbaar hanteren we een beurtrol en zit ik elke week naast iemand anders vóór een rek elektrische toestellen. Meestal wel een gezellig onderonsje, waar al eens gelachen kan worden en ideaal voor mijn Spaans. 's Avonds trek ik dan naar de taalles, waarna ik me volledig geef in mijn verplichte nieuwe passie Taekwandoo. Wat een mens niet allemaal doet om Spaans te leren! Ik weet niet hoe lang dit grapje nog gaat duren, aangezien de Maestro mij steeds nadrukkelijker aanmaant zo een pak te kopen. Volgende keer moet ik niet meer binnenkomen in mijn short en T-shirt, heb ik mogen verstaan.

Miercoles: Eens dringend tijd een stapje in de wereld te zetten! Deze week mijn kotgenoot Manuel eens vergezeld. Heel leuke peer, een kruising tussen Jochen Theelen en Johan Hawinkel, beide oud-kotgenoten uit Leuven. Jochen Theelen zegt ook altijd dat hij niet uitgaat, maar eens je aan zijn deur staat, staat hij binnen de minuut naast u. En Johan Hawinkel, gezien zijn kamer aan een verluchtingsprobleem lijdt. Eens op een dansbare plek stijgt zijn Don Juan-gehalte ten top en haalt hij zijn best wel te pruimen dansmanoeuvres boven. Oordeelt u zelf maar!

Jueves: Voorlopig doorgaans een kopie van dinsdag. Al kan er eens een variant opduiken. Deze week, bijvoorbeeld, ben ik eens langsgegaan bij mijn Italiaanse vrienden: Vito en vrouwelijke achterban. Ik had het hen al lang beloofd eens langs te komen. El maffioso kon het niet laten zijn gitaar boven te halen en de ene Calzone na de andere uit te kramen. Volgende week waarschijnlijk een ander donderdagavondscenario! Leven doe je hier van dag tot dag.

Viernes: Zoals u bij Tom kan lezen, pakte hij deze week uit met een hels kotfeest. Hels, zeg dat wel, een avond vol nieuwe mensen, sangria, Roemeense keuzeplaten en ga zo maar door. Een leuk initiatief dat al enkele weken aan de gang is onder Erasmussers en Spaanse aanhang. Calle Prosperidad 34 kan niet uitblijven en de interne onderhandelingen zijn volop aan de gang. Wordt beslist vervolgd!

Sabado: Sevilla was deze week de gastheer van WOMEX, World Music Exposition, iets buiten de stad. Je bent maar één keer op Erasmus, waarom er niet heen trekken. Hoewel het eerder een beurs is, waar muzikanten van het alternatievere soort elkaar opzoeken of leren kennen, kan je er 's avonds ook van optredens genieten. En dat hebben we gedaan. Van Algerijnse hoe-noem-je-die-muziek over Spaanse Rumba tot verse klanken uit Trinidad en Tobago. En passant, ben ik ook aan de praat geraakt met, ik vermoed, een Siberische krijger. Hij zat daar wat verweesd voor zich uit te staren in een, bij nader toezien, aanzienlijke alcoholwalm. Vlot was de conversatie alleszins niet, maar het was de eerste keer dat ík eens niet naar woorden moest zoeken.

Domingo: Wat ik al lang van plan was, is er eindelijk van gekomen. Vrijdag ben ik tickets gaan kopen voor Betis Sevilla - Mallorca. Voetbal voor de outsiders. Samen met de boomlange Chris, hardnekkige fan van de Duitse joker Odonkor, nestelden we ons rond een uur of 17 in het aardig gevuld Estadio Manuel Ruiz de Lopera. Spannend was de wedstrijd allerminst en sfeer viel er ook niet echt te bespeuren. In de tweede helft begon de spionkop aan de kar te trekken, maar dat leverde weinig resultaat op het veld. Betis raakte niet uit zijn negatieve spiraal en blijft voorlopig onderaan het klassement slingeren. Resultaat: 0-1, domme tegengoal 20 minuten voor het einde. Voetbal: altijd een dubbeltje op zijn kant, volgende keer beter!

Om het vierdaagse viergangenmenu compleet te maken kregen we bezoek vanuit westelijke richting. Kasper, die eveneens een jaar op Erasmus zit in Lisboa, kwam met een volle gehuurde auto over om hier het weekend door te brengen. Samen met een Duitse, een Belgische en een Italiaan trok hij de grens over om zich hier in Calle Prosperidad 34 tijdig te nestelen. Na een namiddag de stad en vooral de Giralda te verkennen, toverden we het dakterras even om tot een oase van matrassen, gespijsde tafel en gloeiende bbq, omhuld door een straaltje avondzon. Ideaal om wat bij te praten en onze gasten te leren kennen. Het buikje goed rondgegeten en elke lichaamscel goed bevochtigd trokken we richting Calle Betis, een gezellig straatje naast de Guadalquivir waar altijd wat te beleven valt. Even onze versie van "Feliz Cumpleaños" uit de doeken doen voor een kersverse jarige tot onze Flamencoritmes tentoon spreiden aan een lokaal jammend groepje Sevillanen. Vervolgens begaven we ons met ons bezoek naar Plaza Alfalfa waar onze Portugese strandgenotes en aanhang ons warm ontvingen. Leuk om zien dat iedereen met iedereen aan de praat raakte ondanks de zogezegde taalbarrière. Vito kon natuurlijk niet op de afspraak ontbreken en zijn telefoon bleef niet uit. Binnen de tien minuten maakten onze gasten kennis met deze druk gesticulerende Siciliaan. Als kers op de taart kropen we gezamenlijk als sardines de auto in richting een nieuwe discoteca. Een mooie afsluiter van de avond of eerder nacht! Na een korte nacht onder de blote sterrenhemel, bracht een korte tapamaaltijd wat beterschap aan de gemoedshorizon. Dit betekende ook het einde van een fantastisch weekeinde en viergangenmenu! Bedankt aan de koks die wat in de pap de brokken hadden voor hun bijdrage en aanwezigheid! Check ook Kaspers blog: http://orgasmuslisboa.blogspot.com/

Noteer donderdag 12 november 2006. Nationale feestdag of iets dergelijks in Spanje. Mijn klas was zo vriendelijk om me te melden dat ik over vrijdag eveneens een kruis mocht maken. Onverwacht, ideaal, dus let's plan de vierdaagse! Misschien eens tijd om de playa's hier in de buurt op te snuiven en eens gebruik te maken van onze contacten die we op de esmoquienfiesta's hebben opgebouwd. Na vakkundig gelobby was de playatrip snel geboekt. Twee Sevillaanses stelden ons voor een kijkje te gaan nemen op de stranden over de grens heen in Portugal. Waarom niet? Misschien best beginnen met je buurland vooraleer je je eigen kust aansnijdt. Na een cocherit van anderhalf uur arriveerden we aan een immens strand net over de grens in Monte Gordo. Geen kat te bespeuren. Geen nationale feestdag in Portugal. De zee lag er als een blauwe biljarttafel bij en het strand was net geboend. Het water was ideaal om af en toe wat verfrissing te bieden aan de nog altijd uit de pan swingende temperaturen. Een deugddoend dagje uit in aangenaam gezelschap om even uit te rusten van de leerrijke, avontuurlijke, maar vermoeiende eerste weken. Ook dit is Erasmus. En dit terwijl de meesten in België achter hun bureau of werktafel zaten...

Hier vindt u enkele foto's terug van onze eerste aangename feestjes van het net iets nettere soort. Het eerste feestje vond plaats in een hacienda iets buiten de stad alwaar we in smoking heen moesten. Om te bedanken heb ik me een pot mayonaise aangeschaft van papa's bedrijf. Een week later waren we uitgenodigd op een ander verjaardagsfeestje in "casual" kledij. Later de foto's voor zich spreken!

Zoals u ook bij Tom kan lezen, hier mijn relaas van de voorbije twee weekenden. Via via heb ik België wat contacten verzameld, o.a. van een Sevillaanse, Maria, die mij heel wat op voorhand heeft geholpen. In het tweede bericht leest u hoe warm de ontvangst was. Nu bleek deze jongedame onlangs 18 te zijn geworden. Een feestje was op zijn plaats en we waren terstond uitgenodigd. "Esmoquien" bleek noodzakelijk te zijn en fancy uitgedost, enigszins nerveus, begaven we ons, jawel, richting een stoet privébussen met eindbestemming: een "hacienda" buiten de stad. Van de juiste mensen getroffen te hebben, gesproken! Foto's zeggen veel meer en die komen er zeker aan! Aldaar aangekomen begroette ons een erehaag aan opdiensters. Wij maar doen alsof we dat elke week meemaakten. Na een kleine verkenningsronde besloten we ons ergens in een groepje te infiltreren. Tom had het niet beter kunnen verwoorden. Vrij hilarisch! Stilaan maar zeker raakten we overal een beetje aan de praat. Een kort, maar stevig avondmaal, nachtmaal eigenlijk al ondertussen, leidde het slot van de avond in: la fiesta. Een geïmproviseerde discoteca in een patio draaide non stop zwoele Spaanse ritmes. Een uitgebreide cocktailbar mocht niet ontbreken en was op de afspraak. Iedereen had de smaak goed te pakken en ging zonder probleem door tot een uur of zeven. Ondertussen deden wij onze ronde verder en legden we de nodige contacten. Een weekendje Madrid volgend semester is geregeld. En het voorbije weekend was ook ineens gepland. Vrijdag heeft een Sevillaanse ons op sleeptouw genomen door het nachtleven alhier. En voor zaterdag hadden we een uitnodiging op zak voor een nieuw verjaardagsfeest.

Sinds een goede week zijn de lessen ook hier begonnen. Diegenen die zich minder interesseren in het schoolgebeuren, verwijs ik graag door naar een ander bericht. Mijn werk begon eigenlijk in Leuven al. Zonder ooit één letter Spaans gelezen te hebben, moest ik gelijkaardige vakken zien te vinden op de website van de universiteit alhier. Nu heb ik hier mijn lessenrooster uitgepluisd en na wat verder geschrap volg ik hier een tiental vakken. In het tweede, vierde en vijfde jaar samen, met als gevolg dat overlap onoverkomelijk is. Maar dat valt bij mij, vind ik, goed mee. De eerste lessen waren op verschillende vlakken een vernieuwing. In de lessen van vier van de zes vakken van dit semester zitten we hooguit met acht. En telkens een ander zevental. Van een viertal chica's uit Cordoba, die blijkbaar elke letter grappig vinden dat ik uitkraam, in de ene les tot een hoopje typische burgielui uit ik-weet-niet-waar in de andere les. Mijn klasgenoten uit tweede kan zijn met iets meer en van alle slag. Aanhang(st)ers van Avril Lavigne, typische beachboys of sollicitantes voor de nieuwste reclamespot van Dior vind je er terug. Net een set van een Amerikaanse "High School"-reeks. Mijn collega's uit het laatste jaar zien er dan ineens immens veel ouder uit en sommigen zijn dat ook. Het is hier doodnormaal je vijf jaar in zes, zeven of acht jaar af te werken. 1ste zit is hier een uitzondering. Ik heb uitslagen van een vak van mij zien uithangen; hooguit een achtal van de vijftig hadden meer dan de helft. Dat belooft! Ligt het niveau zo hoog of ligt het gemiddeld Sevillaans IQ zo laag: dat weet geen mens! En ik meen het momenteel ook niet te weten, mede omdat ik na een week enkel de namen van de proffen en een paar lidwoorden heb verstaan. Met wat er op het bord staat, speel ik altijd een variant van "Wie is Het?", "Wat is Het?" of eerder "Wat zou het kunnen zijn?". Nee oma, geen nood, mijn Spaans betert met de dag.
De allereerste les was ook verschieten. Een zeer vriendelijke, welgevoede professor, blijkbaar, wandelde rustig binnen met een XL-T-shirt met een prent op van een octopus in een glazen pot. Volgens mij was hij ook wat laat opgestaan, want hij zat nog blootvoets in zijn insteekschoenen. Maar die draagt hij nu toch al een week, dus ik vermoed dat hij zich trendy probeert te kleden. Bij een andere prof heb ik ook wat meegemaakt. Blijkbaar zit ik dit semester opgezadeld met een programmeervak. Niet direct my piece of cake. De eerste les strompelt er een zwaar zuchtende alsook zwetende heer binnen, die naar mijn mening lichte vormen van autisme vertoont. Zijn broeksriem zou twee keer om zijn middel kunnen met als gevolg dat zijn riemuiteinde tot onder zijn kniën hangt; zijn brilglazen, eigenlijk lenzen, plakken tegen zijn ogen; en zijn haardos heeft iets weg van de branding in Tarifa. Hoe kan het anders met zo'n vak. Mijn buurman staafde meteen mijn vermoeden, toen hij na twee minuten "LOCO" op zijn bank schreef. Hij begreep er al even veel van als mij. Tijdens de pauze besloot ik mij te gaan voorstellen en te gaan vragen achter iets leesbaars annex studeerbaars. Net toen ik mijn vraag wou stellen, niesde hij zijn cursus vol. Even stap naar achteren, bekomen, en terug een poging wagen. Dit keer liet hij mij uitspreken. Maar hij bekeek mij alsof ik een alien was en uit zijn zwaar Andalusisch antwoord raakte ik geen wegwijs. Ok, Thomas, doen alsof je het begrijpt en opkrassen. Dat heb ik zoveel aan de hand. Dat ze me iets vragen of uitleggen en dat ik er geen snars van begrijp. En ik kan toch ook niet blijven vragen om het te herhalen. Dan zeg je maar Si of No, als ze raar kijken, of nog iets anders, als het toch geen ja-nee-vraag blijkt te zijn. Maar altijd met de glimlach, want ik ben gewoon tevreden dat ik hier ben!